คืนหลอนในวันหยุด - จบ
กลางคืนใช่ว่าจะมีเพียงแต่เรา อาจมีสิ่งที่มองไม่เห็นวนเวียนอยู่รอบกาย ถึงคุณจะมองไม่เห็น ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นคุณ เตรียมพบกับสิ่งลี้ลับที่ไม่สามารถมองหรือสัมผัสได้จากเรื่องนี้
Tags: คินวันหยุด วิญญาณ ขนหัวลุก
ตอน: ผีถ้วยแก้ว
ตกเย็นของทุกวัน มักจะมีกลุ่มเด็กอยากลองของดี ที่บอกกันปากต่อปากในชั้นเรียน นั่นคือการเล่นผีถ้วยแก้ว
"ชิๆ วันนี้เวลาเดิมนะพวกแก ห้ามเบี้ยว" เด็กชายตัวสูงโปร่งเป็นหัวหลักประจำกลุ่มของห้อง ป.5/5 อยากลองของเหมือนรุ่นพี่ ป.6 ที่ได้เล่นผีถ้วยแก้วในยามเย็น
"เออๆ รู้แล้วน่า ไอ้หมู คืนนี้เจอกันที่เดิมโว้ย!" เด็กชายอีกคนตัวเตี้ยกว่าตะโกนข้ามหัวเพื่อนๆ ในห้อง ให้คนที่ยืนสะพายกระเป๋าตรงประตูได้ยิน ก่อนที่เขาจะกลับบ้าน
"โชคเลือด ไอ้เป้ ไปแล้วโว้ย!" พูดจบเด็กชายหมูก็ก้าวขาแล้วปั่นจักรยานกลับบ้านของตนไป
ตกเย็นวันนั้นทั้งสองชวนเพื่อนชั้นปีเดียวกันอยู่ห้อง 4 มาร่วมวงได้ 2 คน จึงมีทั้งหมดเพียงแค่ 4 คน
"เออ แค่สี่คนก็เล่นได้ ไอ้เป้เตรียมกระดานมาไหม" หมูถามหากระดานเพื่อเล่นผีถ้วยแก้ว ทุกคนอยู่ในชั้นเรียนของรุ่นพี่ ป.6
"เอามา" เป้วางกระดานสี่เหลี่ยมที่มีตัวอักษรเตรียมพร้อม เขาได้มาจากร้านขายของเก่าข้างวัดและได้มาฟรีเสียด้วย จึงนำมาทดลองเล่นเพื่อความสนุกและทดสอบหาความจริงอะไรบางอย่าง
"อ้าว แกสองคนไม่มานั่งด้วยกันหรือไง" หมูขวักมือเรียกเพื่อนอีกสองคนที่ถือธูปกับไม้ขีดไฟในมือเพื่อเตรียมทำพิธี แต่ทว่าทั้งสองมัวแต่ยืนนิ่งไม่ยอมมาร่วมวง
"กุ...กูกลัวนี่หว่า" เด็กชายโชกุนกลัวผีขึ้นสมองแต่ถูกปังปังญาติห่างๆ ซึ่งเรียนห้องเดียวกันดึงมาเล่นผีถ้วยแก้ว
"กลัวอะไรกุน แกก็กลัวไม่เข้าเรื่อง ส่งธูปมา เดี๋ยวกูจุดเอง" ปังปังฉวยธูปกับไม้ขีดในมือของโชกุนไปจุดตามพิธีเรียกวิญญาณ
"เร็วๆ เข้า เดี๋ยวก็มีคนมาพบหรอก" หมูเร่ง แล้วคนที่ว่านั้นไม่ใช่ใครเป็นภารโรงนั่นเอง
พวกเขากลัวว่าภารโรงจะมาไล่ระหว่างกำลังเข้าได้เข้าเข็ม จึงไม่เปิดไฟ แต่ติดไฟฉายมาคนละอัน วางตั้งไว้ตามมุมล้อมรอบวงที่พวกเขานั่งล้อมกันอยู่
ธูปหนึ่งดอกถูกปักลงในขวดแก้วสีน้ำตาลขนาดเล็ก ที่ข้างในบรรจุทรายไว้เกือบเต็มขวด ได้ถูกวางใกล้ๆ กับวงพิธีของพวกเขา
