ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม (yaoi) - จบ
กาย หนุ่มวัย 34 ต้องมารับดูแลปอนด์หลานของหนุ แฟนเจ้านายที่เขารักอย่างกับน้องชาย เพราะความใจดีของเขาที่ต้องให้ปอนด์เข้ามาในชีวิต จากหนุ่มน้อยเป็นหนุ่มไม่น้อยกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นแบบที่เขาต้องกุมขมับ ไม่อยากรักก็ต้องรักแต่จะรักแบบที่ไม่เรียกลุงไหมนั้น ขอทีเถอะ ไม่อยากเป็นแค่ลุง...เปลี่ยนเป็นที่รักจะได้ไหม
เรื่องนี้แยกมาจากเรื่อง ปริศนาใจ เป็นเรื่องราวของกายกับปอนด์
เรื่องนี้แยกมาจากเรื่อง ปริศนาใจ เป็นเรื่องราวของกายกับปอนด์
Tags: นิยายรัก วาย เด็กกว่า
ตอน: ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 2
ผมเดินปึงปังออกจากห้องไปห้องครัวด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะลงมือทำอาหาร จะต้องสงบใจด้วยการค่อย ๆ หาวัตถุดิบในตู้เสียก่อน เมนูวันนี้ทำง่ายๆ แล้วกัน
“ข้าวผัดไข่” กายมองไข่ในมือแล้วยิ้ม จะเลี้ยงด้วยไข่ทุกมื้อแล้วกัน จะได้โตไว ๆ และที่สำคัญประหยัดเงิน
เหมียว...
แมวเหมียวสองตัวเดินเข้ามาประจบกายที่กำลังทำอาหารให้ปอนด์ทาน
"ว่าไง...หิวแล้วเหรอ" ผมอุ้มเจ้าแมวตัวขาวขึ้นมากอดอย่างเอ็นดู
"ข้าวผมล่ะ"
จู่ ๆ ปอนด์ก็ถามหาอาหารจากทางด้านหลังจนผมสะดุ้ง
"ฉันบอกกี่ครั้ง เวลาฉันทำอาหารอยู่ ห้ามมาเงียบ ๆ จากทางด้านหลัง" ต้องดุบ้างแล้ว ทำเอาตกใจหมด
"ก็เห็นไม่ได้ทำ มัวแต่เล่นกับไอ้นัวอยู่ได้"
"อยากกินก็มาทำเองสิ" เดี๋ยวตบด้วยตะหลิว
"ทำไม่เป็น" ปอนด์ตอบหน้าตาย
"เฮอะ...แล้วแมวฉันชื่อสีนวลไม่ใช่ไอ้นัว" หมอนี่ชอบเปลี่ยนชื่อแมวตลอด ไม่เคยเรียกถูกเลยสักครั้ง
"นัวนัว" ปอนด์พูดแล้วยิ้มอย่างกวน ๆ
"สีนวล" มีหรือผมจะแพ้ จ้องหน้ากลับไปอย่างหาเรื่อง
"นัวนัว" ปอนด์ก็พอกัน
จะเอาอะไรกับชื่อแมว ผมคิด
เหมียว...แมวสีเทาเดินเข้ามาคลอเคลียที่ขาของผม จนผมต้องยิ้มและยื่นมือลงมาลูบขนของมัน
"นี่ก็อีกตัว...สโมกี้" ปอนด์พูดด้วยหน้าตาที่กายคิดว่าเขากวนประสาท
"ไม่ใช่สโมกี้ นี่เจ้าสีหมอก" ทำไมผมต้องมาทะเลาะกับเด็กบ้าเพราะชื่อแมวที่ผมเป็นคนตั้งด้วย
"สโมกี้"
ยัง ๆ ยังไม่หยุดอีก
"สีหมอก"
ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ พูดเสร็จก็ต้องกดดันด้วยสายตาและผมก็ต้องแพ้อีกจนได้
"โอ๊ย...ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว ปวดตับ"
"ปวดบ่อย ๆ ระวังป่วยนะลุง"
"ไปไกล ๆ เลย ฉันจะทำข้าวผัดให้ทาน" ตัดบทด้วยอาหารคงจะดีที่สุด
"ครับผม" ปอนด์ยิ้มร่าและหันหลังกลับไปนั่งดูรายการโปรดตามเคย
ถ้าเรื่องอื่นว่าง่ายเหมือนเรื่องกินก็คงจะดีนะสิ แต่มันไม่ใช่เลย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว หมอนี่มันเกินเยียวยา
“ข้าวผัดไข่” กายมองไข่ในมือแล้วยิ้ม จะเลี้ยงด้วยไข่ทุกมื้อแล้วกัน จะได้โตไว ๆ และที่สำคัญประหยัดเงิน
เหมียว...
