ดุจจันทร์ดั้นเมฆ: หอมดึก (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
‘ตรีเมฆ’ ไม่ได้เกิดมามีชีวิตเลวร้าย เขาไม่ได้มีปมด้อยจนต้องสร้างจุดเด่น ตรงกันข้ามเขามีพร้อมทุกอย่าง แต่ความ ‘พร้อม’ นั้นทำให้ชายหนุ่มใช้ชีวิตอย่างประมาทจนสุดท้ายต้องถูกตราหน้าว่าเป็น ‘ไอ้ขี้คุก’ เขาผลาญทำลายชีวิตทุกคนที่รักเขา และในวันที่เขาได้รับอิสรภาพทางกาย จิตใจเขากลับถูกความรู้สึกผิดพันธนาการแน่นหนา
‘จันทน์กะพ้อ’ หล่อนมองโลกใบนี้สวยงามไปเสียหมด มองทุกอย่างเป็นบวกจนบางครั้งพลาดพลั้งกลายเป็นเหยื่อได้ง่ายๆ แต่หล่อนกลับไม่สิ้นหวังที่จะมองแต่แง่งามของชีวิต เมื่อก้าวเข้ามาในครอบครัวที่เว้าแหว่งของตรีเมฆ หล่อนกล้าๆ กลัวๆ ชายหนุ่มห่าม ดิบ เถื่อนที่พ่วงมากับป้าชราและเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
เขามันต้องตำราผู้ชายที่พ่อสอนนักหนาว่าให้อยู่ห่างๆ เข้าไว้
ใจหนึ่งหล่อนก็อยากทำอย่างนั้น แต่อีกใจก็อยากเอาชนะความหยาบกระด้างของเขา อยากให้คนที่เอาแต่มองโลกตาขวาง หันมาเห็นแง่งามของชีวิตเสียบ้าง
แต่โดยที่หล่อนไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ดวงตาคมดุคู่นั้นกลับเอาแต่จับจ้องหล่อนไม่วาง ในเมื่อหล่อนกล้ามาส่องแสงวับๆ แวมๆ ในหัวใจที่มืดดำของเขา เมฆร้ายก้อนนี้ก็จะโอบล้อม ตีประชิด กักกั้นไว้ไม่ให้หล่อนเคลื่อนคล้อยหนีหายไปทางไหนได้อีกเลย
*********************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง พนาพร่ำรัก และฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา) และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นแนวโรแมนติกดราม่า พาฟิน และอบอวลในหัวใจมากๆ ค่ะ นอกจากนี้ยังมีความน่ารักของครอบครัวที่มาพร้อมกับปัญหาสังคมในแง่มุมต่างๆ ด้วย หอมดึกบอกเล่าชีวิตคนรากหญ้าผ่านตัวละครได้มีมิติมากๆ #รับประกันความสนุกเช่นเคย!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้าน Banniyayindy(Budsara Thongrussamee) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
‘จันทน์กะพ้อ’ หล่อนมองโลกใบนี้สวยงามไปเสียหมด มองทุกอย่างเป็นบวกจนบางครั้งพลาดพลั้งกลายเป็นเหยื่อได้ง่ายๆ แต่หล่อนกลับไม่สิ้นหวังที่จะมองแต่แง่งามของชีวิต เมื่อก้าวเข้ามาในครอบครัวที่เว้าแหว่งของตรีเมฆ หล่อนกล้าๆ กลัวๆ ชายหนุ่มห่าม ดิบ เถื่อนที่พ่วงมากับป้าชราและเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
เขามันต้องตำราผู้ชายที่พ่อสอนนักหนาว่าให้อยู่ห่างๆ เข้าไว้
ใจหนึ่งหล่อนก็อยากทำอย่างนั้น แต่อีกใจก็อยากเอาชนะความหยาบกระด้างของเขา อยากให้คนที่เอาแต่มองโลกตาขวาง หันมาเห็นแง่งามของชีวิตเสียบ้าง
