ปรารถนานี้เพื่อรักนาย (Yaoi)
วรากรหรือกรหนุ่มน้อยอายุ 19 ปี สอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย M.I ได้ตามที่ต้องการ ซึ่งมหาวิทยาลัยนี้สร้างขึ้นเพื่อผลิตนักศึกษาให้เข้าสู่วิวัฒนาการใหม่บนโลกใบนี้ มุ่งสู่อนาคตที่มีแต่หุ่นยนต์และเครื่องอำนวยความสะดวกในการนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน
โดยมีบริษัท M ที่ไมเคิลเป็นประธานบริษัท ชายชราที่มองเห็นพรสวรรค์ในตัวของกรตั้งแต่เด็ก จึงชักนำให้กรเข้าสู่วงการที่มีแต่การประกอบหุ่นยนต์และเทคโนโลยีทันสมัย และคิดที่จะให้กรสืบสานต่อเจตนาของตนต่อไปในอนาคต
ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่ไมเคิลวางไว้ก็คงดี ถ้าไม่มีเด็กหนุ่มอายุเท่ากับกรแอบอ้างว่าตนเป็นหลานที่แท้จริง ศึกการแย่งชิงตำแหน่งว่าที่ประธานในบริษัทจึงเกิดขึ้น
การแย่งชิงธรรมดาของเด็กวัยรุ่นก็แค่เด็กแย่งชิงสิ่งของ แต่ทุกอย่างไม่ใช่แค่แย่งตำแหน่งแต่เป็นการนำชีวิตของตนเองมาแขวนบนเส้นด้าย อันตรายจึงเกิดกับหนุ่มน้อยที่ชื่อ กร โดยมีเบื้องหลังที่เป็นปริศนากับเหตุการณ์ที่กรเฉียดตายทุกครั้ง และทุกครั้งมักจะมีบางสิ่งมาช่วยเขาไว้ให้รอดชีวิตมาได้
กรมีหุ่นยนต์สุนัขอยู่ตัวหนึ่ง เขารักมันมาก รักจนหุ่นยนต์ตัวนี้กลับมีจิตใจและต้องการอยู่เคียงข้างทุกที่ที่มีกร ติดเพียงว่าไม่ใช่มนุษย์ที่มีเนื้อหนังภายในมีแต่เหล็กกับอะไหล่ มีเพียงน้ำมันหล่อเลี้ยงให้เป็นพลังงานและชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวให้ทำตามโปรแกรมของคนสร้าง
ความปรารถนาของหุ่นยนต์สุนัขที่ชื่อว่า ดุ๊กดิกจะเป็นจริงไหมแล้วกรจะรอดพ้นจากศึกการแย่งชิงบริษัทของไมเคิลหรือไม่ ติดตามต่อในเนื้อเรื่องเลยค่ะ
โดยมีบริษัท M ที่ไมเคิลเป็นประธานบริษัท ชายชราที่มองเห็นพรสวรรค์ในตัวของกรตั้งแต่เด็ก จึงชักนำให้กรเข้าสู่วงการที่มีแต่การประกอบหุ่นยนต์และเทคโนโลยีทันสมัย และคิดที่จะให้กรสืบสานต่อเจตนาของตนต่อไปในอนาคต
ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่ไมเคิลวางไว้ก็คงดี ถ้าไม่มีเด็กหนุ่มอายุเท่ากับกรแอบอ้างว่าตนเป็นหลานที่แท้จริง ศึกการแย่งชิงตำแหน่งว่าที่ประธานในบริษัทจึงเกิดขึ้น
การแย่งชิงธรรมดาของเด็กวัยรุ่นก็แค่เด็กแย่งชิงสิ่งของ แต่ทุกอย่างไม่ใช่แค่แย่งตำแหน่งแต่เป็นการนำชีวิตของตนเองมาแขวนบนเส้นด้าย อันตรายจึงเกิดกับหนุ่มน้อยที่ชื่อ กร โดยมีเบื้องหลังที่เป็นปริศนากับเหตุการณ์ที่กรเฉียดตายทุกครั้ง และทุกครั้งมักจะมีบางสิ่งมาช่วยเขาไว้ให้รอดชีวิตมาได้
กรมีหุ่นยนต์สุนัขอยู่ตัวหนึ่ง เขารักมันมาก รักจนหุ่นยนต์ตัวนี้กลับมีจิตใจและต้องการอยู่เคียงข้างทุกที่ที่มีกร ติดเพียงว่าไม่ใช่มนุษย์ที่มีเนื้อหนังภายในมีแต่เหล็กกับอะไหล่ มีเพียงน้ำมันหล่อเลี้ยงให้เป็นพลังงานและชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวให้ทำตามโปรแกรมของคนสร้าง
