พนาพร่ำรัก: หอมดึก (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
เมื่อ 'พนสณฑ์' ทายาทเจ้าสัวพันล้าน ถูกกลั่นแกล้งให้รับมรดกเป็นที่ดินรกร้าง พร้อมเงื่อนไขต้องสร้างเงินล้านให้ได้ภายในปีเดียว แถมยังพ่วงเมียขัดดอก ลูกสาวนักพนันมาด้วย จะไหวไหมงานนี้...
***************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ซึ่งกำลังวางจำหน่ายอยู่ในตอนนี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดจ้า เพราะพ่อสณฑ์ของเราถึงแม้จะเป็นพระเอกสายโหด แต่ขยัน ‘รัก’ เมียสุดหัวใจ พ่วงด้วยความฮาแบบชาวบ้านตามท้องไร่ท้องนา บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
**************
นักอ่านท่านใดสนใจ มีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
**สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 3 ช่องทาง***
-ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
-ร้านนิยายออนไลน์ ได้แก่ ร้านนิยายรัก.com และร้าน booksforfun
-สั่งซื้อกับสนพ.โดยตรงโดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์
(หนังสือพร้อมส่ง)
ราคา 329฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 40฿ (รวมเป็น 369฿)
ค่าจัดส่ง EMS 60฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
**แบบ eBook มีวางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket**
***************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ซึ่งกำลังวางจำหน่ายอยู่ในตอนนี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดจ้า เพราะพ่อสณฑ์ของเราถึงแม้จะเป็นพระเอกสายโหด แต่ขยัน ‘รัก’ เมียสุดหัวใจ พ่วงด้วยความฮาแบบชาวบ้านตามท้องไร่ท้องนา บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
**************
นักอ่านท่านใดสนใจ มีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
**สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 3 ช่องทาง***
-ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
-ร้านนิยายออนไลน์ ได้แก่ ร้านนิยายรัก.com และร้าน booksforfun
-สั่งซื้อกับสนพ.โดยตรงโดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์
(หนังสือพร้อมส่ง)
ราคา 329฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 40฿ (รวมเป็น 369฿)
