ไม่มีคำตอบ...จากหัวใจ
เมื่อความรักที่ได้มันไม่ได้มาจากหัวใจ นับประสาอะไรกับความมั่นคงที่จะตามมา ถ้าความรักและความปรารถนามันมาจากเงินตรา สิ่งที่ตามมามันก็คงคือเกมส์ เกมส์ของชีวิต รักแท้อยู่ที่ใด คำตอบอยู่ที่ไหน หามันให้เจอ
Tags: นรากร, โชติรส, ชาติชาย, เพลินพิศ, เมฆิน, ราชาวดี, ภมร, นันทิยา
ตอน: ตอนที่ 4 .. “ ความรักที่งอกงาม ”
ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย ไม่มีคำตอบ..จากหัวใจ
เป็นเพียงความบันเทิงในการฟัง เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพ ผู้ประพันธ์นิยาย .. วีณา
นิสัยฉันเปลี่ยนตามสันดานเธอ - จ๊ะ อาร์ สยาม
https://www.youtube.com/watch?v=UoEdAwGiiwg
ขอขอบคุณ คุณ จ๊ะ อาร์ สยาม จาก ค่าย อาร์ สยาม ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
ตอนที่ 4 .. “ ความรักที่งอกงาม ”
“เป็นไปไม่ได้ ก็ก่อนที่ดิฉันจะไป ดิฉันยังมานอนอยู่ที่นี่เลย ดิฉันจำได้ ที่นี่แน่นอนไม่ผิดบ้านหรอกค่ะ” ยังไงดาวก็ยืนยัน
“ดิฉันเข้าใจแล้ว พี่กุ้งของน้องชื่อจริงชื่อคุณนรากรหรือเปล่าค่ะ” ภรรยานึกอะไรขึ้นมาได้
“ใช่ค่ะ นรากร พี่รู้จักพี่กุ้งใช่ไหม ช่วยไปตามพี่กุ้งให้หนูหน่อยซิ บอกเขาว่า หนูชื่อดาว เมียพี่เค้ากลับมาแล้ว เราทะเลาะกันนิดหน่อย ก็เลยไม่ได้คุยกัน นะนะพี่นะ” ภรรยามองหน้าสามี สามีก็รีบบอกดาวไปทันทีก่อนที่อะไรๆมันจะไม่ทันการเพราะนี่มันก็มืดมากแล้ว
“คุณนรากรขายบ้านหลังนี้ให้เราแล้วครับ เมื่อ 5 ปีที่แล้ว คงหลังจากที่คุณไปออสเตรเลียนั่นแหละ แค่นี้นะครับ ผมสองคนขอตัว”
จากนั้นสองสามีภรรยาก็เดินกลับเข้าบ้านทันที ดาวเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจดังเปรี้ยง มือที่กำลูกกรงรั้วอยู่ๆก็เหมือนหมดแรง ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นนั่งพิงประตูรั้วทันที จะทำยังไงต่อไปดีหละทีนี้ คนที่รักก็หาไม่เจอเสียแล้ว จะไปตามหาหัวใจที่ไหนดีหละเนี่ย จะถามเมฆก็ไม่กล้า จะกลับไปมีความสัมพันธ์ต่อกับมอญก็เริ่มไม่สนิทใจแล้ว เมื่อรู้ว่าผัวตัวเองในปัจจุบันดันเป็นเพื่อนกับผัวเก่าตัวเอง ดาวค่อยๆรวบรวมแรงเท่าที่เหลืออยู่พาตัวเองกลับมาขึ้นรถแล้วขับออกไปจากตรงนั้น แต่ที่แน่ๆไม่ได้เข้าบ้านมอญแน่นอน เธอพุ่งตรงกลับไปยังบ้านพ่อของตัวเองก่อนในอันดับแรก แล้วจากนั้นค่อยว่ากันใหม่อีกที ว่าจะตั้งหลักยังไงดี
