ปรารถนานี้เพื่อรักนาย (Yaoi)
วรากรหรือกรหนุ่มน้อยอายุ 19 ปี สอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย M.I ได้ตามที่ต้องการ ซึ่งมหาวิทยาลัยนี้สร้างขึ้นเพื่อผลิตนักศึกษาให้เข้าสู่วิวัฒนาการใหม่บนโลกใบนี้ มุ่งสู่อนาคตที่มีแต่หุ่นยนต์และเครื่องอำนวยความสะดวกในการนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน
โดยมีบริษัท M ที่ไมเคิลเป็นประธานบริษัท ชายชราที่มองเห็นพรสวรรค์ในตัวของกรตั้งแต่เด็ก จึงชักนำให้กรเข้าสู่วงการที่มีแต่การประกอบหุ่นยนต์และเทคโนโลยีทันสมัย และคิดที่จะให้กรสืบสานต่อเจตนาของตนต่อไปในอนาคต
ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่ไมเคิลวางไว้ก็คงดี ถ้าไม่มีเด็กหนุ่มอายุเท่ากับกรแอบอ้างว่าตนเป็นหลานที่แท้จริง ศึกการแย่งชิงตำแหน่งว่าที่ประธานในบริษัทจึงเกิดขึ้น
การแย่งชิงธรรมดาของเด็กวัยรุ่นก็แค่เด็กแย่งชิงสิ่งของ แต่ทุกอย่างไม่ใช่แค่แย่งตำแหน่งแต่เป็นการนำชีวิตของตนเองมาแขวนบนเส้นด้าย อันตรายจึงเกิดกับหนุ่มน้อยที่ชื่อ กร โดยมีเบื้องหลังที่เป็นปริศนากับเหตุการณ์ที่กรเฉียดตายทุกครั้ง และทุกครั้งมักจะมีบางสิ่งมาช่วยเขาไว้ให้รอดชีวิตมาได้
กรมีหุ่นยนต์สุนัขอยู่ตัวหนึ่ง เขารักมันมาก รักจนหุ่นยนต์ตัวนี้กลับมีจิตใจและต้องการอยู่เคียงข้างทุกที่ที่มีกร ติดเพียงว่าไม่ใช่มนุษย์ที่มีเนื้อหนังภายในมีแต่เหล็กกับอะไหล่ มีเพียงน้ำมันหล่อเลี้ยงให้เป็นพลังงานและชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวให้ทำตามโปรแกรมของคนสร้าง
ความปรารถนาของหุ่นยนต์สุนัขที่ชื่อว่า ดุ๊กดิกจะเป็นจริงไหมแล้วกรจะรอดพ้นจากศึกการแย่งชิงบริษัทของไมเคิลหรือไม่ ติดตามต่อในเนื้อเรื่องเลยค่ะ
โดยมีบริษัท M ที่ไมเคิลเป็นประธานบริษัท ชายชราที่มองเห็นพรสวรรค์ในตัวของกรตั้งแต่เด็ก จึงชักนำให้กรเข้าสู่วงการที่มีแต่การประกอบหุ่นยนต์และเทคโนโลยีทันสมัย และคิดที่จะให้กรสืบสานต่อเจตนาของตนต่อไปในอนาคต
ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่ไมเคิลวางไว้ก็คงดี ถ้าไม่มีเด็กหนุ่มอายุเท่ากับกรแอบอ้างว่าตนเป็นหลานที่แท้จริง ศึกการแย่งชิงตำแหน่งว่าที่ประธานในบริษัทจึงเกิดขึ้น
การแย่งชิงธรรมดาของเด็กวัยรุ่นก็แค่เด็กแย่งชิงสิ่งของ แต่ทุกอย่างไม่ใช่แค่แย่งตำแหน่งแต่เป็นการนำชีวิตของตนเองมาแขวนบนเส้นด้าย อันตรายจึงเกิดกับหนุ่มน้อยที่ชื่อ กร โดยมีเบื้องหลังที่เป็นปริศนากับเหตุการณ์ที่กรเฉียดตายทุกครั้ง และทุกครั้งมักจะมีบางสิ่งมาช่วยเขาไว้ให้รอดชีวิตมาได้
กรมีหุ่นยนต์สุนัขอยู่ตัวหนึ่ง เขารักมันมาก รักจนหุ่นยนต์ตัวนี้กลับมีจิตใจและต้องการอยู่เคียงข้างทุกที่ที่มีกร ติดเพียงว่าไม่ใช่มนุษย์ที่มีเนื้อหนังภายในมีแต่เหล็กกับอะไหล่ มีเพียงน้ำมันหล่อเลี้ยงให้เป็นพลังงานและชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวให้ทำตามโปรแกรมของคนสร้าง
