ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม (yaoi) - จบ
กาย หนุ่มวัย 34 ต้องมารับดูแลปอนด์หลานของหนุ แฟนเจ้านายที่เขารักอย่างกับน้องชาย เพราะความใจดีของเขาที่ต้องให้ปอนด์เข้ามาในชีวิต จากหนุ่มน้อยเป็นหนุ่มไม่น้อยกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นแบบที่เขาต้องกุมขมับ ไม่อยากรักก็ต้องรักแต่จะรักแบบที่ไม่เรียกลุงไหมนั้น ขอทีเถอะ ไม่อยากเป็นแค่ลุง...เปลี่ยนเป็นที่รักจะได้ไหม
เรื่องนี้แยกมาจากเรื่อง ปริศนาใจ เป็นเรื่องราวของกายกับปอนด์
เรื่องนี้แยกมาจากเรื่อง ปริศนาใจ เป็นเรื่องราวของกายกับปอนด์
Tags: นิยายรัก วาย เด็กกว่า
ตอน: ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 1
ผมกาย มีหน้าที่เป็นผู้ช่วยและคอยติดตามเจ้านาย แต่เมื่อเจ้านายอย่างรันมีแฟนและแฟนเจ้านายมีหลาน หน้าที่ความรับผิดชอบดูแลหลานของแฟนเจ้านายก็ตกมาอยู่ที่ผม
ตั้งแต่ผมเจอเจ้าเด็กแสบ ชีวิตของผมก็ไม่เคยอยู่อย่างปกติเหมือนเดิมเสียที
"ว่าไง"
"ลุง ลุงมารับผมที่มหาวิทยาลัยได้ไหม ผมไม่อยากนั่งรถกลับเอง"
"งั้นรอที่เดิมนะ เดี๋ยวไปรับ"
ที่เดิมที่เป็นจุดนัดรับเด็กแสบที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่ม แถมตัวสูงกว่าผมแล้วนะสิ แบบนี้ไม่ดีเลย เหมือนผมจะเป็นเด็กแทนไอ้เด็กบ้านี่
เมื่อวางสายจากปอนด์ กายก็ขับรถมารับปอนด์ที่มหาวิทยาลัยและเดินไปนั่งรอใต้ต้นไม้ในคณะวิทยาศาสตร์ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าตาอย่างปอนด์จะเรียนสายวิทย์
"น้องชาย ทำไมมานั่งคนเดียวครับ"
แย่ละสิ ฉันอายุเข้าเลข 3 แล้วนะ จะมาเรียกน้องอีกหรือไง กายจ้องหน้ากลับไปอย่างหาเรื่อง
"กวนไม่เบานี่น่า แบบนี้น่าสนใจ" หนุ่มหน้าใสกลับสนใจกายทันทีที่เห็น
"น้อง พี่กำลังรอน้องชายอยู่นะ"
"อ๋อ มานั่งคนเดียวแบบนี้ไม่เหงาหรือครับ ผมนั่งรอเป็นเพื่อนไหม" ไม่พูดอย่างเดียว ต้องนั่งร่วมโต๊ะถึงจะถูก
กายเริ่มไม่ไว้ใจ สถานการณ์ชวนแปลก ๆ เมื่อไหร่ไอ้เด็กบ้าจะมาสักที
"นี่ น้องชาย..." หนุ่มนั่น กำลังจะเรียกกายอีกครั้งแต่กายหันมาทำหน้าดุใส่
"ฉันอายุมากกว่านาย อย่ามาเรียกน้อง" ผมเริ่มหงุดหงิด
"อ๋อ หน้าอ่อนสินะพี่ชาย ผมสนใจพี่ซะแล้วสิ จีบได้ป่ะ"
"ไม่ได้" เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ปอนด์" ผมดีใจที่ปอนด์มาสักที แต่หน้าตาจริงจังเกินไปไหม
"ไปลุง ผมอยากกลับห้องแล้ว"
กายตามแรงปอนด์ออกจากบริเวณที่หนุ่มกวน ๆ คนนั้นอยู่
ผมไม่เข้าใจปอนด์อย่าง ตั้งแต่ปอนด์ไปญี่ปุ่นกับคุณปิ่น กลับมาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
และที่สำคัญทำไมต้องอยู่หอ ทั้ง ๆ ที่ผมก็มารับมาส่งแทบทุกวันจะอยู่กับน้าของตัวเองก็ไม่เห็นจะแปลก จะแยกอยู่ไปเพื่ออะไร
จริง ๆ แล้ว หอพักที่ปอนด์แยกมาอยู่ก็ไม่ได้อยู่แบบสบาย เป็นห้องธรรมดาแถมไปโกหกคุณนุว่าจะมาอยู่กับผมซะงั้น ให้ผมดูแลแล้วจะได้ทำงานได้สะดวก
อีกอย่างผมอยากจะร้องไห้ หอพักที่ว่า เป็นห้องผมเอง
