เรื่องสั้น Yaoi By Ha.Ma.06 - จบ
เรื่องสั้นที่ถูกรวบรวมไว้ในเรื่องนี้มีทั้งหมด 10 เรื่อง จบเพียงตอนเดียว
Tags: เรื่องสั้น วาย Yaoi
ตอน: คนแปลกที่อยากเจอ (Yaoi)
กล้านักศึกษาหนุ่ม หาเวลานอกรับส่งพัสดุตามบ้านพัก จนไปพบกับชายแปลกที่เก็บตัวเงียบในห้องเช่าแห่งหนึ่ง
_______________________________________
ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทุกครั้งที่มาส่งของต้องเจอกับเขา
"ขอบคุณครับ" น้ำเสียงของเขาทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยิน
และตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ผมเจอเขาทุกสัปดาห์ เขาเป็นคนแปลก ที่แปลกเพราะพัสดุที่มาส่งเขานั้นมันมาจากร้านเดิมทุกครั้ง เป็นแบบนี้มาสามเดือนแล้ว
"ขอบคุณครับ"
วันนี้ก็เหมือนเดิม ผมมาส่งของที่ห้องของเขา ผมก็รู้ว่ามาจากร้านเดิมและขนาดกล่องก็เท่าเดิม
ผมอยากรู้จริงๆ ว่าข้างในคืออะไร
"สวัสดีครับ ผมมาส่งของครับ" ผมโทรหาชายคนนั้นเพราะผมต้องมาส่งพัสดุ
"ครับ ห้อง 107 หอพักด้านใน"
พอผมวางสายก็เดินถือพัสดุของเขาไปยืนรอหน้าห้องพัก ผมไม่เข้าใจว่าเขาทำได้ยังไงถึงสามารถส่งของวันพุธได้ทุกอาทิตย์ หรือเขาจะเป็นแฟนกับเจ้าของร้าน
"คิดอะไรวะ" ผมส่ายหน้าไปมาด้วยความหงุดหงิด ผมคิดอะไรไปไกลจนไม่กล้ามองหน้าของเขาเลย
"ครับ ของ?"
น้ำเสียงนิ่งๆ และใบหน้าเฉยชาจนผมรู้สึกอาย หวังว่าเขาจะไม่เห็นท่าทางเมื่อกี้ของผมนะ
พอผมส่งของเสร็จก็ต้องรีบออกจากที่นั่น ก่อนที่จะถูกจับพิรุธได้
แล้วก็ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน พอขึ้นเดือนใหม่เขากลับไม่สั่งของ ตอนแรกผมนึกว่าเขาคงเปลี่ยนวันหรือไม่ก็อาจจะไม่อยากสั่งซื้อของอีกแล้ว ทั้งหมดที่คิดมา เป็นผมเองที่คิดผิดเพราะเขาไม่ได้อยู่ห้องนั้นแล้วนะสิ
ทำไมผมถึงรู้ ก็ผมไปส่งพัสดุที่ห้อง 107 นอกจากไม่เป็นวันเดิมแล้ว เจ้าของห้องก็เปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน
"ขอบคุณค่ะ"
"ไม่ทราบว่าเพิ่งมาอยู่ที่นี่หรือครับ" ผมถามเพราะรู้สึกสงสัย แต่ก็ยังคาดหวังไม่ให้เป็นอย่างที่คิด
"ค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่แทนเจ้าของห้องเดิม" เธอบอกและทำหน้างงๆ ใส่ผม ผมคงเสียมารยาทที่ถามแบบนั้นไป
"ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมมาส่งของห้องนี้เป็นประจำเลยสงสัย"
"ไม่เป็นไรค่ะ จะถามเยอะๆ ก็ได้นะคะ" เธอยิ้ม
อาการแบบนี้ผมรู้จักดี ก็ผมเป็นคนหน้าตาดีนะสิ จะเจอบ้างก็คงไม่แปลกอะไร
พอผมทำงานเสร็จผมก็รีบกลับบ้านและมองจำนวนเงินในบัญชีอย่างครุ่นคิด
ในเมื่อช่วงนี้ต้องหยุดงานทั้งหมดเพื่อตั้งใจเรียนแล้ว ผมคงมีสมาธิมากยิ่งขึ้นเพราะเขาไม่อยู่ให้ผมหวั่นไหวอีก
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าใจจัง
หรือเป็นเพราะ...
