รักนี้ต้องโฮ่งฮับ (Yuri) - จบ
เมื่อสาวห้าวอย่างทัชชภร หรือเพื่อนๆ เรียกเธอว่า ทัช เธอมีรูปร่างสูงโปร่ง อายุ 25 ปี ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่กับบ้าน และมีสุนัขสุดที่รักตัวหนึ่งชื่อว่า น้องท่อ เป็นสุนัขพันธุ์ผสมเพศผู้
แต่แล้ววันหนึ่ง น้องท่อกลับมาถูกรถยนต์ชน จนเกือบไม่รอดถ้าไม่มี สัตวแพทย์ประจำคลินิก อย่างหมอกานต์สินีหรือหมอนี เธอได้ช่วยชีวิตน้องท่อเอาไว้
การพบกันระหว่าง ทัชกับหมอนีผู้น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนรอบข้าง โดยมีรอยยิ้มที่สดใส จนทัชไม่อาจละสายตาจากสัตวแพทย์สาวคนนี้ไปได้ ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยเกินไป คงต้องอาศัยน้องท่อเป็นสะพานเชื่อมให้พบกับหมอหมาที่น่ารักคนนี้
แต่แล้ววันหนึ่ง น้องท่อกลับมาถูกรถยนต์ชน จนเกือบไม่รอดถ้าไม่มี สัตวแพทย์ประจำคลินิก อย่างหมอกานต์สินีหรือหมอนี เธอได้ช่วยชีวิตน้องท่อเอาไว้
การพบกันระหว่าง ทัชกับหมอนีผู้น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนรอบข้าง โดยมีรอยยิ้มที่สดใส จนทัชไม่อาจละสายตาจากสัตวแพทย์สาวคนนี้ไปได้ ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยเกินไป คงต้องอาศัยน้องท่อเป็นสะพานเชื่อมให้พบกับหมอหมาที่น่ารักคนนี้
Tags: น้องหมา สัตวแพทย์ หมอหมา นิยายรัก มิตรภาพ ความรัก
ตอน: คนโกหก
“งืม ๆ อื้ม” ทัชพลิกตัวไปมาและพยายามดันบางสิ่ง ที่มันยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่ม ซึ่งไอ้ตัวนั้นกำลังขึ้นมาบนอก
น้ำเย็น ๆ เลียมาที่แก้มของทัช รวมถึงคอและกำลังจะไปทั่วทั้งหน้า จนทัชไม่สามารถหลับต่อได้ จึงลืมตาตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงหอบแฮ่ก ๆ
“เฮ้ย! ท่อ” กลายเป็นไอ้ลูกชายตัวดีนั่นเอง
น้องท่อนอนทับอกทัชกระดิกหางไปมาพร้อมกับเลียปาก ‘ตื่นได้แล้วแม่ ท่อหิว’ ซึ่งทัชเองต้องส่ายหน้าและยกไอ้ลูกชายออกจากตัว จังหวะเดียวกันนั้น หมอนีออกมาจากห้องน้ำและเห็นว่าทัชตื่นแล้วจึงพูดขึ้น
“น้องทัชวันนี้พวกเราต้องกลับกันแล้วนะ” หมอนีเดินเข้ามาใกล้ทัชมากยิ่งขึ้น ทำให้ทัชต้องเด้งตัวลุกนั่งแล้วเอียงคอสงสัย
“เอ๊ะ กลับแล้วหรือคะ แต่เราพึ่งมาเองนะ”
“ขอโทษด้วยนะ พี่มีธุระที่คณะ” เพราะหมอนีต้องไปหาเพื่อนเพื่อคุยธุระเกี่ยวกับงาน เธอจึงไม่สามารถนอนเล่นอยู่บ้านได้ ถึงแม้จะเสียดายก็ตาม
ทัชถอนหายใจเฮือกโตและก้มหน้าก้มตาลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว
“ค่ะ งั้นทัชไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน” แทนที่ทัชจะได้ไปยังที่หมายง่าย ๆ กลับมีมือเล็ก ๆ ของหมอนีฉุดเอาไว้ ทำให้ทัชขมวดคิ้วแน่นแล้วหันไปถามทันที
