กลรักนักดีไซน์
...โบแว...หนุ่มฝรั่งเศสเอาแต่ใจรักการออกแบบเสื้อผ้าเป็นชีวิตจิตใจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
...เพลิงฟ้า...สาวไทยหนีไปอยู่ปารีส
...เรื่องของคนเอาแต่ใจกับคนชอบตามใจมาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น...
Tags: รักลวง อิสระ
ตอน: Designer's desire By คชสีห์ 01
กลรักนักดีไซน์ (Designer's desire By คชสีห์) 01
เสียงปรบมือดังกึกก้องรันเวย์ ชายหนุ่มผมสีทองยาวสลวยถึงเอวยิ้มพอใจกับผลงานของเขา แล้วโค้งให้กับผู้ชม ก่อนต้องขมวดคิ้วเพราะมีนายแบบคนหนึ่งบีบขยุ้มที่ก้นเขาอย่างแรง ทำให้เขาหันไปมอง นายแบบหนุ่มกล้ามโตคนนั้นขยิบตาให้เขาเล็กน้อย ทำเขาโกรธจัด แต่ยังสะกดอารมณ์ไว้ได้แล้วยิ้มให้กับผู้ชม
ในมือเขาถือช่อดอกไม้แล้วโอบเอวนางแบบสาวที่อยู่ในชุดฟิลาเล่ ราตรียาวบางทำจากผ้าแก้วเนื้อดีทำให้รู้สึกถึงคงช่วงเวลาอนาคต เล่นกับสีฟ้าเมตทาลิกสดใส ฉีกแนวจากที่เคยเป็น ด้านในเป็นชุดรัดรูป โชว์สัดส่วน ด้านหน้าเปิดยาวถึงสะดือ ดึงความเซ็กซี่ของนางแบบได้อย่างดี นายแบบเป็นหนุ่มอิตาลีกล้ามโต สวมสูทสีเดียวกับนางแบบ จึงดูเข้ากันและโฉมเฉียวมาก
โบแวกลับโมโห เมื่อถึงเวลาเขาก็เดินลงเวทีไปด้านหลัง แล้วชกหน้านายแบบคนนั้นอย่างรุนแรง “อย่าได้บังอาจทำแบบนั้นอีก แกกล้าดียังไงทำแบบนั้นกับฉัน”
“ใจเย็นๆ โบแว” เลอาเข้ามาห้ามน้องชาย เธอเป็นนางแบบชุดสุดท้าย รีบห้ามน้องชายที่ดูสวยเท่ห์และมีผู้ชายเข้าใจผิดอยู่ตลอดเวลา
“ใจเย็นๆ เหรอ ไอ้สารเลวนี้มันลวนลามฉันบนเวที ให้ฉันใจเย็นอีกเหรอ เลอา ไม่ต่อยมันบนเวทีก็บุญแล้ว” โบแวโกรธจัดทำให้มีเสียงฮือฮา
“มีอะไร เกิดอะไรขึ้น” ฌากเข้ามามองเหตุการณ์ความวุ่นวายอย่างงุนงง
“พ่อคิดดูดิ ไอ้ไก่อ่อนของพ่อมันลวนลามผม ถ้าพ่อคุมกิ๊กของตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องดึงมันมาเดินแบบให้ผมอีกนะ” โบแวกระแทกลมหายใจอย่างแรง หงุดหงิดที่โดนลวนลาม
“เอาน่าๆ โนอาคงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ” ฌากพยายามไกล่เกลี่ยระหว่างคนรักกับลูกชาย
“ก็นะ เลี้ยงหมายังไงให้มันมาแว้งกัดลูกได้” มอร์กานหัวเราะเยาะสามีแล้วยักไหล่ จากนั้นก็เดินเข้ามาโอบไหล่ลูกชายของเธอ “ก็อย่างนี้แหละ ไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย”
“พอเลยนะ เธอ” ฌากห้ามภรรยาแล้วเข้าไปช่วยพยุงโนอาคู่ขาหนุ่ม “ก็รู้นี่ว่าโบแวไม่ชอบ ยังไปแกล้งเขาอีกนะ”
โบแวเห็นพ่อโอ๋คู่ขาก็ฮึดฮัดขัดใจ “ผมไปล้างหน้าก่อนนะครับ เดี๋ยวจะได้ไปร่วมงานเลี้ยง”
“ลูกทำได้ดีมาก สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ” ฌากก็ชมลูกชายบ้าง
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวเจอกัน” โบแวถอยออกมาตามลำพัง
“สมน้ำหน้า หาเรื่องหน้าแหกจริงๆ” มอร์กานกอดอกหัวเราะเยาะโนอา...คู่ขาของสามี
เธอไม่สนใจเรื่องที่สามีมีคู่ขาเป็นผู้ชาย เพราะเธอก็มีคนรักของเธอเหมือนกัน ตอนหนุ่มสาวเจอกันก็หลงรักเขา แต่พออยู่ไปด้วยกันเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างก็หมดความหลงใหล กลายเป็นเพื่อนกันเสียมากกว่า เพราะค้นพบว่าต่างหลงใหลพรสวรรค์ของอีกฝ่ายมากกว่าจะเป็นความรัก จึงตัดสินใจหาทางออกให้กับชีวิตคู่ด้วยการมีอิสระ มอร์กานจึงหันไปคบหากับพ่อม่ายลูกติดที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก ขณะที่สามีก็คบหากับเด็กหนุ่มนายแบบที่มาเดินแบบให้แทน
“เธอนี่ก็นะ ย้ำจริงๆ เลย โนอาไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า แค่เข้าใจผิดกันเอง” ฌากกำลังหลงคู่ขาหนุ่ม จึงหาเรื่องเข้าข้างไปหมด
“เอาเถอะๆ เตือนเด็กคุณด้วยว่าอย่าคิดลองดีกับโบแว เพราะโบแวไม่ได้เป็นเกย์หรือเป็นไบเซ็กชวล เผลอๆ จะไม่แค่โดนต่อยนะจ๊ะ ที่เตือนนี่หวังดีนะ” มอร์กานเตือนด้วยความหวังดี หล่อนไม่หึง เพราะรักของหล่อนก็ราบรื่นอยู่
ฌากพยักหน้า ขณะที่เลอาเอือมและเบื่อกับเรื่องซุบซิบของครอบครัวเต็มที่ แม้จะเป็นทายาทกิจการ “ราฟาแร็ง” ของครอบครัว แต่เธอหาเรื่องไปเดินแบบและแสดงภาพยนตร์มากกว่าจะอยู่ในความวุ่นวายนี้ ทิ้งน้องชายที่รับช่วยดูแลแบรนด์ต่อ แต่ดูเหมือนใครๆ จะเข้าใจผิดเสมอ คิดว่าโบแวเป็นเกย์ตลอดเวลา เพราะวงการนี้หาชายแท้ยากเหลือเกิน
***********************
แสงแฟล็ชส่องสว่างไปทั่ว กดระรัวตามถ่ายภาพคนดัง เพราะมีงานเลี้ยงเล็กๆ ภายหลังเลิกงาน ก็จะมีนางแบบและนายแบบหลายคนมาร่วม และมีการประมูลชุดต่างๆ ของงาน โบแวก็ให้สัมภาษณ์และแรงบันดาลใจ ขณะที่ครอบครัวก็อยู่สนับสนุน และเลอายืนข้างๆ น้องชายตลอดเวลา
มอร์กานก็มีคนรัก...อองรีอยู่ข้างๆ เสมอ ทั้งสองต่างก็ไม่สนใจคำถามเรื่องส่วนตัว ยิ้มให้แล้วเปลี่ยนเรื่องตลอด ขณะที่ฌากก็ไม่ใส่ใจนัก ควงคู่ขาหนุ่มเดินไปทั่ว โดยไม่ตอบคำถามว่าทำไมไม่หย่ากัน เพราะไม่คิดจะหย่ากันอยู่แล้ว
โนอาต้องใช้เครื่องสำอางปิดแผลที่ปาก ดีที่โบแวไม่ชกตาเขา แต่เขาก็หงุดหงิดโมโหอยากเอาชนะโบแวให้ได้ สักวันเขาต้องพิชิตชายอย่างโบแวที่หน้าตาสวยหวานผมสีทองยาวสลวยเหมือนมอร์กาน รูปร่างสูงโปร่งได้รูปแบบมีกล้ามเนื้อแบบฌาก บุคลิกคมคายน่าหลงใหล แล้วจะให้เขาอดใจไหวได้อย่างไร
โบแวมองหาใครบางคนในกลุ่มคน ก่อนยิ้มเมื่อคุณหนูชาวฝรั่งเศสเดินเข้ามา พร้อมมอบช่อดอกไม้ให้ เขาโอบกอดและจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม “คิดถึงคุณมากจริงๆ อันนา”
อันนาหัวเราะเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า “ขอโทษทีค่ะ ที่มาสาย ประชุมยืดเยื้อจริงๆ”
โบแวกอดจูบคนรักอยู่พักใหญ่ แล้วรีบไปหาเครื่องดื่มมาให้ อันนาได้แต่มองและยิ้ม เห็นเขาเดินไปหยิบเครื่องดื่มก็ถอนหายใจยาว จากนั้นก็โดนโบแวลากไปรู้จักคนนั้นคนนี้ตลอดเวลาเหมือนเคย จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิก ก็ตามเขาไปขึ้นรถ
อันนาจึงตัดสินใจพูดบางอย่าง “วันนี้เป็นวันที่คุณประสบความสำเร็จมากจริงๆ นะคะ โบแว”
โบแวจูบคนรักอีกครั้งแล้วยิ้มให้ ก่อนพูดอย่างภูมิใจ “ใช่เลย ผมคิดว่าตอนนี้ผมพร้อมทุกอย่างแล้วล่ะ ผมได้แสดงให้เห็นแล้วว่า ผมสามารถยืนอยู่ได้ โดยไม่ต้องอาศัยชื่อพ่อของผม”
โบแวตั้งใจจะขอหมั้นกับอันนา แต่สีหน้าเธอทำให้เขารู้สึกว่าบางอย่างจะเกิดขึ้น
“ยินดีกับคุณด้วยนะคะ โบแว” อันนานึกอยู่ว่าจะพูดยังไงดี เห็นเขาอยู่ในวันที่ดีจึงตัดสินใจพูด “โบแวคะ ฉันคิดว่าตอนนี้คุณต้องการความมุ่งมั่น แต่ฉันต้องการใครสักคนที่มีเวลาให้ฉัน เพราะงั้นฉันขอให้เราเป็นแค่เพียงเพื่อนกันนะคะ ฉันได้เจอโรเมน เขาเป็นเพื่อนในยามที่ฉันต้องการใครสักคน ที่เข้ามาช่วยเหลือให้คำปรึกษา ทั้งในเรื่องการงานและเรื่องส่วนตัว”
“คุณว่าไงนะ อันนา” โบแวเรียกชื่ออันนาชัดเจน แสดงว่าเขากำลังตั้งสติอยู่
“เราเป็นเพื่อนกันดีกว่าค่ะ” อันนาบอกชัดเจนแล้วหันหลังวิ่งไปที่รถ
โบแวจะตามก็ไม่ทัน เพราะเขาไม่ได้เตรียมใจ จึงหันไปทุบรถตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนกระแทกลงนั่งในรถ แล้วออกรถกลับบ้าน กำมือแน่น ก่อนจะทุบกำแพงจนมือแตก แล้วกระแทกนั่งกับพื้นอย่างหงุดหงิด
โดนกิ๊กพ่อลวนลามชวนโมโหแล้ว คนรักที่คบหากันมานานสองปียังมาบอกเลิกอีก ต่อให้ประสบความสำเร็จยังไงก็คงเติมใจเขาให้เต็มไม่ได้ ทิ้งที่เขาพยายามทำตัวดีมาตลอด แต่สุดท้ายเรื่องดีก็กลายเป็นร้ายไปเสียได้
***********************
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นระยะ โบแวเอาโทรศัพท์ โยนทิ้ง แล้วหันหลังให้ แบตเตอรี่คงหลุดจากเครื่อง เครื่องจึงดับไป อีกสองชั่วโมงต่อมา ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา
“เป็นอะไรอีกล่ะวะ โบแว” ฌอง-ปิแยร์เข้ามาตบไหล่เพื่อนแล้วรีบหาไรปิดให้ เพราะเพื่อนแก้ผ้าหลับเป็นปกติ
“หาผู้หญิงมาบำบัดความใคร่ให้สักคนสิวะ ฌอง-ปิแยร์ เอาแบบไม่ติดหนึบจนน่ารำคาญ” โบแวบอกเพื่อน
