โอบรักธารรุ้ง: อัยย์ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
หมู่บ้านธารรุ้ง แผ่นดินผืนนี้คือทำเลทองของธุรกิจเขา
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: โรแมนติก คู่กัด เกษตรกร รีสอร์ต รุ่นพี่ รุ่นน้อง
ตอน: บทที่ 17 -100%
เวลาเดียวกันที่บ้านของตระกูล ‘ฉายะฉัตร’ เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังสองพ่อลูกที่ห้องนั่งเล่น ภาคิณก็ถามลูกชายที่นอนเอกเขนกอยู่หน้าจอโทรทัศน์ว่า
“พ่อเห็นแกนั่งๆ นอนๆ ในบ้าน เบื่อหรือเปล่า ไม่ออกไปเที่ยว ไปดูแสงสีอะไรบ้างล่ะ ชวนเพื่อนเก่าๆ ไปบ้างก็ได้ พวกนั้นเจอพ่อทีไรก็ถามถึงแกอยู่เรื่อย”
“ก็นัดกันแล้วละครับ พรุ่งนี้งานสังสรรค์รุ่นพอดี เขาจัดกันที่สโมสร เพื่อนมันส่งเทียบเชิญตั้งแต่ปีมะโว้ แล้วย้ำมาสามวันต่อครั้ง ถ้าปีนี้ผมไม่ไป พวกมันฆ่าผมแน่ อีกอย่างคืนนี้ วันเกิดพ่อ ถึงจะเลี้ยงกลางวันไปแล้วแต่ผมเป็นลูก ก็ไม่น่าหนีเที่ยวนะครับ”
“เฮ้ย พ่อไม่ถือ แกน่าจะรู้จักนิสัยพ่อดีนี่หว่า ไอ้เสือไผ่เอ๊ย”
“ครับ แต่ผมก็อยากอยู่กับพ่อบ้าง นี่ยังนึกเสียใจเลยที่เอาเจ้าที่ดินผืนนั้นมาเป็นของขวัญวันเกิดให้พ่อไม่ได้”
พูดแล้วภาณุรุจก็ใช้รีโมตปิดโทรทัศน์ เขาลุกขึ้นมานั่งเพื่อจะได้พูด คุยกับบิดาอย่างเป็นกิจจะลักษณะขึ้น
“อ้าว จริงรึ เรื่องเป็นไงมาไง ฟังจากที่แกเล่าช่วงก่อนๆ มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเลยนี่นา แกยังเอาผังรีสอร์ตที่จะสร้างแต่ละหลังมาให้ดูด้วยซ้ำ แล้วเกิดอะไรขึ้น”
“ก็นี่แหละครับที่ผมอยากมาปรึกษาพ่อด้วยว่า จะทำยังไงดี เจ้าของที่เขาไม่ยอมขายท่าเดียว ขนาดผมกับพี่นทีให้ราคาสูงเวอร์ๆ ก็ซื้อเขาไม่ได้ แล้วตอนนี้เขาก็แปรสภาพมันไปเป็นทุ่งดอกไม้แล้วด้วย เรื่องรีสอร์ตสะพานรุ้งนี่จบจริงๆ ครับพ่อ”
แล้วเขาก็เล่าให้บิดาฟังตั้งแต่ต้นว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งคนฟังก็นั่งฟังอย่างสงบ แต่แววตาครุ่นคิดตลอด
“หุ้นส่วนแกเขาก็ยอมหรือ ก็ที่แกบอกพ่อ นายนทีนั่นเขาอยากได้ที่ตรงนั้นใจแทบขาด ทำไมมายอมเอาง่ายๆ”
“ก็อย่างที่ผมเล่านั่นแหละครับ พิม เอ่อ ลูกสาวเขาไม่ยอมท่าเดียว พี่นทีจะไปทำอะไรได้”
ผู้สูงวัยกว่าเขม้นมองลูกชาย เขารู้สึกสะดุดใจขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำเสียงกับแววตาที่เปลี่ยนไปเมื่อคนพูดเอ่ยชื่อลูกสาวเจ้าของที่ผืนนั้นขึ้นมา
“สวยไหม ยายพิมอะไรนี่น่ะ อายุเท่าไร เป็นสาวชาวบ้านหรือว่า...”
