ตุ๊กตาแฝงแค้น - จบ
สาวน้อยน้ำทิพมีตุ๊กตาหมีอยู่หนึ่งตัว แต่ตุ๊กตาหมีตัวนี้มีบางอย่างซ่อนอยู่ ทุกครั้งที่น้ำทิพพูดคุย หรือต้องการสิ่งใด มักจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ แต่ผลพลอยได้กลับหนักหนา
Tags: ตุ๊กตา ตุ๊กตาหมี ความหวัง ความรัก แรงปรารถนา ความแค้น
ตอน: แรงกดดัน
น้ำทิพเธอไปโรงเรียนตามปกติ แต่ปรากฏว่าทุกคนเดินหนีเธอกันหมด แม้แต่เพื่อนที่นั่งข้างเธอยังย้ายไปนั่งที่อื่น จนเธอรู้สึกอึดอัดเพราะทุกคนในห้องเรียนมองเธอด้วยสายตาที่แปลกออกไป
"นัดรอก่อน" น้ำทิพเห็นนัดกำลังจะเดินผ่านตน จึงรีบร้องทักทันที
"มีอะไร" น้ำเสียงห้วนและสายตาเหยียดส่งมา จนน้ำทิพชะงัก
"ค...คือ ทำไมไม่มีใครคุยกับฉันเลย" น้ำทิพเริ่มรู้สึกอึดอัด เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่นัดกลับทำท่าทางลุกลี้ลุกลนหันซ้ายขวา เหมือนกลัวว่าใครจะมองเห็น
"คงกลัวเธอ" นัดตัดสินใจตอบน้ำทิพด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครผ่านมา
"กลัว! หมายความว่ายังไงที่บอกว่ากลัวฉัน" สร้างความงุนงงจนน้ำทิพต้องขมวดคิ้วสงสัย
"คงกลัวเธอจะไปฆ่าพวกเขาล่ะมั้ง"
"บ้าเหรอ ฉันจะไปทำอย่างนั้นทำไมกัน" น้ำทิพต้องตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไมถึงคิดแบบนั้นกันได้
"เธอไม่รู้เหรอ ว่านกนะ ตายแล้ว" นัดจ้องเขม็งมาทางน้ำทิพ จนน้ำทิพต้องถอยห่างมาหนึ่งก้าว
"ป...เป็นไปได้ยังไง ล...แล้วนกเป็นอะไรตาย"
"รถชน ถูกรถชนตายยังไงหล่ะ! ได้ยินไหม!" นัดตะโกนเสียงดังใส่แล้วผลักน้ำทิพชิดกำแพง
"โอ๊ย! เธอผลักฉันทำไม"
"เธอฆ่านกใช่ไหม" นัดคาดคั้นจากน้ำทิพ เธอเสียใจที่เพื่อนต้องมาเสียไปโดยที่เธอไม่สามารถช่วยสิ่งใดได้ ผู้หญิงตรงหน้ามาพรากเพื่อนที่เธอรักไป
"ไม่ได้ฆ่านะ" น้ำทิพตะโกนใส่ เธอไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายอีก ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นคนทำ
"แล้วจะเป็นใคร หลักฐานก็บอกว่ามีชื่อเธอในกระดาษที่ข่มขู่เพื่อนฉัน ไม่ใช่เธอฆ่าแล้วจะเป็นใคร ห๊ะ!" นัดไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกต่อไปจึงดันตัวน้ำทิพติดผนังมากยิ่งขึ้น พร้อมกับกดหัวไหล่น้ำทิพติดกำแพงจนรู้สึกเจ็บไปหมด
"ไม่รู้ ไม่ใช่ฉันนะ" น้ำทิพทำหน้าเหยเกกับแรงบีบที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง แรงโกรธที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือของนัดทำให้น้ำทิพไม่สามารถขยับไปไหนได้
"ต้องใช่เธอแน่ บอกมานะว่าเธอทำเพื่อนฉันตาย ใช่ไหม" นัดกัดฟันเพื่อระงับความโกรธ น้ำเสียงและสีหน้าของนัดทำให้น้ำทิพหมดความอดทน เธอจึงถีบนัดกระเด็ดพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังก่อนที่จะวิ่งหนีหายไป
"ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่า เข้าใจยัง!" นัดล้มจากแรงถีบของน้ำทิพต้องกัดฟันด้วยความเจ็บใจ เธอได้แต่มองหลังน้ำทิพที่วิ่งหายไปด้วยความรู้สึกแค้นเคือง จนไม่สามารถปกปิดสีหน้าได้
"ไอ้ฆาตกร!"