ความปรารถนาของหุ่นยนต์สุนัขที่ชื่อว่า ดุ๊กดิกจะเป็นจริงไหมแล้วกรจะรอดพ้นจากศึกการแย่งชิงบริษัทของไมเคิลหรือไม่ ติดตามต่อในเนื้อเรื่องเลยค่ะ
Tags: สุนัข หุ่นยนต์ แฟนตาซี มหาวิทยาลัย อนาคต
ตอน: เพื่อนใหม่
ช่วงเวลาก่อนเข้ามหาวิทยาลัย เป็นอะไรที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จอมทัพก็ต้องเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนกันและยังเปิดก่อนกร 1 วัน พวกเราสองคนเรียนกันคนละที่ อาจเป็นเพราะเป้าหมายต่างกันจึงไม่สามารถไปด้วยกันได้ จอมทัพมีภาระหน้าที่ที่ลูกชายเพียงคนเดียวอย่างเขาต้องรับภาระไป ส่วนกรก็ได้ทำตามความฝันและติดตามปู่ไมเคิล เพราะปู่ไมเคิลรับเขาเป็นหลานไว้สืบทอดธุรกิจแทนเพียงแต่ไม่ได้เป็นทางนิตินัย อาจจะมีบางอย่างที่ปู่ไมเคิลไม่สามารถบอกได้ในเรื่องนั้นกรไม่สนใจเพราะถึงอย่างไรเขาก็ยังมีครอบครัวคอยดูแล และที่สำคัญเขาก็หลงรักในสิ่งที่กำลังทำอยู่
"ไปก่อนนะ" กรลูบหัวดุ๊กดิกไปมา หลังจากวันที่ซ่อมแซมและคิดว่าทำผิดพลาด พอกลับเข้ามาอีกครั้ง เจ้าสุนัขหุ่นยนต์ก็ได้มีชีวิตเหมือนเดิม
"อยู่เฝ้าบ้านนะ เลิกเรียนแล้วจะรีบกลับมา"
ดุ๊กดิกกระดิกหางไปมาและนั่งรอหน้าประตู รอจนกว่ากรจะปิดประตูออกจากบ้านไป
"ผมจะรอ" เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากของหุ่นยนต์สุนัข แม้จะแปลกแต่ก็คงไม่มีใครสนใจหรือได้ยิน
ทางด้านกร เขากำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อหาห้องเรียน ยอมรับว่าหลงทางเพราะมหาวิทยาลัยของปู่ไมเคิลใหญ่จนหาห้องแทบไม่เจอ
"หลงทางเหมือนกันสินะ"
เสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้กรต้องหันมามองคนที่ทักเขา ชายหนุ่มคนนี้อายุไม่ต่างจากกร ทั้งขนาดตัวและรูปร่างก็ยังใกล้เคียงกัน เพียงแต่หน้าตาและสีผมออกไปทางโซนชาวยุโรป ที่สำคัญดวงตาสีฟ้ากับสีผมสีทองดูคล้ายกับปู่ไมเคิล
"ขอไปด้วยคนได้ไหมครับ" เพื่อนร่วมหลงทางถามด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
"อืม" กรขานรับ ภายในใจคิดว่า ถ้าอยากไปด้วยกันเขาก็ไม่ว่าอะไร
ตลอดการเดินหาห้องเรียน เขาก็พยายามไม่สนใจสีตากับผมมากนักแม้จะเหมือนปู่ไมเคิลก็ตาม ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้คิดจะสนิทอยู่แล้ว
"คุณเรียนห้องไหนครับ"
"1020" กรบอกหนุ่มน้อยคนนั้นไปแต่ในใจรู้สึกสงสัยอย่างอื่นมากกว่าเพราะเล่นเดินตามเขามาติดๆ
ในที่สุดกรก็มาหยุดที่ห้องเรียน 1020 เป็นการเดินหลงที่ยาวนานจริงๆ แถมมีคนยิ้มแป้นยืนอยู่ข้างๆ เขาอีก
"นั่งด้วยนะ" เพื่อนร่วมหลงทางคนนั้นบอกกับกร
กรได้แต่พยักหน้าและยิ้มกลับ เขาแค่มาเรียนแล้วก็รีบกลับบ้านก็เท่านั้น รู้สึกเป็นห่วงเจ้าดุ๊กดิกด้วยว่าจะไม่เสียอีก อะไหล่ที่ใช้ซ่อมก็ไม่มีรุ่นนี้แล้ว อาจเพราะเป็นหุ่นยนต์สุนัขรุ่นแรกและรุ่นตัวอย่างที่ทำออกมามีเพียงตัวเดียวในโลกที่เหมือนสุนัขจริงมากที่สุด
"เฮ้อ..." วันนี้ทำไมเขาถึงไม่มีสมาธิหรือเป็นเพราะเนื้อหาที่อาจารย์สอน เขาเรียนรู้มาหมดแล้ว
"เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงของชายหนุ่มที่หลงทางมากับกรถามขึ้น
"เปล่า กำลังคิดว่ายากจัง" กรโกหกแล้วหันไปมองอาจารย์ที่กำลังตั้งใจสอนพื้นฐานอย่างจริงจัง จนคนในห้องเรียนนั่งตัวตรงกันเป็นแถวๆ
"จริง ยากจริง" เขาบอกกร
กรเหล่มองเพื่อนร่วมหลงทางอย่างเงียบๆ ก็ไม่แปลกถ้าเพิ่งศึกษาใหม่ๆ ส่วนเขาเพียงแค่โชคดีกว่าใครได้เรียนรู้ก่อนก็แค่นั้น เนื้อหาทั้งหมดที่อาจารย์สอน เขาเรียนรู้มาหมดแล้วจึงทำการบ้านได้ไม่ยาก จะทำให้เสร็จในคาบเรียนเลยก็ยังได้ แต่ต้องใจเย็นๆ การมาอยู่ที่นี่ เขาไม่ควรทำตัวให้เป็นจุดเด่นและแสดงออกถึงความเก่งของตัวเองเด็ดขาด
"เลิกเรียนแล้วไปไหน" เพื่อนจำเป็นของกรทักขึ้น
"กลับบ้าน" กรตอบพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋า เขาไม่จำเป็นต้องไปเที่ยวไหนเพราะมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าการไปเที่ยวกับคนอื่น
"ถ้าแบบนั้น ค่อยเดินเที่ยววันอื่นแล้วกัน" รอยยิ้มใสๆ ไร้พิษภัยทำให้กรยิ้มกลับไป
"ผมชื่อ ออสติน คุณล่ะ" ออสตินแนะนำตัวกับกรก่อนแยกย้าย และเขาก็คาดหวังว่ากรจะตอบรับความเป็นเพื่อนของเขา
"ผมชื่อกร"
ถ้าย้อนกลับไปตั้งแต่เช้าออสตินมักจะชวนกรคุยตลอดแต่กรก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม ถามคำตอบคำตามแบบฉบับของเขา
"พรุ่งนี้เรายังเรียนห้องเดิมอยู่ ยังไงแล้วตอนเช้าเราสองคนนัดทานข้าวเช้าด้วยกันไหมครับ" ออสตินเอ่ยชวน
"อืม ก็ได้" กรตอบส่งๆ ไป แต่ในใจคิดอยู่แล้วว่าจะดื่มแค่กาแฟ
"แล้ว มีใครมารับไหม"
"ไม่มี" กรตอบ
และแล้วก็เป็นคำตอบที่ชวนเหงา แต่ถึงอย่างไรคนอย่างกรก็ไม่สนใจว่าคนที่อยู่รอบตัวของเขาจะรู้สึกหรือคิดแบบไหน ขอแค่ผ่านวันนี้ไปได้ก็เพียงพอแล้ว แม้มันจะน่าเบื่อก็ตาม
"ไปก่อนนะ" กรลูบหัวดุ๊กดิกไปมา หลังจากวันที่ซ่อมแซมและคิดว่าทำผิดพลาด พอกลับเข้ามาอีกครั้ง เจ้าสุนัขหุ่นยนต์ก็ได้มีชีวิตเหมือนเดิม
"อยู่เฝ้าบ้านนะ เลิกเรียนแล้วจะรีบกลับมา"
ดุ๊กดิกกระดิกหางไปมาและนั่งรอหน้าประตู รอจนกว่ากรจะปิดประตูออกจากบ้านไป
"ผมจะรอ" เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากของหุ่นยนต์สุนัข แม้จะแปลกแต่ก็คงไม่มีใครสนใจหรือได้ยิน
ทางด้านกร เขากำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อหาห้องเรียน ยอมรับว่าหลงทางเพราะมหาวิทยาลัยของปู่ไมเคิลใหญ่จนหาห้องแทบไม่เจอ
"หลงทางเหมือนกันสินะ"
เสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้กรต้องหันมามองคนที่ทักเขา ชายหนุ่มคนนี้อายุไม่ต่างจากกร ทั้งขนาดตัวและรูปร่างก็ยังใกล้เคียงกัน เพียงแต่หน้าตาและสีผมออกไปทางโซนชาวยุโรป ที่สำคัญดวงตาสีฟ้ากับสีผมสีทองดูคล้ายกับปู่ไมเคิล
"ขอไปด้วยคนได้ไหมครับ" เพื่อนร่วมหลงทางถามด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
"อืม" กรขานรับ ภายในใจคิดว่า ถ้าอยากไปด้วยกันเขาก็ไม่ว่าอะไร