“อะไรคะ”
“ฟอดด” เสียงหอมแก้มดังขึ้น ทำให้ทัชหน้าถอดสีตาโตรีบถอยห่าง แล้วลูบแก้มไปมาอย่างเขินอาย
“พ...พี่นี หอมทำไม ก...แก้มทัชเปื้อนน้ำลายท่อนะ”
“ตื่นนอนมาก็ต้องทักทายสิคะ” แทนที่หมอนีจะนึกถึงความสกปรกที่ใบหน้าของคนตัวสูงกว่า กลับไม่คิดอะไรและยังตอบหน้าตาเฉย ยิ่งทำให้ทัชต้องรีบหันหลังเข้าห้องน้ำไป โดยมีเสียงบ่นตลอด ซึ่งเป็นเสียงบ่นที่น่ารักในสายตาของหมอนี
“ค...คนบ้า”
เพียงเวลาไม่นาน หลังจากทัชหนีไปอาบน้ำ ภายในห้องยังมีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยอีกสองตัว ที่นั่งมองนายทั้งสองทำตัวแปลกประหลาด หนึ่งในนั้นเป็นข้าวเม่า ที่ใจกล้าเดินไปหาเจ้านายเพื่อขออาหาร โดยการไซร้ขาไปมาให้หมอนีอุ้ม
“เหมียววว”
“หิวแล้วสินะ” หมอนีรู้ว่าน้องเหมียวต้องการสิ่งใด จึงอุ้มแมวน้อยไว้ภายในอ้อมแขน แล้วหันไปมองน้องท่อตามสายตาของแมวเหมียว ทำให้รู้ว่ายังมีอีกหนึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยอาหารเช้าอย่างใจจดใจจ่อ
“ท่อ เราก็มาด้วยกันสิ”
“โฮ่ง” เสียงขานรับมาพร้อมกับการกระโดดลงจากเตียงและกระดิกหางไปมาอย่างดีใจ กับอาหารเช้าเมนูสุดหรูในความคิดของตนเอง
อาหารสุดหรูในความคิดของน้องท่อ แต่เป็นอาหารเร่งด่วนธรรมดาอย่างขนมปังปิ้งกับนมสดหนึ่งแก้วสำหรับทัชกับหมอนี ส่วนพลกับยานอนตื่นสาย และหมอนีก็ไม่กล้าปลุกได้แต่เขียนกระดาษโน้ตทิ้งไว้ให้บนโต๊ะก่อนจะออกจากบ้าน
หมอนีได้มาส่งทัชกับน้องท่อที่บ้านแล้วไปทำธุระที่มหาวิทยาลัย ส่วนทัชเข้าบ้านตนเองด้วยอารมณ์ดีจนแม่ใหญ่ถึงกับเอ่ยปากถาม
“ไง กลับบ้านจะไม่ทักทายแม่หน่อยหรือไง” แม่ใหญ่ยืนมองลูกสาวกับน้องหมาในอ้อมแขนด้วยท่าทางกวน ๆ
“แฮะ ๆ สวัสดีค่ะ/โฮ่ง” ทัชเห็นเข้าถึงกลับยิ้มแห้ง ๆ แล้วปล่อยน้องท่อลงพื้นจากนั้นค่อยยกมือไหว้งาม ๆ ก่อนที่มารดาของเธอจะฆ่าตาย เพราะเธอไปโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ทิ้งแต่โพสต์อิทแปะตู้เย็นเอาไว้เท่านั้น จึงไม่แปลกใจที่แม่ใหญ่ของเธอจะหงุดหงิด
“นี่คงไม่คิดจะไปอยู่กันเลยใช่ไหม ทำแม่เลยอดไปเที่ยวกับเพื่อน ต้องมาเฝ้าบ้านให้ เฮ้อ...แย่จริง ๆ” เป็นไปตามที่ทัชคิด คนเป็นมารดาต้องบ่นไม่หยุด ดีแล้วที่ไม่ขอก่อน ไม่เช่นนั้นคงอดไปค้างบ้านหมอนีแน่นอน
ถึงแม่ใหญ่จะอดไปเที่ยวกับเพื่อน เธอก็ไม่สามารถโกรธลูกสาวลงได้ ยังทำกับข้าวต้อนรับการกลับมาอีกด้วย
“แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ กินอะไรมาหรือยัง ถ้ายัง ก็มาช่วยแม่จะได้กินข้าวกัน”
