หัวใจ...error
ฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นคืนกลับมา เขาพยายามที่จะยื้อยุดความรักไว้สุดแรงเท่าที่จะทำได้ ทว่า...เมื่อออมทองได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตของเขา ผู้หญิงที่เก่งแต่ปากคนนี้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของเขานั้นเปลี่ยนไป...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 9
ฟ้าครามกวาดสายตามองไปรอบชายหาดก่อนจะสะดุดที่เก้าอี้ผ้าใบซึ่งมีหญิงสาวร่าง
คุ้นตานอนอ่านหนังสือด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ข้างๆ เธอนั้นมีโต๊ะไม้กลมสำหรับวาง
ของที่ไม่ใหญ่นัก เท่าที่เห็นในเวลานี้มีเพียงกองหนังสือ แก้วน้ำหวานสีสวยกับถุงขนม
ขบเคี้ยวที่เปิดอ้าอยู่ เขาหรี่ตามองถุงขนมอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้า ขนมขบเคี้ยวยี่ห้อนี้
ไม่มีขายบนเกาะ ที่สำคัญเธอทำงานที่นี่ได้สี่เดือนแล้วเธอยังไม่เคยไปฝั่งเลยสักครั้ง
แล้วนี่....เขาฉุกคิดเมื่อวานนี้เป็นวันที่ยักษ์ต้องไปซื้อของสดและของแห้งบนฝั่ง ชาม
หนุ่มยิ้มที่มุมปากเจ้ายักษ์คงใจอ่อนอีกตามเคยทั้งที่ปกติแล้วยักษ์จะไม่ทำอะไรที่นอก
เหนือคำสั่งเขาเด็ดขาด แต่กับออมทองนั้นดูเหมือนยักษ์ไม่เคยปฏิเสธความต้องการ
ของเธอเลยสักครั้ง
เกือบอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าและพูดคุยกับเธอตรงๆ เนื่องจากเขาต้อง
การให้เธอพักผ่อนและหายเป็นปกติเพื่อที่เธอจะได้กลับมาทำงานให้กับรีสอร์ทอย่าง
เต็มที่ ซึ่งมีบ้างที่เขาต้องการงานเกี่ยวกับตัวเลขเร่งด่วน เขาจะเขียนข้อความแปะไว้ที่
หน้าประตูบ้านพักเธอ หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงเขาจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการและคำ
อธิบายสั้นๆ ตอบกลับมาในกระดาษแผ่นนั้น
‘ผมขอตัวเลขจำนวนคนที่เข้าพัก รายรับและค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเดือนที่ผ่านมา
ด้วย’
‘ตามนี้เลยค่ะ.....’
เขาจำได้ว่าเขาไล่สายตามองตัวเลขที่เรียงเป็นแถวนั้นอย่างงงๆ ก่อนจะค่อยๆ
ทำความเข้าใจแต่ละบรรทัดที่เธอเขียน ซึ่งเธอมีวิธีการเขียนให้เขาอ่านแล้วเข้าใจได้
ไม่ยากเลย ชายหนุ่มไล้ริมฝีปากตัวเองด้วยปลายลิ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขา
คิดถึงความนุ่มของริมฝีปากอิ่มและกลิ่นกายหอมละมุนซึ่งเขามั่นใจว่าไม่ใช่น้ำหอม
แน่ๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อฟ้าครามคิดมาถึงตรงนี้ เขารีบตัดความรู้สึกแปลกๆ ที่
แว้บเข้ามาออกไปทันทีก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนที่นอนพักผ่อนอย่างสบาย
อารมณ์นั่น ทว่า...เขาต้องชะงักเมื่อเห็นปลาทู เด็กหญิงช่างพูดประจำเกาะวิ่งมาทางนี้
โดยจุดมุ่งหมายของเด็กหญิงนั้นคือ...ออมทอง...
เด็กหญิงปลาทูวิ่งมาหาออมทองด้วยความเร็วที่ช่วงขาสั้นๆ ของเด็กหญิงนั้นจะทำได้
มือเล็กนั้นกำอะไรบางอย่างพร้อมกับชูไปมาให้เธอได้เห็น แน่นอน...เธอได้ยินเสียง
เรียกชื่อของเธอจากปากปลาทูไม่ขาดสาย ออมทองมองแล้วอมยิ้มก่อนจะวางหนังสือ
นิยายชวนฝันไว้บนโต๊ะเพื่อรอต้อนรับลมพายุน้อยๆ ที่กำลังพัดเข้ามาหา
“น้าออม น้าออมจ๋า” ปลาทูเรียกซ้ำๆ ก่อนจะหยุดยืนหอบอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่
ปลาทูคิดว่าสวยที่สุดบนเกาะแห่งนี้
“อีกแล้วนะ” ออมทองแกล้งทำเสียงเข้มซึ่งจะได้ผลทุกครั้งไป เมื่อเด็กหญิงรู้ตัว
ก็จะกลับมาเรียกเธอว่า ‘พี่ออม’ ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“พี่ออมจ๋า หนูทำสร้อยมาให้พี่ด้วย” ปลาทูบอกพร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นฟัน
หลอ
“สร้อยอะไรจ๊ะ ไหนดูสิ” เธอเอ่ยถามพลางยื่นมือออกไปรับของที่ปลาทูถือมา
ก่อนจะรวบตัวปลาทูมานั่งบนตัก
“นี่ไง เมื่อวานพ่อยักษ์ซื้อลูกปัดมาตั้งหลายสี แล้วแม่เพ็ญก็สอนให้หนูร้อยลูก
ปัดด้วย หนูทำตั้งหลายเส้น แจกป้าศรี พี่มุกไปแล้ว ส่วนเส้นนี้สวยที่สุดหนูตั้งใจทำให้
พี่ออมเลยนะ” ปลาทูตอบกลับมาอย่างอวดๆ เธออมยิ้มมองสร้อยข้อมือที่ทำมาจากลูก
ปัดหลากสีด้วยแววตาตื้นตัน
“ขอบใจจ้ะ สวยมากจริงๆ” เธอบอกแล้วสวมสร้อยไว้ที่ข้อมือพร้อมกับยื่นให้ปลา
ทูดู ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุขซึ่งเข้ากับบรรยากาศยามเย็นที่มีนักท่องเที่ยวเล่น
