คืนหลอนในวันหยุด - จบ
กลางคืนใช่ว่าจะมีเพียงแต่เรา อาจมีสิ่งที่มองไม่เห็นวนเวียนอยู่รอบกาย ถึงคุณจะมองไม่เห็น ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นคุณ เตรียมพบกับสิ่งลี้ลับที่ไม่สามารถมองหรือสัมผัสได้จากเรื่องนี้
Tags: คินวันหยุด วิญญาณ ขนหัวลุก
ตอน: อยู่ค่าย
ค่ายของชั้นปีที่ทุกคนในคณะต้องเข้าร่วม ปีนี้ได้ตั้งแคมป์ที่ป่า 3 วัน 2 คืน และกิจกรรมก็ดำเนินไปตามแผนงาน
"คืนนี้มีการแสดงรำไทย" หยกหันไปคุยกับเพื่อน
เพื่อนสนิทของเธอชื่อ หมวย ทั้งสองสอบเข้าได้คณะเดียวกันและสนิทกันตั้งแต่เรียนคาบแรก
"การแสดงของพี่ปีสองใช่มะ" หมวยถาม
"ใช่ พวกเราก็รีบกินข้าวกันเถอะ" หยกบอก
ทั้งสองรับผิดชอบอาหารที่ตักมาให้ทันไปอาบน้ำ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงปีหนึ่งจะต้องไปรวมตัวกันตามคำสั่งของรุ่นพี่ เมื่อเวลานั้นมาถึงทุกคนก็นั่งประจำที่ของตัวเองเพื่อชื่นชมการแสดง ส่วนหมวยกับหยกได้นั่งอยู่ในโซนที่มองเห็นชัดที่สุด
การแสดงที่แสนน่าเบื่อในความคิดของหยก เธอหันไปมองเพื่อนของเธอที่กำลังนั่งดูอย่างตั้งใจ สิ่งที่เห็นคือหน้าตาของหมวยกำลังจดจ้องไปบางอย่างที่ไม่ใช่ตำแหน่งของนางรำ การแสดงฟ้อนรำของพี่ปีสองมีเพียงคนเดียวและเธอเห็นเพียงแค่นั้น
"หมวย" หยกเรียกเพราะเพื่อนของเธอกำลังทำหน้าตาน่ากลัวในความมืดสลัว แต่เพื่อนไม่ยอมตอบยังคงนั่งนิ่งจ้องมองไปยังจุดหนึ่งในเวทีการแสดงที่ถูกจัดขึ้นบนพื้นดิน
"ไอ้หมวย อย่าทำให้กลัวสิ" เขย่าเบาๆ และเรียกอีกครั้งจนเจ้าตัวต้องหันมามอง
"มีอะไร"
"หมวยนั่นแหละเป็นอะไร" หยกขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" หมวยตอบแล้วหันกลับไปดูการแสดงเหมือนเดิม
หยกได้มองเพื่อนรักแปลกไป ตำแหน่งการมองของหมวยทำให้เธอขนลุกจนอยากให้การแสดงในค่ำคืนนี้จบลงเสียที
เพียงไม่นานนางรำได้เกิดอาการแปลกๆ และล้มลง ทำให้ทุกคนรวมถึงอาจารย์รีบลุกขึ้น อาจารย์ที่ทำหน้าที่ในการปฐมพยาบาลก็รีบเข้าไปช่วย แผนงานในวันนี้ก็ได้พังลงไป
หยกเป็นหนึ่งในนั้นที่ลุกไปดูรุ่นพี่จึงลืมหมวยไปเสียสนิท พอนึกออกอีกทีทุกคนก็แยกย้ายกลับห้องนอนกันไปหมดแล้ว
"บ้าชะมัดเรา ลืมหมวยจนได้" เกาหัวเดินตามหาเพื่อน เพราะไม่เห็นในห้องนอน เธอจึงเดินกลับมาหาบริเวณที่จัดการแสดง
"หมวย!" เธอตะโกนเสียงดังเพื่อให้เพื่อนได้ยิน แต่เพื่อนของเธอกลับนั่งนิ่งและจ้องมองไปยังบริเวณที่ว่างเปล่า
"หมวย นั่งทำอะไรตรงนี้" หยกเดินเข้าไปใกล้ เธอรู้สึกแปลกกับบรรยากาศที่เย็นยะเยือก