ค่าจัดส่ง EMS 60฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
**แบบ eBook มีวางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket**
Tags: แบดบอย ทายาทเศรษฐี ลูกสาวนักพนัน เมียขัดดอก น่ารัก ละมุน คู่ชีวิต ท้องไร่ท้องนา
ตอน: บทที่ 5 - 60%
ทั้งสองกลับมาถึงดงไม้หอมในตอนใกล้เที่ยงของวันรุ่งขึ้นพร้อมอาหารมื้อเที่ยงสำหรับช่างและคนงานทุกคนก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงานของตน รุจิรัตน์พบว่าป้านวลเป็นประชาสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยมเพราะนางชักชวนเพื่อนบ้านมาขายหัวมันที่ลานมันไร่ดงไม้หอมกันได้หลายสิบเจ้าแถมยังอาสาขับมอเตอร์ไซค์พา ‘นายหญิง’ ออกตระเวนพบปะชาวบ้านตามไร่ต่างๆ ที่กำลังขุดหัวมันอยู่อีกต่างหาก
“นี่ตาพร้อม ฉันว่าคุณสณฑ์กับเมียเขานี่คงฐานะไม่เลวนาแก ดูสิวันสองวันเสกลานมันขึ้นมาได้ขนาดนั้น เอ็งเห็นรถรา เครื่องไม้เครื่องมือกับช่างของแกไหมวะ แบบนี้เราต้องตีสนิทเอาไว้รู้ไหม เผื่อจะได้มีงานทำมีเงินเดือนกับเขาบ้าง เอ็งก็ด้วยไอ้บัติ อย่าโง่ ไปอาสารับใช้นายสณฑ์ไป๊” แกสั่งลูกผัวอย่างนั้น
พนสณฑ์กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการเปลี่ยนอะไหล่เจ้าแก่ที่ลุงพร้อมตกลงขายให้ในราคาสามหมื่นบาท พนสณฑ์เสนองานให้แกเป็นคนขับลุงพร้อมยิ่งดีใจใหญ่ บ่ายนั้นทั้งบ่ายจึงหมดไปกับการแปลงโฉมเจ้าแก่ พอเขาเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องยนต์ตะวันก็คล้อยต่ำ คนงานเริ่มทยอยกันกลับ ช่างที่มาจากอู่ประพจน์ยนตรกิจต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน บ้านพักช่างชั่วคราวเรียบร้อยดีแล้ว พร้อมๆ กับตึกสำนักงานเล็กๆ มีห้องน้ำในตัวก็กำลังเป็นรูปเป็นร่าง
“นายหญิงไปไหนเสียล่ะ” พนสณฑ์เอ่ยถามคนงานหญิงที่กำลังจะเดินออกจากไร่
“ไปกับป้านวลจ้ะ เอ๊ะ นั่นรถป่าไม้ มาทำไม”
“อ้าว ป้านวลไปมอเตอร์ไซค์ ทำไมได้นั่งรถกระบะมาเสียโก้เชียว”
“ที่ไหนได้ล่ะอีอร รถมันตายน่ะสิ พานายหญิงเดินขาลาก ดีที่คุณเจ้าหน้าที่ขับรถผ่านมาพอดี” คุณเจ้าหน้าที่ที่ป้านวลว่าเปิดประตูรถออกมา แล้วก็กระวีกระวาดวิ่งไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารออก รุจิรัตน์ยิ้มให้พลางก้าวลงมาจากรถ
