รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 31: ดูเหมือนเจ้าหุ่นนี่จะพูดได้อยู่ประโยคเดียวนะ
"คุณทำอะไร" คนเอ๊ย หุ่นที่นอนอยู่บนเตียงถาม หลังจากที่ฉันดึงหมอนลงไปวางที่พื้นใกล้เตียง
"เตรียมนอนสิ ดึกแล้ว จะได้ปิดไฟนอนเสียที นายจะได้พักผ่อน"
"มานอนด้วยกันเถอะ"
"...."
"ไม่ทำอะไรหรอกน่า ถึงอยากทำ ก็ทำไม่ไหวเจ็บแผลจะแย่อยู่แล้ว มานอนใกล้กันเผื่อไม่สบายกลางดึก ผมจะได้เรียกง่ายๆ ไง"
เจอประโยคนั้นเข้า ฉันจึงยอมเอาหมอนกลับมาวางบนเตียง และทิ้งตัวลงนอนอีกด้านที่ว่างอยู่
"ผมเป็นแผลนะ ไม่ได้ติดเชื่อไวรัส" คนพูดมองฉันเอาผ้าห่มพันตัวเสียมิดชิด ก็มันเขินนี่นา ถึงแม้จะเคยมีคนรัก แต่...ความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้มันไม่คุ้นเคยเลยจริงๆ
ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ทั้งอยากอยู่ใกล้ชิด และอยากถอยห่างในเวลาเดียวกัน มันไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย จะคิดอะไร ทำอะไร ก็ดูขัดๆ เขินๆ ไปเสียทุกเรื่อง
"ก็...."
"ผมอยากกอดคุณ"
"ยังมาพูดอย่างนี้อีก นอนเถอะ ฉันจะปิดไฟแล้ว"
"กอดผมทีสิ"
อ๊ายยยย แค่นอนใกล้ๆ ก็ใจเต้นจนไม่รู้จะนอนหลับหรือเปล่า ยังมาพูดแบบนี้อีก โชคดีที่เอื้อมมือไปปิดไฟแล้ว
ไม่งั้นคงอายเพิ่มอีกหลายเท่า
"กอดผมหน่อยนะ"
เจ้าเด็กบ้า ขี้อ้อนชะมัด
"คุณอิง"
"นอนเงียบๆ เป็นไหม" แกล้งทำเสียงเข้ม เพราะกำลังจะใจอ่อน
"กอดผมหน่อยสิ...นะครับ"
ฉันถอนหายใจ ทำเสียงขรึม ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวคนเจ็บ "ได้ๆ นอนๆ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก เอาเป็นว่าฉันนอนกอดแขนนายไว้ละกัน"
ดูเหมือนคนเจ็บจะไม่พอใจนัก เพราะมีเสียงฮึดฮัดอยู่ข้างๆ
แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ นอนหลับตา พักใหญ่ก็คงหลับไปจริงๆ มารู้สึกตัวอีกที รู้สึกว่ามีไอร้อนจากข้างตัว พร้อมกับเสียงพึมพำเบาๆ
ไอแซคไข้ขึ้น แผลของเขาคงอักเสบ ก็แผลใหญ่ขนาดนั้น ทิ้งไว้เป็นนาน ทำเข้มแข็งขับรถมาจนถึงรีสอร์ท... ไม่อักเสบก็แปลกล่ะ
เขาพลิกตัวไปมาเป็นระยะๆ ในขณะที่จับตัวทีไร ก็รู้สึกได้ว่าไข้สูง ทำให้หลังจากนั้นฉันเองแทบไม่ได้นอน มันนอนไม่หลับ รอเวลาที่ได้กำหนดให้ยาแก้ปวดเพิ่ม บางทีก็เช็ดตัวหวังว่าไข้จะลดลงบ้าง ทำได้เท่านั้นเอง
จนเกือบเช้า คนไข้ขึ้นตลอดคืนปลุกฉันซึ่งย้ายไปฟุบอยู่ข้างเตียงให้ตื่นด้วยปลายนิ้วที่เกลี่ยเบาๆ ที่ข้างแก้ม
"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เรียก"
"ตื่นนานแล้ว แต่นอนมองคุณเพลินดี"
ฉันหรุบตาลงต่ำ "ยังจะมาพูดดี เป็นยังไงบ้าง ปวดแผลหรือเปล่า ตัวยังร้อนอยู่เลย ทำไมกินยาแล้วไข้ไม่ลดลงเลยนะ"
เขาพยักหน้า ในขณะที่ปลายนิ้วเลื่อนลงไปลากเบาๆ บนหลังมือของฉัน "ผมอยากให้คุณช่วย"
"อะ...ไร"
"ทำไมต้องหน้าแดงด้วย คิดอะไรอยู่เหรอ"
"เปล่านะ" ฉันดึงมือออก แววตาของคนพูดดูเจ้าเล่ห์ จะไม่ให้คิดลึกได้อย่างไร
"ผมอยากให้คุณช่วยไปซื้อของให้หน่อย จะรักษาอาการอักเสบจนมีไข้ของตัวเอง"
"?"