"หมวย" เรียกและเขย่าตัวเพื่อนอีกครั้ง และหมวยก็ได้หันมาทันทีแต่ดวงตาของหมวยสีขาวน่ากลัวจนน่าตกใจ
เสียงกรี๊ดที่ไม่สามารถเปล่งออกมาได้ ประหนึ่งเหมือนถูกบังคับให้นั่งข้างเพื่อนของเธอเพื่อให้ดูอะไรบางอย่างที่เธอมองไม่เห็น
เพียงแค่เธอนั่งลง ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น นางรำหกคนกำลังแสดงท่าทางฟ้อนรำอย่างชำนาญกับผู้คนล้อมรอบจำนวนหนึ่งกำลังนั่งดู ยิ่งมองยิ่งขนลุกชัน เธอพยายามหันไปมองเพื่อนแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้ตามใจและคิดว่าเพื่อนของเธอก็คงไม่ต่างกัน
ไม่รู้ว่าการอดทนนั่งดูสิ่งที่ถูกบังคับนั้นยาวนานเท่าไหร่ สายตาของนางรำแต่ละคู่จับจ้องมาทางพวกเธอ ท่วงท่าทำนองต่างๆ ยิ่งอยากตื่นจากฝันร้าย ขอเพียงแค่ให้ผ่านพ้นไปเร็วๆ และมีชีวิตรอดจากความกลัวตรงจุดนี้ไปให้ได้
"พวกเธอเป็นอะไรไหม"
เสียงจากสวรรค์ปลุกให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์ความหลอน และพวกเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้เป็นเวลาเช้า ใบหน้าความกังวลของอาจารย์และเพื่อนหลายคนเด่นชัดขึ้น
ตั้งแต่หลุดพ้นจากฝันร้ายที่ไม่เหมือนฝันในคืนนั้น สองสาวเพื่อนสนิทก็ขอลากลับบ้านโดยมีผู้ปกครองมารับ สิ่งที่อยากบอกและอยากเล่าให้คนรอบตัวฟังต้องหยุดไป เมื่อคิดได้ว่าการไม่พูดออกมาอาจจะดีกว่า
"คืนนี้มีการแสดงรำไทย" หยกหันไปคุยกับเพื่อน
เพื่อนสนิทของเธอชื่อ หมวย ทั้งสองสอบเข้าได้คณะเดียวกันและสนิทกันตั้งแต่เรียนคาบแรก
"การแสดงของพี่ปีสองใช่มะ" หมวยถาม
"ใช่ พวกเราก็รีบกินข้าวกันเถอะ" หยกบอก
ทั้งสองรับผิดชอบอาหารที่ตักมาให้ทันไปอาบน้ำ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงปีหนึ่งจะต้องไปรวมตัวกันตามคำสั่งของรุ่นพี่ เมื่อเวลานั้นมาถึงทุกคนก็นั่งประจำที่ของตัวเองเพื่อชื่นชมการแสดง ส่วนหมวยกับหยกได้นั่งอยู่ในโซนที่มองเห็นชัดที่สุด
การแสดงที่แสนน่าเบื่อในความคิดของหยก เธอหันไปมองเพื่อนของเธอที่กำลังนั่งดูอย่างตั้งใจ สิ่งที่เห็นคือหน้าตาของหมวยกำลังจดจ้องไปบางอย่างที่ไม่ใช่ตำแหน่งของนางรำ การแสดงฟ้อนรำของพี่ปีสองมีเพียงคนเดียวและเธอเห็นเพียงแค่นั้น
"หมวย" หยกเรียกเพราะเพื่อนของเธอกำลังทำหน้าตาน่ากลัวในความมืดสลัว แต่เพื่อนไม่ยอมตอบยังคงนั่งนิ่งจ้องมองไปยังจุดหนึ่งในเวทีการแสดงที่ถูกจัดขึ้นบนพื้นดิน
"ไอ้หมวย อย่าทำให้กลัวสิ" เขย่าเบาๆ และเรียกอีกครั้งจนเจ้าตัวต้องหันมามอง
"มีอะไร"