ผมคิดถึงเขาอย่างนั้นใช่ไหม...
เฮ้อ...
ถอนหายใจไปแบบนั้น ก็ไม่ช่วยแก้ปัญหากับความวุ่นวายในจิตใจของผมที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ไม่ได้อยู่ดี คงได้แต่ทำใจยอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เฮ้อ...
และแล้วช่วงเวลาสงครามแห่งการสอบก็มาถึง ทำให้ผมหยุดคิดเรื่องของเขาได้เพียงช่วงเวลาหนึ่ง และคิดว่าต่อไปอาจจะหายไปจากผม ผมจะได้ไม่คิดถึงเขาอีกต่อไป
แต่...
ก็ได้แค่เพียงช่วงหนึ่งเท่านั้น ถ้าไม่เจอกับเขาอีกครั้ง
เขาคนนั้น คนที่ผมคิดถึงมาตลอดได้อยู่ที่ร้านดอกไม้ และชื่อร้านก็เป็นร้านเดียวกับพัสดุที่ผมคุ้นเคยดี
เข้าใจแล้ว...ที่แท้เขาก็เป็นแฟนกับเจ้าของนี่เอง
แต่ทว่า...
ทำไมเขาถึงร้องไห้...
ผมลืมตัวไปเสียสนิท คิดว่าตัวเองรู้จักเขาดีพอ ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้รู้จักผมเลย
วินาทีที่ผมวิ่งพรวดพราดเข้าไปหาเขาในร้าน ผมแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดสีดำมองผมอย่างงงงวย โดยเฉพาะเขาที่ได้จ้องมองผมอย่างกับมีคำถาม
"คุณลูกค้าต้องการสั่งดอกไม้หรือครับ" คราบน้ำตายังติดอยู่ที่แก้มแต่ก็ยังอดทนที่จะเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้
"ครับ" ผมก็ขานรับไปอย่างนั้น แต่ในใจผมสั่งดอกไม้เป็นซะที่ไหน
ผลสุดท้ายผมก็อดไม่ได้ที่จะแวะเข้ามาซื้อดอกไม้แทบทุกวัน จนเขาเริ่มจะสงสัยในตัวผม
"สวัสดีครับ รับดอกกุหลาบสีอะไรครับวันนี้"
สีหน้าของเขาดูดีขึ้นและที่สำคัญเขายิ้มให้ผม ทำไมผมรู้สึกดีขนาดนี้นะ จะให้ซื้อกี่ช่อผมก็ซื้อได้ ขอแค่ได้เห็นหน้าเขาทุกวันก็เพียงพอแล้ว
"ผม...วันนี้ผมซื้อสีแดง"
"ครับ เดี๋ยวผมจัดให้นะครับ"
วันนี้เป็นวันสำคัญของผม วันครบรอบหนึ่งปีที่ได้รู้จักกับเขา นับตั้งแต่วันนั้น วันที่ได้เจอเขาวันแรกกับกล่องพัสดุที่ผมอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร
แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรู้แล้ว มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น นั่นคือ ชายหนุ่มขายดอกไม้ที่ยืนยิ้มให้กับผมต่างหาก
"เสร็จแล้วครับ ดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งช่อ"
"ขอบคุณครับ" ผมรับมาแล้วก็ยื่นส่งกลับให้เขา
"ยื่นให้ผมทำไมครับ"
"ดอกไม้สำหรับคนพิเศษ คุณจะให้เกียรติเป็นแฟนกับผมได้ไหมครับ" ผมยิ้มสู้ อย่างน้อยก็ขอลองเสี่ยงดูสักครั้ง แม้มันจะทำให้ผมไม่สามารถกลับมายืนตรงนี้ได้อีกถ้าเขาปฏิเสธ
เขารับดอกไม้จากผม เขาได้ยิ้มในแบบที่ผมหวงและไม่ต้องการให้ใครเห็นนอกเสียจากผมเพียงคนเดียว
"ผม...ผมขอรับดอกไม้ช่อนี้ด้วยความยินดีครับ"
ประโยคที่ผมได้ยิน และท่าทางที่เขาไม่รังเกียจผู้ชายอย่างผม ทำให้ผมเข้าใจในทันทีว่า ต่อจากนี้ผมคงไม่ต้องเดินตามหาคนที่จะอยู่เคียงข้างผมอีกต่อไป เขาคนนี้คือคำตอบที่หัวใจของผมต้องการ