“ค่ะ/โฮ่ง” ทัชขานรับและยิ้มอย่างดีใจ รีบเดินตามมารดาของตนเองเข้าครัวทันที ส่วนท่อนั้นไม่ยอมน้อยหน้าถึงจะอิ่มมาแล้วก็ตามแต่ถ้ามีอีก น้องท่อก็ไม่หวั่น
การช่วยมารดาของตนเองทำกับข้าวไม่เกินความสามารถของทัช เธอได้ช่วยทุกอย่างตามคำสั่งอย่างคล่องแคล่ว คงมีแต่ของที่มักจะหมดแล้วไม่ได้ซื้อตุน จึงต้องลำบากขี่รถมอเตอร์ไซค์ตากแดดออกไปซื้อ
“ทัชน้ำปลาหมด ไปซื้อให้แม่หน่อยนะ”
“ค่ะ เดี๋ยวทัชจัดการเอง”
ทัชขี่รถคู่ใจออกมาซื้อน้ำปลาตามคำสั่ง จึงมีความคิดอยากไปหาหมอนีให้ตกใจเล่นเสียหน่อย เลยแอบดักรอที่คณะของหมอนี แต่แล้วเธอต้องตกใจเมื่อเห็นหมอนีเดินมาพร้อมกับชายหนุ่มที่เป็นแฟนเก่า จากความคิดที่จะทำให้หมอนีตกใจเล่นต้องหายไป กลับเป็นตัวเองที่ตกใจแทน และต้องกลับบ้านพร้อมกับความคิดที่หลากหลาย มีแต่คำถามว่าทำไมทั้งสองคนถึงเดินคู่กันได้
“อ้าวทัชไม่กินข้าวหรือไง” แม่ใหญ่รีบทักขึ้นเมื่อทัชกำลังจะขึ้นไปข้างบน ซึ่งทัชได้แต่พยักหน้า ทำให้เธอต้องถามหาของที่เธอต้องการ
“แล้วน้ำปลาแม่ล่ะ”
“อ๋อ...อยู่นี่ค่ะ” ทัชได้สติเมื่อนึกออกว่าตนซื้ออะไรติดมาและยังอยู่ที่มือ เธอจึงยื่นถุงใส่ขวดน้ำปลาส่งให้มารดาของตน ก่อนจะหันหลังกลับขึ้นห้อง
“แล้วจะไปไหน” แม่ใหญ่รีบทักอีกครั้งเพราะเธอแปลกใจกับท่าทางของลูกสาว แต่คำตอบที่ได้กลับมายิ่งทำให้คนเป็นมารดาถึงกับงง
“คือ...ทัชอิ่มแล้ว”
วันต่อมา ทัชตัดสินใจว่าจะไม่คิดเองฝ่ายเดียว ขับรถไปหาหมอนีที่คลินิก แทนที่จะได้พบคนที่ตามหากลับพบพลแทน
“อ้าว พี่มาหาใครครับ”
“มาหาพี่นี แล้ว...พี่นีอยู่ไหม”
“ไม่ครับ ไปซื้อแหวนกับพี่พงษ์” พลตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่ทัชกลับตกใจ
“แหวน! ”
“อืม ใช่ครับ แหวน” คงเป็นพลที่ยังไม่มีสีหน้าตกใจตามทัช กลับตอบเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา
“แหวนอะไร” ทัชกลั้นใจถามในสิ่งที่สงสัย โดยภายในใจภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่ตนเองคิด
“ก็แหวนแต่งงานไง”
“แหวนแต่งงาน! ” เหมือนฟ้าผ่ากลางดวงใจ และคิดเข้าข้างตนเองว่าคงไม่ใช่ของหมอนีกับพงษ์
“ใช่ครับ เห็นบอกว่าการ์ดงานแต่งจะตามมาทีหลังด้วย” พลยิ้มให้น้อย ๆ แต่นั่นทำให้ทัชสติหลุดเมื่อได้ยินคำว่า การ์ดงานแต่ง ถึงอย่างนั้นพลยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แล้วพี่พงษ์เขายังชวนพี่ไปงานแต่งเขาด้วยนะ” คำพูดของพลยิ่งทำให้ทัชแทบหยุดหายใจ แต่ก็กลั้นใจพยักหน้าเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
“อืม ขอบใจ” เป็นคำพูดที่ทัชไม่อยากพูดออกมา มันรู้สึกจุก หัวสมองอื้ออึงไปหมด จึงเดินคอตกกลับรถมอเตอร์ไซค์ของตนเอง