“อะไร หาหญิงมาพิสูจน์ความเป็นชายเหรอวะ” ฌอง-ปิแยร์ถามแล้วก็ขำรู้เรื่องที่เกิดขึ้นหลังเวที
“ไม่ตลกนะ โว๊ย แม่งอยากถีบไอ้โนอา ฉันไม่เคยรังเกียจเพศที่สาม แต่กับไอ้โนอา ฉันเกลียดเข้าไส้” โบแวมีเรื่องกับโนอาบ่อยครั้ง พ่อเขาก็เข้าข้างโนอาอยู่เรื่อย
“ก็นะ แกไม่ไปหางานที่มันไม่ทำให้คนเข้าใจผิด มันก็ไม่ต้องเจอแบบนี้ เป็นผู้ชายดีๆ อยากไปตัดเย็บเสื้อผ้า มันงานของพวกผู้หญิงกับพวกนั้น” ฌอง-ปิแยร์พยายามกล่อมเพื่อนมานานแต่ไม่สำเร็จ
“เออ โทรให้หน่อย อยากได้ผู้หญิงโว๊ย” โบแวตะโกนใส่หน้าเพื่อน
“เรื่องผู้หญิงไว้ก่อน ได้ยินข่าวเรื่องอันนาแล้ว ตกลงอันนาทิ้งแกไปเอากับไอ้โรเมนจริงๆ เหรอวะ” ฌอง-ปิแยร์เป็นเพื่อนกับโบแวแล้วก็เป็นพ่อสื่อให้อันนาด้วย
“อย่าพูดได้ไหมว่ะ คนยิ่งเซ็งๆ อยู่” โบแวถอนหายใจยาว กำลังคิดจะลงหลักปักฐานกับอันนา แต่หล่อนก็มาชิ่งหนีไปกับโรเมน ลูกชายเพื่อนพ่อของหล่อนอีก
“มันก็มีเค้ามานานแล้วนี่ เขาสนิทกันมาแต่เด็กแล้ว ไอ้โรเมนมันเลิกกับแฟนมัน ก็โฉบเอาอันนากลับไป วันนี้ออกข่าวแถลงแล้วว่าจะแต่งงานกันอีกราวเก้าเดือน” ฌอง-ปิแยร์บอกเล่าเพื่อน
“เฮ้อ ไปเอาผู้หญิงมาให้หน่อยสิวะ” โบแวได้ฟังยิ่งหงุดหงิด
“เอามาทำไม ชายได้ชายคือชายเหนือชาย ไปเอาชายดีกว่าไหม” ฌอง-ปิแยร์รีบหลบหมอนที่เพื่อนเขวี้ยงมา เขากำลังเก็บมือถือเพื่อนมาประกอบให้เรียบร้อย “ทำเป็นเขินมือไม้สั่นเชียวนะ แก ที่มานี่ไม่ได้มาเพราะพิศวาสแกหรอกนะ มอร์กานบอกให้มาดูหน่อย กลัวว่าแกจะได้ชายมาเชยชม โอ๊ย เอาจริงเหรอวะ”
ครั้งนี้นาฬิกาของโบแวโดนเข้าที่หลังเพื่อนจังๆ
“เออ เอาจริงสิ คนยิ่งไม่ชอบก็เอามายั่ว เดี๋ยวก็เอาชายใกล้ๆ อย่างแกก่อนเลย ชอบไหม ขอเป็นรุกนะ ไม่ชอบรับ” โบแวลุกขึ้นเปลือยร่างแบบไม่อาย
“เฮ้ย ไอ้บ้า!! ไปไกลๆ เลยนะ ทุกวันนี้แมเรียนก็สงสัยอยู่แล้วว่าฉันกับแกอะไรกันไหม แม่ง เล่นด้วยชักเอาใหญ่” ฌอง-ปิแยร์ส่ายหน้าช้าๆ แล้วโยนหมอนที่ตกพื้นส่งให้เพื่อนแต่โบแวปัดทิ้งแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
“นัดผู้หญิงสาวสวยๆ ปลอดโรคให้สักสองคนนะ เอาแบบเล่นสามคนได้ไม่ต้องอาย ไม่ผูกมัด” โบแวบอกแล้วเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแล้วล้างตัว
“เมื่อคืนอยู่คนเดียวตลอดคืนเลยเหรอวะ” ฌอง-ปิแยร์อ่านข้อความของเพื่อนไปถามไป
“เปล่า เมื่อคืนไปหาอีฟแล้วพามาค้าง เช้าหล่อนคงรีบไปทำงานมั้ง” โบแวตอบแล้วถอนหายใจยาว
ไม่คิดว่าอันนาจะทำกับเขาแบบนี้ บอกเลิกเขายังไม่ถึงอาทิตย์ก็แถลงข่าวแต่งงานกับโรเมน เสียแรงที่เขาตั้งใจจะแต่งงงานกับเธอ แต่ก็ถือว่าวาสนาห่างไกลกัน
“แล้วจะให้นัดทำไม มีอีฟอยู่แล้วนี่นะ” ฌอง-ปิแยร์ส่ายหน้าช้าๆ
“อีฟต้องทำงาน ฉันจะไปพักล่องเรือสักอาทิตย์ ค่อยกลับมาทำโปรเจคใหม่” โบแวบอกเล่าเพื่อน
“มาล่ากับร็อกแซนว่างอยู่ช่วงนี้ เดี๋ยวนัดให้ ไปเย็นนี้เลยเหรอ” ฌอง-ปิแยร์บอกตามที่รู้ เขาเป็นช่างภาพ ก็ต้องรู้จักนางแบบดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนก็สนุกสนาน ตอนนี้มีแมเรียนแล้วคิดจะเลิก
“เออ ไอ้บ็อบมันโทรมาทำอะไรเยอะแยะวะ” โบแวเช็ดผมยาวสลวยของเขาแล้วนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่รู้มัน มันไม่ได้โทรหานานแล้ว คงจะมาเที่ยวปารีสมั้ง” ฌอง-ปิแยร์บอกแล้วก็เห็นสายไม่ได้รับเยอะจริงๆ นั่นแหละ
“งั้นโทรไปหามันหน่อย บอกว่าจะไปล่องเรือ ถ้ามันจะมาก็ให้ตามไป” โบแวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ไม่ใช่เลขาฯ คนสนิท ทำเอง ไม่อยากคุยกับมัน ถือว่ารวยดูถูกเพื่อน นึกว่าง้อมั้ง” ฌอง-ปิแยร์ส่ายหน้าใส่เพื่อนชาวอังกฤษที่ทะเลาะกันเมื่อปีก่อน
“เฮ้ย งอนเป็นผู้หญิง” โบแวเตือนเพื่อนแล้วไม่สนใจอีก
“เออ” ฌอง-ปิแยร์ ออกจากห้องนอนเพื่อนลงไปชั้นล่าง บ้านหลังใหญ่ของเพื่อนจัดว่าหรูหราพอควร เขาลงมานั่งทานอาหารที่แม่บ้านจัดให้ แล้วก็อ่านจดหมายเพื่อน แยกหมวดหมู่ให้ เพราะเพื่อนไม่ค่อยสนใจทำ จึงเป็นหน้าที่เขาที่ช่วยทำทุกอย่างที่เพื่อนไม่สนใจ
เสียงโทรศัพท์เพื่อนดังอีก เห็นโรเบิร์ตโทรมา เขาก็ไม่สนใจรับ ด่าเข้าขั้นดูถูกกันแบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกัน จนโบแวแต่งตัวเสร็จลงมาก็รับสาย
“ไง เออ เห็นโทรมาเยอะแยะ” โบแวรับสายเพื่อนแล้วมองโทรศัพท์อีกเครื่อง เห็นข้อความแชทเข้าก็กดคุยกับผู้หญิง....อิเล็คทร้าตอบกลับมาก็หัวเราะ
“จะไปปารีสกับโจเซฟีน ว่าจะไปค้างบ้านนาย” โรเบิร์ตพูดอย่างสุภาพไว้ท่าทางในระดับหนึ่ง
“อืม แล้วแต่แก มีอะไรบอกแม่บ้านไว้แล้วกัน มาดามโบวิเย่ร์ รับสายเพื่อนผมหน่อย” โบแวส่งให้แม่บ้านรับเรื่องแทน ยังไงโรเบิร์ตพูดภาษาฝรั่งเศสได้คล่องและมีคนรักเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส
“เฮ้ย ฌอง พาแมเรียนไปเที่ยวด้วยกันไหม” โบแวถามเพื่อนขึ้นมา
“ไม่ล่ะ มีงานมอร์กานรออยู่” ฌอง-ปิแยร์ทำงานให้กับมอร์กานด้วย ดีที่เขาทำหน้าที่ช่วยดูแลโบแว ดังนั้นเขาจะเข้าไปก็ต่อเมื่อมีงาน และคอยตามดูแลโบแวแทน ซึ่งโบแวให้ค่าจ้างเพื่อนตามสมควรทำให้ฌอง-ปิแยร์อยู่ได้ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอีก
โบแวไม่ตอแยเพื่อนมากนัก ทานมื้อเช้าของเขาแล้วกดโทรหามาล่ากับร็อกแซน พวกสาวๆ อยากไปกับเขาอยู่แล้ว เมื่อก่อนจะคบกับอันนา ก็เคยควงกับโบแวพร้อมกันอยู่ประจำ เรียกว่า ถ้าโบแวเรียก พวกหล่อนยินดีไป อีกทั้งโบแวหางานเดินแบบมาให้อีกด้วย พวกหล่อนจึงไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
โบแว ราฟาแร็ง เป็นดีไซเนอร์หนุ่มไฟแรง แม้จะรูปร่างสะโอดสะอง แต่สาวๆ ได้ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาสักครั้ง ก็เรียกได้ว่าอยากอยู่ในอ้อมแขนเขาทุกคน ถ้าไม่รวมถึงเป็นทายาทของ ฌาก ราฟาแร็ง เจ้าของแบรนด์ราฟาแร็งที่มีเสื้อผ้าแฟชั่นขายไปทั่วโลก เรียกได้ว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในโลกแฟชั่น และโบแวก็เป็นเจ้าของแบรนด์ลูกของราฟาแร็ง โดยใช้ชื่อเขาเป็นชื่อแบรนด์
***********************
เสียงร้องครวญดังลั่นห้องกลบเสียงไขกุญแจไปเลยทีเดียว หญิงสาวผมยาวยุ่งๆ ถอนหายใจยาว สงสัยเจเนวีฟเพื่อนร่วมห้องจะพาคนรักมาพลอดรักในห้องอีกแล้ว เธอให้สงสัยทำไมหล่อนไม่พาเข้าห้องนอน ชอบทำเลอะเทอะที่โซฟา แล้วเธอก็ต้องมานั่งทำความสะอาดอีก
เพลิงฟ้าถอนหายใจ แล้วก็ล็อกประตูกลับไปเหมือนเดิม ถอนหายใจอีกรอบแล้วเดินไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม ทำงานรอเวลาไปเรื่อยๆ อยู่ฝรั่งเศสมาได้พักใหญ่ เพราะครูชาวฝรั่งเศสอาสาแนะนำให้รู้จักกับมอร์กาน ราฟาแร็ง
ตอนแรกเธอก็ไม่รู้ว่ามอร์กาน ราฟาแร็งเป็นใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวอร์จินี่เป็นไฮโซในฝรั่งเศส เธอเห็นแต่ความสมถะของเวอร์จินี่ แซดู ที่เดินทางไปประเทศไทยและให้ความช่วยเหลือคนในมูลนิธิของเธอ ขณะที่เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่กำลังค้นหาตัวเอง และต่อมาก็ได้เวอร์จินี่เป็นครูสอนพิเศษ ก่อนสนิทสนมกันจนถูกส่งมาเรียนต่อที่นี่ในหลักสูตรระยะสั้น แล้วมอร์กานเห็นผลงานของเธอ จึงชวนมาทำนิตยสารด้วยกัน เธอจึงกลายเป็นกราฟิกดีไซน์ให้นิตยสารวีฟวร์
“เฮ้” หญิงสาวผมสีทองทักทายแล้วจูบริมฝีปากอิ่มของเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนม แล้วถอนจูบนั่งเบียดชิด
“ทำไมมาได้ล่ะ” เพลิงฟ้าถามแล้วกุมมือโนราคนรักอย่างมีความสุข
“งานเสร็จแล้ว ตรงมาจากมิลานเลยนะ ไปค้างที่ห้องฉันดีกว่า” โนราดึงมือคนรัก วางเงินแล้วลากพากันไปที่ห้อง ได้ยินคนรักบ่นเรื่องเจเนวีฟพาคนรักมาค้างด้วยบ่อยๆ และชอบใช้ห้องรับแขกเป็นเตียงประจำ ทำให้เพลิงฟ้าต้องมานั่งร้านกาแฟ เมื่อมาถึงก็มาแอบดูก่อน จึงไม่ต้องโทรหาอีก
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาวแล้วถูกโนราลากออกไปจากร้าน โนราเป็นคนจีบเธอตั้งแต่เห็นกันครั้งแรกที่บริษัท และทั้งที่เพลิงฟ้าซ่อนรูปลักษณ์ตัวเองในลักษณะของผู้หญิงเฉิ่มสงบเสงี่ยม ผมยาวปรกหน้า สวมแว่นตา แต่หล่อนก็ดูจะชอบนัก จึงลักลอบเล่นรักกันในสำนักงานอยู่เสมอ
