เรื่องสั้น Yaoi By Ha.Ma.06 - จบ
เรื่องสั้นที่ถูกรวบรวมไว้ในเรื่องนี้มีทั้งหมด 10 เรื่อง จบเพียงตอนเดียว
Tags: เรื่องสั้น วาย Yaoi
ตอน: เพราะนายมันซื่อฉันจึงต้องอยู่ด้วย (Yaoi)
ตึกๆ...ตึกๆ
ผมเร่งฝีเท้าให้ทันคนตัวเล็กที่ถูกเพื่อนๆ ดึงตัวไป ตั้งแต่งานรับน้องวันนั้น ผมก็ต้องคอยเป็นบอดี้การ์ดให้เพื่อนจอมซื่อแบบไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกทีก็คงเป็นตอนเล่นเกมผู้กล้าท้าเรื่องหลอนในคณะ และคืนนั้นผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
จูบเดียวและจูบแรกของผมกับผู้ชายกลายเป็นเรื่องอุบัติเหตุสำหรับเขาเพราะมันมืดจนไม่รู้ว่าเขาและผมทำหน้ายังไงใส่กัน
"แฮะๆ จะให้ผมทานอาหารแทนอย่างนั้นหรือครับ" เพื่อนจอมซื่อของผมถามเจ้าพวกนั้น
"ใช่" มั่นใจเป็นเสียงเดียวกันจนผมรู้สึกอยากถีบเรียงตัว
"โหว...เยอะมากเลยนะ ผมทานไม่หมดหรอกครับ"
"น่า ยังไงแล้วก็อยู่ชมรมทำอาหารเหมือนกัน ชิมฝีมือหัวหน้าชมรมหน่อย"
อาหารฝีมือหัวหน้าชมรมเป็นอาหารมีพิษทานแล้วอาจตายได้
"ก็ได้ครับ ทุกคนใจดีกันจัง"
มันไม่ใช่อย่างนั้น นายอย่ากินนะ ต้องรีบห้ามให้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้
"หยุด ผมกินเอง" ผมทนไม่ได้ที่เขาโดนแกล้ง อาหารและขนมทั้งหมด ผมจะกินเองคนเดียว
"เฮ้ย แกมาได้ไง"
ทุกคนหันหน้ามาหาผม ทำหน้าตกใจกันเข้าไป อย่าให้รู้นะว่าหมาตัวไหนเป็นตัวต้นคิด
"มาตั้งนานแล้ว เพิ่งเห็นหรือไงครับ คุณเพื่อนทั้งหลาย"
"ไม่เป็นไร ผมกินเองดีกว่าครับ" เขาบอกผมและยิ้มหวานส่งมาให้ นายจะซื่อไปถึงไหน
ให้ตายสิ ใครจะยอมให้คนซื่อๆ ต้องถูกกลั่นแกล้งกัน ผมคนหนึ่งแหละที่จะไม่ยอม
"พอดีผมหิว นายไปนั่งเถอะ หิวมากเลยล่ะ" ผมรีบคว้าขนมเข้าปากและตั้งหน้าตั้งตากินอย่างคนไม่ได้ทานอาหารมาหลายวัน
"หิวจริงๆ ด้วย ถ้าอย่างนั้นค่อยๆ กินนะ ยังมีอยู่อีกเยอะ" เขาบอกและส่งอาหารบนโต๊ะมาให้ผมทานทีละจาน
ผมพยายามกินทุกอย่างที่เจ้าเพื่อนทั้งหลายจะแกล้งคนของผม แม้ว่าขนมมันจะไม่อร่อยก็ตาม คืนนี้คงต้องกินยาถ่าย ผมอึดอัดจะแย่แล้ว
ช่วงเวลาแห่งความทรมานก็หมดไป แต่ผมไม่คิดเลยว่าผมจะเจอกับเพื่อนในชมรมเดียวกันอีกครั้ง ชมรมทำอาหารที่ผมตามเพื่อนซื่อคนนั้นมา ถึงแม้ผมจะทำขนมไม่เป็นก็ตาม แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้ๆ เขา อย่างน้อยก็สบายใจที่ไม่มีใครมาแกล้งและที่สำคัญไม่มีใครมาจีบคนของผมได้ เพราะผมอยู่ใกล้เขานั่นเอง
"นี่ นายน่ะ แอบชอบหมอนั่นใช่ไหม" เพื่อนตัวดี หนึ่งในคนที่ชอบแกล้งยื่นมือมาแตะไหล่ของผมและพูดในสิ่งที่ผมไม่ชอบแม้จะเป็นความจริงก็ตาม
