แรกรักพันใจ: มาสฬฎา (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
มีมารดาเลี้ยงใจร้าย บวกกับพี่สาวใจยักษ์ ชีวิตดูน่ารันทดนัก
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
แต่ ‘วรีวาฏิกา’ สาวชื่อยาวยิ่งกว่าแม่น้ำไนล์ก็หาได้แคร์ไม่
แต่พอคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชาย...จากที่เคยอบอุ่นน่ารักเอาใจ กลายเป็นเย็นชาหมางเมินใส่ เธอก็เลยต้องเริ่มจะแคร์
เจอกันตอนเด็กๆ เธอคิดว่า ‘ภควัตน์’ ช่างเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนมีเมตตา
เจอกันช่วงวัยรุ่น วรีวาฏิกาก็ยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาและแสนดี
เจอกันอีกครั้งในวัยทำงาน...
ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปชั่วร้ายได้ขนาดนี้เล่า!
นี่ถ้าเมื่อก่อนเธอไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง ภควัตน์ก็เสแสร้งตลบตะแลงเก่งเกินไปแล้ว!
“ชื่อเล่นผม มีไว้ให้คนสนิทกันเรียก และนั่นไม่ใช่คุณ!”
ประโยคเดียวเบิกเนตรจนวรีวาฏิกาต้องหันกลับมามองท่านรองประธานเสียใหม่
ในเมื่อเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่าก่อนก็ไม่เป็นไร
เจอกันคราวต่อไป ก็อย่าหวังให้เธอเห็นใจก็แล้วกัน!
*******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "มาสฬฎา" และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ค่ะ ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นนิยายรักโรแมนติก คอมเมดี้ ที่รับประกันเลยว่าทั้งสนุก ตลก น่ารัก และฟินมากกกกกก ได้ปาความเครียดทิ้งไปแน่นอน! เพราะพี่พาร์ค พระเอกของเรื่องแม้จะเป็นบอสสายเย็นชา แต่(แอบ)รักนางเอกสุดหัวใจ ส่วนนางเอกก็เป็นน้องมึนที่เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ 5555 #รับประกันความสนุก!
*******************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 458 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ 4 ตอนรวด)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 319฿ จากราคาปก 350฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 364฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 389฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket และ NaiinPann**
Tags: เลขา บอส พระเอกเย็นชา แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง ตลก
ตอน: บทที่ 18 -60%
สัปดาห์ต่อมา วรีวาฏิกาหันไปให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับงานในแผนกเพื่อจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เธอเพิ่งเสนอพี่จุ๋มทำแพ็กเกจใหม่ของแชมพูและครีมนวดผมแบรนด์ที่ทั้งเธอและพี่จุ๋มดูแลอยู่ เพื่อเตรียมรองรับความต้องการของผู้ซื้อในวันหยุดยาวอย่างสงกรานต์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ซึ่งพี่จุ๋มก็เห็นด้วย เธอจึงรีบไปคุยเรื่องนี้กับฝ่ายผลิตและฝ่ายวางแผนการผลิตทันทีเพื่อจะได้ทำแพ็กเกจจิ้งแบบแพ็กคู่ออกมาให้ทันขายก่อนช่วงหยุดยาว
แต่ทว่า...ระหว่างที่วรีวาฏิกากำลังดำเนินการโพรเจกต์ที่ตัวเองเป็นคนเสนอไอเดียอย่างมุ่งมั่น จู่ๆ มะลิโผล่มาจากไหนไม่รู้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบลากเธอให้ขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นชั้นออฟฟิศของภควัตน์ แม้เธอจะขืนตัวไว้เท่าไรเพื่อนก็ไม่ยอมปล่อย พอเห็นว่าคนถูกลากเริ่มมีน้ำโหเพราะถูกขัดจังหวะการทำงานนั่นแหละ มะลิถึงได้ปริปากบอกว่า
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วแก! แกต้องไปสาระแนเรื่องนี้กับฉันด้วยตัวเอง หัวหน้าฉันเพิ่งบอกเรื่องที่เมทิยาไม่ผ่านโปรให้เจ้าตัวรู้เมื่อกี้ นี่ยายนั่นโมโหสุดเหวี่ยงกำลังเดินไปเอาเรื่องคุณภควัตน์แล้ว”
เดี๋ยวนะ จรรยาบรรณฝ่ายบุคคลที่ควรมีของมะลิ มันอยู่ไหนกัน
“เราต้องไปแอบดูกัน! สนุกแน่นอนฉันรับรองได้เลย!”