โนราเป็นนางแบบสาวสวยทันสมัย รู้จักกันมาหนึ่งปี แต่คบหากันได้แค่หกเดือน การจะหันไปรักชอบผู้หญิงก็เป็นเรื่องใหม่ของเพลิงฟ้าเช่นกัน ถึงเธอจะไม่ค่อยได้มีความรักกับผู้ชาย แต่ยังไงก็มั่นใจว่าตัวเองไม่เคยมองความรักระหว่างหญิงสาวอย่างอื่นนอกจากเพื่อน หากโนรากล้าได้กล้าเสีย
โนราเป็นแฟนคนแรกของเพลิงฟ้า แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะมีประสบการณ์โชคโชนไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชาย
***********************
แสงไฟสลัวในผับแห่งหนึ่งที่ดูดีมีระดับ หญิงสาวผมสีทองมองทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น แต่แฟนสาวของเธอดูจะไม่สนใจใคร่ดีกับอะไรมากนัก ที่มาก็เพราะมาเป็นเพื่อนคนรัก ระหว่างมาเที่ยวพักผ่อนเพราะตอนนี้โนราเป็นนางแบบขายดี ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร เพลิงฟ้ายอมให้คนรักมีความสุขกับสิ่งที่ชอบ เมื่อเราจะตัดสินใจคบหาใครสักคน ก็ต้องยอมรับสิ่งที่ชอบของเขาให้ได้
โนราขอตัวไปห้องน้ำ ขากลับเดินผ่านโต๊ะ โซฟาที่มีแสงไฟชัดก็รู้ว่าโบแวกับนางแบบสาวอีกคนกำลังนั่งอยู่ เธอไม่เข้าไปทักทายแต่กลับไปที่โต๊ะ แล้วชวนคนรักมอง
“นั่นโบแวอยู่ตรงนั้น” โนราชี้ไปที่โต๊ะของโบแว ที่โต๊ะมีแสงไฟชัดเจน จึงมองเห็นได้ไม่ยากนัก และเอกลักษณ์ของผมสีทองยาวสลวยของเขา ก็ทำให้รู้ได้ไม่ยาก ผมยาวระดับนี้มีไม่กี่คนนักหรอก
“อ๋อ” เพลิงฟ้ารับรู้เท่านั้น เพราะโบแวเป็นลูกชายของเจ้านาย เธอก็แค่ดื่มแบบจิ๊บ ขณะที่โนราคอแข็งกว่า ก็ดื่มหนักกว่าเป็นธรรมดา
พลันสายตาไปเห็นโบแวกำลังถูกผู้ชายบางคนกำลังซอกไซร้ที่คออยู่ ซึ่งผิดปกติวิสัย เมื่อนางแบบสาวคนที่นั่งอยู่ก็หายไปแล้ว โนราเห็นแบบนั้นก็เดินเข้าไปห้าม ดึงกระชากผู้ชายคนนั้นออก ทำให้เพลิงฟ้าต้องเดินเข้าไปช่วย เพราะผู้ชายคนนั้นก็ร่างใหญ่พอสมควร ขณะที่โบแวมึนๆ อย่างไม่อาจขัดขืนได้
“อะไรวะ” ชายคนนั้นคือโนอา และเสียอารมณ์ที่สุดเพราะถูกขัดจังหวะ
“โนอา แต่ว่าโบแวเขาไม่ชอบผู้ชายนี่” โนราแย้งอย่างรู้ทัน
“โนราเธออย่ามายุ่งเรื่องนี้ได้ไหม” โนอาโวยวายใส่โนราอย่างหงุดหงิด
โนราเอามือถือมาถ่ายภาพ ก่อนขู่ “ถ้ายังไม่หยุดยุ่งกับโบแวล่ะก็ ฉันจะส่งภาพนี้ให้ฌาก ก็คอยดูเถอะว่า ฌากยังจะเอ็นดูนายอยู่ไหม”
“บัดซบ!!!” โนอาสบถ ก่อนยอมถอยอย่างหงุดหงิด
โนราเห็นว่าโนอาจากไปแล้วก็นั่งลง ตบหน้าโบแวเพื่อเรียกสติ แต่ก็ยากเต็มที หันมาถามเพลิงฟ้าว่าจะเอายังไงดี “เอาไงดีล่ะ โบแวไม่ค่อยได้สติเลยนะ”
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว ก่อนพยักหน้าช้าๆ “คงต้องพาไปส่ง ล้วงดูสิว่ามีกุญแจโรงแรมไหม จะได้พาไปส่งโรงแรม”
โนราล้วงหากุญแจได้ง่ายดายโดยที่โบแวไม่คิดจะขัดขืน ถึงคิดจะขัดขืนก็คงยาก เพราะโนอาคงจ้างนางแบบคนเมื่อครู่มาวางยาโบแว พอได้กุญแจแล้วก็รู้ว่าพักที่บังกะโลเดียวกัน ดีที่โบแวพกเงินสดมากพอ จึงจ่ายเงินแล้วช่วยกันพาโบแวไปที่รถ ต้องไปหารถของโบแวอีก ซึ่งก็หาไม่ยาก รถสปอร์ตสีเหลืองสดไม่ได้มีมากนักที่เมืองชายทะเลแบบนี้
“พีชขับรถเราไปนะ ฉันขับรถของโบแวเอง รถมันแรง เธอก็ขับรถไม่ค่อนคล่องด้วย” โนราบอกแล้วเอาโบแวใส่ที่ด้านข้างคนขับ จากนั้นโนราก็ส่งกุญแจให้ก่อนจูบเพลิงฟ้าอย่างดูดดื่ม
“เธอนี่นะ ทะลึ่งตลอดเลย” เพลิงฟ้าพูดแล้วก็ค้อนเล็กน้อย
“ก็นะ มัดจำก่อนกลับที่พักไง” โนราแล่บลิ้นให้คนรักได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนไปนั่งที่คนขับ แล้วออกรถ เพลิงฟ้าก็ขึ้นรถที่ห่างออกไปไม่ห่างนัก แล้วก็ขับออกไปอย่างระมัดระวัง
เมื่อถึงโรงแรมแล้วก็ต้องแบกโบแวไปที่ห้องอีก เพราะเจ้าตัวดูสะลืมสะลือแทบไม่มีสติ
เพลิงฟ้าเอากระเป๋าวางแล้วก็ถอนหายใจยาว ก่อนช่วยกับโนราจัดท่าทางของโบแวแล้วห่มผ้าให้ เธอมองโบแวแล้วถอนหายใจยาว ตอนที่เธอมาอยู่ปารีส โบแวเป็นหนุ่มเรียบร้อยแล้ว เพราะคบกับอันนา แต่กิตติศัพท์ของโบแวก่อนหน้านั้นก็ยังเข้าหูมาเรื่อยๆ เมื่อเจอสภาพเขาแบบนี้ก็เชื่อได้เลยว่าสิ่งที่เขาลืมกันไม่ใช่เรื่องไม่จริง
“กลับห้องไปสวีตกันเถอะที่รัก” โนราเข้ามากอดแขนเพลิงฟ้าแล้วพากันเดินออกไป ไม่ต้องลำบากล็อกประตู เพราะประตูจะล็อกเอง
เพลิงฟ้ากลับไปที่ห้องพัก กำลังจะสวีตกับแฟนสาว ก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะจะเอามือถือมาชาร์ตแบต จึงนึกได้ว่าเอากระเป๋าถือวางไว้ที่ห้องของโบแว “เวร!! ลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องโบแว”
โนราถอนหายใจอย่างขัดใจ “พรุ่งนี้ค่อยไปเอานะ”
“ไม่ได้หรอก ยังไม่ได้ชาร์ตแบตเลยเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง น่าเดี๋ยวเอาพลองช็อตไฟฟ้าไปด้วย เธอก็ล็อกห้องไว้ก่อนแล้วกันนะ แปบเดียวแหละ แค่สามสี่หลัง แปบเดียวเอง” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว เมื่อไม่รู้จะปลุกโบแวได้ไหม
“โบแวจะลุกมาเปิดให้หรือยังไง” โนราถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะสภาพโบแวแทบไม่มีสติ
“ก็ขอลองดูก่อนนะ ไม่งั้นพรุ่งนี้ได้อยู่โรงแรมจนกว่าจะชาร์ตแบตเต็มแน่เลย” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว วันนี้เธอก็ลืมเอาที่ชาร์ตไฟสำรองมาเที่ยวด้วย ไม่งั้นคงไม่ต้องคิดมาก
“เอาไปดีๆ ระวังหลังด้วยนะ” โนราเมาพอประมาณ จึงไม่ออกไปเป็นเพื่อน
“จ๊ะ” เพลิงฟ้ารับคำแล้วเดินออกไปจากบังกะโล แล้วเดินไปที่บังกะโลของโบแว เห็นประตูแง้มอยู่ เพราะมีรองเท้ากั้นไว้ แต่เธอจำได้ว่าเป็นคนถอดรองเท้าโบแวไว้ที่ปลายเตียง เปิดออกไปก็ตกใจ เพราะชายผมสีแดงกำลังลวนลามโบแวอยู่ เธอจึงไม่สนใจอะไร เอาพลองไฟฟ้าฟาดเข้าให้จนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“อะไรของพวกมึงวะเนี่ย” โนอาสะดุ้ง ดีที่เพลิงฟ้าไม่ได้เปิดแรงสุด แค่ช็อตเฉยๆ
“แกต่างหากอะไรนักหนา ตามล่าโบแวขนาดนี้เลยเรอะ เข้ามาได้ยังไง” เพลิงฟ้าถอยไปที่หัวเตียงแล้วเลื่อนเปิดไฟสูงสุดจนเสียงไฟฟ้าดังขึ้น
“โธ่โว๊ย” โนอาเห็นอย่างนั้นจะไล่เพลิงฟ้า “ไม่ต้องเสือกเรื่องคนอื่นสักเรื่องได้ไหม”
“ไม่ได้ โบแวเป็นลูกของมอร์กาน และมอร์กานเป็นเจ้านายฉัน แกไม่มีสิทธิทำอะไรเขา โดยที่เขาไม่อนุญาต” เพลิงฟ้าตะโกนแข่งเสียงดัง แม้มันจะดึกสงัด แต่ก็หวังว่าจะมีใครผ่านมา ซึ่งก็แทบไม่มีเลย
โบแวได้สติเล็กน้อย เพราะโดนช็อตไปด้วย แต่ก็ยากจะมีสติเต็มที่ เมื่อฤทธิ์ยายังไม่หมดไปง่ายๆ
“รู้ได้ไง โบแวลองแล้วจะติดใจ” โนอาพูดประหนึ่งว่าโบแวจะเหมือนพ่อ
“โอ๊ย รู้ก็แล้วกันน่า แกจะออกไปดีๆ ไหมวะ ไม่งั้นโดนช็อตขั้นสูงสุดแน่” เพลิงฟ้าเอาพลองไฟฟ้าขู่
โนอาได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ กระแทกเท้าแล้วเดินออกไปจากห้อง แต่เพลิงฟ้าเอาพลองไปขวาง “อะไรอีกวะ”
“แกเข้าห้องได้ก็เพราะมีกุญแจสินะ เอากุญแจมา” เพลิงฟ้าเอาพลองแหย่ รู้ว่าเขาไม่กล้าแย่ง เธอลดระดับลงแล้วแต่ก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่ามีแรงช็อต
โนอาโดนช็อตเบาๆ ก็หงุดหงิด รีบเอากุญแจโยนลงพื้นแล้วออกไปจากห้อง
“เฮ้อ เอาไงดีวะ มันจะมีกุญแจอีกดอกไหมเนี่ย” เพลิงฟ้าถอนหายใจ มองโบแวที่สะลืมสะลือ แล้วส่ายหน้า “ถ้าไม่คิดว่าเป็นลูกชายเจ้านายล่ะก็ จะปล่อยโดนทะลุทะลวงเสียให้เข็ด”
เพลิงฟ้าเอามือถือที่มีแบตอยู่น้อยนิดมาโทรเรียกคนรัก “คงต้องนอนเฝ้าโบแว เพราะโนอามันรู้ได้ไงไม่รู้ว่าโบแวพักที่นี่ แล้วไม่รู้เอากุญแจที่ไหนมาไขห้อง”
“อ้าว โนอานี่มันร้ายจริงๆ หวังเคลมโบแวอย่างจริงจังเกินไปแล้วนะ แล้วนี่พีชจะเอายังไง” โนราถามเพลิงฟ้าแล้วถอนหายใจ เพิ่งมาพักผ่อนคืนแรกก็ได้เรื่องเลย
“คงต้องนอนเฝ้าล่ะ เธอก็รู้ว่ามอร์กานต้องไม่พอใจแน่ๆ ถ้าลูกชายเขาโดยผู้ชายย่ำยี เสียเชิงชายหมด” เพลิงฟ้าบอกเล่าแฟนสาว