***** ฿฿฿฿฿ *****
ประมาณ 4 ทุ่ม เมฆขับรถมาส่งเพื่อนที่บ้านหลังจากดวลเบียร์กันมาจนชุ่มปอด มอญสังเกตุเห็นแล้วว่า รถเขาไม่อยู่ จึงหันหน้าไปบอกเมฆ “เป็นไง ผิดปากกูไหม ถ้าซื้อหวยกูรวยเละไปแล้ว บอกแล้วอีนี่มันต้องไม่อยู่ เอารถกูออกไปหาไอ้กุ้งแล้ว คงเจอหรอก”
“เอาน่า ช่างมันเถอะ อย่างที่กูบอก ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ กูส่งมึงแค่นี้นะ ดึกมากแล้วกูง่วงแล้วบายเพื่อน”
มอญลงมาจากรถแล้วเกาะที่หน้าต่างโบกมือลาเพื่อน “ขอบใจโว๊ยที่มาส่ง ขับรถกลับบ้านดีๆหละมึง แล้วเจอกัน”
“เออ แล้วเจอกัน” จากนั้น เมฆก็ถอยรถออกไปและพุ่งตรงกลับบ้านไปเลยทันที ไม่นานมอญกำลังจะเดินขึ้นบ้าน รถของตัวเองก็พุ่งตรงเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ดาวเดินลงมาจากรถ ไม่พูดอะไรใช้มือซ้ายผลักมอญแล้วเดินแซงขึ้นบันไดไปเลยทันที
มอญเข้าบ้านแล้วล๊อกประตูรั้ว เดินขึ้นบันไดและปิดบ้าน เดินตามเข้าห้องไป เห็นดาวกำลังเปลี่ยนชุดกำลังจะอาบน้ำ มอญเลยวัดดวงดูซิว่าดาวจะมีปฏิกิริยาเปลี่ยนไปเช่นใดบ้าง มอญเดินเข้าไปโอบกอดจูบลูบคลำ เล้าอารมณ์เมียทางด้านหลัง ทั้งหอมแก้ม จับและบีบนม ดาวสะบัดมอญออกแบบอารมณ์เสีย “อย่า ไม่มีอารมณ์” มอญเข้าใจเลยว่าดาวเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้เรื่องของกุ้ง
มอญไม่สนใจ เพราะยังไงก็ขอใช้สิทธิ์ความเป็นผัวและคนหาเลี้ยง มอญโยนเสื้อยืดของตัวเองออกไปจากตัวและรีบถอดกางเกงทั้งนอกและในออกทันที จากนั้นก็ผลักดาวลงบนที่นอน ทำหน้าที่ผัวตามสิทธิ์ของเขาอย่างไม่รอช้า มือทั้งสองข้างกำมือดาวดันขึ้นไปเหนือหัว ปากและลิ้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป ดาวนอนร้องไห้น้ำตาไหลนอนนิ่งเหมือนหุ่นยนตร์ไม่มีอารมณ์ร่วม ซังกะตาย
มอญใช้เข่าขวาดันขาซ้ายของดาวให้แยกออกอย่างช้าๆแล้วจากนั้นเขาก็จัดการตามระเบียบ มอญทำหน้าที่ของเขาไปตามอารมณ์ที่มีตามความต้องการคงจะมีความสุขเพียงคนเดียว ซึ่งต่างจากดาวที่มีแค่ตัว แต่ไม่มีหัวใจ ร่างกายถูกมอญกระทำอยู่เพียงฝ่ายเดียว
มอญไม่สนใจว่าดาวจะเป็นยังไง เขาจับขาของดาวข้างหนึ่งยกฟาดไหล่เขา แล้วก็ทำต่อไป ดาวนอนร้องไห้เหมือนตุ๊กตา ปล่อยให้มอญทำอยู่ฝ่ายเดียวไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่นานมอญก็เสร็จ “โอ๊ว..อ๊าว” มอญถึงสวรรค์แล้ว แต่ดาวซิตกนรก
จากนั้นก็ปล่อยขาดาวลง ตัวเองก็นอนแช่ทับร่างของดาวอยู่ ไม่ถึงสิบนาที ดาวก็ผลักร่างของมอญออก มอญนอนหงายสภาพเปลือยหมดแรงหลับสนิทอยู่ข้างๆเธอ ดาวค่อยๆลุกขึ้นมา เอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตกอยู่ขึ้นมาใส่ แล้วหันไปมองมอญแบบเกลียด
