ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์
เขียนนิยายรักแนวหวานมาหลายเรื่อง อยากลองแนวอิโรติกดูบ้าง มาดูกันว่าจะได้แค่ไหน
Tags: สิรินดา, รักเล่ห์, นิยายรัก
ตอน: กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะเสียใจ
ถ้าการจูบมันสามารถบำบัดความรู้สึกแย่ๆ ออกจากตัวของฉันไปได้ เหมันต์ก็บำบัดความรู้สึกนั้นออกไปได้แทบจะทั้งหมด เด็กบ้าอะไรไม่รู้ ตั้งหน้าตั้งตาแตะริมฝีปากไปทั่วตัวของฉันอย่างใจเย็นเหลือเกิน
เขาไล่จูบตั้งแต่ปาก ใบหู ไล่เรื่อยลงไปยันลำคอ ลาดไหล่ ทุกๆ จุดที่ทำให้ฉันต้องบิดตัวด้วยความวาบหวาม ทั้งอยากจะหนี และอยากเข้าใกล้ในเวลาเดียวกัน
"ผมจะทำให้คุณลืมทุกอย่าง และจำได้แต่ผมคนเดียว" เขากระซิบบอกอย่างมุ่งมั่น และใช้เวลานานเท่านานแสดงออกถึงคำพูดนั้น ไม่ว่าปาก ปลายนิ้ว คำพูด
ทุกจุดในร่างกายถูกเขาแตะต้องด้วยความทุนถนอม เอาใจ ราวกับเขาเป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่มีหน้าที่อย่างเดียวคือทำให้นายมีความสุข
ถ้าฉันเป็นดินน้ำมัน เด็กคนนี้ได้ปั้นจากก้อนดินน้ำมันแข็งๆ ให้อ่อนนุ่ม ละลายด้วยปลายนิ้ว และริมฝีปากอุ่นๆ ของเขาจนทั่วตัว
มันไม่ใช่เกมแห่งราคะ แต่มันเป็นการบอกเล่าเรื่องราวแห่งความรู้สึกอบอุ่น อ่อนหวาน และค่อยๆ เผ็ดร้อนตามจังหวะที่ควรจะเป็น
"เหนือใจร้ายยยย"
ฉันหอบ พยายามจะหายใจ แต่มันยากลำบากเหลือเกิน รสจูบที่กดลึกลงไปทุกจุดที่ทำให้ทั้งอยากจะบิดตัวหนี และอยากจะดึงให้เขาเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
มากกว่ารอยจูบ ฝ่ามือที่ร้อนนั่นก็ทำให้อากาศเย็นๆ ระหว่างฝนตกกลายเป็นความอุ่นจัดได้
"ผมใจร้ายยังไง" คนพูดถามไม่จริงจังนัก
"ก็...ฉัน..."
"ผมแค่อยากทำให้คุณลินรู้ว่า...ผมต้องการคุณมากแค่ไหน ผิดด้วยเหรอครับ"
ก็ไม่ผิดหรอก แต่ว่า...มันน่าอายเหมือนกันนะ เที่ยวไล่จูบไปทุกที่แบบนั้นน่ะ
มือหนายังป่ายเปะปะอยู่ด้านหลังของฉัน
"แล้วคุณลินเชื่อหรือยัง" ร่างขอฉันถูกดึงเข้าหาอกกว้าง
"เชื่ออะไร"
"ก็" อีกฝ่ายนิ่งไปนิด ไม่แน่ใจว่าจะพูดประโยคนั้นดีหรือไม่
"เหนืออยากให้ฉันเชื่อว่าไอ้เพื่อนเลวของเธอ มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเหนือรู้สึกกับฉันเปลี่ยนไปใช่ไหม"
"ครับ"
"...ไม่รู้สิ"
"อ้าว...แย่จัง อุตส่าห์ทำเต็มที่ ไม่ได้เรื่องเลยสิ" น้ำเสียงคนพูดดูงอนๆ ไม่จริงจังนัก
ฉันหัวเราะ เหมันต์พูดจาแบบนี้ได้ด้วยเหรอนี่
มันไม่มีในพจนานุกรมของความเป็นเหมันต์ในหัวของฉันเลย เด็กหนุ่มผู้เงียบขรึม พูดน้อยคนนั้นหายไปไหนนะ
"ครั้งเดียว ไม่รู้หรอก" ตอบหน้าตาเฉย
ฉันได้รางวัลจากคำตอบนั้นด้วยรอยจูบที่ล้ำลึก ยาวนานอีกรอบ
"ดึกมากแล้ว ฝนก็เลิกตกแล้ว คุณลินง่วงหรือยังครับ" เสียงถามแหบห้าว
ฉันเงยหน้าขึ้น พบแววตาเจ้าเล่ห์ ของคนที่คลี่ผ้าห่มมาห่มให้เหมือนฉันเป็นเด็กเล็กๆ ทำกันขนาดนี้ ใครง่วงก็...
"เหนือล่ะ ง่วงหรือยัง" ถามอย่างท้าทาย
เหมันต์ส่ายหน้า "ผมไม่อยากหลับเลย คืนนี้"
ฉันหน้าแดงในความมืด
"กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้ว คุณลินจะเสียใจกับเรื่องทั้งหมดนี่"
"อีกแล้ว พูดเรื่องนี้อีกแล้ว" คราวนี้เป็นฉันเองที่ผลักให้เขานอนลง "อยากรู้เหมือนกันว่าแบบนี้ มันแปลว่าลืมหรือยัง"
ฉันก้มหน้าลงหาริมฝีปากของอีกฝ่าย
บางที ฉันเองอาจต้องเป็นคนพิสูจน์ให้เขาเห็นเหมือนกัน
...เริ่มทำตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน...