ทั้งหมดนำนิ้วชี้มาแตะบนก้นถ้วยที่ถูกวางไว้ตรงกลางของกระดาน ก่อนที่จะตั้งคำถามเพื่อพิสูจน์ความจริงนั้น โชกุนก็ได้เอ่ยขึ้น
"กุ...กูได้ข่าวมาว่าเด็กนักเรียนหญิงห้องนี้ ถูกรัดคอตายหมกป่าข้างหมู่บ้านจริงไหมวะ" มือของโชกุนสั่นน้อยๆ เพราะเริ่มจะกลัว
"ก็ถามสิ พวกเรามากันเพราะเหตุนี้ไม่ใช่หรือไง พวกพี่ปอหกเล่นกันผิด เอานิ้วออกจากถ้วยก่อนจบพิธี เลยถูกผีกัด แต่พวกเราไม่โว้ย ลงมือถามกันได้แล้ว" เป้เริ่มหงุดหงิด อยากรู้ว่าวิญญาณในวันนี้จะใช่คนที่ตายจริงไหม
"งั้น ฉันก่อน" หมูก็อยากรู้ จึงรีบถามก่อนใคร ถึงแม้หัวใจจะเต้นแรงมากขนาดไหนก็ตาม สิ่งที่พวกพี่ๆ ชอบพูดกันเกี่ยวกับการตายของเธอ วันนี้จะได้รู้ความจริง
"ผ...ผม...คุณชื่ออะไร"
สี่นิ้วที่สัมผัสถ้วยแก้ว กำลังรอพลังงานให้ช่วยเคลื่อนผ่านไปยังอักษรบนกระดาน
แต่ทว่า ทุกอย่างกลับนิ่ง มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องที่มืดสลัว บรรยากาศรอบตัวเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกขณะ ขนแขนของเด็กๆ เริ่มลุกชัน ทำให้ทั้งสี่ต้องมองหน้ากันว่าจะทำสิ่งใดต่อ
และแล้วหมูตัดสินใจถามขึ้น
"ใช่พี่ฟ้าหรือเปล่าครับ" แทบหยุดหายใจ เธอคนนั้นชื่อ ฟ้า หมูรู้มาจากพี่ชายของตนเพราะอยู่ห้องเดียวกัน
สิ่งที่ตั้งตารอคอยว่าถ้วยแก้วจะถูกเคลื่อนหรือไม่ ได้เป็นจริง ถ้วยแก้วที่นิ้วของทั้งสี่สัมผัสอยู่ค่อยๆ ถูกเคลื่อนไปตามตัวอักษร "ใ" ตามต่อด้วย "ช" และ ไม้เอก
"ใช่!" ทั้งหมดพูดพร้อมกับมองหน้ากันอย่างตื่นเต้น
"ใครฆ่าพี่ครับ" จู่ๆ โชกุนกลับพูดขึ้น ทำให้ทั้งสามหันไปมองหน้าอย่างตกใจที่โชกุนกล้าถามแบบนี้
แต่ทว่าความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง จนปังปังอยากถามขึ้นบ้าง
"ทำไมพี่ยังไม่ไปเกิดครับ"
เมื่อสิ้นเสียงปังปัง ถ้วยแก้วก็ถูกเคลื่อนอย่างรวดเร็วจนทั้งสี่ต้องแตะแน่นๆ ไม่เช่นนั้นอาจจะมีใครคนใดคนหนึ่งหลุดออกจากวงได้ จนถ้วยแก้วหยุดตรงตัวอักษรใด ทุกคนก็อ่านตามอย่างตื่นเต้น
"ต"
"า"
"ย"
"ตาย!"
"เฮ้ย!" เสียงร้องตกใจพร้อมเพรียงกันจนนิ้วของโชกุนหลุดออก ทำให้ทั้งสามต้องร้องขึ้น
"โชกุน!"
