อุบัติรักใต้คำสาปร้าย (Yaoi) - จบ
เมื่อการพบเจอระหว่างชายหนุ่มต้องคำสาปอย่าง ระวง กับชายที่โดนทำร้ายจนปางตายอย่าง ดอกเตอร์ และเพื่อช่วยต่ออีกชีวิตหนึ่งต้องเชื่อมเข้ากับอีกชีวิตหนึ่ง จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเขา
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
โดยอีกคนต้องการหาสาเหตุของโรคประหลาดที่เกิดขึ้นกับอาของตน ส่วนอีกคนที่เป็นคนต้องคำสาปมีหน้าที่อันหนักอึ้ง ในการคลายคำสาปให้กับทุกคนในหมู่บ้าน ภายในวันเกิดอายุครบ 45 ปี ซึ่งเขามีเวลาเพียง 2 ปีเท่านั้น ที่จะรักษาคนป่วยด้วยวิชาที่ตนมี พร้อมกับค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้าน ซึ่งหายสาบสูญไปพร้อมกับคำสาปร้ายที่กลืนกินทุกคนในหมู่บ้านวันนั้น
แล้วเบื้องหลังของการเกิดคำสาปเหล่านี้ จะโดนเปิดเผยหรือจมหายไปพร้อมกับความล้มเหลวในการแก้ไข และพวกเขาจะสามารถค้นหาหยดน้ำเพชรประจำหมู่บ้านได้หรือไม่ แล้วการที่ดอกเตอร์มามีชะตาร่วมกับระวงนั้น เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกกำหนดไว้กันแน่
Tags: นิยายรัก แฟนตาซี คำสาปร้าย โรคประหลาด
ตอน: ถ้ำหรืออะไรกันแน่
"ทำไงดี"
ดอกเตอร์นั่งกอดเข่าลงกับพื้นที่มืดมิดและซบหน้านิ่ง ทำไมมันมืดและเย็นขนาดนี้กันนะ แถมยังมองอะไรไม่เห็นเลยสักนิด จู่ๆ ร่างกายก็เริ่มสั่นตามความกลัวจนไม่สามารถขยับไปไหนได้
ในช่วงเวลานั้น ทั้งเสียงแมลงและแสงจากหิ่งห้อยก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนดอกเตอร์รู้สึกได้ถึงบางอย่าง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองและภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาต้องตะลึง
ทางเดินประหลาดที่เชิญชวนให้เขาต้องลุกเดินเข้าไปหา ตลอดเส้นทางทั้งสองข้างมีแต่ต้นไม้ขนาดเล็กขึ้นเป็นแนวยาว ใต้ต้นไม้เล็กๆ เหล่านั้นมีสายน้ำไหลให้ชุ่มชื้นตลอดเวลา รวมไปถึงผนังถ้ำที่เปียกชื้นก็ยังมีน้ำไหลซึมจนเป็นสายตลอดช่วงทางเดิน โดยเฉพาะสิ่งที่กำลังดึงดูดใจเขาในตอนนี้ก็คงเป็นแสงจากหิ่งห้อยที่เกาะตามผนังทั้งสองข้าง บ้างก็บินไปเกาะตามต้นไม้เล็กๆ ที่แปลกประหลาดนั่น บ้างก็บินลอยไปลอยมาอยู่ภายใน จึงทำให้เขาสามารถมองเห็นทุกอย่างภายในถ้ำได้อย่างง่ายดาย
ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปตามทางที่มีแสงหิ่งห้อยและมาหยุดที่โขดหินหนึ่ง บนโขดหินถูกจัดให้เหมือนโต๊ะทำงาน รอบข้างมีแต่ต้นไม้เล็กๆ ขึ้นเต็มไปหมดแต่ดูไม่รก ให้ความรู้สึกถึงอากาศที่สดชื่นอย่างกับที่นี่มีโอโซนที่ดี ออกซิเจนเต็มพิกัด รวมทั้งอากาศที่เย็นจนเขาต้องกอดและลูบแขนตนเองไปมา
