อุบัติรักใต้คำสาปร้าย (Yaoi) - จบ
เมื่อการพบเจอระหว่างชายหนุ่มต้องคำสาปอย่าง ระวง กับชายที่โดนทำร้ายจนปางตายอย่าง ดอกเตอร์ และเพื่อช่วยต่ออีกชีวิตหนึ่งต้องเชื่อมเข้ากับอีกชีวิตหนึ่ง จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเขา
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
Tags: นิยายรัก แฟนตาซี คำสาปร้าย โรคประหลาด
ตอน: ชายที่ใกล้ตาย
ทั้งระวงและแม่เฒ่ากำลังอยู่ในกระท่อมเพื่อรักษาชายหนุ่มที่ตอนนี้ทั้งตัวมีแต่ใบสมุนไพรแปะหลังจากนำกระสุนออกไปแล้ว เขาสูญเสียเลือดจำนวนมากทำให้ร่างกายซีดเผือดไร้เลือดไปหล่อเลี้ยง แม่เฒ่ามองใบหน้าดอกเตอร์แล้วส่ายหน้าไปมาอาจจะจนปัญญาในการรักษาแล้วก็ได้ ชายคนนี้สูญเสียเลือดและไม่มีทางที่จะให้เลือดได้นอกจากดูแลรักษาร่างกายให้ดีเท่านั้น
“แม่เฒ่า เขาจะตายไหม” ระวงมองใบหน้าแม่เฒ่าที่แสดงออกมาว่าหมดหนทางในการช่วยเหลือ
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไอ้หนุ่มนี่ดวงวิญญาณอ่อนใกล้จะไปแล้ว”
“มะ...ไม่มีทางเลยหรือครับ”
ระวงรู้สึกสงสารชายหนุ่มร่างบางที่เขาช่วยชีวิตไว้ จะมีทางไหนที่เขาพอจะช่วยได้ไหม เขายินดีช่วยอย่างเต็มใจไม่อยากให้ใครมานอนตายตรงหน้า
“ก็มีอยู่” แม่เฒ่าจ้องมองระวงและเลื่อนสายตามองที่สร้อยประจำตัว
“อะไรครับ ช่วยบอกผมที” ระวงไม่เข้าใจสิ่งที่แม่เฒ่าจะสื่อ
“เอ็งจำได้ไหม ที่พ่อของเอ็งช่วยคนป่วยด้วยพลังประจำเผ่า”
สิ่งที่แม่เฒ่าพูดทำให้ระวงนึกย้อนกลับไปสมัยพ่อหมอกาจิงหรือบิดาของเขา เคยรักษาผู้ป่วยเจียนตายมาแล้วหลายครั้งด้วยกัน
“จำได้ครับ”
“นั่นแหละ เอ็งมีพลังนั้นไหลเวียนอยู่ในร่างกาย”
หญิงเฒ่าจ้องมองระวงไม่วางตา สิ่งที่เธอเห็นเป็นสายเลือดแท้ประจำเผ่าดั้งเดิมตั้งแต่บรรพบุรุษ ในตอนนี้เหลือเพียงระวงคนเดียวเท่านั้น ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์น่าเศร้าเสียก่อนคงมีสายเลือดนี้อยู่กันมากมาย
“แต่ผมไม่มีหยดน้ำเพชรอย่างคุณพ่อนะครับ” ระวงขมวดคิ้วมองหน้าแม่เฒ่า เขาจะเหมือนบิดาของเขาได้อย่างไรกัน
“แต่เอ็งมีสร้อย ไอ้สร้อยนี่แหละจะช่วยให้เอ็งดึงพลังมาใช้ได้ อยากช่วยไอ้หนุ่มจริงไหม” แม่เฒ่าถามความสมัครใจอีกครั้ง มันถึงเวลาแล้ว ที่ต้องเปิดพลังที่ถูกสะกดไว้ในร่างกายของระวงออกมาใช้
“ครับ ผมต้องทำยังไง” ระวงพยักหน้ารัว เขาอยากช่วยคนเจ็บ แต่แม่เฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับถามบางสิ่ง
"ตอนนี้เอ็งรักษาคนป่วยเท่าไหร่แล้วนะ"
"ห้าสิบครับ"
"ครึ่งหนึ่งแล้วสินะ ข้ายังไม่แน่ใจบางอย่าง ถ้าเอ็งยังฝึกฝนให้มีพลังในร่างกายไม่มากพอที่จะคลายคำสาปที่สาปเอ็งไว้ได้ การนำพลังประจำเผ่ามาใช้อาจเสี่ยงเกินไป ข้าชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าจะคลายผนึกของเอ็งดีไหม"