จบประโยคนั้นมะลิก็ตั้งหน้าตั้งตาลากเพื่อนตัวเองไปต่อ แต่คนถูกลากทั้งขากะเผลกๆ มีสีหน้าไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด แถมยังพูดขัด
“แกมั่วหรือเปล่า เขาจะไม่ให้ยายนั่นผ่านโปรได้ไง นมโตขนาดนั้น แกอย่าลืมว่าคุณภควัตน์ถึงกับเคยหื่นขนาดทิ้งฉันไว้กลางทางท่ามกลางสายฝน เพราะทนเมทิยารุกไม่ไหวเชียวนะ!”
“ฉันไม่ได้มั่วเฟ้ย! นี่เรื่องจริงร้อยเปอร์เซ็นต์” มะลิรีบยืนยัน
“ฉันเห็นตอนยายนั่นโดนบอกว่าไม่ผ่านโปรมากับตา ยังสงสัยอยู่เลยเนี่ยว่าคุณพาร์คเขาเคยหื่นขนาดนั้นจริงเหรอ เพราะเท่าที่ผ่านมาที่ฉันเฝ้าจับตาดูด้วยความสาระแนอย่างใกล้ชิด คุณพาร์คไม่เห็นจะมีท่าทีกับยายนั่นสักแอะ...วันนั้นแกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“เข้าใจผิดบ้านแกสิ ถ้าเขาไม่หื่นจนเฉดหัวฉันลงจากรถ แล้วแกคิดว่าการที่ฉันบ้านอยู่ทางเดียวกับคอนโดฯ เขาแท้ๆ มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะโดนไล่ลงจากรถกลางดึก ถ้าเขาไม่หื่นผิดที่ผิดเวลาตอนโดนยายเมทิยาอ่อย หา!”
“เออ ฉันก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ก็เลยไม่กล้าแย้งแกจนถึงทุกวันนี้ไง! แต่ฉันก็ไม่ได้ตาบอดนะเว้ย คุณพาร์คเขาไม่ชายตาแลยายเมย์จริงๆ นะแก ฉันเคยเห็นตอนยายเมย์เอื้อมตัวไปหยิบของข้างหลังคุณพาร์คแล้วแกล้งเอาหน้าอกหน้าใจใหญ่ตู้มนั่นเฉียดหน้าเขาด้วย แกรู้หรือเปล่าว่านอกจากจะสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด คุณพาร์คยังไล่ยายเมย์ออกนอกห้องแบบน้ำเสียงไม่สบอารมณ์สุดๆ ด้วย"
จบประโยคนั้น ลิฟต์ก็พาสองสาวมาถึงชั้นออฟฟิศของภควัตน์ เมื่อเดินออกมาหลบอยู่แถวห้องแพนทรีของชั้นสามสิบเอ็ด วรีวาฏิกาและมะลิก็ได้เห็นฉากที่ภควัตน์เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานแล้วเมทิยาปราดเข้าไปถามทั้งน้ำตานองหน้าอย่างพอดิบพอดี
สองสาวหลบอยู่ไม่ไกลนักสามารถเห็นเหตุการณ์ได้บางส่วน เสียงเมทิยานั้นค่อนข้างดังไม่น้อย นอกจากพวกเธอแล้วขณะนี้คนทั้งชั้นที่อยู่แถวนั้นก็หูผึ่งแอบฟังได้อย่างสะดวก!