ทางด้านน้ำทิพได้โดดเรียนโดยปีนกำแพงโรงเรียนหนีกลับบ้าน และเก็บตัวในห้องนอนเงียบ พร้อมกับร้องไห้ซบกับหมอน ทุกคนในบ้านออกไปทำงานจนหมดจึงสามารถระบายกับเพื่อนตัวโปรดได้อย่างเต็มที่
"เจ้าลูซ ฉันไม่ได้ทำนะ นายเชื่อฉันใช่ไหม" น้ำทิพกอดหมีน้อยจนหลับด้วยความเพลีย การนอนหลับของน้ำทิพกับจิตใจที่หดหู่ช่วยสร้างความแข็งแกร่งให้กับตุ๊กตาหมีในอ้อมกอดของเธอ เจ้าลูซกำลังยิ้ม!
เช้าวันใหม่กับโรงเรียนที่น้ำทิพไม่อยากไป แต่เธอไม่สามารถหาข้ออ้างหยุดได้จึงต้องไปเรียนตามปกติ และพบว่านัดไม่มาโรงเรียน แต่ที่น่าแปลกใจจนเหงื่อตก คือข่าวของนัดที่ถูกแพร่กระจายไปทั่ว ว่าเธอตายแล้ว!
"นี้ๆ เธอรู้หรือเปล่านัดตายแล้วนะ"
"นัดไหน?"
"นัดห้องห้าไง"
"เฮ้ย! จริงเหรอ ล...แล้วเป็นอะไรถึงตาย"
"ใหลตาย"
เป็นบทสนทนาที่น้ำทิพได้ยินเข้าโดยบังเอิญ เธอแทบล้มลงตรงนั้น ขาไม่สามารถก้าวต่อได้
"ม...มันเกิดอะไรขึ้น" น้ำทิพพูดกับตัวเอง นี่มันเกิดสิ่งใดกับชีวิตของเธอกันแน่ ทำไมมีแต่คนตายล้อมรอบตัวเธอแบบนี้
น้ำทิพต้องทนทุกข์กับสิ่งที่ได้รับตลอด 1 สัปดาห์ ไปไหนมีแต่เสียงต่อว่าและนินทา ขนาดในโลกออนไลน์ยังมีแต่คำพูดใส่ร้ายเธอ ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอเป็นต้นเหตุ บ้างก็ว่าเธอจ้างวานคนมาฆ่าทุกคนที่ทะเลาะหรือทำให้เธอไม่สบายใจ บ้างก็ว่าเธอจัดฉากเป็นคนดีแสนดีแต่ลับหลังเป็นฆาตกรเลือดเย็น และอื่นๆตามมาอีกมากมาย จนน้ำทิพทนไม่ไหวต้องโดดเรียนเกือบทุกคาบมาแอบบนดาดฟ้าโรงเรียน ความคิดแวบแรกของเธอนั้น คือความตาย! มันจะทำให้เธอหลุดจากเรื่องพวกนี้ไหมนะ เป็นสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ
จนกระทั่งเธอได้เดินชนเข้ากับใครบางคนที่ก้มหน้าก้มตา แต่น้ำเสียงเย็นเฉียบจนน้ำทิพต้องปิดหูล้มลงทันที
"ไปตายซะ!"
"ไปตายซะ!"