ถึงแม้ว่าจะมีทางถอดยาวไปอีกแต่เขาไม่อยากเข้าไป เพราะมันมืดจนไม่เห็นทาง เขาคิดว่าแสงจากหิ่งห้อยคงสิ้นสุดลงแค่โขดหินตรงหน้าแน่ และมีสิ่งที่ทำให้ดอกเตอร์สะดุดตาเป็นครั้งที่สอง คือ รูปทรงโขดหินตรงหน้าคล้ายกับโต๊ะและเก้าอี้สำหรับทำงาน ด้านข้างมีโขดหินสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ที่มีร่องรอยเหมือนจะเปิดปิดได้ เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ และปัดพืชเลื้อยขนาดเล็กที่เกาะอย่างกับต้นตีนตุ๊กแกออกไป มันปกคลุมจนแทบไม่เห็นร่องรอยว่าเคยเป็นกล่องหินใส่ของมาก่อน มีกลอนเหล็กคล้องเอาไว้ เขามองสำรวจรอบตัวว่ายังมีสิ่งผิดปกติอื่นๆ อีกหรือไม่ เมื่อแน่ใจว่ามีเพียงแค่สิ่งที่เห็นตรงหน้าสิ่งเดียวที่แปลกที่สุดแล้ว เขาจึงถอดเหล็กที่คล้องออกแล้วดันหินที่คล้ายฝากล่องและใช้แรงทั้งหมดที่มีเปิดเต็มกำลังแต่แล้วก็ได้แค่แง้ม และเจ้าสิ่งนั้นก็กลับมาสู่ภาวะปกติดังเดิม ยังไม่แค่นั้น เสียงหินที่กระทบกันเหมือนมีแรงบางอย่างผลักดอกเตอร์กระเด็นออกมาอยู่กลางถ้ำ หญ้าที่ดอกเตอร์เพิ่งถอนออกไปจากกล่องหินกลับขยับเคลื่อนที่มาปกคลุมดังเดิม ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้ดอกเตอร์ต้องถอยกรูดอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว
“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย”
“นายนั่นแหละบ้า” เสียงคนที่เข้ามาใหม่และเป็นน้ำเสียงที่เขาคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ดอกเตอร์รีบวิ่งเข้าไปกอดระวงอย่างลืมตัว
“ทะ...ที่นี่มันต้องมีคำสาปแน่ ฉันกลัวแล้ว อยากกลับบ้าน” ปฏิกิริยาของร่างกายเป็นไปตามความกลัวที่มี ทำให้เขาเผลอโอบกอดเด็กตัวเล็กแต่จิตวิญญาณไม่ได้เล็กตามตัวไปด้วย
ระวงจ้องมองคนที่โอบกอดเขาด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ ยอมรับว่าโกรธที่ดอกเตอร์หายตัวไปแต่พอมาเห็นความกลัวที่ชายตรงหน้าปิดบังไม่มิด เขารู้สึกสงสารมากกว่า
“ที่นี่มีคำสาปจริงอย่างที่คุณว่า ผมคิดว่าคุณควรออกจากตรงนี้ได้แล้ว”
ระวงจูงมือดอกเตอร์ออกจากถ้ำ และตลอดทางที่เดินผ่านแสงจากหิ่งห้อยก็ดับตามไล่หลังพวกเขาไปเช่นกัน
ทั้งคู่ออกมานั่งในกระท่อมของระวง ภายในนั้นมีเพียงแคร่ขนาดใหญ่และโต๊ะกับเก้าอี้ไม้อยู่ภายในบ้านพัก ระวงก็ใจดีให้ดอกเตอร์นั่งพักบนที่นอนของตนเองแล้วเขาก็หันหลังไปหยิบของบางสิ่ง
“คะ...คุณหาผมเจอได้ยังไง” ดอกเตอร์ถาม
