รักเดียว
ปรมาจารย์หญิงรุ่นป้า ต้องมาเป็นผู้อารักขาชายหนุ่มรุ่นลูก ความใกล้ชิด จะสร้างความสุขหรือความเศร้า ความใหล้ชิดจะสร้างปัญหาหรือปัญญา ทั้งสองจะลงเอยอย่างไร ติดตาม
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: P2-5 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ
....เดินออกมาได้สองก้าว 127ก็ต้องหันกลับไปทางเสียงคล้ายมีคนเดินสะดุดล้มอยู่ด้านหลัง แล้วก็เป็นจริงดังคาด เจ้ามะเขือเทศของหล่อน เดินสะดุดต้นหญ้าสักต้นแล้วล้มหัวคะมำนอนคว่ำหน้าทิ่มพื้นอยู่ตรงนั้น
หล่อนส่ายหน้าอมยิ้มกึ่งขำกึ่งเอ็นดู แล้วค่อยๆก้มลงไปประดองเขาขึ้นมา ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับที่มือของเขาและบอกให้เขาจับมือของหล่อนไว้ดึงเขาให้ลุกขึ้นมา ส่วนมือข้างที่ว่างก็ช่วยปัดเศษใบหญ้าที่เกาะตามตัวเขาตอนล้มลงออกให้ เมื่อสายตามองเห็นว่าสะอาดดีแล้วก็หันมาทางเขาบอกกับเขาว่า
“จากนี้ไป เวลาเดินก็ให้จับมือเราไว้แบบนี้นะ” หล่อนบีบมือของตนเองเข้ากับฝ่ามือของเขาให้แน่นขึ้นอีกหน่อยแล้วแกว่งไปมา เพื่อบอกให้เขารู้ว่าต้องทำแบบนี้เวลาเดิน
เขายื่นมืออีกข้างมากุมมือของหล่อนแทนการตอบรับ แล้วพยักหน้า หงึกๆ อย่างต้องการแสดงความขอบคุณ
127 แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าที่อยู่สูงเหนือศีรษะหล่อน พอยืนเทียบกันตรงๆแล้ว หล่อนก็ถามตนเองว่า ไอ้ที่ว่าความสูงราว 170 เซนติเมตรนี่มันสูงแค่ไหนนะ คนในอารักข์ของหล่อนสูงขนาดนี้เลยหรือ ตอนไปช่วยเขาก็ไม่ได้ช่วยในแนวตั้งเสียด้วย
....หล่อนหลับตานึกภาพตอนเข้าไปช่วยลากตัวเขาออกมาจากการโดนรุมสะกรำ ทุกช่วงเวลาเขาอยู่ในแนวนอนตลอด....
ตัวหล่อนเองสูง 160 เซนติเมตร ถ้าเขาสูง 170 เซนติเมตรจริงก็ไม่ควรทิ้งความห่างของใบหน้านี้ออกไปออกไปจากหน้าหล่อน จนใบหน้าของหล่อนอยู่เสมอแค่ระดับอกของเขา
.....ราวกับว่าสวรรค์ล่วงรู้ความคิดของหล่อน เสียงสัญญาณข้อความจดหมายที่ดังขึ้นข้างหูทำให้ หล่อนหยุดความคิดทุกอย่างชั่วคราว วาดมือขึ้นกลางอากาศ ก็ปรากฏข้อความจดหมายขึ้นให้หล่อนอ่านทันที...
....หล่อนปัดมือออกอีกครั้งข้อความนั้นก็หายไป..
หล่อนหันไปมองมือที่กุมกันแน่นอยู่ในอีกข้างของหล่อนกับเขา แล้วใช้มือข้างที่ปัดจดหมายทิ้งไปเขกหัวตัวเอง สองสามที เพื่อเป็นการลงโทษให้กับความสะเพร่าของตนเอง ข้อความในจดหมายบอกว่า ลูกค้าของหล่อนขอยกเลิกสัญญาจ้างโดยไม่หักเงินค่าจ้างใดๆแม้แต่น้อย เขาจ่ายให้หล่อนทุกบาททุกสตางค์ ตามที่ตกลงกันไว้ แต่ขอแค่ยกเลิกงานที่จ้างหล่อนไว้ บอกว่า บุคคลที่เขาต้องการให้หล่อนอารักขานั้นสิ้นชีวิต หรือ พูดง่ายๆว่าตายไปแล้ว ก่อนที่เวลาเริ่มงานของหล่อนในข้อตกลงจะเริ่มขึ้น.... และเงินค่าจ้างที่จ่ายมัดจำไว้ล่วงหน้ากว่าครึ่งของค่าจ้างทั้งหมด ลูกค้าของหล่อนไม่เอาคืนยกให้หล่อนถือเป็นค่าเสียเวลา!!...
