กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: พิมมาศ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
เพราะเสียงกระซิบจากชายในฝัน
ทำให้ 'เอริน' จดจำฝังใจและรอวันที่จะได้พบเจอ
จนเวลาผันผ่านนานนับยี่สิบปี...
เสียงนั้นกลับเข้ามาย้ำเตือนความทรงจำของเธออีกครั้ง
ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่แก่กว่าเธอร่วมสิบกว่าปีได้ ทั้งแววตาและน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งติดพัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เธอจะทำอย่างไรกับใจของตัวเอง
Love go on, until the end of the world…
เพราะความน่ารัก สดใส เยาว์วัยของเธอ
ทำให้ 'ชานนท์' กลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมความรู้สึกดีๆ
ผ่านไปอีกหนึ่งปี...
เขากลับมาหาเธอพร้อมคำสัญญาที่เคยให้ไว้
รอยยิ้มของยายกุหลาบชมพูแก้มกลมผู้สดใส อ่อนโยน
กำลังหลอมละลายความแค้นในใจของเขาให้กลายกลับมาเป็นความรักอีกครั้ง
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "พิมมาศ" และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เปิดจองเร็วๆ นี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้โรแมนติก น่ารักน่าหยิกมากๆ ใครชอบพระเอกหนุ่มใหญ่สายเปย์ รุกจีบเด็ก ส่วนเด็กมีความใสซื่อแต่แก่นแก้วนิดๆ และแอบตามตื๊อ มิควรพลาดจ้าาาาา นอกจากนี้ยังได้ไปเที่ยวยุโรปกันด้วย มีความดราม่าของเรื่องราวในวัยเด็กระหว่างกันแฝงอยู่ด้วยค่ะ #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านภาวิกา ร้านbestbooksmile เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 624 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 385฿ จากราคาปก 445฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 430฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 455฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
ทำให้ 'เอริน' จดจำฝังใจและรอวันที่จะได้พบเจอ
จนเวลาผันผ่านนานนับยี่สิบปี...
เสียงนั้นกลับเข้ามาย้ำเตือนความทรงจำของเธออีกครั้ง
ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่แก่กว่าเธอร่วมสิบกว่าปีได้ ทั้งแววตาและน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งติดพัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เธอจะทำอย่างไรกับใจของตัวเอง
Love go on, until the end of the world…
เพราะความน่ารัก สดใส เยาว์วัยของเธอ
ทำให้ 'ชานนท์' กลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมความรู้สึกดีๆ
ผ่านไปอีกหนึ่งปี...
เขากลับมาหาเธอพร้อมคำสัญญาที่เคยให้ไว้
รอยยิ้มของยายกุหลาบชมพูแก้มกลมผู้สดใส อ่อนโยน
กำลังหลอมละลายความแค้นในใจของเขาให้กลายกลับมาเป็นความรักอีกครั้ง
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "พิมมาศ" และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เปิดจองเร็วๆ นี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้โรแมนติก น่ารักน่าหยิกมากๆ ใครชอบพระเอกหนุ่มใหญ่สายเปย์ รุกจีบเด็ก ส่วนเด็กมีความใสซื่อแต่แก่นแก้วนิดๆ และแอบตามตื๊อ มิควรพลาดจ้าาาาา นอกจากนี้ยังได้ไปเที่ยวยุโรปกันด้วย มีความดราม่าของเรื่องราวในวัยเด็กระหว่างกันแฝงอยู่ด้วยค่ะ #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านภาวิกา ร้านbestbooksmile เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 624 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 385฿ จากราคาปก 445฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 430฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 455฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: สายเปย์ รุกจีบ น่ารัก ดราม่า แก้แค้น ลอนดอน ฟลอเรนซ์
ตอน: บทที่ 22 -100%
เช้าวันใหม่มาพร้อมอากาศสดใสไร้เมฆ
เอรินอยู่ในชุดสายเดี่ยวสีดำสวมทับด้วยเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวเนื้อบางแขนยาว กับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าปล่อยชายรุ่งริ่ง หล่อนจัดสัมภาระอย่างขมีขมันใส่ท้ายรถกระบะตอนเดียวที่เหลือว่างอยู่หนึ่งคัน ขณะที่ชานนท์ยืนมองการแต่งกายของหญิงสาวอย่างขัดใจแต่ต้องสงบใจไว้
“เร็วๆ สิคุณ เราจะไม่ทันเรือเที่ยวเช้าแล้วนะ”
เอรินรีบเดินมาดันตัวชายหนุ่มให้เข้าไปนั่งแทรกกลางข้างคนขับ ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นนั่งชิดประตูรถ แล้วหันไปโบกมือให้บิดามารดาที่มายืนรอส่งอย่างเป็นห่วง
“หนูไปแล้วนะจ๊ะ พ่อกับแม่รักษาตัวด้วย ไม่กี่วันก็กลับแล้ว บอกยักษ์ด้วยว่าหนูพาลูกทัวร์ไปเที่ยวจะได้ไม่ห่วงจ้ะ”
ชานนท์เหล่มองสาวน้อยที่นั่งเบียดอยู่ข้างกัน สายตาขุ่นเคือง แค่ทัวร์วันแรกเขาก็ได้รับความสะดวกสบายน้อยกว่าที่คิดแล้ว แต่ที่มากกว่านั้นคือเขาสะดุดหูชื่อใครอีกคนที่หล่อนเพิ่งเอ่ยถึง
“ใครคือยักษ์”
“เพื่อนฉันค่ะ เป็นหุ้นส่วนบริษัททัวร์ด้วยกัน”
ชานนท์พยักหน้ารับรู้แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ที่จริงเอารถผมไปก็ได้ ทำไมต้องเบียดเป็นปลากระป๋องอย่างนี้ด้วย”
“เอาน่าคุณ คนอื่นยังไปได้ นี่เราแค่สองคน คุณก็อายุปูนนี้แล้วต้องหัดรู้จักรสชาติของชีวิต ลำบากซะบ้างไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอกค่ะ”
“หรือว่าที่จริงแล้วอยากใกล้ชิดผมมากกว่ามั้ง ไม่เห็นต้องใช้แผนนี้เลย” ชานนท์เย้า “บอกกันดีๆ ก็ได้ ผมเต็มใจให้เบียดถึงเนื้อถึงหนังเลย”
“บ้า! ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเทอะนะคุณ” หล่อนค้อนขวับ หลบตามองเมินออกไปนอกหน้าต่างแทน แต่แล้วต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างอุ่นๆ มาสัมผัสที่เหนือเข่า
“เอ๊ะคุณ ลูบขาฉันทำไม”
“ก็อยากแต่งตัวล่อตะเข้”
“อ๋อ จะบอกว่าตัวเองเป็นตะเข้หรือไงคะ” หล่อนโต้กลับ
“นั่นสินะ ปกติก็เลือดเย็นเหมาะเป็นตะเข้อยู่แล้ว”
ชานนท์แทบสะอึกที่โดนสวนกลับว่าเป็นตะเข้เสียเอง แต่แทนที่เขาจะขุ่นเคืองกับวาจาของสาวน้อยกลับหัวเราะชอบใจ อันที่จริงเขาก็คิดว่าตัวเองเป็นตะเข้ตัวใหญ่เสียด้วย ที่พร้อมเขมือบเหยื่อตัวเล็กข้างกายอยู่แล้ว!
ภาพหนุ่มสาวคู่กัดที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน อยู่ในสายตาคนขับจำเป็นอย่างปื๊ดด้วยเช่นกัน เจ้าอ้วนพุงพลุ้ยได้แต่มองเงียบๆ อมยิ้มคิดจินตนาการล้ำลึกไปเพียงคนเดียว ทั้งเป็นห่วงคุณหนูจอมแก่นและรู้สึกแปลกๆ ในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ท่าทางพอเสร็จงานนี้แล้วพัชระกับอติมาอาจได้ลูกเขยอิมพอร์ตโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเป็นแน่แท้...