"ถึงแล้ว"
"ขอบคุณครับลุง" ปอนด์ยิ้มร่า
ผ่านไปกี่ปี ปอนด์ก็ไม่เคยเรียกผมว่าพี่สักครั้ง เรียกลุงตลอด จะทำไงได้ ปอนด์อายุห่างจากผมตั้ง 15 ปีนี่น่า เฮ้อ... เดินไปไหนเขาก็จะว่าเป็นพ่อลูกกัน
"นี่ ฉันไม่เข้าใจอย่าง ทำไมนายไม่อยู่บ้าน ถึงยังไงฉันก็ต้องไปรับไปส่งอยู่แล้ว"
"ก็ผมต้องเรียน ต้องทำงาน ถ้าอยู่บ้านกับน้านุนะ กลับดึกก็ไม่ได้ โดนบ่นกันพอดี" ปอนด์เหยียดขานอนบนเตียงและทำหน้าเซ็ง ๆ
"แต่นายจะอยู่กับฉันแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะ ถึงฉันรับปากคุณนุว่าจะดูแลนายก็ตาม แต่ฉันดูแลนายไม่ได้ทุกวันนายก็รู้" งานของผมที่ได้รับมอบหมายในบริษัทก็เยอะพอตัว บางวันอาจจะไม่กลับมาก็ได้
"ผมโตแล้วนะลุง อีกอย่าง...ผมอยากอยู่กับลุง ไม่ได้หรือครับ" สายตาอ้อนวอนจนกายใจอ่อน
ทำไมทุกครั้งที่ปอนด์ทำหน้าตาน่าสงสาร ผมมักจะตามใจทุกครั้งแล้วคำพูดที่บอกว่าอยากอยู่ด้วยกับผม ทำไมผมต้องใจเต้นด้วย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่ หาข้ออ้างอยู่ข้างนอก ไม่อยากอยู่บ้านให้โดนบังคับ
โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย
“ตามใจ...ฉันไม่ว่าอะไรนายแล้วก็ได้ นายอยากอยู่หรือไป หรือจะทำอะไรก็แล้วแต่ มันเรื่องของนาย” ผมบอก
“จริงเหรอ”
ปอนด์ยิ้มร่า จนผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ คงไม่คิดอะไรบ้าบออยู่ใช่ไหม
“ทำไม นายอยากได้อะไร”
“ลุงทำอาหารให้ผมกินนะ”
ปอนด์ส่งสายตาอ้อนวอนกลับมาอีกครั้ง จนผมทนไม่ไหว
“รู้แล้วน่า” ผมอยากเดินออกไปข้างนอกแล้วตะโกนดัง ๆ ไม่เป็นภาษาจะได้ช่วยให้ผมคลายความอึดอัดไปได้บ้าง มีอย่างที่ไหนมาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ แล้วยังให้เจ้าของบ้านทำอาหารให้ทานอีก
ตั้งแต่ผมเจอเจ้าเด็กแสบ ชีวิตของผมก็ไม่เคยอยู่อย่างปกติเหมือนเดิมเสียที
"ว่าไง"
"ลุง ลุงมารับผมที่มหาวิทยาลัยได้ไหม ผมไม่อยากนั่งรถกลับเอง"
"งั้นรอที่เดิมนะ เดี๋ยวไปรับ"
ที่เดิมที่เป็นจุดนัดรับเด็กแสบที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่ม แถมตัวสูงกว่าผมแล้วนะสิ แบบนี้ไม่ดีเลย เหมือนผมจะเป็นเด็กแทนไอ้เด็กบ้านี่
เมื่อวางสายจากปอนด์ กายก็ขับรถมารับปอนด์ที่มหาวิทยาลัยและเดินไปนั่งรอใต้ต้นไม้ในคณะวิทยาศาสตร์ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าตาอย่างปอนด์จะเรียนสายวิทย์
"น้องชาย ทำไมมานั่งคนเดียวครับ"
แย่ละสิ ฉันอายุเข้าเลข 3 แล้วนะ จะมาเรียกน้องอีกหรือไง กายจ้องหน้ากลับไปอย่างหาเรื่อง
"กวนไม่เบานี่น่า แบบนี้น่าสนใจ" หนุ่มหน้าใสกลับสนใจกายทันทีที่เห็น
"น้อง พี่กำลังรอน้องชายอยู่นะ"
"อ๋อ มานั่งคนเดียวแบบนี้ไม่เหงาหรือครับ ผมนั่งรอเป็นเพื่อนไหม" ไม่พูดอย่างเดียว ต้องนั่งร่วมโต๊ะถึงจะถูก
กายเริ่มไม่ไว้ใจ สถานการณ์ชวนแปลก ๆ เมื่อไหร่ไอ้เด็กบ้าจะมาสักที
"นี่ น้องชาย..." หนุ่มนั่น กำลังจะเรียกกายอีกครั้งแต่กายหันมาทำหน้าดุใส่