หล่อนไม่คิดติดใจอะไรเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่งานถูกยกเลิกก่อนจะเริ่มงานเสียอีก เพียงแต่เริ่มลังเลว่าตนเองควรจะทำอย่างไรกับเจ้าของมืออุ่นๆที่หล่อนให้เขาเกาะกุมไว้อย่างแน่นหนานี้
อาการกวัดแกว่งมืออย่างลืมตัวของเจ้าของ ทำให้ของสิ่งหนึ่ง เลื่อนหลุดลงจากตำแหน่งต้นแขนเดิม ร่วงลงมาอยู่ที่ข้อมือ กระทบเข้ากับข้อมือแข็งของอีกฝ่าย
...ประกายแสงวาบเล็กๆสว่างขึ้นบริเวณจี้รูปหัวใจสีแดงดวงเล็กๆกึ่งกลางกำไล...แล้วเลือนหายไปก่อนที่เจ้าของกำไลที่สวมใส่อยู่จะทันสังเกตเห็น แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าความรู้สึกที่จี๊ดเข้าไปในหัวใจของเขา มุมปากที่ขยับขึ้นจากการยิ้มของริมฝีปากเรียวถูกปรับให้กลับมาอยู่ในแนวปกติ ดวงตาดำขลับที่ตอนนี้แสดงออกว่ามองไม่เห็นมีประกายวิบวับราวกับมีดาวนับล้านดวงเต้นอยู่ในนั้น
เขายื่นมืออีกข้างไปจับกำไลวงเล็กที่ข้อมือของหล่อนขยับไปมา เหมือนจะถามว่ามันคืออะไร
127 ก้มลงมองกำไลข้อมืออันนั้น พลางถอนหายใจอย่างอึดอัด แต่ก็ไม่เลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น ของเขา
"... กำไลอันนี้เป็นของที่ระลึกจากใครบางคน.. ใครบางคนที่..เราพยายามจะหนีจากเขา..เขาก็เลยใส่มันไว้..จะเรียกมันว่าเป็นกุญแจมือของนักโทษก็ได้นะ.. เฮ้อ..บอกเจ้าไปเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี..จริงมั้ย...เอาไว้รอให้เราพร้อมจะเผชิญหน้ากับเจ้าของกำไลอันนี้เมื่อไหร่..เราจะให้เขาถอดมันออก..เราจะได้เป็นอิศระเสียที.."
"แต่ว่าเจ้านี่ก็น่า เล่าอะไรไปก็ทำท่าตอบรับไปหมดทุกอย่าง เลยทำให้เข้าใจผิดกันไปหมด ตอนเราบอกว่าเราเป็นผู้อารักขาพาเจ้าไปส่งจุดหมายก็ดันไม่ปฏิเสธ แต่จะโทษเจ้าฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ทั้งความจำเสื่อม ทั้งตาบอด พูดก็ไม่ได้ "
"...เอาเถอะ..ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราจะพาเจ้าไปรักษาแล้วพาไปส่งบ้านก่อนก็แล้วกัน หลังจากนั้นเราก็จะกลับไปยังที่ที่เรามา " เอาตามนี้นะ
ภาพมุมปากที่ขยับยกแยกออกไปสองข้างแก้ม จนเห็นฟันขาวสะอาดเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบอยู่ในกรอบริมฝีปากสีแดงสดอย่างคนมีสุขภาพดี!!! บอกให้หล่อนรู้ว่าชายหนุ่มเลือกทางตามความเห็นของหล่อน
หล่อนกระตุกมือพาเขาค่อยๆเดินเลาะลัดไปตามทางอีกด้านที่มีหญ้าขึ้นเขียวบางกว่าทางแรกและน่าจะเดินได้สะดวกกับเขามากกว่า ทุกย่างก้าวในการเดินครั้งนี้ราวกับปูไว้ด้วยต้นหญ้าพันธุ์ดี ให้ความรู้สึกเรียบนุ่มราวกับเดินบนพื้นพรม ไม่เห็นจะมีตรงไหนให้น่าสะดุดล้มได้ แต่หล่อนก็ไม่ได้คิดจะคลายมือจากเขายังคงให้เขาเกาะกุมและค่อยๆพาเขาเดินต่อไป...
..............................................................................................