“ตามกลิ่นมา” ระวงตอบแบบไม่จริงจังเสียเท่าไรนัก สองมือยังคงค้นหาบางอย่าง ตาก็คอยกวาดมองในตะกร้าขนาดใหญ่บนชั้นไม้อย่างตั้งใจ จนดอกเตอร์ต้องจับจ้องมองว่าเหตุใดหนุ่มน้อยตรงหน้าถึงดูวุ่นวายนัก
“ถามจริงๆ คุณตามกลิ่นผมมาจริงใช่ไหม ทำอย่างกับ มะ...” ยังไม่ที่ดอกเตอร์จะกล่าวจบ ระวงก็หันมาจ้องหน้าทันที
“อะ...อะไรครับ” ดอกเตอร์รีบถามเพราะเผลอคิดอะไรแปลกๆ และถ้าคนตรงหน้าได้ยินก็คงไม่รอด
“เดี๋ยวผมมา คุณห้ามไปไหน เข้าใจใช่ไหม” ระวงส่งเสียงดุพร้อมกับลุกขึ้นยืนและในมือของเขาได้ถือบางอย่างคล้ายกับห่อถุงผ้าขนาดใหญ่
“ผมถามก็ตอบสิ ห้ามไปไหน เข้าใจไหม”
“คะ...ครับไม่ไปแล้ว ไม่ไป” ดอกเตอร์ต้องรีบตอบทันทีที่ระวงส่งเสียงดุใส่ สิ้นเสียงคำตอบของดอกเตอร์ ระวงก็ออกไปข้างนอกกระท่อมและหายไปนานจนเขานึกเบื่อ เขาเดินสำรวจห้องของระวงเงียบๆ วางเท้าเบาๆ อย่างกับกลัวว่าระวงจะมีหูทิพย์ได้ยินทุกฝีก้าวของเขา
กระท่อมของระวงเรียบง่ายทำจากไม้ไผ่ทั้งหมด ถ้าคิดตามหลัก สิ่งของวัสดุที่ใช้ทำตัวบ้านเทียบกับปัจจุบันห่างกันหลายขุมแต่ทว่ากลับแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ
เพียงเวลาไม่นานระวงก็กลับมาพร้อมกับน้ำที่มีใบชาลอยอยู่ เขานำมาวางบนโต๊ะที่อยู่ตรงหัวนอนพร้อมกับกวักมือเรียกดอกเตอร์ที่มองการกระทำของหนุ่มน้อยอย่างมึนงง
ดอกเตอร์เดินเข้าไปหาและจ้องมองถังไม้ขนาดเล็กที่ระวงวางไว้ ภายในเหมือนน้ำชาที่มีใบชาลอยไปลอยมาและสีเข้มข้นมากจนดอกเตอร์ต้องเอียงคอมองหนุ่มน้อยตรงหน้า เขาสงสัยว่าเอามาทำไม
แต่ระวงกลับไม่พูดหรือเอ่ยสิ่งใด เขากุมมือทั้งสองข้างของดอกเตอร์ไว้แล้วนำมาจุ่มลงในน้ำผสมใบชาขนาดเข้มข้น
“ทะ...ทำอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ”
ดอกเตอร์ส่งสายตาล่อกแล่กกับสิ่งที่ระวงทำและเสียงของเขาเหมือนจะแค่ดังผ่านหูหนุ่มน้อยเท่านั้น มือทั้งสองถูกจุ่มลงในอ่างและเขาก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก นั่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ ที่ระวงทำดีกับเขา แล้วท่าทางที่น่ารักนั่นอีก ทำไมกันนะทำไม หัวใจของเขาถึงเต้นแรงขนาดนี้
“อย่าเพิ่งครับ” ระวงกดมือดอกเตอร์ลงไปในอ่างอีกครั้ง พร้อมกับเงยหน้าส่งเสียงดุเล็กน้อย
“ทำอะไรครับ ระวง...ยังไม่บอกผมเลย” ดอกเตอร์ทำเสียงตะกุกตะกักไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำไมเขาถึงรู้สึกประหม่าเมื่ออยู่ใกล้ แต่หนุ่มน้อยกลับทำหน้านิ่งเฉยเหมือนคนไม่คิดอะไร คงทำเรื่องอย่างนี้เป็นปกติอยู่แล้ว
“มือคุณ...มือคุณโดนยางของต้นเถาม่วง”
“เอ๊ะ!”