“ขอบคุณคุณนาวีมากนะคะที่มาส่งเราสองคน ไม่งั้นคงเดินเข็นรถกันจนเป็นลมไปแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าแวะไปเที่ยวที่ทำการอุทยานบ้างสิครับคุณลูกแก้ว เลยไปอีกหน่อยมีน้ำตกสวยงามมากทีเดียว เดี๋ยวผมอาสาเป็นไกด์นำทางให้” ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวัง
“ค่ะ ไว้พวกเราว่างๆ แล้วจะยกโขยงกันไปเที่ยวนะคะ” รุจิรัตน์เอ่ยถนอมน้ำใจ ป้านวลอมยิ้มคิดในใจว่านายหญิงเสน่ห์แรงไม่เบา
“งั้นผมขอตัวกลับล่ะครับ ไว้พบกันใหม่ครับ”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
นาวีออกรถไปแล้วยังไม่วายบีบแตรและโบกมือลาอีก
ช่างดูจงใจเสียนี่กระไร
“ป้านวลรถเป็นอะไร” เสียงห้าวๆ ถามดังกร้าวดุกว่าปกติ ป้านวลคอย่น
“รถมันเสียจ้ะนาย”
“รู้แล้ว เสียยังไง”
“วิ่งๆ ไปมันก็เครื่องดับไปเฉยๆ ตรงที่ลงเขาเสียด้วย ป้านะตะแคงรถแทบไม่ทัน เกือบพานายหญิงคอหักเสียแล้วสิ”
“หึ” นายทำเสียงในลำคอ เขาลากรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นไปที่ลานปูน ตั้งขาตั้งขึ้นแล้วลองสตาร์ตเครื่องดูสองสามที ก่อนจะเรียกเอาเครื่องมือกับลูกน้อง รุจิรัตน์เดินไปยืนดูใกล้ๆ
“คุณสณฑ์เก่งจังเลยนะคะ ซ่อมได้ทุกอย่างเลย”
“เด็กอู่รถ ขืนซ่อมไม่ได้ก็อดตายกันพอดี”
“ค่ะ หิวไหมคะ ค่ำนี้เราจะทานอะไรกันดี”
“อยากทำอะไรก็ตามใจสิ กินได้ทั้งนั้นล่ะ” เสียงห้วนเกินเหตุทำให้รุจิรัตน์หน้าม้านไป ในใจได้แต่คิดว่าเขาคงเหนื่อยมาทั้งวันกระมัง
“งั้น เดี๋ยวลูกแก้วไปดูในครัวก่อนนะคะ” หล่อนว่าหลังจากรีๆ รอๆ อยู่อึดใจหนึ่งแล้วเห็นเขาไม่สนใจหล่อนอีกเลยก็หมุนตัวเดินตรงไปที่เรือนไม้อย่างงงๆ
สงสัยงานคงมาก ทำอะไรอร่อยๆ ให้ทานอาจดีขึ้น
รุจิรัตน์เห็นมีเนื้อหมูสดในถังน้ำแข็งในครัว คงเป็นความเอื้อเฟื้อของช่างคนใดคนหนึ่งของสามีกระมัง รุจิรัตน์คิดว่าสามีหล่อนคงถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมพอดูทีเดียว ดูเถอะขนาดถูกส่งมาอยู่หลังเขาก็ยังอุตส่าห์มีคนคอยส่งข้าวส่งน้ำไม่ขาด ถึงจะไม่สบายอย่างปกติ แต่ก็ไม่ลำบากจนเกินไป หากว่าเจ้าสัวเกลียดชังหลานชายคนนี้จริง มีหรือจะยอมให้เขาได้รับความสะดวกเหล่านี้ ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบปัญญามากกว่าประลองกำลังกันกระมัง
ถึงเขาจะตกยากอย่างไร ถอดรูปเสียก็ยังเป็นพระสังข์รูปทองอร่ามล้ำค่า แล้วตัวหล่อนเองเล่าจะมีคุณค่าอันใดควรคู่กับเขา
“งี้ดๆ งี้ดๆ”