“พี่พาร์คคะ เรื่องนี้ไม่จริงใช่ไหมคะ เมย์โดนฝ่ายบุคคลเรียกเข้าไปพบว่าเมย์ไม่ผ่านโปร มันต้องเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรขึ้นแน่ๆ พี่พาร์คช่วยไปอธิบายให้ฝ่ายนั้นเข้าใจให้เมย์หน่อยนะคะ”
ไม่พูดเปล่า เมทิยายังยกมือปาดน้ำตาได้อย่างมีจริตจะก้าน แถมตอนปาดก็เผอิ๊ญเผอิญเดรสแขนกุดที่ใส่อยู่หลุดจากไหล่ไปข้างนึงพอดิบพอดี คนแอบดูสองคนเลยเริ่มกระซิบกระซาบ
“นี่ไงแกที่ฉันบอกว่าอ่อยโคตรเก่ง แกดูจังหวะแกล้งเปิดไหล่โชว์เนินอก เป๊ะเว่อร์!”
“เออ แซ่บเว่อร์แบบที่แกบอก นี่มันระดับปรมาจารย์ชัดๆ เห็นหน้าหงิมๆ แต่จริตจะก้านเพียบ”
ยังไม่ทันจะได้เมาท์ต่อ สองสาวก็หุบปากฉับ เมื่อได้ยินเสียงคนที่โดนอ่อยตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชาว่า
“ฝ่ายบุคคลเข้าใจถูกแล้ว ผมคงไม่มีอะไรต้องไปอธิบาย ขอตัวนะครับ” พูดจบภควัตน์ก็เดินอ้อมเมทิยาไปทันที แต่ก็ถูกเมทิยาวิ่งไปดักหน้า
เอ๊ะ! จังหวะนี้มันคุ้นๆ นะ เหมือนตอนที่เธอมาตามจิกเขาเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตัวเองยังไงชอบกล เธอเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นภควัตน์ถึงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาโคตรจะรำคาญ พอมาเป็นคนดูอย่างตอนนี้มันก็ดูน่ารำคาญจริงนั่นแหละ คิดแล้วก็สมเพชตัวเองเหมือนกันนะ
“พี่พาร์คจะหนีเมย์อย่างนี้ไม่ได้นะคะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ที่เมย์ไม่ผ่านโปรเป็นเพราะอะไรคะ เมย์ทำงานดีมาตลอด แล้วแบบนี้พี่พาร์คจะให้เมย์ไม่ผ่านโปรได้ยังไงคะ เมย์ไม่ยอมนะ”
จบประโยคนั้นคนทั้งชั้นก็ได้เห็นคนถูกยื้อไว้ขมวดคิ้ว ก่อนจะหรี่ตามองมาที่เลขาตัวเองแล้วถาม
“ทำงานดี? คุณแน่ใจเหรอ”
“เอ่อ ถึงเมย์จะมีข้อผิดพลาดบ้าง แต่นั่นก็เป็นเรื่องผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ทั้งนั้นนะคะ พี่พาร์คไม่ควรเอามันมาเหมารวมนะคะ งานดีๆ เมย์ก็ทำตั้งมากมาย”
“คุณทำงานให้ผมมาสามเดือน ทำพลาดไปทั้งหมดสี่สิบห้าครั้ง เป็นเรื่องใหญ่สามครั้ง เฉลี่ยแล้วแทบจะวันเว้นวัน ในจำนวนสี่สิบห้าครั้ง คุณโยนความผิดให้คนอื่นโดยปราศจากหลักฐานยี่สิบครั้ง ส่วนที่เหลืออีกยี่สิบห้าครั้งไม่ใช่เพราะคุณยอมรับผิด แต่หลักฐานมันตำตาจนคุณโยนความผิดให้คนอื่นไม่ได้ ทีนี้คุณบอกผมหน่อยสิเมทิยาว่า ทำไมผมถึงสมควรให้คุณผ่านโปร? ที่ผมยอมให้คุณทำงานถึงสามเดือนก็ถือว่าเห็นแก่หน้าคุณแม่คุณมากแล้ว โดยปกติทำงานผิดพลาดเยอะแบบนี้ผมไม่เอาไว้ตั้งแต่สามวันแรกแล้ว!”