“งั้นเธอโทรไปบอกทางบังกะโลให้เอาที่นอนเสริมมาปูที่พื้นห้อง ส่วนฉันจะเอาพลองไฟฟ้าอีกอันไปด้วย พร้อมที่ชาร์ตก็แล้วกันนะจ๊ะ ที่รัก ซวยจริงๆ โบแวก็ถือว่าเป็นลูกค้าที่ดีของฉัน เพราะงั้นเราก็ไปดูแลเขาจนกว่าจะมีสติก็แล้วกันนะ” โนราได้แต่ยอมรับ ตอนแรกตั้งใจจะเสริมรักกันให้เต็มที่ให้สมกับที่มีเวลามาเที่ยวด้วยกัน
เพลิงฟ้าได้แต่ถอนหายใจ กระแทกลมหายใจก่อนโทรไปบอกทางบังกะโล ซึ่งก็ยอมเอาที่นอนมาจัดให้ โนรามานั่งที่เก้าอี้ปลายเตียง ก่อนมองที่นอนกับพื้นแล้วถอนหายใจ
“อุตส่าห์เสียเงินค่าที่พัก แล้วยังต้องมานอนเฝ้าโบแวอีก” โนราบ่นแล้วก็หัวเราะคิกได้อย่างน่ารัก เพลิงฟ้าปิดล็อกประตูทีนี้เธอก็ไม่แน่ใจว่าโนอาจะมีกุญแจอีกกี่ดอก จึงเอาโต๊ะมากั้นประตูห้อง อย่างน้อยจะได้เข้ายากมากขึ้น
“ทำไงได้ล่ะ เจ้าของบังกะโลนี้ดันเป็นเพื่อนกับมอร์กาน มอร์กานก็ให้ใครต่อใครมาใช้บริการที่นี่อ่ะนะ มีส่วนลดให้ด้วย โบแวก็คงพักเพื่ออยู่ในสายตาแม่ล่ะมั้ง ไม่งั้นมอร์กานคงหาทางพาลูกชายกลับ” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็เอาชุดนอนที่คนรักเอามาให้ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
“ก็คงงั้นแหละ” โนราย้ายไปนอนที่พื้น อย่างน้อยที่นอนเสริมก็นุ่มพอสมควร
เพลิงฟ้าเปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วก็ปิดไฟในห้อง แล้วเข้ามาสวมกอดโนรา ได้ยินเสียงโนราหัวเราะก็งุนงงเล็กน้อย “อะไร”
“ก็โรแมนติกไปอีกแบบนะเนี่ย” โนราพูดอย่างอารมณ์ดีกอดแขนเพลิงฟ้าแล้วหลับตาอย่างอบอุ่น
รักครั้งนี้ไม่ได้หวือหวา เพราะเพลิงฟ้าไม่ใช่คนที่จะหวานใส่ตลอดเวลา ยิ่งเป็นคนพูดน้อยแล้วปลีกวิเวกจากผู้คนมาก หากบางมุม โนราก็รู้ว่าเพลิงฟ้ามีน้ำใจ ก็คุ้มค่าที่เพียรจีบเพลิงฟ้าจนสำเร็จ จึงได้เห็นความใส่ใจเล็กๆ ของเพลิงฟ้าทีละนิด เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือกันประคับประคองความรักไปทีละนิด
***********************
เสียงโทรศัพท์ที่โบแวสั่งให้โทรมาปลุกดังขึ้นในห้อง ทำให้เอาสามชีวิตที่กว่าจะได้นอนก็เล่นเอาเกือบเช้า ต้องสะดุ้งพร้อมๆ กัน โบแวสะดุ้งก็เอาหมอนปิดหู
“รับสายเสียซะทีสิคะ คนอื่นเขาหนวกหูนะ” เพลิงฟ้าพูดขึ้นในห้อง
โบแวได้ยินเสียงผู้หญิงก็เอาหมอนออก เหลียวมองบนเตียงไม่เห็นมีใครก็ถอนหายใจ
“รับเสียทีสิ มันดังลั่นหนวกหูจะแย่แล้ว” เพลิงฟ้าพูดอีกรอบแล้วกระชับอ้อมแขนให้โนราที่พลิกตัวมาซุกอก
โบแวตกใจลุกขึ้นมองให้ชัด เห็นคนสองคนนอนอยู่ในห้อง ก็พยายามตั้งสติ เพราะไม่มีผู้หญิงนอนบนเตียง ก่อนรับสายให้มันเสร็จๆ ไป
เพลิงฟ้ากับโนราลุกขึ้นนั่ง เพราะรู้ว่าได้เวลากลับห้องตัวเองแล้ว “กลับห้องกันเถอะ ฤทธิ์ยาน่าจะหมดแล้วนะ ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ”
“กลัวอะไร” โบแวถามอย่างงุนงง
“ก็เมื่อคืน คุณน่ะ โดนโนอาวางยาในผับ ฉันกับพีชก็พาคุณกลับมาที่นี่ แล้วพีชเขาลืมกระเป๋าไว้กะว่าจะมาเรียกคุณเอาของ โนอาดันย้อนมาปล้ำคุณอีกรอบ แต่แง้มประตูไว้ พีชเลยช่วยคุณน่ะสิ สุดท้ายฉันกับพีชเลยช่วยกันเฝ้าคุณเนี่ยแหละ ว่าแต่คุณรู้ใช่ไหมฉันเป็นใคร” โนราอธิบายก่อนถามปิดท้าย
โบแวจำหน้าโนราได้ แต่ก็คิดอยู่ว่าพีชนี่ใคร ก่อนนึกชื่อออก “เธอคือนางแบบที่แม่กับพ่อฉันชอบเรียกมาใช้งานน่ะ โนราใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ” โนราตอบ ก่อนเอาภาพที่ถ่ายโนอามาให้โบแวดู
“บัดซบจริงๆ เลย ไอ้โนอานี่สารเลวเกินทนจริงๆ” โบแวถอนหายใจยาว
“เอาภาพนี้ไปให้พ่อคุณก็ได้นะ” โนราส่งภาพให้โบแว
โบแวส่ายหน้า ตอนนี้พ่อเขาหลงโนอาจะแย่อยู่แล้ว เอาภาพไปให้ก็คงไม่เชื่อหรอก เขาจึงได้แต่พูด “ขอบใจมากที่ช่วยฉันไว้”
“ค่ะ” โนราตอบรับขณะที่เพลิงฟ้า หาทางกลับห้องตัวเองมากกว่า
โบแวเห็นท่าไม่ดีแล้ว จึงคิดกลับดีกว่า ดีที่สองสาวอยู่เฝ้าเขาจนกระทั่งเช้า ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าโนอาจะย้อนกลับมาหรือไม่ เขามองกุญแจสำรองที่คาดว่าโนอาคงขโมยมา
“บ้าชะมัด มันถึงขั้นขโมยกุญแจสำรองมาเลยเหรอ” โบแวเก็บของแล้วเตรียมกลับ
“ให้ช่วยไหมคะ” โนราเห็นโบแวพยายามยัดของลงกระเป๋า ก็เลยเข้าไปช่วย
โบแวได้แต่มองโนราที่มีน้ำใจช่วยทุกอย่าง “ขอบใจอีกครั้งนะ”
เพลิงฟ้าก็ต้องช่วยด้วย เมื่อแฟนสาวเสนอความช่วยเหลืออีกฝ่าย
“เดี๋ยวฉันจะจ่ายค่าห้องให้” โบแวบอกแล้วเอากระเป๋าที่เก็บของของเขาหมดแล้วใส่หลัง
“จ่ายค่าที่นอนเสริมนี่ด้วยก็ดีค่ะ” โนราพูดแล้วยิ้ม ก่อนนึกขึ้นได้ “หิวแล้ว เราไปหาอะไรทานที่ห้องอาหารก่อนแล้วค่อยไปนอนต่อกันนะ พีช”
“อือ” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ แล้วออกไปจากห้อง ไม่ลืมสิ่งที่เอามา เพราะไม่อยากมาที่นี่อีก
โบแวเดินนำหน้าออกไปก่อน แล้วพอมาถึงประชาสัมพันธ์ เขาก็โวยวายใหญ่เรื่องที่เขาโดนคนลอบเข้าห้องไปทำมิดีมิร้ายเขา เพราะกุญแจสำรองโดนขโมยไป
“คุณไมรู้ได้ยังไงว่ากุญแจสำรองไม่อยู่น่ะ รู้ไหมว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผม มันจะส่งผลยังไงกับที่นี่” โบแวต่อว่าพนักงานทันที
“ขอโทษค่ะ เมอซิเออร์ราฟาแร็ง ทางเราต้องขอโทษด้วยนะคะ” พนักงานต้อนรับรีบขอโทษขอโพยใหญ่
“ทางเราไม่คิดเงินกับคุณนะครับ ขอร้องอย่านำเรื่องนี้ไปบอกใคร” ผู้จัดการโรงแรมก็รีบ
“คิดว่ามันจะปิดได้ไหม ไม่รู้เหรอว่าระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ทำให้แขกที่มาพักไม่ได้รับความปลอดภัยแบบนี้ได้ยังไง ไม่คิดบ้างเหรอว่าแขกระดับวีไอพีจะอยากมาไหม” โบแวตัดเตือนให้ทางโรงแรมรู้สกึเสียบ้าง “หรือฉันจ่ายคุณน้อยไป”
“โบแว” เจ้าของโรงแรมรีบมาเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณลุงต้องจัดการให้ผมนะ หาคนที่เอากุญแจสำรองไปให้โนอาให้ผม” โบแวให้ไปทางมาร์แตงเพื่อนแม่เขา
“ลุงขอโทษด้วย แต่ช่วยลดเสียงลงหน่อย ลุงมีลูกค้าที่ต้องต้อนรับนะ” มาร์แตงเข้ามาจัดการแทนพนักงาน
โบแวกระแทกลมหายใจแล้วยอมให้ลุงโอบไหล่
“เอางี้นะ พักฟรีไปเลย เดี๋ยวลุงคืนเงินค่ามัดจำให้” มาร์แตงถอนหายใจ
“ลุงจะจัดการยังไงกับคนที่เอากุญแจสำรองไปให้โนอา” โบอวต้องการให้มีการจัดการขั้นเด็ดขาด
“ลุงจะจัดการขั้นเด็ดขาด เรื่องนั้นโบแวไม่ต้องกังวล เวลาบอกอะไรมอร์กาน อย่าให้มาถอนหงอกลุงได้เป็นพอ” มาร์แตงกลัวปากเพื่อนสาวไม่น้อย
“เดี๋ยวผมขอจ่ายเงินค่าที่พักให้กับคนที่ช่วยผมก่อนครับ” โบแวยังไม่ลืมและนึกถึงคนที่ช่วยเขา
“ใคร?” มาร์แตงถามหลานชาย และถามถึงคนที่ช่วยหลานชายไว้
“นั่นไงครับ” โบแวชี้ไปเพลิงฟ้ากับโนราที่กำลังจะเข้าไปในห้องอาหาร
“ไม่ต้องคิดมาก ลุงจัดการเอง” มาร์แตงบอกหลานชายแล้วโอบไหล่ส่งหลานชายที่รถ “ขับรถกลับบ้านดีๆ แล้วอย่าให้แม่โทรมาด่าลุงได้นะ ขอร้องเลย”
“ครับ แต่ยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี” โบแวบอกในตอนท้าย เพราะการที่เขากลับไปก่อนกำหนด แม่เขาก็ต้องหาทางรู้จนได้
“ก็ไม่ว่าอะไร แต่ยังไงอย่าให้แม่โทรไปด่า ลุงจะจัดการระบบความปลอดภัยที่นี่ให้ดี สงสัยจะหย่อนไปหน่อย ลุงไปเที่ยวโมนาโคมาน่ะ พนักงานพวกนี้ ทิ้งงานไปหน่อยก็หย่อนกันแล้ว” มาร์แตงบอกอย่างยอมรับผิด
“ลานะครับ” โบแวกอดลาเพื่อนแม่แล้วไปขึ้นรถ
มาร์แตงโบกมือให้แล้วกลับมาที่ผู้จัดการโรงแรม ก่อนถาม “คุณไม่รู้เหรอว่านั่นน่ะ หลานชายผม”
“ผมขอโทษครับ เจ้านาย” ผู้จัดการโรงแรมรีบขอโทษ
“ไม่ต้องคิดค่าที่พักของผู้หญิงสองคนนั่นที่ไปช่วยโบแวไว้ อย่าให้เรื่องแบบนี้เข้าหูผมอีก ไม่งั้นผมจะหาคนอื่นมาบริหารงานแทน ถ้าดาวผมหายไปแม้แต่ดาวเดียวล่ะก็ คุณโดนฟ้องแน่” มาร์แตงจัดการคาดโทษ แล้วสั่งให้ไปหาช่องโหว่นี้มาให้พร้อมหลักฐาน
ดีที่เขาสั่งติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ จึงรู้ว่าใครขโมยกุญแจสำรองให้โนอา เห็นภาพส่งมอบอีกด้วย เป็นหลักฐานหนัก โนอาจึงกลายเป็นบุคคลที่ห้ามเข้ามาในโรงแรมนี้อีก รวมทั้งคนที่ขโมยกุญแจก็โดนแจ้งความจับดำเนินการเรียบร้อย
