ปรารถนานี้เพื่อรักนาย (Yaoi)
วรากรหรือกรหนุ่มน้อยอายุ 19 ปี สอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย M.I ได้ตามที่ต้องการ ซึ่งมหาวิทยาลัยนี้สร้างขึ้นเพื่อผลิตนักศึกษาให้เข้าสู่วิวัฒนาการใหม่บนโลกใบนี้ มุ่งสู่อนาคตที่มีแต่หุ่นยนต์และเครื่องอำนวยความสะดวกในการนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน

โดยมีบริษัท M ที่ไมเคิลเป็นประธานบริษัท ชายชราที่มองเห็นพรสวรรค์ในตัวของกรตั้งแต่เด็ก จึงชักนำให้กรเข้าสู่วงการที่มีแต่การประกอบหุ่นยนต์และเทคโนโลยีทันสมัย และคิดที่จะให้กรสืบสานต่อเจตนาของตนต่อไปในอนาคต

ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่ไมเคิลวางไว้ก็คงดี ถ้าไม่มีเด็กหนุ่มอายุเท่ากับกรแอบอ้างว่าตนเป็นหลานที่แท้จริง ศึกการแย่งชิงตำแหน่งว่าที่ประธานในบริษัทจึงเกิดขึ้น

การแย่งชิงธรรมดาของเด็กวัยรุ่นก็แค่เด็กแย่งชิงสิ่งของ แต่ทุกอย่างไม่ใช่แค่แย่งตำแหน่งแต่เป็นการนำชีวิตของตนเองมาแขวนบนเส้นด้าย อันตรายจึงเกิดกับหนุ่มน้อยที่ชื่อ กร โดยมีเบื้องหลังที่เป็นปริศนากับเหตุการณ์ที่กรเฉียดตายทุกครั้ง และทุกครั้งมักจะมีบางสิ่งมาช่วยเขาไว้ให้รอดชีวิตมาได้

กรมีหุ่นยนต์สุนัขอยู่ตัวหนึ่ง เขารักมันมาก รักจนหุ่นยนต์ตัวนี้กลับมีจิตใจและต้องการอยู่เคียงข้างทุกที่ที่มีกร ติดเพียงว่าไม่ใช่มนุษย์ที่มีเนื้อหนังภายในมีแต่เหล็กกับอะไหล่ มีเพียงน้ำมันหล่อเลี้ยงให้เป็นพลังงานและชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวให้ทำตามโปรแกรมของคนสร้าง

ความปรารถนาของหุ่นยนต์สุนัขที่ชื่อว่า ดุ๊กดิกจะเป็นจริงไหมแล้วกรจะรอดพ้นจากศึกการแย่งชิงบริษัทของไมเคิลหรือไม่ ติดตามต่อในเนื้อเรื่องเลยค่ะ


Tags: สุนัข หุ่นยนต์ แฟนตาซี มหาวิทยาลัย อนาคต

ตอน: แปลกหรือเคยชิน

ในที่สุดก็ถึงบ้านเสียที คลินิกของคุณพ่ออินก็ปิดกะทันหัน ป้ายปิดร้านเขาก็ได้ทำให้เรียบร้อยแล้ว เป็นเวลา 3 เดือนกับการอยู่บ้านเพียงคนเดียว

"น่าเบื่อชะมัด"

กรบ่นและล้มตัวลงนอนที่โซฟา โซฟาออกแบบใหม่เหมาะกับยุคสมัยใหม่ แต่กรคิดว่ารูปแบบการใช้งานก็เหมือนเดิม นอนได้ก็คงเพียงพอแล้ว ทำไมปู่ไมเคิลมักชอบส่งของมาให้ใช้เกินจำเป็นตลอด

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เขาหลับ แต่เขาต้องตื่นเพราะกลิ่นอาหารในครัว 

"หอมจัง คุณพ่อคุณแม่กลับมาแล้วเหรอ"