"กุ...กูกลัวแล้ว" เสียงตะกุกตะกักและพยายามถอยห่างจากวง ทำให้ปังปังต้องปล่อยมือเข้าไปดึงโชกุนไม่ให้ออกไปไกลจากเพื่อนๆ
"เอาไงต่อวะ" หมูหันไปถามเป้ให้รีบคิดแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จนเป้ต้องหันไปบอกคนที่ไม่ได้อยู่ในวงทันทีที่นึกได้
"พวกแกรีบเอานิ้วมาแตะเร็วเข้า...ต้องถามต่อ"
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะให้จบลงกลางทางแบบนี้ได้ยังไง ต้องเล่นให้จบสิถึงจะถูก แต่ยังไม่ทันที่จะดึงสองคนมาร่วมวงต่อก็มีเสียงฝีเท้ากำลังตรงมาที่นี่
"แอดด...พวกเธอมาทำอะไรกัน" เสียงครูสาวที่เป็นหัวหน้าเวรเปิดประตูพร้อมกับตะโกนเสียงดัง และไฟในห้องก็สว่างจนเห็นเด็กทุกคน
"พวกผม...คือ..." เป้หันไปมองเพื่อนทั้งสามที่ตกใจกอดกันกลม เขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงในเมื่อของตรงหน้าเป็นหลักฐานแล้วว่าพวกเขาแอบมาเล่นผีถ้วยแก้ว
ครูสาวไล่ทุกคนกลับบ้านและโทรแจ้งผู้ปกครองของเด็กแต่ละคน จึงเป็นเหตุให้ทั้งสี่ถูกกักบริเวณไม่ให้ไปเที่ยวเล่นตอนเย็นอีกเป็นเวลาหลายสัปดาห์
แต่หนึ่งในนั้นคือ เด็กชายโชกุน เขาไม่สามารถนอนหลับตาลงได้ ทุกๆ คืน คำว่า "ตาย" มักจะตามมาหลอกหลอนเขาตลอดเวลา กลัวจะจบชีวิตโดยไม่มีสาเหตุ กลัวว่าผีพี่ฟ้าจะตามมาฆ่าเขา
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง วันที่ไปโรงเรียนอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมีเรื่องแปลก
"โชกุน" เด็กผู้หญิงผมหยิกเพื่อนในห้องร้องเรียกก่อนที่โชกุนจะเดินไปนั่งโต๊ะ
"ได้ข่าวว่าหมูกับเป้เข้าโรงพยาบาล เธอรู้หรือเปล่าว่าพวกเขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลพร้อมกัน" น้ำเสียงสงสัยของเด็กหน้าตาน่ารัก
โชกุนได้ยินได้แต่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ
"มะ...ไม่รู้"
เด็กชายโชกุนหน้าซีดเหงื่อออกกำลังจะก้าวขาไปนั่งโต๊ะ แต่เพื่อนของเขากลับมาดักไม่ให้เขาเดินต่อ
"เดี๋ยวก่อนโชกุน พวกเธอไปทำอะไรกันมา หรือข่าวที่พวกเธอเล่นผีถ้วยแก้วในห้องพี่ปอหกจะเป็นจริง" เสียงเล็กๆ คาดคั้นเพื่อให้ได้คำตอบ แต่คนที่ควรจะตอบ กลับหน้าซีดด้วยความกลัว
"ไม่รู้...ฉันไม่รู้...อย่ามายุ่ง!" โชกุนรีบวิ่งไปนั่งที่ โดยไม่สนใจเพื่อนตัวเล็ก ที่พยายามจะคว้ามือเขาเพื่อคาดคั้นหาคำตอบที่ต้องการ
จิตใจของโชกุนไม่อยู่กับตัว ในหัวของเขาคิดแต่เรื่องพี่ฟ้า คำพูดที่ถูกทิ้งท้ายเอาไว้ แถมปังปังก็ไม่มาโรงเรียน ซึ่งเขาไม่รู้ว่าทำไม ส่วนเพื่อนต่างห้องทั้งสอง ต้องเข้าโรงพยาบาลโดยไม่ทราบสาเหตุกันอีก นี่เขาจะตายไหม
กว่าจะจบการเรียนของวันนี้ โชกุนนั่งหน้าซีดเหงื่อซึมทั้งวัน ซึ่งไม่มีใครสนใจเขา เพราะเขานั้นไม่ค่อยเด่นจึงไม่เป็นที่สังเกตความผิดปกติ แล้วหลังจากพ่อของเขามารับกลับบ้าน โชกุนได้เอ่ยถามหาปังปัง
"คุณพ่อ...ปังไปไหนครับ ทำไมไม่มาโรงเรียน"
"อืม...พ่อลืมบอก ปังไม่สบาย ป้าพรของลูกบอกพ่อว่า ปังเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน พวกเขาก็นึกว่าปังป่วย จะพาไปหาหมอแต่ปังไม่ยอมไป พรุ่งนี้ก็ไปเยี่ยมปังสิ วันเสาร์พอดี พ่ออนุญาต"
"ครับ" โชกุนพยักหน้าขานรับแต่ในใจคิดและกังวลอะไรหลายอย่าง
เช้าวันเสาร์มาถึง โชกุนรีบไปหาปังปังถึงบ้าน เขาใช้เวลาเดินไม่กี่นาทีเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน
"สวัสดีครับคุณป้า ปังเป็นยังไงบ้างครับ"
"เข้ามาก่อนสิ..." ป้าพรเปิดประตูบ้านให้โชกุนเข้ามาหาปัง
เมื่อมาถึงหน้าประตู โชกุนต้องชะงักที่ป้าพรหยุดเดินและมองห้องของปังปัง
"เข้าไปสิ ป้าลงไปทำกับข้าวก่อน" พูดจบป้าพรก็เดินหายไปเข้าครัวทันที
โชกุนแปลกใจกับสิ่งที่เห็นแต่ตนนั้นไม่สามารถยืนนิ่งๆ ต่อได้ จึงเปิดประตูเข้าไปหาและต้องแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางของคนป่วย ที่นั่งก้มหน้าคอตกอยู่บนเตียง เขาจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วยื่นมือไปแตะบ่าเบาๆ
"ปัง...นายเป็นอะไรไหม"
"อย่ามายุ่ง!" เสียงดังตะโกนใส่และปัดมือโชกุนออก
เด็กชายโชกุนตกใจกับใบหน้าคล้ำและเหลือกตาโตขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับไม่ใช่ปังปัง!
