รักนี้ต้องโฮ่งฮับ (Yuri) - จบ
เมื่อสาวห้าวอย่างทัชชภร หรือเพื่อนๆ เรียกเธอว่า ทัช เธอมีรูปร่างสูงโปร่ง อายุ 25 ปี ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่กับบ้าน และมีสุนัขสุดที่รักตัวหนึ่งชื่อว่า น้องท่อ เป็นสุนัขพันธุ์ผสมเพศผู้
แต่แล้ววันหนึ่ง น้องท่อกลับมาถูกรถยนต์ชน จนเกือบไม่รอดถ้าไม่มี สัตวแพทย์ประจำคลินิก อย่างหมอกานต์สินีหรือหมอนี เธอได้ช่วยชีวิตน้องท่อเอาไว้
การพบกันระหว่าง ทัชกับหมอนีผู้น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนรอบข้าง โดยมีรอยยิ้มที่สดใส จนทัชไม่อาจละสายตาจากสัตวแพทย์สาวคนนี้ไปได้ ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยเกินไป คงต้องอาศัยน้องท่อเป็นสะพานเชื่อมให้พบกับหมอหมาที่น่ารักคนนี้
แต่แล้ววันหนึ่ง น้องท่อกลับมาถูกรถยนต์ชน จนเกือบไม่รอดถ้าไม่มี สัตวแพทย์ประจำคลินิก อย่างหมอกานต์สินีหรือหมอนี เธอได้ช่วยชีวิตน้องท่อเอาไว้
การพบกันระหว่าง ทัชกับหมอนีผู้น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนรอบข้าง โดยมีรอยยิ้มที่สดใส จนทัชไม่อาจละสายตาจากสัตวแพทย์สาวคนนี้ไปได้ ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันมันน้อยเกินไป คงต้องอาศัยน้องท่อเป็นสะพานเชื่อมให้พบกับหมอหมาที่น่ารักคนนี้
Tags: น้องหมา สัตวแพทย์ หมอหมา นิยายรัก มิตรภาพ ความรัก
ตอน: ทานยา
ถึงแม้ว่าทัชจะไม่ถูกเรียกชื่อที่มีคำว่าน้องนำหน้าก็ตาม แต่เธอก็ต้องฟังเรื่องเล่าของยา คนที่ชื่อยาคนนี้เป็นนักเจรจา ตั้งแต่เธอขึ้นรถมายายังพูดไม่มีหยุด เธอจึงรู้เรื่องราวต่างๆ จากคำบอกเล่าของผู้หญิงขับเก๋งคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นลูกของเพื่อนมารดาเธอ บ้านอยู่ใกล้กับเธอ และทำงานเป็นเภสัชกรที่โรงพยาบาลฝั่งตรงข้ามกับหมู่บ้าน เธอไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเธอไม่สนใจใครกันแน่ แต่ที่รู้สิ่งที่เธอต้องสนใจ เป็นไอ้ลูกชายที่ซุกหน้าท้องนอนบนตักของเธอในตอนนี้ ถึงจะพยายามให้อยู่ในกรงตามที่หมอนีแนะนำ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมซะงั้น จึงต้องอุ้มประคองไม่ให้โดนแผล โดยมียาคอยถือของให้ เพราะหมอนียกกรงให้น้องท่อโดยไม่ต้องคืน ช่างเป็นหมอที่ใจดีจริงๆ
ยิ่งคิดทัชก็ยิ่งเผลอยิ้มอย่างลืมตัว จนยาต้องอมยิ้มตาม เมื่อเห็นทัชกำลังลูบหัวน้องท่อที่นอนขดตัวอยู่บนตักไปมาแล้วยิ้ม ซึ่งเธอคิดว่าทัชคงยิ้มเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังแน่ เรื่องของน้องหมาพุดเดิ้ลสุนัขที่บ้านของเธอ โดยพูดถึงวีรกรรมที่น่ารักๆ ของลูกสาว