แม่เฒ่าขมวดคิ้วคิดหนัก ถึงจะฝึกฝนการรักษาเพื่อปลดคำสาปในตัวไปได้ครึ่งหนึ่งแต่มันยังเสี่ยงอยู่ดี ถ้าดึงพลังในร่างกายออกมาใช้แล้วทำพลาดขึ้นมาอาจทำให้พลังชีวิตถูกดึงออกไปใช้ได้ ชะตาชีวิตจะหดสั้นลงไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะพยายาม แม่เฒ่าช่วยคลายผนึกผมทีเถอะนะครับ ผมไม่อยากให้ใครมาตายต่อหน้าอีก" ระวงร้องขอแม่เฒ่า เขานั้นอยากช่วยชายร่างบางให้รอดและใช้ชีวิตต่อไปได้
"เฮ้อ...จะคลายผนึกให้ แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน ถ้าเอ็งฝืนเกินไปพลังชีวิตเอ็งจะถูกดูดกลืนไปด้วย ดีไม่ดีเอ็งจะตายเอา จะทำจริงใช่ไหม" แม่เฒ่าถามความเห็นอีกรอบ เธอไม่ค่อยแน่ใจกับการตัดสินใจครั้งนี้
"แน่ใจครับ ผมจะทำ" ระวงนั่งตัวตรงตั้งใจรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น จนแม่เฒ่ามองเห็นความตั้งใจจึงยอมตามใจหนุ่มน้อย
“รวบรวมสมาธิและความรู้สึกอยากรักษาชายตรงหน้าทั้งหมดที่มี มาไว้ที่สร้อยเส้นนี้” แม่เฒ่าค่อยๆ อธิบายเป็นขั้นตอนช้าๆ ให้ระวงทำตามที่เธอบอก
ระวงทำตามอย่างรวดเร็ว เขาจับสร้อยที่เป็นมรดกตกทอดประจำเผ่าของเขาออกจากเสื้อแต่แม่เฒ่าจับมือห้ามไว้ก่อน
“ก่อนทำข้าขอเตือนอีกครั้ง เพราะไม่มีหยดน้ำเพชรดังนั้น เอ็งจะควบคุมพลังงานในกายไม่ได้และอาจต้องสูญเสียพลังชีวิตไปบางส่วน ซึ่งจะทำให้เอ็งมีวิญญาณเชื่อมต่อกัน จะทำจริงรึ” แม่เฒ่าสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีกับงานครั้งนี้ ถ้าเกิดทำพลาดอาจเสียระวงไปแต่สีหน้าและท่าทางความตั้งใจของระวงมีมากจนแม่เฒ่าไม่สามารถห้ามได้
“ผมทำครับ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาตายตรงหน้าผมอีกแล้ว ขอร้องครับ ผมพร้อมแล้วครับแม่เฒ่า” ระวงนั่งขัดสมาธิเตรียมพร้อมที่จะรับทุกอย่าง
“อืม...เมื่อเอ็งตัดสินใจแล้วข้าจะช่วยเปิดพลังวิญญาณที่ถูกปิดผนึกไว้ เพื่อใช้รักษาไอ้หนุ่มนี่” สิ้นเสียงแม่เฒ่า เธอยื่นนิ้วจิ้มไปยังหน้าผากเพื่อเปิดพลังงานในร่างกายของระวง วินาทีที่หญิงชราแตะปลายนิ้วยังหน้าผากเนียนใสของเขา เหมือนมีกระแสความร้อนไหลออกจากภายในร่างกายแพร่กระจายไปทั้งตัว
“ระวงจงฟัง เอ็งต้องตั้งสมาธิรวมพลังงานที่ถูกเปิดออกมายังสร้อยในมือ ให้พลังงานทั้งหมดมารวมที่จุดจุดเดียว แล้วนำไปวางที่หัวใจไอ้หนุ่มนี่”