“อ้าว เจ้าลูกอม ลูกกวาด มานี่มา มาหาแม่ ไปเล่นที่ไหนมา ดูซิมีแต่เศษใบไม้ติดขนไปหมดแล้ว สกปรกจริงไปอาบน้ำกันเดี๋ยวค่อยมากินข้าว” หล่อนร้องเรียกเจ้าลูกสุนัขทั้งสองที่ป้วนเปี้ยนอยู่ใต้ถุนบ้าน อาหารมื้อค่ำพร้อมเรียบร้อยแล้วรอก็แต่ผู้ร่วมโต๊ะเท่านั้น
ฟ้าเริ่มมืดเมื่อรุจิรัตน์อาบน้ำให้เจ้าลูกสุนัขเรียบร้อย และจัดการอาบน้ำเองเสร็จสรรพ เสียงเครื่องปั่นไฟดังอึงๆ ลอยลมมาจากลานมัน แสงไฟวับแวม เห็นคนเดินไปมาราวสี่ห้าคน หนึ่งในนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสามีของหล่อน
รุจิรัตน์เปิดดูอาหารที่ปิดฝาไว้ กลัวจะเย็นและไม่อร่อยไปเสียก่อน มีงานอะไรด่วนหรือเปล่าหนอ นายช่างใหญ่ถึงไม่ยอมเลิกงาน หล่อนคลุกข้าวให้แม่แดงที่กำลังนอนให้นมลูกอย่างสบายอารมณ์พลางคอยมองไปทางลานมันอยู่เนืองๆ ท้องชักร้อง หล่อนยังไม่ได้แตะข้าวเที่ยงเลยสักเม็ด เพราะมัวแต่วิ่งหาเจ้าของสวนมันเพื่อจะติดต่อให้เอามันสำปะหลังมาขายให้
ป่านนี้หิวแย่ คุณสณฑ์ทำงานมากเกินไปแล้วนะ หล่อนนึกและนั่งตบยุงไล่แมลงรอสามีต่อไป
“นายนี่ช่างเป็นนายผู้ประเสริฐเหนือนายทั้งปวง อุตส่าห์หอบยาแก้เมื่อยมาฝากตั้งหลายลัง ลาภปากละโว้ยคืนนี้พวกเรา”
“ไปเปิดมาเลย”
“นายจะเอาด้วยเรอะ”
“เออ ทำไม พูดเหมือนพวกมึงไม่เคยกินเหล้ากับกู”
“อ้าว ก็ก่อนนั้นนายยังโสด ตอนนี้นายมีเมียแล้วนา” ช่างชัยหรี่ตามองทำท่าล้อเลียน ‘ป๋า’ ของเขา
“เมียก็อยู่ส่วนเมีย กูจะกินเหล้า มึงไม่อยากก็ถอยไป”
“ปัดโธ่นาย น้อยใจไปได้ เอ้า กินก็กิน เดี๋ยวให้เจ้าสมบัติวิ่งไปบอกนายหญิงก่อน แน่ะจุดตะเกียงรอสามีวับๆ แวมๆ น่ารักจะตาย”
“ไอ้ห่าปากมาก ลามปาม”
“อ้าวนาย หึงเหรอ”
“อุบ๊ะ วันนี้มึงกวนอวัยวะกูจริง ไม่ต้องไปบ่งไปบอกเขาหรอก เปิดเหล้า เอากับแกล้มมา” นายชักสั่งเสียงเข้มขึ้น หางตาเห็นแสงไฟวับแวมที่กระท่อมไกลๆ เงาร่างอรชรนั่งพิงขอบระเบียงตรงที่รับประทานอาหารค่ำ
รอหรือ รอทำไมในเมื่อไปเที่ยวมาทั้งวัน แถมยังกลับมากับผู้ชายอีก หนำซ้ำยังนัดแนะกันไปเที่ยวต่อหน้าผัว ไม่เห็นหัวกันสักนิด
“อึกๆๆ”
“เฮ้ย นาย เบาๆ ดวดยังกับกระหายมาจากไหน” ช่างชัยร้อง
“ย่างเนื้อมากๆ หน่อยสมบัติ กินเหล้าท้องว่างมันไม่ดี”
“ไม่ดียังไงวะ”
“ไม่ดีต่อสุขภาพไงนาย”
“เออ รู้ดี” พนสณฑ์อดนึกถึงคนช่างห่วงที่รู้ดีไปหมดอีกคนไม่ได้ นึกถึงหน้าหวานๆ ปากอิ่มๆ เนื้อนิ่มเนียนมือแล้วก็ยิ่งใจร้อนรุ่ม ต้องสาดเหล้าเข้าท้องอีกสองสามแก้ว