***********************
สวัสดีค่ะ
ไม่รู้ว่ายังมีใครอยากอ่านไหม
แต่จะค่อยๆ ลงวันละตอนให้ทันเว็บอื่นนะคะ
ตอนนี้เว็บอื่นถึงตอนที่ 4 กำลังจะลงตอนที่ 5 ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เสียงปรบมือดังกึกก้องรันเวย์ ชายหนุ่มผมสีทองยาวสลวยถึงเอวยิ้มพอใจกับผลงานของเขา แล้วโค้งให้กับผู้ชม ก่อนต้องขมวดคิ้วเพราะมีนายแบบคนหนึ่งบีบขยุ้มที่ก้นเขาอย่างแรง ทำให้เขาหันไปมอง นายแบบหนุ่มกล้ามโตคนนั้นขยิบตาให้เขาเล็กน้อย ทำเขาโกรธจัด แต่ยังสะกดอารมณ์ไว้ได้แล้วยิ้มให้กับผู้ชม
ในมือเขาถือช่อดอกไม้แล้วโอบเอวนางแบบสาวที่อยู่ในชุดฟิลาเล่ ราตรียาวบางทำจากผ้าแก้วเนื้อดีทำให้รู้สึกถึงคงช่วงเวลาอนาคต เล่นกับสีฟ้าเมตทาลิกสดใส ฉีกแนวจากที่เคยเป็น ด้านในเป็นชุดรัดรูป โชว์สัดส่วน ด้านหน้าเปิดยาวถึงสะดือ ดึงความเซ็กซี่ของนางแบบได้อย่างดี นายแบบเป็นหนุ่มอิตาลีกล้ามโต สวมสูทสีเดียวกับนางแบบ จึงดูเข้ากันและโฉมเฉียวมาก
โบแวกลับโมโห เมื่อถึงเวลาเขาก็เดินลงเวทีไปด้านหลัง แล้วชกหน้านายแบบคนนั้นอย่างรุนแรง “อย่าได้บังอาจทำแบบนั้นอีก แกกล้าดียังไงทำแบบนั้นกับฉัน”
“ใจเย็นๆ โบแว” เลอาเข้ามาห้ามน้องชาย เธอเป็นนางแบบชุดสุดท้าย รีบห้ามน้องชายที่ดูสวยเท่ห์และมีผู้ชายเข้าใจผิดอยู่ตลอดเวลา
“ใจเย็นๆ เหรอ ไอ้สารเลวนี้มันลวนลามฉันบนเวที ให้ฉันใจเย็นอีกเหรอ เลอา ไม่ต่อยมันบนเวทีก็บุญแล้ว” โบแวโกรธจัดทำให้มีเสียงฮือฮา
“มีอะไร เกิดอะไรขึ้น” ฌากเข้ามามองเหตุการณ์ความวุ่นวายอย่างงุนงง
“พ่อคิดดูดิ ไอ้ไก่อ่อนของพ่อมันลวนลามผม ถ้าพ่อคุมกิ๊กของตัวเองไม่ได้ ไม่ต้องดึงมันมาเดินแบบให้ผมอีกนะ” โบแวกระแทกลมหายใจอย่างแรง หงุดหงิดที่โดนลวนลาม
“เอาน่าๆ โนอาคงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ” ฌากพยายามไกล่เกลี่ยระหว่างคนรักกับลูกชาย
“ก็นะ เลี้ยงหมายังไงให้มันมาแว้งกัดลูกได้” มอร์กานหัวเราะเยาะสามีแล้วยักไหล่ จากนั้นก็เดินเข้ามาโอบไหล่ลูกชายของเธอ “ก็อย่างนี้แหละ ไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย”
“พอเลยนะ เธอ” ฌากห้ามภรรยาแล้วเข้าไปช่วยพยุงโนอาคู่ขาหนุ่ม “ก็รู้นี่ว่าโบแวไม่ชอบ ยังไปแกล้งเขาอีกนะ”
โบแวเห็นพ่อโอ๋คู่ขาก็ฮึดฮัดขัดใจ “ผมไปล้างหน้าก่อนนะครับ เดี๋ยวจะได้ไปร่วมงานเลี้ยง”
“ลูกทำได้ดีมาก สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ” ฌากก็ชมลูกชายบ้าง
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวเจอกัน” โบแวถอยออกมาตามลำพัง
“สมน้ำหน้า หาเรื่องหน้าแหกจริงๆ” มอร์กานกอดอกหัวเราะเยาะโนอา...คู่ขาของสามี
เธอไม่สนใจเรื่องที่สามีมีคู่ขาเป็นผู้ชาย เพราะเธอก็มีคนรักของเธอเหมือนกัน ตอนหนุ่มสาวเจอกันก็หลงรักเขา แต่พออยู่ไปด้วยกันเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างก็หมดความหลงใหล กลายเป็นเพื่อนกันเสียมากกว่า เพราะค้นพบว่าต่างหลงใหลพรสวรรค์ของอีกฝ่ายมากกว่าจะเป็นความรัก จึงตัดสินใจหาทางออกให้กับชีวิตคู่ด้วยการมีอิสระ มอร์กานจึงหันไปคบหากับพ่อม่ายลูกติดที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก ขณะที่สามีก็คบหากับเด็กหนุ่มนายแบบที่มาเดินแบบให้แทน
“เธอนี่ก็นะ ย้ำจริงๆ เลย โนอาไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า แค่เข้าใจผิดกันเอง” ฌากกำลังหลงคู่ขาหนุ่ม จึงหาเรื่องเข้าข้างไปหมด
“เอาเถอะๆ เตือนเด็กคุณด้วยว่าอย่าคิดลองดีกับโบแว เพราะโบแวไม่ได้เป็นเกย์หรือเป็นไบเซ็กชวล เผลอๆ จะไม่แค่โดนต่อยนะจ๊ะ ที่เตือนนี่หวังดีนะ” มอร์กานเตือนด้วยความหวังดี หล่อนไม่หึง เพราะรักของหล่อนก็ราบรื่นอยู่
ฌากพยักหน้า ขณะที่เลอาเอือมและเบื่อกับเรื่องซุบซิบของครอบครัวเต็มที่ แม้จะเป็นทายาทกิจการ “ราฟาแร็ง” ของครอบครัว แต่เธอหาเรื่องไปเดินแบบและแสดงภาพยนตร์มากกว่าจะอยู่ในความวุ่นวายนี้ ทิ้งน้องชายที่รับช่วยดูแลแบรนด์ต่อ แต่ดูเหมือนใครๆ จะเข้าใจผิดเสมอ คิดว่าโบแวเป็นเกย์ตลอดเวลา เพราะวงการนี้หาชายแท้ยากเหลือเกิน
***********************
แสงแฟล็ชส่องสว่างไปทั่ว กดระรัวตามถ่ายภาพคนดัง เพราะมีงานเลี้ยงเล็กๆ ภายหลังเลิกงาน ก็จะมีนางแบบและนายแบบหลายคนมาร่วม และมีการประมูลชุดต่างๆ ของงาน โบแวก็ให้สัมภาษณ์และแรงบันดาลใจ ขณะที่ครอบครัวก็อยู่สนับสนุน และเลอายืนข้างๆ น้องชายตลอดเวลา
มอร์กานก็มีคนรัก...อองรีอยู่ข้างๆ เสมอ ทั้งสองต่างก็ไม่สนใจคำถามเรื่องส่วนตัว ยิ้มให้แล้วเปลี่ยนเรื่องตลอด ขณะที่ฌากก็ไม่ใส่ใจนัก ควงคู่ขาหนุ่มเดินไปทั่ว โดยไม่ตอบคำถามว่าทำไมไม่หย่ากัน เพราะไม่คิดจะหย่ากันอยู่แล้ว
โนอาต้องใช้เครื่องสำอางปิดแผลที่ปาก ดีที่โบแวไม่ชกตาเขา แต่เขาก็หงุดหงิดโมโหอยากเอาชนะโบแวให้ได้ สักวันเขาต้องพิชิตชายอย่างโบแวที่หน้าตาสวยหวานผมสีทองยาวสลวยเหมือนมอร์กาน รูปร่างสูงโปร่งได้รูปแบบมีกล้ามเนื้อแบบฌาก บุคลิกคมคายน่าหลงใหล แล้วจะให้เขาอดใจไหวได้อย่างไร
โบแวมองหาใครบางคนในกลุ่มคน ก่อนยิ้มเมื่อคุณหนูชาวฝรั่งเศสเดินเข้ามา พร้อมมอบช่อดอกไม้ให้ เขาโอบกอดและจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม “คิดถึงคุณมากจริงๆ อันนา”
อันนาหัวเราะเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า “ขอโทษทีค่ะ ที่มาสาย ประชุมยืดเยื้อจริงๆ”
โบแวกอดจูบคนรักอยู่พักใหญ่ แล้วรีบไปหาเครื่องดื่มมาให้ อันนาได้แต่มองและยิ้ม เห็นเขาเดินไปหยิบเครื่องดื่มก็ถอนหายใจยาว จากนั้นก็โดนโบแวลากไปรู้จักคนนั้นคนนี้ตลอดเวลาเหมือนเคย จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิก ก็ตามเขาไปขึ้นรถ
อันนาจึงตัดสินใจพูดบางอย่าง “วันนี้เป็นวันที่คุณประสบความสำเร็จมากจริงๆ นะคะ โบแว”
โบแวจูบคนรักอีกครั้งแล้วยิ้มให้ ก่อนพูดอย่างภูมิใจ “ใช่เลย ผมคิดว่าตอนนี้ผมพร้อมทุกอย่างแล้วล่ะ ผมได้แสดงให้เห็นแล้วว่า ผมสามารถยืนอยู่ได้ โดยไม่ต้องอาศัยชื่อพ่อของผม”
โบแวตั้งใจจะขอหมั้นกับอันนา แต่สีหน้าเธอทำให้เขารู้สึกว่าบางอย่างจะเกิดขึ้น
“ยินดีกับคุณด้วยนะคะ โบแว” อันนานึกอยู่ว่าจะพูดยังไงดี เห็นเขาอยู่ในวันที่ดีจึงตัดสินใจพูด “โบแวคะ ฉันคิดว่าตอนนี้คุณต้องการความมุ่งมั่น แต่ฉันต้องการใครสักคนที่มีเวลาให้ฉัน เพราะงั้นฉันขอให้เราเป็นแค่เพียงเพื่อนกันนะคะ ฉันได้เจอโรเมน เขาเป็นเพื่อนในยามที่ฉันต้องการใครสักคน ที่เข้ามาช่วยเหลือให้คำปรึกษา ทั้งในเรื่องการงานและเรื่องส่วนตัว”
“คุณว่าไงนะ อันนา” โบแวเรียกชื่ออันนาชัดเจน แสดงว่าเขากำลังตั้งสติอยู่
“เราเป็นเพื่อนกันดีกว่าค่ะ” อันนาบอกชัดเจนแล้วหันหลังวิ่งไปที่รถ
โบแวจะตามก็ไม่ทัน เพราะเขาไม่ได้เตรียมใจ จึงหันไปทุบรถตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนกระแทกลงนั่งในรถ แล้วออกรถกลับบ้าน กำมือแน่น ก่อนจะทุบกำแพงจนมือแตก แล้วกระแทกนั่งกับพื้นอย่างหงุดหงิด
โดนกิ๊กพ่อลวนลามชวนโมโหแล้ว คนรักที่คบหากันมานานสองปียังมาบอกเลิกอีก ต่อให้ประสบความสำเร็จยังไงก็คงเติมใจเขาให้เต็มไม่ได้ ทิ้งที่เขาพยายามทำตัวดีมาตลอด แต่สุดท้ายเรื่องดีก็กลายเป็นร้ายไปเสียได้
***********************
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นระยะ โบแวเอาโทรศัพท์ โยนทิ้ง แล้วหันหลังให้ แบตเตอรี่คงหลุดจากเครื่อง เครื่องจึงดับไป อีกสองชั่วโมงต่อมา ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา
“เป็นอะไรอีกล่ะวะ โบแว” ฌอง-ปิแยร์เข้ามาตบไหล่เพื่อนแล้วรีบหาไรปิดให้ เพราะเพื่อนแก้ผ้าหลับเป็นปกติ
“หาผู้หญิงมาบำบัดความใคร่ให้สักคนสิวะ ฌอง-ปิแยร์ เอาแบบไม่ติดหนึบจนน่ารำคาญ” โบแวบอกเพื่อน
“อะไร หาหญิงมาพิสูจน์ความเป็นชายเหรอวะ” ฌอง-ปิแยร์ถามแล้วก็ขำรู้เรื่องที่เกิดขึ้นหลังเวที
“ไม่ตลกนะ โว๊ย แม่งอยากถีบไอ้โนอา ฉันไม่เคยรังเกียจเพศที่สาม แต่กับไอ้โนอา ฉันเกลียดเข้าไส้” โบแวมีเรื่องกับโนอาบ่อยครั้ง พ่อเขาก็เข้าข้างโนอาอยู่เรื่อย