ภควัตน์พูดจบ คนโดนจาระไนความผิดอย่างเมทิยาก็เลิกเล่นบทออเซาะ แต่เปลี่ยนเป็นบทกระทืบเท้าทันที
“พี่พาร์ค! แต่พี่พาร์คจะทำแบบนี้กับเมย์ไม่ได้นะคะ เมย์จะ...เมย์จะฟ้องคุณแม่!”
“เชิญคุณฟ้องได้ตามสบาย ผมจะให้ทางฝ่ายบุคคลทำจดหมายแจกแจงความผิดที่คุณทำให้บริษัทเสียหาย พร้อมตีเป็นมูลค่าไปให้คุณแม่คุณด้วย”
พอโดนตอกกลับเมทิยาเลยได้แต่ยืนอึ้ง ก่อนจะพูดออกมาได้คำเดียวว่า
“พี่พาร์ค!”
“ชื่อเล่นผม ผมให้เฉพาะคนสนิทเรียก และคุณไม่ได้สนิทอะไรกับผม” แล้วภควัตน์ก็เดินจากไปทันที ทิ้งไว้แต่เมทิยาที่พยายามอดทนไม่กรี๊ดออกมาให้อายคนไปมากกว่านี้
แต่ทว่า...ระหว่างที่วรีวาฏิกากำลังดำเนินการโพรเจกต์ที่ตัวเองเป็นคนเสนอไอเดียอย่างมุ่งมั่น จู่ๆ มะลิโผล่มาจากไหนไม่รู้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบลากเธอให้ขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นชั้นออฟฟิศของภควัตน์ แม้เธอจะขืนตัวไว้เท่าไรเพื่อนก็ไม่ยอมปล่อย พอเห็นว่าคนถูกลากเริ่มมีน้ำโหเพราะถูกขัดจังหวะการทำงานนั่นแหละ มะลิถึงได้ปริปากบอกว่า
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วแก! แกต้องไปสาระแนเรื่องนี้กับฉันด้วยตัวเอง หัวหน้าฉันเพิ่งบอกเรื่องที่เมทิยาไม่ผ่านโปรให้เจ้าตัวรู้เมื่อกี้ นี่ยายนั่นโมโหสุดเหวี่ยงกำลังเดินไปเอาเรื่องคุณภควัตน์แล้ว”
เดี๋ยวนะ จรรยาบรรณฝ่ายบุคคลที่ควรมีของมะลิ มันอยู่ไหนกัน
“เราต้องไปแอบดูกัน! สนุกแน่นอนฉันรับรองได้เลย!”
จบประโยคนั้นมะลิก็ตั้งหน้าตั้งตาลากเพื่อนตัวเองไปต่อ แต่คนถูกลากทั้งขากะเผลกๆ มีสีหน้าไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด แถมยังพูดขัด
“แกมั่วหรือเปล่า เขาจะไม่ให้ยายนั่นผ่านโปรได้ไง นมโตขนาดนั้น แกอย่าลืมว่าคุณภควัตน์ถึงกับเคยหื่นขนาดทิ้งฉันไว้กลางทางท่ามกลางสายฝน เพราะทนเมทิยารุกไม่ไหวเชียวนะ!”
