เรื่องสั้น Yaoi By Ha.Ma.06 - จบ
เรื่องสั้นที่ถูกรวบรวมไว้ในเรื่องนี้มีทั้งหมด 10 เรื่อง จบเพียงตอนเดียว
Tags: เรื่องสั้น วาย Yaoi
ตอน: พบกันที่ปลายอุโมงค์มืด
ความรักมักมาพร้อมกับเรื่องบังเอิญ หรือจะเป็นโชคชะตาฟ้ากำหนดกันแน่
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมชื่อ มืด เป็นพนักงานบริษัท อายุ 23 ปี ที่พ่อแม่ผมตั้งชื่อว่ามืดนั่นเป็นเพราะผมตัวดำ ขนาดอยู่ในความมืดยังเนียนไปกับบรรยากาศรอบตัว เห็นเพียงฟันซี่ขาวสวยสู้เท่านั้น แม้ว่าผมจะตัวดำมืด แต่ผมก็มีเสน่ห์นะ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่มีใคร เป็นเรื่องที่น่าเศร้า และแล้ววันที่เปลี่ยนชีวิตผมก็มาถึง เมื่อผมต้องย้ายงานมาทำที่แห่งใหม่
โดยปกติของการทำงานผมจะต้องผ่านอุโมงค์ทุกวัน และทุกเช้าผมมักจะพบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะราว 16 ปี ซึ่งผมคิดว่าเขาแปลก แปลกยังไงหรือ ก็แปลกตรงที่ทุกวันจะมายืนอยู่ปลายอุโมงค์ที่ผมผ่านเป็นประจำ และตรงเวลาทุกเช้า คือ 7.00 น ซึ่งเป็นช่วงที่รถยังไม่มากนัก
จนกระทั่งผมทนไม่ไหว ด้วยความอยากรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร แล้วมาทำอะไรตรงนี้ทุกวัน
"หนู มารอใคร" มืดถามเด็กน้อยที่หันมามองหน้าเขาด้วยดวงตาที่กลมโต กึก! น่ารัก!
"รอเพื่อนครับ ลุงมีอะไรกับผมเหรอ"
คำพูดกับหน้าตามักจะตรงข้ามกันเสมอ เขาขอเปลี่ยนจากคำว่าน่ารักแล้วคิดใหม่ว่า ไอ้เด็กนี่! มันช่างกวนบาทาเขานัก ไอ้สีหน้าแบบนี้ยิ่งน่าเตะ!
"ไม่มีอะไร พี่เห็นเรามายืนตรงนี้ทุกวันเลยสงสัย แล้วชื่ออะไรหล่ะ"
"แสง" น้ำเสียงห้วนจนมืดเบ้ปาก ไอ้เด็กไม่มีมารยาท
"ลุง เพื่อนผมมาแล้ว บายนะ แล้วพบกันใหม่" แสงวิ่งไปหาเพื่อนประมาณสองสามคน แต่ไม่ลืมส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาจนมืดต้องชะงัก
"อ...อื้ม" รอยยิ้มของเด็กน้อยมันดูน่ารัก จนอยากอุ้มกลับบ้าน
ทุกวันผมต้องแวะมาหาแสงทุกเช้าก่อนไปทำงาน จนรู้ว่าแสงเป็นลูกของคนแถวนั้น มีแต่แม่ไม่มีพ่อเพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อน เลยย้ายจากโรงเรียนเอกชนมาอยู่โรงเรียนวัดแทน ซึ่งตอนนี้กำลังขึ้นมอ 5 ผมได้สนิทกับแสงจนไปเที่ยวกันทุกเสาร์ และในวันสำคัญ จนทุกคนบอกว่าแสงเป็นหลาน
ความสนิทจนเริ่มขาดกันไม่ได้ ทุกวันผมต้องมาเจอเด็กน้อยของผมที่ปลายอุโมงค์ทุกครั้งจนเป็นเวลาสองปี แสงกำลังจะจบมอหก เขาดูแปลกไป
"มาไม่ได้อีกแล้วเหรอ"
"ใช่ครับ ช่วงนี้ผมต้องอ่านหนังสือสอบ"
จนแล้วจนรอดเด็กน้อยได้หายไปโดยไม่บอกลา ซึ่งกินเวลา 5 ปีได้แล้ว ส่วนผมยังคงทำงานตำแหน่งเดิมในบริษัทและชีวิตมนุษย์เงินเดือนก็ดำเนินไปเช่นทุกวัน
