ฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา: หอมดึก (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
'พฤษภา' สาวสวยผู้อ่อนหวาน ทายาทผู้พี่ของตระกูลมาเฟียคูเปอร์สไตน์เดินทางมาเมืองไทยเพื่อดูแลญาติผู้ใหญ่ของมารดาที่ล้มป่วย หล่อนไม่รู้เลยสักนิดว่าได้เดินเข้าสู่อุ้งมืออันหยาบกร้านของ 'เสือ' หรือ 'พยัคฆ์' วีรกาญจน์ ทายาทนายเหมืองที่เพิ่งฆ่าตัวตายไปเพราะภรรยาแอบเล่นชู้กับสามีของเศรษฐีนีผู้เป็นญาติของหล่อน พยัคฆ์ฉุดกระชากลากถูพฤษภาเข้าไปในป่าลึกด้วยความแค้น เขาคิดจะใช้หล่อนเรียกร้องความยุติธรรมให้ครอบครัว
'เมษา' น้องน้อยผู้ปราดเปรียว มือแม่นปืนที่ทั้งใจร้อนและวู่วาม รีบรุดมาตามพี่สาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ หล่อนจึงได้พบกับ 'ธรรศ' พ่อหม้ายเรือพ่วงสวมแว่นหนาเตอะผู้ตกกระไดพลอยโจนมาเป็นพรานนำทางให้หล่อน เมษาหัวหมุนไปหมดกับบุคลิกของเขา เปลือกนอกเขาทั้งเย็นชาและเชื่องช้า แต่ทว่าบางครั้งกลับจู่โจมฉับไวจนน่าหวาดหวั่น
หรือว่าเขาจะเป็นเสือซ่อนเล็บตัวที่สองแห่งดงสางเสือกันแน่!
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง 'พนาพร่ำรัก') และตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เช่นเคยจ้า ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้หอมดึกจะพาทุกท่านไปบุกป่าล่าเสือและล่าสาวในคราวเดียวกัน! ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เพราะนอกจากมีเสือเถื่อนและเสือขรึมให้สาวๆ หวั่นไหวเล่นแล้ว พ่วงด้วยความมันแบบซื่อๆ ฮาๆ ตามประสาชาวบ้านในป่าเขาลำเนาไพร บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค ร้านภาวิกา และร้านหนอนนิยาย เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 448 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 3 ตอนรวด!)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 345฿ จากราคาปก 382฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 390฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 415฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
'เมษา' น้องน้อยผู้ปราดเปรียว มือแม่นปืนที่ทั้งใจร้อนและวู่วาม รีบรุดมาตามพี่สาวที่หายตัวไปอย่างลึกลับ หล่อนจึงได้พบกับ 'ธรรศ' พ่อหม้ายเรือพ่วงสวมแว่นหนาเตอะผู้ตกกระไดพลอยโจนมาเป็นพรานนำทางให้หล่อน เมษาหัวหมุนไปหมดกับบุคลิกของเขา เปลือกนอกเขาทั้งเย็นชาและเชื่องช้า แต่ทว่าบางครั้งกลับจู่โจมฉับไวจนน่าหวาดหวั่น
หรือว่าเขาจะเป็นเสือซ่อนเล็บตัวที่สองแห่งดงสางเสือกันแน่!