ความปรารถนาของหุ่นยนต์สุนัขที่ชื่อว่า ดุ๊กดิกจะเป็นจริงไหมแล้วกรจะรอดพ้นจากศึกการแย่งชิงบริษัทของไมเคิลหรือไม่ ติดตามต่อในเนื้อเรื่องเลยค่ะ
Tags: สุนัข หุ่นยนต์ แฟนตาซี มหาวิทยาลัย อนาคต
ตอน: แปลกหรือเคยชิน
ในที่สุดก็ถึงบ้านเสียที คลินิกของคุณพ่ออินก็ปิดกะทันหัน ป้ายปิดร้านเขาก็ได้ทำให้เรียบร้อยแล้ว เป็นเวลา 3 เดือนกับการอยู่บ้านเพียงคนเดียว
"น่าเบื่อชะมัด"
กรบ่นและล้มตัวลงนอนที่โซฟา โซฟาออกแบบใหม่เหมาะกับยุคสมัยใหม่ แต่กรคิดว่ารูปแบบการใช้งานก็เหมือนเดิม นอนได้ก็คงเพียงพอแล้ว ทำไมปู่ไมเคิลมักชอบส่งของมาให้ใช้เกินจำเป็นตลอด
และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เขาหลับ แต่เขาต้องตื่นเพราะกลิ่นอาหารในครัว
"หอมจัง คุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้วเหรอ"
"อ้าว ดุ๊กดิก" กรตกใจที่สุนัขหุ่นยนต์ของเขามานั่งจ้องหน้ามองดูเขาหลับ ยิ่งมืดๆ ยิ่งหลอน
เขาเดินไปห้องครัวและเปิดไฟ จึงเห็นอาหารเตรียมพร้อมสำหรับทาน
"ใครกัน หรือจะเป็นแก"
กรรีบหันไปถามเจ้าสุนัขขี้ประจบ เล่นเอาหัวมาวางที่ตักแล้วจะไม่ให้เขาหลงได้ยังไง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ถึงจะเป็นหุ่นยนต์ยังไงก็คงทำไม่ได้ถ้าไม่ได้ตั้งโปรแกรมเอาไว้
"คิดอะไรไร้สาระอีกแล้วเรา" กรขำๆ กับตัวเอง อย่างดุ๊กดิกคงไม่มีทางทำอะไรเหมือนคนได้หรอก
"แต่ว่า อาหารอร่อยจัง" เวลาได้ทานของอร่อยก็มักจะมีความสุข เรื่องที่ว่าใครเป็นคนทำอาหารเรื่องนั้นอย่าเพิ่งไปคิดเสียดีกว่า
หงิง...
"ฉันอิ่มแล้ว เดี๋ยวล้างชามก่อนนะแล้วค่อยเข้าห้องกัน" กรบอกดุ๊กดิก
เจ้าดุ๊กดิกกระโดดดีใจและเดินตามกรไปทุกที่จนกว่ากรจะเข้าห้อง
"ตามติดยิ่งกว่าเงาอีก คริ"
ช่วงเวลาก่อนเข้านอนเป็นช่วงเวลาที่กรต้องทบทวนบทเรียนและทำงานของปู่ไมเคิล งานในบริษัทบางส่วนที่เขาได้รับมาเป็นหนทางที่ทำให้เขามีความคิดเกินตัว
และเขามักจะทำอะไรเกินขีดความสามารถของตัวเองเสมอ คืนนี้ก็เช่นกัน
"ฮึ กินอิ่มก็ต้องนอน ทำไมต้องตั้งใจทำงานให้ไอ้แก่นั่นตลอดเลยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ คุณเจ้านาย" ชายหนุ่มสูงใหญ่มีหูมีหางโผล่มาจากมุมมืด เขามองดูกรที่หลับคาเอกสารและฟุบหน้ากับโต๊ะ
เขาอุ้มกรและพาไปนอนบนเตียงกับเขา แล้วห่มผ้าให้อุ่นสบายอย่างเช่นทุกคืน
ชายหนุ่มมีหูมีหางสอดแขนที่ซอกคอของเจ้านายและสะบัดหางห่อตัวกรใต้ผ้าห่ม เขาจ้องใบหน้าหวานของคนที่ตัวเล็กกว่ายามหลับยิ่งดูเท่าไหร่ก็ยิ่งหลง
"เฮ้อ...อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ จริงๆ"
ตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มเอาแต่จ้องหน้าและมองท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนหลับ จะนอนตะแคง นอนหงาย เขาก็ดึงให้มาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ดี ความลับบางอย่างที่เขารู้ก็คือ กรเมื่อได้หลับ ถ้ายังไม่ถึงเวลาตื่นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวของกร กรก็ไม่มีวันรู้ว่าใครทำอะไร