"ปัง...นายเป็นอะไร"
"อย่ามายุ่ง!" น้ำเสียงแหลมเล็กตะโกนใส่พร้อมกับถลึงตาอย่างน่ากลัว ทำให้โชกุนถอยหลังหนึ่งก้าว
แต่เด็กชายตัวเล็กกลับฮึดสู้ถึงแม้จะกลัวแทบขาดใจ ถัาเขาหนีหาย คนตรงหน้าอาจจะแย่กว่าเก่า จังหวะนั้นเขาเห็นกระดานผีถ้วยแก้ววางข้างๆ ปังปัง ด้วยความตกใจจึงร้องตะโกนพร้อมกับชี้ไปยังสิ่งที่เห็น
"เฮ้ย! ปัง...นายไปเอากระดานมาจากไหน"
ปังปังรีบฉวยกระดานผีถ้วยแก้วมากอดไว้ทันที แล้วส่ายหัวไปมาอย่างน่ากลัว นั่นทำให้โชกุนรู้ทันและใช้ลางสังหรณ์ว่าเจ้ากระดานผีนั่นต้องมีอะไรบางอย่าง เมื่อคิดได้ เขารีบเข้าไปยื้อแย่งให้เพื่อนรักออกห่างจากเจ้าสิ่งนี้
"เอามาปัง"
"ปล่อย...อย่ามายุ่งกับกู"
ทั้งสองยื้อแย่งเจ้าสิ่งที่ไม่น่าจะมาอยู่ในห้องของเด็กชายได้ ทั้งๆ ที่น่าจะอยู่ในห้องปกครองแต่ทว่ากลับมาอยู่ที่นี่ จึงเป็นสาเหตุทำให้ปังปังทำตัวแปลกไป
เด็กชายทั้งสองยังคงกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเพื่อให้ได้มาซึ่งของที่ถูกหมายปองแต่คนละวัตถุประสงค์ จนกระทั่ง!
"กรี๊ดดดดด...." เสียงร้องโหยหวนของบางสิ่งในร่างของปังปังส่งเสียงลงไปยังชั้นล่าง เพราะได้เห็นกระดานผีถ้วยแก้วนั้นกระเด็นออกทางหน้าต่างบนหัวนอน
"กรี๊ดดดด...ตุ๊บ"
โชกุนตกใจกับท่าทางของเพื่อนตน ที่สลบล้มพับทับตัวเขาหลังจากกรี๊ดดังสนั่นจนป้าพรต้องขึ้นมาดูลูกชาย
"ว๊ายยย...ปังลูก..."
หญิงวัยกลางคนรีบพาไปโรงพยาบาลก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้
ผ่านไปหลายสัปดาห์ ทั้งปังปัง เป้ หมู ออกจากโรงพยาบาล เด็กทั้งสี่ไม่มีใครพูดหรือถามในสิ่งที่เกิดขึ้น ได้แต่ใช้ชีวิตประจำวันให้ปกติโดยไม่นึกถึงหรือเล่นพิสูจน์สิ่งน่ากลัวหรือปริศนา เรื่องแปลก อีกต่อไป
แต่ทว่าทุกคนกลับลืมบางสิ่ง กระดานผีถ้วยแก้วที่ตกลงมาจากชั้นสองของบ้านนั้นได้หักเป็นสองท่อน ซึ่งยังไม่จบเพียงเท่านี้ สุนัขพันธุ์ไทยหลังอานนิสัยชอบซ่อนของและนำไปฝัง ได้เห็นเข้า จึงเข้าใจว่าเป็นของเล่น ได้คาบไปขุดหลุมฝังหลังบ้านทั้งสองอัน
ต่อมาสุนัขข้างบ้านนิสัยชอบขโมยของสุนัขตัวอื่นเป็นของตนเอง ได้ขุดไปแทะเล่นข้างถังขยะหน้าบ้านของเจ้านายตน พอเจ้านายเรียกก็ปล่อยทิ้งไว้ จนกระทั่งคนขายของเก่ามาเห็นเข้าจึงเก็บกลับไป
ส่วนเด็กหญิงฟ้าที่ตายอย่างปริศนานั้น ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป วิญญาณได้ล่องลอยวนเวียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ ทิ้งไว้แต่โต๊ะและเก้าอี้ที่เธอเคยใช้ให้ว่างเปล่าโดยไม่มีใครกล้านั่งต่อไป
"ชิๆ วันนี้เวลาเดิมนะพวกแก ห้ามเบี้ยว" เด็กชายตัวสูงโปร่งเป็นหัวหลักประจำกลุ่มของห้อง ป.5/5 อยากลองของเหมือนรุ่นพี่ ป.6 ที่ได้เล่นผีถ้วยแก้วในยามเย็น