แต่ทุกๆ วันผมไม่เคยลืมที่จะแวะมาที่ปลายอุโมงค์และนึกถึงวันเก่าๆ
"5 ปีแล้วสินะ เด็กน้อยของฉันคงโตเป็นหนุ่มแล้วสิ หนูน้อยหายไปไหนกันไม่ส่งข่าวมาหาลุงคนนี้บ้างเลย"
"พรุ่งนี้ปีใหม่แล้ว ลุงไม่มีใครนั่งเคาว์ดาวน์ด้วย คงต้องอยู่ที่ห้องเหมือนเดิมสินะ" มืดถอนหายใจและลุกขึ้นเพื่อเดินกลับรถของตนเองแต่ต้องชะงัก เมื่อมีชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาเกลี้ยงเกลายืนขวางเขาอยู่
"ลุงมืด ตัวเตี้ยกว่าผมหรือนี่"
"แกเป็นใครมาเรียกฉันว่ามืดเดี๋ยวมีแจกบาทา "
"กวนเหมือนเดิมนะลุง ผมไงครับแสง เด็กน้อยของพี่"
มืดมองแสงที่ยืนชิดกับตัวของเขา เด็กคนนี้สูงและมีร่างกายกำยำเหมือนชายหนุ่มที่สุขภาพดี เป็นหนุ่มเต็มตัว ร่างกาย ใบหน้าที่ดูเปลี่ยนไปทำให้มืดต้องค้างกับสิ่งที่เห็น หนูน้อยในวันนั้นโตเป็นหนุ่มหน้าตาดีในวันนี้
"พี่แสง ไปหรือยังค่ะ สนหิวแล้วนะ" สาวน้อยผมยาวสลวยยื่นหน้าออกมาจากรถเก๋งคันงาม กวักมือเรียกแสงให้ไปหาเธอ สิ่งที่มืดเห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ ไม่ใช่แค่รูปร่างภายนอกที่เปลี่ยนแต่ได้แฟนสาวสวยเสียด้วย
"เออ…ลุงไปก่อนนะ ต้องรีบไปทำงาน บาย" มืดบอกกับแสงอย่างรวดเร็ว เขาไม่รอคำตอบอันใด กลับขึ้นรถตนเองออกจากที่นี่ทันที ทิ้งให้แสงยืนอ้าปากค้าง เขายังไม่ทันจะพูด มืดก็รีบหนีเขาเสียแล้ว
ปีใหม่วันเริ่มสิ่งดีสำหรับทุกคน แต่เป็นวันเดิมๆ เช่นทุกครั้งที่ผ่านมาของมืด เขากำลังนั่งทานมาม่าในหอพักอย่างสบายใจ อะไรจะสบายเท่านอนกลิ้งบนเตียงและต้มมาม่าหลายซองแล้วกินจนพุงหลาม
มืดนอนบนเตียงและดูเพดานสีหมองเข้ากับตึกที่เขาเช่าอย่างดี ถึงจะรู้สึกสบายแต่ขาดบางสิ่งไป แม้จะทำใจได้แล้วว่าเขาจะไม่กลับมา แต่เมื่อเจอกันอีกครั้งกลับมาพร้อมกับสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาต้องเจ็บช้ำ
"กลับมาทำไมกัน น่าจะหายไปเลยเถอะ" มืดบ่นและหลับตาหวนนึกถึงภาพล่าสุดที่เจอกัน จนเขาไม่สามารถอยู่ในห้องตนเองได้ ลงจากตึกและขับรถเล่นให้สบายใจ ผลสุดท้ายต้องมาจอดที่ปลายอุโมงค์
"ผลสุดท้ายต้องมาตรงนี้อีกแล้วสินะ เฮ้อ!" มืดถอนหายใจกับสิ่งที่ตนเองทำ คิดว่าจะหนีความคิดฟุ้งซ่านเสียหน่อย กลับมาอยู่จุดเดิมที่เคยเจอเด็กน้อยเป็นประจำ
"10 9 8 7 6 5 4 3 2 ...1 เย้" เสียงดังอึกทึกแสดงความยินดีกับการเข้าสู่ปีใหม่ เริ่มชีวิตที่สดใสแต่มืดกลับหม่นหมอง