เป็นคำพูดที่ก้องในหัวสมอง เธอรีบลุกหนีวิ่งกลับบ้านโดยไม่สนใจว่าจะวิ่งชนใครที่ขวางทางเธอแม้แต่น้อย สิ่งแรกที่เธอทำคือการกลับไปที่ห้องนอน เธอล้มตัวกอดตุ๊กตาหมีแน่น แต่เสียงของบุคคลปริศนายังคงก้องในหัวไม่หายไปไหน จนเธอตัดสินใจหยิบมีดคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากรีดที่แขนและข้อมือทั้งแรงและลึกเพื่อให้เสียงที่ก้องหายไปให้ความเจ็บปวดเข้ามาแทรกแทน
ร่างกายเริ่มสูญเสียเลือดเมื่อเลือดไหลนองเต็มเตียงและหยดไปกองบนพื้น เธอหน้ามืดล้มตัวลงนอนหายใจรวยริน โดยมีเจ้าลูซอยู่ในอ้อมแขนอีกข้างหนึ่ง สติของสาวน้อยเริ่มเลือนราง หน้าซีดเนื่องจากสูญเสียเลือดและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล เพราะบาดแผลมีจำนวนมากและลึก จนเลือดไหลอาบไปทั่วเตียง ลมหายใจเริ่มแผ่วเบา หายไปแล้ว! เสียงนั่นหายไปแล้ว! เพียงเวลาไม่นานน้ำทิพสิ้นลมหายใจจมกองเลือดภายในความมืดมิด
เช้าวันใหม่มาถึง มารดาของน้ำทิพขึ้นมาตามน้ำทิพลงไปทานข้าว กลับต้องตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพลูกสาวของตนเอง เธอเอามือป้องปากไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา ภาพที่เห็นเป็นสาวน้อยหน้าตาซีดเผือด ดวงตาเปิดแต่ไร้แสง ร่างจมกองเลือดมีตุ๊กตาหมีตัวโปรดอยู่ในอ้อมแขน กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วจนเวียนหัว น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลอาบแก้มเมื่อรู้ว่า ลูกสาวสุดที่รักไม่มีชีวิตอีกต่อไปแล้ว เธอวิ่งเข้าไปกอดร่างไร้ลมหายใจและร้องไห้จนเสียงก้องไปทั่ว
ในเวลาไล่เลี่ยกัน โรงพยาบาลต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง ภายในห้องผู้ป่วยมีสาวน้อยใส่เครื่องช่วยหายใจติดสายอุปกรณ์ช่วยชีวิตจำนวนมาก เกิดหัวใจหยุดเต้นลงกะทันหัน เครื่องวัดชีพจรเป็นเส้นตรง สัญญาณเตือนดังก้องจนหมอและพยาบาลต้องรีบเข้ามาช่วยชีวิต แต่ไม่อาจช่วยได้ เธอคนนั้นจากไปแล้วหลังจากนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาหลายปี
"ยังไม่จบเท่านี้หรอกนะ ความน่ากลัวพึ่งเริ่มต้น หึหึหึ" เสียงเจ้าลูซตัวเปื้อนไปด้วยเลือดของเจ้านายคนล่าสุดของมัน ดังก้องในห้องที่มืดมิด ใช่แล้ว ความตายไม่ใช่สิ่งสุดท้ายแต่เป็นการเริ่มต้นของบางสิ่งต่างหาก จงเตรียมรับความน่าสะพรึงกลัวของเจ้าหมีที่ก่อเกิดจากความรัก ความแค้น แรงปรารถนาอันแรงกล้าได้เลย
"นัดรอก่อน" น้ำทิพเห็นนัดกำลังจะเดินผ่านตน จึงรีบร้องทักทันที
"มีอะไร" น้ำเสียงห้วนและสายตาเหยียดส่งมา จนน้ำทิพชะงัก
"ค...คือ ทำไมไม่มีใครคุยกับฉันเลย" น้ำทิพเริ่มรู้สึกอึดอัด เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่นัดกลับทำท่าทางลุกลี้ลุกลนหันซ้ายขวา เหมือนกลัวว่าใครจะมองเห็น
"คงกลัวเธอ" นัดตัดสินใจตอบน้ำทิพด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครผ่านมา
"กลัว! หมายความว่ายังไงที่บอกว่ากลัวฉัน" สร้างความงุนงงจนน้ำทิพต้องขมวดคิ้วสงสัย
"คงกลัวเธอจะไปฆ่าพวกเขาล่ะมั้ง"
"บ้าเหรอ ฉันจะไปทำอย่างนั้นทำไมกัน" น้ำทิพต้องตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไมถึงคิดแบบนั้นกันได้
"เธอไม่รู้เหรอ ว่านกนะ ตายแล้ว" นัดจ้องเขม็งมาทางน้ำทิพ จนน้ำทิพต้องถอยห่างมาหนึ่งก้าว
"ป...เป็นไปได้ยังไง ล...แล้วนกเป็นอะไรตาย"