“อ้าว แล้วไม่รอพี่นีเหรอพี่” เสียงของพลทำให้ทัชหยุดก้าวแล้วหันไปตอบด้วยสีหน้านิ่งจนพลชะงัก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มาหาใหม่”
“ให้...ให้ผมบอกไหม ว่าพี่มา” พลแปลกใจแต่ไม่กล้าถามว่าทัชเป็นอะไร
“ไม่ต้อง เดี๋ยวบอกเอง” น้ำเสียงเย็นและนิ่งทำให้พลไม่กล้าพูดหรือถามอะไรอีก ได้แต่มองทัชขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
ระหว่างทางกลับถึงบ้าน ทัชน้อยใจและเสียใจ จนโทษตัวเองที่โดนหลอก ไม่น่าหลงเชื่อคำพูดของหมอนี ที่บอกกับตนไว้
“ไหนบอกว่าไม่มีอะไร ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แล้วทำไมถึงไปแต่งงานกับเขาล่ะ พี่หลอกทัชทำไม”
น้ำเย็น ๆ เลียมาที่แก้มของทัช รวมถึงคอและกำลังจะไปทั่วทั้งหน้า จนทัชไม่สามารถหลับต่อได้ จึงลืมตาตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงหอบแฮ่ก ๆ
“เฮ้ย! ท่อ” กลายเป็นไอ้ลูกชายตัวดีนั่นเอง
น้องท่อนอนทับอกทัชกระดิกหางไปมาพร้อมกับเลียปาก ‘ตื่นได้แล้วแม่ ท่อหิว’ ซึ่งทัชเองต้องส่ายหน้าและยกไอ้ลูกชายออกจากตัว จังหวะเดียวกันนั้น หมอนีออกมาจากห้องน้ำและเห็นว่าทัชตื่นแล้วจึงพูดขึ้น
“น้องทัชวันนี้พวกเราต้องกลับกันแล้วนะ” หมอนีเดินเข้ามาใกล้ทัชมากยิ่งขึ้น ทำให้ทัชต้องเด้งตัวลุกนั่งแล้วเอียงคอสงสัย
“เอ๊ะ กลับแล้วหรือคะ แต่เราพึ่งมาเองนะ”
“ขอโทษด้วยนะ พี่มีธุระที่คณะ” เพราะหมอนีต้องไปหาเพื่อนเพื่อคุยธุระเกี่ยวกับงาน เธอจึงไม่สามารถนอนเล่นอยู่บ้านได้ ถึงแม้จะเสียดายก็ตาม
ทัชถอนหายใจเฮือกโตและก้มหน้าก้มตาลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว
“ค่ะ งั้นทัชไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน” แทนที่ทัชจะได้ไปยังที่หมายง่าย ๆ กลับมีมือเล็ก ๆ ของหมอนีฉุดเอาไว้ ทำให้ทัชขมวดคิ้วแน่นแล้วหันไปถามทันที
“อะไรคะ”
“ฟอดด” เสียงหอมแก้มดังขึ้น ทำให้ทัชหน้าถอดสีตาโตรีบถอยห่าง แล้วลูบแก้มไปมาอย่างเขินอาย
“พ...พี่นี หอมทำไม ก...แก้มทัชเปื้อนน้ำลายท่อนะ”
“ตื่นนอนมาก็ต้องทักทายสิคะ” แทนที่หมอนีจะนึกถึงความสกปรกที่ใบหน้าของคนตัวสูงกว่า กลับไม่คิดอะไรและยังตอบหน้าตาเฉย ยิ่งทำให้ทัชต้องรีบหันหลังเข้าห้องน้ำไป โดยมีเสียงบ่นตลอด ซึ่งเป็นเสียงบ่นที่น่ารักในสายตาของหมอนี
“ค...คนบ้า”
เพียงเวลาไม่นาน หลังจากทัชหนีไปอาบน้ำ ภายในห้องยังมีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยอีกสองตัว ที่นั่งมองนายทั้งสองทำตัวแปลกประหลาด หนึ่งในนั้นเป็นข้าวเม่า ที่ใจกล้าเดินไปหาเจ้านายเพื่อขออาหาร โดยการไซร้ขาไปมาให้หมอนีอุ้ม
“เหมียววว”
