รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 32: รหัสหัวใจ (จบ)
"ถ้าคุณไม่หยุดสัมผัสผมแบบนั้นละก็ คืนนี้ไม่ได้นอนกันแน่" น้ำเสียงเบาๆ เอ่ยขึ้นท่ามกลางแสงสลัวๆ ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอน ประโยคนั้นทำให้ปลายนิ้วของฉันที่กำลังลากเบาๆ อยู่ที่ผิวเนื้อเรียบตึงบริเวณท่อนแขนของไอแซคชะงักทันใด
"เอิ่ม...นายไม่ได้หลับอยู่เหรอ"
"ไม่ได้หลับ" เขาตอบ พลิกตัวเข้าหา เลื่อนแขนข้างที่ว่างอยู่มาโอบกอดฉันไว้แล้วดึงเข้าหาตัว "ข้อดีอย่างหนึ่งของมนุษย์แบบผม คือทำอะไรๆ ได้ทั้งคืนโดยไม่ต้องนอน" น้ำเสียงตอบมานิ่งสนิท แต่...สายตาที่เห็นในความสลัวรางวาววามอย่างมีความหมาย
อื๊ย! ไม่น่าถามเลยเรา ฉันดึงผ้าห่มพันตัว แก้มร้อน
"ผมแค่หลับตา เพราะอยากให้คุณคิดว่าผมหลับ คุณจะได้หลับพักผ่อนบ้าง เหนื่อยมาหลายชั่วโมงแล้วนี่" ถึงแม้จะมีเพียงแสงสลัว ก็เดาได้ไม่ยากว่ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนใบหน้าคมนั้น
"ไม่นึกว่าคุณยัง...ไหว"
"ปละ...เปล่านะ ฉันแค่หลับเต็มอิ่ม แล้วก็ไม่คุ้นกับการที่มีคนมานอนข้างๆ ใกล้ชิดแบบนี้...นอนคิดอะไรไปมา แล้วก็เลยคิดอยากรู้ว่า กล้ามเนื้อของมนุษย์แบบนายมันเป็นยังไง"
"แล้วเป็นยังไงล่ะครับ" ฝ่ามือของอีกฝ่ายเลื่อนอยู่กลางหลัง ดึงร่างของฉันให้ใกล้ร่างหนาๆ ของตนเองอีกนิด ตอนนี้มีผ้าห่มพันอยู่ก็ไม่ช่วยอะไรนัก เพราะจินตนาการของฉันไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
ไม่รู้เพราะดีเอ็นเอของเราเข้าคู่กันอย่างเหมาะสมที่สุด ตามทฤษฎีที่ไอแซคบอก หรือเหตุผลอื่นใด แต่...ดินแดนมหัศจรรย์ที่เขาพาไปสัมผัสผ่านเตียงนอนเมื่อหลายชั่วโมงก่อนมันช่างไม่เหมือนที่ไหนที่ฉันเคยรู้สึก เอ๊ย รู้จักมาก่อนเลย
ถ้าอกหัก ถูกเอกวัตรทิ้ง แล้วทำให้ได้พบกับความรู้สึกดีๆ แบบนี้กลับมา ก็เกินคุ้มค่านัก
"มัน...ดีไหม" อีกฝ่ายก้มริมฝีปากลงมาสัมผัสที่ข้างใบหู ถามราวกับรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
"อะไรดี...เหรอ" รีบก้มหน้าหลบ เพราะเห็นว่าสายตาเจ้าเล่ห์นั่นมองฉันราวกับจะกินแทนอาหาร .... ใช่ มาถึงเวลานี้เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย ลืมเรื่องนั้นไปสนิท!
"ก็..." ปลายนิ้วของเขาเลื่อนขึ้นมาถึงต้นคอ ลากสัมผัสเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะก้มลงมาแตะที่ปลายจมูกของฉัน มืออีกข้างที่เหลือทำหน้าที่ปลดผ้าห่มที่ฉันคิดว่าพันไว้ได้แน่นหนาแล้ว แต่ก็....
"ไอซ์..."