น้ำทะเลอย่างสนุกสนาน
“พี่ออมอ่านหนังสืออะไรเหรอ ไม่เห็นมีภาพเลย” ปลาทูเอ่ยถามเมื่อหยิบหนังสือ
นิยายของเธอมาเปิดดูด้วยความสงสัย
“นิยายจ้ะ” เธอตอบกลับไปสั้นๆ
“นิยาย” เด็กหญิงทวนคำ เงยหน้ามองเธอด้วยแววตาฉงน “นิยายคือไรอ่ะ”
“นิยายคือหนังสืออ่านเล่นเพื่อความบันเทิง สนุกสนานของผู้ใหญ่จ้ะ ส่วนนี่” เธอ
เอื้อมมือไปหยิบหนังสือนิทานบนโต๊ะ “เล่มนี้ของปลาทูจ้ะ”
“ของหนู” ปลาทูรับไปพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง มือเล็กๆ ลูบหน้าปกหนังสือด้วย
ความทะนุถนอมก่อนจะค่อยๆ เปิดอย่างระวัง “สวยจังเลย”
“ชอบมั้ย” เธอย้อนถาม
“ขอบคุณค่ะ” ปลาทูบอกพร้อมกับยกมือไหว้อย่างสวยงาม ซึ่งเธอมองแล้วอด
ยิ้มไม่ได้ ปลาทูเป็นเด็กที่น่ารักทั้งคำพูดและการกระทำ คงเป็นเพราะครอบครัวได้ให้
ความรักและการอบรมสั่งสอนอย่างใกล้ชิดนั่นเอง
“เดี๋ยวพี่อ่านให้ฟังนะ” เธอบอกแล้วเริ่มอ่านให้เด็กน้อยฟัง โดยทำน้ำเสียงให้
ตื่นเต้นไปกับการดำเนินเรื่องของนิทานเรื่องนั้น ทำให้ปลาทูหัวเราะเสียงดังเมื่อมาถึง
ตอนตลก หรือบางครั้งก็ร้องวี้ดขึ้นมาเมื่อเธอทำเสียงดังให้ตกใจ
“นายคราม ช่วยหนูน้อยหมวกแดงด้วย เตะหมาป่าไปให้ไกลๆ เลย” ปลาทูรีบ
ร้องขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ทำให้หญิงสาวหยุดอ่านหนังสือ
ทันที เธอวางหนังสือนิทานบนโต๊ะพร้อมกับขยับให้ปลาทูลงจากตักตัวเอง
“คุณคราม มาถึงที่นี่มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ หรือว่าตัวเลขที่ฉันให้ไปมันไม่ถูก
ต้อง” เธอเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องลุกหรอก ขาคุณหายดีหรือยัง” เขาย้อนถามแล้วนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” เธอตอบกลับไป “ว่าแต่คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอสบ
ตาเขาและเห็นสายตาเขามองไปที่หนังสือนิยายของเธอบนโต๊ะ ฟ้าครามหยิบหนังสือที่
มีหน้าปกเป็นชายหนุ่มผมทองหุ่นกำยำ บึกบึนโอบกอดผู้หญิงร่างบางในชุดราตรีแต่ชุด
นั้นดันหน้าอกจนแทบทะลัก
“เสน่หาซาตาน คุณอ่านหนังสือแบบนี้เหรอ” เขาเลิกคิ้วมองมาที่เธอ
“หนังสือแบบนี้ หมายความว่าอะไร หรือว่าคุณเคยอ่านแนวแบบนี้เพียงแค่เห็น
ปกก็รู้แล้วว่าเนื้อเรื่องจะไปทางไหน เอ...หรือว่าคุณเป็นพวกคาแรคเตอร์ไม่ให้ แต่ใจ
ชอบอ่าน” เธอโต้กลับไปอย่างหมั่นไส้ ทั้งๆ ที่เวลานี้เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าก่อน
จะไขว่คว้าหนังสือจากมือเขากลับมา
“นายคราม พี่ออมบอกว่าเล่มนี้เป็นหนังสือเพื่อความบันเทิงของผู้ใหญ่จ้า ถ้านาย
ครามไม่ชอบอ่านเล่มนี้ก็ได้ เรื่องหนูน้อยหมวกแดง พี่ออมซื้อมาฝาก แต่หนูให้นาย
ครามยืมอ่านก่อน” ปลาทูอธิบายพร้อมกับยื่นหนังสือนิทานในมือให้กับเขา
“หนูน้อยหมวกแดง น่ารักจัง” เขารับมาแล้วโยกหัวปลาทูไปมา “เหมาะกับปลาทู
จริงๆ แต่นายครามเคยอ่านแล้ว ปลาทูเอากลับบ้านเถอะ นั่น...แม่เพ็ญมาตามแล้ว”
เขาบอกแล้วพยักหน้า ออมทองหันไปมองเพ็ญที่เรียกลูกสาวพร้อมกับกวักมือเรียก
“หนูกลับบ้านก่อนนะ” พูดจบเด็กหญิงปลาทูวิ่งไปหาแม่ทันที โดยไม่สนใจ
ผู้ใหญ่สองคนที่นั่งดูเชิงกันอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
ฟ้าครามมองใบหน้าเรียวที่หันกลับมาสนใจหนังสือในมือแล้วเริ่มต้นอ่านอีกครั้ง
โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาเริ่มต้นจากการกระแอมในลำคอให้เธอได้ยิน ทว่า....ออม
ทองก็ยังนิ่งเฉย เขาหรี่ตามองอย่างใช้ความคิด ปลายนิ้วเคาะบนโต๊ะแรงๆ เขาเห็นเธอ
ปรายตามองชั่วขณะก่อนจะยักไหล่นิดๆ อย่างไม่ใส่ใจ เขาตัดสินใจดึงหนังสือออกจาก
มือเธอเหมือนคนไร้มารยาท ซึ่งได้ผล...เธอหันมามองเขาด้วยแววตาขุ่นเขียว
“คุณยังเห็นผมอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย” เขาเอ่ยถาม
“ฉันไม่ได้ตาบอดนี่” เธอตอบมาพร้อมกับมองหนังสือในมือเขาก่อนจะสบตาเขา
อีกครั้ง “เอาคืนมา” เธอเน้นเสียงพร้อมกับแบมือ
“ผมจะคืนให้คุณหลังจากที่เราคุยเรื่องงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เขาบอกอย่างเป็น
ต่อ
“เรื่องงาน มีงานด่วนเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม เอียงคออย่างสงสัย
“ไม่ด่วนขนาดนั้นเพียงแต่ว่า คุณต้องเตรียมความพร้อม” เขาตอบกลับไป รู้สึก