“อย่าว่าผมละลาบละล้วงเลยนะนาย ไปได้เมียดีอย่างนายหญิงมาจากไหน ทั้งปีทั้งชาติผมไม่เคยเห็นนายจริงจังกับใคร” ช่างชด คนเก่าคนแก่ของอู่เอ่ยถาม หน้าแดงเพราะฤทธิ์เหล้าเช่นกัน
“ของแถม เจ้าสัวเขายัดเยียดให้มากับที่ผืนนี้ล่ะ”
“พูดเป็นเล่นไปนานาย”
“เรื่องจริง พ่อเขาเป็นเสือพนัน ติดหนี้ติดสินเจ้าสัวท่าน เลยเอาลูกสาวมาขัดดอก แล้วกรรมก็ตกมาที่ผมนี่ล่ะ”
“ไม่น่าเชื่อ” ช่างชดคราง
“รู้จักไหมล่ะ นายเรืองโรจน์ ชนะการ นักพนันใหญ่”
“เฮ้ยนาย อะไรโลกมันจะกลมขนาดนั้น เรืองโรจน์ ชนะการคนนี้ คนเดียวกับผู้หมวดเรืองโรจน์ที่เคยอยู่สถานีตำรวจใกล้บ้านเรานี่ครับ” ช่างชดทำตาโต
“รู้จักหรือ”
“ใช่สิ แกชอบเล่นพนัน แต่เล่นพอหอมปากหอมคอนา แกตำรวจน้ำดีแต่รักสนุกไปหน่อย หลังๆ ย้ายเข้ากรุงเทพฯ หายไปเลยนะนี่ ถ้าเป็นหมวดคนนี้ล่ะก็แกรู้จักป๋าประพจน์ดี แกเคยมายืมเงินประจำ บอกค่านมลูก”
“เหอะ งั้นก็เป็นลูกหนี้ขาประจำสินะ เออดี เป็นหนี้กันยันปู่ยันพ่อ เอาลูกมาใช้หนี้รุ่นลูก ล้างหนี้กันง่ายดี” พนสณฑ์เหยียดยิ้มหยัน มองไปทางกระท่อมน้อยด้วยอารมณ์ขุ่นขึ้ง
นี่เขาโดนหลอกหรือนี่ หล่อนคงจะรู้เห็นเป็นใจกับพ่อและเจ้าสัวล่ะสินะ คงรู้สิว่าตระกูลเขามั่งคั่งขนาดไหน เหอะ ผู้หญิงหน้าเงินหน้าตาซื่อๆ ใจคดลดเลี้ยวดีนัก แล้วเขายังต้องมาอยู่ป่าอยู่เขาตกระกำลำบากเล่นเกมสกปรกนี้อีกหรือ
>>>ตัวอย่างเล่มพนาพร่ำรักถึงมือสนพ.แล้วนะคะ ดูได้ในเพจ “ปลายปากกา สำนักพิมพ์” จ้า
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บเลิฟ
“นี่ตาพร้อม ฉันว่าคุณสณฑ์กับเมียเขานี่คงฐานะไม่เลวนาแก ดูสิวันสองวันเสกลานมันขึ้นมาได้ขนาดนั้น เอ็งเห็นรถรา เครื่องไม้เครื่องมือกับช่างของแกไหมวะ แบบนี้เราต้องตีสนิทเอาไว้รู้ไหม เผื่อจะได้มีงานทำมีเงินเดือนกับเขาบ้าง เอ็งก็ด้วยไอ้บัติ อย่าโง่ ไปอาสารับใช้นายสณฑ์ไป๊” แกสั่งลูกผัวอย่างนั้น
พนสณฑ์กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการเปลี่ยนอะไหล่เจ้าแก่ที่ลุงพร้อมตกลงขายให้ในราคาสามหมื่นบาท พนสณฑ์เสนองานให้แกเป็นคนขับลุงพร้อมยิ่งดีใจใหญ่ บ่ายนั้นทั้งบ่ายจึงหมดไปกับการแปลงโฉมเจ้าแก่ พอเขาเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องยนต์ตะวันก็คล้อยต่ำ คนงานเริ่มทยอยกันกลับ ช่างที่มาจากอู่ประพจน์ยนตรกิจต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน บ้านพักช่างชั่วคราวเรียบร้อยดีแล้ว พร้อมๆ กับตึกสำนักงานเล็กๆ มีห้องน้ำในตัวก็กำลังเป็นรูปเป็นร่าง