"หมวยนั่นแหละเป็นอะไร" หยกขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" หมวยตอบแล้วหันกลับไปดูการแสดงเหมือนเดิม
หยกได้มองเพื่อนรักแปลกไป ตำแหน่งการมองของหมวยทำให้เธอขนลุกจนอยากให้การแสดงในค่ำคืนนี้จบลงเสียที
เพียงไม่นานนางรำได้เกิดอาการแปลกๆ และล้มลง ทำให้ทุกคนรวมถึงอาจารย์รีบลุกขึ้น อาจารย์ที่ทำหน้าที่ในการปฐมพยาบาลก็รีบเข้าไปช่วย แผนงานในวันนี้ก็ได้พังลงไป
หยกเป็นหนึ่งในนั้นที่ลุกไปดูรุ่นพี่จึงลืมหมวยไปเสียสนิท พอนึกออกอีกทีทุกคนก็แยกย้ายกลับห้องนอนกันไปหมดแล้ว
"บ้าชะมัดเรา ลืมหมวยจนได้" เกาหัวเดินตามหาเพื่อน เพราะไม่เห็นในห้องนอน เธอจึงเดินกลับมาหาบริเวณที่จัดการแสดง
"หมวย!" เธอตะโกนเสียงดังเพื่อให้เพื่อนได้ยิน แต่เพื่อนของเธอกลับนั่งนิ่งและจ้องมองไปยังบริเวณที่ว่างเปล่า
"หมวย นั่งทำอะไรตรงนี้" หยกเดินเข้าไปใกล้ เธอรู้สึกแปลกกับบรรยากาศที่เย็นยะเยือก
"หมวย" เรียกและเขย่าตัวเพื่อนอีกครั้ง และหมวยก็ได้หันมาทันทีแต่ดวงตาของหมวยสีขาวน่ากลัวจนน่าตกใจ
เสียงกรี๊ดที่ไม่สามารถเปล่งออกมาได้ ประหนึ่งเหมือนถูกบังคับให้นั่งข้างเพื่อนของเธอเพื่อให้ดูอะไรบางอย่างที่เธอมองไม่เห็น
เพียงแค่เธอนั่งลง ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น นางรำหกคนกำลังแสดงท่าทางฟ้อนรำอย่างชำนาญกับผู้คนล้อมรอบจำนวนหนึ่งกำลังนั่งดู ยิ่งมองยิ่งขนลุกชัน เธอพยายามหันไปมองเพื่อนแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้ตามใจและคิดว่าเพื่อนของเธอก็คงไม่ต่างกัน
ไม่รู้ว่าการอดทนนั่งดูสิ่งที่ถูกบังคับนั้นยาวนานเท่าไหร่ สายตาของนางรำแต่ละคู่จับจ้องมาทางพวกเธอ ท่วงท่าทำนองต่างๆ ยิ่งอยากตื่นจากฝันร้าย ขอเพียงแค่ให้ผ่านพ้นไปเร็วๆ และมีชีวิตรอดจากความกลัวตรงจุดนี้ไปให้ได้
"พวกเธอเป็นอะไรไหม"
เสียงจากสวรรค์ปลุกให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์ความหลอน และพวกเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้เป็นเวลาเช้า ใบหน้าความกังวลของอาจารย์และเพื่อนหลายคนเด่นชัดขึ้น
ตั้งแต่หลุดพ้นจากฝันร้ายที่ไม่เหมือนฝันในคืนนั้น สองสาวเพื่อนสนิทก็ขอลากลับบ้านโดยมีผู้ปกครองมารับ สิ่งที่อยากบอกและอยากเล่าให้คนรอบตัวฟังต้องหยุดไป เมื่อคิดได้ว่าการไม่พูดออกมาอาจจะดีกว่า
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 มิ.ย. 2564, 07:01:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 มิ.ย. 2564, 07:01:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 385
| << ห้องดนตรี | เอาตัวไป >> |