“ต้นที่คุณจับออกนั่นแหละ”
ตั้งแต่ระวงจับมือดอกเตอร์ออกจากถ้ำ เขาก็รู้แล้วว่าชายตรงหน้าดึงและถอนต้นมีพิษที่ปกคลุมรักษาของสำคัญภายในถ้ำออก ถึงพิษจะไม่มากถึงกับเอาชีวิตก็ตามแต่ทว่าก็สามารถทำให้เกิดการระคายเคืองที่ผิวขาวๆ ของชายคนนี้ได้
“อะ...เออ....ผมไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ระวงเอาน้ำอะไรมาให้ผมครับ” ดอกเตอร์ยอมรับเสียงหงอยเพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้ระวงต้องลำบาก เขาไม่เห็นรู้ตัวเลยว่าโดนพิษของเถาอะไรนั่นเข้าไปแล้ว
“น้ำชา เป็นใบชาที่ผมเก็บเอาไว้ยามฉุกเฉิน”
“อ๋อ...ครับ...ผมเข้าใจแล้ว”
ในเวลาต่อมาระวงยกมือของดอกเตอร์ขึ้นมาสำรวจดูจนแน่ใจแล้วว่าปลอดภัยดี โชคดีที่พิษซึมเข้าไม่มากนักจึงไม่ค่อยรู้สึกตัว เพียงแค่เขาได้กลิ่นยางและใบของเจ้าต้นนี้เพียงนิดเดียวเท่านั้น เขาก็สามารถรับรู้แล้วว่าดอกเตอร์ตั้งใจดึงต้นไม้พิษออกมากขนาดไหน
“ผมไม่เข้าใจเลย ว่าที่นี่มันคือที่ไหน แล้วอะไรแปลกๆ ในถ้ำนั่นอีก”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณโชคร้ายเองที่ต้องมาอยู่ที่นี่ หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านต้องคำสาปรวมไปถึงทุกคนในหมู่บ้านด้วย ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถพูดคุยกับคุณได้ จึงไม่แปลกที่คุณจะไม่ได้ยินเสียงใครเลย”
ดอกเตอร์คิดตามสิ่งที่ระวงบอก ยอมรับว่าตกใจมาก และไม่น่าเชื่อว่าตัวเองต้องมาอยู่ในที่แบบนี้
“คำสาปอะไรครับ แล้วทำไมผมถึงได้ยินเสียงระวงแค่คนเดียว”
“กะ...ก็...เป็นเพราะผมแบ่งชีวิตให้คุณ เลยทำให้เราทั้งสองมีเส้นชีวิตเชื่อมต่อกัน” ระวงไม่อยากพูดเรื่องที่เขาทำไป แล้วพลาดต่อชีวิตของชายหนุ่มด้วยชะตาชีวิตของตนเองจึงตอบส่งๆ ไป และไม่คาดหวังว่าดอกเตอร์จะเข้าใจ
“อะ...อะไรนะ” ดอกเตอร์ถึงกับค้าง นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน
“อย่ามาทำหน้าตกใจ เพราะคุณจะตายหรอกนะ ไม่อย่างนั้นผมไม่แบ่งให้ใช้หรอก ผู้หญิงก็ไม่ใช่ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ใครมันจะแบ่งให้”
“เฮ้ย! จะบ้าหรือไง ชีวิตมันจะแบ่งใช้กันง่ายๆ เลยหรือ แบบนี้ไปบอกใคร ใครมันจะเชื่อ มีแต่เด็กอมมือเท่านั้นแหละที่จะเชื่อคำพูดของนาย” ดอกเตอร์รีบแย้งและไม่อยากยอมรับชะตาของตัวเอง