เขาไล่จูบตั้งแต่ปาก ใบหู ไล่เรื่อยลงไปยันลำคอ ลาดไหล่ ทุกๆ จุดที่ทำให้ฉันต้องบิดตัวด้วยความวาบหวาม ทั้งอยากจะหนี และอยากเข้าใกล้ในเวลาเดียวกัน
"ผมจะทำให้คุณลืมทุกอย่าง และจำได้แต่ผมคนเดียว" เขากระซิบบอกอย่างมุ่งมั่น และใช้เวลานานเท่านานแสดงออกถึงคำพูดนั้น ไม่ว่าปาก ปลายนิ้ว คำพูด
ทุกจุดในร่างกายถูกเขาแตะต้องด้วยความทุนถนอม เอาใจ ราวกับเขาเป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่มีหน้าที่อย่างเดียวคือทำให้นายมีความสุข
ถ้าฉันเป็นดินน้ำมัน เด็กคนนี้ได้ปั้นจากก้อนดินน้ำมันแข็งๆ ให้อ่อนนุ่ม ละลายด้วยปลายนิ้ว และริมฝีปากอุ่นๆ ของเขาจนทั่วตัว
มันไม่ใช่เกมแห่งราคะ แต่มันเป็นการบอกเล่าเรื่องราวแห่งความรู้สึกอบอุ่น อ่อนหวาน และค่อยๆ เผ็ดร้อนตามจังหวะที่ควรจะเป็น
"เหนือใจร้ายยยย"
ฉันหอบ พยายามจะหายใจ แต่มันยากลำบากเหลือเกิน รสจูบที่กดลึกลงไปทุกจุดที่ทำให้ทั้งอยากจะบิดตัวหนี และอยากจะดึงให้เขาเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
มากกว่ารอยจูบ ฝ่ามือที่ร้อนนั่นก็ทำให้อากาศเย็นๆ ระหว่างฝนตกกลายเป็นความอุ่นจัดได้
"ผมใจร้ายยังไง" คนพูดถามไม่จริงจังนัก
"ก็...ฉัน..."
"ผมแค่อยากทำให้คุณลินรู้ว่า...ผมต้องการคุณมากแค่ไหน ผิดด้วยเหรอครับ"
ก็ไม่ผิดหรอก แต่ว่า...มันน่าอายเหมือนกันนะ เที่ยวไล่จูบไปทุกที่แบบนั้นน่ะ
มือหนายังป่ายเปะปะอยู่ด้านหลังของฉัน
"แล้วคุณลินเชื่อหรือยัง" ร่างขอฉันถูกดึงเข้าหาอกกว้าง
"เชื่ออะไร"
"ก็" อีกฝ่ายนิ่งไปนิด ไม่แน่ใจว่าจะพูดประโยคนั้นดีหรือไม่
"เหนืออยากให้ฉันเชื่อว่าไอ้เพื่อนเลวของเธอ มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเหนือรู้สึกกับฉันเปลี่ยนไปใช่ไหม"
"ครับ"
"...ไม่รู้สิ"
"อ้าว...แย่จัง อุตส่าห์ทำเต็มที่ ไม่ได้เรื่องเลยสิ" น้ำเสียงคนพูดดูงอนๆ ไม่จริงจังนัก
ฉันหัวเราะ เหมันต์พูดจาแบบนี้ได้ด้วยเหรอนี่
มันไม่มีในพจนานุกรมของความเป็นเหมันต์ในหัวของฉันเลย เด็กหนุ่มผู้เงียบขรึม พูดน้อยคนนั้นหายไปไหนนะ
"ครั้งเดียว ไม่รู้หรอก" ตอบหน้าตาเฉย
ฉันได้รางวัลจากคำตอบนั้นด้วยรอยจูบที่ล้ำลึก ยาวนานอีกรอบ
"ดึกมากแล้ว ฝนก็เลิกตกแล้ว คุณลินง่วงหรือยังครับ" เสียงถามแหบห้าว
ฉันเงยหน้าขึ้น พบแววตาเจ้าเล่ห์ ของคนที่คลี่ผ้าห่มมาห่มให้เหมือนฉันเป็นเด็กเล็กๆ ทำกันขนาดนี้ ใครง่วงก็...
"เหนือล่ะ ง่วงหรือยัง" ถามอย่างท้าทาย
เหมันต์ส่ายหน้า "ผมไม่อยากหลับเลย คืนนี้"
ฉันหน้าแดงในความมืด
"กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้ว คุณลินจะเสียใจกับเรื่องทั้งหมดนี่"
"อีกแล้ว พูดเรื่องนี้อีกแล้ว" คราวนี้เป็นฉันเองที่ผลักให้เขานอนลง "อยากรู้เหมือนกันว่าแบบนี้ มันแปลว่าลืมหรือยัง"
ฉันก้มหน้าลงหาริมฝีปากของอีกฝ่าย
บางที ฉันเองอาจต้องเป็นคนพิสูจน์ให้เขาเห็นเหมือนกัน
...เริ่มทำตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน...
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2563, 08:40:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2563, 08:40:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 651
| << ผมอยากคุย |