"หืมห์"
"นายจะทำอะไร...น่ะ"
"ก็...ทำให้คุณมีความสุข อีกรอบไง"
อ๊ายยยย ฉันรับพลิกตัวหนี ถอยไปชิดมุมเตียงอีกด้าน "ไม่เอา มาคุยก่อน อย่ามาใกล้นะ เดี๋ยวไม่ได้คุย"
"โธ่คุณอิง เรายังมีเวลาคุยกันอีกตั้งนานนะ"
เจอหุ่นชีวะ บ้ากามเข้าให้แล้วเรา...ฉันคิด
"นายกำลังอยู่ในอันตราย มีคนตามล่านายอยู่นะ เราควรคิดเรื่องหาทางหนีไม่ใช่มาทำอะไรกันแบบนี้"
เสียงหัวเราะเบาๆ มาจากอีกด้านของเตียง "โอเค มานอนใกล้กันเถอะ ผมไม่ทำอะไรแล้ว ขอนอนกอดไว้เฉยๆ ก็มีความสุขแล้ว คุณอยากคุยอะไรก็ตามสบายเลย"
...บ้ากาม ขี้อ้อน...น่ารัก...น้ำเสียงแบบนั้นน่ารักเป็นบ้าเลยแฮะ
ฉันพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดของอีกฝ่าย ตามคำขอร้องของน้ำเสียงน่ารักๆ แบบที่ไม่เคยเห็นเขาทำมาก่อนนั่น ถึงแม้เราเคยกอดกันหลายครั้ง แต่...ครั้งนี้มันดียิ่งขึ้นไปอีก
ทุกครั้งมันดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มจะเชื่อทฤษฎีความเหมาะสมทางดีเอ็นเอของเขาแล้วสิ...จะดีแค่ไหนนะ ถ้าเรารู้ว่าคู่ของเราเป็นใคร เราจะได้รักได้ถูกคน และไม่เกิดปัญหาเลิกราตามมา อย่างที่เห็นหลายๆ คู่ตามข่าว
"คุณมีงานค้างที่ต้องส่งสำนักพิมพ์อีกเยอะไหม"
ฉันส่ายหน้า "นิดหน่อยค่ะ ถ้านับเป็นบทความ เสร็จไปเยอะแล้ว แต่ถ้าจะรวมเล่มได้ คงจะอีกเกินครึ่ง"
"ถ้าคุณจะหายไปเฉยๆ จะเป็นไรไหม" เงียบไปหลายวินาที กว่าเขาจะเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมา
ฉันเงยหน้าขึ้น "หมายความว่าไง"
"นาธานเสนอว่า เขาจะทำให้เราสองคนหายไปได้จากเวลาปัจจุบัน ด้วยการเปลี่ยนหลักฐานทั้งหมดของคุณและผม เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ นับแต่นี้ต่อไป เราอาจสร้างตัวตนใหม่ ด้วยหลักฐานใหม่"
น้ำเสียงคนพูดแฝงความเครียด "ถ้ามีเครื่องย้อนเวลา เราอาจหนีไปช่วงเวลาอื่นได้ แต่ตอนนี้วิธีนี้อาจทำให้ปัญหาทั้งหมดจบลงเสียที ที่ผมยังไม่อยากทำอะไร เพราะ... คุณอาจต้องทิ้งงานที่คุณรักไป"
"แล้วฉันจะได้อยู่กับนายไหม เราจะได้อยู่ด้วยกันใช่ไหม" ถามไปแบบไม่ต้องคิด ถึงตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขารักฉัน และฉันก็รักเขา คงเจ็บปวดมากกว่าเดิมหลายเท่าหากเราต้องแยกจากกัน
...แต่ถ้ามันจำเป็น เพื่อให้เขามีชีวิตรอดอยู่ได้ พ้นภัยจากคนที่จะหาประโยชน์จากความไม่เหมือนใครของเขา ฉันก็จะ....