"เออๆ รู้แล้วน่า ไอ้หมู คืนนี้เจอกันที่เดิมโว้ย!" เด็กชายอีกคนตัวเตี้ยกว่าตะโกนข้ามหัวเพื่อนๆ ในห้อง ให้คนที่ยืนสะพายกระเป๋าตรงประตูได้ยิน ก่อนที่เขาจะกลับบ้าน
"โชคเลือด ไอ้เป้ ไปแล้วโว้ย!" พูดจบเด็กชายหมูก็ก้าวขาแล้วปั่นจักรยานกลับบ้านของตนไป
ตกเย็นวันนั้นทั้งสองชวนเพื่อนชั้นปีเดียวกันอยู่ห้อง 4 มาร่วมวงได้ 2 คน จึงมีทั้งหมดเพียงแค่ 4 คน
"เออ แค่สี่คนก็เล่นได้ ไอ้เป้เตรียมกระดานมาไหม" หมูถามหากระดานเพื่อเล่นผีถ้วยแก้ว ทุกคนอยู่ในชั้นเรียนของรุ่นพี่ ป.6
"เอามา" เป้วางกระดานสี่เหลี่ยมที่มีตัวอักษรเตรียมพร้อม เขาได้มาจากร้านขายของเก่าข้างวัดและได้มาฟรีเสียด้วย จึงนำมาทดลองเล่นเพื่อความสนุกและทดสอบหาความจริงอะไรบางอย่าง
"อ้าว แกสองคนไม่มานั่งด้วยกันหรือไง" หมูขวักมือเรียกเพื่อนอีกสองคนที่ถือธูปกับไม้ขีดไฟในมือเพื่อเตรียมทำพิธี แต่ทว่าทั้งสองมัวแต่ยืนนิ่งไม่ยอมมาร่วมวง
"กุ...กูกลัวนี่หว่า" เด็กชายโชกุนกลัวผีขึ้นสมองแต่ถูกปังปังญาติห่างๆ ซึ่งเรียนห้องเดียวกันดึงมาเล่นผีถ้วยแก้ว
"กลัวอะไรกุน แกก็กลัวไม่เข้าเรื่อง ส่งธูปมา เดี๋ยวกูจุดเอง" ปังปังฉวยธูปกับไม้ขีดในมือของโชกุนไปจุดตามพิธีเรียกวิญญาณ
"เร็วๆ เข้า เดี๋ยวก็มีคนมาพบหรอก" หมูเร่ง แล้วคนที่ว่านั้นไม่ใช่ใครเป็นภารโรงนั่นเอง
พวกเขากลัวว่าภารโรงจะมาไล่ระหว่างกำลังเข้าได้เข้าเข็ม จึงไม่เปิดไฟ แต่ติดไฟฉายมาคนละอัน วางตั้งไว้ตามมุมล้อมรอบวงที่พวกเขานั่งล้อมกันอยู่
ธูปหนึ่งดอกถูกปักลงในขวดแก้วสีน้ำตาลขนาดเล็ก ที่ข้างในบรรจุทรายไว้เกือบเต็มขวด ได้ถูกวางใกล้ๆ กับวงพิธีของพวกเขา
ทั้งหมดนำนิ้วชี้มาแตะบนก้นถ้วยที่ถูกวางไว้ตรงกลางของกระดาน ก่อนที่จะตั้งคำถามเพื่อพิสูจน์ความจริงนั้น โชกุนก็ได้เอ่ยขึ้น
"กุ...กูได้ข่าวมาว่าเด็กนักเรียนหญิงห้องนี้ ถูกรัดคอตายหมกป่าข้างหมู่บ้านจริงไหมวะ" มือของโชกุนสั่นน้อยๆ เพราะเริ่มจะกลัว
"ก็ถามสิ พวกเรามากันเพราะเหตุนี้ไม่ใช่หรือไง พวกพี่ปอหกเล่นกันผิด เอานิ้วออกจากถ้วยก่อนจบพิธี เลยถูกผีกัด แต่พวกเราไม่โว้ย ลงมือถามกันได้แล้ว" เป้เริ่มหงุดหงิด อยากรู้ว่าวิญญาณในวันนี้จะใช่คนที่ตายจริงไหม
"งั้น ฉันก่อน" หมูก็อยากรู้ จึงรีบถามก่อนใคร ถึงแม้หัวใจจะเต้นแรงมากขนาดไหนก็ตาม สิ่งที่พวกพี่ๆ ชอบพูดกันเกี่ยวกับการตายของเธอ วันนี้จะได้รู้ความจริง
"ผ...ผม...คุณชื่ออะไร"
สี่นิ้วที่สัมผัสถ้วยแก้ว กำลังรอพลังงานให้ช่วยเคลื่อนผ่านไปยังอักษรบนกระดาน