"เฮ้ย...พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีกแล้วสินะ" เขามองดูดอกไม้ไฟน้อยใหญ่ เสียงดังก้องไปทั่ว แต่หัวใจกลับเงียบเหงา ใช่สินะ มันแค่กลับไปเงียบอย่างเดิมเท่านั้นเอง เมื่อก่อนอยู่ยังไง เราต้องอยู่ได้ มืดได้แต่บอกตนเองในใจ เขาหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่รถของตัวเอง แต่ต้องหงายหลังเมื่อชนเข้ากับร่างใหญ่ของใครบางคน และโชคดีที่ชายคนนั้นรับเขาไว้ได้
"ขอบคุณครับ" ด้วยความมืดและมีเพียงแสงไฟจากภายนอกทำให้เขาเห็นหน้าคนช่วยไม่ชัด
"ลุง...ผ...ผมแสงครับ"
เสียงที่มืดได้ยินทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น เขามาทำไม แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"ลุงอย่าเงียบสิ ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกลุง ผมผิดเอง พอจะบอก ลุงกลับวิ่งหนี ผมร้อนใจต้องมารอดักลุงตั้งแต่หัวค่ำ"
"บ...บอกอะไร" มืดกลืนน้ำลายลงคอ ตั้งใจฟังสิ่งที่แสงจะพูด จนลืมไปว่าตนอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
"ผมต้องย้ายบ้านกะทันหัน เลยไม่มีโอกาสมาหา อย่าโกรธผมเลยนะ" น้ำเสียงแสนเศร้าบ่งบอกว่ารู้สึกผิดเพียงใด แต่มืดกลับเลือกที่จะเงียบ เขากำลังคิดว่าสิ่งที่แสงบอกจริงใช่ไหม นี่เขารอและรอมา 5 ปีเพียงแค่ไม่บอกหรือล่ำลากันสักคำ เขาควรจะต้องโกรธสิถึงจะถูก
แต่แสงจ้องมองมืดในความมืดมิด มีเพียงความรู้สึกอบอุ่นแนบแน่นที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเท่านั้น ซึ่งทำให้รู้ว่าคนในอ้อมแขนยังอยู่ การรอคอยคำตอบสิ้นสุดลงเมื่อ แสงก้มลงจูบริมฝีปากที่เผยอให้เห็นไรฟันขาว จากแค่สัมผัสอ่อนหวานกลายเป็นรสร้อนแรง จนมืดหายใจแทบไม่ทัน ทำให้แสงต้องหยุดลงด้วยความเสียดาย
"ส...แสง น...นายทำอะไร" มืดได้สติรีบดันหน้าอกคนตัวใหญ่ให้คลายออก แต่แสงกลับกระชับกอดให้มากขึ้นพร้อมกับเกยคางบนบ่าของมืด ยิ่งทำให้มืดแทบหยุดหายใจเพราะความตื่นเต้น ตอนนี้หัวใจเขาแทบจะออกมาจากอก ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แสงจูบเขาทำไม ในเมื่อมีสาวสวยเคียงคู่อยู่แล้ว
"อย่าทำแบบนี้เลยแสง เดี๋ยวแฟนนายจะเข้าใจผิดเอา"
"แฟน"
"ใช่ สาวสวยที่ติดรถมากับนายไง" มืดเอียงคอสงสัยเมื่อแสงขมวดคิ้วทำหน้างง
"อ๋อ ไอ้สนน้องสาวผมเอง ลุงเข้าใจผิดตลอดเลยนะครับ" แสงอมยิ้มพร้อมกับหอมแก้มนิ่มของมืด จนใบหน้าของมืดร้อนผ่าวด้วยความอาย เขาต้องก้มหน้างุดกับอกของแสง ทั้งคู่ดื่มด่ำกับความสุขในวันขึ้นปีใหม่ที่มีเพียงพวกเขาสองคน