ระวงทำตามทุกอย่างที่แม่เฒ่ากล่าว การรวมพลังงานทั้งหมดมายังจุดจุดเดียวมันยากนัก และเพิ่งเคยทำเป็นครั้งแรก จึงทำให้อุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้นอย่างกับจะแผดเผาร่างเล็กให้ขาดเป็นจุณ เหงื่อผุดออกมาเต็มหน้าเปียกชุ่มเสื้อผ้าที่สวมใส่ ทั้ง ๆ ที่อากาศหนาวเหน็บแต่ดอกเตอร์กลับไม่แสดงปฏิกิริยาใดออกมาเลยสักนิด จนหญิงชราทนไม่ไหวหยุดการกระทำทุกอย่างด้วยพลังเย็นจากมือที่เหี่ยวย่นแล้วสกัดหยุดที่หน้าผาก ทำให้ระวงสลบล้มพับทับร่างดอกเตอร์ทันที
“เฮ้อ...ข้าว่าแล้ว เอ็งยังไม่แข็งแรงพอ” หญิงชราส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของระวง เธอเข้าใจเจตนาของหนุ่มน้อยที่ไม่อยากเห็นผู้ใดสิ้นลมตรงหน้าเช่นเดียวกับเหตุการณ์เปลี่ยนชีวิตในวันนั้น แต่พลังและสายเลือดในตัวยังน้อยเกินจะต่อต้านคำสาปที่สาปเขาไว้ได้
ยังน้อยเกินไป...
ยังน้อยเกินไป...
หญิงชราพร่ำบ่นพึมพำกับตนเองพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากกระท่อม ทิ้งให้ระวงอยู่กับดอกเตอร์เพียงสองคน
ตกดึกคืนนั้นระวงรู้สึกตัวตื่น หัวสมองของเขาหนักอึ้งกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ร่างกายเหมือนสูบพลังออกไปจนหมด เขาหันไปมองชายหนุ่มที่หลับหน้าซีดเซียว จะทำยังไงถึงจะช่วยชายคนนี้ให้มีชีวิตรอดได้นะ เขาต้องทำยังไง
ระวงยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เขามองฝ่ามือแล้วหวนนึกถึงความรู้สึกร้อนวูบวาบกับครั้งแรกในการปล่อยพลังออกจากร่างกาย เขารู้สึกอยากลองอีกครั้ง มันเหมือนมีบางสิ่งดูดให้เขาทำบางอย่าง ความอยากรู้และอยากลิ้มลองรสสัมผัสที่ร้อนวูบไปทั่ว มันเป็นความรู้สึกที่ดีและมีบางสิ่งดูดพลังของเขาไป เขาต้องลองใหม่มันมีบางอย่างที่เขากำลังจับทางมันได้
ใจและกายไปพร้อมกับมือถือสร้อยที่คล้องคอ สร้อยที่ทำจากหินแต่คล้องได้สบาย น้ำหนักราวกับปุยนุ่น ส่วนที่ระวงถือนั้นเป็นวงแหวนที่ห้อยคล้องสร้อยหินแต่ภายในกลวงไร้ของประดับตกแต่ง เขานำไปวางที่อกซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจของชายที่นอนแน่นิ่งอีกครั้ง รวบรวมสมาธิและความรู้สึกทั้งหมดส่งผ่านไปยังจุดเดียวสิ่งที่ถูกส่งผ่านมานั้นต่างจากคราวแรก อบอุ่นราวกับสายน้ำลื่นไหลลงสู่หัวใจของชายตรงหน้า ใบหน้าที่ขาวซีดกลับมีเลือดฝาด หัวใจที่เต้นช้าแทบจะสัมผัสไม่ได้กลับเต้นแรงและเร็วขึ้น
ช่วงเวลาผ่านไปยาวนานจนเลยเวลาอาหารเช้าของหนุ่มน้อยร่างเล็กและหญิงเฒ่ารู้สึกผิดสังเกตจึงเดินเข้ามาตาม ต้องมาเห็นสภาพของคนใกล้ตายแต่ไม่ตายแถมมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม แต่คนเป็นกลับถูกสูบพลังไปจนหมดและที่สำคัญสิ่งที่หญิงเฒ่าเห็นเป็นสายใยเชื่อมโยงคนทั้งคู่ ทั้งหมดถูกกำหนดไว้แล้วสินะ สายใยที่ถูกเชื่อมต่อชีวิตและโชคชะตาที่จะนำเรื่องวุ่นวายมาให้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