แต่ทว่า ทุกอย่างกลับนิ่ง มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องที่มืดสลัว บรรยากาศรอบตัวเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกขณะ ขนแขนของเด็กๆ เริ่มลุกชัน ทำให้ทั้งสี่ต้องมองหน้ากันว่าจะทำสิ่งใดต่อ
และแล้วหมูตัดสินใจถามขึ้น
"ใช่พี่ฟ้าหรือเปล่าครับ" แทบหยุดหายใจ เธอคนนั้นชื่อ ฟ้า หมูรู้มาจากพี่ชายของตนเพราะอยู่ห้องเดียวกัน
สิ่งที่ตั้งตารอคอยว่าถ้วยแก้วจะถูกเคลื่อนหรือไม่ ได้เป็นจริง ถ้วยแก้วที่นิ้วของทั้งสี่สัมผัสอยู่ค่อยๆ ถูกเคลื่อนไปตามตัวอักษร "ใ" ตามต่อด้วย "ช" และ ไม้เอก
"ใช่!" ทั้งหมดพูดพร้อมกับมองหน้ากันอย่างตื่นเต้น
"ใครฆ่าพี่ครับ" จู่ๆ โชกุนกลับพูดขึ้น ทำให้ทั้งสามหันไปมองหน้าอย่างตกใจที่โชกุนกล้าถามแบบนี้
แต่ทว่าความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้ง จนปังปังอยากถามขึ้นบ้าง
"ทำไมพี่ยังไม่ไปเกิดครับ"
เมื่อสิ้นเสียงปังปัง ถ้วยแก้วก็ถูกเคลื่อนอย่างรวดเร็วจนทั้งสี่ต้องแตะแน่นๆ ไม่เช่นนั้นอาจจะมีใครคนใดคนหนึ่งหลุดออกจากวงได้ จนถ้วยแก้วหยุดตรงตัวอักษรใด ทุกคนก็อ่านตามอย่างตื่นเต้น
"ต"
"า"
"ย"
"ตาย!"
"เฮ้ย!" เสียงร้องตกใจพร้อมเพรียงกันจนนิ้วของโชกุนหลุดออก ทำให้ทั้งสามต้องร้องขึ้น
"โชกุน!"
"กุ...กูกลัวแล้ว" เสียงตะกุกตะกักและพยายามถอยห่างจากวง ทำให้ปังปังต้องปล่อยมือเข้าไปดึงโชกุนไม่ให้ออกไปไกลจากเพื่อนๆ
"เอาไงต่อวะ" หมูหันไปถามเป้ให้รีบคิดแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จนเป้ต้องหันไปบอกคนที่ไม่ได้อยู่ในวงทันทีที่นึกได้
"พวกแกรีบเอานิ้วมาแตะเร็วเข้า...ต้องถามต่อ"
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะให้จบลงกลางทางแบบนี้ได้ยังไง ต้องเล่นให้จบสิถึงจะถูก แต่ยังไม่ทันที่จะดึงสองคนมาร่วมวงต่อก็มีเสียงฝีเท้ากำลังตรงมาที่นี่
"แอดด...พวกเธอมาทำอะไรกัน" เสียงครูสาวที่เป็นหัวหน้าเวรเปิดประตูพร้อมกับตะโกนเสียงดัง และไฟในห้องก็สว่างจนเห็นเด็กทุกคน
"พวกผม...คือ..." เป้หันไปมองเพื่อนทั้งสามที่ตกใจกอดกันกลม เขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงในเมื่อของตรงหน้าเป็นหลักฐานแล้วว่าพวกเขาแอบมาเล่นผีถ้วยแก้ว
ครูสาวไล่ทุกคนกลับบ้านและโทรแจ้งผู้ปกครองของเด็กแต่ละคน จึงเป็นเหตุให้ทั้งสี่ถูกกักบริเวณไม่ให้ไปเที่ยวเล่นตอนเย็นอีกเป็นเวลาหลายสัปดาห์
แต่หนึ่งในนั้นคือ เด็กชายโชกุน เขาไม่สามารถนอนหลับตาลงได้ ทุกๆ คืน คำว่า "ตาย" มักจะตามมาหลอกหลอนเขาตลอดเวลา กลัวจะจบชีวิตโดยไม่มีสาเหตุ กลัวว่าผีพี่ฟ้าจะตามมาฆ่าเขา
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง วันที่ไปโรงเรียนอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมีเรื่องแปลก