"ไม่ใช่สักหน่อย พวกเราเป็นเพื่อนกัน อยู่ห้องเดียวกัน ไปไหนด้วยกัน มันแปลกตรงไหน" ผมบอกไอ้หมอนั่นไป
"อา...ก็ไม่แปลกหรอกนะ ถ้านายไม่ทำตัวปกป้องเขาขนาดนั้น"
"แล้วมันยังไง" ผมมองหน้ากลับ จะยังไงผมก็ไม่สน
"ก็ไม่ยังไงหรอก แต่เขารู้หรือเปล่าว่านายชอบเถอะ ถ้ามันยุ่งยากมากนักนายก็จับกดซะเลยสิ รอช้าทำไม เดี๋ยวก็มีคนคาบไปหรอก" พูดจบไม่พอยังเดินหนีให้ผมเม้มปากแน่น มันจะมายุ่งอะไรด้วย
แต่ว่า ผมแสดงออกมากขนาดนั้นเลยหรือไง แล้วแบบนี้เขาจะรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วผมแอบชอบเขาอยู่
"ไปเรียนกัน" เขาเดินมาหาผมและจับมือผมให้เดินตามเขา
ทำกับผมแบบนี้ ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะอดทนได้นาน ผมควรทำยังไงกับเขาดี
เวลาเรียนผมได้นั่งอยู่กับเขา ยอมรับว่าอยากเข้าไปขัดขวางพวกที่ชอบเข้ามาใกล้คนของผม ถึงแม้จะหาข้ออ้างขอให้เขาสอนเนื้อหาที่คนพวกนั้นไม่เข้าใจก็ตาม ทำอย่างกับผมไม่รู้ว่าเข้าหาเพราะอะไร
"นายไม่ต้องใจดีกับคนพวกนั้นมากนักก็ได้" ผมบอก
"ก็เขาบอกว่าไม่เข้าใจ และตามเนื้อหาไม่ทัน ผมเลยบอกที่ตัวเองรู้ให้พวกเขาฟัง ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ใจดีนักหรอก" เขายิ้ม
เฮ้อ... ผมหมดคำที่จะพูด ยอมรับจริงๆ ว่าไม่ชอบใจเลยที่เขาเห็นใจคนอื่น แบบนี้แหละเขาเรียกว่าใจดีเกินไป
ช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ และเวลาแห่งความทรมานก็กำลังคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ วันสอบ วันแห่งการอ่านหนังสือและวันโต้รุ่ง พวกเราจึงของสถานที่เพื่อติวหนังสือเตรียมสอบกัน
"ง่วงไหม" ผมถามเขา เพราะเห็นท่าทางกำลังจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์
"อื้ม เกือบล่ะ" เขาตอบขณะฟังเพื่อนกำลังติวหัวข้อยากๆ
เกือบอะไร ผมไม่เข้าใจ สงสัยจะหมายความว่าเกือบหลับ
"เกือบเข้าใจล่ะ ฟี้"
เฮ้ย...พูดจบก็เอาตัวมาพิงแล้วก้มหน้าหลับเอาดื้อๆ
ผมจึงต้องทำตัวนิ่งๆ ให้เขาพิงนอน เอาเท่าที่สบายใจ ใครจะดีกว่าผมคงไม่มีแล้วล่ะ
"เฮอะๆ ไง" จู่ๆ เสียงเพื่อนจอมจุ้นก็มากระซิบข้างๆ
"อะไร"
"จะปิดเทอมแล้วนะ ไม่รีบบอกเขาไปซะล่ะ ปล่อยแบบนี้จะดีหรือไง"
"ยุ่ง" ผมเอ็ดมันไป
"เฮอะ หวังดีต่างหาก รีบๆ เข้าเถอะ เดี๋ยวจะเสียใจ"
คำพูดของเพื่อนจอมจุ้นทำให้ผมมานั่งคิดทบทวนสิ่งที่ควรจะทำหลังจากสอบเสร็จ ผมควรสารภาพความในใจออกไป ดีกว่ามานั่งรอให้เรียนจบ ถ้าถึงเวลานั้นผมยังไม่บอกเขา เป็นผมเองที่จะต้องมานั่งเสียใจตามที่เพื่อนตัวดีมันพูดไว้จริงๆอย่างแน่นอน