“ฉันไม่ได้มั่วเฟ้ย! นี่เรื่องจริงร้อยเปอร์เซ็นต์” มะลิรีบยืนยัน
“ฉันเห็นตอนยายนั่นโดนบอกว่าไม่ผ่านโปรมากับตา ยังสงสัยอยู่เลยเนี่ยว่าคุณพาร์คเขาเคยหื่นขนาดนั้นจริงเหรอ เพราะเท่าที่ผ่านมาที่ฉันเฝ้าจับตาดูด้วยความสาระแนอย่างใกล้ชิด คุณพาร์คไม่เห็นจะมีท่าทีกับยายนั่นสักแอะ...วันนั้นแกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“เข้าใจผิดบ้านแกสิ ถ้าเขาไม่หื่นจนเฉดหัวฉันลงจากรถ แล้วแกคิดว่าการที่ฉันบ้านอยู่ทางเดียวกับคอนโดฯ เขาแท้ๆ มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะโดนไล่ลงจากรถกลางดึก ถ้าเขาไม่หื่นผิดที่ผิดเวลาตอนโดนยายเมทิยาอ่อย หา!”
“เออ ฉันก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ก็เลยไม่กล้าแย้งแกจนถึงทุกวันนี้ไง! แต่ฉันก็ไม่ได้ตาบอดนะเว้ย คุณพาร์คเขาไม่ชายตาแลยายเมย์จริงๆ นะแก ฉันเคยเห็นตอนยายเมย์เอื้อมตัวไปหยิบของข้างหลังคุณพาร์คแล้วแกล้งเอาหน้าอกหน้าใจใหญ่ตู้มนั่นเฉียดหน้าเขาด้วย แกรู้หรือเปล่าว่านอกจากจะสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด คุณพาร์คยังไล่ยายเมย์ออกนอกห้องแบบน้ำเสียงไม่สบอารมณ์สุดๆ ด้วย"
จบประโยคนั้น ลิฟต์ก็พาสองสาวมาถึงชั้นออฟฟิศของภควัตน์ เมื่อเดินออกมาหลบอยู่แถวห้องแพนทรีของชั้นสามสิบเอ็ด วรีวาฏิกาและมะลิก็ได้เห็นฉากที่ภควัตน์เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานแล้วเมทิยาปราดเข้าไปถามทั้งน้ำตานองหน้าอย่างพอดิบพอดี
สองสาวหลบอยู่ไม่ไกลนักสามารถเห็นเหตุการณ์ได้บางส่วน เสียงเมทิยานั้นค่อนข้างดังไม่น้อย นอกจากพวกเธอแล้วขณะนี้คนทั้งชั้นที่อยู่แถวนั้นก็หูผึ่งแอบฟังได้อย่างสะดวก!
“พี่พาร์คคะ เรื่องนี้ไม่จริงใช่ไหมคะ เมย์โดนฝ่ายบุคคลเรียกเข้าไปพบว่าเมย์ไม่ผ่านโปร มันต้องเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรขึ้นแน่ๆ พี่พาร์คช่วยไปอธิบายให้ฝ่ายนั้นเข้าใจให้เมย์หน่อยนะคะ”
ไม่พูดเปล่า เมทิยายังยกมือปาดน้ำตาได้อย่างมีจริตจะก้าน แถมตอนปาดก็เผอิ๊ญเผอิญเดรสแขนกุดที่ใส่อยู่หลุดจากไหล่ไปข้างนึงพอดิบพอดี คนแอบดูสองคนเลยเริ่มกระซิบกระซาบ
“นี่ไงแกที่ฉันบอกว่าอ่อยโคตรเก่ง แกดูจังหวะแกล้งเปิดไหล่โชว์เนินอก เป๊ะเว่อร์!”