วันใหม่กับการทำงานของมืด ที่ไม่เหงาเหมือนเก่า และไม่ต้องคอยมองปลายอุโมงค์เพื่อหาเจ้าของหัวใจอย่างเช่นทุกวัน เพราะเจ้าของหัวใจเขาอยู่ข้างกาย พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ ยิ่งทำให้ใจละลายทุกครั้งที่เห็น ปีใหม่นี้ผมได้หัวใจมาอยู่ข้างตัว เป็นของขวัญที่ดีสำหรับผมเลยทีเดียว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมชื่อ มืด เป็นพนักงานบริษัท อายุ 23 ปี ที่พ่อแม่ผมตั้งชื่อว่ามืดนั่นเป็นเพราะผมตัวดำ ขนาดอยู่ในความมืดยังเนียนไปกับบรรยากาศรอบตัว เห็นเพียงฟันซี่ขาวสวยสู้เท่านั้น แม้ว่าผมจะตัวดำมืด แต่ผมก็มีเสน่ห์นะ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่มีใคร เป็นเรื่องที่น่าเศร้า และแล้ววันที่เปลี่ยนชีวิตผมก็มาถึง เมื่อผมต้องย้ายงานมาทำที่แห่งใหม่
โดยปกติของการทำงานผมจะต้องผ่านอุโมงค์ทุกวัน และทุกเช้าผมมักจะพบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะราว 16 ปี ซึ่งผมคิดว่าเขาแปลก แปลกยังไงหรือ ก็แปลกตรงที่ทุกวันจะมายืนอยู่ปลายอุโมงค์ที่ผมผ่านเป็นประจำ และตรงเวลาทุกเช้า คือ 7.00 น ซึ่งเป็นช่วงที่รถยังไม่มากนัก
จนกระทั่งผมทนไม่ไหว ด้วยความอยากรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร แล้วมาทำอะไรตรงนี้ทุกวัน
"หนู มารอใคร" มืดถามเด็กน้อยที่หันมามองหน้าเขาด้วยดวงตาที่กลมโต กึก! น่ารัก!
"รอเพื่อนครับ ลุงมีอะไรกับผมเหรอ"
คำพูดกับหน้าตามักจะตรงข้ามกันเสมอ เขาขอเปลี่ยนจากคำว่าน่ารักแล้วคิดใหม่ว่า ไอ้เด็กนี่! มันช่างกวนบาทาเขานัก ไอ้สีหน้าแบบนี้ยิ่งน่าเตะ!
"ไม่มีอะไร พี่เห็นเรามายืนตรงนี้ทุกวันเลยสงสัย แล้วชื่ออะไรหล่ะ"
"แสง" น้ำเสียงห้วนจนมืดเบ้ปาก ไอ้เด็กไม่มีมารยาท
"ลุง เพื่อนผมมาแล้ว บายนะ แล้วพบกันใหม่" แสงวิ่งไปหาเพื่อนประมาณสองสามคน แต่ไม่ลืมส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาจนมืดต้องชะงัก
"อ...อื้ม" รอยยิ้มของเด็กน้อยมันดูน่ารัก จนอยากอุ้มกลับบ้าน
ทุกวันผมต้องแวะมาหาแสงทุกเช้าก่อนไปทำงาน จนรู้ว่าแสงเป็นลูกของคนแถวนั้น มีแต่แม่ไม่มีพ่อเพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อน เลยย้ายจากโรงเรียนเอกชนมาอยู่โรงเรียนวัดแทน ซึ่งตอนนี้กำลังขึ้นมอ 5 ผมได้สนิทกับแสงจนไปเที่ยวกันทุกเสาร์ และในวันสำคัญ จนทุกคนบอกว่าแสงเป็นหลาน
ความสนิทจนเริ่มขาดกันไม่ได้ ทุกวันผมต้องมาเจอเด็กน้อยของผมที่ปลายอุโมงค์ทุกครั้งจนเป็นเวลาสองปี แสงกำลังจะจบมอหก เขาดูแปลกไป
"มาไม่ได้อีกแล้วเหรอ"
"ใช่ครับ ช่วงนี้ผมต้องอ่านหนังสือสอบ"
จนแล้วจนรอดเด็กน้อยได้หายไปโดยไม่บอกลา ซึ่งกินเวลา 5 ปีได้แล้ว ส่วนผมยังคงทำงานตำแหน่งเดิมในบริษัทและชีวิตมนุษย์เงินเดือนก็ดำเนินไปเช่นทุกวัน
แต่ทุกๆ วันผมไม่เคยลืมที่จะแวะมาที่ปลายอุโมงค์และนึกถึงวันเก่าๆ
"5 ปีแล้วสินะ เด็กน้อยของฉันคงโตเป็นหนุ่มแล้วสิ หนูน้อยหายไปไหนกันไม่ส่งข่าวมาหาลุงคนนี้บ้างเลย"