รถกระบะคันกลางเก่ากลางใหม่พร้อมคนขับหนึ่งและผู้โดยสารสองแล่นไปตามถนนเบื้องหน้า ครู่เดียวก็ผ่านบ้านของกรณ์ เอรินชะเง้อมองหาคนในบ้านด้วยความเคยชินแต่ไม่เห็นใคร จนรถแล่นมาถึงปากทางเข้าบ้านสีขาวบนเนินเขา หล่อนได้แต่เหม่อมองจนลับสายตา
อีกไม่นานบ้านแสนสวยหลังนี้ก็จะถูกนักลงทุนต่างชาติเล่นแร่แปรธาตุไปเป็นโรงแรมแล้ว และพอถึงเวลานั้น มันก็จะกลายเป็นแค่ภาพจำเก่าๆ ที่หล่อนเห็นมาตั้งแต่เกิด หล่อนไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
หล่อนอยากเห็นหน้าเจ้าของบ้านสีขาวหลังนั้นจริงๆ
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เอรินถึงกับสะดุ้งเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับลงบนหัวไหล่ของหล่อน เมื่อเหลือบมองก็เห็นชานนท์หลับคอพับคออ่อนเอนมาพิงโดยที่ตัวเขาเองก็คงไม่รู้ตัว
เอรินค่อยๆ จับแก้มสากของชายหนุ่มให้โน้มลงมาพิงที่ไหล่บางของหล่อนในท่าที่สบายขึ้น
‘หลับแล้วค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย’ หล่อนรำพึงในใจพลางจ้องจมูกสันโด่งของชายหนุ่มอย่างลืมตัว
“คุณหนูรู้จักคุณคนนี้มาก่อนเหรอ”
ปื๊ดขับรถอยู่หันมาถาม แววตาใคร่รู้
เอรินกำลังพิจมองชายหนุ่มข้างกายเพลินถึงได้รู้ตัวชะงักงัน มองมาตาเขียวปั๊ด
“ถามทำไมปื๊ด”
“โห ถามนิดเดียวไม่เห็นต้องมองกันขนาดนั้นเลยคุณหนู” ปื๊ดยังไม่วายแซว
“ก็ปื๊ดรู้สึกแปลกๆ ปกติคุณหนูไม่เป็นแบบนี้นี่นา”
“งั้นรู้แล้วเหยียบไว้ตรงนี้ล่ะ” เอรินตัดสินใจบอกเพราะยังต้องอยู่กับชานนท์ต่อหน้าลูกจ้างคนสนิทอีกยาว
“คุณอเล็กซ์เป็นญาติกับคุณมิน เราเจอกันเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ฉันไปอังกฤษไง”
“นั่นไง! ปื๊ดก็ว่าแล้ว” ปื๊ดตบขาตัวเองดังฉาด
“แล้วทำไมคุณหนูไม่บอกคุณลุงคุณป้าล่ะครับ พวกแกจะได้เบาใจว่าเป็นคนกันเอง ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน”
“เถอะน่า ฉัน เอ่อ ก็แค่ไม่อยากให้พ่อกับแม่คิดว่าที่ฉันได้เป็นไกด์คราวนี้เพราะเส้นคุณมิน ไม่งั้นพ่อกับแม่ก็ไม่ไว้ใจฉันสักที ฉันอยากยืนด้วยลำแข้งตัวเอง”
“อะฮะ” ปื๊ดพยักหน้ารับรู้
“มิน่าล่ะ คุณหนูดูสนิทด้วยจัง ปื๊ดไม่เคยเห็นคุณหนูพูดเล่นกับใครแบบนี้เลยนอกจากคุณกรณ์...คุณอเล็กซ์เป็นแฟนคุณหนูด้วยไหม หรือปื๊ดคิดไปเองละนี่”
“ฮะ! ฉันกับเขานี่นะจะเป็นแฟนกัน เหอะ” หล่อนเบ้ปากใส่
“ผู้ชายคนนี้มาตรฐานสูงจะตาย แฟนเขาต้องระดับนางแบบดังโน่น จะมาสนใจอะไรคนอย่างฉัน ยังว่าฉันเป็นเด็กอยู่บ่อยๆ”
“เด็กอะไร แถวบ้านปื๊ดอายุเท่าคุณหนูนี่มีลูกเป็นโขยงแล้วนะ พูดแบบนี้ อย่าบอกนะว่าคุณหนูแอบชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียว”
ปื๊ดแซวตามประสา หารู้ไม่ว่าไปกระแทกใจเอรินอย่างแรงจนต้องรีบปฏิเสธพัลวัน “พูดอะไรน่ะปื๊ด บ้าแล้ว...เดี๋ยวเขาได้ยิน หุบปากไปเลยถ้ายังอยากมีชีวิตกลับไปบ้านสวน!”