“ก็นะ แกไม่ไปหางานที่มันไม่ทำให้คนเข้าใจผิด มันก็ไม่ต้องเจอแบบนี้ เป็นผู้ชายดีๆ อยากไปตัดเย็บเสื้อผ้า มันงานของพวกผู้หญิงกับพวกนั้น” ฌอง-ปิแยร์พยายามกล่อมเพื่อนมานานแต่ไม่สำเร็จ
“เออ โทรให้หน่อย อยากได้ผู้หญิงโว๊ย” โบแวตะโกนใส่หน้าเพื่อน
“เรื่องผู้หญิงไว้ก่อน ได้ยินข่าวเรื่องอันนาแล้ว ตกลงอันนาทิ้งแกไปเอากับไอ้โรเมนจริงๆ เหรอวะ” ฌอง-ปิแยร์เป็นเพื่อนกับโบแวแล้วก็เป็นพ่อสื่อให้อันนาด้วย
“อย่าพูดได้ไหมว่ะ คนยิ่งเซ็งๆ อยู่” โบแวถอนหายใจยาว กำลังคิดจะลงหลักปักฐานกับอันนา แต่หล่อนก็มาชิ่งหนีไปกับโรเมน ลูกชายเพื่อนพ่อของหล่อนอีก
“มันก็มีเค้ามานานแล้วนี่ เขาสนิทกันมาแต่เด็กแล้ว ไอ้โรเมนมันเลิกกับแฟนมัน ก็โฉบเอาอันนากลับไป วันนี้ออกข่าวแถลงแล้วว่าจะแต่งงานกันอีกราวเก้าเดือน” ฌอง-ปิแยร์บอกเล่าเพื่อน
“เฮ้อ ไปเอาผู้หญิงมาให้หน่อยสิวะ” โบแวได้ฟังยิ่งหงุดหงิด
“เอามาทำไม ชายได้ชายคือชายเหนือชาย ไปเอาชายดีกว่าไหม” ฌอง-ปิแยร์รีบหลบหมอนที่เพื่อนเขวี้ยงมา เขากำลังเก็บมือถือเพื่อนมาประกอบให้เรียบร้อย “ทำเป็นเขินมือไม้สั่นเชียวนะ แก ที่มานี่ไม่ได้มาเพราะพิศวาสแกหรอกนะ มอร์กานบอกให้มาดูหน่อย กลัวว่าแกจะได้ชายมาเชยชม โอ๊ย เอาจริงเหรอวะ”
ครั้งนี้นาฬิกาของโบแวโดนเข้าที่หลังเพื่อนจังๆ
“เออ เอาจริงสิ คนยิ่งไม่ชอบก็เอามายั่ว เดี๋ยวก็เอาชายใกล้ๆ อย่างแกก่อนเลย ชอบไหม ขอเป็นรุกนะ ไม่ชอบรับ” โบแวลุกขึ้นเปลือยร่างแบบไม่อาย
“เฮ้ย ไอ้บ้า!! ไปไกลๆ เลยนะ ทุกวันนี้แมเรียนก็สงสัยอยู่แล้วว่าฉันกับแกอะไรกันไหม แม่ง เล่นด้วยชักเอาใหญ่” ฌอง-ปิแยร์ส่ายหน้าช้าๆ แล้วโยนหมอนที่ตกพื้นส่งให้เพื่อนแต่โบแวปัดทิ้งแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
“นัดผู้หญิงสาวสวยๆ ปลอดโรคให้สักสองคนนะ เอาแบบเล่นสามคนได้ไม่ต้องอาย ไม่ผูกมัด” โบแวบอกแล้วเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแล้วล้างตัว
“เมื่อคืนอยู่คนเดียวตลอดคืนเลยเหรอวะ” ฌอง-ปิแยร์อ่านข้อความของเพื่อนไปถามไป
“เปล่า เมื่อคืนไปหาอีฟแล้วพามาค้าง เช้าหล่อนคงรีบไปทำงานมั้ง” โบแวตอบแล้วถอนหายใจยาว
ไม่คิดว่าอันนาจะทำกับเขาแบบนี้ บอกเลิกเขายังไม่ถึงอาทิตย์ก็แถลงข่าวแต่งงานกับโรเมน เสียแรงที่เขาตั้งใจจะแต่งงงานกับเธอ แต่ก็ถือว่าวาสนาห่างไกลกัน
“แล้วจะให้นัดทำไม มีอีฟอยู่แล้วนี่นะ” ฌอง-ปิแยร์ส่ายหน้าช้าๆ
“อีฟต้องทำงาน ฉันจะไปพักล่องเรือสักอาทิตย์ ค่อยกลับมาทำโปรเจคใหม่” โบแวบอกเล่าเพื่อน
“มาล่ากับร็อกแซนว่างอยู่ช่วงนี้ เดี๋ยวนัดให้ ไปเย็นนี้เลยเหรอ” ฌอง-ปิแยร์บอกตามที่รู้ เขาเป็นช่างภาพ ก็ต้องรู้จักนางแบบดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนก็สนุกสนาน ตอนนี้มีแมเรียนแล้วคิดจะเลิก
“เออ ไอ้บ็อบมันโทรมาทำอะไรเยอะแยะวะ” โบแวเช็ดผมยาวสลวยของเขาแล้วนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่รู้มัน มันไม่ได้โทรหานานแล้ว คงจะมาเที่ยวปารีสมั้ง” ฌอง-ปิแยร์บอกแล้วก็เห็นสายไม่ได้รับเยอะจริงๆ นั่นแหละ
“งั้นโทรไปหามันหน่อย บอกว่าจะไปล่องเรือ ถ้ามันจะมาก็ให้ตามไป” โบแวบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ไม่ใช่เลขาฯ คนสนิท ทำเอง ไม่อยากคุยกับมัน ถือว่ารวยดูถูกเพื่อน นึกว่าง้อมั้ง” ฌอง-ปิแยร์ส่ายหน้าใส่เพื่อนชาวอังกฤษที่ทะเลาะกันเมื่อปีก่อน
“เฮ้ย งอนเป็นผู้หญิง” โบแวเตือนเพื่อนแล้วไม่สนใจอีก
“เออ” ฌอง-ปิแยร์ ออกจากห้องนอนเพื่อนลงไปชั้นล่าง บ้านหลังใหญ่ของเพื่อนจัดว่าหรูหราพอควร เขาลงมานั่งทานอาหารที่แม่บ้านจัดให้ แล้วก็อ่านจดหมายเพื่อน แยกหมวดหมู่ให้ เพราะเพื่อนไม่ค่อยสนใจทำ จึงเป็นหน้าที่เขาที่ช่วยทำทุกอย่างที่เพื่อนไม่สนใจ
เสียงโทรศัพท์เพื่อนดังอีก เห็นโรเบิร์ตโทรมา เขาก็ไม่สนใจรับ ด่าเข้าขั้นดูถูกกันแบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกัน จนโบแวแต่งตัวเสร็จลงมาก็รับสาย
“ไง เออ เห็นโทรมาเยอะแยะ” โบแวรับสายเพื่อนแล้วมองโทรศัพท์อีกเครื่อง เห็นข้อความแชทเข้าก็กดคุยกับผู้หญิง....อิเล็คทร้าตอบกลับมาก็หัวเราะ
“จะไปปารีสกับโจเซฟีน ว่าจะไปค้างบ้านนาย” โรเบิร์ตพูดอย่างสุภาพไว้ท่าทางในระดับหนึ่ง
“อืม แล้วแต่แก มีอะไรบอกแม่บ้านไว้แล้วกัน มาดามโบวิเย่ร์ รับสายเพื่อนผมหน่อย” โบแวส่งให้แม่บ้านรับเรื่องแทน ยังไงโรเบิร์ตพูดภาษาฝรั่งเศสได้คล่องและมีคนรักเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส
“เฮ้ย ฌอง พาแมเรียนไปเที่ยวด้วยกันไหม” โบแวถามเพื่อนขึ้นมา
“ไม่ล่ะ มีงานมอร์กานรออยู่” ฌอง-ปิแยร์ทำงานให้กับมอร์กานด้วย ดีที่เขาทำหน้าที่ช่วยดูแลโบแว ดังนั้นเขาจะเข้าไปก็ต่อเมื่อมีงาน และคอยตามดูแลโบแวแทน ซึ่งโบแวให้ค่าจ้างเพื่อนตามสมควรทำให้ฌอง-ปิแยร์อยู่ได้ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายอีก
โบแวไม่ตอแยเพื่อนมากนัก ทานมื้อเช้าของเขาแล้วกดโทรหามาล่ากับร็อกแซน พวกสาวๆ อยากไปกับเขาอยู่แล้ว เมื่อก่อนจะคบกับอันนา ก็เคยควงกับโบแวพร้อมกันอยู่ประจำ เรียกว่า ถ้าโบแวเรียก พวกหล่อนยินดีไป อีกทั้งโบแวหางานเดินแบบมาให้อีกด้วย พวกหล่อนจึงไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
โบแว ราฟาแร็ง เป็นดีไซเนอร์หนุ่มไฟแรง แม้จะรูปร่างสะโอดสะอง แต่สาวๆ ได้ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาสักครั้ง ก็เรียกได้ว่าอยากอยู่ในอ้อมแขนเขาทุกคน ถ้าไม่รวมถึงเป็นทายาทของ ฌาก ราฟาแร็ง เจ้าของแบรนด์ราฟาแร็งที่มีเสื้อผ้าแฟชั่นขายไปทั่วโลก เรียกได้ว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในโลกแฟชั่น และโบแวก็เป็นเจ้าของแบรนด์ลูกของราฟาแร็ง โดยใช้ชื่อเขาเป็นชื่อแบรนด์
***********************
เสียงร้องครวญดังลั่นห้องกลบเสียงไขกุญแจไปเลยทีเดียว หญิงสาวผมยาวยุ่งๆ ถอนหายใจยาว สงสัยเจเนวีฟเพื่อนร่วมห้องจะพาคนรักมาพลอดรักในห้องอีกแล้ว เธอให้สงสัยทำไมหล่อนไม่พาเข้าห้องนอน ชอบทำเลอะเทอะที่โซฟา แล้วเธอก็ต้องมานั่งทำความสะอาดอีก
เพลิงฟ้าถอนหายใจ แล้วก็ล็อกประตูกลับไปเหมือนเดิม ถอนหายใจอีกรอบแล้วเดินไปที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม ทำงานรอเวลาไปเรื่อยๆ อยู่ฝรั่งเศสมาได้พักใหญ่ เพราะครูชาวฝรั่งเศสอาสาแนะนำให้รู้จักกับมอร์กาน ราฟาแร็ง
ตอนแรกเธอก็ไม่รู้ว่ามอร์กาน ราฟาแร็งเป็นใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวอร์จินี่เป็นไฮโซในฝรั่งเศส เธอเห็นแต่ความสมถะของเวอร์จินี่ แซดู ที่เดินทางไปประเทศไทยและให้ความช่วยเหลือคนในมูลนิธิของเธอ ขณะที่เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่กำลังค้นหาตัวเอง และต่อมาก็ได้เวอร์จินี่เป็นครูสอนพิเศษ ก่อนสนิทสนมกันจนถูกส่งมาเรียนต่อที่นี่ในหลักสูตรระยะสั้น แล้วมอร์กานเห็นผลงานของเธอ จึงชวนมาทำนิตยสารด้วยกัน เธอจึงกลายเป็นกราฟิกดีไซน์ให้นิตยสารวีฟวร์
“เฮ้” หญิงสาวผมสีทองทักทายแล้วจูบริมฝีปากอิ่มของเพลิงฟ้าอย่างสนิทสนม แล้วถอนจูบนั่งเบียดชิด
“ทำไมมาได้ล่ะ” เพลิงฟ้าถามแล้วกุมมือโนราคนรักอย่างมีความสุข
“งานเสร็จแล้ว ตรงมาจากมิลานเลยนะ ไปค้างที่ห้องฉันดีกว่า” โนราดึงมือคนรัก วางเงินแล้วลากพากันไปที่ห้อง ได้ยินคนรักบ่นเรื่องเจเนวีฟพาคนรักมาค้างด้วยบ่อยๆ และชอบใช้ห้องรับแขกเป็นเตียงประจำ ทำให้เพลิงฟ้าต้องมานั่งร้านกาแฟ เมื่อมาถึงก็มาแอบดูก่อน จึงไม่ต้องโทรหาอีก
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาวแล้วถูกโนราลากออกไปจากร้าน โนราเป็นคนจีบเธอตั้งแต่เห็นกันครั้งแรกที่บริษัท และทั้งที่เพลิงฟ้าซ่อนรูปลักษณ์ตัวเองในลักษณะของผู้หญิงเฉิ่มสงบเสงี่ยม ผมยาวปรกหน้า สวมแว่นตา แต่หล่อนก็ดูจะชอบนัก จึงลักลอบเล่นรักกันในสำนักงานอยู่เสมอ