"อ้าว ดุ๊กดิก" กรตกใจที่สุนัขหุ่นยนต์ของเขามานั่งจ้องหน้ามองดูเขาหลับ ยิ่งมืดๆ ยิ่งหลอน 

เขาเดินไปห้องครัวและเปิดไฟ จึงเห็นอาหารเตรียมพร้อมสำหรับทาน

"ใครกัน หรือจะเป็นแก"

กรรีบหันไปถามเจ้าสุนัขขี้ประจบ เล่นเอาหัวมาวางที่ตักแล้วจะไม่ให้เขาหลงได้ยังไง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ถึงจะเป็นหุ่นยนต์ยังไงก็คงทำไม่ได้ถ้าไม่ได้ตั้งโปรแกรมเอาไว้ 

"คิดอะไรไร้สาระอีกแล้วเรา" กรขำๆ กับตัวเอง อย่างดุ๊กดิกคงไม่มีทางทำอะไรเหมือนคนได้หรอก

"แต่ว่า อาหารอร่อยจัง" เวลาได้ทานของอร่อยก็มักจะมีความสุข เรื่องที่ว่าใครเป็นคนทำอาหารเรื่องนั้นอย่าเพิ่งไปคิดเสียดีกว่า

หงิง...

"ฉันอิ่มแล้ว เดี๋ยวล้างชามก่อนนะแล้วค่อยเข้าห้องกัน" กรบอกดุ๊กดิก

เจ้าดุ๊กดิกกระโดดดีใจและเดินตามกรไปทุกที่จนกว่ากรจะเข้าห้อง

"ตามติดยิ่งกว่าเงาอีก คริ" 

ช่วงเวลาก่อนเข้านอนเป็นช่วงเวลาที่กรต้องทบทวนบทเรียนและทำงานของปู่ไมเคิล งานในบริษัทบางส่วนที่เขาได้รับมาเป็นหนทางที่ทำให้เขามีความคิดเกินตัว

และเขามักจะทำอะไรเกินขีดความสามารถของตัวเองเสมอ คืนนี้ก็เช่นกัน

"ฮึ กินอิ่มก็ต้องนอน ทำไมต้องตั้งใจทำงานให้ไอ้แก่นั่นตลอดเลยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ คุณเจ้านาย" ชายหนุ่มสูงใหญ่มีหูมีหางโผล่มาจากมุมมืด เขามองดูกรที่หลับคาเอกสารและฟุบหน้ากับโต๊ะ

เขาอุ้มกรและพาไปนอนบนเตียงกับเขา แล้วห่มผ้าให้อุ่นสบายอย่างเช่นทุกคืน 

ชายหนุ่มมีหูมีหางสอดแขนที่ซอกคอของเจ้านายและสะบัดหางห่อตัวกรใต้ผ้าห่ม เขาจ้องใบหน้าหวานของคนที่ตัวเล็กกว่ายามหลับยิ่งดูเท่าไหร่ก็ยิ่งหลง

"เฮ้อ...อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ จริงๆ" 

ตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มเอาแต่จ้องหน้าและมองท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนหลับ จะนอนตะแคง นอนหงาย เขาก็ดึงให้มาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ดี ความลับบางอย่างที่เขารู้ก็คือ กรเมื่อได้หลับ ถ้ายังไม่ถึงเวลาตื่นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวของกร กรก็ไม่มีวันรู้ว่าใครทำอะไร 

"ความลับนี้ ผมจะเป็นคนเก็บไว้และดูแลเอง ไว้ใจได้เลย"

เช้าวันใหม่มาถึง ได้เวลาตื่นของกร เขาก็พบว่าดุ๊กดิกมานอนบนเตียงเดียวกับเขา 

"อ้า...นอนด้วยกันอีกแล้วนะเจ้าหมา" กรกอดและลูบขนนุ่มๆ ด้วยความเคยชิน ทำให้คิดถึงสมัยก่อน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนดุ๊กดิกก็มักจะอยู่กับเขาเสมอ 