“เฮ้อ...เอ็งยังคงดื้อไม่เปลี่ยน ชีวิตเอ็งต้องวุ่นวายแน่ เตรียมตัวให้ดีเถิด ระวง” หญิงเฒ่าส่ายหน้าไปมา คนที่หนุ่มน้อยแบ่งอายุขัยให้กลับเป็นชายไม่ใช่หญิง งานนี้จะเป็นยังไงกันแน่คงต้องคอยจับตามองกันต่อไป
“แม่เฒ่า เขาจะตายไหม” ระวงมองใบหน้าแม่เฒ่าที่แสดงออกมาว่าหมดหนทางในการช่วยเหลือ
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไอ้หนุ่มนี่ดวงวิญญาณอ่อนใกล้จะไปแล้ว”
“มะ...ไม่มีทางเลยหรือครับ”
ระวงรู้สึกสงสารชายหนุ่มร่างบางที่เขาช่วยชีวิตไว้ จะมีทางไหนที่เขาพอจะช่วยได้ไหม เขายินดีช่วยอย่างเต็มใจไม่อยากให้ใครมานอนตายตรงหน้า
“ก็มีอยู่” แม่เฒ่าจ้องมองระวงและเลื่อนสายตามองที่สร้อยประจำตัว
“อะไรครับ ช่วยบอกผมที” ระวงไม่เข้าใจสิ่งที่แม่เฒ่าจะสื่อ
“เอ็งจำได้ไหม ที่พ่อของเอ็งช่วยคนป่วยด้วยพลังประจำเผ่า”
สิ่งที่แม่เฒ่าพูดทำให้ระวงนึกย้อนกลับไปสมัยพ่อหมอกาจิงหรือบิดาของเขา เคยรักษาผู้ป่วยเจียนตายมาแล้วหลายครั้งด้วยกัน
“จำได้ครับ”
“นั่นแหละ เอ็งมีพลังนั้นไหลเวียนอยู่ในร่างกาย”
หญิงเฒ่าจ้องมองระวงไม่วางตา สิ่งที่เธอเห็นเป็นสายเลือดแท้ประจำเผ่าดั้งเดิมตั้งแต่บรรพบุรุษ ในตอนนี้เหลือเพียงระวงคนเดียวเท่านั้น ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์น่าเศร้าเสียก่อนคงมีสายเลือดนี้อยู่กันมากมาย
“แต่ผมไม่มีหยดน้ำเพชรอย่างคุณพ่อนะครับ” ระวงขมวดคิ้วมองหน้าแม่เฒ่า เขาจะเหมือนบิดาของเขาได้อย่างไรกัน
“แต่เอ็งมีสร้อย ไอ้สร้อยนี่แหละจะช่วยให้เอ็งดึงพลังมาใช้ได้ อยากช่วยไอ้หนุ่มจริงไหม” แม่เฒ่าถามความสมัครใจอีกครั้ง มันถึงเวลาแล้ว ที่ต้องเปิดพลังที่ถูกสะกดไว้ในร่างกายของระวงออกมาใช้
“ครับ ผมต้องทำยังไง” ระวงพยักหน้ารัว เขาอยากช่วยคนเจ็บ แต่แม่เฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับถามบางสิ่ง
"ตอนนี้เอ็งรักษาคนป่วยเท่าไหร่แล้วนะ"
"ห้าสิบครับ"
"ครึ่งหนึ่งแล้วสินะ ข้ายังไม่แน่ใจบางอย่าง ถ้าเอ็งยังฝึกฝนให้มีพลังในร่างกายไม่มากพอที่จะคลายคำสาปที่สาปเอ็งไว้ได้ การนำพลังประจำเผ่ามาใช้อาจเสี่ยงเกินไป ข้าชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าจะคลายผนึกของเอ็งดีไหม"
แม่เฒ่าขมวดคิ้วคิดหนัก ถึงจะฝึกฝนการรักษาเพื่อปลดคำสาปในตัวไปได้ครึ่งหนึ่งแต่มันยังเสี่ยงอยู่ดี ถ้าดึงพลังในร่างกายออกมาใช้แล้วทำพลาดขึ้นมาอาจทำให้พลังชีวิตถูกดึงออกไปใช้ได้ ชะตาชีวิตจะหดสั้นลงไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะพยายาม แม่เฒ่าช่วยคลายผนึกผมทีเถอะนะครับ ผมไม่อยากให้ใครมาตายต่อหน้าอีก" ระวงร้องขอแม่เฒ่า เขานั้นอยากช่วยชายร่างบางให้รอดและใช้ชีวิตต่อไปได้