วันสอบวันสุดท้ายของปีการศึกษา ผมตัดสินใจจะบอกความในใจกับคนของผม และช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการสารภาพรัก
"ผมมีอะไรจะบอก" ผมเรียกเขาขณะที่เขากำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า
ใช่แล้ว ผมกับเขา พวกเราอยู่ห้องพักเดียวกัน เมื่อสอบเสร็จพวกเราจะต้องแยกย้ายกันกลับบ้านก่อนเริ่มการศึกษาใหม่
"บอกอะไร" เขาเอียงคอสงสัยกับสิ่งที่ผมจะบอกเขา
"ผมชอบธีมนะ" บอกไปแล้ว ผมบอกเขาไปแล้ว และตอนนี้ผมต้องกำมือแน่นด้วยความตื่นเต้นว่าเขาจะตอบอย่างไร หวังว่าพวกเราจะยังมองหน้ากันได้อยู่นะ ได้โปรดอย่าปฏิเสธเลย
"อื้ม...ผมก็ชอบธิวเหมือนกัน"
เอ๊ะ...เขาชอบผมจริงๆ ผมอยากเข้าไปกอดมากกว่ายืนยิ้มดีใจ
"แล้วก็ชอบคนอื่นด้วย ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีของผม ผมรีบไปก่อนนะ พี่รอผมอยู่"
จบกัน...ผมคงไม่มีโอกาสใช่ไหม
แต่เดี๋ยวก่อน เขาอาจจะยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วผมชอบเขาแบบไหน เพราะเขาซื่อแบบนี้ไง ผมจึงต้องคอยอยู่ข้างๆ และกำจัดพวกที่เข้ามาใกล้ให้ออกจากเขาไปให้หมด แล้วเมื่อไหร่ที่เขาหายซื่อวันนั้นก็จะเป็นวันของผมและผมจะไม่ให้เขาบอกว่าผมเป็นแค่เพื่อนแน่นอน
ผมเร่งฝีเท้าให้ทันคนตัวเล็กที่ถูกเพื่อนๆ ดึงตัวไป ตั้งแต่งานรับน้องวันนั้น ผมก็ต้องคอยเป็นบอดี้การ์ดให้เพื่อนจอมซื่อแบบไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกทีก็คงเป็นตอนเล่นเกมผู้กล้าท้าเรื่องหลอนในคณะ และคืนนั้นผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
จูบเดียวและจูบแรกของผมกับผู้ชายกลายเป็นเรื่องอุบัติเหตุสำหรับเขาเพราะมันมืดจนไม่รู้ว่าเขาและผมทำหน้ายังไงใส่กัน
"แฮะๆ จะให้ผมทานอาหารแทนอย่างนั้นหรือครับ" เพื่อนจอมซื่อของผมถามเจ้าพวกนั้น
"ใช่" มั่นใจเป็นเสียงเดียวกันจนผมรู้สึกอยากถีบเรียงตัว
"โหว...เยอะมากเลยนะ ผมทานไม่หมดหรอกครับ"
"น่า ยังไงแล้วก็อยู่ชมรมทำอาหารเหมือนกัน ชิมฝีมือหัวหน้าชมรมหน่อย"
อาหารฝีมือหัวหน้าชมรมเป็นอาหารมีพิษทานแล้วอาจตายได้
"ก็ได้ครับ ทุกคนใจดีกันจัง"
มันไม่ใช่อย่างนั้น นายอย่ากินนะ ต้องรีบห้ามให้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้
"หยุด ผมกินเอง" ผมทนไม่ได้ที่เขาโดนแกล้ง อาหารและขนมทั้งหมด ผมจะกินเองคนเดียว
"เฮ้ย แกมาได้ไง"
ทุกคนหันหน้ามาหาผม ทำหน้าตกใจกันเข้าไป อย่าให้รู้นะว่าหมาตัวไหนเป็นตัวต้นคิด
"มาตั้งนานแล้ว เพิ่งเห็นหรือไงครับ คุณเพื่อนทั้งหลาย"