"อยากได้ของสองสามอย่าง แล้วก็" คนป่วยสั่งรายการของใช้ที่ต้องการ ซึ่งรวมๆ เหมือนพืชผักผลไม้ ที่นำมาใช้เป็นอาหารมากกว่าจะใช้รักษาอาการบาดเจ็บของเขา
"ระหว่างคุณไม่อยู่ ขอใช้งานเครื่องคอมพิวเตอร์ของคุณได้ไหม มันเข้าเน็ตได้ใช่ไหม"
"ได้สิ ตามสบาย"
"ดี เปิดให้ผมหน่อยผมจะติดต่อนาธาน ถามความคืบหน้ามันเสียหน่อย"
ฉันขมวดคิ้ว "ระวังด้วยนะคะ เดี๋ยวทางโน้นจะรู้ว่าคุณอยู่ไหน พวกไม่หวังดีน่ะ"
ชายหนุ่มพยักหน้า "เรามีวิธีครับ ไม่ต้องห่วง"
ฉันอาบน้ำอย่างเร็วๆ แล้วรีบออกไปซื้อของ และกลับมาอย่างรวดเร็ว ของบางอย่างหาได้จากรอบๆ รีสอร์ทเสียด้วยซ้ำเพราะเป็นใบไม้ ต้นไม้ ดอกไม้ เสียเป็นส่วนใหญ่
ได้ของ กลับถึงห้อง คนบาดเจ็บลุกขึ้นแล้ว แต่ดูเหมือนไข้ยังสูงอยู่เช่นเดิม
"ทำไมไม่กินยา" ฉันดุเบาๆ เมื่อเห็นขวดยา และน้ำยังอยู่ในปริมาณเท่าเดิม
"มันช่วยไม่ได้หรอก ยาปกติใช้กับผมไม่ค่อยได้ผล ได้ของที่ผมฝากให้หามาครบหรือเปล่า"
ฉันพยักหน้า "จะให้ทำยังไงต่อ บอกมาเลย"
....
