เรื่องรักวันไม่ธรรมดา [เรื่องสั้น 5 ตอนจบ]
อะไรก็เกิดขึ้นได้...ในโลกของความรัก เรื่องสั้นรักๆ 5 ตอนจบ ของ "สิรินดา" ความรักมีหลายแง่มุม และแม้มันจะมีมุมมืด แต่ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ เมื่อ ReadAWrite มีโปรเจคดีๆ ก็ขอร่วมแจมด้วยสักหน่อย ชอบไม่ชอบเรื่องของสิรินดายังไง ก็ติชมมาได้นะคะ (^__^)
Tags: #READTOBER2019, สิรินดา, นิยาย, เรื่องสั้น, วัยรุ่น, แจ่มใส
ตอน: การเดินทางครั้งใหม่
ในที่สุดเรา...ฉันหมายถึง ฉัน นักเขียนอีกสองคน และกองบอกอ ก็สามารถสรุปต้นฉบับนิยายรอบสุดท้ายกันได้เสียที ซึ่งก็หมายความว่านิยายชุดล่าสุดที่ถูกบังคับเขียนร่วมกับนักเขียนในค่ายอีกสามคนก็ปิดเล่ม พร้อมเข้าสู่กระบวนการพิมพ์ หลังจากใช้เวลากว่าสามเดือนในการเขียนต้นฉบับ อีกหนึ่งเดือนในการแก้ไขกันแบบเครียดสุดๆ
"อย่าลืมต้นฉบับอีกเล่มที่เขียนค้างไว้นะ พี่รออ่านอยู่นะ ต่อจากเล่มนี้เลยไหม ออกเมื่อไหร่ดี จะได้วางแผน PR ไว้ล่วงหน้า" บอกอ เอ่ยถามหลังสรุปปิดงาน
คำตอบที่ฉันส่งกลับไปคือรอยยิ้มเขินๆ
"ยังไม่ได้เขียนต่อล่ะสิ"
ฉันพยักหน้า "คือ..มันยัง..."
"มันยังไม่มีอารมณ์ใช่ไหม เฮ้อ หาซื้อที่ไหนน้อ ไอ้อารมณ์เนี่ย จะไปเหมามาแจกนักเขียนทั้งสำนักพิมพ์เลย...เป็นกันทุกคน" คนพูดเอ่ยยิ้มๆ "หรือว่าซื้อโหลดองเค็มดี อย่างเราน่ะ ถนัดดองมากกว่าใช่ไหม เรื่องนี้เอากี่โหลดี"
ฉันไม่ตอบคำถามเพราะไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่จะเสร็จเหมือนกัน นับแต่เกิดเรื่องกับตัวเองความสามารถในการจินตนาการถึงโลกในแง่ดีของฉันก็หดหายไปกว่าครึ่ง
เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง ... เคยมีใครพูดไว้แบบนั้น และฉันก็รอให้มันเป็นแบบนั้นเช่นกัน รู้สึกด้วยว่ามันดีขึ้นทีละนิด เพียงแค่สามารถปิดนิยายชุดได้ (แม้จะเลยกำหนดมาเล็กน้อย) ก็เป็นนิมิตหมายที่ดี มันทำให้มีกำลังใจเขียนเรื่องที่ค้างไว้ให้จบ
ก้าวออกมานอกตัวอาคารเพียงนิดเดียว ใบหน้าก็สัมผัสกับละอองน้ำฝน ...อีกแล้ว นี่มันฤดูไหนกันแน่นะ เดือนพฤศจิกายน สำหรับประเทศไทยมันคือหน้าหนาวไม่ใช่รึ ฉันบ่นกับตัวเอง พี่นก นักเขียนที่เดินมาพร้อมกันชวนฉันหลบฝนแวะดื่มกาแฟก่อนกลับบ้าน
"แถวนี้มีร้านกาแฟอร่อย ไปกินกาแฟนั่งเล่นรอฝนหยุดกันไหม"
ถ้าเดินไปสถานีรถไฟฟ้าตอนนี้เปียกเปล่าๆ เปลี่ยนบรรยากาศก็ดีเหมือนกัน ฉันคิด พร้อมพยักหน้า ตัดสินใจเดินตามนักเขียนรุ่นพี่ไปไม่กี่ช่วงตึก เข้าซอยไปอีกนิดก็ได้พบร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนั้น
ใจกลางกรุงเทพฯ แต่ร้านกาแฟแห่งนี้จัดตกแต่งมุมต่างๆ ด้วยต้นไม้ร่มรื่น หน้าร้านมีสนามหญ้าเล็กๆ มีโต๊ะนั่งอยู่เพียงสองโต๊ะ ที่เหลือคือต้องซื้อแบบนำกลับเท่านั้น
"ร้านนี้กำลังดังทางโซเชี่ยล" คนแนะนำเสริม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีคนรอต่อแถวซื้อกาแฟยาวออกมานอกร้านทั้งๆ ที่ฝนยังตกประปรายแบบนี้
"เราจะรอกาแฟกันหรือคะ"
"งั้นสิ ถ้าไม่รีบ รอกาแฟเป็นเพื่อนพี่ พี่อยากให้ลอง เชื่อเถอะว่ากาแฟอร่อยจริง บางทีความสุขของเราหาได้ง่ายๆ ได้ผจญภัยนิดๆหน่อยๆ ระหว่างทางนะ อย่าไปรอให้ถึงบ้านแล้วค่อยหาความสุขกับการพักผ่อน หรืออะไรที่เราชอบ ร่มเราก็มี ฝนก็ตกไม่แรง เรื่องบางเรื่องก็คุ้มกับการรอ เชื่อพี่"
คนพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่มันกระทบใจฉันอย่างแรง
...
ฉันก้าวออกจากลิฟต์ เดินตามทางเดินที่จัดเป็นสวน หลังจากฉันบอกว่าเพิ่งเคยมาครั้งแรก พนักงานต้อนรับที่นำฉันเดินเข้าไปด้านในแนะนำบริการรูปแบบต่างๆ อย่างกระตือรือร้น
"ที่นี่มีบริการสปาพร้อมการดูแลตั้งแต่เส้นผมถึงปลายเท้าโดยเทอราปิสฝีมือดีที่ได้รับใบอนุญาต ใบรับรองระดับประเทศ เราเชื่อว่านจะทำให้แขกได้ผ่อนคลาย คุณลูกค้าจะเลือกนวดน้ำมัน นวดอโรม่า หรือนวดคลายเส้นแบบไทยก็ได้นะคะ แต่ถ้าสนใจเรื่องความสวยงาม ที่นี่ก็มีทำทรีทเม้นท์ผิวจากผลิตภัณฑ์ธรรมชาติ ช่วยลดริ้วรอย เรียกได้ว่า ถ้าว่าง ก็อยู่ที่นี่ได้ทั้งวันค่ะ"
ถ้ามีเงินด้วยใช่ไหม ฉันคิด
"อยากนวดไทยค่ะ ทราบว่าคุณหมอนวดไทยที่นี่ฝีมือดีมาก"
"หมอนัทหรือคะ"
ฉันยิ้ม พยักหน้า แสดงว่าเขาชื่อดังจริงๆ
เธอเปิดแทบเล็ตที่ถืออยู่ในมือ ไล่ดูข้อมูล แล้วก็ส่ายหน้า
"คิวเต็ม" ฉันต่อให้ "พอจะทราบค่ะ เอาคนอื่นก็ได้ ไม่เป็นไร"
"หมอนัทต้องจองค่ะ เดือนนี้ไม่มีคิวแล้ว เดือนหน้าไม่สะดวก เพราะแกจะไปแข่งต่างประเทศ"
"แข่ง?"
"ค่ะ หมอนัทเป็นตัวแทนประเทศไทย ไปแข่งการนวดนานาชาติ พวกเราภูมิใจมากค่ะ พยายามส่งมาสองปีแล้ว ปีนี้เพิ่งเข้ารอบ"
.....
"คุณนี่เอง" เสียงเบาๆ ดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งท่ามกลางความง่วงงุน ฉันลืมตาขึ้น ร่างสูงค่อนข้างคุ้นตายืนอยู่ข้างเตียงนวด วันนี้เขาสวมเสื้อสีขาว กางเกงผ้าฝ้ายสีฟ้าเข้ม ยูนิฟอร์มของสปา
"พนักงานหน้าร้านบอกว่ามีแขกใหม่ถามถึงผม"
ฉันยิ้ม "ฉันแค่อยากนวด อยู่บ้านเบื่อๆ จำได้ว่าคุณเคยบอกว่าทำงานที่นี่"
"ดีเลย...นัทคุยเป็นเพื่อนลูกค้าไปก่อนนะ พี่ไปล้างมือแป๊บ" พนักงานที่กำลังนวดฉันเอ่ยขึ้น
"นวดหัวหรือครับ ผมทำให้ก็ได้ ผมเสร็จจากลูกค้าแล้ว"
"แต่"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ไปพักเถอะ เธอเป็นเพื่อนผม เดี๋ยวผมนวดต่อจนเสร็จเอง"
พนักงานนวดของฉันเดินจากไป หมอนวดคนใหม่ขอให้ฉันนอนคว่ำ แล้วมายืนด้านหัวเตียง "ผมนวดแบบนี้ดีกว่า"
"แบบไหนก็ได้"
"คุณสบายดีนะ"
นับจากวันฝนตกคราวนั้นก็เกือบสามเดือน ทุกอย่างในชีวิตของฉันดีขึ้นทีละนิด
"ค่ะ ถ้าไม่นับเรื่องที่ยังโดน บอกอ ตามนิยายเรื่องสุดท้ายที่ยังเขียนไม่จบเสียที" ฉันเคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังตอนที่เรานั่งกินอาหารเย็นด้วยกันที่ริมหาดเมื่อหลายเดือนก่อน
เสียงหัวเราะเบาๆ พร้อมกับจังหวะนิ้วที่ไล่ลงบนลาดไหล่ ขยับมาที่ลำคอ แล้วก็หัว จังหวะหนักเบาของปลายนิ้วทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนเขาร่ายมนตร์ได้
"สบายดีจัง"
"คุณยังเครียด" คนนวดตอบ "จำได้ว่านวดคุณคราวที่แล้วก็เครียด"
"ฉันมักจะเครียด" ฉันตอบตามตรง "มันคงอยู่ในสายเลือดแล้ว"
"ไม่หรอก คุณแค่คิดถึงเรื่องบางเรื่องตลอดเวลาเท่านั้น เอาล่ะ ไหนลองหลับตา สูดหายใจเข้าช้าๆ คราวนี้ ลองคิดถึงเรื่องอื่นดูบ้าง เอาเป็นสมมติว่าคุณกำลังเดินอยู่บนหาดทราย มีความรู้สึกสัมผัสได้ถึงความอุ่นๆ ที่ปลายเท้า เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงแดดยามเย็น มีแต่เสียงลืม เสียงคลื่น และ..."
นายนัทคงมีมนต์วิเศษอยู่ที่ปลายนิ้ว ปลายนิ้วที่กดเป็นจังหวะ น้ำเสียงนุ่มสบายๆ ที่ชวนให้ไปยังทิวทัศน์ที่แสนสุข ฉันหลับ...หลับไปนานมาก ตื่นมาอีกทีพบว่าตัวเองยังอยู่ในชุดของสปา นอนอยู่คนเดียวในห้อง มีผ้าห่มคลุมมาถึงอก ความรู้สึกโดยรวมคือสบายตัวขึ้นมาก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินมาจ่ายเงิน และอดไม่ได้ที่จะถามถึงหมอนวดกิตติมศักดิ์
"พี่นัทกลับไปแล้วค่ะ ฝากนี่ไว้ให้คุณ"
ฉันรับกระดาษเล็กๆ ที่มีข้อความสั้นๆ ว่า "ดีใจที่คุณแวะมานะ วันนี้ผมมีธุระ หวังว่าคราวหน้าจะได้คุยกันมากกว่านี้" จู่ๆ ก็รู้สึกใจหายเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขาจะรอ...
รอ? เพื่ออะไรล่ะ ฉันยักไหล่ เจอกันคราวที่แล้ว ก็ไปทำเรื่องร้ายใส่เขา เจอกันคราวนี้ จะมาหวังว่าเขาจะดีจนถึงนั่งรอให้กลับพร้อมกัน ... มันจะเป็นไปได้ยังไง
....
หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ฉันเปิดทิ้งไว้กะพริบบอกว่ามีข้อความเข้า ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว เพราะหลังจากเปิดคอมพ์ ก็ไปชงกาแฟ อาบน้ำ และเพิ่งเริ่มจะทำงาน
เงียบ คำตอบที่ได้คือหน้าจอเงียบสนิท เขาคงไม่อยู่แล้ว
ฉันได้แต่ถอนหายใจ log off และเริ่มแก้ไขต้นฉบับที่ค้างไว้อีกนิดหน่อยให้เสร็จ
...
...
...
ฉันยิ้มกับข้อความที่ถูกทิ้งไว้ที่ inbox
ฉันกับเขาโต้ตอบกันทาง message box เกือบทุกวัน เขาจะทิ้งข้อความสั้นๆ ไว้ หรือไม่ก็เล่าเรื่องการอบรม และเตรียมตัวในต่างประเทศ และอีกวันฉันจะตอบกลับไป
มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ... ที่ฉันรู้สึกรอคอยคำตอบของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่เราไม่เคยออนไลน์ตรงกัน
....
"เรียน บอกอ .... ส่งต้นฉบับที่ปล้ำมาหลายปีค่ะ ในที่สุด ฉันก็จบมันได้เสียที แถมจบได้แฮปปี้กว่าที่คิดไว้มากมาย รบกวนพิจารณาด้วย"
ฉันแนบไฟล์ กดคลิกส่งอีเมลถึงกองบรรณาธิการ ต้นฉบับหนังสือเล่มล่าสุดถูกส่งออกไปแล้วพร้อมความโล่งใจ
...
ข้อความนั่นถูกทิ้งไว้เพราะเขาหายไปหนึ่งวัน
ฉันเขียนตอบตามตรง
เขาพิมพ์ตอบมาทันที
ขนาดเขาอยู่ในระดับที่แข่งขันแล้ว เขายังเรียนเพิ่ม น่าชื่นชมจริงๆ
ฉันนับหนึ่งถึงสามเท่านั้น ก็ตอบตกลง บางทีถึงเวลาแล้วที่ฉันจะเริ่มอะไรใหม่ๆ เสียที ไม่รู้ว่าการเริ่มครั้งนี้มันจะจบอย่างไร อาจจะแค่ได้เพื่อนมาหนึ่งคน ได้คนคุยด้วย หรือมากกว่านั้น...แต่นั่นมันก็อนาคต
อย่างที่รุ่นพี่นักเขียนเคยบอกไว้ ชีวิตคนเราต้องการการผจญภัยเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง
และสำหรับฉัน คิดว่าการผจญภัย ไม่ต้องการการคาดอนาคตมากนัก
ไปลุ้นเอาข้างหน้าแล้วกัน ว่าเรื่องนี้จะจบอย่างไร
"อย่าลืมต้นฉบับอีกเล่มที่เขียนค้างไว้นะ พี่รออ่านอยู่นะ ต่อจากเล่มนี้เลยไหม ออกเมื่อไหร่ดี จะได้วางแผน PR ไว้ล่วงหน้า" บอกอ เอ่ยถามหลังสรุปปิดงาน
คำตอบที่ฉันส่งกลับไปคือรอยยิ้มเขินๆ
"ยังไม่ได้เขียนต่อล่ะสิ"
ฉันพยักหน้า "คือ..มันยัง..."
"มันยังไม่มีอารมณ์ใช่ไหม เฮ้อ หาซื้อที่ไหนน้อ ไอ้อารมณ์เนี่ย จะไปเหมามาแจกนักเขียนทั้งสำนักพิมพ์เลย...เป็นกันทุกคน" คนพูดเอ่ยยิ้มๆ "หรือว่าซื้อโหลดองเค็มดี อย่างเราน่ะ ถนัดดองมากกว่าใช่ไหม เรื่องนี้เอากี่โหลดี"
ฉันไม่ตอบคำถามเพราะไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่จะเสร็จเหมือนกัน นับแต่เกิดเรื่องกับตัวเองความสามารถในการจินตนาการถึงโลกในแง่ดีของฉันก็หดหายไปกว่าครึ่ง
เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง ... เคยมีใครพูดไว้แบบนั้น และฉันก็รอให้มันเป็นแบบนั้นเช่นกัน รู้สึกด้วยว่ามันดีขึ้นทีละนิด เพียงแค่สามารถปิดนิยายชุดได้ (แม้จะเลยกำหนดมาเล็กน้อย) ก็เป็นนิมิตหมายที่ดี มันทำให้มีกำลังใจเขียนเรื่องที่ค้างไว้ให้จบ
ก้าวออกมานอกตัวอาคารเพียงนิดเดียว ใบหน้าก็สัมผัสกับละอองน้ำฝน ...อีกแล้ว นี่มันฤดูไหนกันแน่นะ เดือนพฤศจิกายน สำหรับประเทศไทยมันคือหน้าหนาวไม่ใช่รึ ฉันบ่นกับตัวเอง พี่นก นักเขียนที่เดินมาพร้อมกันชวนฉันหลบฝนแวะดื่มกาแฟก่อนกลับบ้าน
"แถวนี้มีร้านกาแฟอร่อย ไปกินกาแฟนั่งเล่นรอฝนหยุดกันไหม"
ถ้าเดินไปสถานีรถไฟฟ้าตอนนี้เปียกเปล่าๆ เปลี่ยนบรรยากาศก็ดีเหมือนกัน ฉันคิด พร้อมพยักหน้า ตัดสินใจเดินตามนักเขียนรุ่นพี่ไปไม่กี่ช่วงตึก เข้าซอยไปอีกนิดก็ได้พบร้านกาแฟเล็กๆ แห่งนั้น
ใจกลางกรุงเทพฯ แต่ร้านกาแฟแห่งนี้จัดตกแต่งมุมต่างๆ ด้วยต้นไม้ร่มรื่น หน้าร้านมีสนามหญ้าเล็กๆ มีโต๊ะนั่งอยู่เพียงสองโต๊ะ ที่เหลือคือต้องซื้อแบบนำกลับเท่านั้น
"ร้านนี้กำลังดังทางโซเชี่ยล" คนแนะนำเสริม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีคนรอต่อแถวซื้อกาแฟยาวออกมานอกร้านทั้งๆ ที่ฝนยังตกประปรายแบบนี้
"เราจะรอกาแฟกันหรือคะ"
"งั้นสิ ถ้าไม่รีบ รอกาแฟเป็นเพื่อนพี่ พี่อยากให้ลอง เชื่อเถอะว่ากาแฟอร่อยจริง บางทีความสุขของเราหาได้ง่ายๆ ได้ผจญภัยนิดๆหน่อยๆ ระหว่างทางนะ อย่าไปรอให้ถึงบ้านแล้วค่อยหาความสุขกับการพักผ่อน หรืออะไรที่เราชอบ ร่มเราก็มี ฝนก็ตกไม่แรง เรื่องบางเรื่องก็คุ้มกับการรอ เชื่อพี่"
คนพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่มันกระทบใจฉันอย่างแรง
...
ฉันก้าวออกจากลิฟต์ เดินตามทางเดินที่จัดเป็นสวน หลังจากฉันบอกว่าเพิ่งเคยมาครั้งแรก พนักงานต้อนรับที่นำฉันเดินเข้าไปด้านในแนะนำบริการรูปแบบต่างๆ อย่างกระตือรือร้น
"ที่นี่มีบริการสปาพร้อมการดูแลตั้งแต่เส้นผมถึงปลายเท้าโดยเทอราปิสฝีมือดีที่ได้รับใบอนุญาต ใบรับรองระดับประเทศ เราเชื่อว่านจะทำให้แขกได้ผ่อนคลาย คุณลูกค้าจะเลือกนวดน้ำมัน นวดอโรม่า หรือนวดคลายเส้นแบบไทยก็ได้นะคะ แต่ถ้าสนใจเรื่องความสวยงาม ที่นี่ก็มีทำทรีทเม้นท์ผิวจากผลิตภัณฑ์ธรรมชาติ ช่วยลดริ้วรอย เรียกได้ว่า ถ้าว่าง ก็อยู่ที่นี่ได้ทั้งวันค่ะ"
ถ้ามีเงินด้วยใช่ไหม ฉันคิด
"อยากนวดไทยค่ะ ทราบว่าคุณหมอนวดไทยที่นี่ฝีมือดีมาก"
"หมอนัทหรือคะ"
ฉันยิ้ม พยักหน้า แสดงว่าเขาชื่อดังจริงๆ
เธอเปิดแทบเล็ตที่ถืออยู่ในมือ ไล่ดูข้อมูล แล้วก็ส่ายหน้า
"คิวเต็ม" ฉันต่อให้ "พอจะทราบค่ะ เอาคนอื่นก็ได้ ไม่เป็นไร"
"หมอนัทต้องจองค่ะ เดือนนี้ไม่มีคิวแล้ว เดือนหน้าไม่สะดวก เพราะแกจะไปแข่งต่างประเทศ"
"แข่ง?"
"ค่ะ หมอนัทเป็นตัวแทนประเทศไทย ไปแข่งการนวดนานาชาติ พวกเราภูมิใจมากค่ะ พยายามส่งมาสองปีแล้ว ปีนี้เพิ่งเข้ารอบ"
.....
"คุณนี่เอง" เสียงเบาๆ ดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งท่ามกลางความง่วงงุน ฉันลืมตาขึ้น ร่างสูงค่อนข้างคุ้นตายืนอยู่ข้างเตียงนวด วันนี้เขาสวมเสื้อสีขาว กางเกงผ้าฝ้ายสีฟ้าเข้ม ยูนิฟอร์มของสปา
"พนักงานหน้าร้านบอกว่ามีแขกใหม่ถามถึงผม"
ฉันยิ้ม "ฉันแค่อยากนวด อยู่บ้านเบื่อๆ จำได้ว่าคุณเคยบอกว่าทำงานที่นี่"
"ดีเลย...นัทคุยเป็นเพื่อนลูกค้าไปก่อนนะ พี่ไปล้างมือแป๊บ" พนักงานที่กำลังนวดฉันเอ่ยขึ้น
"นวดหัวหรือครับ ผมทำให้ก็ได้ ผมเสร็จจากลูกค้าแล้ว"
"แต่"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ไปพักเถอะ เธอเป็นเพื่อนผม เดี๋ยวผมนวดต่อจนเสร็จเอง"
พนักงานนวดของฉันเดินจากไป หมอนวดคนใหม่ขอให้ฉันนอนคว่ำ แล้วมายืนด้านหัวเตียง "ผมนวดแบบนี้ดีกว่า"
"แบบไหนก็ได้"
"คุณสบายดีนะ"
นับจากวันฝนตกคราวนั้นก็เกือบสามเดือน ทุกอย่างในชีวิตของฉันดีขึ้นทีละนิด
"ค่ะ ถ้าไม่นับเรื่องที่ยังโดน บอกอ ตามนิยายเรื่องสุดท้ายที่ยังเขียนไม่จบเสียที" ฉันเคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังตอนที่เรานั่งกินอาหารเย็นด้วยกันที่ริมหาดเมื่อหลายเดือนก่อน
เสียงหัวเราะเบาๆ พร้อมกับจังหวะนิ้วที่ไล่ลงบนลาดไหล่ ขยับมาที่ลำคอ แล้วก็หัว จังหวะหนักเบาของปลายนิ้วทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนเขาร่ายมนตร์ได้
"สบายดีจัง"
"คุณยังเครียด" คนนวดตอบ "จำได้ว่านวดคุณคราวที่แล้วก็เครียด"
"ฉันมักจะเครียด" ฉันตอบตามตรง "มันคงอยู่ในสายเลือดแล้ว"
"ไม่หรอก คุณแค่คิดถึงเรื่องบางเรื่องตลอดเวลาเท่านั้น เอาล่ะ ไหนลองหลับตา สูดหายใจเข้าช้าๆ คราวนี้ ลองคิดถึงเรื่องอื่นดูบ้าง เอาเป็นสมมติว่าคุณกำลังเดินอยู่บนหาดทราย มีความรู้สึกสัมผัสได้ถึงความอุ่นๆ ที่ปลายเท้า เดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงแดดยามเย็น มีแต่เสียงลืม เสียงคลื่น และ..."
นายนัทคงมีมนต์วิเศษอยู่ที่ปลายนิ้ว ปลายนิ้วที่กดเป็นจังหวะ น้ำเสียงนุ่มสบายๆ ที่ชวนให้ไปยังทิวทัศน์ที่แสนสุข ฉันหลับ...หลับไปนานมาก ตื่นมาอีกทีพบว่าตัวเองยังอยู่ในชุดของสปา นอนอยู่คนเดียวในห้อง มีผ้าห่มคลุมมาถึงอก ความรู้สึกโดยรวมคือสบายตัวขึ้นมาก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินมาจ่ายเงิน และอดไม่ได้ที่จะถามถึงหมอนวดกิตติมศักดิ์
"พี่นัทกลับไปแล้วค่ะ ฝากนี่ไว้ให้คุณ"
ฉันรับกระดาษเล็กๆ ที่มีข้อความสั้นๆ ว่า "ดีใจที่คุณแวะมานะ วันนี้ผมมีธุระ หวังว่าคราวหน้าจะได้คุยกันมากกว่านี้" จู่ๆ ก็รู้สึกใจหายเล็กน้อยเพราะคิดว่าเขาจะรอ...
รอ? เพื่ออะไรล่ะ ฉันยักไหล่ เจอกันคราวที่แล้ว ก็ไปทำเรื่องร้ายใส่เขา เจอกันคราวนี้ จะมาหวังว่าเขาจะดีจนถึงนั่งรอให้กลับพร้อมกัน ... มันจะเป็นไปได้ยังไง
....
หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ฉันเปิดทิ้งไว้กะพริบบอกว่ามีข้อความเข้า ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว เพราะหลังจากเปิดคอมพ์ ก็ไปชงกาแฟ อาบน้ำ และเพิ่งเริ่มจะทำงาน
เงียบ คำตอบที่ได้คือหน้าจอเงียบสนิท เขาคงไม่อยู่แล้ว
ฉันได้แต่ถอนหายใจ log off และเริ่มแก้ไขต้นฉบับที่ค้างไว้อีกนิดหน่อยให้เสร็จ
...
...
...
ฉันยิ้มกับข้อความที่ถูกทิ้งไว้ที่ inbox
ฉันกับเขาโต้ตอบกันทาง message box เกือบทุกวัน เขาจะทิ้งข้อความสั้นๆ ไว้ หรือไม่ก็เล่าเรื่องการอบรม และเตรียมตัวในต่างประเทศ และอีกวันฉันจะตอบกลับไป
มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ... ที่ฉันรู้สึกรอคอยคำตอบของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่เราไม่เคยออนไลน์ตรงกัน
....
"เรียน บอกอ .... ส่งต้นฉบับที่ปล้ำมาหลายปีค่ะ ในที่สุด ฉันก็จบมันได้เสียที แถมจบได้แฮปปี้กว่าที่คิดไว้มากมาย รบกวนพิจารณาด้วย"
ฉันแนบไฟล์ กดคลิกส่งอีเมลถึงกองบรรณาธิการ ต้นฉบับหนังสือเล่มล่าสุดถูกส่งออกไปแล้วพร้อมความโล่งใจ
...
ข้อความนั่นถูกทิ้งไว้เพราะเขาหายไปหนึ่งวัน
ฉันเขียนตอบตามตรง
เขาพิมพ์ตอบมาทันที
ขนาดเขาอยู่ในระดับที่แข่งขันแล้ว เขายังเรียนเพิ่ม น่าชื่นชมจริงๆ
ฉันนับหนึ่งถึงสามเท่านั้น ก็ตอบตกลง บางทีถึงเวลาแล้วที่ฉันจะเริ่มอะไรใหม่ๆ เสียที ไม่รู้ว่าการเริ่มครั้งนี้มันจะจบอย่างไร อาจจะแค่ได้เพื่อนมาหนึ่งคน ได้คนคุยด้วย หรือมากกว่านั้น...แต่นั่นมันก็อนาคต
อย่างที่รุ่นพี่นักเขียนเคยบอกไว้ ชีวิตคนเราต้องการการผจญภัยเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง
และสำหรับฉัน คิดว่าการผจญภัย ไม่ต้องการการคาดอนาคตมากนัก
ไปลุ้นเอาข้างหน้าแล้วกัน ว่าเรื่องนี้จะจบอย่างไร
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ธ.ค. 2562, 07:42:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ธ.ค. 2562, 07:42:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 755
| << ไม่ใช่เรื่องราวที่ผ่านเลย |