“หิวแล้วสินะ” หมอนีรู้ว่าน้องเหมียวต้องการสิ่งใด จึงอุ้มแมวน้อยไว้ภายในอ้อมแขน แล้วหันไปมองน้องท่อตามสายตาของแมวเหมียว ทำให้รู้ว่ายังมีอีกหนึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยอาหารเช้าอย่างใจจดใจจ่อ
“ท่อ เราก็มาด้วยกันสิ”
“โฮ่ง” เสียงขานรับมาพร้อมกับการกระโดดลงจากเตียงและกระดิกหางไปมาอย่างดีใจ กับอาหารเช้าเมนูสุดหรูในความคิดของตนเอง
อาหารสุดหรูในความคิดของน้องท่อ แต่เป็นอาหารเร่งด่วนธรรมดาอย่างขนมปังปิ้งกับนมสดหนึ่งแก้วสำหรับทัชกับหมอนี ส่วนพลกับยานอนตื่นสาย และหมอนีก็ไม่กล้าปลุกได้แต่เขียนกระดาษโน้ตทิ้งไว้ให้บนโต๊ะก่อนจะออกจากบ้าน
หมอนีได้มาส่งทัชกับน้องท่อที่บ้านแล้วไปทำธุระที่มหาวิทยาลัย ส่วนทัชเข้าบ้านตนเองด้วยอารมณ์ดีจนแม่ใหญ่ถึงกับเอ่ยปากถาม
“ไง กลับบ้านจะไม่ทักทายแม่หน่อยหรือไง” แม่ใหญ่ยืนมองลูกสาวกับน้องหมาในอ้อมแขนด้วยท่าทางกวน ๆ
“แฮะ ๆ สวัสดีค่ะ/โฮ่ง” ทัชเห็นเข้าถึงกลับยิ้มแห้ง ๆ แล้วปล่อยน้องท่อลงพื้นจากนั้นค่อยยกมือไหว้งาม ๆ ก่อนที่มารดาของเธอจะฆ่าตาย เพราะเธอไปโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ทิ้งแต่โพสต์อิทแปะตู้เย็นเอาไว้เท่านั้น จึงไม่แปลกใจที่แม่ใหญ่ของเธอจะหงุดหงิด
“นี่คงไม่คิดจะไปอยู่กันเลยใช่ไหม ทำแม่เลยอดไปเที่ยวกับเพื่อน ต้องมาเฝ้าบ้านให้ เฮ้อ...แย่จริง ๆ” เป็นไปตามที่ทัชคิด คนเป็นมารดาต้องบ่นไม่หยุด ดีแล้วที่ไม่ขอก่อน ไม่เช่นนั้นคงอดไปค้างบ้านหมอนีแน่นอน
ถึงแม่ใหญ่จะอดไปเที่ยวกับเพื่อน เธอก็ไม่สามารถโกรธลูกสาวลงได้ ยังทำกับข้าวต้อนรับการกลับมาอีกด้วย
“แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ กินอะไรมาหรือยัง ถ้ายัง ก็มาช่วยแม่จะได้กินข้าวกัน”
“ค่ะ/โฮ่ง” ทัชขานรับและยิ้มอย่างดีใจ รีบเดินตามมารดาของตนเองเข้าครัวทันที ส่วนท่อนั้นไม่ยอมน้อยหน้าถึงจะอิ่มมาแล้วก็ตามแต่ถ้ามีอีก น้องท่อก็ไม่หวั่น
การช่วยมารดาของตนเองทำกับข้าวไม่เกินความสามารถของทัช เธอได้ช่วยทุกอย่างตามคำสั่งอย่างคล่องแคล่ว คงมีแต่ของที่มักจะหมดแล้วไม่ได้ซื้อตุน จึงต้องลำบากขี่รถมอเตอร์ไซค์ตากแดดออกไปซื้อ
“ทัชน้ำปลาหมด ไปซื้อให้แม่หน่อยนะ”
“ค่ะ เดี๋ยวทัชจัดการเอง”
ทัชขี่รถคู่ใจออกมาซื้อน้ำปลาตามคำสั่ง จึงมีความคิดอยากไปหาหมอนีให้ตกใจเล่นเสียหน่อย เลยแอบดักรอที่คณะของหมอนี แต่แล้วเธอต้องตกใจเมื่อเห็นหมอนีเดินมาพร้อมกับชายหนุ่มที่เป็นแฟนเก่า จากความคิดที่จะทำให้หมอนีตกใจเล่นต้องหายไป กลับเป็นตัวเองที่ตกใจแทน และต้องกลับบ้านพร้อมกับความคิดที่หลากหลาย มีแต่คำถามว่าทำไมทั้งสองคนถึงเดินคู่กันได้
“อ้าวทัชไม่กินข้าวหรือไง” แม่ใหญ่รีบทักขึ้นเมื่อทัชกำลังจะขึ้นไปข้างบน ซึ่งทัชได้แต่พยักหน้า ทำให้เธอต้องถามหาของที่เธอต้องการ