“นายหญิงไปไหนเสียล่ะ” พนสณฑ์เอ่ยถามคนงานหญิงที่กำลังจะเดินออกจากไร่
“ไปกับป้านวลจ้ะ เอ๊ะ นั่นรถป่าไม้ มาทำไม”
“อ้าว ป้านวลไปมอเตอร์ไซค์ ทำไมได้นั่งรถกระบะมาเสียโก้เชียว”
“ที่ไหนได้ล่ะอีอร รถมันตายน่ะสิ พานายหญิงเดินขาลาก ดีที่คุณเจ้าหน้าที่ขับรถผ่านมาพอดี” คุณเจ้าหน้าที่ที่ป้านวลว่าเปิดประตูรถออกมา แล้วก็กระวีกระวาดวิ่งไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารออก รุจิรัตน์ยิ้มให้พลางก้าวลงมาจากรถ
“ขอบคุณคุณนาวีมากนะคะที่มาส่งเราสองคน ไม่งั้นคงเดินเข็นรถกันจนเป็นลมไปแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าแวะไปเที่ยวที่ทำการอุทยานบ้างสิครับคุณลูกแก้ว เลยไปอีกหน่อยมีน้ำตกสวยงามมากทีเดียว เดี๋ยวผมอาสาเป็นไกด์นำทางให้” ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวัง
“ค่ะ ไว้พวกเราว่างๆ แล้วจะยกโขยงกันไปเที่ยวนะคะ” รุจิรัตน์เอ่ยถนอมน้ำใจ ป้านวลอมยิ้มคิดในใจว่านายหญิงเสน่ห์แรงไม่เบา
“งั้นผมขอตัวกลับล่ะครับ ไว้พบกันใหม่ครับ”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
นาวีออกรถไปแล้วยังไม่วายบีบแตรและโบกมือลาอีก
ช่างดูจงใจเสียนี่กระไร
“ป้านวลรถเป็นอะไร” เสียงห้าวๆ ถามดังกร้าวดุกว่าปกติ ป้านวลคอย่น
“รถมันเสียจ้ะนาย”
“รู้แล้ว เสียยังไง”
“วิ่งๆ ไปมันก็เครื่องดับไปเฉยๆ ตรงที่ลงเขาเสียด้วย ป้านะตะแคงรถแทบไม่ทัน เกือบพานายหญิงคอหักเสียแล้วสิ”
“หึ” นายทำเสียงในลำคอ เขาลากรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นไปที่ลานปูน ตั้งขาตั้งขึ้นแล้วลองสตาร์ตเครื่องดูสองสามที ก่อนจะเรียกเอาเครื่องมือกับลูกน้อง รุจิรัตน์เดินไปยืนดูใกล้ๆ
“คุณสณฑ์เก่งจังเลยนะคะ ซ่อมได้ทุกอย่างเลย”
“เด็กอู่รถ ขืนซ่อมไม่ได้ก็อดตายกันพอดี”
“ค่ะ หิวไหมคะ ค่ำนี้เราจะทานอะไรกันดี”
“อยากทำอะไรก็ตามใจสิ กินได้ทั้งนั้นล่ะ” เสียงห้วนเกินเหตุทำให้รุจิรัตน์หน้าม้านไป ในใจได้แต่คิดว่าเขาคงเหนื่อยมาทั้งวันกระมัง
“งั้น เดี๋ยวลูกแก้วไปดูในครัวก่อนนะคะ” หล่อนว่าหลังจากรีๆ รอๆ อยู่อึดใจหนึ่งแล้วเห็นเขาไม่สนใจหล่อนอีกเลยก็หมุนตัวเดินตรงไปที่เรือนไม้อย่างงงๆ
สงสัยงานคงมาก ทำอะไรอร่อยๆ ให้ทานอาจดีขึ้น