"ถึงแล้วค่ะ" เสียงของยาดึงสติของทัชกลับคืนมา
ทั้งสองเข้าบ้านโดยมียาคอยถือของไม่ห่างกาย ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเปิดประตู มารดาของทัชเปิดออกมาเสียก่อน
"ทัช ท่อเป็นยังไงบ้าง"
"หลับค่ะ แต่หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว"
"สวัสดีค่ะ คุณป้า" ยารีบวางของแล้วยกมือไหว้ทันที ซึ่งมารดาของทัชก็ยิ้มรับและกวักมือให้เข้ามาข้างในด้วยกัน ทำให้เธอดีใจมากที่ได้มีโอกาสแก้ตัว โดยคาดหวังว่าทัชจะไม่ว่าอะไรเธอ
มารดาของทัชใจดี ชวนยาทานอาหารกลางวันด้วยกัน ซึ่งทัชขอตัวพาน้องท่อไปนอนในห้องของตนเอง จึงนำน้องหมาเข้าไปนอนในกรงซึ่งท่อหลับอยู่จึงไม่มีปัญหา นำเข้าได้อย่างสบาย
"ทัช เราจะไม่กินข้าวหรือไง"
"เดี๋ยวหนูลงมากินค่ะ ขอเคลียร์พื้นที่ให้ท่อได้นอนสบายก่อน ถ้ายังไงคุณแม่กับเออ...พี่ยา ก็ทานกันไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวหนูค่อยลงมาบ่ายๆ" ทัชพูดจบก็หันหน้าขึ้นไปข้างบนพร้อมกับน้องท่อที่นอนอยู่ในกรง โดยมีสายตาของมารดาเธอกับสายตาของยาจ้องมองตลอด
"อย่าไปสนใจเลยหนูยา ไอ้ทัชมันรักท่อมาก อะไรก็ท่อตลอด จนบางครั้งมันยังลืมป้าเลย ไม่ต้องสน เดี๋ยวมันก็ลืม" หญิงวัยกลางคนเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย คงต้องใช้เวลาในการลืมเหตุการณ์ทั้งหมด แต่เธอก็แอบชื่นชมยาอยู่ในใจว่าเป็นคนดีจริง ถ้าเป็นคนอื่นคงแค่จ่ายเงินคือจบ แต่ยาไม่ใช่ อาจเป็นเพราะเธอรู้จักกับมารดาของหญิงสาวก็เป็นได้ เธอจึงพยายามเข้าหาเพื่อชดใช้ความผิดทั้งๆ ที่เป็นเพียงอุบัติเหตุ ไม่ว่าใครก็สามารถเกิดขึ้นได้
ทางด้านทัชจัดเก็บข้าวของทุกอย่างให้เข้าที่ ไม่ว่าเอกสาร เสื้อผ้าที่กองไว้บนเตียงต้องเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย ไหนจะกล่องที่วางซ้อนกันแทบจะล้มทับตาย ก็ต้องเก็บให้หมด เพราะไอ้ลูกชายจะต้องมีพื้นที่นอน ทัชค่อยๆ วางกรงที่มีลูกชายนอนหลับอยู่บนพื้นอย่างแผ่วเบา แล้วนั่งขัดสมาธิจ้องมองน้องหมาของเธอไม่วางตา เธอหยิบยาที่หมอนีให้มาดู ว่าไอ้ลูกชายต้องทานตอนไหน สิ่งที่ยากที่สุดคงเป็นการยัดยาให้หมาน้อยทานลงไป แล้วต้องทำอย่างไรดี เธอได้แต่นั่งคิดแล้วก็คิด สายตาเหลือบไปเห็นบัตรคลินิกที่หมอนีให้มา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงปรากฏบนใบหน้าใสของเธอ
"เอาไง เอากันว่ะ" ทัชไม่สนว่าหมอนีจะคิดอย่างไร ถ้าพอมีโอกาสได้คุยกันสักนิดหัวใจดวงน้อยจะได้เบิกบาน ว่าแล้วมือก็กดเบอร์โทรออกอย่างไว