"ฉันอายุมากกว่านาย อย่ามาเรียกน้อง" ผมเริ่มหงุดหงิด
"อ๋อ หน้าอ่อนสินะพี่ชาย ผมสนใจพี่ซะแล้วสิ จีบได้ป่ะ"
"ไม่ได้" เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ปอนด์" ผมดีใจที่ปอนด์มาสักที แต่หน้าตาจริงจังเกินไปไหม
"ไปลุง ผมอยากกลับห้องแล้ว"
กายตามแรงปอนด์ออกจากบริเวณที่หนุ่มกวน ๆ คนนั้นอยู่
ผมไม่เข้าใจปอนด์อย่าง ตั้งแต่ปอนด์ไปญี่ปุ่นกับคุณปิ่น กลับมาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
และที่สำคัญทำไมต้องอยู่หอ ทั้ง ๆ ที่ผมก็มารับมาส่งแทบทุกวันจะอยู่กับน้าของตัวเองก็ไม่เห็นจะแปลก จะแยกอยู่ไปเพื่ออะไร
จริง ๆ แล้ว หอพักที่ปอนด์แยกมาอยู่ก็ไม่ได้อยู่แบบสบาย เป็นห้องธรรมดาแถมไปโกหกคุณนุว่าจะมาอยู่กับผมซะงั้น ให้ผมดูแลแล้วจะได้ทำงานได้สะดวก
อีกอย่างผมอยากจะร้องไห้ หอพักที่ว่า เป็นห้องผมเอง
"ถึงแล้ว"
"ขอบคุณครับลุง" ปอนด์ยิ้มร่า
ผ่านไปกี่ปี ปอนด์ก็ไม่เคยเรียกผมว่าพี่สักครั้ง เรียกลุงตลอด จะทำไงได้ ปอนด์อายุห่างจากผมตั้ง 15 ปีนี่น่า เฮ้อ... เดินไปไหนเขาก็จะว่าเป็นพ่อลูกกัน
"นี่ ฉันไม่เข้าใจอย่าง ทำไมนายไม่อยู่บ้าน ถึงยังไงฉันก็ต้องไปรับไปส่งอยู่แล้ว"
"ก็ผมต้องเรียน ต้องทำงาน ถ้าอยู่บ้านกับน้านุนะ กลับดึกก็ไม่ได้ โดนบ่นกันพอดี" ปอนด์เหยียดขานอนบนเตียงและทำหน้าเซ็ง ๆ
"แต่นายจะอยู่กับฉันแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะ ถึงฉันรับปากคุณนุว่าจะดูแลนายก็ตาม แต่ฉันดูแลนายไม่ได้ทุกวันนายก็รู้" งานของผมที่ได้รับมอบหมายในบริษัทก็เยอะพอตัว บางวันอาจจะไม่กลับมาก็ได้
"ผมโตแล้วนะลุง อีกอย่าง...ผมอยากอยู่กับลุง ไม่ได้หรือครับ" สายตาอ้อนวอนจนกายใจอ่อน
ทำไมทุกครั้งที่ปอนด์ทำหน้าตาน่าสงสาร ผมมักจะตามใจทุกครั้งแล้วคำพูดที่บอกว่าอยากอยู่ด้วยกับผม ทำไมผมต้องใจเต้นด้วย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่ หาข้ออ้างอยู่ข้างนอก ไม่อยากอยู่บ้านให้โดนบังคับ
โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย
“ตามใจ...ฉันไม่ว่าอะไรนายแล้วก็ได้ นายอยากอยู่หรือไป หรือจะทำอะไรก็แล้วแต่ มันเรื่องของนาย” ผมบอก
“จริงเหรอ”
ปอนด์ยิ้มร่า จนผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ คงไม่คิดอะไรบ้าบออยู่ใช่ไหม
“ทำไม นายอยากได้อะไร”
“ลุงทำอาหารให้ผมกินนะ”
ปอนด์ส่งสายตาอ้อนวอนกลับมาอีกครั้ง จนผมทนไม่ไหว
“รู้แล้วน่า” ผมอยากเดินออกไปข้างนอกแล้วตะโกนดัง ๆ ไม่เป็นภาษาจะได้ช่วยให้ผมคลายความอึดอัดไปได้บ้าง มีอย่างที่ไหนมาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ แล้วยังให้เจ้าของบ้านทำอาหารให้ทานอีก
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 19:46:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2563, 11:27:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 309
| ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 2 >> |