กรรู้ตัวเองว่าเป็นคนหลับลึก ถ้าได้หลับแล้วถึงแผ่นดินจะไหวเขาก็ไม่มีวันตื่น ที่สำคัญถ้าตื่นแล้วไปนอนอยู่ตรงไหนก็ไม่แปลกเช่นกันเพราะเขามักไม่รู้ตัวว่าตัวเองนอนละเมอลุกไปไหนบ้าง เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถแก้ไขได้ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กและไม่มีใครรู้นอกเสียจากจอมทัพ 



ย้อนกลับไปสมัยเรียนโรงเรียนประจำ 

กรกับจอมทัพเริ่มจะสนิทกัน หลังจากเคลียร์ปัญหาเรื่องที่ทะเลาะกันไปแล้ว

คืนหนึ่ง กรลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำ จอมทัพสวนทางเข้าพอดี

"กร นายจะไปไหน"

คำตอบที่ได้คือความเงียบ จอมทัพจึงได้แต่เดินตาม เขามองกรที่ทำทุกอย่างเหมือนคนปกติและเดินกลับไปนอนอย่างเดิม

"นอนละเมอเองเหรอ" จอมทัพเกาหัวงุนงง อยู่มาได้ยังไง ไม่มีใครจับได้ ถ้าเกิดระหว่างทางโดนใครคิดไม่ดีดักทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง จอมทัพคิด

"ไอ้บ้าจอมทัพ มีแต่แกนะสิจะคิดไม่ดีกับเขา แต่ว่ากลับมานอนที่เดิมก็ดีแล้ว" 

ตั้งแต่คืนนั้นจอมทัพก็ตื่นเดินตามกรตลอด เมื่อไหร่กรเดินออกไปไกลเขาก็มักจะดึงให้กลับมานอนในห้องตามเดิม

"ขอโทษนะ ที่ทำให้นายลำบาก" กรรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไร ไม่ลำบากขนาดนั้น ดีใจด้วยซ้ำที่เป็นคนได้ช่วยและได้เห็นมุมมองใหม่ของกรด้วย คิดอะไรมาก เราเป็นเพื่อนกันนะ" ความลับครั้งนี้เขาจะเก็บรักษาไม่บอกใคร

"ขอบใจนะ เพื่อน" 

"ว่าแต่ ถ้านายต้องไปอยู่ค่ายติวอะไรนั่น จะไม่ลำบากเหรอ"

"ไม่ต้องห่วง ถ้าล็อกห้องและอยู่ในห้องตัวเองไม่มีรูมเมทก็ไม่มีปัญหา ยังไงผมก็วนอยู่ในห้องนอนนั่นแหละ" กรบอกให้จอมทัพได้สบายใจ

"ดีจังนะ มีปู่เป็นเจ้าของบริษัทแถมมีอิทธิพลอีก" 

"ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอก ผมไม่ใช่หลานแท้ๆ ของปู่ไมเคิลเสียหน่อย แค่นี้ก็รู้สึกติดหนี้บุญคุณมากแล้ว ถ้าเขารับเป็นหลานก็คงรู้สึกทดแทนไม่ไหว"

กรไม่เคยคิดจะเทียบเท่าใคร แค่ปู่ไมเคิลเอ็นดูก็เพียงพอแล้ว เขาได้ทำอะไรตามฝันและที่สำคัญเป็นสิ่งที่เขารัก ยังไงก็ไม่มีทางท้อถอย

"ยังไงผมก็เป็นห่วง ระวังตัวด้วยนะไปอยู่คนเดียว"



กรคิดถึงมิตรภาพเก่าๆ ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีและอุ่นใจ 

"ไปกินข้าวกัน" เขาลุกและเรียกดุ๊กดิกให้ตามเขาไปห้องครัว 

เช้านี้ทานอะไรง่ายๆ ก่อนไปเรียนแล้วกัน



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ม.ค. 2564, 15:01:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ม.ค. 2564, 15:01:04 น.

จำนวนการเข้าชม : 376





<< เพื่อนใหม่   
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account