"สวัสดีครับ"
'ให้ตายสิ เสียงไอ้เด็กนั่น' ทัชเบ้ปากก่นด่าในใจ เพราะไม่อยากเจอไอ้เด็กนี่
"สวัสดีครับ" เสียงของพลดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเรียกสติทัชให้กลับมาสู่บทสนทนา เธอจึงต้องจำใจเอ่ยออกมา
"ขอสายหมอนีค่ะ"
"หมอนีติดเคสครับ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ เดี๋ยวผมบอกให้ หรือคุณจะทิ้งเบอร์ไว้ เดี๋ยวหมอนีโทรกลับ"
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ...ตื้ดๆๆ"
ถ้าไม่ได้คุยก็ไม่มีความหมายหาจากในเน็ตเอาก็ได้ ทัชคิดบ่นในใจแล้วเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊ค เสิร์ชหาวิธีให้น้องหมาทานยาเม็ด
"ยัดใส่อาหาร อืมๆ กรอกใส่ปาก อืมๆ ละลายในน้ำหวานแล้วใส่สลิ้งฉีดใส่ปาก อืมๆ เฮ้อ..มีแต่ยัดยาสินะ ลองไปซื้อไส้กรอกดีไหมยัดง่ายดี หรือเนื้อหมูแล้วยัดดี" มีแต่เสียงบ่นของทัชที่หน้าจอ ซึ่งเธอคิดไม่ออกว่าจะเลือกแบบไหนดี
จนกระทั่งทัชตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง เพื่อหาน้ำดื่มให้ชื่นใจหัวสมองจะได้โล่ง แต่ต้องขมวดคิ้วเพราะยายังไม่กลับบ้าน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมยังอยู่อีก
"อ้าวทัช ลงมาๆ" มารดาของทัชกวักมือเรียกให้ลงมาร่วมสนทนา ซึ่งทัชไม่อาจปฏิเสธได้
"คุยอะไรกันคะ" เมื่อเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งทัชก็เอ่ยปากทันที โดยที่มือหยิบโน่นหยิบนี่เข้าปากตุนเอาไว้ จะได้มีแรงดูลูกชายต่อ
"พวกเรากำลังคุยเรื่องน้องสำลี สุนัขของหนูยาอยู่ ตลกดีนะ วีรกรรมขโมยอาหารบนโต๊ะตอนที่คนในบ้านเผลอ"
"ท่อก็ทำได้ ไม่เห็นจะแปลกเลย ลูกชายหนูกินเก่งไม่แพ้ใคร" เมื่อเห็นท่าทางของมารดาแล้วเกิดอาการหมั่นไส้ยาขึ้นมาเลยคุยทับบ้าง แต่กลายเป็นว่าเข้าทางทั้งสองจนได้
"พาท่อไปหาน้องสำลีสิ เพื่อเป็นเพื่อนกัน" มารดาของเธอเอ่ยขึ้น ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไรถึงพูดแบบนี้ แต่ทัชก็ยังตีหน้านิ่งอยู่ ทำให้ยาพูดเสริมอีกแรง
"เดี๋ยวพี่มารับ" การเสนอตัวของยาทำให้ทัชหันมามองหน้า จากที่กำลังถือช้อนส้อมเพื่อจิ้มผลไม้เข้าปาก กลับต้องหยุดทันที
"คงต้องรอให้ท่อหายก่อน ไม่รู้ว่าวันไหน" น้ำเสียงห้วนและนิ่งของทัช ทำให้หญิงวัยกลางคนต้องส่งสายตาดุแล้วเอ่ยบางสิ่ง
"หายก่อนแล้วค่อยไปเที่ยวสิ แม่พูดเรื่องที่ท่อหายแล้ว ไม่ได้ให้ไปตอนนี้เสียหน่อย"