'...เจ้าผิดแล้ว...กำไลวงนี้ไม่เคยกักขังเจ้า....
.....กำไลอยู่รักอยู่...รักจางกำไลจาก.. '
ใครบางคนคิดอยากจะแก้ข้อกล่าวหาของหล่อน แต่ก็ทำได้เพียง ...ยอมปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน
หล่อนส่ายหน้าอมยิ้มกึ่งขำกึ่งเอ็นดู แล้วค่อยๆก้มลงไปประดองเขาขึ้นมา ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับที่มือของเขาและบอกให้เขาจับมือของหล่อนไว้ดึงเขาให้ลุกขึ้นมา ส่วนมือข้างที่ว่างก็ช่วยปัดเศษใบหญ้าที่เกาะตามตัวเขาตอนล้มลงออกให้ เมื่อสายตามองเห็นว่าสะอาดดีแล้วก็หันมาทางเขาบอกกับเขาว่า
“จากนี้ไป เวลาเดินก็ให้จับมือเราไว้แบบนี้นะ” หล่อนบีบมือของตนเองเข้ากับฝ่ามือของเขาให้แน่นขึ้นอีกหน่อยแล้วแกว่งไปมา เพื่อบอกให้เขารู้ว่าต้องทำแบบนี้เวลาเดิน
เขายื่นมืออีกข้างมากุมมือของหล่อนแทนการตอบรับ แล้วพยักหน้า หงึกๆ อย่างต้องการแสดงความขอบคุณ
127 แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าที่อยู่สูงเหนือศีรษะหล่อน พอยืนเทียบกันตรงๆแล้ว หล่อนก็ถามตนเองว่า ไอ้ที่ว่าความสูงราว 170 เซนติเมตรนี่มันสูงแค่ไหนนะ คนในอารักข์ของหล่อนสูงขนาดนี้เลยหรือ ตอนไปช่วยเขาก็ไม่ได้ช่วยในแนวตั้งเสียด้วย
....หล่อนหลับตานึกภาพตอนเข้าไปช่วยลากตัวเขาออกมาจากการโดนรุมสะกรำ ทุกช่วงเวลาเขาอยู่ในแนวนอนตลอด....
ตัวหล่อนเองสูง 160 เซนติเมตร ถ้าเขาสูง 170 เซนติเมตรจริงก็ไม่ควรทิ้งความห่างของใบหน้านี้ออกไปออกไปจากหน้าหล่อน จนใบหน้าของหล่อนอยู่เสมอแค่ระดับอกของเขา
.....ราวกับว่าสวรรค์ล่วงรู้ความคิดของหล่อน เสียงสัญญาณข้อความจดหมายที่ดังขึ้นข้างหูทำให้ หล่อนหยุดความคิดทุกอย่างชั่วคราว วาดมือขึ้นกลางอากาศ ก็ปรากฏข้อความจดหมายขึ้นให้หล่อนอ่านทันที...
....หล่อนปัดมือออกอีกครั้งข้อความนั้นก็หายไป..
หล่อนหันไปมองมือที่กุมกันแน่นอยู่ในอีกข้างของหล่อนกับเขา แล้วใช้มือข้างที่ปัดจดหมายทิ้งไปเขกหัวตัวเอง สองสามที เพื่อเป็นการลงโทษให้กับความสะเพร่าของตนเอง ข้อความในจดหมายบอกว่า ลูกค้าของหล่อนขอยกเลิกสัญญาจ้างโดยไม่หักเงินค่าจ้างใดๆแม้แต่น้อย เขาจ่ายให้หล่อนทุกบาททุกสตางค์ ตามที่ตกลงกันไว้ แต่ขอแค่ยกเลิกงานที่จ้างหล่อนไว้ บอกว่า บุคคลที่เขาต้องการให้หล่อนอารักขานั้นสิ้นชีวิต หรือ พูดง่ายๆว่าตายไปแล้ว ก่อนที่เวลาเริ่มงานของหล่อนในข้อตกลงจะเริ่มขึ้น.... และเงินค่าจ้างที่จ่ายมัดจำไว้ล่วงหน้ากว่าครึ่งของค่าจ้างทั้งหมด ลูกค้าของหล่อนไม่เอาคืนยกให้หล่อนถือเป็นค่าเสียเวลา!!...