“ขอให้กูเจอพี่กุ้งก่อนเถอะไอ้มอญ แล้วมึงจะหมดโอกาสที่ทำกับกูเหมือนคืนนี้ สัตว์นรกมาเกิดชัดๆเลยมึงเนี่ย ไอ้เหี้ย”
แล้วดาวก็เดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายที่บอบช้ำที่เกิดจากกระทำของซาตานอย่างมอญ เธออาบน้ำไปร้องไห้ไปตลอดทั้งคืน นี่นะเหรอคือผลกรรมของเธอที่ได้ทำกับกุ้งไว้ เธอจึงต้องมารับกรรม เจอสัตว์ป่าแบบมอญเข้าให้ สวรรค์คงลงโทษเธอแล้วหละในตอนนี้
----- ^^^^^ -----
จากนั้นอีก 2 วันหลังจากที่กุ้ง Clear งานของเพื่อนอาตัวเองเสร็จ กุ้งก็ไม่ลืมที่จะไปหานิดที่ผับอีก ตามที่ได้เคยสัญญาไว้ นิดดีใจมากที่กุ้งมาตามสัญญา มาคราวนี้กุ้งไม่เมา แต่กลับมีความสุข อาจเป็นเพราะนิดก็เป็นได้ หรือนี่อาจจะเป็นความรักครั้งใหม่ของกุ้งแล้วก็อาจเป็นได้ อย่าว่าแต่กุ้งมีความสุขเลย นิดเองก็มีไม่น้อยไปกว่ากัน ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองคนมีแต่รอยยิ้มให้กันตลอด
ทั้งสองคนก็เริ่มสนิทและแลกเบอร์โทรกัน มีเวลากุ้งก็มารับนิดไปเที่ยวบ่อยขึ้น เท่าที่เวลาของเขาจะมีให้ได้ นานวันไป ยิ่งทำให้หัวใจของนิดรักและชอบกุ้งมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ตัวกุ้งเองหละรักและชอบนิดเหมือนที่นิดรักและชอบเขาบ้างหรือไม่ ไม่มีใครรู้ กุ้งทำไปเพื่ออะไรหรือเพื่อแก้ปมในใจของตัวเองเท่านั้น เวลาเท่านั้นหละครับที่จะบอกได้ ขอมีความสุขในวันนี้ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน
***** +++++ *****
หลายวันต่อมา น้องมายืนรอเพื่อนอีก คราวนี้โกร๋นจึงเข้าไปทักทาย ประกอบกับน้องแค่มารอเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจที่จะซื้อ ก็เลยไม่สนใจ พอโกร๋นเข้าไปทักไปคุย น้องก็แกล้งต่อราคาจนโกร๋นต้องอ้าปากค้าง นางไม่ได้ต่อแค่บาทสองบาท ต่อทีเป็น 100 เพราะไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว พอเพื่อนมาน้องก็รีบเดินไปเลยทันที โกร๋นเลยวิ่งออกมาต้อนหน้าต้อนหลัง แล้วร้องเพลงจีบเลยทันที
< นางฟ้าหน้าราม - แช่ม แช่มรัมย์ > https://youtu.be/XKZobfIDF88
พอเพลงจบ น้องก็ยกนิ้วกลางให้ แถมแลบลิ้นส่งให้อีกต่างหาก แล้วก็รีบลากเพื่อนเดินจากลับสายตาโกร๋นทันที จึงทำให้โกร๋นเกิดปิ๊งและชอบขึ้นมากับบุคลิกห้าวๆและยียวนกวนอารมณ์ของเธอ เป็นเรื่องหละซิ จึงเป็นที่มาให้โกร๋นต้องตามจีบและรู้จักน้องให้มากกว่านี้ เมื่อรู้ว่าน้องเป็นใคร เพราะตามสืบจนได้ว่า เรียนอยู่ที่ไหน ชื่ออะไร เป็นคนจังหวัดใด อายุเท่าใดและพักที่ไหน ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น จึงทำให้โกร๋นปฏิญานกับตัวเองทันที ว่าต้องจีบน้องเป็นแฟนให้ได้ ถึงจะยากเพียงใดก็จะทำ
