คืนหลอนในวันหยุด - จบ
กลางคืนใช่ว่าจะมีเพียงแต่เรา อาจมีสิ่งที่มองไม่เห็นวนเวียนอยู่รอบกาย ถึงคุณจะมองไม่เห็น ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นคุณ เตรียมพบกับสิ่งลี้ลับที่ไม่สามารถมองหรือสัมผัสได้จากเรื่องนี้
Tags: คินวันหยุด วิญญาณ ขนหัวลุก
ตอน: เอาตัวไป
ความเชื่อบางอย่างที่เกิดขึ้นกับครอบครัวบางคนอาจจะเป็นจริงตามที่พวกเขาเก็บกันไว้ อย่างกับครอบครัวของซัน ซันเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของพ่อศินและแม่ทราย พวกเขาทั้งรักและถนอมลูกชายจนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
"พ่อครับ" ซันเดินเข้ามาหาผู้เป็นบิดาพร้อมกับกระดาษหนึ่งแผ่น เขาวางบนโต๊ะทำงานของพ่อศิน
"กระดาษอะไรซัน" ศินมองกระดาษของลูกชาย
"ผมสอบเข้าวิทยาลัยได้ครับ" มหาวิทยาลัยในฝันของเขา
"เก่งมากลูก แบบนี้ต้องไปฉลอง วันนี้พ่อเลี้ยง"
"ครับพ่อ"
ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความปีติยินดีนั้น ซันได้ขอไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วเกิดการทะเลาะกันเกิดขึ้น เนื่องจากเพื่อนคนนั้นของซันเป็นคนที่พ่อไม่ชอบ
"ยังคบกับมันอยู่อีกงั้นหรือ"
"ครับ ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีหรือไม่น่าคบไม่ใช่หรือครับ"
"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงแทนไอ้เด็กนั่นแล้วหรือไง เด็กแบบนั้นใช่คนที่ควรคบไหม คิดดูดี ๆ" ศินทุบโต๊ะและลุกกลับขึ้นห้อง ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวอึมครึมขึ้นทันที
"ผมอิ่มแล้วครับ" อาหารที่พ่อศินสั่งให้มาส่งไม่มีจานไหนพร่องลงไปเลย
แม่ทรายมองลูกชายเศร้า เธอจึงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นปลอบ แม้ผู้เป็นสามีจะเก็บอารมณ์ไม่เป็นเพียงใด เธอเข้าใจถึงความเป็นห่วงลูกชายของเขา เรื่องอื่นเธอไม่เคยตำหนิหรือห้ามแต่เพื่อนคนนี้เธอเห็นด้วยกับสามี
เหตุเกิดเมื่อสองปีก่อน ซันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน คนหนึ่งชื่อ เมฆ ส่วนอีกคนชื่อ ฟ้า เป็นฝาแฝดชายหญิงและเรียนอยู่ห้องเดียวกับซันทั้งคู่ ทั้งสองเคยเข้าออกบ้านของซันจนเป็นเรื่องเคยชิน แต่แล้ววันหนึ่ง เมฆชวนฟ้าและซันไปเที่ยวในสถานที่อับโคจรจนเป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาทจนเรื่องถึงตำรวจ ฟ้าบาดเจ็บและเสียชีวิตในเวลาต่อมา เมื่อพ่อศินกับแม่ทรายรับรู้เข้า ซันถูกห้ามไม่ให้คบกับเมฆที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด
ถึงจะถูกห้ามเพียงใด คนเคยสนิทกันยังไงมิตรภาพคงไม่อาจลบเลือนไปได้
วันนี้เป็นอีกวันที่ทั้งสองนัดเจอกัน แม้ว่าเมฆจะถูกย้ายโรงเรียนไปแล้วก็ตาม
"มึงทะเลาะกับพ่อเรื่องกูอีกแล้วใช่ไหมวะ" เมฆหันไปถามเพื่อนอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสีหน้าไม่ซบอารมณ์ของซัน
"อืม ช่วงนี้ถี่จนไม่อยากอยู่บ้านแล้วว่ะ"
"กูขอโทษ" เมฆยิ้มน้อยๆ แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
แม้ซันจะรู้ดีว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ เขาก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับเมฆเหมือนเดิม
"วันนี้เป็นวันเกิดมึงไม่ใช่หรือไง" ซันนั่งบนต้นไม้ใหญ่ข้างเมฆที่กำลังแช่เท้าเล่น
"อืม วันเกิดฟ้าด้วย" แม้แฝดของเขาจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่ความรู้สึกยังคงมีอยู่
เมฆนั่งมองผิวน้ำเพลินๆ จนแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ตรงดิ่งเข้ามาทักทายพวกเขา
"จิๆ พวกลูกหมา มานั่งทำอะไรตรงถิ่นพวกกูวะ" ชายหนุ่มหนึ่งคนกับลูกสมุนอีกสาม เดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางกวน
"งานเข้าแล้ว เอาไงดีวะ มึงรีบคิดสิ" ซันสะกิด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ทางตัน
"จะเอาไงล่ะ กระโดดสิวะ" เมฆรีบลุกขึ้นยืนและดึงซันให้กระโดดหนีลงน้ำทันที ก่อนที่พวกหมาหมู่จะเดินมาถึง
การกระโดดน้ำหนีอริในครั้งนี้ เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากที่สุดในชีวิตของเมฆ เพราะเขาขึ้นฝั่งมาได้เพียงคนเดียว
"ไอ้ซัน ไม่ตลกนะโว้ย"
เสียงเรียกและร้องดังก้องไปทั่ว เขาพยายามว่ายและดำลงไปหาอยู่นานก็ไม่สามารถหาเจอได้
เมื่อเรื่องถึงหูพ่อศินกับแม่ทรายทุกอย่างก็ยิ่งแย่ไปหมด และเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก็ไม่สามารถหาร่างไร้วิญญาณของซัน จนต้องให้ผู้รู้ทำการขอเพื่อเปิดทางให้นำศพของเขาขึ้นจากน้ำ
เพียงไม่กี่นาที ทีมกู้ภัยก็สามารถหาเจอ ร่างไร้วิญญาณของหนุ่มน้อยถูกนำขึ้นเรือ เลือดสีแดงออกจากหู ตา จมูก รวมทั้งทวารทั้งหมดในร่างกายถูกเปิดออก ใบหน้าที่ขาวซีดแต่ตายังไม่ปิดสนิท ได้จ้องมองมายังเมฆที่ยืนมองอยู่บนฝั่ง
เวลาผ่านไปจากสัปดาห์เป็นเดือน เมฆไม่สามารถลืมภาพเพื่อนรักที่ตายจากเขาไปได้ แม้ข่าวชวนหลอนต่างๆ จะถูกเล่าขานกันภายในโรงเรียนก็ตาม บางคนก็เชื่อ บางคนก็ไม่เชื่อ
และคนที่เสียใจที่สุดคงเป็นพ่อศินกับแม่ทราย ความลับที่พวกเขาไม่เคยบอกใครว่าลูกของเขาเกิดมาได้อย่างไร คงเป็นความรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตเพราะพวกเขาได้ขอลูกจากสถานที่หนึ่ง และเคยถูกเตือนไว้ว่า ลูกที่กำเนิดมานั้น ถ้าดูแลไม่ดีก็จะนำกลับไป
ย้อนกลับไปในวันเกิดเหตุ ชาวบ้านฝั่งตรงข้ามได้เล่าให้ฟังว่า เมื่อร่างไร้วิญญาณของซันได้ถูกพบเข้า พวกเขาเห็นหญิงสาวผมยาวยืนเหยียบบนอกของเขา บ้างก็ว่าเป็นผีพราย บ้างก็ว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่ให้เขาตาย ไม่ว่าจะพูดหรือคิดกันไปยังไง คนที่รู้ดีที่สุดก็คงเป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็นว่าอะไรทำให้เกิดการสูญเสียกันแน่
"พ่อครับ" ซันเดินเข้ามาหาผู้เป็นบิดาพร้อมกับกระดาษหนึ่งแผ่น เขาวางบนโต๊ะทำงานของพ่อศิน
"กระดาษอะไรซัน" ศินมองกระดาษของลูกชาย
"ผมสอบเข้าวิทยาลัยได้ครับ" มหาวิทยาลัยในฝันของเขา
"เก่งมากลูก แบบนี้ต้องไปฉลอง วันนี้พ่อเลี้ยง"
"ครับพ่อ"
ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความปีติยินดีนั้น ซันได้ขอไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วเกิดการทะเลาะกันเกิดขึ้น เนื่องจากเพื่อนคนนั้นของซันเป็นคนที่พ่อไม่ชอบ
"ยังคบกับมันอยู่อีกงั้นหรือ"
"ครับ ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีหรือไม่น่าคบไม่ใช่หรือครับ"
"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงแทนไอ้เด็กนั่นแล้วหรือไง เด็กแบบนั้นใช่คนที่ควรคบไหม คิดดูดี ๆ" ศินทุบโต๊ะและลุกกลับขึ้นห้อง ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวอึมครึมขึ้นทันที
"ผมอิ่มแล้วครับ" อาหารที่พ่อศินสั่งให้มาส่งไม่มีจานไหนพร่องลงไปเลย
แม่ทรายมองลูกชายเศร้า เธอจึงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นปลอบ แม้ผู้เป็นสามีจะเก็บอารมณ์ไม่เป็นเพียงใด เธอเข้าใจถึงความเป็นห่วงลูกชายของเขา เรื่องอื่นเธอไม่เคยตำหนิหรือห้ามแต่เพื่อนคนนี้เธอเห็นด้วยกับสามี
เหตุเกิดเมื่อสองปีก่อน ซันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน คนหนึ่งชื่อ เมฆ ส่วนอีกคนชื่อ ฟ้า เป็นฝาแฝดชายหญิงและเรียนอยู่ห้องเดียวกับซันทั้งคู่ ทั้งสองเคยเข้าออกบ้านของซันจนเป็นเรื่องเคยชิน แต่แล้ววันหนึ่ง เมฆชวนฟ้าและซันไปเที่ยวในสถานที่อับโคจรจนเป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาทจนเรื่องถึงตำรวจ ฟ้าบาดเจ็บและเสียชีวิตในเวลาต่อมา เมื่อพ่อศินกับแม่ทรายรับรู้เข้า ซันถูกห้ามไม่ให้คบกับเมฆที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด
ถึงจะถูกห้ามเพียงใด คนเคยสนิทกันยังไงมิตรภาพคงไม่อาจลบเลือนไปได้
วันนี้เป็นอีกวันที่ทั้งสองนัดเจอกัน แม้ว่าเมฆจะถูกย้ายโรงเรียนไปแล้วก็ตาม
"มึงทะเลาะกับพ่อเรื่องกูอีกแล้วใช่ไหมวะ" เมฆหันไปถามเพื่อนอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสีหน้าไม่ซบอารมณ์ของซัน
"อืม ช่วงนี้ถี่จนไม่อยากอยู่บ้านแล้วว่ะ"
"กูขอโทษ" เมฆยิ้มน้อยๆ แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
แม้ซันจะรู้ดีว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ เขาก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับเมฆเหมือนเดิม
"วันนี้เป็นวันเกิดมึงไม่ใช่หรือไง" ซันนั่งบนต้นไม้ใหญ่ข้างเมฆที่กำลังแช่เท้าเล่น
"อืม วันเกิดฟ้าด้วย" แม้แฝดของเขาจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่ความรู้สึกยังคงมีอยู่
เมฆนั่งมองผิวน้ำเพลินๆ จนแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ตรงดิ่งเข้ามาทักทายพวกเขา
"จิๆ พวกลูกหมา มานั่งทำอะไรตรงถิ่นพวกกูวะ" ชายหนุ่มหนึ่งคนกับลูกสมุนอีกสาม เดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางกวน
"งานเข้าแล้ว เอาไงดีวะ มึงรีบคิดสิ" ซันสะกิด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ทางตัน
"จะเอาไงล่ะ กระโดดสิวะ" เมฆรีบลุกขึ้นยืนและดึงซันให้กระโดดหนีลงน้ำทันที ก่อนที่พวกหมาหมู่จะเดินมาถึง
การกระโดดน้ำหนีอริในครั้งนี้ เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากที่สุดในชีวิตของเมฆ เพราะเขาขึ้นฝั่งมาได้เพียงคนเดียว
"ไอ้ซัน ไม่ตลกนะโว้ย"
เสียงเรียกและร้องดังก้องไปทั่ว เขาพยายามว่ายและดำลงไปหาอยู่นานก็ไม่สามารถหาเจอได้
เมื่อเรื่องถึงหูพ่อศินกับแม่ทรายทุกอย่างก็ยิ่งแย่ไปหมด และเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก็ไม่สามารถหาร่างไร้วิญญาณของซัน จนต้องให้ผู้รู้ทำการขอเพื่อเปิดทางให้นำศพของเขาขึ้นจากน้ำ
เพียงไม่กี่นาที ทีมกู้ภัยก็สามารถหาเจอ ร่างไร้วิญญาณของหนุ่มน้อยถูกนำขึ้นเรือ เลือดสีแดงออกจากหู ตา จมูก รวมทั้งทวารทั้งหมดในร่างกายถูกเปิดออก ใบหน้าที่ขาวซีดแต่ตายังไม่ปิดสนิท ได้จ้องมองมายังเมฆที่ยืนมองอยู่บนฝั่ง
เวลาผ่านไปจากสัปดาห์เป็นเดือน เมฆไม่สามารถลืมภาพเพื่อนรักที่ตายจากเขาไปได้ แม้ข่าวชวนหลอนต่างๆ จะถูกเล่าขานกันภายในโรงเรียนก็ตาม บางคนก็เชื่อ บางคนก็ไม่เชื่อ
และคนที่เสียใจที่สุดคงเป็นพ่อศินกับแม่ทราย ความลับที่พวกเขาไม่เคยบอกใครว่าลูกของเขาเกิดมาได้อย่างไร คงเป็นความรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตเพราะพวกเขาได้ขอลูกจากสถานที่หนึ่ง และเคยถูกเตือนไว้ว่า ลูกที่กำเนิดมานั้น ถ้าดูแลไม่ดีก็จะนำกลับไป
ย้อนกลับไปในวันเกิดเหตุ ชาวบ้านฝั่งตรงข้ามได้เล่าให้ฟังว่า เมื่อร่างไร้วิญญาณของซันได้ถูกพบเข้า พวกเขาเห็นหญิงสาวผมยาวยืนเหยียบบนอกของเขา บ้างก็ว่าเป็นผีพราย บ้างก็ว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่ให้เขาตาย ไม่ว่าจะพูดหรือคิดกันไปยังไง คนที่รู้ดีที่สุดก็คงเป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็นว่าอะไรทำให้เกิดการสูญเสียกันแน่
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ก.ค. 2564, 22:36:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ก.ค. 2564, 22:36:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 420
| << อยู่ค่าย |