“ก็ได้คร้าบ...หุบปากเดี๋ยวนี้แล้ว”
ปื๊ดรีบทำตาม แต่แค่ครู่เดียวก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้อีกเอ่ยถาม
“แล้วเรื่องเรือยอร์ชเอาไงดี คุณหนูไม่ปรึกษาคุณกรณ์หน่อยเหรอ”
“หมอนั่นไม่อยู่ให้ปรึกษาน่ะสิ แต่ไม่น่ามีปัญหามั้ง ถ้าทางนั้นเขาไม่รับก็เสียดายแย่ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ได้ยินพ่อบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าหมุนเงินไม่ค่อยทัน ฉันอยากแบ่งเบาภาระ มาเกาะครั้งนี้ก็ถือโอกาสหาข้อมูลไว้ทำทัวร์กับยักษ์ด้วยเลย อุตส่าห์ได้มาฟรีๆ ทั้งที ไม่ต้องจ่ายตังค์เองสักบาท ดีจะตาย” เอรินยกเหตุผลร้อยแปดมารองรับ และพยายามที่จะบอกตัวเองว่าตัดสินใจถูกแล้วที่มากับชานนท์!
****************
กว่าจะเดินทางถึงท่าเรือซึ่งอยู่ห่างออกมาจากตัวเมืองชุมพรก็สายแล้ว ชานนท์หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวท่าเดียว แต่มือไม้ยังเอื้อมมากอดเอวคนนั่งข้างๆ ทำเอาเอรินนั่งเกร็งมาตลอดทาง กระทั่งปื๊ดจอดรถในที่สุด เอรินค่อยปลุกคนตัวโตด้วยการเขย่าแขนหนักๆ ของเขาที่พาดอยู่บนเอวของหล่อน
“นี่คุณ...คุณ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วค่ะ”
ปื๊ดเหลือบมองกิริยาแนบชิดของแขกกระเป๋าหนักกับเจ้านายสาวก็ได้แต่นึกเป็นห่วง หากยังคงวางสีหน้าเป็นปกติที่สุดขณะลำเลียงกระเป๋าเดินทางที่ท้ายรถลงมาวางไว้ให้บนพื้น จากนั้นก็เดินหายไปต่อคิวซื้อตั๋วเรือไปเกาะเต่าและเกาะน้อยใหญ่ในละแวกใกล้เคียงให้ทั้งสอง
สักพักก็วิ่งหน้าตั้งกลับมา
“คุณหนู เรือใกล้ออกแล้ว ไปต่อแถวเร็ว”
ปื๊ดเร่งพลางยื่นตั๋วเรือสองใบให้ เอรินเก็บตั๋วไว้กับตัวเรียบร้อยก็หันไปสะกิดเรียกชายหนุ่มบนรถซ้ำเพราะเขายังหลับอุตุอยู่นั่นเอง หล่อนเลยหยิกแขนเขาแรงๆ จนสะดุ้ง
“โอ๊ย! กำลังฝันเพลินเลย”
“เร็วๆ สิคุณ ชักช้าเราจะไม่ทันเรือแล้วนะ”
หล่อนจิ้มที่หน้าปัดนาฬิกาข้อมือตัวเองสองสามครั้งเป็นการเร่งเขา แล้วหันไปสั่งปื๊ดว่า
“ไปแล้วนะ ขับรถดีๆ ล่ะ ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าฉันจะรีบกลับ”
ระหว่างนั้นชานนท์รีบลงจากรถด้วยท่าทีเมื่อยขบ เอรินสั่งเสร็จก็เดินนำลิ่วไปก่อนแล้ว ชายหนุ่มตัวโตเลยต้องหอบหิ้วสัมภาระของตัวเองตามไปให้ทันหล่อน ส่วนปื๊ดเกาศีรษะแกรกๆ บ่นไล่หลัง
“คุณหนูเอ๊ย...จะทันเล่ห์เหลี่ยมเขาหรือเปล่าเนี่ย หวังว่าจะรักษาตัวรอดปลอดภัยนะคุณหนู”
**********
โหลด eBook ได้ที่เว็บ mebmarket นะคะ^^ หรือหนังสือนอกจากร้านออนไลน์ และสั่งตรงกับสนพ. มีวางขายที่ ‘ศูนย์หนังสือจุฬาฯ’ จ้า
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