พอใจลึกๆ เมื่อดวงตากลมโตนั้นมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป คือจากแววตาเอาเรื่อง
มาเป็นตั้งใจแทน
“ฉัน...ฉันงั้นเหรอ” เธอย้ำแล้วชี้ตัวเองอย่างสงสัย เขาพยักหน้า
“ใช่”
“ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด ช่วยอธิบายให้มันกระจ่างกว่านี้ได้มั้ยคะ” เธอย้อนกลับมา
“อีกสองเดือนพวกเราจะเหนื่อยมากขึ้นเพราะรีสอร์ทฟ้าครามจะไม่ว่างจนถึงสิ้น
ปี เวลานี้บ้านพักที่เกาะได้ถูกจองเต็มหมดแล้ว” เขาบอก
“ตายแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันเดือนอะไรนะ อ้อ...เดือนสิงหานี่นา” เธอ
เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คาดไม่ถึง ดวงตากลมโตพราวระยับอย่างยินดี “ว่าแต่...มันเกี่ยว
อะไรกับฉันล่ะ” เธอย้อนถามเมื่อฉุกคิดได้
“เมื่อถึงช่วงไฮซีซัน พนักงานทุกคนในรีสอร์ทต้องทำงานมากขึ้น และคุณจะ
ต้องเป็นคนพานักท่องเที่ยวไปตามแพ็คเกจที่เราจัดไว้” เขาบอกถึงเหตุผล
“เอ๊ะ แต่นั่นเป็นหน้าที่ของคุณกับยักษ์ไม่ใช่เหรอ” เธอแย้ง
“ถ้าเป็นช่วงปกติ ผมจะเป็นคนจัดการเอง แต่นี่...กำลังคนของเราไม่เพียงพอกับ
นักท่องเที่ยว ดังนั้นผมจึงต้องขอให้คุณช่วย”
“แต่ฉันดำน้ำไม่เป็นนะ เอ๊ย...ไม่ใช่ ฉันหมายถึงดำน้ำไม่เก่งมากเหมือนพวก
คุณ” เธอแก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อสบตาคมกร้าวที่มองมาอย่างหาเรื่อง
“นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะผมจะสอนคุณเอง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ตั้งใจจะ
ให้เธอดำน้ำเป็นให้ได้ถึงแม้ว่าเธอจะยืนยันว่าดำน้ำเป็นก็ตาม
“หา คุณจะสอนฉันเหรอ” เธอร้องเสียงแหลม มองหน้าเขาเลิกลั่ก ถ้าฟ้าคราม
เป็นคนสอน เขาก็ต้องรู้สิว่าที่ผ่านมานั้นเธอโกหกว่าดำน้ำเป็น
“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เขาพยักหน้าแล้วย้อนถามกลับมาทันที ออมทอง
ส่ายหน้าเร็วๆ ยิ้มให้เขาอย่างแหยๆ
“ปะ เปล่าค่ะ แค่คิดไม่ถึงว่าคุณจะลงทุนสอนฉันเอง” เธอตอบกลับไปเบาๆ
“ผมไม่ได้ลงทุนอะไร ช่วงเวลาที่สอนคุณ ผมก็ทำงานของผมไปด้วย ดีเสียอีก มี
คนมาช่วยแบ่งงานจากผมไปบ้าง” เขาเอ่ยขึ้นพลางมองท้องทะเลยามเย็นเบื้องหน้า ใบ
หน้าคมนั้นอมยิ้มเมื่อเห็นริ้วคลื่นขาวที่ม้วนตัวเข้าฝั่งระลอกแล้ว ระลอกเล่า
“ช่วยงาน งานอะไรอีกเนี่ย” เธอพึมพำพร้อมกับถอนหายใจ
“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ” เขาย้อนถามขึ้นมาลอยๆ โดยไม่ได้หันมามองหญิงสาว
เลยสักนิด
“ทำได้ค่าเจ้านาย ออมทองคนนี้ทำได้ทุกอย่างค่ะ” เธอเน้นเสียงตอบกลับมา
อย่างหนักแน่นทำให้เขาหัวเราะออกมาทันที ผู้หญิงคนนี้แปลกกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขา
เคยรู้จักจริงๆ เหมือนจะไม่สู้งาน แต่ท้ายสุดก็พยายามทำจนได้ มิหนำซ้ำเธอยังทำให้
เขาหัวเราะได้บ่อยขึ้น
“พรุ่งนี้หลังจากที่คุณเคลียร์งานเอกสารแล้ว เราจะไปดูปะการังกัน” เขาบอก
พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“กี่โมงคะ”
“บ่ายสอง” เขาหันมาสบตาเธอ
“ตายล่ะ แดดกำลังแรง ฉันต้องดำกว่านี้แน่ๆ” เธออุบอิบ พร้อมกับลูบแขนตัว
เอง
“ทำงานกับท้องทะเล ไม่มีใครขาวหรอก” เขาบอกแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เธอนั่ง
บ่นพึมพำกับสีผิวตัวเองไปคนเดียว
ผู้หญิงไม่ว่ายุคไหน สมัยไหนมักจะกังวลเรื่องความสวย ความงามเสมอ แม้จะ
ผ่านมากี่ร้อยปีก็ตาม กระทั่งพิมพ์ลดาที่เขาเคยคิดว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น หลาย
ต่อหลายครั้งที่เขาต้องเดินหนีเพราะเธอวุ่นวายกับเครื่องสำอางจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
แต่ท้ายสุดแล้วเขาได้พบว่าไม่เคยมีสักครั้งที่เขาเข้าใกล้ตัวเธอแล้วจะได้กลิ่นที่น่า
รังเกียจ เพียงแค่เธอเดินผ่านเขาก็ได้กลิ่นน้ำหอมชวนหลงใหลหรือแม้กระทั่งผิวขาว
เนียนนุ่มที่เขาชอบลูบไล้นั้นก็ได้รับการบำรุงด้วยโลชั่นอย่างดี ซึ่งตัวเขาเองนั่นแหละที่
เป็นฝ่ายซื้อให้เมื่อมีโอกาสได้ไปทำงานต่างประเทศ แต่นับจากนี้จะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว
เมื่อไรเขาจะมีโอกาสได้พบกับเธออีกครั้ง ถ้าเพียงแต่เธอให้โอกาส...เขาสัญญาว่าเขา
จะรักเธอและไม่มีวันทิ้งเธอให้อยู่เพียงลำพังเหมือนที่ผ่านมา...
ออมทอมมองตามแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปพลางคิดถึงการว่ายน้ำดูปะการังในวัน
พรุ่งนี้ หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นระคนกังวลใจนิดหน่อยเพราะเธอไม่เคยดำน้ำอย่างจริงจัง
มาก่อน แต่ถ้ามาคิดดูอีกที...งานนี้ทำให้เธอได้ฝึกดำน้ำโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายซึ่งค่า
เรียนนั้นแพงมากจนเธอตั้งใจไว้ว่าจะไม่มีวันยอมเสียเงินเรียนดำน้ำเป็นอันขาด คิดได้
อย่างนี้แล้วเธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีก่อนจะพุ่งความสนใจทั้งหมดมาที่หนังสือใน
มือ เธอไล่สายตาอ่านตัวหนังสือทีละบรรทัดอย่างตั้งใจพร้อมกันนั้นใบหน้าขาวเนียน
ค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นก่อนเจ้าตัวจะถอนหายใจอย่างมีความสุขแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วย
ดวงตาพราวระยับ
“เฮ้อ...เควินที่รัก ทำไมถึงเก่งและเท่ขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นบทบู๊หรือบทรัก อิจฉาเลดี้
ฟรานซิสเหลือเกิ๊น” เธอพึมพำอย่างปลาบปลื้มคิดถึงนิยายที่เพิ่งอ่านจบสดๆ ร้อนๆ บท
เลิฟซีนที่อ่านแล้วเลือดในกายเดือดพล่าน ความสัมพันธ์ทางกายระหว่างหนุ่มสาวจะ
เป็นเหมือนในนิยายหรือเปล่านะ ถ้าเป็นจริงอย่างนั้นมันคงเหมือนอยู่ในดินแดนสวรรค์
ที่มีดวงดาวนับร้อยนับพันดวง เฮ้อ...มือเรียวประคองแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองไว้จะมี
ผู้ชายคนไหนเก่งเหมือนเควินบ้างนะ
...ไม่มีหรอก เพราะผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายเท่านั้น...
เธอลุกขึ้นยืนแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ กาย ในระยะร้อยเมตรไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่
เลย เธออมยิ้มยกมือป้องปากตัวเองแล้วตะโกนไปสุดเสียง
“เควิน ฉันรักคู๊ณณณณณ”
*********************************
มิตรร๊าก...แควนคลับ...
มาอัพเพิ่มอีกตอน เป็นอย่างไรบ้าง ติ ชมได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ฝนตกหนักทุก
วันเลย ระวังสุขภาพด้วยเน้ออออ ตอนนี้ผู้แต่งโดนน้ำฝนทู๊กวันจนตัวบวมน้ำไปหมด
แว๊วววว 555
คุ้นตานอนอ่านหนังสือด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ข้างๆ เธอนั้นมีโต๊ะไม้กลมสำหรับวาง
ของที่ไม่ใหญ่นัก เท่าที่เห็นในเวลานี้มีเพียงกองหนังสือ แก้วน้ำหวานสีสวยกับถุงขนม
ขบเคี้ยวที่เปิดอ้าอยู่ เขาหรี่ตามองถุงขนมอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้า ขนมขบเคี้ยวยี่ห้อนี้
ไม่มีขายบนเกาะ ที่สำคัญเธอทำงานที่นี่ได้สี่เดือนแล้วเธอยังไม่เคยไปฝั่งเลยสักครั้ง
แล้วนี่....เขาฉุกคิดเมื่อวานนี้เป็นวันที่ยักษ์ต้องไปซื้อของสดและของแห้งบนฝั่ง ชาม
หนุ่มยิ้มที่มุมปากเจ้ายักษ์คงใจอ่อนอีกตามเคยทั้งที่ปกติแล้วยักษ์จะไม่ทำอะไรที่นอก
เหนือคำสั่งเขาเด็ดขาด แต่กับออมทองนั้นดูเหมือนยักษ์ไม่เคยปฏิเสธความต้องการ
ของเธอเลยสักครั้ง
เกือบอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าและพูดคุยกับเธอตรงๆ เนื่องจากเขาต้อง
การให้เธอพักผ่อนและหายเป็นปกติเพื่อที่เธอจะได้กลับมาทำงานให้กับรีสอร์ทอย่าง
เต็มที่ ซึ่งมีบ้างที่เขาต้องการงานเกี่ยวกับตัวเลขเร่งด่วน เขาจะเขียนข้อความแปะไว้ที่
หน้าประตูบ้านพักเธอ หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงเขาจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการและคำ
อธิบายสั้นๆ ตอบกลับมาในกระดาษแผ่นนั้น
‘ผมขอตัวเลขจำนวนคนที่เข้าพัก รายรับและค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเดือนที่ผ่านมา
ด้วย’
‘ตามนี้เลยค่ะ.....’