"ความลับนี้ ผมจะเป็นคนเก็บไว้และดูแลเอง ไว้ใจได้เลย"
เช้าวันใหม่มาถึง ได้เวลาตื่นของกร เขาก็พบว่าดุ๊กดิกมานอนบนเตียงเดียวกับเขา
"อ้า...นอนด้วยกันอีกแล้วนะเจ้าหมา" กรกอดและลูบขนนุ่มๆ ด้วยความเคยชิน ทำให้คิดถึงสมัยก่อน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนดุ๊กดิกก็มักจะอยู่กับเขาเสมอ
กรรู้ตัวเองว่าเป็นคนหลับลึก ถ้าได้หลับแล้วถึงแผ่นดินจะไหวเขาก็ไม่มีวันตื่น ที่สำคัญถ้าตื่นแล้วไปนอนอยู่ตรงไหนก็ไม่แปลกเช่นกันเพราะเขามักไม่รู้ตัวว่าตัวเองนอนละเมอลุกไปไหนบ้าง เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถแก้ไขได้ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กและไม่มีใครรู้นอกเสียจากจอมทัพ
ย้อนกลับไปสมัยเรียนโรงเรียนประจำ
กรกับจอมทัพเริ่มจะสนิทกัน หลังจากเคลียร์ปัญหาเรื่องที่ทะเลาะกันไปแล้ว
คืนหนึ่ง กรลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำ จอมทัพสวนทางเข้าพอดี
"กร นายจะไปไหน"
คำตอบที่ได้คือความเงียบ จอมทัพจึงได้แต่เดินตาม เขามองกรที่ทำทุกอย่างเหมือนคนปกติและเดินกลับไปนอนอย่างเดิม
"นอนละเมอเองเหรอ" จอมทัพเกาหัวงุนงง อยู่มาได้ยังไง ไม่มีใครจับได้ ถ้าเกิดระหว่างทางโดนใครคิดไม่ดีดักทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง จอมทัพคิด
"ไอ้บ้าจอมทัพ มีแต่แกนะสิจะคิดไม่ดีกับเขา แต่ว่ากลับมานอนที่เดิมก็ดีแล้ว"
ตั้งแต่คืนนั้นจอมทัพก็ตื่นเดินตามกรตลอด เมื่อไหร่กรเดินออกไปไกลเขาก็มักจะดึงให้กลับมานอนในห้องตามเดิม
"ขอโทษนะ ที่ทำให้นายลำบาก" กรรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร ไม่ลำบากขนาดนั้น ดีใจด้วยซ้ำที่เป็นคนได้ช่วยและได้เห็นมุมมองใหม่ของกรด้วย คิดอะไรมาก เราเป็นเพื่อนกันนะ" ความลับครั้งนี้เขาจะเก็บรักษาไม่บอกใคร
"ขอบใจนะ เพื่อน"
"ว่าแต่ ถ้านายต้องไปอยู่ค่ายติวอะไรนั่น จะไม่ลำบากเหรอ"
"ไม่ต้องห่วง ถ้าล็อกห้องและอยู่ในห้องตัวเองไม่มีรูมเมทก็ไม่มีปัญหา ยังไงผมก็วนอยู่ในห้องนอนนั่นแหละ" กรบอกให้จอมทัพได้สบายใจ
"ดีจังนะ มีปู่เป็นเจ้าของบริษัทแถมมีอิทธิพลอีก"
"ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอก ผมไม่ใช่หลานแท้ๆ ของปู่ไมเคิลเสียหน่อย แค่นี้ก็รู้สึกติดหนี้บุญคุณมากแล้ว ถ้าเขารับเป็นหลานก็คงรู้สึกทดแทนไม่ไหว"
กรไม่เคยคิดจะเทียบเท่าใคร แค่ปู่ไมเคิลเอ็นดูก็เพียงพอแล้ว เขาได้ทำอะไรตามฝันและที่สำคัญเป็นสิ่งที่เขารัก ยังไงก็ไม่มีทางท้อถอย
"ยังไงผมก็เป็นห่วง ระวังตัวด้วยนะไปอยู่คนเดียว"
กรคิดถึงมิตรภาพเก่าๆ ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีและอุ่นใจ