"โชกุน" เด็กผู้หญิงผมหยิกเพื่อนในห้องร้องเรียกก่อนที่โชกุนจะเดินไปนั่งโต๊ะ
"ได้ข่าวว่าหมูกับเป้เข้าโรงพยาบาล เธอรู้หรือเปล่าว่าพวกเขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลพร้อมกัน" น้ำเสียงสงสัยของเด็กหน้าตาน่ารัก
โชกุนได้ยินได้แต่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ
"มะ...ไม่รู้"
เด็กชายโชกุนหน้าซีดเหงื่อออกกำลังจะก้าวขาไปนั่งโต๊ะ แต่เพื่อนของเขากลับมาดักไม่ให้เขาเดินต่อ
"เดี๋ยวก่อนโชกุน พวกเธอไปทำอะไรกันมา หรือข่าวที่พวกเธอเล่นผีถ้วยแก้วในห้องพี่ปอหกจะเป็นจริง" เสียงเล็กๆ คาดคั้นเพื่อให้ได้คำตอบ แต่คนที่ควรจะตอบ กลับหน้าซีดด้วยความกลัว
"ไม่รู้...ฉันไม่รู้...อย่ามายุ่ง!" โชกุนรีบวิ่งไปนั่งที่ โดยไม่สนใจเพื่อนตัวเล็ก ที่พยายามจะคว้ามือเขาเพื่อคาดคั้นหาคำตอบที่ต้องการ
จิตใจของโชกุนไม่อยู่กับตัว ในหัวของเขาคิดแต่เรื่องพี่ฟ้า คำพูดที่ถูกทิ้งท้ายเอาไว้ แถมปังปังก็ไม่มาโรงเรียน ซึ่งเขาไม่รู้ว่าทำไม ส่วนเพื่อนต่างห้องทั้งสอง ต้องเข้าโรงพยาบาลโดยไม่ทราบสาเหตุกันอีก นี่เขาจะตายไหม
กว่าจะจบการเรียนของวันนี้ โชกุนนั่งหน้าซีดเหงื่อซึมทั้งวัน ซึ่งไม่มีใครสนใจเขา เพราะเขานั้นไม่ค่อยเด่นจึงไม่เป็นที่สังเกตความผิดปกติ แล้วหลังจากพ่อของเขามารับกลับบ้าน โชกุนได้เอ่ยถามหาปังปัง
"คุณพ่อ...ปังไปไหนครับ ทำไมไม่มาโรงเรียน"
"อืม...พ่อลืมบอก ปังไม่สบาย ป้าพรของลูกบอกพ่อว่า ปังเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน พวกเขาก็นึกว่าปังป่วย จะพาไปหาหมอแต่ปังไม่ยอมไป พรุ่งนี้ก็ไปเยี่ยมปังสิ วันเสาร์พอดี พ่ออนุญาต"
"ครับ" โชกุนพยักหน้าขานรับแต่ในใจคิดและกังวลอะไรหลายอย่าง
เช้าวันเสาร์มาถึง โชกุนรีบไปหาปังปังถึงบ้าน เขาใช้เวลาเดินไม่กี่นาทีเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน
"สวัสดีครับคุณป้า ปังเป็นยังไงบ้างครับ"
"เข้ามาก่อนสิ..." ป้าพรเปิดประตูบ้านให้โชกุนเข้ามาหาปัง
เมื่อมาถึงหน้าประตู โชกุนต้องชะงักที่ป้าพรหยุดเดินและมองห้องของปังปัง
"เข้าไปสิ ป้าลงไปทำกับข้าวก่อน" พูดจบป้าพรก็เดินหายไปเข้าครัวทันที
โชกุนแปลกใจกับสิ่งที่เห็นแต่ตนนั้นไม่สามารถยืนนิ่งๆ ต่อได้ จึงเปิดประตูเข้าไปหาและต้องแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางของคนป่วย ที่นั่งก้มหน้าคอตกอยู่บนเตียง เขาจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วยื่นมือไปแตะบ่าเบาๆ
"ปัง...นายเป็นอะไรไหม"
"อย่ามายุ่ง!" เสียงดังตะโกนใส่และปัดมือโชกุนออก
เด็กชายโชกุนตกใจกับใบหน้าคล้ำและเหลือกตาโตขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับไม่ใช่ปังปัง!
