รักเดียว
ปรมาจารย์หญิงรุ่นป้า ต้องมาเป็นผู้อารักขาชายหนุ่มรุ่นลูก ความใกล้ชิด จะสร้างความสุขหรือความเศร้า ความใหล้ชิดจะสร้างปัญหาหรือปัญญา ทั้งสองจะลงเอยอย่างไร ติดตาม
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: p7 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ
“อืม..น่าจะได้เวลาอาหารกลางวัน เจ้าคงหิวแล้ว เดี๋ยวเรามองหาร้านอาหารใกล้ๆนี้ก็แล้วกันนะ”
...ที่ที่หล่อนและเขายืนอยู่คืออาณาจักรแห่งแฝงเงา เป็นอาณาจักรหนึ่งที่มีภูมิประเทศเป็นป่าทั้งหมด แต่ตัวเมือง ต่างๆ จะแฝงเงาอยู่ตามตันไม้ ใหญ่น้อยแล้วแต่ความเจริญเติบโต และสามารถผ่านเข้าออกไปมาหาสู่กันได้อย่างอิสระ...
....กลิ่นอาหารหอมๆที่ลอยออกมาจากต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งที่ยืนต้นสูงตระหง่านห่างออกไปไม่ถึงสิบก้าว บอกให้รู้ว่าข้างหน้านี้มีร้านอาหารอยู่ หล่อนแกล้งคลายมือที่จับจูงมือของเขาออกแล้วเดินนำเข้าไปภายในต้นไม้ต้นนั้น เมื่อก้าวผ่านเข้าไปก็ปรากฏเป็นร้านอาหารอยุ่ด้านใน พนักงานหญิงคนหนึ่งเดินมาต้อนรับและเชิญหล่อนกับเขาเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่ว่าง
หล่อนหย่อนก้นลงนั่งอย่างสบายใจสายตาแอบจับสังเกตเพื่อนร่วมทางผู้พิการที่ตอนนี้เดินตัวตรงเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัวว่างอีกฟากของโต๊ะ
เมื่อทั้งสองนั่งเรียบร้อยพนักงานก็ยื่นส่งใบไม้มาให้หล่อนและเขาคนละใบ แล้วเดินกลับออกไป เพียงหล่อนพูดชื่อรายการอาหารที่ต้องการลงไป สักพักก็ปรากฏอาหารเหล่านั้นขึ้นบนโต๊ะแทนที่ใบไม้สองใบที่หล่อนได้รับก่อนหน้าราวกับเสก
หล่อนนั่งมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารที่หล่อนสั่งให้อย่างเอร็ดอร่อย จึงคิดฉวยโอกาสยามนี้ไปจากเขา
“เจ้าทานไปก่อนนะ เราอยากล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย” ว่าแล้วหล่อนก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะ เดินไปทางสัญลักษณ์ที่บอกทางไปห้องน้ำ
เขานั่งมองอาหารเหล่านั้นแทนการรับประทานต่อตามที่หล่อนบอก แต่รอจนอาหารตรงหน้าจะเย็นชืดหมดแล้ว หล่อนก็ยังไม่กลับมา
หล่อนคงไม่ได้หนีเขาไปเพื่อพิสูจน์ตักกะบ้าบอของตัวเองอีกหรอกนะ เขาระแวงอย่างขุ่นเคือง
นึกถึงคำพูดที่คอยตอกย้ำตามหลอกหลอนทั้งยามหลับยามตื่น จนในที่สุดเป็นเขาเองที่อดรนทนไม่ไหวต้องออกอุบายให้ได้พบหล่อนเพื่อหวังจะปรับความเข้าใจ
‘...วันใดที่เรารักท่าน วันนั้นเราจะไปจากท่านทันที เพื่อพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่า การตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากจนทำไม่ได้..’
...ที่ที่หล่อนและเขายืนอยู่คืออาณาจักรแห่งแฝงเงา เป็นอาณาจักรหนึ่งที่มีภูมิประเทศเป็นป่าทั้งหมด แต่ตัวเมือง ต่างๆ จะแฝงเงาอยู่ตามตันไม้ ใหญ่น้อยแล้วแต่ความเจริญเติบโต และสามารถผ่านเข้าออกไปมาหาสู่กันได้อย่างอิสระ...
....กลิ่นอาหารหอมๆที่ลอยออกมาจากต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งที่ยืนต้นสูงตระหง่านห่างออกไปไม่ถึงสิบก้าว บอกให้รู้ว่าข้างหน้านี้มีร้านอาหารอยู่ หล่อนแกล้งคลายมือที่จับจูงมือของเขาออกแล้วเดินนำเข้าไปภายในต้นไม้ต้นนั้น เมื่อก้าวผ่านเข้าไปก็ปรากฏเป็นร้านอาหารอยุ่ด้านใน พนักงานหญิงคนหนึ่งเดินมาต้อนรับและเชิญหล่อนกับเขาเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่ว่าง
หล่อนหย่อนก้นลงนั่งอย่างสบายใจสายตาแอบจับสังเกตเพื่อนร่วมทางผู้พิการที่ตอนนี้เดินตัวตรงเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัวว่างอีกฟากของโต๊ะ
เมื่อทั้งสองนั่งเรียบร้อยพนักงานก็ยื่นส่งใบไม้มาให้หล่อนและเขาคนละใบ แล้วเดินกลับออกไป เพียงหล่อนพูดชื่อรายการอาหารที่ต้องการลงไป สักพักก็ปรากฏอาหารเหล่านั้นขึ้นบนโต๊ะแทนที่ใบไม้สองใบที่หล่อนได้รับก่อนหน้าราวกับเสก
หล่อนนั่งมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารที่หล่อนสั่งให้อย่างเอร็ดอร่อย จึงคิดฉวยโอกาสยามนี้ไปจากเขา
“เจ้าทานไปก่อนนะ เราอยากล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย” ว่าแล้วหล่อนก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะ เดินไปทางสัญลักษณ์ที่บอกทางไปห้องน้ำ
เขานั่งมองอาหารเหล่านั้นแทนการรับประทานต่อตามที่หล่อนบอก แต่รอจนอาหารตรงหน้าจะเย็นชืดหมดแล้ว หล่อนก็ยังไม่กลับมา
หล่อนคงไม่ได้หนีเขาไปเพื่อพิสูจน์ตักกะบ้าบอของตัวเองอีกหรอกนะ เขาระแวงอย่างขุ่นเคือง
นึกถึงคำพูดที่คอยตอกย้ำตามหลอกหลอนทั้งยามหลับยามตื่น จนในที่สุดเป็นเขาเองที่อดรนทนไม่ไหวต้องออกอุบายให้ได้พบหล่อนเพื่อหวังจะปรับความเข้าใจ
‘...วันใดที่เรารักท่าน วันนั้นเราจะไปจากท่านทันที เพื่อพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่า การตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากจนทำไม่ได้..’
ผู้หญิง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 พ.ค. 2563, 14:19:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ค. 2563, 14:24:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 412
| << P6 ตอนที่1หลอกจ้างให้เจอหวังปรับความเข้าใจ |