"ไปกินข้าวกัน" เขาลุกและเรียกดุ๊กดิกให้ตามเขาไปห้องครัว
เช้านี้ทานอะไรง่ายๆ ก่อนไปเรียนแล้วกัน
"น่าเบื่อชะมัด"
กรบ่นและล้มตัวลงนอนที่โซฟา โซฟาออกแบบใหม่เหมาะกับยุคสมัยใหม่ แต่กรคิดว่ารูปแบบการใช้งานก็เหมือนเดิม นอนได้ก็คงเพียงพอแล้ว ทำไมปู่ไมเคิลมักชอบส่งของมาให้ใช้เกินจำเป็นตลอด
และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เขาหลับ แต่เขาต้องตื่นเพราะกลิ่นอาหารในครัว
"หอมจัง คุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้วเหรอ"
"อ้าว ดุ๊กดิก" กรตกใจที่สุนัขหุ่นยนต์ของเขามานั่งจ้องหน้ามองดูเขาหลับ ยิ่งมืดๆ ยิ่งหลอน
เขาเดินไปห้องครัวและเปิดไฟ จึงเห็นอาหารเตรียมพร้อมสำหรับทาน
"ใครกัน หรือจะเป็นแก"
กรรีบหันไปถามเจ้าสุนัขขี้ประจบ เล่นเอาหัวมาวางที่ตักแล้วจะไม่ให้เขาหลงได้ยังไง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ถึงจะเป็นหุ่นยนต์ยังไงก็คงทำไม่ได้ถ้าไม่ได้ตั้งโปรแกรมเอาไว้
"คิดอะไรไร้สาระอีกแล้วเรา" กรขำๆ กับตัวเอง อย่างดุ๊กดิกคงไม่มีทางทำอะไรเหมือนคนได้หรอก
"แต่ว่า อาหารอร่อยจัง" เวลาได้ทานของอร่อยก็มักจะมีความสุข เรื่องที่ว่าใครเป็นคนทำอาหารเรื่องนั้นอย่าเพิ่งไปคิดเสียดีกว่า
หงิง...
"ฉันอิ่มแล้ว เดี๋ยวล้างชามก่อนนะแล้วค่อยเข้าห้องกัน" กรบอกดุ๊กดิก
เจ้าดุ๊กดิกกระโดดดีใจและเดินตามกรไปทุกที่จนกว่ากรจะเข้าห้อง
"ตามติดยิ่งกว่าเงาอีก คริ"
ช่วงเวลาก่อนเข้านอนเป็นช่วงเวลาที่กรต้องทบทวนบทเรียนและทำงานของปู่ไมเคิล งานในบริษัทบางส่วนที่เขาได้รับมาเป็นหนทางที่ทำให้เขามีความคิดเกินตัว
และเขามักจะทำอะไรเกินขีดความสามารถของตัวเองเสมอ คืนนี้ก็เช่นกัน
"ฮึ กินอิ่มก็ต้องนอน ทำไมต้องตั้งใจทำงานให้ไอ้แก่นั่นตลอดเลยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ คุณเจ้านาย" ชายหนุ่มสูงใหญ่มีหูมีหางโผล่มาจากมุมมืด เขามองดูกรที่หลับคาเอกสารและฟุบหน้ากับโต๊ะ
เขาอุ้มกรและพาไปนอนบนเตียงกับเขา แล้วห่มผ้าให้อุ่นสบายอย่างเช่นทุกคืน
ชายหนุ่มมีหูมีหางสอดแขนที่ซอกคอของเจ้านายและสะบัดหางห่อตัวกรใต้ผ้าห่ม เขาจ้องใบหน้าหวานของคนที่ตัวเล็กกว่ายามหลับยิ่งดูเท่าไหร่ก็ยิ่งหลง
"เฮ้อ...อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ จริงๆ"
ตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มเอาแต่จ้องหน้าและมองท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนหลับ จะนอนตะแคง นอนหงาย เขาก็ดึงให้มาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ดี ความลับบางอย่างที่เขารู้ก็คือ กรเมื่อได้หลับ ถ้ายังไม่ถึงเวลาตื่นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวของกร กรก็ไม่มีวันรู้ว่าใครทำอะไร
"ความลับนี้ ผมจะเป็นคนเก็บไว้และดูแลเอง ไว้ใจได้เลย"
เช้าวันใหม่มาถึง ได้เวลาตื่นของกร เขาก็พบว่าดุ๊กดิกมานอนบนเตียงเดียวกับเขา