“เฮอะ แล้วแต่ว่าจะเชื่อไหม แต่บอกไว้ก่อน ถ้าไม่ใช่ว่าเราสองคนมีจุดเชื่อมต่อกัน ผมคงไม่สามารถหาคุณได้หรอกนะ”
ระวงสะบัดหน้าหันไปเก็บของ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ ใครมันสนใจกัน ระวงคิดแค่เพียงว่า ทำตามหน้าที่และจิตใต้สำนึกที่มันสั่งให้ทำเท่านั้น ไม่ได้พิศวาสอะไรมากมายนัก
ดอกเตอร์นั่งกอดเข่าลงกับพื้นที่มืดมิดและซบหน้านิ่ง ทำไมมันมืดและเย็นขนาดนี้กันนะ แถมยังมองอะไรไม่เห็นเลยสักนิด จู่ๆ ร่างกายก็เริ่มสั่นตามความกลัวจนไม่สามารถขยับไปไหนได้
ในช่วงเวลานั้น ทั้งเสียงแมลงและแสงจากหิ่งห้อยก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนดอกเตอร์รู้สึกได้ถึงบางอย่าง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองและภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาต้องตะลึง
ทางเดินประหลาดที่เชิญชวนให้เขาต้องลุกเดินเข้าไปหา ตลอดเส้นทางทั้งสองข้างมีแต่ต้นไม้ขนาดเล็กขึ้นเป็นแนวยาว ใต้ต้นไม้เล็กๆ เหล่านั้นมีสายน้ำไหลให้ชุ่มชื้นตลอดเวลา รวมไปถึงผนังถ้ำที่เปียกชื้นก็ยังมีน้ำไหลซึมจนเป็นสายตลอดช่วงทางเดิน โดยเฉพาะสิ่งที่กำลังดึงดูดใจเขาในตอนนี้ก็คงเป็นแสงจากหิ่งห้อยที่เกาะตามผนังทั้งสองข้าง บ้างก็บินไปเกาะตามต้นไม้เล็กๆ ที่แปลกประหลาดนั่น บ้างก็บินลอยไปลอยมาอยู่ภายใน จึงทำให้เขาสามารถมองเห็นทุกอย่างภายในถ้ำได้อย่างง่ายดาย
ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปตามทางที่มีแสงหิ่งห้อยและมาหยุดที่โขดหินหนึ่ง บนโขดหินถูกจัดให้เหมือนโต๊ะทำงาน รอบข้างมีแต่ต้นไม้เล็กๆ ขึ้นเต็มไปหมดแต่ดูไม่รก ให้ความรู้สึกถึงอากาศที่สดชื่นอย่างกับที่นี่มีโอโซนที่ดี ออกซิเจนเต็มพิกัด รวมทั้งอากาศที่เย็นจนเขาต้องกอดและลูบแขนตนเองไปมา
ถึงแม้ว่าจะมีทางถอดยาวไปอีกแต่เขาไม่อยากเข้าไป เพราะมันมืดจนไม่เห็นทาง เขาคิดว่าแสงจากหิ่งห้อยคงสิ้นสุดลงแค่โขดหินตรงหน้าแน่ และมีสิ่งที่ทำให้ดอกเตอร์สะดุดตาเป็นครั้งที่สอง คือ รูปทรงโขดหินตรงหน้าคล้ายกับโต๊ะและเก้าอี้สำหรับทำงาน ด้านข้างมีโขดหินสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ที่มีร่องรอยเหมือนจะเปิดปิดได้ เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ และปัดพืชเลื้อยขนาดเล็กที่เกาะอย่างกับต้นตีนตุ๊กแกออกไป มันปกคลุมจนแทบไม่เห็นร่องรอยว่าเคยเป็นกล่องหินใส่ของมาก่อน มีกลอนเหล็กคล้องเอาไว้ เขามองสำรวจรอบตัวว่ายังมีสิ่งผิดปกติอื่นๆ อีกหรือไม่ เมื่อแน่ใจว่ามีเพียงแค่สิ่งที่เห็นตรงหน้าสิ่งเดียวที่แปลกที่สุดแล้ว เขาจึงถอดเหล็กที่คล้องออกแล้วดันหินที่คล้ายฝากล่องและใช้แรงทั้งหมดที่มีเปิดเต็มกำลังแต่แล้วก็ได้แค่แง้ม และเจ้าสิ่งนั้นก็กลับมาสู่ภาวะปกติดังเดิม ยังไม่แค่นั้น เสียงหินที่กระทบกันเหมือนมีแรงบางอย่างผลักดอกเตอร์กระเด็นออกมาอยู่กลางถ้ำ หญ้าที่ดอกเตอร์เพิ่งถอนออกไปจากกล่องหินกลับขยับเคลื่อนที่มาปกคลุมดังเดิม ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้ดอกเตอร์ต้องถอยกรูดอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว
“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย”
“นายนั่นแหละบ้า” เสียงคนที่เข้ามาใหม่และเป็นน้ำเสียงที่เขาคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ดอกเตอร์รีบวิ่งเข้าไปกอดระวงอย่างลืมตัว
“ทะ...ที่นี่มันต้องมีคำสาปแน่ ฉันกลัวแล้ว อยากกลับบ้าน” ปฏิกิริยาของร่างกายเป็นไปตามความกลัวที่มี ทำให้เขาเผลอโอบกอดเด็กตัวเล็กแต่จิตวิญญาณไม่ได้เล็กตามตัวไปด้วย
ระวงจ้องมองคนที่โอบกอดเขาด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบ ยอมรับว่าโกรธที่ดอกเตอร์หายตัวไปแต่พอมาเห็นความกลัวที่ชายตรงหน้าปิดบังไม่มิด เขารู้สึกสงสารมากกว่า
“ที่นี่มีคำสาปจริงอย่างที่คุณว่า ผมคิดว่าคุณควรออกจากตรงนี้ได้แล้ว”
ระวงจูงมือดอกเตอร์ออกจากถ้ำ และตลอดทางที่เดินผ่านแสงจากหิ่งห้อยก็ดับตามไล่หลังพวกเขาไปเช่นกัน
ทั้งคู่ออกมานั่งในกระท่อมของระวง ภายในนั้นมีเพียงแคร่ขนาดใหญ่และโต๊ะกับเก้าอี้ไม้อยู่ภายในบ้านพัก ระวงก็ใจดีให้ดอกเตอร์นั่งพักบนที่นอนของตนเองแล้วเขาก็หันหลังไปหยิบของบางสิ่ง
“คะ...คุณหาผมเจอได้ยังไง” ดอกเตอร์ถาม
“ตามกลิ่นมา” ระวงตอบแบบไม่จริงจังเสียเท่าไรนัก สองมือยังคงค้นหาบางอย่าง ตาก็คอยกวาดมองในตะกร้าขนาดใหญ่บนชั้นไม้อย่างตั้งใจ จนดอกเตอร์ต้องจับจ้องมองว่าเหตุใดหนุ่มน้อยตรงหน้าถึงดูวุ่นวายนัก
“ถามจริงๆ คุณตามกลิ่นผมมาจริงใช่ไหม ทำอย่างกับ มะ...” ยังไม่ที่ดอกเตอร์จะกล่าวจบ ระวงก็หันมาจ้องหน้าทันที