แต่โดยที่หล่อนไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ดวงตาคมดุคู่นั้นกลับเอาแต่จับจ้องหล่อนไม่วาง ในเมื่อหล่อนกล้ามาส่องแสงวับๆ แวมๆ ในหัวใจที่มืดดำของเขา เมฆร้ายก้อนนี้ก็จะโอบล้อม ตีประชิด กักกั้นไว้ไม่ให้หล่อนเคลื่อนคล้อยหนีหายไปทางไหนได้อีกเลย
*********************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง พนาพร่ำรัก และฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา) และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นแนวโรแมนติกดราม่า พาฟิน และอบอวลในหัวใจมากๆ ค่ะ นอกจากนี้ยังมีความน่ารักของครอบครัวที่มาพร้อมกับปัญหาสังคมในแง่มุมต่างๆ ด้วย หอมดึกบอกเล่าชีวิตคนรากหญ้าผ่านตัวละครได้มีมิติมากๆ #รับประกันความสนุกเช่นเคย!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้าน Banniyayindy(Budsara Thongrussamee) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 9 -20%
ขากลับจากโรงพยาบาล ตรีเมฆบอกให้ศมาแวะร้านอาหารที่พอมีชื่อเรื่องความอร่อยเพื่อซื้อหาอาหารเย็นกลับบ้านเนื่องจากเลยเวลาเข้าครัวของจันทน์กะพ้อมานานมากแล้ว ศมาแวะมารับประทานอาหารเย็นด้วยแทบทุกวันจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ส่วนลุงเกิดได้กับข้าวถุงหนึ่งก็ขอกลับไปนอนบ้านเพื่อจัดเตรียมห้องหับไว้รับขวัญหลานสาว เมื่อกลับมาถึงบ้านตรีเพชรก็ยังคุยไม่หยุดเรื่องความน่ารักน่าเอ็นดูของหนูน้อยจำปี
“ยายครับน้องตัวแด๊งแดง น้าลำดวนร้องใหญ่เลยตอนไปโรงพยาบาล แล้วตาเกิดก็ร้องเย้ๆ ดีใจ”
“อืม แล้วนี่ใครเฝ้าล่ะคืนนี้”
“นายจอมสามีพี่ลำดวนค่ะป้า”
“งั้นเรอะ” นางมาลีแปลกใจระคนดีใจไม่น้อย ไม่นึกว่านายจอมขี้ยามันจะกลับมามีน้ำยาได้อีก
“นี่ป้ายังลุกมาตำน้ำพริกอีกเหรอคะ หายเวียนหัวหรือยัง”
“หายแล้ว นอนทั้งวันยิ่งแย่นะ ลุกมาเดินเหินบ้างค่อยยังชั่ว ป้าไม่เป็นไรหรอก” นางเอ่ยพลางตักกับข้าวเข้าปาก รสชาติกลางๆ ไม่จัดจ้านแบบที่คุ้นลิ้นแต่ก็พอกินได้ สองหนุ่มตักน้ำพริกของนางจนพร่องไปเกือบหมด ป้ามาลีดีใจที่ตนฝืนลุกขึ้นมาตำน้ำพริกไว้รอท่า ไม่อย่างนั้นคงฝืดคอกันแย่
“เออนี่หนูจันทน์ มีจดหมายจากพ่อคำจันทร์ส่งมาแน่ะ ป้าวางไว้ให้ที่โต๊ะนั่น”
“ขอบคุณค่ะ”
“จดหมายเหรอครับ ดีจริง ไม่นึกว่าสมัยนี้แล้วยังเขียนจดหมายถึงกันอยู่นะครับ ยิ่งจากพ่อถึงลูกสาวแล้วด้วย” ศมาตั้งข้อสังเกตยิ้มๆ นึกในใจว่าอะไรๆ เกี่ยวกับหญิงสาวตรงหน้าช่างน่าสนใจยิ่งนัก
“พ่อคำจันทร์เป็นนักอ่านและนักเขียนตัวยงเลยละค่ะ พ่อชอบเขียนจดหมาย เพราะได้ใช้เวลากลั่นกรองความคิด”