อาจจะเพราะเมื่อคืนนอนน้อย ไม่รู้ตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกที ปรากฎว่านอนอยู่บนเตียง มีคนห่มผ้าให้เรียบร้อย
ฉันกวาดสายตาไปรอบห้อง รอบตัวเริ่มสลัวราง นอกหน้าต่าง พระอาทิตย์อยู่ริมขอบฟ้าแล้ว
"ไอซ์ นายอยู่ไหน" ลุกขึ้น เปิดไฟ และเดินไปรอบห้องเล็กๆ นั่น ไร้ร่องรอยของเขา หมวกกันน็อคหายไป
ก่อนหลับ จำได้ว่า เขาขอให้ช่วยปั่นทุกอย่างที่หามาได้ ผสมเข้าด้วยกัน เขาดื่มไปหนึ่งแก้ว เหลืออีกหนึ่งแก้วไว้ แล้วก็ขอนอนพัก
...เขาไปแล้วหรือ....ไปโดยไม่บอกลากันสักคำ
ไม่น่า เขาไม่น่าจะจากไปโดยไม่บอกลาแบบนี้ หรือว่า...เขาจะมีอันตราย ฉันกึ่งเดิน กึ่งวิ่งออกมาจากห้องพัก ยังไม่ถึงโถงรับแขก เจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับก็ดักฉันไว้
"แฟนคุณบอกว่าเขาอยู่ห้องซาวน่านะครับ ถ้าตื่นแล้วก็ตามไปได้"
...ห้องซาวน่า
"อยู่ด้านหลังครับ คุณคงไม่เคยไป ด้านนี้ครับ ผมจะพาไป"
รีสอร์ทเล็กๆ แบบนี้มีซาวน่าด้วยหรือนี่
"เพิ่งรู้ว่าที่นี่มีซาวน่า"
"มีครับ เจ้าของรีสอร์ทชอบ ก็เลยทำไว้ใช้เอง แฟนคุณถามถึง เราก็เลยโทรไปถามเจ้าของซึ่งวันนี้ไม่อยู่ เขาอนุญาตเปิดให้เป็นพิเศษ ปกติไม่ค่อยมีคนใช้หรอกครับ ไปเที่ยวพักผ่อนกันมากกว่า ทางนี้ครับ เดินไปสุดทาง เลี้ยวซ้าย"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินผ่านบริเวณที่เป็นสวนหย่อม ซึ่งมีแสงไฟส่องถึง ไปยังบริเวณท้ายรีสอร์ท ซึ่งติดกับบ้านพักหลังหนึ่งที่ตั้งโดดเดี่ยวออกมา เดาเอาว่าคงเป็นที่พักของเจ้าของ
มีป้ายบอกว่าห้ามรบกวนแขวนอยู่หน้าประตู "ไอซ์ นายอยู่แถวนี้หรือเปล่า" ฉันเอ่ยเรียก เมื่อเห็นเสื้อผ้าวางไว้ที่เก้าอี้ห้องซาวน่าอยู่ถัดเข้าไปด้านใน ด้านนอก จัดเป็นที่นั่ง และตู้เก็บของ ฉันเดินเลยเข้าไปด้านในซึ่งมีแสงเพียงเล็กน้อยต่างจากด้านส่วนที่เก็บของ รู้สึกถึงความร้อนของไอน้ำที่แผ่ออกมา และกลิ้นของใบไม้หรืออะไรสักอย่างที่คุ้นๆ จมูก
"ผมอยู่นี่ เข้ามาสิ"
"นายโป๊อยู่หรือเปล่า...อุ๊ย"
สายไปเสียแล้ว ฉันปะทะเข้ากับอกเปลือยเปล่าของร่างสูงซึ่งเดินฝ่าละอองไอน้ำร้อนออกมา
"ใช่ ผมเปลือยอยู่"
ปลายนิ้วแข็งแรงของเขาจับต้นแขนของฉันไว้ ดึงเข้าหาตัวไม่ให้เซถลา ฉันรู้สึกได้ว่าหลังของตัวเองกำลังชนกับหน้าอกของอีกฝ่าย
"ระวังนะ แถวนี้ลื่น" คนพูดดึงฉันเข้าชิดกาย ริมฝีปากดูเหมือนอยู่ข้างหูนี่เอง
"ปละ...ปล่อยสิ ทำไมอยู่มืดๆ ไม่เปิดไฟ"