โนราเป็นนางแบบสาวสวยทันสมัย รู้จักกันมาหนึ่งปี แต่คบหากันได้แค่หกเดือน การจะหันไปรักชอบผู้หญิงก็เป็นเรื่องใหม่ของเพลิงฟ้าเช่นกัน ถึงเธอจะไม่ค่อยได้มีความรักกับผู้ชาย แต่ยังไงก็มั่นใจว่าตัวเองไม่เคยมองความรักระหว่างหญิงสาวอย่างอื่นนอกจากเพื่อน หากโนรากล้าได้กล้าเสีย
โนราเป็นแฟนคนแรกของเพลิงฟ้า แต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะมีประสบการณ์โชคโชนไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชาย
***********************
แสงไฟสลัวในผับแห่งหนึ่งที่ดูดีมีระดับ หญิงสาวผมสีทองมองทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น แต่แฟนสาวของเธอดูจะไม่สนใจใคร่ดีกับอะไรมากนัก ที่มาก็เพราะมาเป็นเพื่อนคนรัก ระหว่างมาเที่ยวพักผ่อนเพราะตอนนี้โนราเป็นนางแบบขายดี ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร เพลิงฟ้ายอมให้คนรักมีความสุขกับสิ่งที่ชอบ เมื่อเราจะตัดสินใจคบหาใครสักคน ก็ต้องยอมรับสิ่งที่ชอบของเขาให้ได้
โนราขอตัวไปห้องน้ำ ขากลับเดินผ่านโต๊ะ โซฟาที่มีแสงไฟชัดก็รู้ว่าโบแวกับนางแบบสาวอีกคนกำลังนั่งอยู่ เธอไม่เข้าไปทักทายแต่กลับไปที่โต๊ะ แล้วชวนคนรักมอง
“นั่นโบแวอยู่ตรงนั้น” โนราชี้ไปที่โต๊ะของโบแว ที่โต๊ะมีแสงไฟชัดเจน จึงมองเห็นได้ไม่ยากนัก และเอกลักษณ์ของผมสีทองยาวสลวยของเขา ก็ทำให้รู้ได้ไม่ยาก ผมยาวระดับนี้มีไม่กี่คนนักหรอก
“อ๋อ” เพลิงฟ้ารับรู้เท่านั้น เพราะโบแวเป็นลูกชายของเจ้านาย เธอก็แค่ดื่มแบบจิ๊บ ขณะที่โนราคอแข็งกว่า ก็ดื่มหนักกว่าเป็นธรรมดา
พลันสายตาไปเห็นโบแวกำลังถูกผู้ชายบางคนกำลังซอกไซร้ที่คออยู่ ซึ่งผิดปกติวิสัย เมื่อนางแบบสาวคนที่นั่งอยู่ก็หายไปแล้ว โนราเห็นแบบนั้นก็เดินเข้าไปห้าม ดึงกระชากผู้ชายคนนั้นออก ทำให้เพลิงฟ้าต้องเดินเข้าไปช่วย เพราะผู้ชายคนนั้นก็ร่างใหญ่พอสมควร ขณะที่โบแวมึนๆ อย่างไม่อาจขัดขืนได้
“อะไรวะ” ชายคนนั้นคือโนอา และเสียอารมณ์ที่สุดเพราะถูกขัดจังหวะ
“โนอา แต่ว่าโบแวเขาไม่ชอบผู้ชายนี่” โนราแย้งอย่างรู้ทัน
“โนราเธออย่ามายุ่งเรื่องนี้ได้ไหม” โนอาโวยวายใส่โนราอย่างหงุดหงิด
โนราเอามือถือมาถ่ายภาพ ก่อนขู่ “ถ้ายังไม่หยุดยุ่งกับโบแวล่ะก็ ฉันจะส่งภาพนี้ให้ฌาก ก็คอยดูเถอะว่า ฌากยังจะเอ็นดูนายอยู่ไหม”
“บัดซบ!!!” โนอาสบถ ก่อนยอมถอยอย่างหงุดหงิด
โนราเห็นว่าโนอาจากไปแล้วก็นั่งลง ตบหน้าโบแวเพื่อเรียกสติ แต่ก็ยากเต็มที หันมาถามเพลิงฟ้าว่าจะเอายังไงดี “เอาไงดีล่ะ โบแวไม่ค่อยได้สติเลยนะ”
เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว ก่อนพยักหน้าช้าๆ “คงต้องพาไปส่ง ล้วงดูสิว่ามีกุญแจโรงแรมไหม จะได้พาไปส่งโรงแรม”
โนราล้วงหากุญแจได้ง่ายดายโดยที่โบแวไม่คิดจะขัดขืน ถึงคิดจะขัดขืนก็คงยาก เพราะโนอาคงจ้างนางแบบคนเมื่อครู่มาวางยาโบแว พอได้กุญแจแล้วก็รู้ว่าพักที่บังกะโลเดียวกัน ดีที่โบแวพกเงินสดมากพอ จึงจ่ายเงินแล้วช่วยกันพาโบแวไปที่รถ ต้องไปหารถของโบแวอีก ซึ่งก็หาไม่ยาก รถสปอร์ตสีเหลืองสดไม่ได้มีมากนักที่เมืองชายทะเลแบบนี้
“พีชขับรถเราไปนะ ฉันขับรถของโบแวเอง รถมันแรง เธอก็ขับรถไม่ค่อนคล่องด้วย” โนราบอกแล้วเอาโบแวใส่ที่ด้านข้างคนขับ จากนั้นโนราก็ส่งกุญแจให้ก่อนจูบเพลิงฟ้าอย่างดูดดื่ม
“เธอนี่นะ ทะลึ่งตลอดเลย” เพลิงฟ้าพูดแล้วก็ค้อนเล็กน้อย
“ก็นะ มัดจำก่อนกลับที่พักไง” โนราแล่บลิ้นให้คนรักได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนไปนั่งที่คนขับ แล้วออกรถ เพลิงฟ้าก็ขึ้นรถที่ห่างออกไปไม่ห่างนัก แล้วก็ขับออกไปอย่างระมัดระวัง
เมื่อถึงโรงแรมแล้วก็ต้องแบกโบแวไปที่ห้องอีก เพราะเจ้าตัวดูสะลืมสะลือแทบไม่มีสติ
เพลิงฟ้าเอากระเป๋าวางแล้วก็ถอนหายใจยาว ก่อนช่วยกับโนราจัดท่าทางของโบแวแล้วห่มผ้าให้ เธอมองโบแวแล้วถอนหายใจยาว ตอนที่เธอมาอยู่ปารีส โบแวเป็นหนุ่มเรียบร้อยแล้ว เพราะคบกับอันนา แต่กิตติศัพท์ของโบแวก่อนหน้านั้นก็ยังเข้าหูมาเรื่อยๆ เมื่อเจอสภาพเขาแบบนี้ก็เชื่อได้เลยว่าสิ่งที่เขาลืมกันไม่ใช่เรื่องไม่จริง
“กลับห้องไปสวีตกันเถอะที่รัก” โนราเข้ามากอดแขนเพลิงฟ้าแล้วพากันเดินออกไป ไม่ต้องลำบากล็อกประตู เพราะประตูจะล็อกเอง
เพลิงฟ้ากลับไปที่ห้องพัก กำลังจะสวีตกับแฟนสาว ก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะจะเอามือถือมาชาร์ตแบต จึงนึกได้ว่าเอากระเป๋าถือวางไว้ที่ห้องของโบแว “เวร!! ลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องโบแว”
โนราถอนหายใจอย่างขัดใจ “พรุ่งนี้ค่อยไปเอานะ”
“ไม่ได้หรอก ยังไม่ได้ชาร์ตแบตเลยเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง น่าเดี๋ยวเอาพลองช็อตไฟฟ้าไปด้วย เธอก็ล็อกห้องไว้ก่อนแล้วกันนะ แปบเดียวแหละ แค่สามสี่หลัง แปบเดียวเอง” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว เมื่อไม่รู้จะปลุกโบแวได้ไหม
“โบแวจะลุกมาเปิดให้หรือยังไง” โนราถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะสภาพโบแวแทบไม่มีสติ
“ก็ขอลองดูก่อนนะ ไม่งั้นพรุ่งนี้ได้อยู่โรงแรมจนกว่าจะชาร์ตแบตเต็มแน่เลย” เพลิงฟ้าถอนหายใจยาว วันนี้เธอก็ลืมเอาที่ชาร์ตไฟสำรองมาเที่ยวด้วย ไม่งั้นคงไม่ต้องคิดมาก
“เอาไปดีๆ ระวังหลังด้วยนะ” โนราเมาพอประมาณ จึงไม่ออกไปเป็นเพื่อน
“จ๊ะ” เพลิงฟ้ารับคำแล้วเดินออกไปจากบังกะโล แล้วเดินไปที่บังกะโลของโบแว เห็นประตูแง้มอยู่ เพราะมีรองเท้ากั้นไว้ แต่เธอจำได้ว่าเป็นคนถอดรองเท้าโบแวไว้ที่ปลายเตียง เปิดออกไปก็ตกใจ เพราะชายผมสีแดงกำลังลวนลามโบแวอยู่ เธอจึงไม่สนใจอะไร เอาพลองไฟฟ้าฟาดเข้าให้จนอีกฝ่ายสะดุ้ง
“อะไรของพวกมึงวะเนี่ย” โนอาสะดุ้ง ดีที่เพลิงฟ้าไม่ได้เปิดแรงสุด แค่ช็อตเฉยๆ
“แกต่างหากอะไรนักหนา ตามล่าโบแวขนาดนี้เลยเรอะ เข้ามาได้ยังไง” เพลิงฟ้าถอยไปที่หัวเตียงแล้วเลื่อนเปิดไฟสูงสุดจนเสียงไฟฟ้าดังขึ้น
“โธ่โว๊ย” โนอาเห็นอย่างนั้นจะไล่เพลิงฟ้า “ไม่ต้องเสือกเรื่องคนอื่นสักเรื่องได้ไหม”
“ไม่ได้ โบแวเป็นลูกของมอร์กาน และมอร์กานเป็นเจ้านายฉัน แกไม่มีสิทธิทำอะไรเขา โดยที่เขาไม่อนุญาต” เพลิงฟ้าตะโกนแข่งเสียงดัง แม้มันจะดึกสงัด แต่ก็หวังว่าจะมีใครผ่านมา ซึ่งก็แทบไม่มีเลย
โบแวได้สติเล็กน้อย เพราะโดนช็อตไปด้วย แต่ก็ยากจะมีสติเต็มที่ เมื่อฤทธิ์ยายังไม่หมดไปง่ายๆ
“รู้ได้ไง โบแวลองแล้วจะติดใจ” โนอาพูดประหนึ่งว่าโบแวจะเหมือนพ่อ
“โอ๊ย รู้ก็แล้วกันน่า แกจะออกไปดีๆ ไหมวะ ไม่งั้นโดนช็อตขั้นสูงสุดแน่” เพลิงฟ้าเอาพลองไฟฟ้าขู่
โนอาได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ กระแทกเท้าแล้วเดินออกไปจากห้อง แต่เพลิงฟ้าเอาพลองไปขวาง “อะไรอีกวะ”
“แกเข้าห้องได้ก็เพราะมีกุญแจสินะ เอากุญแจมา” เพลิงฟ้าเอาพลองแหย่ รู้ว่าเขาไม่กล้าแย่ง เธอลดระดับลงแล้วแต่ก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่ามีแรงช็อต
โนอาโดนช็อตเบาๆ ก็หงุดหงิด รีบเอากุญแจโยนลงพื้นแล้วออกไปจากห้อง
“เฮ้อ เอาไงดีวะ มันจะมีกุญแจอีกดอกไหมเนี่ย” เพลิงฟ้าถอนหายใจ มองโบแวที่สะลืมสะลือ แล้วส่ายหน้า “ถ้าไม่คิดว่าเป็นลูกชายเจ้านายล่ะก็ จะปล่อยโดนทะลุทะลวงเสียให้เข็ด”
เพลิงฟ้าเอามือถือที่มีแบตอยู่น้อยนิดมาโทรเรียกคนรัก “คงต้องนอนเฝ้าโบแว เพราะโนอามันรู้ได้ไงไม่รู้ว่าโบแวพักที่นี่ แล้วไม่รู้เอากุญแจที่ไหนมาไขห้อง”
“อ้าว โนอานี่มันร้ายจริงๆ หวังเคลมโบแวอย่างจริงจังเกินไปแล้วนะ แล้วนี่พีชจะเอายังไง” โนราถามเพลิงฟ้าแล้วถอนหายใจ เพิ่งมาพักผ่อนคืนแรกก็ได้เรื่องเลย
“คงต้องนอนเฝ้าล่ะ เธอก็รู้ว่ามอร์กานต้องไม่พอใจแน่ๆ ถ้าลูกชายเขาโดยผู้ชายย่ำยี เสียเชิงชายหมด” เพลิงฟ้าบอกเล่าแฟนสาว
“งั้นเธอโทรไปบอกทางบังกะโลให้เอาที่นอนเสริมมาปูที่พื้นห้อง ส่วนฉันจะเอาพลองไฟฟ้าอีกอันไปด้วย พร้อมที่ชาร์ตก็แล้วกันนะจ๊ะ ที่รัก ซวยจริงๆ โบแวก็ถือว่าเป็นลูกค้าที่ดีของฉัน เพราะงั้นเราก็ไปดูแลเขาจนกว่าจะมีสติก็แล้วกันนะ” โนราได้แต่ยอมรับ ตอนแรกตั้งใจจะเสริมรักกันให้เต็มที่ให้สมกับที่มีเวลามาเที่ยวด้วยกัน