ร่างสูงดึงฉันเข้าแนบชิด กอดไว้แน่นๆ "ผมจะไม่ยอมให้คุณจากไปไหนอีก คุณเป็นของผมแล้ว และ...ผมเป็นของคุณ นับตั้งแต่เราได้เจอกันครั้งแรกเมื่อหลายเดือนก่อน"
น้ำเสียงคนพูดหนักแน่น อ้อมกอดนั้นอบอุ่นเหลือเกิน
"ผมจะทำทุกทางให้เราอยู่ด้วยกัน แต่...ถ้าคุณยังอยากที่จะทำงานที่คุณรักให้เสร็จ ผมก็จะ...เอิ่ม หาทางอื่น...ที่"
ฉันรีบเอานิ้วปิดปากอีกฝ่าย "ฉันรักการเขียน"
"....ถ้าอย่างนั้น ผมจะติดต่อบอกนาธานว่า ...อย่าเพิ่งทำอะไรลงไป" ปลายน้ำเสียงเหมือนจะเศร้าลงถนัดใจ ถึงตอนนี้ เมื่อเปิดใจอย่างแท้จริง ฉันคิดว่ารับรู้ได้ถึงทุกๆ ความรู้สึกของไอแซคอย่างรวดเร็ว
"ไม่รู้หรือไงว่า ฉันเขียนหนังสือที่ไหนก็ได้ ใช้นามปากกาไหนก็ได้" รีบต่อความก่อนที่อีกฝ่ายจะคิดไปไกลกว่านั้น "แค่ได้อยู่กับนาย ฉันก็จะได้อยู่กับคนที่ฉันรัก และเริ่มทำงานที่ฉันรักอย่างจริงจังเสียที"
"คุณอิง" รอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก แต่ที่ดวงตามันสื่อความดีใจได้ชัดกว่ามาก "หมายความว่าเราจะลองทำตามคำแนะนำของนาธานใช่ไหม"
"ใช่...แต่นายจะปลอดภัยแน่เหรอ"
ไอแซคส่ายหน้า "ผมไม่รู้เลย นาธานเก่งเรื่องโปรแกรมมิ่งมาก เขาเป็นอัจฉริยะ ผมเชื่อมั่นเขานะ"
ฉันพยักหน้า
"นอนพักเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราจะเดินทาง"
"ไปไหน บอกกันได้ไหม"
อ้อมกอดของไอแซคกระชับอีกรอบ "ความลับครับ ต่อจากนี้ไป จะเป็นอย่างไร ผมเองก็ยังไม่รู้เลย...แต่ที่รู้ มีคุณอยู่ด้วย ไม่ว่าที่ไหน ผมก็อยู่ได้"
ฉันพยักหน้า ไม่ถามอะไรมากกว่านั้น บางที แค่คำว่ารักก็อาจเพียงพอแล้ว สำหรับฉันกับเขา
ไม่ว่าที่ไหน ฉันก็อยู่ได้ ถ้ามีนาย ไอซ์...ที่รักของฉัน
(จบภาคแรก รอติดตามภาค 2 เร็วๆ นี้)
หมายเหตุท้ายเรื่อง : รหัสรัก...รหัสหัวใจ (ภาค 1) จบลงในที่สุด ยังมีเรื่องราวอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้คลี่คลาย ไม่ว่าจะเป็น เรื่องของนาธาน เขาจะทำสำเร็จหรือไม่ ในการลบข้อมูลจำเป็นของไอแซคและอิงลดา เพื่อให้ทั้งคู่หายไปจากโลกนี้ตลอดกาล เรื่องของเครื่องย้อนเวลา มันจะถูกซ่อม หรือทำกลับมาใหม่ได้หรือไม่ ไอแซคจะมีชีวิตอยู่อย่างไรต่อไป เพราะเขาเป็นมนุษย์ที่สร้างมาจากเทคโนโลยีชีวภาพแห่งอนาคต มาติดตามเรื่องราว และการคลี่คลายหลายๆ ประเด็นนี้ได้ในภาคสองค่ะ