ตลอดการเดินหาห้องเรียน เขาก็พยายามไม่สนใจสีตากับผมมากนักแม้จะเหมือนปู่ไมเคิลก็ตาม ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้คิดจะสนิทอยู่แล้ว
"คุณเรียนห้องไหนครับ"
"1020" กรบอกหนุ่มน้อยคนนั้นไปแต่ในใจรู้สึกสงสัยอย่างอื่นมากกว่าเพราะเล่นเดินตามเขามาติดๆ
ในที่สุดกรก็มาหยุดที่ห้องเรียน 1020 เป็นการเดินหลงที่ยาวนานจริงๆ แถมมีคนยิ้มแป้นยืนอยู่ข้างๆ เขาอีก
"นั่งด้วยนะ" เพื่อนร่วมหลงทางคนนั้นบอกกับกร
กรได้แต่พยักหน้าและยิ้มกลับ เขาแค่มาเรียนแล้วก็รีบกลับบ้านก็เท่านั้น รู้สึกเป็นห่วงเจ้าดุ๊กดิกด้วยว่าจะไม่เสียอีก อะไหล่ที่ใช้ซ่อมก็ไม่มีรุ่นนี้แล้ว อาจเพราะเป็นหุ่นยนต์สุนัขรุ่นแรกและรุ่นตัวอย่างที่ทำออกมามีเพียงตัวเดียวในโลกที่เหมือนสุนัขจริงมากที่สุด
"เฮ้อ..." วันนี้ทำไมเขาถึงไม่มีสมาธิหรือเป็นเพราะเนื้อหาที่อาจารย์สอน เขาเรียนรู้มาหมดแล้ว
"เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงของชายหนุ่มที่หลงทางมากับกรถามขึ้น
"เปล่า กำลังคิดว่ายากจัง" กรโกหกแล้วหันไปมองอาจารย์ที่กำลังตั้งใจสอนพื้นฐานอย่างจริงจัง จนคนในห้องเรียนนั่งตัวตรงกันเป็นแถวๆ
"จริง ยากจริง" เขาบอกกร
กรเหล่มองเพื่อนร่วมหลงทางอย่างเงียบๆ ก็ไม่แปลกถ้าเพิ่งศึกษาใหม่ๆ ส่วนเขาเพียงแค่โชคดีกว่าใครได้เรียนรู้ก่อนก็แค่นั้น เนื้อหาทั้งหมดที่อาจารย์สอน เขาเรียนรู้มาหมดแล้วจึงทำการบ้านได้ไม่ยาก จะทำให้เสร็จในคาบเรียนเลยก็ยังได้ แต่ต้องใจเย็นๆ การมาอยู่ที่นี่ เขาไม่ควรทำตัวให้เป็นจุดเด่นและแสดงออกถึงความเก่งของตัวเองเด็ดขาด
"เลิกเรียนแล้วไปไหน" เพื่อนจำเป็นของกรทักขึ้น
"กลับบ้าน" กรตอบพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋า เขาไม่จำเป็นต้องไปเที่ยวไหนเพราะมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าการไปเที่ยวกับคนอื่น
"ถ้าแบบนั้น ค่อยเดินเที่ยววันอื่นแล้วกัน" รอยยิ้มใสๆ ไร้พิษภัยทำให้กรยิ้มกลับไป
"ผมชื่อ ออสติน คุณล่ะ" ออสตินแนะนำตัวกับกรก่อนแยกย้าย และเขาก็คาดหวังว่ากรจะตอบรับความเป็นเพื่อนของเขา
"ผมชื่อกร"
ถ้าย้อนกลับไปตั้งแต่เช้าออสตินมักจะชวนกรคุยตลอดแต่กรก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม ถามคำตอบคำตามแบบฉบับของเขา
"พรุ่งนี้เรายังเรียนห้องเดิมอยู่ ยังไงแล้วตอนเช้าเราสองคนนัดทานข้าวเช้าด้วยกันไหมครับ" ออสตินเอ่ยชวน
"อืม ก็ได้" กรตอบส่งๆ ไป แต่ในใจคิดอยู่แล้วว่าจะดื่มแค่กาแฟ
"แล้ว มีใครมารับไหม"
"ไม่มี" กรตอบ
และแล้วก็เป็นคำตอบที่ชวนเหงา แต่ถึงอย่างไรคนอย่างกรก็ไม่สนใจว่าคนที่อยู่รอบตัวของเขาจะรู้สึกหรือคิดแบบไหน ขอแค่ผ่านวันนี้ไปได้ก็เพียงพอแล้ว แม้มันจะน่าเบื่อก็ตาม
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ธ.ค. 2563, 01:54:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ธ.ค. 2563, 01:54:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 327
| << ก่อนเปิดเทอม | แปลกหรือเคยชิน >> |