“อะ...อะไรครับ” ดอกเตอร์รีบถามเพราะเผลอคิดอะไรแปลกๆ และถ้าคนตรงหน้าได้ยินก็คงไม่รอด
“เดี๋ยวผมมา คุณห้ามไปไหน เข้าใจใช่ไหม” ระวงส่งเสียงดุพร้อมกับลุกขึ้นยืนและในมือของเขาได้ถือบางอย่างคล้ายกับห่อถุงผ้าขนาดใหญ่
“ผมถามก็ตอบสิ ห้ามไปไหน เข้าใจไหม”
“คะ...ครับไม่ไปแล้ว ไม่ไป” ดอกเตอร์ต้องรีบตอบทันทีที่ระวงส่งเสียงดุใส่ สิ้นเสียงคำตอบของดอกเตอร์ ระวงก็ออกไปข้างนอกกระท่อมและหายไปนานจนเขานึกเบื่อ เขาเดินสำรวจห้องของระวงเงียบๆ วางเท้าเบาๆ อย่างกับกลัวว่าระวงจะมีหูทิพย์ได้ยินทุกฝีก้าวของเขา
กระท่อมของระวงเรียบง่ายทำจากไม้ไผ่ทั้งหมด ถ้าคิดตามหลัก สิ่งของวัสดุที่ใช้ทำตัวบ้านเทียบกับปัจจุบันห่างกันหลายขุมแต่ทว่ากลับแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ
เพียงเวลาไม่นานระวงก็กลับมาพร้อมกับน้ำที่มีใบชาลอยอยู่ เขานำมาวางบนโต๊ะที่อยู่ตรงหัวนอนพร้อมกับกวักมือเรียกดอกเตอร์ที่มองการกระทำของหนุ่มน้อยอย่างมึนงง
ดอกเตอร์เดินเข้าไปหาและจ้องมองถังไม้ขนาดเล็กที่ระวงวางไว้ ภายในเหมือนน้ำชาที่มีใบชาลอยไปลอยมาและสีเข้มข้นมากจนดอกเตอร์ต้องเอียงคอมองหนุ่มน้อยตรงหน้า เขาสงสัยว่าเอามาทำไม
แต่ระวงกลับไม่พูดหรือเอ่ยสิ่งใด เขากุมมือทั้งสองข้างของดอกเตอร์ไว้แล้วนำมาจุ่มลงในน้ำผสมใบชาขนาดเข้มข้น
“ทะ...ทำอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ”
ดอกเตอร์ส่งสายตาล่อกแล่กกับสิ่งที่ระวงทำและเสียงของเขาเหมือนจะแค่ดังผ่านหูหนุ่มน้อยเท่านั้น มือทั้งสองถูกจุ่มลงในอ่างและเขาก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก นั่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ ที่ระวงทำดีกับเขา แล้วท่าทางที่น่ารักนั่นอีก ทำไมกันนะทำไม หัวใจของเขาถึงเต้นแรงขนาดนี้
“อย่าเพิ่งครับ” ระวงกดมือดอกเตอร์ลงไปในอ่างอีกครั้ง พร้อมกับเงยหน้าส่งเสียงดุเล็กน้อย
“ทำอะไรครับ ระวง...ยังไม่บอกผมเลย” ดอกเตอร์ทำเสียงตะกุกตะกักไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำไมเขาถึงรู้สึกประหม่าเมื่ออยู่ใกล้ แต่หนุ่มน้อยกลับทำหน้านิ่งเฉยเหมือนคนไม่คิดอะไร คงทำเรื่องอย่างนี้เป็นปกติอยู่แล้ว
“มือคุณ...มือคุณโดนยางของต้นเถาม่วง”
“เอ๊ะ!”