เขาจำได้ว่าเขาไล่สายตามองตัวเลขที่เรียงเป็นแถวนั้นอย่างงงๆ ก่อนจะค่อยๆ
ทำความเข้าใจแต่ละบรรทัดที่เธอเขียน ซึ่งเธอมีวิธีการเขียนให้เขาอ่านแล้วเข้าใจได้
ไม่ยากเลย ชายหนุ่มไล้ริมฝีปากตัวเองด้วยปลายลิ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขา
คิดถึงความนุ่มของริมฝีปากอิ่มและกลิ่นกายหอมละมุนซึ่งเขามั่นใจว่าไม่ใช่น้ำหอม
แน่ๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อฟ้าครามคิดมาถึงตรงนี้ เขารีบตัดความรู้สึกแปลกๆ ที่
แว้บเข้ามาออกไปทันทีก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนที่นอนพักผ่อนอย่างสบาย
อารมณ์นั่น ทว่า...เขาต้องชะงักเมื่อเห็นปลาทู เด็กหญิงช่างพูดประจำเกาะวิ่งมาทางนี้
โดยจุดมุ่งหมายของเด็กหญิงนั้นคือ...ออมทอง...
เด็กหญิงปลาทูวิ่งมาหาออมทองด้วยความเร็วที่ช่วงขาสั้นๆ ของเด็กหญิงนั้นจะทำได้
มือเล็กนั้นกำอะไรบางอย่างพร้อมกับชูไปมาให้เธอได้เห็น แน่นอน...เธอได้ยินเสียง
เรียกชื่อของเธอจากปากปลาทูไม่ขาดสาย ออมทองมองแล้วอมยิ้มก่อนจะวางหนังสือ
นิยายชวนฝันไว้บนโต๊ะเพื่อรอต้อนรับลมพายุน้อยๆ ที่กำลังพัดเข้ามาหา
“น้าออม น้าออมจ๋า” ปลาทูเรียกซ้ำๆ ก่อนจะหยุดยืนหอบอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่
ปลาทูคิดว่าสวยที่สุดบนเกาะแห่งนี้
“อีกแล้วนะ” ออมทองแกล้งทำเสียงเข้มซึ่งจะได้ผลทุกครั้งไป เมื่อเด็กหญิงรู้ตัว
ก็จะกลับมาเรียกเธอว่า ‘พี่ออม’ ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“พี่ออมจ๋า หนูทำสร้อยมาให้พี่ด้วย” ปลาทูบอกพร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นฟัน
หลอ
“สร้อยอะไรจ๊ะ ไหนดูสิ” เธอเอ่ยถามพลางยื่นมือออกไปรับของที่ปลาทูถือมา
ก่อนจะรวบตัวปลาทูมานั่งบนตัก
“นี่ไง เมื่อวานพ่อยักษ์ซื้อลูกปัดมาตั้งหลายสี แล้วแม่เพ็ญก็สอนให้หนูร้อยลูก
ปัดด้วย หนูทำตั้งหลายเส้น แจกป้าศรี พี่มุกไปแล้ว ส่วนเส้นนี้สวยที่สุดหนูตั้งใจทำให้
พี่ออมเลยนะ” ปลาทูตอบกลับมาอย่างอวดๆ เธออมยิ้มมองสร้อยข้อมือที่ทำมาจากลูก
ปัดหลากสีด้วยแววตาตื้นตัน
“ขอบใจจ้ะ สวยมากจริงๆ” เธอบอกแล้วสวมสร้อยไว้ที่ข้อมือพร้อมกับยื่นให้ปลา
ทูดู ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุขซึ่งเข้ากับบรรยากาศยามเย็นที่มีนักท่องเที่ยวเล่น
น้ำทะเลอย่างสนุกสนาน
“พี่ออมอ่านหนังสืออะไรเหรอ ไม่เห็นมีภาพเลย” ปลาทูเอ่ยถามเมื่อหยิบหนังสือ
นิยายของเธอมาเปิดดูด้วยความสงสัย
“นิยายจ้ะ” เธอตอบกลับไปสั้นๆ
“นิยาย” เด็กหญิงทวนคำ เงยหน้ามองเธอด้วยแววตาฉงน “นิยายคือไรอ่ะ”
“นิยายคือหนังสืออ่านเล่นเพื่อความบันเทิง สนุกสนานของผู้ใหญ่จ้ะ ส่วนนี่” เธอ
เอื้อมมือไปหยิบหนังสือนิทานบนโต๊ะ “เล่มนี้ของปลาทูจ้ะ”
“ของหนู” ปลาทูรับไปพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง มือเล็กๆ ลูบหน้าปกหนังสือด้วย
ความทะนุถนอมก่อนจะค่อยๆ เปิดอย่างระวัง “สวยจังเลย”
“ชอบมั้ย” เธอย้อนถาม
“ขอบคุณค่ะ” ปลาทูบอกพร้อมกับยกมือไหว้อย่างสวยงาม ซึ่งเธอมองแล้วอด
ยิ้มไม่ได้ ปลาทูเป็นเด็กที่น่ารักทั้งคำพูดและการกระทำ คงเป็นเพราะครอบครัวได้ให้
ความรักและการอบรมสั่งสอนอย่างใกล้ชิดนั่นเอง
“เดี๋ยวพี่อ่านให้ฟังนะ” เธอบอกแล้วเริ่มอ่านให้เด็กน้อยฟัง โดยทำน้ำเสียงให้
ตื่นเต้นไปกับการดำเนินเรื่องของนิทานเรื่องนั้น ทำให้ปลาทูหัวเราะเสียงดังเมื่อมาถึง
ตอนตลก หรือบางครั้งก็ร้องวี้ดขึ้นมาเมื่อเธอทำเสียงดังให้ตกใจ
“นายคราม ช่วยหนูน้อยหมวกแดงด้วย เตะหมาป่าไปให้ไกลๆ เลย” ปลาทูรีบ
ร้องขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ทำให้หญิงสาวหยุดอ่านหนังสือ