“นั่นสินะครับ คนเราสมัยนี้บางทีก็ฉาบฉวย ยกหูโทรศัพท์คุยกันทุกวันแต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวกลับห่างเหินออกไปก็มี” ศมาเสริมขึ้น ตรีเมฆตักน้ำพริกช้อนสุดท้ายใส่จานข้าวของตนเอง คลุกเคล้าดีแล้วก็ตักเข้าปากกินไปเงียบๆ น้ำพริกหมดแล้วศมาจึงจำต้องตักแกงจืดมาซดแทน กระนั้นเขาก็ยังเคี้ยวข้าวได้เรื่อยๆ อย่างเอร็ดอร่อย
เออสิวะ คนเรายามมีความรัก น้ำต้มผักก็คงหวานสินะ ตรีเมฆคิด
“ป้าคะ พี่ลำดวนคลอดแบบนี้คงมาขายผลไม้ไม่ได้สักพัก ที่แผงขายผลไม้ของเราจะทำยังไงดีคะ” จันทน์กะพ้อเอ่ยเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ น้ำเสียงแฝงความร้อนใจเล็กน้อย ตรีเมฆเหลือบมองสีหน้าของหล่อน
“ตาเกิดคนเดียวก็คงไม่ไหวสินะเพราะต้องไปช่วยงานก่อสร้างด้วย จะปิดไปก่อนดีไหมล่ะ” ป้ามาลีขอความคิดเห็นกรายๆ นางเป็นช้างเท้าหลังมาตลอดชีวิต แม้หลายปีมานี้จะต้องยืนหยัดเพียงลำพังแต่นางก็ยังมีความลังเลอยู่มากทุกครั้งที่ต้องตัดสินใจ
“เดี๋ยวผมให้ลุงเกิดมาขายประจำเลย ในส่วนงานก่อสร้างจะให้ลูกชายแกมาทำแทนจะได้ไม่ขาดรายได้ ลำดวนก็พักไปก่อน” ตรีเมฆเอ่ยเชิงปรึกษาแกมตัดสินใจไปแล้ว ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ศมาเอ่ยถามว่า
“ไหนลุงเกิดว่าลูกชายแกไม่เอาไหนไม่ใช่รึ”
“ของมันดัดกันได้ เอ็งก็รู้ว่าข้าดัดสันดานคนเก่ง” ตรีเมฆยิ้มเหี้ยมเกรียม รวบช้อนส้อม ก่อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ตรีเพชรมองตามด้วยสายตาชื่นชมอย่างปิดไม่มิด เขาก้มลงลูบหัวเด็กชายทีนึงแล้วก็ขอตัวออกไปดูดบุหรี่ ศมาเองก็อิ่มแล้วจึงขอตัวลุกตามออกไปที่ระเบียงปีกห้องของตรีเมฆ ไม่นานเด็กชายตรีเพชรก็ยกกับแกล้มตามไปจากในครัว
รู้ใจจริงนะแม่คุณ ตรีเมฆนึกแล้วมองย้อนหลังเด็กชายกลับไปทางครัวที่เปิดประตูไว้ แสงและเงาจากความเคลื่อนไหวคล่องแคล่วของร่างบางทอดออกมาที่ระเบียงด้านหน้า
“กับแกล้มเป็นอะไรหรือเจ้าเพชรค่ำนี้”
“ปีกไก่ทอดตะไคร้ครับ แล้วก็มียำปลากรอบ”
เด็กชายสาธยาย แล้ววางสำรับกับแกล้มลง ตรีเมฆมีตู้เย็นเล็กที่เขาใส่เครื่องดื่มที่ชอบไว้บริการตัวเองในห้องนอนกว้าง เพราะไม่อยากเข้าออกครัวหรือไปที่ปีกนั้นบ่อยนักในยามค่ำคืนเพราะกลัวว่าใครบางคนจะอึดอัด
“ขอบใจ ไปทำการบ้านไป”
“เอาไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้ครับ พรุ่งนี้วันอาทิตย์” เด็กชายอยากอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มทั้งสองมากกว่าการไปคลุกอยู่ในห้องกับยายแล้วดูละครหลังข่าว
“ตรีเพชร”
“คร้าบ ไปก็ได้ครับ” เด็กชายหดคอกับสายตาคมดุแล้วก็เดินหงอยกลับไป ศมามองตามทั้งขันทั้งสงสาร