"ยังไงก็ได้" ทัชลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยอีกครั้ง ตามสบายเลย อยากทำอะไรกันก็เชิญ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์มาตีสนิทกับใคร
"แล้วจะไปไหนอีก"
"ขึ้นไปดูลูกชาย ได้เวลาทานยาแล้ว" ทัชไม่สนใจเสียงมารดาของเธอ เธอรีบกลับเข้าห้องเพราะไม่อยากสนทนากับใคร โดยเฉพาะคนที่ทำให้ลูกชายของเธอต้องเจ็บปวด ถึงจะเป็นอุบัติเหตุยังไง เธอก็ขอเวลาทำใจเสียก่อน ก่อนที่จะทำความรู้จักกัน
สิ่งที่ทัชเห็นอันดับแรกเมื่อเปิดประตูเข้าห้อง คือน้องท่อกำลังนั่งมองเธอจากในกรง เธอจึงเปิดกรงให้ท่อออกมาทานยา ซึ่งเธอหยิบอาหารเม็ดใส่ชามอาหารของท่อ และแกะยาตามที่เขียนไว้หน้าถุง แต่ทว่าแกะพลาดยากระเด็นลงชามอาหารของน้องท่อพอดี และเพียงเสี้ยววินาทีอาหารตรงหน้าหายวับไปกับตาแม้แต่ยารสขมก็ไม่เหลือ ทำให้เจ้าของอย่างทัชถึงกับอ้าปากค้าง นี่ขนาดยายังหน้ามึนทานเข้าไปได้ อย่างกับนั่งทานอาหารชั้นเลิศ
"ไอ้ลูกชาย แกทำฉันเครียดรู้ตัวไหม รู้แบบนี้ไม่น่าเครียดกับแกเลยเถอะ ถือใจแกจริงๆ เรื่องกินนี่ไม่เคยลดลงเลยสินะ"
ยิ่งคิดทัชก็ยิ่งเผลอยิ้มอย่างลืมตัว จนยาต้องอมยิ้มตาม เมื่อเห็นทัชกำลังลูบหัวน้องท่อที่นอนขดตัวอยู่บนตักไปมาแล้วยิ้ม ซึ่งเธอคิดว่าทัชคงยิ้มเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังแน่ เรื่องของน้องหมาพุดเดิ้ลสุนัขที่บ้านของเธอ โดยพูดถึงวีรกรรมที่น่ารักๆ ของลูกสาว
"ถึงแล้วค่ะ" เสียงของยาดึงสติของทัชกลับคืนมา
ทั้งสองเข้าบ้านโดยมียาคอยถือของไม่ห่างกาย ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเปิดประตู มารดาของทัชเปิดออกมาเสียก่อน
"ทัช ท่อเป็นยังไงบ้าง"
"หลับค่ะ แต่หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว"
"สวัสดีค่ะ คุณป้า" ยารีบวางของแล้วยกมือไหว้ทันที ซึ่งมารดาของทัชก็ยิ้มรับและกวักมือให้เข้ามาข้างในด้วยกัน ทำให้เธอดีใจมากที่ได้มีโอกาสแก้ตัว โดยคาดหวังว่าทัชจะไม่ว่าอะไรเธอ
มารดาของทัชใจดี ชวนยาทานอาหารกลางวันด้วยกัน ซึ่งทัชขอตัวพาน้องท่อไปนอนในห้องของตนเอง จึงนำน้องหมาเข้าไปนอนในกรงซึ่งท่อหลับอยู่จึงไม่มีปัญหา นำเข้าได้อย่างสบาย
"ทัช เราจะไม่กินข้าวหรือไง"
"เดี๋ยวหนูลงมากินค่ะ ขอเคลียร์พื้นที่ให้ท่อได้นอนสบายก่อน ถ้ายังไงคุณแม่กับเออ...พี่ยา ก็ทานกันไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวหนูค่อยลงมาบ่ายๆ" ทัชพูดจบก็หันหน้าขึ้นไปข้างบนพร้อมกับน้องท่อที่นอนอยู่ในกรง โดยมีสายตาของมารดาเธอกับสายตาของยาจ้องมองตลอด