“เออ แซ่บเว่อร์แบบที่แกบอก นี่มันระดับปรมาจารย์ชัดๆ เห็นหน้าหงิมๆ แต่จริตจะก้านเพียบ”
ยังไม่ทันจะได้เมาท์ต่อ สองสาวก็หุบปากฉับ เมื่อได้ยินเสียงคนที่โดนอ่อยตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชาว่า
“ฝ่ายบุคคลเข้าใจถูกแล้ว ผมคงไม่มีอะไรต้องไปอธิบาย ขอตัวนะครับ” พูดจบภควัตน์ก็เดินอ้อมเมทิยาไปทันที แต่ก็ถูกเมทิยาวิ่งไปดักหน้า
เอ๊ะ! จังหวะนี้มันคุ้นๆ นะ เหมือนตอนที่เธอมาตามจิกเขาเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้ตัวเองยังไงชอบกล เธอเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นภควัตน์ถึงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาโคตรจะรำคาญ พอมาเป็นคนดูอย่างตอนนี้มันก็ดูน่ารำคาญจริงนั่นแหละ คิดแล้วก็สมเพชตัวเองเหมือนกันนะ
“พี่พาร์คจะหนีเมย์อย่างนี้ไม่ได้นะคะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ที่เมย์ไม่ผ่านโปรเป็นเพราะอะไรคะ เมย์ทำงานดีมาตลอด แล้วแบบนี้พี่พาร์คจะให้เมย์ไม่ผ่านโปรได้ยังไงคะ เมย์ไม่ยอมนะ”
จบประโยคนั้นคนทั้งชั้นก็ได้เห็นคนถูกยื้อไว้ขมวดคิ้ว ก่อนจะหรี่ตามองมาที่เลขาตัวเองแล้วถาม
“ทำงานดี? คุณแน่ใจเหรอ”
“เอ่อ ถึงเมย์จะมีข้อผิดพลาดบ้าง แต่นั่นก็เป็นเรื่องผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ทั้งนั้นนะคะ พี่พาร์คไม่ควรเอามันมาเหมารวมนะคะ งานดีๆ เมย์ก็ทำตั้งมากมาย”
“คุณทำงานให้ผมมาสามเดือน ทำพลาดไปทั้งหมดสี่สิบห้าครั้ง เป็นเรื่องใหญ่สามครั้ง เฉลี่ยแล้วแทบจะวันเว้นวัน ในจำนวนสี่สิบห้าครั้ง คุณโยนความผิดให้คนอื่นโดยปราศจากหลักฐานยี่สิบครั้ง ส่วนที่เหลืออีกยี่สิบห้าครั้งไม่ใช่เพราะคุณยอมรับผิด แต่หลักฐานมันตำตาจนคุณโยนความผิดให้คนอื่นไม่ได้ ทีนี้คุณบอกผมหน่อยสิเมทิยาว่า ทำไมผมถึงสมควรให้คุณผ่านโปร? ที่ผมยอมให้คุณทำงานถึงสามเดือนก็ถือว่าเห็นแก่หน้าคุณแม่คุณมากแล้ว โดยปกติทำงานผิดพลาดเยอะแบบนี้ผมไม่เอาไว้ตั้งแต่สามวันแรกแล้ว!”
ภควัตน์พูดจบ คนโดนจาระไนความผิดอย่างเมทิยาก็เลิกเล่นบทออเซาะ แต่เปลี่ยนเป็นบทกระทืบเท้าทันที
“พี่พาร์ค! แต่พี่พาร์คจะทำแบบนี้กับเมย์ไม่ได้นะคะ เมย์จะ...เมย์จะฟ้องคุณแม่!”
“เชิญคุณฟ้องได้ตามสบาย ผมจะให้ทางฝ่ายบุคคลทำจดหมายแจกแจงความผิดที่คุณทำให้บริษัทเสียหาย พร้อมตีเป็นมูลค่าไปให้คุณแม่คุณด้วย”
พอโดนตอกกลับเมทิยาเลยได้แต่ยืนอึ้ง ก่อนจะพูดออกมาได้คำเดียวว่า
“พี่พาร์ค!”
“ชื่อเล่นผม ผมให้เฉพาะคนสนิทเรียก และคุณไม่ได้สนิทอะไรกับผม” แล้วภควัตน์ก็เดินจากไปทันที ทิ้งไว้แต่เมทิยาที่พยายามอดทนไม่กรี๊ดออกมาให้อายคนไปมากกว่านี้
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.พ. 2564, 17:26:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.พ. 2564, 17:26:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 425
| << บทที่ 17 -100% | บทที่ 18 -100% >> |