เอรินอยู่ในชุดสายเดี่ยวสีดำสวมทับด้วยเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวเนื้อบางแขนยาว กับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าปล่อยชายรุ่งริ่ง หล่อนจัดสัมภาระอย่างขมีขมันใส่ท้ายรถกระบะตอนเดียวที่เหลือว่างอยู่หนึ่งคัน ขณะที่ชานนท์ยืนมองการแต่งกายของหญิงสาวอย่างขัดใจแต่ต้องสงบใจไว้
“เร็วๆ สิคุณ เราจะไม่ทันเรือเที่ยวเช้าแล้วนะ”
เอรินรีบเดินมาดันตัวชายหนุ่มให้เข้าไปนั่งแทรกกลางข้างคนขับ ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นนั่งชิดประตูรถ แล้วหันไปโบกมือให้บิดามารดาที่มายืนรอส่งอย่างเป็นห่วง
“หนูไปแล้วนะจ๊ะ พ่อกับแม่รักษาตัวด้วย ไม่กี่วันก็กลับแล้ว บอกยักษ์ด้วยว่าหนูพาลูกทัวร์ไปเที่ยวจะได้ไม่ห่วงจ้ะ”
ชานนท์เหล่มองสาวน้อยที่นั่งเบียดอยู่ข้างกัน สายตาขุ่นเคือง แค่ทัวร์วันแรกเขาก็ได้รับความสะดวกสบายน้อยกว่าที่คิดแล้ว แต่ที่มากกว่านั้นคือเขาสะดุดหูชื่อใครอีกคนที่หล่อนเพิ่งเอ่ยถึง
“ใครคือยักษ์”
“เพื่อนฉันค่ะ เป็นหุ้นส่วนบริษัททัวร์ด้วยกัน”
ชานนท์พยักหน้ารับรู้แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ที่จริงเอารถผมไปก็ได้ ทำไมต้องเบียดเป็นปลากระป๋องอย่างนี้ด้วย”
“เอาน่าคุณ คนอื่นยังไปได้ นี่เราแค่สองคน คุณก็อายุปูนนี้แล้วต้องหัดรู้จักรสชาติของชีวิต ลำบากซะบ้างไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอกค่ะ”
“หรือว่าที่จริงแล้วอยากใกล้ชิดผมมากกว่ามั้ง ไม่เห็นต้องใช้แผนนี้เลย” ชานนท์เย้า “บอกกันดีๆ ก็ได้ ผมเต็มใจให้เบียดถึงเนื้อถึงหนังเลย”
“บ้า! ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเทอะนะคุณ” หล่อนค้อนขวับ หลบตามองเมินออกไปนอกหน้าต่างแทน แต่แล้วต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างอุ่นๆ มาสัมผัสที่เหนือเข่า
“เอ๊ะคุณ ลูบขาฉันทำไม”
“ก็อยากแต่งตัวล่อตะเข้”
“อ๋อ จะบอกว่าตัวเองเป็นตะเข้หรือไงคะ” หล่อนโต้กลับ
“นั่นสินะ ปกติก็เลือดเย็นเหมาะเป็นตะเข้อยู่แล้ว”
ชานนท์แทบสะอึกที่โดนสวนกลับว่าเป็นตะเข้เสียเอง แต่แทนที่เขาจะขุ่นเคืองกับวาจาของสาวน้อยกลับหัวเราะชอบใจ อันที่จริงเขาก็คิดว่าตัวเองเป็นตะเข้ตัวใหญ่เสียด้วย ที่พร้อมเขมือบเหยื่อตัวเล็กข้างกายอยู่แล้ว!
ภาพหนุ่มสาวคู่กัดที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน อยู่ในสายตาคนขับจำเป็นอย่างปื๊ดด้วยเช่นกัน เจ้าอ้วนพุงพลุ้ยได้แต่มองเงียบๆ อมยิ้มคิดจินตนาการล้ำลึกไปเพียงคนเดียว ทั้งเป็นห่วงคุณหนูจอมแก่นและรู้สึกแปลกๆ ในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ท่าทางพอเสร็จงานนี้แล้วพัชระกับอติมาอาจได้ลูกเขยอิมพอร์ตโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเป็นแน่แท้...