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง 'พนาพร่ำรัก') และตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เช่นเคยจ้า ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้หอมดึกจะพาทุกท่านไปบุกป่าล่าเสือและล่าสาวในคราวเดียวกัน! ใครชอบแนวโรแมนติก น่ารักละมุน หวานซึ้ง มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เพราะนอกจากมีเสือเถื่อนและเสือขรึมให้สาวๆ หวั่นไหวเล่นแล้ว พ่วงด้วยความมันแบบซื่อๆ ฮาๆ ตามประสาชาวบ้านในป่าเขาลำเนาไพร บทเลิฟซีนสวย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค ร้านภาวิกา และร้านหนอนนิยาย เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 448 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 3 ตอนรวด!)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 345฿ จากราคาปก 382฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 390฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 415฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: เสือ ป่า พี่น้อง เซ็กซี่ ละมุน เถื่อน เชลย คุณหนู มาเฟีย บู๊ ครอบครัว
ตอน: บทที่1 -100%
พอรุ่งสาง เสียงเอ็ดตะโรบาดหูก็ดังขึ้น
“แม่เจ้าโว้ย! ผู้หญิงสมัยนี้นอนกินบ้านกินเมืองจริงๆ ตะวันโด่งยังนอนกรนสนั่นไม่รู้จักอาย”
ใคร ใครนอนกรน พฤษภาจับข้อความได้เพียงตอนท้าย หล่อนเปิดเปลือกตา ขยับร่างกายช้าๆ ก่อนจะครางออกมา
“โอย กระดูกหักหมดแล้วแน่ๆ ปวดไปทั้งตัวเลย” เสียงครางอ่อยๆ ยังอุตส่าห์ดังไปเข้าหูคนที่อยู่ข้างนอก กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่หล่อนได้แต่กลืนน้ำลายด้วยความอยากดื่มลอยมาเตะจมูก เขาไม่เคยเผื่อแผ่ อาหารกระป๋องที่เปิดอุ่นไว้ที่เตาสนามนั่นก็เหมือนกัน หล่อนคลานออกมาจากกระโจม ผมหยักสวยกระจายรุงรังล้อมกรอบใบหน้าเรียวเล็ก
“ไปหาอาหารของเธอเสียสิ อีกเดี๋ยวฉันจะเดินทางแล้ว”
ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก หล่อนเองก็เคยคิดว่าฟังผิดเหมือนกัน เขามีอาหารกระป๋องเต็มกระเป๋าเดินป่า แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์กินของเขา ทุกวันหล่อนต้องหาอาหารกินเอง พฤษภาโกรธมากจนไม่ยอมขยับเขยื้อนไปหาอาหารในสองวันแรก จนเข้าวันที่สามหล่อนก็แน่ใจว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
‘เธอเป็นตัวประกัน แล้วก็ไม่ใช่ตัวประกันประเภทเชลยสวาทที่พระเอกลักพาเอามาทำเมียด้วยจะได้ต้องขุนให้อ้วน เอาไว้กก เพราะฉะนั้นถ้าเธออยากกิน เธอก็ต้องไปหาของกินเอง’
เขาบอกหล่อนอย่างนั้นตั้งแต่ค่ำวันแรกที่ได้ตัวหล่อนมา พฤษภาจำได้ว่าหล่อนเบิกตาจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง แต่หลังจากนั้นเขาก็ทำให้หล่อนเห็นว่าเขาหมายความตามที่พูดทุกคำ เมื่อพยายามทำใจได้แล้ว พฤษภาก็เริ่มหาอาหารประจำแต่ละวัน หล่อนไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีความ สามารถหาโปรตีนใส่ร่างกายจากป่าเขาลำเนาไพรแบบนี้ได้ แต่เมื่อท้องหิว หล่อนก็ได้พบว่าหล่อนทำได้ทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด
โชคยังดีที่ที่พักที่เคลื่อนย้ายลึกเข้าไปในป่าดงดิบเรื่อยๆ นี้อยู่ไม่ห่างจากแหล่งน้ำมากนัก หล่อนจึงได้ปลา กุ้ง และปูจิ๋วในลำธารหรือแม้แต่กล้วยป่าเหี่ยวๆ ประทังชีวิตมาเป็นสัปดาห์แล้ว
เช้านี้เขานั่งอยู่ข้างกองไฟ ยกแก้วสนามที่มีกาแฟหอมๆ ขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ เมื่อหล่อนขยับลุกขึ้น เขาก็ลดแก้วกาแฟลง เหลือบมองมีดเป็นเชิงอนุญาตให้หล่อนหยิบไปได้แล้วก็เมินมองไปทางอื่น พฤษภาก้มลงหยิบมันขึ้นมา ไม่คิดว่าจะเอาไปล่าสัตว์หรอกแต่เพื่อป้องกันตัวมากกว่า
ป่าดงดิบแบบนี้คงมีสัตว์ร้ายแน่ๆ ถ้าบิดามาด้วยคงชอบล่าสัตว์ หล่อนคิดถึงคนที่คอยปกป้องหล่อนกับมารดาและน้องสาวมาโดยตลอด
‘พ่อจะดูแลปกป้องแม่กับลูกๆ ให้ดีที่สุด แต่ทุกคนก็ต้องเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเองด้วย...ต้องหัดยิงปืนให้เป็น พ่อรู้ว่าเมย์กับแม่ไม่ชอบ แต่มันจำเป็น’
บิดาพร่ำบอกตั้งแต่หล่อนยังเล็ก ถึงกับเปิดธุรกิจสนามยิงปืนใหญ่ โตด้วย ทั้งที่ก็มีทำธุรกิจอื่นอีกตั้งมากมายแล้วไม่ว่าจะเป็นฟิตเนสหรูหลายสาขา โรงแรม และคลับชื่อดังที่กระจายอยู่ทั่วรัฐทางใต้ของสหรัฐอเมริกา
ตอนนี้หล่อนเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าทำไมบิดาต้องเคี่ยวเข็ญหล่อนกับน้องขนาดนี้!