"พรุ่งนี้ปีใหม่แล้ว ลุงไม่มีใครนั่งเคาว์ดาวน์ด้วย คงต้องอยู่ที่ห้องเหมือนเดิมสินะ" มืดถอนหายใจและลุกขึ้นเพื่อเดินกลับรถของตนเองแต่ต้องชะงัก เมื่อมีชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาเกลี้ยงเกลายืนขวางเขาอยู่
"ลุงมืด ตัวเตี้ยกว่าผมหรือนี่"
"แกเป็นใครมาเรียกฉันว่ามืดเดี๋ยวมีแจกบาทา "
"กวนเหมือนเดิมนะลุง ผมไงครับแสง เด็กน้อยของพี่"
มืดมองแสงที่ยืนชิดกับตัวของเขา เด็กคนนี้สูงและมีร่างกายกำยำเหมือนชายหนุ่มที่สุขภาพดี เป็นหนุ่มเต็มตัว ร่างกาย ใบหน้าที่ดูเปลี่ยนไปทำให้มืดต้องค้างกับสิ่งที่เห็น หนูน้อยในวันนั้นโตเป็นหนุ่มหน้าตาดีในวันนี้
"พี่แสง ไปหรือยังค่ะ สนหิวแล้วนะ" สาวน้อยผมยาวสลวยยื่นหน้าออกมาจากรถเก๋งคันงาม กวักมือเรียกแสงให้ไปหาเธอ สิ่งที่มืดเห็นทำให้เขาแทบหยุดหายใจ ไม่ใช่แค่รูปร่างภายนอกที่เปลี่ยนแต่ได้แฟนสาวสวยเสียด้วย
"เออ…ลุงไปก่อนนะ ต้องรีบไปทำงาน บาย" มืดบอกกับแสงอย่างรวดเร็ว เขาไม่รอคำตอบอันใด กลับขึ้นรถตนเองออกจากที่นี่ทันที ทิ้งให้แสงยืนอ้าปากค้าง เขายังไม่ทันจะพูด มืดก็รีบหนีเขาเสียแล้ว
ปีใหม่วันเริ่มสิ่งดีสำหรับทุกคน แต่เป็นวันเดิมๆ เช่นทุกครั้งที่ผ่านมาของมืด เขากำลังนั่งทานมาม่าในหอพักอย่างสบายใจ อะไรจะสบายเท่านอนกลิ้งบนเตียงและต้มมาม่าหลายซองแล้วกินจนพุงหลาม
มืดนอนบนเตียงและดูเพดานสีหมองเข้ากับตึกที่เขาเช่าอย่างดี ถึงจะรู้สึกสบายแต่ขาดบางสิ่งไป แม้จะทำใจได้แล้วว่าเขาจะไม่กลับมา แต่เมื่อเจอกันอีกครั้งกลับมาพร้อมกับสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาต้องเจ็บช้ำ
"กลับมาทำไมกัน น่าจะหายไปเลยเถอะ" มืดบ่นและหลับตาหวนนึกถึงภาพล่าสุดที่เจอกัน จนเขาไม่สามารถอยู่ในห้องตนเองได้ ลงจากตึกและขับรถเล่นให้สบายใจ ผลสุดท้ายต้องมาจอดที่ปลายอุโมงค์
"ผลสุดท้ายต้องมาตรงนี้อีกแล้วสินะ เฮ้อ!" มืดถอนหายใจกับสิ่งที่ตนเองทำ คิดว่าจะหนีความคิดฟุ้งซ่านเสียหน่อย กลับมาอยู่จุดเดิมที่เคยเจอเด็กน้อยเป็นประจำ
"10 9 8 7 6 5 4 3 2 ...1 เย้" เสียงดังอึกทึกแสดงความยินดีกับการเข้าสู่ปีใหม่ เริ่มชีวิตที่สดใสแต่มืดกลับหม่นหมอง
"เฮ้ย...พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีกแล้วสินะ" เขามองดูดอกไม้ไฟน้อยใหญ่ เสียงดังก้องไปทั่ว แต่หัวใจกลับเงียบเหงา ใช่สินะ มันแค่กลับไปเงียบอย่างเดิมเท่านั้นเอง เมื่อก่อนอยู่ยังไง เราต้องอยู่ได้ มืดได้แต่บอกตนเองในใจ เขาหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่รถของตัวเอง แต่ต้องหงายหลังเมื่อชนเข้ากับร่างใหญ่ของใครบางคน และโชคดีที่ชายคนนั้นรับเขาไว้ได้