_______________________________________
ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทุกครั้งที่มาส่งของต้องเจอกับเขา
"ขอบคุณครับ" น้ำเสียงของเขาทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยิน
และตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ผมเจอเขาทุกสัปดาห์ เขาเป็นคนแปลก ที่แปลกเพราะพัสดุที่มาส่งเขานั้นมันมาจากร้านเดิมทุกครั้ง เป็นแบบนี้มาสามเดือนแล้ว
"ขอบคุณครับ"
วันนี้ก็เหมือนเดิม ผมมาส่งของที่ห้องของเขา ผมก็รู้ว่ามาจากร้านเดิมและขนาดกล่องก็เท่าเดิม
ผมอยากรู้จริงๆ ว่าข้างในคืออะไร
"สวัสดีครับ ผมมาส่งของครับ" ผมโทรหาชายคนนั้นเพราะผมต้องมาส่งพัสดุ
"ครับ ห้อง 107 หอพักด้านใน"
พอผมวางสายก็เดินถือพัสดุของเขาไปยืนรอหน้าห้องพัก ผมไม่เข้าใจว่าเขาทำได้ยังไงถึงสามารถส่งของวันพุธได้ทุกอาทิตย์ หรือเขาจะเป็นแฟนกับเจ้าของร้าน
"คิดอะไรวะ" ผมส่ายหน้าไปมาด้วยความหงุดหงิด ผมคิดอะไรไปไกลจนไม่กล้ามองหน้าของเขาเลย
"ครับ ของ?"
น้ำเสียงนิ่งๆ และใบหน้าเฉยชาจนผมรู้สึกอาย หวังว่าเขาจะไม่เห็นท่าทางเมื่อกี้ของผมนะ
พอผมส่งของเสร็จก็ต้องรีบออกจากที่นั่น ก่อนที่จะถูกจับพิรุธได้
แล้วก็ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน พอขึ้นเดือนใหม่เขากลับไม่สั่งของ ตอนแรกผมนึกว่าเขาคงเปลี่ยนวันหรือไม่ก็อาจจะไม่อยากสั่งซื้อของอีกแล้ว ทั้งหมดที่คิดมา เป็นผมเองที่คิดผิดเพราะเขาไม่ได้อยู่ห้องนั้นแล้วนะสิ
ทำไมผมถึงรู้ ก็ผมไปส่งพัสดุที่ห้อง 107 นอกจากไม่เป็นวันเดิมแล้ว เจ้าของห้องก็เปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน
"ขอบคุณค่ะ"
"ไม่ทราบว่าเพิ่งมาอยู่ที่นี่หรือครับ" ผมถามเพราะรู้สึกสงสัย แต่ก็ยังคาดหวังไม่ให้เป็นอย่างที่คิด
"ค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่แทนเจ้าของห้องเดิม" เธอบอกและทำหน้างงๆ ใส่ผม ผมคงเสียมารยาทที่ถามแบบนั้นไป
"ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมมาส่งของห้องนี้เป็นประจำเลยสงสัย"
"ไม่เป็นไรค่ะ จะถามเยอะๆ ก็ได้นะคะ" เธอยิ้ม
อาการแบบนี้ผมรู้จักดี ก็ผมเป็นคนหน้าตาดีนะสิ จะเจอบ้างก็คงไม่แปลกอะไร
พอผมทำงานเสร็จผมก็รีบกลับบ้านและมองจำนวนเงินในบัญชีอย่างครุ่นคิด
ในเมื่อช่วงนี้ต้องหยุดงานทั้งหมดเพื่อตั้งใจเรียนแล้ว ผมคงมีสมาธิมากยิ่งขึ้นเพราะเขาไม่อยู่ให้ผมหวั่นไหวอีก
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าใจจัง
หรือเป็นเพราะ...
ผมคิดถึงเขาอย่างนั้นใช่ไหม...
เฮ้อ...
ถอนหายใจไปแบบนั้น ก็ไม่ช่วยแก้ปัญหากับความวุ่นวายในจิตใจของผมที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ไม่ได้อยู่ดี คงได้แต่ทำใจยอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เฮ้อ...