“ที่จริงเธอก็เป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัยผมเองละครับ”
“อ้าว”
ภาณุรุจจึงเล่าให้ฟังคร่าวๆ โดยเว้นเรื่องที่เขาเคยมีปัญหากับเธอในยุคนั้นให้บิดาฟัง ภาคิณพยักหน้าหงึกๆ พยายามจับพิรุธลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ซึ่งก็พอจะจับอะไรได้บ้าง แม้ไม่ชัดเจนนัก ภาณุรุจมีท่าทางที่แคร์เธอคนนั้นจนยอมแพ้ตั้งแต่หัววัน ซึ่งก็ผิดวิสัยนักสู้ของไอ้เสือไผ่ของเขาพอสม ควร
แต่ถึงอย่างไร ภาคิณก็ยังไม่เอาเรื่องความสัมพันธ์ของภาณุรุจกับ พิมริสามาเป็นประเด็นสำคัญ ผู้ชายที่ไปอยู่ในที่แบบนั้น อาจไปต้องตาต้องใจผู้หญิงบ้าง แต่เรื่องราวไม่น่าไปใหญ่ไปโตจนมาทำลายการขยายธุรกิจของลูกได้
“ผมคิดว่า อาจต้องไปทำรีสอร์ตที่อื่น ไม่ต่างอำเภอก็จังหวัดใกล้ เคียง”
“แล้วตัวแกจะอยู่ที่ไหน”
“ผมก็อยู่ที่ธารรุ้งเหมือนเดิมครับ ผมรักที่นั่น”
ภาณุรุจน้ำเสียงหนักแน่น
“อ้าว งั้นแกก็หาทางทำอะไรที่นั่นแหละ ทำรีสอร์ตไม่ได้ก็ทำอย่างอื่น”
“แต่ผมมองไม่ออกเลยครับว่าเราจะทำอะไรได้อีก ผมกับพี่นทีทำเต็มมือแล้ว ทั้งรีสอร์ต ปางช้าง รถเอทีวี มันก็ครบวงจรหมดแล้ว”
“มันต้องมีอีกสิน่า ทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ ประตูบานหนึ่งปิด อีกบานมันก็ต้องเปิด ถ้าปิดทั้งสองบานมันก็ต้องมีหน้าต่างที่เปิด ทำไมคนแบบแกถึงทำท่าหมดฟอร์มอย่างนั้น”
“มันตันจริงๆ ครับพ่อ” เขาสารภาพแบบเสือสิ้นลาย
“แกก็รู้ ธารรุ้งกำลังจะบูม ฝรั่งเที่ยวมากขึ้นทุกที คนไทยเองก็เริ่มเข้าไปแล้ว แกจะตันไม่ได้ เอางี้ แกอย่าเพิ่งกลุ้ม ขอเวลาพ่อสักวันสองวันพ่อจะศึกษาพื้นที่ตรงนั้นดูให้ละเอียด แล้วจะมาบอกแกว่า เราพอจะทำอะไรได้อีกบ้าง”
ภาคิณพูดแล้วลุกขึ้นยืนบิดตัว เป็นอันว่าการสนทนากับลูกชายจบลง
ผู้เป็นพ่อเดินเข้าห้องนอนไป ส่วนภาณุรุจก็ยังนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเอง บิดาของเขายังมองเห็นช่องทางอะไรอีกอย่างนั้นหรือ แต่เขาก็ดีใจที่ท่านไม่คิดให้เขาไปยื้อที่ดินผืนนั้น
ชายหนุ่มกลับเข้าห้องตัวเองไปบ้าง การได้สนทนากับบิดาพร้อมทั้งบอกเล่าปัญหาที่เกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกโล่งไม่น้อย เขาเก็บเจ้าความอัดอั้นนี้มานาน วันนี้ได้ระบายออกไป และยังดีใจที่บิดาก็ยังไม่ถึงกับผิดหวังที่ลูกชายคนนี้ล้มเหลว หากแต่ยังจะช่วยคิดแผนอื่นๆ ให้เขาอีก
เรื่องงานเบาใจลง มาที่เรื่องคนในใจ ทำไมยังกระวนกระวาย...อาจเป็นเพราะเขาติดต่อเธอไม่ได้นั่นเอง ทำให้ชายหนุ่มอึดอัดแทบบ้า
ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่วันสองวันไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง เขาร้อนรุ่มได้ถึงเพียงนี้ อาจเพราะเขารู้สึกถึงระยะทางที่มันห่างไกลด้วยกระมัง ตอนอยู่ที่ธารรุ้ง แม้หลายวันไม่ได้ติดต่อเธอ แต่ยังมีความอุ่นใจว่าเธออยู่ใกล้ๆ เขาจะขับรถไปหาเมื่อไหร่ก็ได้
...แต่อยู่ที่นี่ เหมือนอยู่อีกโลก...