รถกระบะคันกลางเก่ากลางใหม่พร้อมคนขับหนึ่งและผู้โดยสารสองแล่นไปตามถนนเบื้องหน้า ครู่เดียวก็ผ่านบ้านของกรณ์ เอรินชะเง้อมองหาคนในบ้านด้วยความเคยชินแต่ไม่เห็นใคร จนรถแล่นมาถึงปากทางเข้าบ้านสีขาวบนเนินเขา หล่อนได้แต่เหม่อมองจนลับสายตา
อีกไม่นานบ้านแสนสวยหลังนี้ก็จะถูกนักลงทุนต่างชาติเล่นแร่แปรธาตุไปเป็นโรงแรมแล้ว และพอถึงเวลานั้น มันก็จะกลายเป็นแค่ภาพจำเก่าๆ ที่หล่อนเห็นมาตั้งแต่เกิด หล่อนไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
หล่อนอยากเห็นหน้าเจ้าของบ้านสีขาวหลังนั้นจริงๆ
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เอรินถึงกับสะดุ้งเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับลงบนหัวไหล่ของหล่อน เมื่อเหลือบมองก็เห็นชานนท์หลับคอพับคออ่อนเอนมาพิงโดยที่ตัวเขาเองก็คงไม่รู้ตัว
เอรินค่อยๆ จับแก้มสากของชายหนุ่มให้โน้มลงมาพิงที่ไหล่บางของหล่อนในท่าที่สบายขึ้น
‘หลับแล้วค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย’ หล่อนรำพึงในใจพลางจ้องจมูกสันโด่งของชายหนุ่มอย่างลืมตัว
“คุณหนูรู้จักคุณคนนี้มาก่อนเหรอ”
ปื๊ดขับรถอยู่หันมาถาม แววตาใคร่รู้
เอรินกำลังพิจมองชายหนุ่มข้างกายเพลินถึงได้รู้ตัวชะงักงัน มองมาตาเขียวปั๊ด
“ถามทำไมปื๊ด”
“โห ถามนิดเดียวไม่เห็นต้องมองกันขนาดนั้นเลยคุณหนู” ปื๊ดยังไม่วายแซว
“ก็ปื๊ดรู้สึกแปลกๆ ปกติคุณหนูไม่เป็นแบบนี้นี่นา”
“งั้นรู้แล้วเหยียบไว้ตรงนี้ล่ะ” เอรินตัดสินใจบอกเพราะยังต้องอยู่กับชานนท์ต่อหน้าลูกจ้างคนสนิทอีกยาว
“คุณอเล็กซ์เป็นญาติกับคุณมิน เราเจอกันเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ฉันไปอังกฤษไง”
“นั่นไง! ปื๊ดก็ว่าแล้ว” ปื๊ดตบขาตัวเองดังฉาด
“แล้วทำไมคุณหนูไม่บอกคุณลุงคุณป้าล่ะครับ พวกแกจะได้เบาใจว่าเป็นคนกันเอง ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน”
“เถอะน่า ฉัน เอ่อ ก็แค่ไม่อยากให้พ่อกับแม่คิดว่าที่ฉันได้เป็นไกด์คราวนี้เพราะเส้นคุณมิน ไม่งั้นพ่อกับแม่ก็ไม่ไว้ใจฉันสักที ฉันอยากยืนด้วยลำแข้งตัวเอง”
“อะฮะ” ปื๊ดพยักหน้ารับรู้
“มิน่าล่ะ คุณหนูดูสนิทด้วยจัง ปื๊ดไม่เคยเห็นคุณหนูพูดเล่นกับใครแบบนี้เลยนอกจากคุณกรณ์...คุณอเล็กซ์เป็นแฟนคุณหนูด้วยไหม หรือปื๊ดคิดไปเองละนี่”
“ฮะ! ฉันกับเขานี่นะจะเป็นแฟนกัน เหอะ” หล่อนเบ้ปากใส่
“ผู้ชายคนนี้มาตรฐานสูงจะตาย แฟนเขาต้องระดับนางแบบดังโน่น จะมาสนใจอะไรคนอย่างฉัน ยังว่าฉันเป็นเด็กอยู่บ่อยๆ”
“เด็กอะไร แถวบ้านปื๊ดอายุเท่าคุณหนูนี่มีลูกเป็นโขยงแล้วนะ พูดแบบนี้ อย่าบอกนะว่าคุณหนูแอบชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียว”
ปื๊ดแซวตามประสา หารู้ไม่ว่าไปกระแทกใจเอรินอย่างแรงจนต้องรีบปฏิเสธพัลวัน “พูดอะไรน่ะปื๊ด บ้าแล้ว...เดี๋ยวเขาได้ยิน หุบปากไปเลยถ้ายังอยากมีชีวิตกลับไปบ้านสวน!”