“เจ้าเพชรมันเด็กดีนะ แม่มันไม่น่าทิ้งได้ลงคอน่ารักขนาดนี้ ทำได้ยังไงกัน”
“บางทีเขาก็อาจจะมีเหตุผลส่วนตัวที่ทำให้เลี้ยงมันไม่ได้ หรือเห็นว่ามันอยู่กับแม่ข้าจะสุขสบายกว่าก็ได้”
“อืม แต่ข้าก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดีที่แม่ทิ้งลูกแบบนี้” ศมาเอ่ย ตรีเมฆไม่ว่าอะไร สำหรับศมาทุกอย่างเป็นเส้นตรง ดำขาวแตกต่างชัดเจน สำหรับตรีเมฆและอีกหลายคนซึ่งอาจจะรวมแม่ผู้ให้กำเนิดตรีเพชรด้วยแล้วบางครั้งเส้นแบ่งดีชั่วมันก็เหลื่อมล้ำกันจนแยกไม่ออก บางครั้งเสมือนมีหมอกมัวๆ ปิดบังดวงตาของพวกเขาเอาไว้ทำให้หลงอยู่ในม่านสีเทาของชีวิตกันต่อไป
“ยายครับน้องตัวแด๊งแดง น้าลำดวนร้องใหญ่เลยตอนไปโรงพยาบาล แล้วตาเกิดก็ร้องเย้ๆ ดีใจ”
“อืม แล้วนี่ใครเฝ้าล่ะคืนนี้”
“นายจอมสามีพี่ลำดวนค่ะป้า”
“งั้นเรอะ” นางมาลีแปลกใจระคนดีใจไม่น้อย ไม่นึกว่านายจอมขี้ยามันจะกลับมามีน้ำยาได้อีก
“นี่ป้ายังลุกมาตำน้ำพริกอีกเหรอคะ หายเวียนหัวหรือยัง”
“หายแล้ว นอนทั้งวันยิ่งแย่นะ ลุกมาเดินเหินบ้างค่อยยังชั่ว ป้าไม่เป็นไรหรอก” นางเอ่ยพลางตักกับข้าวเข้าปาก รสชาติกลางๆ ไม่จัดจ้านแบบที่คุ้นลิ้นแต่ก็พอกินได้ สองหนุ่มตักน้ำพริกของนางจนพร่องไปเกือบหมด ป้ามาลีดีใจที่ตนฝืนลุกขึ้นมาตำน้ำพริกไว้รอท่า ไม่อย่างนั้นคงฝืดคอกันแย่
“เออนี่หนูจันทน์ มีจดหมายจากพ่อคำจันทร์ส่งมาแน่ะ ป้าวางไว้ให้ที่โต๊ะนั่น”
“ขอบคุณค่ะ”
“จดหมายเหรอครับ ดีจริง ไม่นึกว่าสมัยนี้แล้วยังเขียนจดหมายถึงกันอยู่นะครับ ยิ่งจากพ่อถึงลูกสาวแล้วด้วย” ศมาตั้งข้อสังเกตยิ้มๆ นึกในใจว่าอะไรๆ เกี่ยวกับหญิงสาวตรงหน้าช่างน่าสนใจยิ่งนัก
“พ่อคำจันทร์เป็นนักอ่านและนักเขียนตัวยงเลยละค่ะ พ่อชอบเขียนจดหมาย เพราะได้ใช้เวลากลั่นกรองความคิด”
“นั่นสินะครับ คนเราสมัยนี้บางทีก็ฉาบฉวย ยกหูโทรศัพท์คุยกันทุกวันแต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวกลับห่างเหินออกไปก็มี” ศมาเสริมขึ้น ตรีเมฆตักน้ำพริกช้อนสุดท้ายใส่จานข้าวของตนเอง คลุกเคล้าดีแล้วก็ตักเข้าปากกินไปเงียบๆ น้ำพริกหมดแล้วศมาจึงจำต้องตักแกงจืดมาซดแทน กระนั้นเขาก็ยังเคี้ยวข้าวได้เรื่อยๆ อย่างเอร็ดอร่อย
เออสิวะ คนเรายามมีความรัก น้ำต้มผักก็คงหวานสินะ ตรีเมฆคิด
“ป้าคะ พี่ลำดวนคลอดแบบนี้คงมาขายผลไม้ไม่ได้สักพัก ที่แผงขายผลไม้ของเราจะทำยังไงดีคะ” จันทน์กะพ้อเอ่ยเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ น้ำเสียงแฝงความร้อนใจเล็กน้อย ตรีเมฆเหลือบมองสีหน้าของหล่อน
“ตาเกิดคนเดียวก็คงไม่ไหวสินะเพราะต้องไปช่วยงานก่อสร้างด้วย จะปิดไปก่อนดีไหมล่ะ” ป้ามาลีขอความคิดเห็นกรายๆ นางเป็นช้างเท้าหลังมาตลอดชีวิต แม้หลายปีมานี้จะต้องยืนหยัดเพียงลำพังแต่นางก็ยังมีความลังเลอยู่มากทุกครั้งที่ต้องตัดสินใจ