ไหนว่าไม่สบาย ไหนว่าตัวร้อน แล้วไหนว่าเป็นแผล ทำไมถึงดูแข็งแรงขนาดนี้ พยายามขืนตัวออก แต่ทำไมทำไม่สำเร็จ
"ปล่อยทำไม ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักหน่อย" เสียงตอบเบาๆ
"แต่...ว่า"
"เข้ามาซาวน่าด้วยกัน...นะ กำลังคิดถึง คุณนอนหลับสนิท จนผมนึกว่าจะนอนจนเช้าเสียอีก"
คิดถึง...อะไร
"นายสบายดีแล้วเหรอ ออกมานั่งคนเดียวแบบนี้ เป็นอะไรไปใครจะช่วย"
อีกฝ่ายไม่ตอบ ดึงตัวฉันเข้าไปด้านในอีกนิด แล้วก็มีเสียงปิดประตูตามหลัง
"เป็นห่วงผมล่ะสิ"
"ไอซ์...นายจะทำอะไร อย่านะ"
"อะไรแค่อยากอาบน้ำด้วยกันเท่านั้นเอง"
"มะ...ม่าย....อุ๊บ" นับหนึ่งยังไม่ถึงสาม ร่างเล็กๆ (ที่เมื่อก่อนเคยอวบ) ของฉันก็ถูกเขาพลิกเข้าหาตัว แล้วริมฝีปากอุ่นๆ ของคน เอ้ยเจ้าหุ่นตัวสูงก็ฉกลงมาที่ปากของฉันอย่างแม่นยำ
จูบ....เขาจูบฉันจริงๆ ริมฝีปากนั้นร้อน และรุกราน ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมาประกบที่ท้ายทอย และอีกข้างของมันทำหน้าที่รั้งให้ร่างเราชิดกันมากยิ่งขึ้น
ความรู้สึกลางเลือนของฉันบอกว่า...ตอนนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า มีผ้าขนหนูพันอยู่ด้านล่างของลำตัว และอกของเราก็แนบสนิทกัน มีเพียงเสื้อยืดบางๆ ของฉันกั้นไว้เท่านั้น!
ในที่สุด ไอแซคก็ถอนริมฝีปากออก เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะตอนนั้นสมองของฉันคิดอะไรไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเขาไม่ประคองร่างฉันไว้ คงมีหวังได้ทรุดลงกองตรงนี้แน่
"อาบน้ำด้วยกันนะ"
"ตะ...แต่ว่านายไม่สบาย"
"ผมหายดีแล้ว"
"อะไรนะ"
มือของฉันถูกจับไปทาบที่หน้าท้องแบนเรียบของเขา มันมีรอยนูนๆ เล็กน้อยพาดผ่าน แต่แผลปิดสนิท เหมือนเป็นเพียงแค่รอยแผลเป็นเท่านั้น
"เห็นไหม หายแล้ว ตัวไม่ร้อนแล้วด้วย"
"นาย...หายเร็วอย่างนี้ได้ยังไง"
มือหนาปล่อยมือของฉัน แล้วก็กลับสอดเข้าไปในเสื้อของฉันจากด้านหลังแทน ฝ่ามือนั้นร้อนยิ่งกว่าไข้เมื่อคืนเสียอีก แต่มันเป็นความร้อนที่ให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง
...เจ้าเด็กวายร้าย เห็นเงียบๆ หงิมๆ ทำไมมือไวปากไวอย่างนี้นะ
"เอาไว้เล่าให้ฟังทีหลังนะ" เขาบอกแค่นั้น ก่อนจะย่อตัวเล็กน้อยแล้วอุ้มฉันไว้ทั้งตัว
"ไอซ์..."
"คุณนอนพักพอแล้ว ผมก็หายแล้ว...งั้นเรามาอาบน้ำกัน...นะ คุณอิง"
ดูเหมือนเจ้าหุ่นนี่จะพูดได้อยู่ประโยคเดียวนะ....ให้ตายเถอะ
"เตรียมนอนสิ ดึกแล้ว จะได้ปิดไฟนอนเสียที นายจะได้พักผ่อน"
"มานอนด้วยกันเถอะ"
"...."