"เอิ่ม...นายไม่ได้หลับอยู่เหรอ"
"ไม่ได้หลับ" เขาตอบ พลิกตัวเข้าหา เลื่อนแขนข้างที่ว่างอยู่มาโอบกอดฉันไว้แล้วดึงเข้าหาตัว "ข้อดีอย่างหนึ่งของมนุษย์แบบผม คือทำอะไรๆ ได้ทั้งคืนโดยไม่ต้องนอน" น้ำเสียงตอบมานิ่งสนิท แต่...สายตาที่เห็นในความสลัวรางวาววามอย่างมีความหมาย
อื๊ย! ไม่น่าถามเลยเรา ฉันดึงผ้าห่มพันตัว แก้มร้อน
"ผมแค่หลับตา เพราะอยากให้คุณคิดว่าผมหลับ คุณจะได้หลับพักผ่อนบ้าง เหนื่อยมาหลายชั่วโมงแล้วนี่" ถึงแม้จะมีเพียงแสงสลัว ก็เดาได้ไม่ยากว่ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนใบหน้าคมนั้น
"ไม่นึกว่าคุณยัง...ไหว"
"ปละ...เปล่านะ ฉันแค่หลับเต็มอิ่ม แล้วก็ไม่คุ้นกับการที่มีคนมานอนข้างๆ ใกล้ชิดแบบนี้...นอนคิดอะไรไปมา แล้วก็เลยคิดอยากรู้ว่า กล้ามเนื้อของมนุษย์แบบนายมันเป็นยังไง"
"แล้วเป็นยังไงล่ะครับ" ฝ่ามือของอีกฝ่ายเลื่อนอยู่กลางหลัง ดึงร่างของฉันให้ใกล้ร่างหนาๆ ของตนเองอีกนิด ตอนนี้มีผ้าห่มพันอยู่ก็ไม่ช่วยอะไรนัก เพราะจินตนาการของฉันไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
ไม่รู้เพราะดีเอ็นเอของเราเข้าคู่กันอย่างเหมาะสมที่สุด ตามทฤษฎีที่ไอแซคบอก หรือเหตุผลอื่นใด แต่...ดินแดนมหัศจรรย์ที่เขาพาไปสัมผัสผ่านเตียงนอนเมื่อหลายชั่วโมงก่อนมันช่างไม่เหมือนที่ไหนที่ฉันเคยรู้สึก เอ๊ย รู้จักมาก่อนเลย
ถ้าอกหัก ถูกเอกวัตรทิ้ง แล้วทำให้ได้พบกับความรู้สึกดีๆ แบบนี้กลับมา ก็เกินคุ้มค่านัก
"มัน...ดีไหม" อีกฝ่ายก้มริมฝีปากลงมาสัมผัสที่ข้างใบหู ถามราวกับรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
"อะไรดี...เหรอ" รีบก้มหน้าหลบ เพราะเห็นว่าสายตาเจ้าเล่ห์นั่นมองฉันราวกับจะกินแทนอาหาร .... ใช่ มาถึงเวลานี้เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย ลืมเรื่องนั้นไปสนิท!
"ก็..." ปลายนิ้วของเขาเลื่อนขึ้นมาถึงต้นคอ ลากสัมผัสเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะก้มลงมาแตะที่ปลายจมูกของฉัน มืออีกข้างที่เหลือทำหน้าที่ปลดผ้าห่มที่ฉันคิดว่าพันไว้ได้แน่นหนาแล้ว แต่ก็....
"ไอซ์..."