"อย่าไปสนใจเลยหนูยา ไอ้ทัชมันรักท่อมาก อะไรก็ท่อตลอด จนบางครั้งมันยังลืมป้าเลย ไม่ต้องสน เดี๋ยวมันก็ลืม" หญิงวัยกลางคนเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย คงต้องใช้เวลาในการลืมเหตุการณ์ทั้งหมด แต่เธอก็แอบชื่นชมยาอยู่ในใจว่าเป็นคนดีจริง ถ้าเป็นคนอื่นคงแค่จ่ายเงินคือจบ แต่ยาไม่ใช่ อาจเป็นเพราะเธอรู้จักกับมารดาของหญิงสาวก็เป็นได้ เธอจึงพยายามเข้าหาเพื่อชดใช้ความผิดทั้งๆ ที่เป็นเพียงอุบัติเหตุ ไม่ว่าใครก็สามารถเกิดขึ้นได้
ทางด้านทัชจัดเก็บข้าวของทุกอย่างให้เข้าที่ ไม่ว่าเอกสาร เสื้อผ้าที่กองไว้บนเตียงต้องเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย ไหนจะกล่องที่วางซ้อนกันแทบจะล้มทับตาย ก็ต้องเก็บให้หมด เพราะไอ้ลูกชายจะต้องมีพื้นที่นอน ทัชค่อยๆ วางกรงที่มีลูกชายนอนหลับอยู่บนพื้นอย่างแผ่วเบา แล้วนั่งขัดสมาธิจ้องมองน้องหมาของเธอไม่วางตา เธอหยิบยาที่หมอนีให้มาดู ว่าไอ้ลูกชายต้องทานตอนไหน สิ่งที่ยากที่สุดคงเป็นการยัดยาให้หมาน้อยทานลงไป แล้วต้องทำอย่างไรดี เธอได้แต่นั่งคิดแล้วก็คิด สายตาเหลือบไปเห็นบัตรคลินิกที่หมอนีให้มา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงปรากฏบนใบหน้าใสของเธอ
"เอาไง เอากันว่ะ" ทัชไม่สนว่าหมอนีจะคิดอย่างไร ถ้าพอมีโอกาสได้คุยกันสักนิดหัวใจดวงน้อยจะได้เบิกบาน ว่าแล้วมือก็กดเบอร์โทรออกอย่างไว
"สวัสดีครับ"
'ให้ตายสิ เสียงไอ้เด็กนั่น' ทัชเบ้ปากก่นด่าในใจ เพราะไม่อยากเจอไอ้เด็กนี่
"สวัสดีครับ" เสียงของพลดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเรียกสติทัชให้กลับมาสู่บทสนทนา เธอจึงต้องจำใจเอ่ยออกมา
"ขอสายหมอนีค่ะ"
"หมอนีติดเคสครับ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ เดี๋ยวผมบอกให้ หรือคุณจะทิ้งเบอร์ไว้ เดี๋ยวหมอนีโทรกลับ"
"ไม่เป็นไร ขอบคุณ...ตื้ดๆๆ"
ถ้าไม่ได้คุยก็ไม่มีความหมายหาจากในเน็ตเอาก็ได้ ทัชคิดบ่นในใจแล้วเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊ค เสิร์ชหาวิธีให้น้องหมาทานยาเม็ด
"ยัดใส่อาหาร อืมๆ กรอกใส่ปาก อืมๆ ละลายในน้ำหวานแล้วใส่สลิ้งฉีดใส่ปาก อืมๆ เฮ้อ..มีแต่ยัดยาสินะ ลองไปซื้อไส้กรอกดีไหมยัดง่ายดี หรือเนื้อหมูแล้วยัดดี" มีแต่เสียงบ่นของทัชที่หน้าจอ ซึ่งเธอคิดไม่ออกว่าจะเลือกแบบไหนดี
จนกระทั่งทัชตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง เพื่อหาน้ำดื่มให้ชื่นใจหัวสมองจะได้โล่ง แต่ต้องขมวดคิ้วเพราะยายังไม่กลับบ้าน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมยังอยู่อีก