"ไม่ทำอะไรหรอกน่า ถึงอยากทำ ก็ทำไม่ไหวเจ็บแผลจะแย่อยู่แล้ว มานอนใกล้กันเผื่อไม่สบายกลางดึก ผมจะได้เรียกง่ายๆ ไง"
เจอประโยคนั้นเข้า ฉันจึงยอมเอาหมอนกลับมาวางบนเตียง และทิ้งตัวลงนอนอีกด้านที่ว่างอยู่
"ผมเป็นแผลนะ ไม่ได้ติดเชื่อไวรัส" คนพูดมองฉันเอาผ้าห่มพันตัวเสียมิดชิด ก็มันเขินนี่นา ถึงแม้จะเคยมีคนรัก แต่...ความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้มันไม่คุ้นเคยเลยจริงๆ
ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ทั้งอยากอยู่ใกล้ชิด และอยากถอยห่างในเวลาเดียวกัน มันไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย จะคิดอะไร ทำอะไร ก็ดูขัดๆ เขินๆ ไปเสียทุกเรื่อง
"ก็...."
"ผมอยากกอดคุณ"
"ยังมาพูดอย่างนี้อีก นอนเถอะ ฉันจะปิดไฟแล้ว"
"กอดผมทีสิ"
อ๊ายยยย แค่นอนใกล้ๆ ก็ใจเต้นจนไม่รู้จะนอนหลับหรือเปล่า ยังมาพูดแบบนี้อีก โชคดีที่เอื้อมมือไปปิดไฟแล้ว
ไม่งั้นคงอายเพิ่มอีกหลายเท่า
"กอดผมหน่อยนะ"
เจ้าเด็กบ้า ขี้อ้อนชะมัด
"คุณอิง"
"นอนเงียบๆ เป็นไหม" แกล้งทำเสียงเข้ม เพราะกำลังจะใจอ่อน
"กอดผมหน่อยสิ...นะครับ"
ฉันถอนหายใจ ทำเสียงขรึม ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวคนเจ็บ "ได้ๆ นอนๆ เดี๋ยวไข้ขึ้นอีก เอาเป็นว่าฉันนอนกอดแขนนายไว้ละกัน"
ดูเหมือนคนเจ็บจะไม่พอใจนัก เพราะมีเสียงฮึดฮัดอยู่ข้างๆ
แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ นอนหลับตา พักใหญ่ก็คงหลับไปจริงๆ มารู้สึกตัวอีกที รู้สึกว่ามีไอร้อนจากข้างตัว พร้อมกับเสียงพึมพำเบาๆ
ไอแซคไข้ขึ้น แผลของเขาคงอักเสบ ก็แผลใหญ่ขนาดนั้น ทิ้งไว้เป็นนาน ทำเข้มแข็งขับรถมาจนถึงรีสอร์ท... ไม่อักเสบก็แปลกล่ะ
เขาพลิกตัวไปมาเป็นระยะๆ ในขณะที่จับตัวทีไร ก็รู้สึกได้ว่าไข้สูง ทำให้หลังจากนั้นฉันเองแทบไม่ได้นอน มันนอนไม่หลับ รอเวลาที่ได้กำหนดให้ยาแก้ปวดเพิ่ม บางทีก็เช็ดตัวหวังว่าไข้จะลดลงบ้าง ทำได้เท่านั้นเอง
จนเกือบเช้า คนไข้ขึ้นตลอดคืนปลุกฉันซึ่งย้ายไปฟุบอยู่ข้างเตียงให้ตื่นด้วยปลายนิ้วที่เกลี่ยเบาๆ ที่ข้างแก้ม
"ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เรียก"
"ตื่นนานแล้ว แต่นอนมองคุณเพลินดี"
ฉันหรุบตาลงต่ำ "ยังจะมาพูดดี เป็นยังไงบ้าง ปวดแผลหรือเปล่า ตัวยังร้อนอยู่เลย ทำไมกินยาแล้วไข้ไม่ลดลงเลยนะ"
เขาพยักหน้า ในขณะที่ปลายนิ้วเลื่อนลงไปลากเบาๆ บนหลังมือของฉัน "ผมอยากให้คุณช่วย"
"อะ...ไร"
"ทำไมต้องหน้าแดงด้วย คิดอะไรอยู่เหรอ"
"เปล่านะ" ฉันดึงมือออก แววตาของคนพูดดูเจ้าเล่ห์ จะไม่ให้คิดลึกได้อย่างไร
"ผมอยากให้คุณช่วยไปซื้อของให้หน่อย จะรักษาอาการอักเสบจนมีไข้ของตัวเอง"
"?"