หล่อนไม่คิดติดใจอะไรเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่งานถูกยกเลิกก่อนจะเริ่มงานเสียอีก เพียงแต่เริ่มลังเลว่าตนเองควรจะทำอย่างไรกับเจ้าของมืออุ่นๆที่หล่อนให้เขาเกาะกุมไว้อย่างแน่นหนานี้
อาการกวัดแกว่งมืออย่างลืมตัวของเจ้าของ ทำให้ของสิ่งหนึ่ง เลื่อนหลุดลงจากตำแหน่งต้นแขนเดิม ร่วงลงมาอยู่ที่ข้อมือ กระทบเข้ากับข้อมือแข็งของอีกฝ่าย
...ประกายแสงวาบเล็กๆสว่างขึ้นบริเวณจี้รูปหัวใจสีแดงดวงเล็กๆกึ่งกลางกำไล...แล้วเลือนหายไปก่อนที่เจ้าของกำไลที่สวมใส่อยู่จะทันสังเกตเห็น แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าความรู้สึกที่จี๊ดเข้าไปในหัวใจของเขา มุมปากที่ขยับขึ้นจากการยิ้มของริมฝีปากเรียวถูกปรับให้กลับมาอยู่ในแนวปกติ ดวงตาดำขลับที่ตอนนี้แสดงออกว่ามองไม่เห็นมีประกายวิบวับราวกับมีดาวนับล้านดวงเต้นอยู่ในนั้น
เขายื่นมืออีกข้างไปจับกำไลวงเล็กที่ข้อมือของหล่อนขยับไปมา เหมือนจะถามว่ามันคืออะไร
127 ก้มลงมองกำไลข้อมืออันนั้น พลางถอนหายใจอย่างอึดอัด แต่ก็ไม่เลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น ของเขา
"... กำไลอันนี้เป็นของที่ระลึกจากใครบางคน.. ใครบางคนที่..เราพยายามจะหนีจากเขา..เขาก็เลยใส่มันไว้..จะเรียกมันว่าเป็นกุญแจมือของนักโทษก็ได้นะ.. เฮ้อ..บอกเจ้าไปเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี..จริงมั้ย...เอาไว้รอให้เราพร้อมจะเผชิญหน้ากับเจ้าของกำไลอันนี้เมื่อไหร่..เราจะให้เขาถอดมันออก..เราจะได้เป็นอิศระเสียที.."
"แต่ว่าเจ้านี่ก็น่า เล่าอะไรไปก็ทำท่าตอบรับไปหมดทุกอย่าง เลยทำให้เข้าใจผิดกันไปหมด ตอนเราบอกว่าเราเป็นผู้อารักขาพาเจ้าไปส่งจุดหมายก็ดันไม่ปฏิเสธ แต่จะโทษเจ้าฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ทั้งความจำเสื่อม ทั้งตาบอด พูดก็ไม่ได้ "
"...เอาเถอะ..ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราจะพาเจ้าไปรักษาแล้วพาไปส่งบ้านก่อนก็แล้วกัน หลังจากนั้นเราก็จะกลับไปยังที่ที่เรามา " เอาตามนี้นะ
ภาพมุมปากที่ขยับยกแยกออกไปสองข้างแก้ม จนเห็นฟันขาวสะอาดเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบอยู่ในกรอบริมฝีปากสีแดงสดอย่างคนมีสุขภาพดี!!! บอกให้หล่อนรู้ว่าชายหนุ่มเลือกทางตามความเห็นของหล่อน
หล่อนกระตุกมือพาเขาค่อยๆเดินเลาะลัดไปตามทางอีกด้านที่มีหญ้าขึ้นเขียวบางกว่าทางแรกและน่าจะเดินได้สะดวกกับเขามากกว่า ทุกย่างก้าวในการเดินครั้งนี้ราวกับปูไว้ด้วยต้นหญ้าพันธุ์ดี ให้ความรู้สึกเรียบนุ่มราวกับเดินบนพื้นพรม ไม่เห็นจะมีตรงไหนให้น่าสะดุดล้มได้ แต่หล่อนก็ไม่ได้คิดจะคลายมือจากเขายังคงให้เขาเกาะกุมและค่อยๆพาเขาเดินต่อไป...
..............................................................................................
'...เจ้าผิดแล้ว...กำไลวงนี้ไม่เคยกักขังเจ้า....
.....กำไลอยู่รักอยู่...รักจางกำไลจาก.. '
ใครบางคนคิดอยากจะแก้ข้อกล่าวหาของหล่อน แต่ก็ทำได้เพียง ...ยอมปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน
ผู้หญิง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 เม.ย. 2563, 11:32:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ค. 2563, 14:23:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 440
| << p1 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ | P5 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ >> |