แมวเหมียวสองตัวเดินเข้ามาประจบกายที่กำลังทำอาหารให้ปอนด์ทาน
"ว่าไง...หิวแล้วเหรอ" ผมอุ้มเจ้าแมวตัวขาวขึ้นมากอดอย่างเอ็นดู
"ข้าวผมล่ะ"
จู่ ๆ ปอนด์ก็ถามหาอาหารจากทางด้านหลังจนผมสะดุ้ง
"ฉันบอกกี่ครั้ง เวลาฉันทำอาหารอยู่ ห้ามมาเงียบ ๆ จากทางด้านหลัง" ต้องดุบ้างแล้ว ทำเอาตกใจหมด
"ก็เห็นไม่ได้ทำ มัวแต่เล่นกับไอ้นัวอยู่ได้"
"อยากกินก็มาทำเองสิ" เดี๋ยวตบด้วยตะหลิว
"ทำไม่เป็น" ปอนด์ตอบหน้าตาย
"เฮอะ...แล้วแมวฉันชื่อสีนวลไม่ใช่ไอ้นัว" หมอนี่ชอบเปลี่ยนชื่อแมวตลอด ไม่เคยเรียกถูกเลยสักครั้ง
"นัวนัว" ปอนด์พูดแล้วยิ้มอย่างกวน ๆ
"สีนวล" มีหรือผมจะแพ้ จ้องหน้ากลับไปอย่างหาเรื่อง
"นัวนัว" ปอนด์ก็พอกัน
จะเอาอะไรกับชื่อแมว ผมคิด
เหมียว...แมวสีเทาเดินเข้ามาคลอเคลียที่ขาของผม จนผมต้องยิ้มและยื่นมือลงมาลูบขนของมัน
"นี่ก็อีกตัว...สโมกี้" ปอนด์พูดด้วยหน้าตาที่กายคิดว่าเขากวนประสาท
"ไม่ใช่สโมกี้ นี่เจ้าสีหมอก" ทำไมผมต้องมาทะเลาะกับเด็กบ้าเพราะชื่อแมวที่ผมเป็นคนตั้งด้วย
"สโมกี้"
ยัง ๆ ยังไม่หยุดอีก
"สีหมอก"
ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ พูดเสร็จก็ต้องกดดันด้วยสายตาและผมก็ต้องแพ้อีกจนได้
"โอ๊ย...ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว ปวดตับ"
"ปวดบ่อย ๆ ระวังป่วยนะลุง"
"ไปไกล ๆ เลย ฉันจะทำข้าวผัดให้ทาน" ตัดบทด้วยอาหารคงจะดีที่สุด
"ครับผม" ปอนด์ยิ้มร่าและหันหลังกลับไปนั่งดูรายการโปรดตามเคย
ถ้าเรื่องอื่นว่าง่ายเหมือนเรื่องกินก็คงจะดีนะสิ แต่มันไม่ใช่เลย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว หมอนี่มันเกินเยียวยา
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ย. 2563, 19:51:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2563, 11:27:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 443
| << ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 1 | ไม่อยากเป็นแค่ลุง...ขอเป็นที่รักจะได้ไหม 3 >> |