อุบัติรักใต้คำสาปร้าย (Yaoi) - จบ
เมื่อการพบเจอระหว่างชายหนุ่มต้องคำสาปอย่าง ระวง กับชายที่โดนทำร้ายจนปางตายอย่าง ดอกเตอร์ และเพื่อช่วยต่ออีกชีวิตหนึ่งต้องเชื่อมเข้ากับอีกชีวิตหนึ่ง จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเขา


โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น


แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
Tags: นิยายรัก แฟนตาซี คำสาปร้าย โรคประหลาด

ตอน: การพบกัน

“คุณลุงหมอ คุณอาเป็นยังไงบ้างครับ” ดอกเตอร์วิ่งกระหืดกระหอบมาหาชายหนุ่มสวมเสื้อกาวน์หน้าห้อง ICU

“อาการยังน่าเป็นห่วง ลุงไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ตั้งแต่กลับมาจากถ้ำนั่นก็เป็นแบบนี้”

“แล้วคนอื่นล่ะครับ”

“อาการเหมือนกันหมด โชคดีนะที่ไม่ได้ไปกันทุกคน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครพากลับมาได้แน่"

“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะครับ”

“เออ...เจ้าด็อก ลุงเจอแผนที่และสมุดบันทึกของอาแก”



ดอกเตอร์รับมาดูถึงกับขมวดคิ้วเพราะเขาอ่านลายมืออาของเขาไม่ออก

“ผมว่าจะไปตามแผนที่นี้ครับ”

“เอาจริง เดี๋ยวพ่อเราก็มาเชือดลุงพอดี”

“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่ครับ สบายใจได้กว่าจะกลับตั้งหลายเดือน”

“เฮอะๆ ตามใจเราแล้วกันลุงไม่ห้ามแกหรอกนะ แต่อย่าไปก่อเรื่องอะไรให้เข้าตัวอีกล่ะ”

“ครับ” ดอกเตอร์ขานรับทันที





ดอกเตอร์พิจารณาดูแผนที่ของอาตน อาของเขาเป็นนักโบราณคดีและเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย จึงพาลูกศิษย์ออกเดินทางไปหาสิ่งแปลกใหม่ คงไปเจอกับของดีเข้าถึงกลายเป็นแบบนี้สินะ

แผนที่ในมือของดอกเตอร์เป็นภาษาไทยอ่านออกง่าย แต่สมุดบันทึกนี่สิไม่อยากแตะมันเลยอ่านยากมาก ลายมืออย่างกับไก่เขี่ยตวัดไปมามองเป็นตัวหนังสือเดียวกันหมด



“ตรงนี้สินะ” ดอกเตอร์มองตามแผนที่ที่ได้มา เขาดูก็รู้ว่าเป้าหมายอยู่ตรงไหน

ในวันรุ่งขึ้นเขาออกเดินทางไปเชียงใหม่ตั้งแต่เช้าตรู่โดยรถทัวร์ การเดินทางของเขาเริ่มจากตัวเมืองเชียงใหม่ก่อนแล้วต่อรถไปตามทางในแผนที่ เขาถามทางจากผู้ที่ชำนาญตลอดทางจนมาหยุดอยู่หน้าถ้ำที่ถูกปิดเอาไว้ในป่าแห่งหนึ่ง



“เอาไงต่อดี” ดอกเตอร์บ่นกับตัวเอง ในเมื่อทุกอย่างมีแต่ทางตัน

ผลสุดท้ายเขาได้เดินกลับและมาหยุดพักทานอาหารในร้านอาหารใกล้กับสถานที่นั้น อาหารก็ไม่ยุ่งยากอะไรมีแต่อาหารพื้นเมืองของที่นี่ ร้านก็ไม่ได้หรูมากนักแต่มีผู้คนเข้าออกมากมาย



“ขอโทษครับ”

ดอกเตอร์หันไปมองชายหนุ่มตัวเล็กเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับเขา แต่เขาไม่สามารถเห็นใบหน้าได้ชัดเจนเพราะชายคนนี้ใส่หมวกและเสื้อคลุมปิดหน้าซีกหนึ่ง

“เชิญครับ ผมมาแค่คนเดียว” ดอกเตอร์ตอบกลับและหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ถึงจะเป็นชายประหลาดแต่เขาไม่รู้สึกถึงรังสีแห่งความประสงค์ร้ายจึงวางใจให้ร่วมโต๊ะได้



ชายประหลาดคนนั้นกลับไม่ได้สั่งอาหารหรือพูดอะไรต่อ เขายื่นกระดาษสีเขียวอ่อนถูกม้วนอย่างดีส่งมาให้ดอกเตอร์ จนดอกเตอร์ต้องมองกลับไปด้วยสีหน้าที่มีคำถาม

“อะไรครับ”

“คุณควรไปที่นี่ แล้วคุณจะได้คำตอบ พร้อมกับยารักษาอาของคุณ”

ยังไม่ทัน ที่ดอกเตอร์จะถามต่อ ชายประหลาดคนนั้นลุกแล้วเดินออกจากร้านไปปล่อยให้ดอกเตอร์นั่งงง เขาได้หยิบกระดาษออกมาคลี่ดู

“แผนที่”



ดอกเตอร์มองดูแผนที่รูปร่างแปลกตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ แต่เขาดูก็รู้ว่าไปจุดไหนเพราะสิ่งที่เขียนไว้ในแผนที่เป็นภาษาไทย “หมู่บ้านเฮอร์ดิวาน”