พฤษภาเดินไปในป่ามุ่งหน้าลงไปตามความลาดชันไปที่ลำธารสายเดิมที่เขาพาหล่อนเดินทวนน้ำขึ้นมาหลายวันแล้ว ลำธารสายนั้นเป็นแหล่งอาหารและที่พักผ่อนหย่อนใจเล็กๆ น้อยๆ ที่หล่อนหาได้ระหว่างวันและวันนี้หล่อนก็มีโชคอีกเช่นเคย
“อุ๊ย! นกน้อย โธ่พายุพัดลงมาจากรังสินะ” หล่อนคุกเข่าลงที่พื้นจับร่างอ่อนปวกเปียกของนกน้อยที่มีขนขึ้นเพียงบางๆ ประคองไว้ในมือ ดวงตาของมันปิดสนิท
มันตายเสียแล้ว...
หล่อนแหงนหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ไม่พบรังหรือร่องรอยของลูกนกตัวอื่นๆ หรือพ่อแม่ของมัน พายุคงพัดมันมาไกลมากทีเดียว พฤษภาน้ำตาหยด มองเจ้านกน้อยในมือ มันมีสภาพไม่ต่างกับหล่อน ใจหนึ่งบอกแบบนั้น แต่อีกใจหนึ่งกลับตอบรับน้ำย่อยในท้องแห้งๆ ของหล่อนอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย
โปรตีนน้อยๆ จากมันคงช่วยให้หล่อนรอดไปได้อีกหลายวัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา กลิ่นหอมก็ลอยมาจากนกน้อยกรอบเกรียมที่เสียบปลายไม้ย่างอยู่บนกองไฟ น้ำมันหยดลงใส่ฟืนดังฉี่ๆ กวนน้ำย่อยของคนที่กินแต่อาหารกระป๋องมาหลายวัน ปกติหล่อนได้มาแต่พวกปลาเล็กปลาน้อยแต่วันนี้ก้าวหน้าไม่เบา
ก็ดีจะได้รอดไปถึงวันที่เขาได้ทุกอย่างคืนมาจากเศรษฐีหน้าเลือดคู่นั้น
“กินอิ่มแล้วก็รีบเก็บของ อ้อ นั่นถุงใส่เสื้อผ้าของเธอ ที่นี่ไม่ใช่เมืองนอกเมืองนาที่จะมาแก้ผ้าอาบน้ำกลางป่าไม่รู้จักอายผีสางเทวดา ถ้าจะยั่วฉันก็ล้มเลิกความคิดไปได้เลย ฉันไม่พิศวาส” เขาเน้นถ้อยคำร้ายกาจนั้นจนหล่อนอ้าปากค้าง รสชาติอาหารมื้อเช้าขมเฝื่อน เขาลุกไปเก็บข้าวของของตัวเองแล้วเดินหายเข้าไปในป่า
“คนอะไรร้ายกาจอย่างนี้” หล่อนคราง นึกอยากจะขว้างอะไรตาม หลังเขาไปแต่ก็ทำได้แค่คิด ความคิดที่จะหนีเขาไปก็เป็นอันตกไปเช่นกัน หล่อนพยายามไปแล้วในสองวันแรกที่เขาจับตัวมา แล้วเขาก็ตามไป ‘ลาก’ ตัวหล่อนมาพร้อมบทลงโทษแสนสาหัส หล่อนจำได้ว่าเขาพาหล่อนเดินทั้งวันทั้งคืนติดๆ กันสองวันจนหล่อนเป็นลมพับไปพร้อมกับขู่ว่าถ้าคิดหนีอีกเขาจะฆ่าหล่อนเสียแล้วฝังไว้ในป่านี่ หล่อนจะไม่ได้พบหน้าครอบครัวหล่อนอีก แค่คิดหัวใจของพฤษภาก็ปวดร้าวหนักหนา
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
“แม่เจ้าโว้ย! ผู้หญิงสมัยนี้นอนกินบ้านกินเมืองจริงๆ ตะวันโด่งยังนอนกรนสนั่นไม่รู้จักอาย”
ใคร ใครนอนกรน พฤษภาจับข้อความได้เพียงตอนท้าย หล่อนเปิดเปลือกตา ขยับร่างกายช้าๆ ก่อนจะครางออกมา
“โอย กระดูกหักหมดแล้วแน่ๆ ปวดไปทั้งตัวเลย” เสียงครางอ่อยๆ ยังอุตส่าห์ดังไปเข้าหูคนที่อยู่ข้างนอก กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่หล่อนได้แต่กลืนน้ำลายด้วยความอยากดื่มลอยมาเตะจมูก เขาไม่เคยเผื่อแผ่ อาหารกระป๋องที่เปิดอุ่นไว้ที่เตาสนามนั่นก็เหมือนกัน หล่อนคลานออกมาจากกระโจม ผมหยักสวยกระจายรุงรังล้อมกรอบใบหน้าเรียวเล็ก