“แล้วน้ำปลาแม่ล่ะ”
“อ๋อ...อยู่นี่ค่ะ” ทัชได้สติเมื่อนึกออกว่าตนซื้ออะไรติดมาและยังอยู่ที่มือ เธอจึงยื่นถุงใส่ขวดน้ำปลาส่งให้มารดาของตน ก่อนจะหันหลังกลับขึ้นห้อง
“แล้วจะไปไหน” แม่ใหญ่รีบทักอีกครั้งเพราะเธอแปลกใจกับท่าทางของลูกสาว แต่คำตอบที่ได้กลับมายิ่งทำให้คนเป็นมารดาถึงกับงง
“คือ...ทัชอิ่มแล้ว”
วันต่อมา ทัชตัดสินใจว่าจะไม่คิดเองฝ่ายเดียว ขับรถไปหาหมอนีที่คลินิก แทนที่จะได้พบคนที่ตามหากลับพบพลแทน
“อ้าว พี่มาหาใครครับ”
“มาหาพี่นี แล้ว...พี่นีอยู่ไหม”
“ไม่ครับ ไปซื้อแหวนกับพี่พงษ์” พลตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่ทัชกลับตกใจ
“แหวน! ”
“อืม ใช่ครับ แหวน” คงเป็นพลที่ยังไม่มีสีหน้าตกใจตามทัช กลับตอบเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา
“แหวนอะไร” ทัชกลั้นใจถามในสิ่งที่สงสัย โดยภายในใจภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่ตนเองคิด
“ก็แหวนแต่งงานไง”
“แหวนแต่งงาน! ” เหมือนฟ้าผ่ากลางดวงใจ และคิดเข้าข้างตนเองว่าคงไม่ใช่ของหมอนีกับพงษ์
“ใช่ครับ เห็นบอกว่าการ์ดงานแต่งจะตามมาทีหลังด้วย” พลยิ้มให้น้อย ๆ แต่นั่นทำให้ทัชสติหลุดเมื่อได้ยินคำว่า การ์ดงานแต่ง ถึงอย่างนั้นพลยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แล้วพี่พงษ์เขายังชวนพี่ไปงานแต่งเขาด้วยนะ” คำพูดของพลยิ่งทำให้ทัชแทบหยุดหายใจ แต่ก็กลั้นใจพยักหน้าเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
“อืม ขอบใจ” เป็นคำพูดที่ทัชไม่อยากพูดออกมา มันรู้สึกจุก หัวสมองอื้ออึงไปหมด จึงเดินคอตกกลับรถมอเตอร์ไซค์ของตนเอง
“อ้าว แล้วไม่รอพี่นีเหรอพี่” เสียงของพลทำให้ทัชหยุดก้าวแล้วหันไปตอบด้วยสีหน้านิ่งจนพลชะงัก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มาหาใหม่”
“ให้...ให้ผมบอกไหม ว่าพี่มา” พลแปลกใจแต่ไม่กล้าถามว่าทัชเป็นอะไร
“ไม่ต้อง เดี๋ยวบอกเอง” น้ำเสียงเย็นและนิ่งทำให้พลไม่กล้าพูดหรือถามอะไรอีก ได้แต่มองทัชขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
ระหว่างทางกลับถึงบ้าน ทัชน้อยใจและเสียใจ จนโทษตัวเองที่โดนหลอก ไม่น่าหลงเชื่อคำพูดของหมอนี ที่บอกกับตนไว้
“ไหนบอกว่าไม่มีอะไร ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แล้วทำไมถึงไปแต่งงานกับเขาล่ะ พี่หลอกทัชทำไม”
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 พ.ค. 2561, 18:23:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 พ.ค. 2561, 18:23:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 603
| << ทานยา |