รุจิรัตน์เห็นมีเนื้อหมูสดในถังน้ำแข็งในครัว คงเป็นความเอื้อเฟื้อของช่างคนใดคนหนึ่งของสามีกระมัง รุจิรัตน์คิดว่าสามีหล่อนคงถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมพอดูทีเดียว ดูเถอะขนาดถูกส่งมาอยู่หลังเขาก็ยังอุตส่าห์มีคนคอยส่งข้าวส่งน้ำไม่ขาด ถึงจะไม่สบายอย่างปกติ แต่ก็ไม่ลำบากจนเกินไป หากว่าเจ้าสัวเกลียดชังหลานชายคนนี้จริง มีหรือจะยอมให้เขาได้รับความสะดวกเหล่านี้ ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบปัญญามากกว่าประลองกำลังกันกระมัง
ถึงเขาจะตกยากอย่างไร ถอดรูปเสียก็ยังเป็นพระสังข์รูปทองอร่ามล้ำค่า แล้วตัวหล่อนเองเล่าจะมีคุณค่าอันใดควรคู่กับเขา
“งี้ดๆ งี้ดๆ”
“อ้าว เจ้าลูกอม ลูกกวาด มานี่มา มาหาแม่ ไปเล่นที่ไหนมา ดูซิมีแต่เศษใบไม้ติดขนไปหมดแล้ว สกปรกจริงไปอาบน้ำกันเดี๋ยวค่อยมากินข้าว” หล่อนร้องเรียกเจ้าลูกสุนัขทั้งสองที่ป้วนเปี้ยนอยู่ใต้ถุนบ้าน อาหารมื้อค่ำพร้อมเรียบร้อยแล้วรอก็แต่ผู้ร่วมโต๊ะเท่านั้น
ฟ้าเริ่มมืดเมื่อรุจิรัตน์อาบน้ำให้เจ้าลูกสุนัขเรียบร้อย และจัดการอาบน้ำเองเสร็จสรรพ เสียงเครื่องปั่นไฟดังอึงๆ ลอยลมมาจากลานมัน แสงไฟวับแวม เห็นคนเดินไปมาราวสี่ห้าคน หนึ่งในนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสามีของหล่อน
รุจิรัตน์เปิดดูอาหารที่ปิดฝาไว้ กลัวจะเย็นและไม่อร่อยไปเสียก่อน มีงานอะไรด่วนหรือเปล่าหนอ นายช่างใหญ่ถึงไม่ยอมเลิกงาน หล่อนคลุกข้าวให้แม่แดงที่กำลังนอนให้นมลูกอย่างสบายอารมณ์พลางคอยมองไปทางลานมันอยู่เนืองๆ ท้องชักร้อง หล่อนยังไม่ได้แตะข้าวเที่ยงเลยสักเม็ด เพราะมัวแต่วิ่งหาเจ้าของสวนมันเพื่อจะติดต่อให้เอามันสำปะหลังมาขายให้
ป่านนี้หิวแย่ คุณสณฑ์ทำงานมากเกินไปแล้วนะ หล่อนนึกและนั่งตบยุงไล่แมลงรอสามีต่อไป
“นายนี่ช่างเป็นนายผู้ประเสริฐเหนือนายทั้งปวง อุตส่าห์หอบยาแก้เมื่อยมาฝากตั้งหลายลัง ลาภปากละโว้ยคืนนี้พวกเรา”
“ไปเปิดมาเลย”
“นายจะเอาด้วยเรอะ”
“เออ ทำไม พูดเหมือนพวกมึงไม่เคยกินเหล้ากับกู”
“อ้าว ก็ก่อนนั้นนายยังโสด ตอนนี้นายมีเมียแล้วนา” ช่างชัยหรี่ตามองทำท่าล้อเลียน ‘ป๋า’ ของเขา
“เมียก็อยู่ส่วนเมีย กูจะกินเหล้า มึงไม่อยากก็ถอยไป”
“ปัดโธ่นาย น้อยใจไปได้ เอ้า กินก็กิน เดี๋ยวให้เจ้าสมบัติวิ่งไปบอกนายหญิงก่อน แน่ะจุดตะเกียงรอสามีวับๆ แวมๆ น่ารักจะตาย”
“ไอ้ห่าปากมาก ลามปาม”
“อ้าวนาย หึงเหรอ”
“อุบ๊ะ วันนี้มึงกวนอวัยวะกูจริง ไม่ต้องไปบ่งไปบอกเขาหรอก เปิดเหล้า เอากับแกล้มมา” นายชักสั่งเสียงเข้มขึ้น หางตาเห็นแสงไฟวับแวมที่กระท่อมไกลๆ เงาร่างอรชรนั่งพิงขอบระเบียงตรงที่รับประทานอาหารค่ำ