"ปัง...นายเป็นอะไร"
"อย่ามายุ่ง!" น้ำเสียงแหลมเล็กตะโกนใส่พร้อมกับถลึงตาอย่างน่ากลัว ทำให้โชกุนถอยหลังหนึ่งก้าว
แต่เด็กชายตัวเล็กกลับฮึดสู้ถึงแม้จะกลัวแทบขาดใจ ถัาเขาหนีหาย คนตรงหน้าอาจจะแย่กว่าเก่า จังหวะนั้นเขาเห็นกระดานผีถ้วยแก้ววางข้างๆ ปังปัง ด้วยความตกใจจึงร้องตะโกนพร้อมกับชี้ไปยังสิ่งที่เห็น
"เฮ้ย! ปัง...นายไปเอากระดานมาจากไหน"
ปังปังรีบฉวยกระดานผีถ้วยแก้วมากอดไว้ทันที แล้วส่ายหัวไปมาอย่างน่ากลัว นั่นทำให้โชกุนรู้ทันและใช้ลางสังหรณ์ว่าเจ้ากระดานผีนั่นต้องมีอะไรบางอย่าง เมื่อคิดได้ เขารีบเข้าไปยื้อแย่งให้เพื่อนรักออกห่างจากเจ้าสิ่งนี้
"เอามาปัง"
"ปล่อย...อย่ามายุ่งกับกู"
ทั้งสองยื้อแย่งเจ้าสิ่งที่ไม่น่าจะมาอยู่ในห้องของเด็กชายได้ ทั้งๆ ที่น่าจะอยู่ในห้องปกครองแต่ทว่ากลับมาอยู่ที่นี่ จึงเป็นสาเหตุทำให้ปังปังทำตัวแปลกไป
เด็กชายทั้งสองยังคงกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเพื่อให้ได้มาซึ่งของที่ถูกหมายปองแต่คนละวัตถุประสงค์ จนกระทั่ง!
"กรี๊ดดดดด...." เสียงร้องโหยหวนของบางสิ่งในร่างของปังปังส่งเสียงลงไปยังชั้นล่าง เพราะได้เห็นกระดานผีถ้วยแก้วนั้นกระเด็นออกทางหน้าต่างบนหัวนอน
"กรี๊ดดดด...ตุ๊บ"
โชกุนตกใจกับท่าทางของเพื่อนตน ที่สลบล้มพับทับตัวเขาหลังจากกรี๊ดดังสนั่นจนป้าพรต้องขึ้นมาดูลูกชาย
"ว๊ายยย...ปังลูก..."
หญิงวัยกลางคนรีบพาไปโรงพยาบาลก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้
ผ่านไปหลายสัปดาห์ ทั้งปังปัง เป้ หมู ออกจากโรงพยาบาล เด็กทั้งสี่ไม่มีใครพูดหรือถามในสิ่งที่เกิดขึ้น ได้แต่ใช้ชีวิตประจำวันให้ปกติโดยไม่นึกถึงหรือเล่นพิสูจน์สิ่งน่ากลัวหรือปริศนา เรื่องแปลก อีกต่อไป
แต่ทว่าทุกคนกลับลืมบางสิ่ง กระดานผีถ้วยแก้วที่ตกลงมาจากชั้นสองของบ้านนั้นได้หักเป็นสองท่อน ซึ่งยังไม่จบเพียงเท่านี้ สุนัขพันธุ์ไทยหลังอานนิสัยชอบซ่อนของและนำไปฝัง ได้เห็นเข้า จึงเข้าใจว่าเป็นของเล่น ได้คาบไปขุดหลุมฝังหลังบ้านทั้งสองอัน
ต่อมาสุนัขข้างบ้านนิสัยชอบขโมยของสุนัขตัวอื่นเป็นของตนเอง ได้ขุดไปแทะเล่นข้างถังขยะหน้าบ้านของเจ้านายตน พอเจ้านายเรียกก็ปล่อยทิ้งไว้ จนกระทั่งคนขายของเก่ามาเห็นเข้าจึงเก็บกลับไป
ส่วนเด็กหญิงฟ้าที่ตายอย่างปริศนานั้น ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป วิญญาณได้ล่องลอยวนเวียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ ทิ้งไว้แต่โต๊ะและเก้าอี้ที่เธอเคยใช้ให้ว่างเปล่าโดยไม่มีใครกล้านั่งต่อไป
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.ย. 2561, 01:29:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ก.ย. 2561, 01:29:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 630
| << สี่สาวชอบเล่าเรื่องผี | ตามติด >> |