ทันที เธอวางหนังสือนิทานบนโต๊ะพร้อมกับขยับให้ปลาทูลงจากตักตัวเอง
“คุณคราม มาถึงที่นี่มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ หรือว่าตัวเลขที่ฉันให้ไปมันไม่ถูก
ต้อง” เธอเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องลุกหรอก ขาคุณหายดีหรือยัง” เขาย้อนถามแล้วนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” เธอตอบกลับไป “ว่าแต่คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอสบ
ตาเขาและเห็นสายตาเขามองไปที่หนังสือนิยายของเธอบนโต๊ะ ฟ้าครามหยิบหนังสือที่
มีหน้าปกเป็นชายหนุ่มผมทองหุ่นกำยำ บึกบึนโอบกอดผู้หญิงร่างบางในชุดราตรีแต่ชุด
นั้นดันหน้าอกจนแทบทะลัก
“เสน่หาซาตาน คุณอ่านหนังสือแบบนี้เหรอ” เขาเลิกคิ้วมองมาที่เธอ
“หนังสือแบบนี้ หมายความว่าอะไร หรือว่าคุณเคยอ่านแนวแบบนี้เพียงแค่เห็น
ปกก็รู้แล้วว่าเนื้อเรื่องจะไปทางไหน เอ...หรือว่าคุณเป็นพวกคาแรคเตอร์ไม่ให้ แต่ใจ
ชอบอ่าน” เธอโต้กลับไปอย่างหมั่นไส้ ทั้งๆ ที่เวลานี้เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าก่อน
จะไขว่คว้าหนังสือจากมือเขากลับมา
“นายคราม พี่ออมบอกว่าเล่มนี้เป็นหนังสือเพื่อความบันเทิงของผู้ใหญ่จ้า ถ้านาย
ครามไม่ชอบอ่านเล่มนี้ก็ได้ เรื่องหนูน้อยหมวกแดง พี่ออมซื้อมาฝาก แต่หนูให้นาย
ครามยืมอ่านก่อน” ปลาทูอธิบายพร้อมกับยื่นหนังสือนิทานในมือให้กับเขา
“หนูน้อยหมวกแดง น่ารักจัง” เขารับมาแล้วโยกหัวปลาทูไปมา “เหมาะกับปลาทู
จริงๆ แต่นายครามเคยอ่านแล้ว ปลาทูเอากลับบ้านเถอะ นั่น...แม่เพ็ญมาตามแล้ว”
เขาบอกแล้วพยักหน้า ออมทองหันไปมองเพ็ญที่เรียกลูกสาวพร้อมกับกวักมือเรียก
“หนูกลับบ้านก่อนนะ” พูดจบเด็กหญิงปลาทูวิ่งไปหาแม่ทันที โดยไม่สนใจ
ผู้ใหญ่สองคนที่นั่งดูเชิงกันอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว
ฟ้าครามมองใบหน้าเรียวที่หันกลับมาสนใจหนังสือในมือแล้วเริ่มต้นอ่านอีกครั้ง
โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาเริ่มต้นจากการกระแอมในลำคอให้เธอได้ยิน ทว่า....ออม
ทองก็ยังนิ่งเฉย เขาหรี่ตามองอย่างใช้ความคิด ปลายนิ้วเคาะบนโต๊ะแรงๆ เขาเห็นเธอ
ปรายตามองชั่วขณะก่อนจะยักไหล่นิดๆ อย่างไม่ใส่ใจ เขาตัดสินใจดึงหนังสือออกจาก
มือเธอเหมือนคนไร้มารยาท ซึ่งได้ผล...เธอหันมามองเขาด้วยแววตาขุ่นเขียว
“คุณยังเห็นผมอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย” เขาเอ่ยถาม
“ฉันไม่ได้ตาบอดนี่” เธอตอบมาพร้อมกับมองหนังสือในมือเขาก่อนจะสบตาเขา
อีกครั้ง “เอาคืนมา” เธอเน้นเสียงพร้อมกับแบมือ
“ผมจะคืนให้คุณหลังจากที่เราคุยเรื่องงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เขาบอกอย่างเป็น
ต่อ
“เรื่องงาน มีงานด่วนเหรอคะ” เธอเอ่ยถาม เอียงคออย่างสงสัย
“ไม่ด่วนขนาดนั้นเพียงแต่ว่า คุณต้องเตรียมความพร้อม” เขาตอบกลับไป รู้สึก
พอใจลึกๆ เมื่อดวงตากลมโตนั้นมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป คือจากแววตาเอาเรื่อง
มาเป็นตั้งใจแทน
“ฉัน...ฉันงั้นเหรอ” เธอย้ำแล้วชี้ตัวเองอย่างสงสัย เขาพยักหน้า
“ใช่”
“ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด ช่วยอธิบายให้มันกระจ่างกว่านี้ได้มั้ยคะ” เธอย้อนกลับมา
“อีกสองเดือนพวกเราจะเหนื่อยมากขึ้นเพราะรีสอร์ทฟ้าครามจะไม่ว่างจนถึงสิ้น
ปี เวลานี้บ้านพักที่เกาะได้ถูกจองเต็มหมดแล้ว” เขาบอก
“ตายแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันเดือนอะไรนะ อ้อ...เดือนสิงหานี่นา” เธอ
เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คาดไม่ถึง ดวงตากลมโตพราวระยับอย่างยินดี “ว่าแต่...มันเกี่ยว
อะไรกับฉันล่ะ” เธอย้อนถามเมื่อฉุกคิดได้
“เมื่อถึงช่วงไฮซีซัน พนักงานทุกคนในรีสอร์ทต้องทำงานมากขึ้น และคุณจะ
ต้องเป็นคนพานักท่องเที่ยวไปตามแพ็คเกจที่เราจัดไว้” เขาบอกถึงเหตุผล
“เอ๊ะ แต่นั่นเป็นหน้าที่ของคุณกับยักษ์ไม่ใช่เหรอ” เธอแย้ง
“ถ้าเป็นช่วงปกติ ผมจะเป็นคนจัดการเอง แต่นี่...กำลังคนของเราไม่เพียงพอกับ
นักท่องเที่ยว ดังนั้นผมจึงต้องขอให้คุณช่วย”
“แต่ฉันดำน้ำไม่เป็นนะ เอ๊ย...ไม่ใช่ ฉันหมายถึงดำน้ำไม่เก่งมากเหมือนพวก
คุณ” เธอแก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อสบตาคมกร้าวที่มองมาอย่างหาเรื่อง
“นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะผมจะสอนคุณเอง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ตั้งใจจะ
ให้เธอดำน้ำเป็นให้ได้ถึงแม้ว่าเธอจะยืนยันว่าดำน้ำเป็นก็ตาม
“หา คุณจะสอนฉันเหรอ” เธอร้องเสียงแหลม มองหน้าเขาเลิกลั่ก ถ้าฟ้าคราม
เป็นคนสอน เขาก็ต้องรู้สิว่าที่ผ่านมานั้นเธอโกหกว่าดำน้ำเป็น
“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เขาพยักหน้าแล้วย้อนถามกลับมาทันที ออมทอง
ส่ายหน้าเร็วๆ ยิ้มให้เขาอย่างแหยๆ
“ปะ เปล่าค่ะ แค่คิดไม่ถึงว่าคุณจะลงทุนสอนฉันเอง” เธอตอบกลับไปเบาๆ
“ผมไม่ได้ลงทุนอะไร ช่วงเวลาที่สอนคุณ ผมก็ทำงานของผมไปด้วย ดีเสียอีก มี
คนมาช่วยแบ่งงานจากผมไปบ้าง” เขาเอ่ยขึ้นพลางมองท้องทะเลยามเย็นเบื้องหน้า ใบ
หน้าคมนั้นอมยิ้มเมื่อเห็นริ้วคลื่นขาวที่ม้วนตัวเข้าฝั่งระลอกแล้ว ระลอกเล่า
“ช่วยงาน งานอะไรอีกเนี่ย” เธอพึมพำพร้อมกับถอนหายใจ
“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ” เขาย้อนถามขึ้นมาลอยๆ โดยไม่ได้หันมามองหญิงสาว
เลยสักนิด
“ทำได้ค่าเจ้านาย ออมทองคนนี้ทำได้ทุกอย่างค่ะ” เธอเน้นเสียงตอบกลับมา
อย่างหนักแน่นทำให้เขาหัวเราะออกมาทันที ผู้หญิงคนนี้แปลกกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขา
เคยรู้จักจริงๆ เหมือนจะไม่สู้งาน แต่ท้ายสุดก็พยายามทำจนได้ มิหนำซ้ำเธอยังทำให้
เขาหัวเราะได้บ่อยขึ้น
“พรุ่งนี้หลังจากที่คุณเคลียร์งานเอกสารแล้ว เราจะไปดูปะการังกัน” เขาบอก
พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“กี่โมงคะ”
“บ่ายสอง” เขาหันมาสบตาเธอ
“ตายล่ะ แดดกำลังแรง ฉันต้องดำกว่านี้แน่ๆ” เธออุบอิบ พร้อมกับลูบแขนตัว
เอง
“ทำงานกับท้องทะเล ไม่มีใครขาวหรอก” เขาบอกแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เธอนั่ง
บ่นพึมพำกับสีผิวตัวเองไปคนเดียว
ผู้หญิงไม่ว่ายุคไหน สมัยไหนมักจะกังวลเรื่องความสวย ความงามเสมอ แม้จะ
ผ่านมากี่ร้อยปีก็ตาม กระทั่งพิมพ์ลดาที่เขาเคยคิดว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น หลาย
ต่อหลายครั้งที่เขาต้องเดินหนีเพราะเธอวุ่นวายกับเครื่องสำอางจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
แต่ท้ายสุดแล้วเขาได้พบว่าไม่เคยมีสักครั้งที่เขาเข้าใกล้ตัวเธอแล้วจะได้กลิ่นที่น่า
รังเกียจ เพียงแค่เธอเดินผ่านเขาก็ได้กลิ่นน้ำหอมชวนหลงใหลหรือแม้กระทั่งผิวขาว
เนียนนุ่มที่เขาชอบลูบไล้นั้นก็ได้รับการบำรุงด้วยโลชั่นอย่างดี ซึ่งตัวเขาเองนั่นแหละที่
เป็นฝ่ายซื้อให้เมื่อมีโอกาสได้ไปทำงานต่างประเทศ แต่นับจากนี้จะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว
เมื่อไรเขาจะมีโอกาสได้พบกับเธออีกครั้ง ถ้าเพียงแต่เธอให้โอกาส...เขาสัญญาว่าเขา
จะรักเธอและไม่มีวันทิ้งเธอให้อยู่เพียงลำพังเหมือนที่ผ่านมา...
ออมทอมมองตามแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปพลางคิดถึงการว่ายน้ำดูปะการังในวัน
พรุ่งนี้ หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นระคนกังวลใจนิดหน่อยเพราะเธอไม่เคยดำน้ำอย่างจริงจัง
มาก่อน แต่ถ้ามาคิดดูอีกที...งานนี้ทำให้เธอได้ฝึกดำน้ำโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายซึ่งค่า
เรียนนั้นแพงมากจนเธอตั้งใจไว้ว่าจะไม่มีวันยอมเสียเงินเรียนดำน้ำเป็นอันขาด คิดได้
อย่างนี้แล้วเธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีก่อนจะพุ่งความสนใจทั้งหมดมาที่หนังสือใน
มือ เธอไล่สายตาอ่านตัวหนังสือทีละบรรทัดอย่างตั้งใจพร้อมกันนั้นใบหน้าขาวเนียน
ค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นก่อนเจ้าตัวจะถอนหายใจอย่างมีความสุขแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วย
ดวงตาพราวระยับ
“เฮ้อ...เควินที่รัก ทำไมถึงเก่งและเท่ขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นบทบู๊หรือบทรัก อิจฉาเลดี้
ฟรานซิสเหลือเกิ๊น” เธอพึมพำอย่างปลาบปลื้มคิดถึงนิยายที่เพิ่งอ่านจบสดๆ ร้อนๆ บท
เลิฟซีนที่อ่านแล้วเลือดในกายเดือดพล่าน ความสัมพันธ์ทางกายระหว่างหนุ่มสาวจะ
เป็นเหมือนในนิยายหรือเปล่านะ ถ้าเป็นจริงอย่างนั้นมันคงเหมือนอยู่ในดินแดนสวรรค์
ที่มีดวงดาวนับร้อยนับพันดวง เฮ้อ...มือเรียวประคองแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองไว้จะมี
ผู้ชายคนไหนเก่งเหมือนเควินบ้างนะ
...ไม่มีหรอก เพราะผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายเท่านั้น...
เธอลุกขึ้นยืนแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ กาย ในระยะร้อยเมตรไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่
เลย เธออมยิ้มยกมือป้องปากตัวเองแล้วตะโกนไปสุดเสียง
“เควิน ฉันรักคู๊ณณณณณ”
*********************************
มิตรร๊าก...แควนคลับ...
มาอัพเพิ่มอีกตอน เป็นอย่างไรบ้าง ติ ชมได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ฝนตกหนักทุก
วันเลย ระวังสุขภาพด้วยเน้ออออ ตอนนี้ผู้แต่งโดนน้ำฝนทู๊กวันจนตัวบวมน้ำไปหมด
แว๊วววว 555
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ส.ค. 2554, 15:16:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ส.ค. 2554, 15:16:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 3453
| << ตอน 8 |
ปอยอะนะ 17 ส.ค. 2554, 15:20:47 น.
ยัยออม เป็นเอามากนะนั่น
ยัยออม เป็นเอามากนะนั่น
ปูจ้า 17 ส.ค. 2554, 15:30:34 น.
ฟ้าครามนายมีความหลังอะไร ยังรักแฟนเก่า แล้วออมทองล่ะ
จะเอาไปไว้ที่ไหนจ้ะ (ปลาทูน่ารักมากมายค่ะอิอิ)
ฟ้าครามนายมีความหลังอะไร ยังรักแฟนเก่า แล้วออมทองล่ะ
จะเอาไปไว้ที่ไหนจ้ะ (ปลาทูน่ารักมากมายค่ะอิอิ)
ตุ๊งแช่ 17 ส.ค. 2554, 15:36:36 น.
55 ตะโกนไปฝั่งที่นายครามเดินไปป่าว โดนน้ำจนบวมระวังโดนเข็มเจอะแล้วแตกโพล๊ะ นะคะ อิอิ
55 ตะโกนไปฝั่งที่นายครามเดินไปป่าว โดนน้ำจนบวมระวังโดนเข็มเจอะแล้วแตกโพล๊ะ นะคะ อิอิ
รัชต์ 17 ส.ค. 2554, 15:42:44 น.
เด็กทำให้โลกสดใสจริงๆ
นายหนุ่มกับลูกน้องสาว งับกันไปงับกันมา สักวันเถ๊อะ....
เด็กทำให้โลกสดใสจริงๆ
นายหนุ่มกับลูกน้องสาว งับกันไปงับกันมา สักวันเถ๊อะ....
anOO 17 ส.ค. 2554, 15:46:33 น.
ไปฝึกดำน้ำ ก็อย่าทำให้น้ำทะเลมันหวานล่ะ
ไปฝึกดำน้ำ ก็อย่าทำให้น้ำทะเลมันหวานล่ะ
Zephyr 17 ส.ค. 2554, 15:51:20 น.
เหอ หนูออม เดี๋ยวหนูจะได้รู้และมีประสบการณ์ด้วยตัวเองจากคนไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก หึหึ
เหอ หนูออม เดี๋ยวหนูจะได้รู้และมีประสบการณ์ด้วยตัวเองจากคนไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก หึหึ
ปูสีน้ำเงิน 17 ส.ค. 2554, 20:10:27 น.
ยัยออมติงต๊องดีนะ
ยัยออมติงต๊องดีนะ
XaWarZd 18 ส.ค. 2554, 03:36:39 น.
ปลาทูน่ารักเนอะ ยัยออมติ๊งต๊อง ใครมาได้ยินก็เข้าใจผิดหมดหรอกย่ะ
ปลาทูน่ารักเนอะ ยัยออมติ๊งต๊อง ใครมาได้ยินก็เข้าใจผิดหมดหรอกย่ะ
แพม 18 ส.ค. 2554, 08:04:50 น.
บ้านิยาย! เหมือนตรูเลย
บ้านิยาย! เหมือนตรูเลย
sa 20 ส.ค. 2554, 22:30:25 น.
น่ารักทุกคน เว้นแต่พระเอก :P
น่ารักทุกคน เว้นแต่พระเอก :P
SaiParn 6 พ.ย. 2554, 20:55:57 น.
555 ขำยัยออมจริง ๆ ปล.ปลาทูน่ารัก
555 ขำยัยออมจริง ๆ ปล.ปลาทูน่ารัก