“ไปหาอาหารของเธอเสียสิ อีกเดี๋ยวฉันจะเดินทางแล้ว”
ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก หล่อนเองก็เคยคิดว่าฟังผิดเหมือนกัน เขามีอาหารกระป๋องเต็มกระเป๋าเดินป่า แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์กินของเขา ทุกวันหล่อนต้องหาอาหารกินเอง พฤษภาโกรธมากจนไม่ยอมขยับเขยื้อนไปหาอาหารในสองวันแรก จนเข้าวันที่สามหล่อนก็แน่ใจว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
‘เธอเป็นตัวประกัน แล้วก็ไม่ใช่ตัวประกันประเภทเชลยสวาทที่พระเอกลักพาเอามาทำเมียด้วยจะได้ต้องขุนให้อ้วน เอาไว้กก เพราะฉะนั้นถ้าเธออยากกิน เธอก็ต้องไปหาของกินเอง’
เขาบอกหล่อนอย่างนั้นตั้งแต่ค่ำวันแรกที่ได้ตัวหล่อนมา พฤษภาจำได้ว่าหล่อนเบิกตาจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง แต่หลังจากนั้นเขาก็ทำให้หล่อนเห็นว่าเขาหมายความตามที่พูดทุกคำ เมื่อพยายามทำใจได้แล้ว พฤษภาก็เริ่มหาอาหารประจำแต่ละวัน หล่อนไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีความ สามารถหาโปรตีนใส่ร่างกายจากป่าเขาลำเนาไพรแบบนี้ได้ แต่เมื่อท้องหิว หล่อนก็ได้พบว่าหล่อนทำได้ทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด
โชคยังดีที่ที่พักที่เคลื่อนย้ายลึกเข้าไปในป่าดงดิบเรื่อยๆ นี้อยู่ไม่ห่างจากแหล่งน้ำมากนัก หล่อนจึงได้ปลา กุ้ง และปูจิ๋วในลำธารหรือแม้แต่กล้วยป่าเหี่ยวๆ ประทังชีวิตมาเป็นสัปดาห์แล้ว
เช้านี้เขานั่งอยู่ข้างกองไฟ ยกแก้วสนามที่มีกาแฟหอมๆ ขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ เมื่อหล่อนขยับลุกขึ้น เขาก็ลดแก้วกาแฟลง เหลือบมองมีดเป็นเชิงอนุญาตให้หล่อนหยิบไปได้แล้วก็เมินมองไปทางอื่น พฤษภาก้มลงหยิบมันขึ้นมา ไม่คิดว่าจะเอาไปล่าสัตว์หรอกแต่เพื่อป้องกันตัวมากกว่า
ป่าดงดิบแบบนี้คงมีสัตว์ร้ายแน่ๆ ถ้าบิดามาด้วยคงชอบล่าสัตว์ หล่อนคิดถึงคนที่คอยปกป้องหล่อนกับมารดาและน้องสาวมาโดยตลอด
‘พ่อจะดูแลปกป้องแม่กับลูกๆ ให้ดีที่สุด แต่ทุกคนก็ต้องเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเองด้วย...ต้องหัดยิงปืนให้เป็น พ่อรู้ว่าเมย์กับแม่ไม่ชอบ แต่มันจำเป็น’
บิดาพร่ำบอกตั้งแต่หล่อนยังเล็ก ถึงกับเปิดธุรกิจสนามยิงปืนใหญ่ โตด้วย ทั้งที่ก็มีทำธุรกิจอื่นอีกตั้งมากมายแล้วไม่ว่าจะเป็นฟิตเนสหรูหลายสาขา โรงแรม และคลับชื่อดังที่กระจายอยู่ทั่วรัฐทางใต้ของสหรัฐอเมริกา
ตอนนี้หล่อนเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าทำไมบิดาต้องเคี่ยวเข็ญหล่อนกับน้องขนาดนี้!