"หืมห์"
"นายจะทำอะไร...น่ะ"
"ก็...ทำให้คุณมีความสุข อีกรอบไง"
อ๊ายยยย ฉันรับพลิกตัวหนี ถอยไปชิดมุมเตียงอีกด้าน "ไม่เอา มาคุยก่อน อย่ามาใกล้นะ เดี๋ยวไม่ได้คุย"
"โธ่คุณอิง เรายังมีเวลาคุยกันอีกตั้งนานนะ"
เจอหุ่นชีวะ บ้ากามเข้าให้แล้วเรา...ฉันคิด
"นายกำลังอยู่ในอันตราย มีคนตามล่านายอยู่นะ เราควรคิดเรื่องหาทางหนีไม่ใช่มาทำอะไรกันแบบนี้"
เสียงหัวเราะเบาๆ มาจากอีกด้านของเตียง "โอเค มานอนใกล้กันเถอะ ผมไม่ทำอะไรแล้ว ขอนอนกอดไว้เฉยๆ ก็มีความสุขแล้ว คุณอยากคุยอะไรก็ตามสบายเลย"
...บ้ากาม ขี้อ้อน...น่ารัก...น้ำเสียงแบบนั้นน่ารักเป็นบ้าเลยแฮะ
ฉันพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดของอีกฝ่าย ตามคำขอร้องของน้ำเสียงน่ารักๆ แบบที่ไม่เคยเห็นเขาทำมาก่อนนั่น ถึงแม้เราเคยกอดกันหลายครั้ง แต่...ครั้งนี้มันดียิ่งขึ้นไปอีก
ทุกครั้งมันดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มจะเชื่อทฤษฎีความเหมาะสมทางดีเอ็นเอของเขาแล้วสิ...จะดีแค่ไหนนะ ถ้าเรารู้ว่าคู่ของเราเป็นใคร เราจะได้รักได้ถูกคน และไม่เกิดปัญหาเลิกราตามมา อย่างที่เห็นหลายๆ คู่ตามข่าว
"คุณมีงานค้างที่ต้องส่งสำนักพิมพ์อีกเยอะไหม"
ฉันส่ายหน้า "นิดหน่อยค่ะ ถ้านับเป็นบทความ เสร็จไปเยอะแล้ว แต่ถ้าจะรวมเล่มได้ คงจะอีกเกินครึ่ง"
"ถ้าคุณจะหายไปเฉยๆ จะเป็นไรไหม" เงียบไปหลายวินาที กว่าเขาจะเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมา
ฉันเงยหน้าขึ้น "หมายความว่าไง"
"นาธานเสนอว่า เขาจะทำให้เราสองคนหายไปได้จากเวลาปัจจุบัน ด้วยการเปลี่ยนหลักฐานทั้งหมดของคุณและผม เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ นับแต่นี้ต่อไป เราอาจสร้างตัวตนใหม่ ด้วยหลักฐานใหม่"
น้ำเสียงคนพูดแฝงความเครียด "ถ้ามีเครื่องย้อนเวลา เราอาจหนีไปช่วงเวลาอื่นได้ แต่ตอนนี้วิธีนี้อาจทำให้ปัญหาทั้งหมดจบลงเสียที ที่ผมยังไม่อยากทำอะไร เพราะ... คุณอาจต้องทิ้งงานที่คุณรักไป"
"แล้วฉันจะได้อยู่กับนายไหม เราจะได้อยู่ด้วยกันใช่ไหม" ถามไปแบบไม่ต้องคิด ถึงตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขารักฉัน และฉันก็รักเขา คงเจ็บปวดมากกว่าเดิมหลายเท่าหากเราต้องแยกจากกัน
...แต่ถ้ามันจำเป็น เพื่อให้เขามีชีวิตรอดอยู่ได้ พ้นภัยจากคนที่จะหาประโยชน์จากความไม่เหมือนใครของเขา ฉันก็จะ....