"อยากได้ของสองสามอย่าง แล้วก็" คนป่วยสั่งรายการของใช้ที่ต้องการ ซึ่งรวมๆ เหมือนพืชผักผลไม้ ที่นำมาใช้เป็นอาหารมากกว่าจะใช้รักษาอาการบาดเจ็บของเขา
"ระหว่างคุณไม่อยู่ ขอใช้งานเครื่องคอมพิวเตอร์ของคุณได้ไหม มันเข้าเน็ตได้ใช่ไหม"
"ได้สิ ตามสบาย"
"ดี เปิดให้ผมหน่อยผมจะติดต่อนาธาน ถามความคืบหน้ามันเสียหน่อย"
ฉันขมวดคิ้ว "ระวังด้วยนะคะ เดี๋ยวทางโน้นจะรู้ว่าคุณอยู่ไหน พวกไม่หวังดีน่ะ"
ชายหนุ่มพยักหน้า "เรามีวิธีครับ ไม่ต้องห่วง"
ฉันอาบน้ำอย่างเร็วๆ แล้วรีบออกไปซื้อของ และกลับมาอย่างรวดเร็ว ของบางอย่างหาได้จากรอบๆ รีสอร์ทเสียด้วยซ้ำเพราะเป็นใบไม้ ต้นไม้ ดอกไม้ เสียเป็นส่วนใหญ่
ได้ของ กลับถึงห้อง คนบาดเจ็บลุกขึ้นแล้ว แต่ดูเหมือนไข้ยังสูงอยู่เช่นเดิม
"ทำไมไม่กินยา" ฉันดุเบาๆ เมื่อเห็นขวดยา และน้ำยังอยู่ในปริมาณเท่าเดิม
"มันช่วยไม่ได้หรอก ยาปกติใช้กับผมไม่ค่อยได้ผล ได้ของที่ผมฝากให้หามาครบหรือเปล่า"
ฉันพยักหน้า "จะให้ทำยังไงต่อ บอกมาเลย"
....
อาจจะเพราะเมื่อคืนนอนน้อย ไม่รู้ตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกที ปรากฎว่านอนอยู่บนเตียง มีคนห่มผ้าให้เรียบร้อย
ฉันกวาดสายตาไปรอบห้อง รอบตัวเริ่มสลัวราง นอกหน้าต่าง พระอาทิตย์อยู่ริมขอบฟ้าแล้ว
"ไอซ์ นายอยู่ไหน" ลุกขึ้น เปิดไฟ และเดินไปรอบห้องเล็กๆ นั่น ไร้ร่องรอยของเขา หมวกกันน็อคหายไป
ก่อนหลับ จำได้ว่า เขาขอให้ช่วยปั่นทุกอย่างที่หามาได้ ผสมเข้าด้วยกัน เขาดื่มไปหนึ่งแก้ว เหลืออีกหนึ่งแก้วไว้ แล้วก็ขอนอนพัก
...เขาไปแล้วหรือ....ไปโดยไม่บอกลากันสักคำ
ไม่น่า เขาไม่น่าจะจากไปโดยไม่บอกลาแบบนี้ หรือว่า...เขาจะมีอันตราย ฉันกึ่งเดิน กึ่งวิ่งออกมาจากห้องพัก ยังไม่ถึงโถงรับแขก เจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับก็ดักฉันไว้
"แฟนคุณบอกว่าเขาอยู่ห้องซาวน่านะครับ ถ้าตื่นแล้วก็ตามไปได้"
...ห้องซาวน่า
"อยู่ด้านหลังครับ คุณคงไม่เคยไป ด้านนี้ครับ ผมจะพาไป"
รีสอร์ทเล็กๆ แบบนี้มีซาวน่าด้วยหรือนี่
"เพิ่งรู้ว่าที่นี่มีซาวน่า"