พฤษภาเดินไปในป่ามุ่งหน้าลงไปตามความลาดชันไปที่ลำธารสายเดิมที่เขาพาหล่อนเดินทวนน้ำขึ้นมาหลายวันแล้ว ลำธารสายนั้นเป็นแหล่งอาหารและที่พักผ่อนหย่อนใจเล็กๆ น้อยๆ ที่หล่อนหาได้ระหว่างวันและวันนี้หล่อนก็มีโชคอีกเช่นเคย
“อุ๊ย! นกน้อย โธ่พายุพัดลงมาจากรังสินะ” หล่อนคุกเข่าลงที่พื้นจับร่างอ่อนปวกเปียกของนกน้อยที่มีขนขึ้นเพียงบางๆ ประคองไว้ในมือ ดวงตาของมันปิดสนิท
มันตายเสียแล้ว...
หล่อนแหงนหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ไม่พบรังหรือร่องรอยของลูกนกตัวอื่นๆ หรือพ่อแม่ของมัน พายุคงพัดมันมาไกลมากทีเดียว พฤษภาน้ำตาหยด มองเจ้านกน้อยในมือ มันมีสภาพไม่ต่างกับหล่อน ใจหนึ่งบอกแบบนั้น แต่อีกใจหนึ่งกลับตอบรับน้ำย่อยในท้องแห้งๆ ของหล่อนอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย
โปรตีนน้อยๆ จากมันคงช่วยให้หล่อนรอดไปได้อีกหลายวัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา กลิ่นหอมก็ลอยมาจากนกน้อยกรอบเกรียมที่เสียบปลายไม้ย่างอยู่บนกองไฟ น้ำมันหยดลงใส่ฟืนดังฉี่ๆ กวนน้ำย่อยของคนที่กินแต่อาหารกระป๋องมาหลายวัน ปกติหล่อนได้มาแต่พวกปลาเล็กปลาน้อยแต่วันนี้ก้าวหน้าไม่เบา
ก็ดีจะได้รอดไปถึงวันที่เขาได้ทุกอย่างคืนมาจากเศรษฐีหน้าเลือดคู่นั้น
“กินอิ่มแล้วก็รีบเก็บของ อ้อ นั่นถุงใส่เสื้อผ้าของเธอ ที่นี่ไม่ใช่เมืองนอกเมืองนาที่จะมาแก้ผ้าอาบน้ำกลางป่าไม่รู้จักอายผีสางเทวดา ถ้าจะยั่วฉันก็ล้มเลิกความคิดไปได้เลย ฉันไม่พิศวาส” เขาเน้นถ้อยคำร้ายกาจนั้นจนหล่อนอ้าปากค้าง รสชาติอาหารมื้อเช้าขมเฝื่อน เขาลุกไปเก็บข้าวของของตัวเองแล้วเดินหายเข้าไปในป่า
“คนอะไรร้ายกาจอย่างนี้” หล่อนคราง นึกอยากจะขว้างอะไรตาม หลังเขาไปแต่ก็ทำได้แค่คิด ความคิดที่จะหนีเขาไปก็เป็นอันตกไปเช่นกัน หล่อนพยายามไปแล้วในสองวันแรกที่เขาจับตัวมา แล้วเขาก็ตามไป ‘ลาก’ ตัวหล่อนมาพร้อมบทลงโทษแสนสาหัส หล่อนจำได้ว่าเขาพาหล่อนเดินทั้งวันทั้งคืนติดๆ กันสองวันจนหล่อนเป็นลมพับไปพร้อมกับขู่ว่าถ้าคิดหนีอีกเขาจะฆ่าหล่อนเสียแล้วฝังไว้ในป่านี่ หล่อนจะไม่ได้พบหน้าครอบครัวหล่อนอีก แค่คิดหัวใจของพฤษภาก็ปวดร้าวหนักหนา
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มี.ค. 2562, 06:27:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มี.ค. 2562, 06:27:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 803
| << บทที่1 -50% | บทที่2 -50% >> |