เขาจึงไม่รอช้าเมื่อได้ที่พักและรีบนำแผนที่มาเทียบกับสมุดจดบันทึกของอา แต่แล้วเขาก็เผลอหลับไปด้วยความเพลียซึ่งน่าแปลกที่เขาตื่นมาพร้อมกับหน้ากระดาษที่ถูกเปิดออก ภายในเป็นภาพวาดรูปหยดน้ำเพชรและเขียนเอาไว้ว่าอยู่บนโขดหินติดกับน้ำตก พร้อมกับมีภาพวาดต่ออีกหน้าหนึ่ง เป็นเพชรฝังในโขดหินภายในถ้ำและถูกจัดวางอย่างดี ถัดจากโขดหินเป็นน้ำตกตามที่เขียนบันทึกไว้ ถึงภาพจะไม่เหมือนจริงแต่วาดได้เสมือนเลยทีเดียว ทำให้เขารับรู้ได้ว่าต้องไปที่นี่ถึงจะได้คำตอบเกี่ยวกับสิ่งที่อาของเขาเป็นอยู่



เช้าวันรุ่งขึ้น ดอกเตอร์ออกเดินทางตามเส้นทางที่ระบุไว้ในแผนที่ จนมาหยุดที่ปากทางเข้าที่ไม่มีรถผ่านแต่ต้องเข้าไปเพราะในแผนที่ระบุเอาไว้จึงเลี่ยงการเดินเท้าไม่ได้



“ทำไมไกลจัง” ดอกเตอร์แบกสัมภาระไว้บนหลังและเดินเข้าไปในป่าลึกเรื่อย ๆ

การเดินเท้าของดอกเตอร์ต้องมาสิ้นสุดลงที่หุบเขาที่เป็นทางตัน ถ้ายังเดินตรงไปอีกมีหวังต้องกลิ้งลงไปอยู่ข้างล่างแน่



“ปั๊ง” เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับชายร่างยักษ์สองคน หนึ่งในนั้นถือปืนเล็งมาทางเขา

“เฮ้อย! พวกแกเป็นใคร” ดอกเตอร์ถอยหลังหนีและต้องหยุดกะทันหัน เพราะข้างหลังเป็นหุบเขา

“บอสสั่งให้มาเก็บแกยังไงล่ะ” กระบอกปืนเล็งตรงมาที่ดอกเตอร์พอดี เล่นทำเขาเหงื่อตกเลยทีเดียว

“ตลก! ผมไม่เคยมีเรื่องกับใคร จะมาฆ่าผมทำไม” ดอกเตอร์รีบเถียงเพื่อเอาตัวรอด แต่พวกมือปืนท่าทางจะไม่สนใจเสียงของเขายังคงทำหน้าที่อย่างแข็งขัน

“พูดมาก บอสสั่งมาแกก็ต้องตาย ปั๊ง! ปั๊ง!” เสียงปืนดังสนั่นพร้อมกับร่างฝังกระสุน กระเด็นตกลงไปยังหุบเขาอย่างรวดเร็ว

“อ๊ากกก”



“เฮ้ย! มันตกเขาไปแล้วว่ะ ทำไงดี”

“แบบนั้นท่าจะรอดยาก รายงานว่ามันตายไปแล้วเถอะ” มือปืนทั้งสองตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย จึงหันหลังกลับแล้วปล่อยให้ดอกเตอร์ลงไปนอนอยู่ข้างล่าง พร้อมกับรายงานผลงานในการกำจัดดอกเตอร์ตามคำสั่ง



ณ หมู่บ้านในความเงียบ หนุ่มน้อยกำลังแบกตะกร้าใส่สมุนไพรเดินออกจากหมู่บ้านตรงเข้าไปยังหุบเขาเพื่อเก็บวัตถุดิบทำยาให้กับแม่เฒ่า เนื่องจากมีคนป่วยสองสามรายที่ต้องได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที

“อยู่ตรงนี้เอง” คำพูดที่ถูกเปล่งออกมาจากใจโดยไม่มีใครได้ยิน เพราะเขาไม่ได้ขยับปากเปล่งเสียงอันใดออกมา



หนุ่มน้อยก้มเก็บสมุนไพรที่ตนหมายปองกลับต้องตกใจ ที่เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งเนื้อตัวโชกไปด้วยเลือด และไหลออกมาชุ่มพุ่มหญ้าที่รองรับตัวของเขาไว้

เขาได้ทิ้งทุกอย่างแล้วไปแบกชายอาบเลือดหน้าตาซีดเผือดไว้บนหลัง ตรงดิ่งกลับหมู่บ้านทันที



“ระวง เอ็งพาใครมา” หญิงเฒ่ามองเด็กตัวน้อยแบกผู้ชายร่างบางไว้บนบ่า

“แม่เฒ่า เขาเจ็บสาหัสต้องช่วยโดยไวครับ เดี๋ยวผมเล่าทีหลัง”

“วางไว้บนแคร่เลย เร็ว!”

ระวงทำตามหญิงเฒ่าสั่งทุกอย่าง การรักษาดำเนินไปอย่างรวดเร็วโดยมีหนุ่มน้อยคอยเป็นลูกมืออย่างแข็งขัน



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ธ.ค. 2563, 22:50:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ธ.ค. 2563, 22:50:06 น.

จำนวนการเข้าชม : 332





   ชายที่ใกล้ตาย >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account