eBook โอบรักธารรุ้ง ลดพิเศษ 30% วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะคะ ที่เว็บไซต์หรือ App mebmarket
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
“พ่อเห็นแกนั่งๆ นอนๆ ในบ้าน เบื่อหรือเปล่า ไม่ออกไปเที่ยว ไปดูแสงสีอะไรบ้างล่ะ ชวนเพื่อนเก่าๆ ไปบ้างก็ได้ พวกนั้นเจอพ่อทีไรก็ถามถึงแกอยู่เรื่อย”
“ก็นัดกันแล้วละครับ พรุ่งนี้งานสังสรรค์รุ่นพอดี เขาจัดกันที่สโมสร เพื่อนมันส่งเทียบเชิญตั้งแต่ปีมะโว้ แล้วย้ำมาสามวันต่อครั้ง ถ้าปีนี้ผมไม่ไป พวกมันฆ่าผมแน่ อีกอย่างคืนนี้ วันเกิดพ่อ ถึงจะเลี้ยงกลางวันไปแล้วแต่ผมเป็นลูก ก็ไม่น่าหนีเที่ยวนะครับ”
“เฮ้ย พ่อไม่ถือ แกน่าจะรู้จักนิสัยพ่อดีนี่หว่า ไอ้เสือไผ่เอ๊ย”
“ครับ แต่ผมก็อยากอยู่กับพ่อบ้าง นี่ยังนึกเสียใจเลยที่เอาเจ้าที่ดินผืนนั้นมาเป็นของขวัญวันเกิดให้พ่อไม่ได้”
พูดแล้วภาณุรุจก็ใช้รีโมตปิดโทรทัศน์ เขาลุกขึ้นมานั่งเพื่อจะได้พูด คุยกับบิดาอย่างเป็นกิจจะลักษณะขึ้น
“อ้าว จริงรึ เรื่องเป็นไงมาไง ฟังจากที่แกเล่าช่วงก่อนๆ มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเลยนี่นา แกยังเอาผังรีสอร์ตที่จะสร้างแต่ละหลังมาให้ดูด้วยซ้ำ แล้วเกิดอะไรขึ้น”
“ก็นี่แหละครับที่ผมอยากมาปรึกษาพ่อด้วยว่า จะทำยังไงดี เจ้าของที่เขาไม่ยอมขายท่าเดียว ขนาดผมกับพี่นทีให้ราคาสูงเวอร์ๆ ก็ซื้อเขาไม่ได้ แล้วตอนนี้เขาก็แปรสภาพมันไปเป็นทุ่งดอกไม้แล้วด้วย เรื่องรีสอร์ตสะพานรุ้งนี่จบจริงๆ ครับพ่อ”
แล้วเขาก็เล่าให้บิดาฟังตั้งแต่ต้นว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งคนฟังก็นั่งฟังอย่างสงบ แต่แววตาครุ่นคิดตลอด
“หุ้นส่วนแกเขาก็ยอมหรือ ก็ที่แกบอกพ่อ นายนทีนั่นเขาอยากได้ที่ตรงนั้นใจแทบขาด ทำไมมายอมเอาง่ายๆ”
“ก็อย่างที่ผมเล่านั่นแหละครับ พิม เอ่อ ลูกสาวเขาไม่ยอมท่าเดียว พี่นทีจะไปทำอะไรได้”
ผู้สูงวัยกว่าเขม้นมองลูกชาย เขารู้สึกสะดุดใจขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำเสียงกับแววตาที่เปลี่ยนไปเมื่อคนพูดเอ่ยชื่อลูกสาวเจ้าของที่ผืนนั้นขึ้นมา
“สวยไหม ยายพิมอะไรนี่น่ะ อายุเท่าไร เป็นสาวชาวบ้านหรือว่า...”
“ที่จริงเธอก็เป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัยผมเองละครับ”
“อ้าว”
ภาณุรุจจึงเล่าให้ฟังคร่าวๆ โดยเว้นเรื่องที่เขาเคยมีปัญหากับเธอในยุคนั้นให้บิดาฟัง ภาคิณพยักหน้าหงึกๆ พยายามจับพิรุธลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ซึ่งก็พอจะจับอะไรได้บ้าง แม้ไม่ชัดเจนนัก ภาณุรุจมีท่าทางที่แคร์เธอคนนั้นจนยอมแพ้ตั้งแต่หัววัน ซึ่งก็ผิดวิสัยนักสู้ของไอ้เสือไผ่ของเขาพอสม ควร
แต่ถึงอย่างไร ภาคิณก็ยังไม่เอาเรื่องความสัมพันธ์ของภาณุรุจกับ พิมริสามาเป็นประเด็นสำคัญ ผู้ชายที่ไปอยู่ในที่แบบนั้น อาจไปต้องตาต้องใจผู้หญิงบ้าง แต่เรื่องราวไม่น่าไปใหญ่ไปโตจนมาทำลายการขยายธุรกิจของลูกได้
“ผมคิดว่า อาจต้องไปทำรีสอร์ตที่อื่น ไม่ต่างอำเภอก็จังหวัดใกล้ เคียง”
“แล้วตัวแกจะอยู่ที่ไหน”
“ผมก็อยู่ที่ธารรุ้งเหมือนเดิมครับ ผมรักที่นั่น”
ภาณุรุจน้ำเสียงหนักแน่น
“อ้าว งั้นแกก็หาทางทำอะไรที่นั่นแหละ ทำรีสอร์ตไม่ได้ก็ทำอย่างอื่น”
“แต่ผมมองไม่ออกเลยครับว่าเราจะทำอะไรได้อีก ผมกับพี่นทีทำเต็มมือแล้ว ทั้งรีสอร์ต ปางช้าง รถเอทีวี มันก็ครบวงจรหมดแล้ว”
“มันต้องมีอีกสิน่า ทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ ประตูบานหนึ่งปิด อีกบานมันก็ต้องเปิด ถ้าปิดทั้งสองบานมันก็ต้องมีหน้าต่างที่เปิด ทำไมคนแบบแกถึงทำท่าหมดฟอร์มอย่างนั้น”
“มันตันจริงๆ ครับพ่อ” เขาสารภาพแบบเสือสิ้นลาย
“แกก็รู้ ธารรุ้งกำลังจะบูม ฝรั่งเที่ยวมากขึ้นทุกที คนไทยเองก็เริ่มเข้าไปแล้ว แกจะตันไม่ได้ เอางี้ แกอย่าเพิ่งกลุ้ม ขอเวลาพ่อสักวันสองวันพ่อจะศึกษาพื้นที่ตรงนั้นดูให้ละเอียด แล้วจะมาบอกแกว่า เราพอจะทำอะไรได้อีกบ้าง”
ภาคิณพูดแล้วลุกขึ้นยืนบิดตัว เป็นอันว่าการสนทนากับลูกชายจบลง
ผู้เป็นพ่อเดินเข้าห้องนอนไป ส่วนภาณุรุจก็ยังนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเอง บิดาของเขายังมองเห็นช่องทางอะไรอีกอย่างนั้นหรือ แต่เขาก็ดีใจที่ท่านไม่คิดให้เขาไปยื้อที่ดินผืนนั้น
ชายหนุ่มกลับเข้าห้องตัวเองไปบ้าง การได้สนทนากับบิดาพร้อมทั้งบอกเล่าปัญหาที่เกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกโล่งไม่น้อย เขาเก็บเจ้าความอัดอั้นนี้มานาน วันนี้ได้ระบายออกไป และยังดีใจที่บิดาก็ยังไม่ถึงกับผิดหวังที่ลูกชายคนนี้ล้มเหลว หากแต่ยังจะช่วยคิดแผนอื่นๆ ให้เขาอีก
เรื่องงานเบาใจลง มาที่เรื่องคนในใจ ทำไมยังกระวนกระวาย...อาจเป็นเพราะเขาติดต่อเธอไม่ได้นั่นเอง ทำให้ชายหนุ่มอึดอัดแทบบ้า
ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่วันสองวันไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง เขาร้อนรุ่มได้ถึงเพียงนี้ อาจเพราะเขารู้สึกถึงระยะทางที่มันห่างไกลด้วยกระมัง ตอนอยู่ที่ธารรุ้ง แม้หลายวันไม่ได้ติดต่อเธอ แต่ยังมีความอุ่นใจว่าเธออยู่ใกล้ๆ เขาจะขับรถไปหาเมื่อไหร่ก็ได้
...แต่อยู่ที่นี่ เหมือนอยู่อีกโลก...
eBook โอบรักธารรุ้ง ลดพิเศษ 30% วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะคะ ที่เว็บไซต์หรือ App mebmarket
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 พ.ค. 2563, 08:26:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 พ.ค. 2563, 08:26:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 348
| << บทที่ 17 -70% |