"อ้าวทัช ลงมาๆ" มารดาของทัชกวักมือเรียกให้ลงมาร่วมสนทนา ซึ่งทัชไม่อาจปฏิเสธได้
"คุยอะไรกันคะ" เมื่อเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งทัชก็เอ่ยปากทันที โดยที่มือหยิบโน่นหยิบนี่เข้าปากตุนเอาไว้ จะได้มีแรงดูลูกชายต่อ
"พวกเรากำลังคุยเรื่องน้องสำลี สุนัขของหนูยาอยู่ ตลกดีนะ วีรกรรมขโมยอาหารบนโต๊ะตอนที่คนในบ้านเผลอ"
"ท่อก็ทำได้ ไม่เห็นจะแปลกเลย ลูกชายหนูกินเก่งไม่แพ้ใคร" เมื่อเห็นท่าทางของมารดาแล้วเกิดอาการหมั่นไส้ยาขึ้นมาเลยคุยทับบ้าง แต่กลายเป็นว่าเข้าทางทั้งสองจนได้
"พาท่อไปหาน้องสำลีสิ เพื่อเป็นเพื่อนกัน" มารดาของเธอเอ่ยขึ้น ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไรถึงพูดแบบนี้ แต่ทัชก็ยังตีหน้านิ่งอยู่ ทำให้ยาพูดเสริมอีกแรง
"เดี๋ยวพี่มารับ" การเสนอตัวของยาทำให้ทัชหันมามองหน้า จากที่กำลังถือช้อนส้อมเพื่อจิ้มผลไม้เข้าปาก กลับต้องหยุดทันที
"คงต้องรอให้ท่อหายก่อน ไม่รู้ว่าวันไหน" น้ำเสียงห้วนและนิ่งของทัช ทำให้หญิงวัยกลางคนต้องส่งสายตาดุแล้วเอ่ยบางสิ่ง
"หายก่อนแล้วค่อยไปเที่ยวสิ แม่พูดเรื่องที่ท่อหายแล้ว ไม่ได้ให้ไปตอนนี้เสียหน่อย"
"ยังไงก็ได้" ทัชลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยอีกครั้ง ตามสบายเลย อยากทำอะไรกันก็เชิญ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์มาตีสนิทกับใคร
"แล้วจะไปไหนอีก"
"ขึ้นไปดูลูกชาย ได้เวลาทานยาแล้ว" ทัชไม่สนใจเสียงมารดาของเธอ เธอรีบกลับเข้าห้องเพราะไม่อยากสนทนากับใคร โดยเฉพาะคนที่ทำให้ลูกชายของเธอต้องเจ็บปวด ถึงจะเป็นอุบัติเหตุยังไง เธอก็ขอเวลาทำใจเสียก่อน ก่อนที่จะทำความรู้จักกัน
สิ่งที่ทัชเห็นอันดับแรกเมื่อเปิดประตูเข้าห้อง คือน้องท่อกำลังนั่งมองเธอจากในกรง เธอจึงเปิดกรงให้ท่อออกมาทานยา ซึ่งเธอหยิบอาหารเม็ดใส่ชามอาหารของท่อ และแกะยาตามที่เขียนไว้หน้าถุง แต่ทว่าแกะพลาดยากระเด็นลงชามอาหารของน้องท่อพอดี และเพียงเสี้ยววินาทีอาหารตรงหน้าหายวับไปกับตาแม้แต่ยารสขมก็ไม่เหลือ ทำให้เจ้าของอย่างทัชถึงกับอ้าปากค้าง นี่ขนาดยายังหน้ามึนทานเข้าไปได้ อย่างกับนั่งทานอาหารชั้นเลิศ
"ไอ้ลูกชาย แกทำฉันเครียดรู้ตัวไหม รู้แบบนี้ไม่น่าเครียดกับแกเลยเถอะ ถือใจแกจริงๆ เรื่องกินนี่ไม่เคยลดลงเลยสินะ"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 เม.ย. 2561, 21:28:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 เม.ย. 2561, 21:28:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 546
| << รอแล้วก็รอ | คนโกหก >> |