"ไม่เป็นไร ผมกินเองดีกว่าครับ" เขาบอกผมและยิ้มหวานส่งมาให้ นายจะซื่อไปถึงไหน
ให้ตายสิ ใครจะยอมให้คนซื่อๆ ต้องถูกกลั่นแกล้งกัน ผมคนหนึ่งแหละที่จะไม่ยอม
"พอดีผมหิว นายไปนั่งเถอะ หิวมากเลยล่ะ" ผมรีบคว้าขนมเข้าปากและตั้งหน้าตั้งตากินอย่างคนไม่ได้ทานอาหารมาหลายวัน
"หิวจริงๆ ด้วย ถ้าอย่างนั้นค่อยๆ กินนะ ยังมีอยู่อีกเยอะ" เขาบอกและส่งอาหารบนโต๊ะมาให้ผมทานทีละจาน
ผมพยายามกินทุกอย่างที่เจ้าเพื่อนทั้งหลายจะแกล้งคนของผม แม้ว่าขนมมันจะไม่อร่อยก็ตาม คืนนี้คงต้องกินยาถ่าย ผมอึดอัดจะแย่แล้ว
ช่วงเวลาแห่งความทรมานก็หมดไป แต่ผมไม่คิดเลยว่าผมจะเจอกับเพื่อนในชมรมเดียวกันอีกครั้ง ชมรมทำอาหารที่ผมตามเพื่อนซื่อคนนั้นมา ถึงแม้ผมจะทำขนมไม่เป็นก็ตาม แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้ๆ เขา อย่างน้อยก็สบายใจที่ไม่มีใครมาแกล้งและที่สำคัญไม่มีใครมาจีบคนของผมได้ เพราะผมอยู่ใกล้เขานั่นเอง
"นี่ นายน่ะ แอบชอบหมอนั่นใช่ไหม" เพื่อนตัวดี หนึ่งในคนที่ชอบแกล้งยื่นมือมาแตะไหล่ของผมและพูดในสิ่งที่ผมไม่ชอบแม้จะเป็นความจริงก็ตาม
"ไม่ใช่สักหน่อย พวกเราเป็นเพื่อนกัน อยู่ห้องเดียวกัน ไปไหนด้วยกัน มันแปลกตรงไหน" ผมบอกไอ้หมอนั่นไป
"อา...ก็ไม่แปลกหรอกนะ ถ้านายไม่ทำตัวปกป้องเขาขนาดนั้น"
"แล้วมันยังไง" ผมมองหน้ากลับ จะยังไงผมก็ไม่สน
"ก็ไม่ยังไงหรอก แต่เขารู้หรือเปล่าว่านายชอบเถอะ ถ้ามันยุ่งยากมากนักนายก็จับกดซะเลยสิ รอช้าทำไม เดี๋ยวก็มีคนคาบไปหรอก" พูดจบไม่พอยังเดินหนีให้ผมเม้มปากแน่น มันจะมายุ่งอะไรด้วย
แต่ว่า ผมแสดงออกมากขนาดนั้นเลยหรือไง แล้วแบบนี้เขาจะรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วผมแอบชอบเขาอยู่
"ไปเรียนกัน" เขาเดินมาหาผมและจับมือผมให้เดินตามเขา
ทำกับผมแบบนี้ ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะอดทนได้นาน ผมควรทำยังไงกับเขาดี
เวลาเรียนผมได้นั่งอยู่กับเขา ยอมรับว่าอยากเข้าไปขัดขวางพวกที่ชอบเข้ามาใกล้คนของผม ถึงแม้จะหาข้ออ้างขอให้เขาสอนเนื้อหาที่คนพวกนั้นไม่เข้าใจก็ตาม ทำอย่างกับผมไม่รู้ว่าเข้าหาเพราะอะไร
"นายไม่ต้องใจดีกับคนพวกนั้นมากนักก็ได้" ผมบอก
"ก็เขาบอกว่าไม่เข้าใจ และตามเนื้อหาไม่ทัน ผมเลยบอกที่ตัวเองรู้ให้พวกเขาฟัง ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ใจดีนักหรอก" เขายิ้ม
เฮ้อ... ผมหมดคำที่จะพูด ยอมรับจริงๆ ว่าไม่ชอบใจเลยที่เขาเห็นใจคนอื่น แบบนี้แหละเขาเรียกว่าใจดีเกินไป