"รถชน ถูกรถชนตายยังไงหล่ะ! ได้ยินไหม!" นัดตะโกนเสียงดังใส่แล้วผลักน้ำทิพชิดกำแพง
"โอ๊ย! เธอผลักฉันทำไม"
"เธอฆ่านกใช่ไหม" นัดคาดคั้นจากน้ำทิพ เธอเสียใจที่เพื่อนต้องมาเสียไปโดยที่เธอไม่สามารถช่วยสิ่งใดได้ ผู้หญิงตรงหน้ามาพรากเพื่อนที่เธอรักไป
"ไม่ได้ฆ่านะ" น้ำทิพตะโกนใส่ เธอไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายอีก ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นคนทำ
"แล้วจะเป็นใคร หลักฐานก็บอกว่ามีชื่อเธอในกระดาษที่ข่มขู่เพื่อนฉัน ไม่ใช่เธอฆ่าแล้วจะเป็นใคร ห๊ะ!" นัดไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกต่อไปจึงดันตัวน้ำทิพติดผนังมากยิ่งขึ้น พร้อมกับกดหัวไหล่น้ำทิพติดกำแพงจนรู้สึกเจ็บไปหมด
"ไม่รู้ ไม่ใช่ฉันนะ" น้ำทิพทำหน้าเหยเกกับแรงบีบที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง แรงโกรธที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือของนัดทำให้น้ำทิพไม่สามารถขยับไปไหนได้
"ต้องใช่เธอแน่ บอกมานะว่าเธอทำเพื่อนฉันตาย ใช่ไหม" นัดกัดฟันเพื่อระงับความโกรธ น้ำเสียงและสีหน้าของนัดทำให้น้ำทิพหมดความอดทน เธอจึงถีบนัดกระเด็ดพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังก่อนที่จะวิ่งหนีหายไป
"ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่า เข้าใจยัง!" นัดล้มจากแรงถีบของน้ำทิพต้องกัดฟันด้วยความเจ็บใจ เธอได้แต่มองหลังน้ำทิพที่วิ่งหายไปด้วยความรู้สึกแค้นเคือง จนไม่สามารถปกปิดสีหน้าได้
"ไอ้ฆาตกร!"
ทางด้านน้ำทิพได้โดดเรียนโดยปีนกำแพงโรงเรียนหนีกลับบ้าน และเก็บตัวในห้องนอนเงียบ พร้อมกับร้องไห้ซบกับหมอน ทุกคนในบ้านออกไปทำงานจนหมดจึงสามารถระบายกับเพื่อนตัวโปรดได้อย่างเต็มที่
"เจ้าลูซ ฉันไม่ได้ทำนะ นายเชื่อฉันใช่ไหม" น้ำทิพกอดหมีน้อยจนหลับด้วยความเพลีย การนอนหลับของน้ำทิพกับจิตใจที่หดหู่ช่วยสร้างความแข็งแกร่งให้กับตุ๊กตาหมีในอ้อมกอดของเธอ เจ้าลูซกำลังยิ้ม!
เช้าวันใหม่กับโรงเรียนที่น้ำทิพไม่อยากไป แต่เธอไม่สามารถหาข้ออ้างหยุดได้จึงต้องไปเรียนตามปกติ และพบว่านัดไม่มาโรงเรียน แต่ที่น่าแปลกใจจนเหงื่อตก คือข่าวของนัดที่ถูกแพร่กระจายไปทั่ว ว่าเธอตายแล้ว!
"นี้ๆ เธอรู้หรือเปล่านัดตายแล้วนะ"
"นัดไหน?"
"นัดห้องห้าไง"
"เฮ้ย! จริงเหรอ ล...แล้วเป็นอะไรถึงตาย"
"ใหลตาย"
เป็นบทสนทนาที่น้ำทิพได้ยินเข้าโดยบังเอิญ เธอแทบล้มลงตรงนั้น ขาไม่สามารถก้าวต่อได้
"ม...มันเกิดอะไรขึ้น" น้ำทิพพูดกับตัวเอง นี่มันเกิดสิ่งใดกับชีวิตของเธอกันแน่ ทำไมมีแต่คนตายล้อมรอบตัวเธอแบบนี้
น้ำทิพต้องทนทุกข์กับสิ่งที่ได้รับตลอด 1 สัปดาห์ ไปไหนมีแต่เสียงต่อว่าและนินทา ขนาดในโลกออนไลน์ยังมีแต่คำพูดใส่ร้ายเธอ ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอเป็นต้นเหตุ บ้างก็ว่าเธอจ้างวานคนมาฆ่าทุกคนที่ทะเลาะหรือทำให้เธอไม่สบายใจ บ้างก็ว่าเธอจัดฉากเป็นคนดีแสนดีแต่ลับหลังเป็นฆาตกรเลือดเย็น และอื่นๆตามมาอีกมากมาย จนน้ำทิพทนไม่ไหวต้องโดดเรียนเกือบทุกคาบมาแอบบนดาดฟ้าโรงเรียน ความคิดแวบแรกของเธอนั้น คือความตาย! มันจะทำให้เธอหลุดจากเรื่องพวกนี้ไหมนะ เป็นสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ
จนกระทั่งเธอได้เดินชนเข้ากับใครบางคนที่ก้มหน้าก้มตา แต่น้ำเสียงเย็นเฉียบจนน้ำทิพต้องปิดหูล้มลงทันที
"ไปตายซะ!"