และแล้วช่วงเวลาสงครามแห่งการสอบก็มาถึง ทำให้ผมหยุดคิดเรื่องของเขาได้เพียงช่วงเวลาหนึ่ง และคิดว่าต่อไปอาจจะหายไปจากผม ผมจะได้ไม่คิดถึงเขาอีกต่อไป
แต่...
ก็ได้แค่เพียงช่วงหนึ่งเท่านั้น ถ้าไม่เจอกับเขาอีกครั้ง
เขาคนนั้น คนที่ผมคิดถึงมาตลอดได้อยู่ที่ร้านดอกไม้ และชื่อร้านก็เป็นร้านเดียวกับพัสดุที่ผมคุ้นเคยดี
เข้าใจแล้ว...ที่แท้เขาก็เป็นแฟนกับเจ้าของนี่เอง
แต่ทว่า...
ทำไมเขาถึงร้องไห้...
ผมลืมตัวไปเสียสนิท คิดว่าตัวเองรู้จักเขาดีพอ ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้รู้จักผมเลย
วินาทีที่ผมวิ่งพรวดพราดเข้าไปหาเขาในร้าน ผมแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดสีดำมองผมอย่างงงงวย โดยเฉพาะเขาที่ได้จ้องมองผมอย่างกับมีคำถาม
"คุณลูกค้าต้องการสั่งดอกไม้หรือครับ" คราบน้ำตายังติดอยู่ที่แก้มแต่ก็ยังอดทนที่จะเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้
"ครับ" ผมก็ขานรับไปอย่างนั้น แต่ในใจผมสั่งดอกไม้เป็นซะที่ไหน
ผลสุดท้ายผมก็อดไม่ได้ที่จะแวะเข้ามาซื้อดอกไม้แทบทุกวัน จนเขาเริ่มจะสงสัยในตัวผม
"สวัสดีครับ รับดอกกุหลาบสีอะไรครับวันนี้"
สีหน้าของเขาดูดีขึ้นและที่สำคัญเขายิ้มให้ผม ทำไมผมรู้สึกดีขนาดนี้นะ จะให้ซื้อกี่ช่อผมก็ซื้อได้ ขอแค่ได้เห็นหน้าเขาทุกวันก็เพียงพอแล้ว
"ผม...วันนี้ผมซื้อสีแดง"
"ครับ เดี๋ยวผมจัดให้นะครับ"
วันนี้เป็นวันสำคัญของผม วันครบรอบหนึ่งปีที่ได้รู้จักกับเขา นับตั้งแต่วันนั้น วันที่ได้เจอเขาวันแรกกับกล่องพัสดุที่ผมอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร
แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรู้แล้ว มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น นั่นคือ ชายหนุ่มขายดอกไม้ที่ยืนยิ้มให้กับผมต่างหาก
"เสร็จแล้วครับ ดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งช่อ"
"ขอบคุณครับ" ผมรับมาแล้วก็ยื่นส่งกลับให้เขา
"ยื่นให้ผมทำไมครับ"
"ดอกไม้สำหรับคนพิเศษ คุณจะให้เกียรติเป็นแฟนกับผมได้ไหมครับ" ผมยิ้มสู้ อย่างน้อยก็ขอลองเสี่ยงดูสักครั้ง แม้มันจะทำให้ผมไม่สามารถกลับมายืนตรงนี้ได้อีกถ้าเขาปฏิเสธ
เขารับดอกไม้จากผม เขาได้ยิ้มในแบบที่ผมหวงและไม่ต้องการให้ใครเห็นนอกเสียจากผมเพียงคนเดียว
"ผม...ผมขอรับดอกไม้ช่อนี้ด้วยความยินดีครับ"
ประโยคที่ผมได้ยิน และท่าทางที่เขาไม่รังเกียจผู้ชายอย่างผม ทำให้ผมเข้าใจในทันทีว่า ต่อจากนี้ผมคงไม่ต้องเดินตามหาคนที่จะอยู่เคียงข้างผมอีกต่อไป เขาคนนี้คือคำตอบที่หัวใจของผมต้องการ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ธ.ค. 2563, 20:59:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ธ.ค. 2563, 20:59:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 378
| << รักมึน ๆ อย่างคนช่างฝัน (Yaoi) | เพราะนายมันซื่อฉันจึงต้องอยู่ด้วย (Yaoi) >> |