ช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ และเวลาแห่งความทรมานก็กำลังคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ วันสอบ วันแห่งการอ่านหนังสือและวันโต้รุ่ง พวกเราจึงของสถานที่เพื่อติวหนังสือเตรียมสอบกัน
"ง่วงไหม" ผมถามเขา เพราะเห็นท่าทางกำลังจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์
"อื้ม เกือบล่ะ" เขาตอบขณะฟังเพื่อนกำลังติวหัวข้อยากๆ
เกือบอะไร ผมไม่เข้าใจ สงสัยจะหมายความว่าเกือบหลับ
"เกือบเข้าใจล่ะ ฟี้"
เฮ้ย...พูดจบก็เอาตัวมาพิงแล้วก้มหน้าหลับเอาดื้อๆ
ผมจึงต้องทำตัวนิ่งๆ ให้เขาพิงนอน เอาเท่าที่สบายใจ ใครจะดีกว่าผมคงไม่มีแล้วล่ะ
"เฮอะๆ ไง" จู่ๆ เสียงเพื่อนจอมจุ้นก็มากระซิบข้างๆ
"อะไร"
"จะปิดเทอมแล้วนะ ไม่รีบบอกเขาไปซะล่ะ ปล่อยแบบนี้จะดีหรือไง"
"ยุ่ง" ผมเอ็ดมันไป
"เฮอะ หวังดีต่างหาก รีบๆ เข้าเถอะ เดี๋ยวจะเสียใจ"
คำพูดของเพื่อนจอมจุ้นทำให้ผมมานั่งคิดทบทวนสิ่งที่ควรจะทำหลังจากสอบเสร็จ ผมควรสารภาพความในใจออกไป ดีกว่ามานั่งรอให้เรียนจบ ถ้าถึงเวลานั้นผมยังไม่บอกเขา เป็นผมเองที่จะต้องมานั่งเสียใจตามที่เพื่อนตัวดีมันพูดไว้จริงๆอย่างแน่นอน
วันสอบวันสุดท้ายของปีการศึกษา ผมตัดสินใจจะบอกความในใจกับคนของผม และช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการสารภาพรัก
"ผมมีอะไรจะบอก" ผมเรียกเขาขณะที่เขากำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า
ใช่แล้ว ผมกับเขา พวกเราอยู่ห้องพักเดียวกัน เมื่อสอบเสร็จพวกเราจะต้องแยกย้ายกันกลับบ้านก่อนเริ่มการศึกษาใหม่
"บอกอะไร" เขาเอียงคอสงสัยกับสิ่งที่ผมจะบอกเขา
"ผมชอบธีมนะ" บอกไปแล้ว ผมบอกเขาไปแล้ว และตอนนี้ผมต้องกำมือแน่นด้วยความตื่นเต้นว่าเขาจะตอบอย่างไร หวังว่าพวกเราจะยังมองหน้ากันได้อยู่นะ ได้โปรดอย่าปฏิเสธเลย
"อื้ม...ผมก็ชอบธิวเหมือนกัน"
เอ๊ะ...เขาชอบผมจริงๆ ผมอยากเข้าไปกอดมากกว่ายืนยิ้มดีใจ
"แล้วก็ชอบคนอื่นด้วย ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีของผม ผมรีบไปก่อนนะ พี่รอผมอยู่"
จบกัน...ผมคงไม่มีโอกาสใช่ไหม
แต่เดี๋ยวก่อน เขาอาจจะยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วผมชอบเขาแบบไหน เพราะเขาซื่อแบบนี้ไง ผมจึงต้องคอยอยู่ข้างๆ และกำจัดพวกที่เข้ามาใกล้ให้ออกจากเขาไปให้หมด แล้วเมื่อไหร่ที่เขาหายซื่อวันนั้นก็จะเป็นวันของผมและผมจะไม่ให้เขาบอกว่าผมเป็นแค่เพื่อนแน่นอน
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2564, 21:57:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2564, 21:57:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 348
| << คนแปลกที่อยากเจอ (Yaoi) |