"อ้า...นอนด้วยกันอีกแล้วนะเจ้าหมา" กรกอดและลูบขนนุ่มๆ ด้วยความเคยชิน ทำให้คิดถึงสมัยก่อน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนดุ๊กดิกก็มักจะอยู่กับเขาเสมอ
กรรู้ตัวเองว่าเป็นคนหลับลึก ถ้าได้หลับแล้วถึงแผ่นดินจะไหวเขาก็ไม่มีวันตื่น ที่สำคัญถ้าตื่นแล้วไปนอนอยู่ตรงไหนก็ไม่แปลกเช่นกันเพราะเขามักไม่รู้ตัวว่าตัวเองนอนละเมอลุกไปไหนบ้าง เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถแก้ไขได้ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กและไม่มีใครรู้นอกเสียจากจอมทัพ
ย้อนกลับไปสมัยเรียนโรงเรียนประจำ
กรกับจอมทัพเริ่มจะสนิทกัน หลังจากเคลียร์ปัญหาเรื่องที่ทะเลาะกันไปแล้ว
คืนหนึ่ง กรลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำ จอมทัพสวนทางเข้าพอดี
"กร นายจะไปไหน"
คำตอบที่ได้คือความเงียบ จอมทัพจึงได้แต่เดินตาม เขามองกรที่ทำทุกอย่างเหมือนคนปกติและเดินกลับไปนอนอย่างเดิม
"นอนละเมอเองเหรอ" จอมทัพเกาหัวงุนงง อยู่มาได้ยังไง ไม่มีใครจับได้ ถ้าเกิดระหว่างทางโดนใครคิดไม่ดีดักทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง จอมทัพคิด
"ไอ้บ้าจอมทัพ มีแต่แกนะสิจะคิดไม่ดีกับเขา แต่ว่ากลับมานอนที่เดิมก็ดีแล้ว"
ตั้งแต่คืนนั้นจอมทัพก็ตื่นเดินตามกรตลอด เมื่อไหร่กรเดินออกไปไกลเขาก็มักจะดึงให้กลับมานอนในห้องตามเดิม
"ขอโทษนะ ที่ทำให้นายลำบาก" กรรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร ไม่ลำบากขนาดนั้น ดีใจด้วยซ้ำที่เป็นคนได้ช่วยและได้เห็นมุมมองใหม่ของกรด้วย คิดอะไรมาก เราเป็นเพื่อนกันนะ" ความลับครั้งนี้เขาจะเก็บรักษาไม่บอกใคร
"ขอบใจนะ เพื่อน"
"ว่าแต่ ถ้านายต้องไปอยู่ค่ายติวอะไรนั่น จะไม่ลำบากเหรอ"
"ไม่ต้องห่วง ถ้าล็อกห้องและอยู่ในห้องตัวเองไม่มีรูมเมทก็ไม่มีปัญหา ยังไงผมก็วนอยู่ในห้องนอนนั่นแหละ" กรบอกให้จอมทัพได้สบายใจ
"ดีจังนะ มีปู่เป็นเจ้าของบริษัทแถมมีอิทธิพลอีก"
"ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอก ผมไม่ใช่หลานแท้ๆ ของปู่ไมเคิลเสียหน่อย แค่นี้ก็รู้สึกติดหนี้บุญคุณมากแล้ว ถ้าเขารับเป็นหลานก็คงรู้สึกทดแทนไม่ไหว"
กรไม่เคยคิดจะเทียบเท่าใคร แค่ปู่ไมเคิลเอ็นดูก็เพียงพอแล้ว เขาได้ทำอะไรตามฝันและที่สำคัญเป็นสิ่งที่เขารัก ยังไงก็ไม่มีทางท้อถอย
"ยังไงผมก็เป็นห่วง ระวังตัวด้วยนะไปอยู่คนเดียว"
กรคิดถึงมิตรภาพเก่าๆ ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีและอุ่นใจ
"ไปกินข้าวกัน" เขาลุกและเรียกดุ๊กดิกให้ตามเขาไปห้องครัว
เช้านี้ทานอะไรง่ายๆ ก่อนไปเรียนแล้วกัน
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ม.ค. 2564, 15:01:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ม.ค. 2564, 15:01:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 484
| << เพื่อนใหม่ |