รอหรือ รอทำไมในเมื่อไปเที่ยวมาทั้งวัน แถมยังกลับมากับผู้ชายอีก หนำซ้ำยังนัดแนะกันไปเที่ยวต่อหน้าผัว ไม่เห็นหัวกันสักนิด
“อึกๆๆ”
“เฮ้ย นาย เบาๆ ดวดยังกับกระหายมาจากไหน” ช่างชัยร้อง
“ย่างเนื้อมากๆ หน่อยสมบัติ กินเหล้าท้องว่างมันไม่ดี”
“ไม่ดียังไงวะ”
“ไม่ดีต่อสุขภาพไงนาย”
“เออ รู้ดี” พนสณฑ์อดนึกถึงคนช่างห่วงที่รู้ดีไปหมดอีกคนไม่ได้ นึกถึงหน้าหวานๆ ปากอิ่มๆ เนื้อนิ่มเนียนมือแล้วก็ยิ่งใจร้อนรุ่ม ต้องสาดเหล้าเข้าท้องอีกสองสามแก้ว
“อย่าว่าผมละลาบละล้วงเลยนะนาย ไปได้เมียดีอย่างนายหญิงมาจากไหน ทั้งปีทั้งชาติผมไม่เคยเห็นนายจริงจังกับใคร” ช่างชด คนเก่าคนแก่ของอู่เอ่ยถาม หน้าแดงเพราะฤทธิ์เหล้าเช่นกัน
“ของแถม เจ้าสัวเขายัดเยียดให้มากับที่ผืนนี้ล่ะ”
“พูดเป็นเล่นไปนานาย”
“เรื่องจริง พ่อเขาเป็นเสือพนัน ติดหนี้ติดสินเจ้าสัวท่าน เลยเอาลูกสาวมาขัดดอก แล้วกรรมก็ตกมาที่ผมนี่ล่ะ”
“ไม่น่าเชื่อ” ช่างชดคราง
“รู้จักไหมล่ะ นายเรืองโรจน์ ชนะการ นักพนันใหญ่”
“เฮ้ยนาย อะไรโลกมันจะกลมขนาดนั้น เรืองโรจน์ ชนะการคนนี้ คนเดียวกับผู้หมวดเรืองโรจน์ที่เคยอยู่สถานีตำรวจใกล้บ้านเรานี่ครับ” ช่างชดทำตาโต
“รู้จักหรือ”
“ใช่สิ แกชอบเล่นพนัน แต่เล่นพอหอมปากหอมคอนา แกตำรวจน้ำดีแต่รักสนุกไปหน่อย หลังๆ ย้ายเข้ากรุงเทพฯ หายไปเลยนะนี่ ถ้าเป็นหมวดคนนี้ล่ะก็แกรู้จักป๋าประพจน์ดี แกเคยมายืมเงินประจำ บอกค่านมลูก”
“เหอะ งั้นก็เป็นลูกหนี้ขาประจำสินะ เออดี เป็นหนี้กันยันปู่ยันพ่อ เอาลูกมาใช้หนี้รุ่นลูก ล้างหนี้กันง่ายดี” พนสณฑ์เหยียดยิ้มหยัน มองไปทางกระท่อมน้อยด้วยอารมณ์ขุ่นขึ้ง
นี่เขาโดนหลอกหรือนี่ หล่อนคงจะรู้เห็นเป็นใจกับพ่อและเจ้าสัวล่ะสินะ คงรู้สิว่าตระกูลเขามั่งคั่งขนาดไหน เหอะ ผู้หญิงหน้าเงินหน้าตาซื่อๆ ใจคดลดเลี้ยวดีนัก แล้วเขายังต้องมาอยู่ป่าอยู่เขาตกระกำลำบากเล่นเกมสกปรกนี้อีกหรือ
>>>ตัวอย่างเล่มพนาพร่ำรักถึงมือสนพ.แล้วนะคะ ดูได้ในเพจ “ปลายปากกา สำนักพิมพ์” จ้า
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บเลิฟ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 เม.ย. 2561, 09:11:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 เม.ย. 2561, 09:18:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 784
| << บทที่ 4 - 100% | บทที่ 5 - 100% >> |