“ต้นที่คุณจับออกนั่นแหละ”
ตั้งแต่ระวงจับมือดอกเตอร์ออกจากถ้ำ เขาก็รู้แล้วว่าชายตรงหน้าดึงและถอนต้นมีพิษที่ปกคลุมรักษาของสำคัญภายในถ้ำออก ถึงพิษจะไม่มากถึงกับเอาชีวิตก็ตามแต่ทว่าก็สามารถทำให้เกิดการระคายเคืองที่ผิวขาวๆ ของชายคนนี้ได้
“อะ...เออ....ผมไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ระวงเอาน้ำอะไรมาให้ผมครับ” ดอกเตอร์ยอมรับเสียงหงอยเพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้ระวงต้องลำบาก เขาไม่เห็นรู้ตัวเลยว่าโดนพิษของเถาอะไรนั่นเข้าไปแล้ว
“น้ำชา เป็นใบชาที่ผมเก็บเอาไว้ยามฉุกเฉิน”
“อ๋อ...ครับ...ผมเข้าใจแล้ว”
ในเวลาต่อมาระวงยกมือของดอกเตอร์ขึ้นมาสำรวจดูจนแน่ใจแล้วว่าปลอดภัยดี โชคดีที่พิษซึมเข้าไม่มากนักจึงไม่ค่อยรู้สึกตัว เพียงแค่เขาได้กลิ่นยางและใบของเจ้าต้นนี้เพียงนิดเดียวเท่านั้น เขาก็สามารถรับรู้แล้วว่าดอกเตอร์ตั้งใจดึงต้นไม้พิษออกมากขนาดไหน
“ผมไม่เข้าใจเลย ว่าที่นี่มันคือที่ไหน แล้วอะไรแปลกๆ ในถ้ำนั่นอีก”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณโชคร้ายเองที่ต้องมาอยู่ที่นี่ หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านต้องคำสาปรวมไปถึงทุกคนในหมู่บ้านด้วย ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถพูดคุยกับคุณได้ จึงไม่แปลกที่คุณจะไม่ได้ยินเสียงใครเลย”
ดอกเตอร์คิดตามสิ่งที่ระวงบอก ยอมรับว่าตกใจมาก และไม่น่าเชื่อว่าตัวเองต้องมาอยู่ในที่แบบนี้
“คำสาปอะไรครับ แล้วทำไมผมถึงได้ยินเสียงระวงแค่คนเดียว”
“กะ...ก็...เป็นเพราะผมแบ่งชีวิตให้คุณ เลยทำให้เราทั้งสองมีเส้นชีวิตเชื่อมต่อกัน” ระวงไม่อยากพูดเรื่องที่เขาทำไป แล้วพลาดต่อชีวิตของชายหนุ่มด้วยชะตาชีวิตของตนเองจึงตอบส่งๆ ไป และไม่คาดหวังว่าดอกเตอร์จะเข้าใจ
“อะ...อะไรนะ” ดอกเตอร์ถึงกับค้าง นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน
“อย่ามาทำหน้าตกใจ เพราะคุณจะตายหรอกนะ ไม่อย่างนั้นผมไม่แบ่งให้ใช้หรอก ผู้หญิงก็ไม่ใช่ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ใครมันจะแบ่งให้”
“เฮ้ย! จะบ้าหรือไง ชีวิตมันจะแบ่งใช้กันง่ายๆ เลยหรือ แบบนี้ไปบอกใคร ใครมันจะเชื่อ มีแต่เด็กอมมือเท่านั้นแหละที่จะเชื่อคำพูดของนาย” ดอกเตอร์รีบแย้งและไม่อยากยอมรับชะตาของตัวเอง
“เฮอะ แล้วแต่ว่าจะเชื่อไหม แต่บอกไว้ก่อน ถ้าไม่ใช่ว่าเราสองคนมีจุดเชื่อมต่อกัน ผมคงไม่สามารถหาคุณได้หรอกนะ”
ระวงสะบัดหน้าหันไปเก็บของ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ ใครมันสนใจกัน ระวงคิดแค่เพียงว่า ทำตามหน้าที่และจิตใต้สำนึกที่มันสั่งให้ทำเท่านั้น ไม่ได้พิศวาสอะไรมากมายนัก
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ม.ค. 2564, 18:17:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.พ. 2564, 22:28:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 260
| << มีแต่คนแปลก |