ร่างสูงดึงฉันเข้าแนบชิด กอดไว้แน่นๆ "ผมจะไม่ยอมให้คุณจากไปไหนอีก คุณเป็นของผมแล้ว และ...ผมเป็นของคุณ นับตั้งแต่เราได้เจอกันครั้งแรกเมื่อหลายเดือนก่อน"
น้ำเสียงคนพูดหนักแน่น อ้อมกอดนั้นอบอุ่นเหลือเกิน
"ผมจะทำทุกทางให้เราอยู่ด้วยกัน แต่...ถ้าคุณยังอยากที่จะทำงานที่คุณรักให้เสร็จ ผมก็จะ...เอิ่ม หาทางอื่น...ที่"
ฉันรีบเอานิ้วปิดปากอีกฝ่าย "ฉันรักการเขียน"
"....ถ้าอย่างนั้น ผมจะติดต่อบอกนาธานว่า ...อย่าเพิ่งทำอะไรลงไป" ปลายน้ำเสียงเหมือนจะเศร้าลงถนัดใจ ถึงตอนนี้ เมื่อเปิดใจอย่างแท้จริง ฉันคิดว่ารับรู้ได้ถึงทุกๆ ความรู้สึกของไอแซคอย่างรวดเร็ว
"ไม่รู้หรือไงว่า ฉันเขียนหนังสือที่ไหนก็ได้ ใช้นามปากกาไหนก็ได้" รีบต่อความก่อนที่อีกฝ่ายจะคิดไปไกลกว่านั้น "แค่ได้อยู่กับนาย ฉันก็จะได้อยู่กับคนที่ฉันรัก และเริ่มทำงานที่ฉันรักอย่างจริงจังเสียที"
"คุณอิง" รอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก แต่ที่ดวงตามันสื่อความดีใจได้ชัดกว่ามาก "หมายความว่าเราจะลองทำตามคำแนะนำของนาธานใช่ไหม"
"ใช่...แต่นายจะปลอดภัยแน่เหรอ"
ไอแซคส่ายหน้า "ผมไม่รู้เลย นาธานเก่งเรื่องโปรแกรมมิ่งมาก เขาเป็นอัจฉริยะ ผมเชื่อมั่นเขานะ"
ฉันพยักหน้า
"นอนพักเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราจะเดินทาง"
"ไปไหน บอกกันได้ไหม"
อ้อมกอดของไอแซคกระชับอีกรอบ "ความลับครับ ต่อจากนี้ไป จะเป็นอย่างไร ผมเองก็ยังไม่รู้เลย...แต่ที่รู้ มีคุณอยู่ด้วย ไม่ว่าที่ไหน ผมก็อยู่ได้"
ฉันพยักหน้า ไม่ถามอะไรมากกว่านั้น บางที แค่คำว่ารักก็อาจเพียงพอแล้ว สำหรับฉันกับเขา
ไม่ว่าที่ไหน ฉันก็อยู่ได้ ถ้ามีนาย ไอซ์...ที่รักของฉัน
(จบภาคแรก รอติดตามภาค 2 เร็วๆ นี้)
หมายเหตุท้ายเรื่อง : รหัสรัก...รหัสหัวใจ (ภาค 1) จบลงในที่สุด ยังมีเรื่องราวอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้คลี่คลาย ไม่ว่าจะเป็น เรื่องของนาธาน เขาจะทำสำเร็จหรือไม่ ในการลบข้อมูลจำเป็นของไอแซคและอิงลดา เพื่อให้ทั้งคู่หายไปจากโลกนี้ตลอดกาล เรื่องของเครื่องย้อนเวลา มันจะถูกซ่อม หรือทำกลับมาใหม่ได้หรือไม่ ไอแซคจะมีชีวิตอยู่อย่างไรต่อไป เพราะเขาเป็นมนุษย์ที่สร้างมาจากเทคโนโลยีชีวภาพแห่งอนาคต มาติดตามเรื่องราว และการคลี่คลายหลายๆ ประเด็นนี้ได้ในภาคสองค่ะ
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 มิ.ย. 2561, 21:05:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 มิ.ย. 2561, 08:10:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1949
| << 31: ดูเหมือนเจ้าหุ่นนี่จะพูดได้อยู่ประโยคเดียวนะ |
titirat 29 มิ.ย. 2561, 14:14:25 น.
ค่ะ รอติดตามอ่านอยู่นะคะ
ค่ะ รอติดตามอ่านอยู่นะคะ
สิรินดา 7 เม.ย. 2562, 23:14:09 น.
มีขายเป็น เล่มแล้วนะคะ มีการ rewrite เนื้อหาใหม่เกิน 40% ซื้อได้ที่ https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMjQ4MTIxIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiOTMxNzUiO30
มีขายเป็น เล่มแล้วนะคะ มีการ rewrite เนื้อหาใหม่เกิน 40% ซื้อได้ที่ https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMjQ4MTIxIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiOTMxNzUiO30