รักเดียว
ปรมาจารย์หญิงรุ่นป้า ต้องมาเป็นผู้อารักขาชายหนุ่มรุ่นลูก ความใกล้ชิด จะสร้างความสุขหรือความเศร้า ความใหล้ชิดจะสร้างปัญหาหรือปัญญา ทั้งสองจะลงเอยอย่างไร ติดตาม
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: p1 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ
127 คือรหัสที่ใช้เรียกแทนชื่อของคนในโลกของหล่อน
ปรมาจารย์หญิงอันดับหนึ่งแห่งการใช้พลังจิต ที่ไม่มีใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริง
อาชีพเสริมคือรับจ้างทั่วไป
หล่อนถูกจ้างจากบุคคลลึกลับ ที่หล่อนเองก็ไม่สนใจอยู่แล้วว่าเขาจะเป็นใคร ให้คุ้มกันคนๆหนึ่ง ณ อีกโลกหนึ่ง ให้ปลอดภัยแล้วนำคนไปส่งยัง....เขาบอกว่าบุคคลที่หล่อนจะต้องดูแลนั้นจะเป็นผู้ให้คำตอบหล่อน
......คนหนึ่งคน เป็นผู้ชาย รูปร่างเพรียวบาง สูงราว170เซนติเมตร ผิวขาว ผมสั้นสีดำ ใบหน้าเรียว ละมุนราวตุ๊กตา ชอบใส่เสื้อผ้าสีโทนดำ...ตรงกับข้อมูลที่หล่อนได้รับมาเป๊ะ..
แต่สภาพสะบักสะบอมอันเกิดจากการถูกรุมโจมตีจากกลุ่มชายชุดดำทำให้ใบหน้าขาวเปรอะไปด้วยเลือด หนำซํ้า อาการหายใจหอบคล้ายคนกำลังขาดอากาศหายใจ มือเรียวพยายามยื่นตะกายออกไปคว้าขวดยาที่กลิ้งหลุดจากมืออย่างน่าสงสาร
เคว้ง..วับ..ฉับ..พรึบ
...แล้วหล่อนก็ช่วยเขาออกมาโดยไม่เสียเหงื่อสักหยด...
หล่อนค่อยๆวางร่างแบบบางของชายหนุ่มลงบนผ้าที่ปูรองร่างไว้ก่อนแล้ว หล่อนนั่งมองชายในความอารักข์ของตัวเอง พลางพ่นลมออกจากปากอย่างโล่งใจ
'ต่อจากนี้เจ้าคือหน้าที่ของเรา เด็กน้อย'
ตอนที่หล่อนใช้พลังภายในช่วยรักษาเด็กน้อย!! ก็พบว่าตามร่างกายขาวบางเต็มไปด้วยรอยฟกชํ้า
รอยเก่าคงเกิดจากการฝึกปรือวิทยายุทธที่หนักหน่วงอันขัดกับสภาพร่างกายที่อ่อนแอ ส่วนรอยใหม่คงเกิดจากการถูกทำร้ายเมื่อครู่ นอกจากนี้เขายังมีโรคประจำตัวคือ หอบหืด ที่ต้องพ่นยาเป็นประจำ และไอ้ขวดเล็กๆที่เขาพยายามตะกายหยิบแต่ไม่ได้ก็คงเป็นยาพ่นของเขานั่นเอง
หล่อนยื่นมือไปลูบรอยเหล่านั้นตามร่างกายเขา เมื่อมือสัมผัสร่างลงไปตรงๆทำให้หล่อนรู้เพิ่มอีกอย่างว่า ที่หล่อนคิดนั้นก็ไม่ถูกทั้งหมด
'เด็กน้อย!! หรือ??คำๆนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเจ้าเท่าไหร่...จริงมั้ย'
หล่อนยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกได้ถึงความแข็งเกร็งของกล้ามเนื้อแทนที่จะเป็นเนื้อนุ่มนิ่มใต้มือตนเอง...
.........................................................................................................................................
"เจ้าจำอะไรได้บ้าง" หล่อนถามทันทีที่เด็กน้อย!!ในอารักษ์แสดงอาการว่า ความจำเสื่อม
เด็กน้อย!!ส่ายหัวเป็นคำตอบ
...ความจำเสื่อม เป็นใบ้(พูดไม่มีเสียง) ตาบอด(ลักษณะตาปกติแต่แค่มองไม่เห็น) ยังดีนะที่จมูกกับหูยังใช้งานได้ปกติ...
127ยิ้มกับตัวเอง ยักไหล่ แบมือ พลางมองเด็กน้อยพิการ!! แล้วเล่าเรื่องที่หล่อนรับจ้างพาเขาไปส่งยังสถานที่ที่เขาคนเดียวเท่านั่นที่จะบอกได้ว่าที่ไหน
....เจ้าว่าเราควรเริ่มจากตรงไหนดี ในเมื่อพูดไม่ได้มองไม่เห็น ก็ชี้นิ้วเสี่ยงทางไปก็แล้วกัน...
ได้เราจะเริ่มเดินไปทางนี้ หล่อนตัดสินใจเดินกันไปแทน%E
ปรมาจารย์หญิงอันดับหนึ่งแห่งการใช้พลังจิต ที่ไม่มีใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริง
อาชีพเสริมคือรับจ้างทั่วไป
หล่อนถูกจ้างจากบุคคลลึกลับ ที่หล่อนเองก็ไม่สนใจอยู่แล้วว่าเขาจะเป็นใคร ให้คุ้มกันคนๆหนึ่ง ณ อีกโลกหนึ่ง ให้ปลอดภัยแล้วนำคนไปส่งยัง....เขาบอกว่าบุคคลที่หล่อนจะต้องดูแลนั้นจะเป็นผู้ให้คำตอบหล่อน
......คนหนึ่งคน เป็นผู้ชาย รูปร่างเพรียวบาง สูงราว170เซนติเมตร ผิวขาว ผมสั้นสีดำ ใบหน้าเรียว ละมุนราวตุ๊กตา ชอบใส่เสื้อผ้าสีโทนดำ...ตรงกับข้อมูลที่หล่อนได้รับมาเป๊ะ..
แต่สภาพสะบักสะบอมอันเกิดจากการถูกรุมโจมตีจากกลุ่มชายชุดดำทำให้ใบหน้าขาวเปรอะไปด้วยเลือด หนำซํ้า อาการหายใจหอบคล้ายคนกำลังขาดอากาศหายใจ มือเรียวพยายามยื่นตะกายออกไปคว้าขวดยาที่กลิ้งหลุดจากมืออย่างน่าสงสาร
เคว้ง..วับ..ฉับ..พรึบ
...แล้วหล่อนก็ช่วยเขาออกมาโดยไม่เสียเหงื่อสักหยด...
หล่อนค่อยๆวางร่างแบบบางของชายหนุ่มลงบนผ้าที่ปูรองร่างไว้ก่อนแล้ว หล่อนนั่งมองชายในความอารักข์ของตัวเอง พลางพ่นลมออกจากปากอย่างโล่งใจ
'ต่อจากนี้เจ้าคือหน้าที่ของเรา เด็กน้อย'
ตอนที่หล่อนใช้พลังภายในช่วยรักษาเด็กน้อย!! ก็พบว่าตามร่างกายขาวบางเต็มไปด้วยรอยฟกชํ้า
รอยเก่าคงเกิดจากการฝึกปรือวิทยายุทธที่หนักหน่วงอันขัดกับสภาพร่างกายที่อ่อนแอ ส่วนรอยใหม่คงเกิดจากการถูกทำร้ายเมื่อครู่ นอกจากนี้เขายังมีโรคประจำตัวคือ หอบหืด ที่ต้องพ่นยาเป็นประจำ และไอ้ขวดเล็กๆที่เขาพยายามตะกายหยิบแต่ไม่ได้ก็คงเป็นยาพ่นของเขานั่นเอง
หล่อนยื่นมือไปลูบรอยเหล่านั้นตามร่างกายเขา เมื่อมือสัมผัสร่างลงไปตรงๆทำให้หล่อนรู้เพิ่มอีกอย่างว่า ที่หล่อนคิดนั้นก็ไม่ถูกทั้งหมด
'เด็กน้อย!! หรือ??คำๆนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเจ้าเท่าไหร่...จริงมั้ย'
หล่อนยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกได้ถึงความแข็งเกร็งของกล้ามเนื้อแทนที่จะเป็นเนื้อนุ่มนิ่มใต้มือตนเอง...
.........................................................................................................................................
"เจ้าจำอะไรได้บ้าง" หล่อนถามทันทีที่เด็กน้อย!!ในอารักษ์แสดงอาการว่า ความจำเสื่อม
เด็กน้อย!!ส่ายหัวเป็นคำตอบ
...ความจำเสื่อม เป็นใบ้(พูดไม่มีเสียง) ตาบอด(ลักษณะตาปกติแต่แค่มองไม่เห็น) ยังดีนะที่จมูกกับหูยังใช้งานได้ปกติ...
127ยิ้มกับตัวเอง ยักไหล่ แบมือ พลางมองเด็กน้อยพิการ!! แล้วเล่าเรื่องที่หล่อนรับจ้างพาเขาไปส่งยังสถานที่ที่เขาคนเดียวเท่านั่นที่จะบอกได้ว่าที่ไหน
....เจ้าว่าเราควรเริ่มจากตรงไหนดี ในเมื่อพูดไม่ได้มองไม่เห็น ก็ชี้นิ้วเสี่ยงทางไปก็แล้วกัน...
ได้เราจะเริ่มเดินไปทางนี้ หล่อนตัดสินใจเดินกันไปแทน%E
ผู้หญิง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 เม.ย. 2563, 14:03:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ค. 2563, 14:22:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 336
| P2-5 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ >> |