“ก็ได้คร้าบ...หุบปากเดี๋ยวนี้แล้ว”
ปื๊ดรีบทำตาม แต่แค่ครู่เดียวก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้อีกเอ่ยถาม
“แล้วเรื่องเรือยอร์ชเอาไงดี คุณหนูไม่ปรึกษาคุณกรณ์หน่อยเหรอ”
“หมอนั่นไม่อยู่ให้ปรึกษาน่ะสิ แต่ไม่น่ามีปัญหามั้ง ถ้าทางนั้นเขาไม่รับก็เสียดายแย่ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ได้ยินพ่อบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าหมุนเงินไม่ค่อยทัน ฉันอยากแบ่งเบาภาระ มาเกาะครั้งนี้ก็ถือโอกาสหาข้อมูลไว้ทำทัวร์กับยักษ์ด้วยเลย อุตส่าห์ได้มาฟรีๆ ทั้งที ไม่ต้องจ่ายตังค์เองสักบาท ดีจะตาย” เอรินยกเหตุผลร้อยแปดมารองรับ และพยายามที่จะบอกตัวเองว่าตัดสินใจถูกแล้วที่มากับชานนท์!
****************
กว่าจะเดินทางถึงท่าเรือซึ่งอยู่ห่างออกมาจากตัวเมืองชุมพรก็สายแล้ว ชานนท์หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวท่าเดียว แต่มือไม้ยังเอื้อมมากอดเอวคนนั่งข้างๆ ทำเอาเอรินนั่งเกร็งมาตลอดทาง กระทั่งปื๊ดจอดรถในที่สุด เอรินค่อยปลุกคนตัวโตด้วยการเขย่าแขนหนักๆ ของเขาที่พาดอยู่บนเอวของหล่อน
“นี่คุณ...คุณ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วค่ะ”
ปื๊ดเหลือบมองกิริยาแนบชิดของแขกกระเป๋าหนักกับเจ้านายสาวก็ได้แต่นึกเป็นห่วง หากยังคงวางสีหน้าเป็นปกติที่สุดขณะลำเลียงกระเป๋าเดินทางที่ท้ายรถลงมาวางไว้ให้บนพื้น จากนั้นก็เดินหายไปต่อคิวซื้อตั๋วเรือไปเกาะเต่าและเกาะน้อยใหญ่ในละแวกใกล้เคียงให้ทั้งสอง
สักพักก็วิ่งหน้าตั้งกลับมา
“คุณหนู เรือใกล้ออกแล้ว ไปต่อแถวเร็ว”
ปื๊ดเร่งพลางยื่นตั๋วเรือสองใบให้ เอรินเก็บตั๋วไว้กับตัวเรียบร้อยก็หันไปสะกิดเรียกชายหนุ่มบนรถซ้ำเพราะเขายังหลับอุตุอยู่นั่นเอง หล่อนเลยหยิกแขนเขาแรงๆ จนสะดุ้ง
“โอ๊ย! กำลังฝันเพลินเลย”
“เร็วๆ สิคุณ ชักช้าเราจะไม่ทันเรือแล้วนะ”
หล่อนจิ้มที่หน้าปัดนาฬิกาข้อมือตัวเองสองสามครั้งเป็นการเร่งเขา แล้วหันไปสั่งปื๊ดว่า
“ไปแล้วนะ ขับรถดีๆ ล่ะ ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าฉันจะรีบกลับ”
ระหว่างนั้นชานนท์รีบลงจากรถด้วยท่าทีเมื่อยขบ เอรินสั่งเสร็จก็เดินนำลิ่วไปก่อนแล้ว ชายหนุ่มตัวโตเลยต้องหอบหิ้วสัมภาระของตัวเองตามไปให้ทันหล่อน ส่วนปื๊ดเกาศีรษะแกรกๆ บ่นไล่หลัง
“คุณหนูเอ๊ย...จะทันเล่ห์เหลี่ยมเขาหรือเปล่าเนี่ย หวังว่าจะรักษาตัวรอดปลอดภัยนะคุณหนู”
**********
โหลด eBook ได้ที่เว็บ mebmarket นะคะ^^ หรือหนังสือนอกจากร้านออนไลน์ และสั่งตรงกับสนพ. มีวางขายที่ ‘ศูนย์หนังสือจุฬาฯ’ จ้า
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 พ.ย. 2562, 09:58:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 พ.ย. 2562, 09:58:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 518
| << บทที่ 22 -40% | บทที่ 23 -60% >> |