“เดี๋ยวผมให้ลุงเกิดมาขายประจำเลย ในส่วนงานก่อสร้างจะให้ลูกชายแกมาทำแทนจะได้ไม่ขาดรายได้ ลำดวนก็พักไปก่อน” ตรีเมฆเอ่ยเชิงปรึกษาแกมตัดสินใจไปแล้ว ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ศมาเอ่ยถามว่า
“ไหนลุงเกิดว่าลูกชายแกไม่เอาไหนไม่ใช่รึ”
“ของมันดัดกันได้ เอ็งก็รู้ว่าข้าดัดสันดานคนเก่ง” ตรีเมฆยิ้มเหี้ยมเกรียม รวบช้อนส้อม ก่อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ตรีเพชรมองตามด้วยสายตาชื่นชมอย่างปิดไม่มิด เขาก้มลงลูบหัวเด็กชายทีนึงแล้วก็ขอตัวออกไปดูดบุหรี่ ศมาเองก็อิ่มแล้วจึงขอตัวลุกตามออกไปที่ระเบียงปีกห้องของตรีเมฆ ไม่นานเด็กชายตรีเพชรก็ยกกับแกล้มตามไปจากในครัว
รู้ใจจริงนะแม่คุณ ตรีเมฆนึกแล้วมองย้อนหลังเด็กชายกลับไปทางครัวที่เปิดประตูไว้ แสงและเงาจากความเคลื่อนไหวคล่องแคล่วของร่างบางทอดออกมาที่ระเบียงด้านหน้า
“กับแกล้มเป็นอะไรหรือเจ้าเพชรค่ำนี้”
“ปีกไก่ทอดตะไคร้ครับ แล้วก็มียำปลากรอบ”
เด็กชายสาธยาย แล้ววางสำรับกับแกล้มลง ตรีเมฆมีตู้เย็นเล็กที่เขาใส่เครื่องดื่มที่ชอบไว้บริการตัวเองในห้องนอนกว้าง เพราะไม่อยากเข้าออกครัวหรือไปที่ปีกนั้นบ่อยนักในยามค่ำคืนเพราะกลัวว่าใครบางคนจะอึดอัด
“ขอบใจ ไปทำการบ้านไป”
“เอาไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้ครับ พรุ่งนี้วันอาทิตย์” เด็กชายอยากอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มทั้งสองมากกว่าการไปคลุกอยู่ในห้องกับยายแล้วดูละครหลังข่าว
“ตรีเพชร”
“คร้าบ ไปก็ได้ครับ” เด็กชายหดคอกับสายตาคมดุแล้วก็เดินหงอยกลับไป ศมามองตามทั้งขันทั้งสงสาร
“เจ้าเพชรมันเด็กดีนะ แม่มันไม่น่าทิ้งได้ลงคอน่ารักขนาดนี้ ทำได้ยังไงกัน”
“บางทีเขาก็อาจจะมีเหตุผลส่วนตัวที่ทำให้เลี้ยงมันไม่ได้ หรือเห็นว่ามันอยู่กับแม่ข้าจะสุขสบายกว่าก็ได้”
“อืม แต่ข้าก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดีที่แม่ทิ้งลูกแบบนี้” ศมาเอ่ย ตรีเมฆไม่ว่าอะไร สำหรับศมาทุกอย่างเป็นเส้นตรง ดำขาวแตกต่างชัดเจน สำหรับตรีเมฆและอีกหลายคนซึ่งอาจจะรวมแม่ผู้ให้กำเนิดตรีเพชรด้วยแล้วบางครั้งเส้นแบ่งดีชั่วมันก็เหลื่อมล้ำกันจนแยกไม่ออก บางครั้งเสมือนมีหมอกมัวๆ ปิดบังดวงตาของพวกเขาเอาไว้ทำให้หลงอยู่ในม่านสีเทาของชีวิตกันต่อไป
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ค. 2563, 09:41:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ค. 2563, 09:41:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 437
| << บทที่ 8 -100% | บทที่ 9 -40% >> |