"ขอบคุณครับ" ด้วยความมืดและมีเพียงแสงไฟจากภายนอกทำให้เขาเห็นหน้าคนช่วยไม่ชัด
"ลุง...ผ...ผมแสงครับ"
เสียงที่มืดได้ยินทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น เขามาทำไม แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"ลุงอย่าเงียบสิ ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกลุง ผมผิดเอง พอจะบอก ลุงกลับวิ่งหนี ผมร้อนใจต้องมารอดักลุงตั้งแต่หัวค่ำ"
"บ...บอกอะไร" มืดกลืนน้ำลายลงคอ ตั้งใจฟังสิ่งที่แสงจะพูด จนลืมไปว่าตนอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
"ผมต้องย้ายบ้านกะทันหัน เลยไม่มีโอกาสมาหา อย่าโกรธผมเลยนะ" น้ำเสียงแสนเศร้าบ่งบอกว่ารู้สึกผิดเพียงใด แต่มืดกลับเลือกที่จะเงียบ เขากำลังคิดว่าสิ่งที่แสงบอกจริงใช่ไหม นี่เขารอและรอมา 5 ปีเพียงแค่ไม่บอกหรือล่ำลากันสักคำ เขาควรจะต้องโกรธสิถึงจะถูก
แต่แสงจ้องมองมืดในความมืดมิด มีเพียงความรู้สึกอบอุ่นแนบแน่นที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเท่านั้น ซึ่งทำให้รู้ว่าคนในอ้อมแขนยังอยู่ การรอคอยคำตอบสิ้นสุดลงเมื่อ แสงก้มลงจูบริมฝีปากที่เผยอให้เห็นไรฟันขาว จากแค่สัมผัสอ่อนหวานกลายเป็นรสร้อนแรง จนมืดหายใจแทบไม่ทัน ทำให้แสงต้องหยุดลงด้วยความเสียดาย
"ส...แสง น...นายทำอะไร" มืดได้สติรีบดันหน้าอกคนตัวใหญ่ให้คลายออก แต่แสงกลับกระชับกอดให้มากขึ้นพร้อมกับเกยคางบนบ่าของมืด ยิ่งทำให้มืดแทบหยุดหายใจเพราะความตื่นเต้น ตอนนี้หัวใจเขาแทบจะออกมาจากอก ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แสงจูบเขาทำไม ในเมื่อมีสาวสวยเคียงคู่อยู่แล้ว
"อย่าทำแบบนี้เลยแสง เดี๋ยวแฟนนายจะเข้าใจผิดเอา"
"แฟน"
"ใช่ สาวสวยที่ติดรถมากับนายไง" มืดเอียงคอสงสัยเมื่อแสงขมวดคิ้วทำหน้างง
"อ๋อ ไอ้สนน้องสาวผมเอง ลุงเข้าใจผิดตลอดเลยนะครับ" แสงอมยิ้มพร้อมกับหอมแก้มนิ่มของมืด จนใบหน้าของมืดร้อนผ่าวด้วยความอาย เขาต้องก้มหน้างุดกับอกของแสง ทั้งคู่ดื่มด่ำกับความสุขในวันขึ้นปีใหม่ที่มีเพียงพวกเขาสองคน
วันใหม่กับการทำงานของมืด ที่ไม่เหงาเหมือนเก่า และไม่ต้องคอยมองปลายอุโมงค์เพื่อหาเจ้าของหัวใจอย่างเช่นทุกวัน เพราะเจ้าของหัวใจเขาอยู่ข้างกาย พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ ยิ่งทำให้ใจละลายทุกครั้งที่เห็น ปีใหม่นี้ผมได้หัวใจมาอยู่ข้างตัว เป็นของขวัญที่ดีสำหรับผมเลยทีเดียว
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2562, 09:13:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มี.ค. 2562, 09:14:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 651
| ความรักดั่งจันทร์สีเลือด >> |