"มีครับ เจ้าของรีสอร์ทชอบ ก็เลยทำไว้ใช้เอง แฟนคุณถามถึง เราก็เลยโทรไปถามเจ้าของซึ่งวันนี้ไม่อยู่ เขาอนุญาตเปิดให้เป็นพิเศษ ปกติไม่ค่อยมีคนใช้หรอกครับ ไปเที่ยวพักผ่อนกันมากกว่า ทางนี้ครับ เดินไปสุดทาง เลี้ยวซ้าย"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินผ่านบริเวณที่เป็นสวนหย่อม ซึ่งมีแสงไฟส่องถึง ไปยังบริเวณท้ายรีสอร์ท ซึ่งติดกับบ้านพักหลังหนึ่งที่ตั้งโดดเดี่ยวออกมา เดาเอาว่าคงเป็นที่พักของเจ้าของ
มีป้ายบอกว่าห้ามรบกวนแขวนอยู่หน้าประตู "ไอซ์ นายอยู่แถวนี้หรือเปล่า" ฉันเอ่ยเรียก เมื่อเห็นเสื้อผ้าวางไว้ที่เก้าอี้ห้องซาวน่าอยู่ถัดเข้าไปด้านใน ด้านนอก จัดเป็นที่นั่ง และตู้เก็บของ ฉันเดินเลยเข้าไปด้านในซึ่งมีแสงเพียงเล็กน้อยต่างจากด้านส่วนที่เก็บของ รู้สึกถึงความร้อนของไอน้ำที่แผ่ออกมา และกลิ้นของใบไม้หรืออะไรสักอย่างที่คุ้นๆ จมูก
"ผมอยู่นี่ เข้ามาสิ"
"นายโป๊อยู่หรือเปล่า...อุ๊ย"
สายไปเสียแล้ว ฉันปะทะเข้ากับอกเปลือยเปล่าของร่างสูงซึ่งเดินฝ่าละอองไอน้ำร้อนออกมา
"ใช่ ผมเปลือยอยู่"
ปลายนิ้วแข็งแรงของเขาจับต้นแขนของฉันไว้ ดึงเข้าหาตัวไม่ให้เซถลา ฉันรู้สึกได้ว่าหลังของตัวเองกำลังชนกับหน้าอกของอีกฝ่าย
"ระวังนะ แถวนี้ลื่น" คนพูดดึงฉันเข้าชิดกาย ริมฝีปากดูเหมือนอยู่ข้างหูนี่เอง
"ปละ...ปล่อยสิ ทำไมอยู่มืดๆ ไม่เปิดไฟ"
ไหนว่าไม่สบาย ไหนว่าตัวร้อน แล้วไหนว่าเป็นแผล ทำไมถึงดูแข็งแรงขนาดนี้ พยายามขืนตัวออก แต่ทำไมทำไม่สำเร็จ
"ปล่อยทำไม ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักหน่อย" เสียงตอบเบาๆ
"แต่...ว่า"
"เข้ามาซาวน่าด้วยกัน...นะ กำลังคิดถึง คุณนอนหลับสนิท จนผมนึกว่าจะนอนจนเช้าเสียอีก"
คิดถึง...อะไร
"นายสบายดีแล้วเหรอ ออกมานั่งคนเดียวแบบนี้ เป็นอะไรไปใครจะช่วย"
อีกฝ่ายไม่ตอบ ดึงตัวฉันเข้าไปด้านในอีกนิด แล้วก็มีเสียงปิดประตูตามหลัง
"เป็นห่วงผมล่ะสิ"
"ไอซ์...นายจะทำอะไร อย่านะ"
"อะไรแค่อยากอาบน้ำด้วยกันเท่านั้นเอง"
"มะ...ม่าย....อุ๊บ" นับหนึ่งยังไม่ถึงสาม ร่างเล็กๆ (ที่เมื่อก่อนเคยอวบ) ของฉันก็ถูกเขาพลิกเข้าหาตัว แล้วริมฝีปากอุ่นๆ ของคน เอ้ยเจ้าหุ่นตัวสูงก็ฉกลงมาที่ปากของฉันอย่างแม่นยำ