เพลิงฟ้าได้แต่ถอนหายใจ กระแทกลมหายใจก่อนโทรไปบอกทางบังกะโล ซึ่งก็ยอมเอาที่นอนมาจัดให้ โนรามานั่งที่เก้าอี้ปลายเตียง ก่อนมองที่นอนกับพื้นแล้วถอนหายใจ
“อุตส่าห์เสียเงินค่าที่พัก แล้วยังต้องมานอนเฝ้าโบแวอีก” โนราบ่นแล้วก็หัวเราะคิกได้อย่างน่ารัก เพลิงฟ้าปิดล็อกประตูทีนี้เธอก็ไม่แน่ใจว่าโนอาจะมีกุญแจอีกกี่ดอก จึงเอาโต๊ะมากั้นประตูห้อง อย่างน้อยจะได้เข้ายากมากขึ้น
“ทำไงได้ล่ะ เจ้าของบังกะโลนี้ดันเป็นเพื่อนกับมอร์กาน มอร์กานก็ให้ใครต่อใครมาใช้บริการที่นี่อ่ะนะ มีส่วนลดให้ด้วย โบแวก็คงพักเพื่ออยู่ในสายตาแม่ล่ะมั้ง ไม่งั้นมอร์กานคงหาทางพาลูกชายกลับ” เพลิงฟ้าบอกแล้วก็เอาชุดนอนที่คนรักเอามาให้ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
“ก็คงงั้นแหละ” โนราย้ายไปนอนที่พื้น อย่างน้อยที่นอนเสริมก็นุ่มพอสมควร
เพลิงฟ้าเปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วก็ปิดไฟในห้อง แล้วเข้ามาสวมกอดโนรา ได้ยินเสียงโนราหัวเราะก็งุนงงเล็กน้อย “อะไร”
“ก็โรแมนติกไปอีกแบบนะเนี่ย” โนราพูดอย่างอารมณ์ดีกอดแขนเพลิงฟ้าแล้วหลับตาอย่างอบอุ่น
รักครั้งนี้ไม่ได้หวือหวา เพราะเพลิงฟ้าไม่ใช่คนที่จะหวานใส่ตลอดเวลา ยิ่งเป็นคนพูดน้อยแล้วปลีกวิเวกจากผู้คนมาก หากบางมุม โนราก็รู้ว่าเพลิงฟ้ามีน้ำใจ ก็คุ้มค่าที่เพียรจีบเพลิงฟ้าจนสำเร็จ จึงได้เห็นความใส่ใจเล็กๆ ของเพลิงฟ้าทีละนิด เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือกันประคับประคองความรักไปทีละนิด
***********************
เสียงโทรศัพท์ที่โบแวสั่งให้โทรมาปลุกดังขึ้นในห้อง ทำให้เอาสามชีวิตที่กว่าจะได้นอนก็เล่นเอาเกือบเช้า ต้องสะดุ้งพร้อมๆ กัน โบแวสะดุ้งก็เอาหมอนปิดหู
“รับสายเสียซะทีสิคะ คนอื่นเขาหนวกหูนะ” เพลิงฟ้าพูดขึ้นในห้อง
โบแวได้ยินเสียงผู้หญิงก็เอาหมอนออก เหลียวมองบนเตียงไม่เห็นมีใครก็ถอนหายใจ
“รับเสียทีสิ มันดังลั่นหนวกหูจะแย่แล้ว” เพลิงฟ้าพูดอีกรอบแล้วกระชับอ้อมแขนให้โนราที่พลิกตัวมาซุกอก
โบแวตกใจลุกขึ้นมองให้ชัด เห็นคนสองคนนอนอยู่ในห้อง ก็พยายามตั้งสติ เพราะไม่มีผู้หญิงนอนบนเตียง ก่อนรับสายให้มันเสร็จๆ ไป
เพลิงฟ้ากับโนราลุกขึ้นนั่ง เพราะรู้ว่าได้เวลากลับห้องตัวเองแล้ว “กลับห้องกันเถอะ ฤทธิ์ยาน่าจะหมดแล้วนะ ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ”
“กลัวอะไร” โบแวถามอย่างงุนงง
“ก็เมื่อคืน คุณน่ะ โดนโนอาวางยาในผับ ฉันกับพีชก็พาคุณกลับมาที่นี่ แล้วพีชเขาลืมกระเป๋าไว้กะว่าจะมาเรียกคุณเอาของ โนอาดันย้อนมาปล้ำคุณอีกรอบ แต่แง้มประตูไว้ พีชเลยช่วยคุณน่ะสิ สุดท้ายฉันกับพีชเลยช่วยกันเฝ้าคุณเนี่ยแหละ ว่าแต่คุณรู้ใช่ไหมฉันเป็นใคร” โนราอธิบายก่อนถามปิดท้าย
โบแวจำหน้าโนราได้ แต่ก็คิดอยู่ว่าพีชนี่ใคร ก่อนนึกชื่อออก “เธอคือนางแบบที่แม่กับพ่อฉันชอบเรียกมาใช้งานน่ะ โนราใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ” โนราตอบ ก่อนเอาภาพที่ถ่ายโนอามาให้โบแวดู
“บัดซบจริงๆ เลย ไอ้โนอานี่สารเลวเกินทนจริงๆ” โบแวถอนหายใจยาว
“เอาภาพนี้ไปให้พ่อคุณก็ได้นะ” โนราส่งภาพให้โบแว
โบแวส่ายหน้า ตอนนี้พ่อเขาหลงโนอาจะแย่อยู่แล้ว เอาภาพไปให้ก็คงไม่เชื่อหรอก เขาจึงได้แต่พูด “ขอบใจมากที่ช่วยฉันไว้”
“ค่ะ” โนราตอบรับขณะที่เพลิงฟ้า หาทางกลับห้องตัวเองมากกว่า
โบแวเห็นท่าไม่ดีแล้ว จึงคิดกลับดีกว่า ดีที่สองสาวอยู่เฝ้าเขาจนกระทั่งเช้า ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าโนอาจะย้อนกลับมาหรือไม่ เขามองกุญแจสำรองที่คาดว่าโนอาคงขโมยมา
“บ้าชะมัด มันถึงขั้นขโมยกุญแจสำรองมาเลยเหรอ” โบแวเก็บของแล้วเตรียมกลับ
“ให้ช่วยไหมคะ” โนราเห็นโบแวพยายามยัดของลงกระเป๋า ก็เลยเข้าไปช่วย
โบแวได้แต่มองโนราที่มีน้ำใจช่วยทุกอย่าง “ขอบใจอีกครั้งนะ”
เพลิงฟ้าก็ต้องช่วยด้วย เมื่อแฟนสาวเสนอความช่วยเหลืออีกฝ่าย
“เดี๋ยวฉันจะจ่ายค่าห้องให้” โบแวบอกแล้วเอากระเป๋าที่เก็บของของเขาหมดแล้วใส่หลัง
“จ่ายค่าที่นอนเสริมนี่ด้วยก็ดีค่ะ” โนราพูดแล้วยิ้ม ก่อนนึกขึ้นได้ “หิวแล้ว เราไปหาอะไรทานที่ห้องอาหารก่อนแล้วค่อยไปนอนต่อกันนะ พีช”
“อือ” เพลิงฟ้าตอบสั้นๆ แล้วออกไปจากห้อง ไม่ลืมสิ่งที่เอามา เพราะไม่อยากมาที่นี่อีก
โบแวเดินนำหน้าออกไปก่อน แล้วพอมาถึงประชาสัมพันธ์ เขาก็โวยวายใหญ่เรื่องที่เขาโดนคนลอบเข้าห้องไปทำมิดีมิร้ายเขา เพราะกุญแจสำรองโดนขโมยไป
“คุณไมรู้ได้ยังไงว่ากุญแจสำรองไม่อยู่น่ะ รู้ไหมว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผม มันจะส่งผลยังไงกับที่นี่” โบแวต่อว่าพนักงานทันที
“ขอโทษค่ะ เมอซิเออร์ราฟาแร็ง ทางเราต้องขอโทษด้วยนะคะ” พนักงานต้อนรับรีบขอโทษขอโพยใหญ่
“ทางเราไม่คิดเงินกับคุณนะครับ ขอร้องอย่านำเรื่องนี้ไปบอกใคร” ผู้จัดการโรงแรมก็รีบ
“คิดว่ามันจะปิดได้ไหม ไม่รู้เหรอว่าระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ทำให้แขกที่มาพักไม่ได้รับความปลอดภัยแบบนี้ได้ยังไง ไม่คิดบ้างเหรอว่าแขกระดับวีไอพีจะอยากมาไหม” โบแวตัดเตือนให้ทางโรงแรมรู้สกึเสียบ้าง “หรือฉันจ่ายคุณน้อยไป”
“โบแว” เจ้าของโรงแรมรีบมาเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณลุงต้องจัดการให้ผมนะ หาคนที่เอากุญแจสำรองไปให้โนอาให้ผม” โบแวให้ไปทางมาร์แตงเพื่อนแม่เขา
“ลุงขอโทษด้วย แต่ช่วยลดเสียงลงหน่อย ลุงมีลูกค้าที่ต้องต้อนรับนะ” มาร์แตงเข้ามาจัดการแทนพนักงาน
โบแวกระแทกลมหายใจแล้วยอมให้ลุงโอบไหล่
“เอางี้นะ พักฟรีไปเลย เดี๋ยวลุงคืนเงินค่ามัดจำให้” มาร์แตงถอนหายใจ
“ลุงจะจัดการยังไงกับคนที่เอากุญแจสำรองไปให้โนอา” โบอวต้องการให้มีการจัดการขั้นเด็ดขาด
“ลุงจะจัดการขั้นเด็ดขาด เรื่องนั้นโบแวไม่ต้องกังวล เวลาบอกอะไรมอร์กาน อย่าให้มาถอนหงอกลุงได้เป็นพอ” มาร์แตงกลัวปากเพื่อนสาวไม่น้อย
“เดี๋ยวผมขอจ่ายเงินค่าที่พักให้กับคนที่ช่วยผมก่อนครับ” โบแวยังไม่ลืมและนึกถึงคนที่ช่วยเขา
“ใคร?” มาร์แตงถามหลานชาย และถามถึงคนที่ช่วยหลานชายไว้
“นั่นไงครับ” โบแวชี้ไปเพลิงฟ้ากับโนราที่กำลังจะเข้าไปในห้องอาหาร
“ไม่ต้องคิดมาก ลุงจัดการเอง” มาร์แตงบอกหลานชายแล้วโอบไหล่ส่งหลานชายที่รถ “ขับรถกลับบ้านดีๆ แล้วอย่าให้แม่โทรมาด่าลุงได้นะ ขอร้องเลย”
“ครับ แต่ยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี” โบแวบอกในตอนท้าย เพราะการที่เขากลับไปก่อนกำหนด แม่เขาก็ต้องหาทางรู้จนได้
“ก็ไม่ว่าอะไร แต่ยังไงอย่าให้แม่โทรไปด่า ลุงจะจัดการระบบความปลอดภัยที่นี่ให้ดี สงสัยจะหย่อนไปหน่อย ลุงไปเที่ยวโมนาโคมาน่ะ พนักงานพวกนี้ ทิ้งงานไปหน่อยก็หย่อนกันแล้ว” มาร์แตงบอกอย่างยอมรับผิด
“ลานะครับ” โบแวกอดลาเพื่อนแม่แล้วไปขึ้นรถ
มาร์แตงโบกมือให้แล้วกลับมาที่ผู้จัดการโรงแรม ก่อนถาม “คุณไม่รู้เหรอว่านั่นน่ะ หลานชายผม”
“ผมขอโทษครับ เจ้านาย” ผู้จัดการโรงแรมรีบขอโทษ
“ไม่ต้องคิดค่าที่พักของผู้หญิงสองคนนั่นที่ไปช่วยโบแวไว้ อย่าให้เรื่องแบบนี้เข้าหูผมอีก ไม่งั้นผมจะหาคนอื่นมาบริหารงานแทน ถ้าดาวผมหายไปแม้แต่ดาวเดียวล่ะก็ คุณโดนฟ้องแน่” มาร์แตงจัดการคาดโทษ แล้วสั่งให้ไปหาช่องโหว่นี้มาให้พร้อมหลักฐาน
ดีที่เขาสั่งติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ จึงรู้ว่าใครขโมยกุญแจสำรองให้โนอา เห็นภาพส่งมอบอีกด้วย เป็นหลักฐานหนัก โนอาจึงกลายเป็นบุคคลที่ห้ามเข้ามาในโรงแรมนี้อีก รวมทั้งคนที่ขโมยกุญแจก็โดนแจ้งความจับดำเนินการเรียบร้อย
***********************
สวัสดีค่ะ
ไม่รู้ว่ายังมีใครอยากอ่านไหม
แต่จะค่อยๆ ลงวันละตอนให้ทันเว็บอื่นนะคะ
ตอนนี้เว็บอื่นถึงตอนที่ 4 กำลังจะลงตอนที่ 5 ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ส.ค. 2561, 20:51:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ส.ค. 2561, 20:51:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 638
| Designer's desire By คชสีห์ 02 >> |