"ไปตายซะ!"
เป็นคำพูดที่ก้องในหัวสมอง เธอรีบลุกหนีวิ่งกลับบ้านโดยไม่สนใจว่าจะวิ่งชนใครที่ขวางทางเธอแม้แต่น้อย สิ่งแรกที่เธอทำคือการกลับไปที่ห้องนอน เธอล้มตัวกอดตุ๊กตาหมีแน่น แต่เสียงของบุคคลปริศนายังคงก้องในหัวไม่หายไปไหน จนเธอตัดสินใจหยิบมีดคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากรีดที่แขนและข้อมือทั้งแรงและลึกเพื่อให้เสียงที่ก้องหายไปให้ความเจ็บปวดเข้ามาแทรกแทน
ร่างกายเริ่มสูญเสียเลือดเมื่อเลือดไหลนองเต็มเตียงและหยดไปกองบนพื้น เธอหน้ามืดล้มตัวลงนอนหายใจรวยริน โดยมีเจ้าลูซอยู่ในอ้อมแขนอีกข้างหนึ่ง สติของสาวน้อยเริ่มเลือนราง หน้าซีดเนื่องจากสูญเสียเลือดและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล เพราะบาดแผลมีจำนวนมากและลึก จนเลือดไหลอาบไปทั่วเตียง ลมหายใจเริ่มแผ่วเบา หายไปแล้ว! เสียงนั่นหายไปแล้ว! เพียงเวลาไม่นานน้ำทิพสิ้นลมหายใจจมกองเลือดภายในความมืดมิด
เช้าวันใหม่มาถึง มารดาของน้ำทิพขึ้นมาตามน้ำทิพลงไปทานข้าว กลับต้องตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพลูกสาวของตนเอง เธอเอามือป้องปากไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา ภาพที่เห็นเป็นสาวน้อยหน้าตาซีดเผือด ดวงตาเปิดแต่ไร้แสง ร่างจมกองเลือดมีตุ๊กตาหมีตัวโปรดอยู่ในอ้อมแขน กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วจนเวียนหัว น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลอาบแก้มเมื่อรู้ว่า ลูกสาวสุดที่รักไม่มีชีวิตอีกต่อไปแล้ว เธอวิ่งเข้าไปกอดร่างไร้ลมหายใจและร้องไห้จนเสียงก้องไปทั่ว
ในเวลาไล่เลี่ยกัน โรงพยาบาลต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง ภายในห้องผู้ป่วยมีสาวน้อยใส่เครื่องช่วยหายใจติดสายอุปกรณ์ช่วยชีวิตจำนวนมาก เกิดหัวใจหยุดเต้นลงกะทันหัน เครื่องวัดชีพจรเป็นเส้นตรง สัญญาณเตือนดังก้องจนหมอและพยาบาลต้องรีบเข้ามาช่วยชีวิต แต่ไม่อาจช่วยได้ เธอคนนั้นจากไปแล้วหลังจากนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาหลายปี
"ยังไม่จบเท่านี้หรอกนะ ความน่ากลัวพึ่งเริ่มต้น หึหึหึ" เสียงเจ้าลูซตัวเปื้อนไปด้วยเลือดของเจ้านายคนล่าสุดของมัน ดังก้องในห้องที่มืดมิด ใช่แล้ว ความตายไม่ใช่สิ่งสุดท้ายแต่เป็นการเริ่มต้นของบางสิ่งต่างหาก จงเตรียมรับความน่าสะพรึงกลัวของเจ้าหมีที่ก่อเกิดจากความรัก ความแค้น แรงปรารถนาอันแรงกล้าได้เลย
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มี.ค. 2561, 23:13:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มี.ค. 2561, 23:13:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 527
| << โดนเพื่อนแกล้ง |