"เฮ้อ...จะคลายผนึกให้ แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน ถ้าเอ็งฝืนเกินไปพลังชีวิตเอ็งจะถูกดูดกลืนไปด้วย ดีไม่ดีเอ็งจะตายเอา จะทำจริงใช่ไหม" แม่เฒ่าถามความเห็นอีกรอบ เธอไม่ค่อยแน่ใจกับการตัดสินใจครั้งนี้
"แน่ใจครับ ผมจะทำ" ระวงนั่งตัวตรงตั้งใจรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น จนแม่เฒ่ามองเห็นความตั้งใจจึงยอมตามใจหนุ่มน้อย
“รวบรวมสมาธิและความรู้สึกอยากรักษาชายตรงหน้าทั้งหมดที่มี มาไว้ที่สร้อยเส้นนี้” แม่เฒ่าค่อยๆ อธิบายเป็นขั้นตอนช้าๆ ให้ระวงทำตามที่เธอบอก
ระวงทำตามอย่างรวดเร็ว เขาจับสร้อยที่เป็นมรดกตกทอดประจำเผ่าของเขาออกจากเสื้อแต่แม่เฒ่าจับมือห้ามไว้ก่อน
“ก่อนทำข้าขอเตือนอีกครั้ง เพราะไม่มีหยดน้ำเพชรดังนั้น เอ็งจะควบคุมพลังงานในกายไม่ได้และอาจต้องสูญเสียพลังชีวิตไปบางส่วน ซึ่งจะทำให้เอ็งมีวิญญาณเชื่อมต่อกัน จะทำจริงรึ” แม่เฒ่าสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีกับงานครั้งนี้ ถ้าเกิดทำพลาดอาจเสียระวงไปแต่สีหน้าและท่าทางความตั้งใจของระวงมีมากจนแม่เฒ่าไม่สามารถห้ามได้
“ผมทำครับ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาตายตรงหน้าผมอีกแล้ว ขอร้องครับ ผมพร้อมแล้วครับแม่เฒ่า” ระวงนั่งขัดสมาธิเตรียมพร้อมที่จะรับทุกอย่าง
“อืม...เมื่อเอ็งตัดสินใจแล้วข้าจะช่วยเปิดพลังวิญญาณที่ถูกปิดผนึกไว้ เพื่อใช้รักษาไอ้หนุ่มนี่” สิ้นเสียงแม่เฒ่า เธอยื่นนิ้วจิ้มไปยังหน้าผากเพื่อเปิดพลังงานในร่างกายของระวง วินาทีที่หญิงชราแตะปลายนิ้วยังหน้าผากเนียนใสของเขา เหมือนมีกระแสความร้อนไหลออกจากภายในร่างกายแพร่กระจายไปทั้งตัว
“ระวงจงฟัง เอ็งต้องตั้งสมาธิรวมพลังงานที่ถูกเปิดออกมายังสร้อยในมือ ให้พลังงานทั้งหมดมารวมที่จุดจุดเดียว แล้วนำไปวางที่หัวใจไอ้หนุ่มนี่”
ระวงทำตามทุกอย่างที่แม่เฒ่ากล่าว การรวมพลังงานทั้งหมดมายังจุดจุดเดียวมันยากนัก และเพิ่งเคยทำเป็นครั้งแรก จึงทำให้อุณหภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้นอย่างกับจะแผดเผาร่างเล็กให้ขาดเป็นจุณ เหงื่อผุดออกมาเต็มหน้าเปียกชุ่มเสื้อผ้าที่สวมใส่ ทั้ง ๆ ที่อากาศหนาวเหน็บแต่ดอกเตอร์กลับไม่แสดงปฏิกิริยาใดออกมาเลยสักนิด จนหญิงชราทนไม่ไหวหยุดการกระทำทุกอย่างด้วยพลังเย็นจากมือที่เหี่ยวย่นแล้วสกัดหยุดที่หน้าผาก ทำให้ระวงสลบล้มพับทับร่างดอกเตอร์ทันที
“เฮ้อ...ข้าว่าแล้ว เอ็งยังไม่แข็งแรงพอ” หญิงชราส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของระวง เธอเข้าใจเจตนาของหนุ่มน้อยที่ไม่อยากเห็นผู้ใดสิ้นลมตรงหน้าเช่นเดียวกับเหตุการณ์เปลี่ยนชีวิตในวันนั้น แต่พลังและสายเลือดในตัวยังน้อยเกินจะต่อต้านคำสาปที่สาปเขาไว้ได้
ยังน้อยเกินไป...