จูบ....เขาจูบฉันจริงๆ ริมฝีปากนั้นร้อน และรุกราน ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมาประกบที่ท้ายทอย และอีกข้างของมันทำหน้าที่รั้งให้ร่างเราชิดกันมากยิ่งขึ้น
ความรู้สึกลางเลือนของฉันบอกว่า...ตอนนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า มีผ้าขนหนูพันอยู่ด้านล่างของลำตัว และอกของเราก็แนบสนิทกัน มีเพียงเสื้อยืดบางๆ ของฉันกั้นไว้เท่านั้น!
ในที่สุด ไอแซคก็ถอนริมฝีปากออก เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เพราะตอนนั้นสมองของฉันคิดอะไรไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเขาไม่ประคองร่างฉันไว้ คงมีหวังได้ทรุดลงกองตรงนี้แน่
"อาบน้ำด้วยกันนะ"
"ตะ...แต่ว่านายไม่สบาย"
"ผมหายดีแล้ว"
"อะไรนะ"
มือของฉันถูกจับไปทาบที่หน้าท้องแบนเรียบของเขา มันมีรอยนูนๆ เล็กน้อยพาดผ่าน แต่แผลปิดสนิท เหมือนเป็นเพียงแค่รอยแผลเป็นเท่านั้น
"เห็นไหม หายแล้ว ตัวไม่ร้อนแล้วด้วย"
"นาย...หายเร็วอย่างนี้ได้ยังไง"
มือหนาปล่อยมือของฉัน แล้วก็กลับสอดเข้าไปในเสื้อของฉันจากด้านหลังแทน ฝ่ามือนั้นร้อนยิ่งกว่าไข้เมื่อคืนเสียอีก แต่มันเป็นความร้อนที่ให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง
...เจ้าเด็กวายร้าย เห็นเงียบๆ หงิมๆ ทำไมมือไวปากไวอย่างนี้นะ
"เอาไว้เล่าให้ฟังทีหลังนะ" เขาบอกแค่นั้น ก่อนจะย่อตัวเล็กน้อยแล้วอุ้มฉันไว้ทั้งตัว
"ไอซ์..."
"คุณนอนพักพอแล้ว ผมก็หายแล้ว...งั้นเรามาอาบน้ำกัน...นะ คุณอิง"
ดูเหมือนเจ้าหุ่นนี่จะพูดได้อยู่ประโยคเดียวนะ....ให้ตายเถอะ
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มิ.ย. 2561, 20:30:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 มิ.ย. 2561, 08:17:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1425
| << 30: รหัสรัก | 32: รหัสหัวใจ (จบ) >> |
สิรินดา 9 มิ.ย. 2561, 21:14:48 น.
พยายามให้แต่งเร็วขึ้น แต่มันก็ไม่สำเร็จเสียที ... ขออภัยที่ช้าไปหน่อยนะคะ (^___^)
พยายามให้แต่งเร็วขึ้น แต่มันก็ไม่สำเร็จเสียที ... ขออภัยที่ช้าไปหน่อยนะคะ (^___^)
titirat 19 มิ.ย. 2561, 13:09:29 น.
จะมีวางขายเป็นเล่มมั้ยค่ะ สนุกค่ะ
จะมีวางขายเป็นเล่มมั้ยค่ะ สนุกค่ะ