ยังน้อยเกินไป...
หญิงชราพร่ำบ่นพึมพำกับตนเองพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากกระท่อม ทิ้งให้ระวงอยู่กับดอกเตอร์เพียงสองคน
ตกดึกคืนนั้นระวงรู้สึกตัวตื่น หัวสมองของเขาหนักอึ้งกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ร่างกายเหมือนสูบพลังออกไปจนหมด เขาหันไปมองชายหนุ่มที่หลับหน้าซีดเซียว จะทำยังไงถึงจะช่วยชายคนนี้ให้มีชีวิตรอดได้นะ เขาต้องทำยังไง
ระวงยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เขามองฝ่ามือแล้วหวนนึกถึงความรู้สึกร้อนวูบวาบกับครั้งแรกในการปล่อยพลังออกจากร่างกาย เขารู้สึกอยากลองอีกครั้ง มันเหมือนมีบางสิ่งดูดให้เขาทำบางอย่าง ความอยากรู้และอยากลิ้มลองรสสัมผัสที่ร้อนวูบไปทั่ว มันเป็นความรู้สึกที่ดีและมีบางสิ่งดูดพลังของเขาไป เขาต้องลองใหม่มันมีบางอย่างที่เขากำลังจับทางมันได้
ใจและกายไปพร้อมกับมือถือสร้อยที่คล้องคอ สร้อยที่ทำจากหินแต่คล้องได้สบาย น้ำหนักราวกับปุยนุ่น ส่วนที่ระวงถือนั้นเป็นวงแหวนที่ห้อยคล้องสร้อยหินแต่ภายในกลวงไร้ของประดับตกแต่ง เขานำไปวางที่อกซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจของชายที่นอนแน่นิ่งอีกครั้ง รวบรวมสมาธิและความรู้สึกทั้งหมดส่งผ่านไปยังจุดเดียวสิ่งที่ถูกส่งผ่านมานั้นต่างจากคราวแรก อบอุ่นราวกับสายน้ำลื่นไหลลงสู่หัวใจของชายตรงหน้า ใบหน้าที่ขาวซีดกลับมีเลือดฝาด หัวใจที่เต้นช้าแทบจะสัมผัสไม่ได้กลับเต้นแรงและเร็วขึ้น
ช่วงเวลาผ่านไปยาวนานจนเลยเวลาอาหารเช้าของหนุ่มน้อยร่างเล็กและหญิงเฒ่ารู้สึกผิดสังเกตจึงเดินเข้ามาตาม ต้องมาเห็นสภาพของคนใกล้ตายแต่ไม่ตายแถมมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม แต่คนเป็นกลับถูกสูบพลังไปจนหมดและที่สำคัญสิ่งที่หญิงเฒ่าเห็นเป็นสายใยเชื่อมโยงคนทั้งคู่ ทั้งหมดถูกกำหนดไว้แล้วสินะ สายใยที่ถูกเชื่อมต่อชีวิตและโชคชะตาที่จะนำเรื่องวุ่นวายมาให้ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
“เฮ้อ...เอ็งยังคงดื้อไม่เปลี่ยน ชีวิตเอ็งต้องวุ่นวายแน่ เตรียมตัวให้ดีเถิด ระวง” หญิงเฒ่าส่ายหน้าไปมา คนที่หนุ่มน้อยแบ่งอายุขัยให้กลับเป็นชายไม่ใช่หญิง งานนี้จะเป็นยังไงกันแน่คงต้องคอยจับตามองกันต่อไป
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ธ.ค. 2563, 12:39:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ธ.ค. 2563, 12:42:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 321
| << การพบกัน | เฝ้าคนนอนหลับ >> |