“ชื่อเพลินพิศ นามสกุล โอฬาร ชื่อเล่น น้อง คนเมืองนครศรีฯ ใต้ซะด้วย อายุ 18 ปีเอง ยัยน้อง เธอหนีโกร๋นไม่พ้นหรอก ซิบอกหั้ย”
โกร๋นสะแหยะยิ้มแล้วเอามือลูบรอบปาก “เด็กรามสวยแทบทุกคนเลย ไม่เสียแรงที่กูจบถาปัดมา กูจะออกแบบความรักของกูบ้างหละคราวนี้ ใครบอกว่ารักออกแบบไม่ได้วะ กูนี่หละ จะออกแบบความรักของกูในแบบฉบับของกูเองนี่แหละ คอยดู สาวใต้คนงาม”
----- ^^^^^ -----
รุ่งเช้าวันจันทร์ที่ 14 ธันวาคม อยู่ดีๆก็มีช่อดอกไม้ช่อโต มาส่ง ณ.ที่ทำงานของเอียด พนักงานส่งดอกไม้เอามาให้ตั้งแต่เช้า 8.30 น.เอียดมาทำงาน 9.00 น.เป็นประจำทุกวัน พอเดินผ่านเคาน์เตอร์ เพื่อจะกดลิฟท์ขึ้นไปด้านบน ประชาสัมพันธ์รีบวิ่งถือช่อดอกไม้เอามาให้ทันที เพราะเรียกไม่ทัน “คุณเอียดขา” เอียดเดินมาพร้อมพ่อจึงหยุดและหันมา “ว่าไง” ประชาสัมพันธ์สาวยื่นช่อดอกไม้ให้
“ให้ฉัน เนื่องในโอกาสอะไร” ประชาสัมพันธ์สาวส่ายหน้า
“ไม่ใช่ค่ะ มีคนมาฝากไว้ให้เจ้านายตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวยิ้ม แล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ให้
“ของฉัน” เอียดงง “รับไปก่อนเถอะลูก จะของใครก็ช่าง แล้วค่อยไปดูข้างบนว่าใครส่งมาให้ พ่อเมื่อยแล้ว”
เอียดรับช่อดอกไม้จากประชาสัมพันธ์สาว แล้วก็ขึ้นลิฟท์ไปทำงานทันที พอถึงห้องก็วางกระเป๋าและช่อดอกไม้ลง วันทนีย์เห็นจึงถามออกมาแบบยิ้มๆ ห้องของทั้งสองอยู่ติดกัน พ่ออยู่ด้านขวา ส่วนลูกอยู่ด้านซ้าย วันทนีย์นั่งอยู่ด้านนอกตรงกลาง ระหว่างทั้งสองห้อง “ของใครไม่รู้ เธอถามก็ดีแล้ว ช่วยดูให้หน่อย พ่อขาวันนี้พี่กุ้งจะมาไหม มีนัดประชุมผู้บริหารไม่ใช่เหรอ อีกอย่าง งานประมูลก่อสร้างของบริษัทแสงเพชรที่ขอมา ยังไม่ได้สรุปเลยนะ แล้วไหนจะเรื่องของคุณสมชายอีก” เอียดหันไปถามเลขาฯ “ว่าไงพี่นี ของใคร” เลขาฯ ดึงการ์ดที่เสียบอยู่ในช่อออกมาอ่านชื่อ
“สิงขร มโนกุลวรภิรมย์ วงเล็บ สิงห์ ใครค่ะบอส แฟนบอสเหรอคะ”
“ไม่ใช่นะ ไม่รู้จัก ไหนดูซิ มีอะไรอีกไหม” วันทนีย์ เอียงซ้ายเอียงขวา เจอการ์ดเล็กๆอีก 1 อันห้อยอยู่ที่ปลายช่อด้านล่าง จึงดึงขึ้นมาดู แล้วเปิดอ่าน “ขอให้มีความสุขมากๆและสุขภาพแข็งแรงนะครับน้องเอียดที่น่ารัก พี่สิงห์” วัฒน์จำนามสกุลนี้ได้จึงพูดออกมา
“นี่มันนามสกุลของคุณพฤกษ์นี่ สิงขร น่าจะเป็นลูกชายของเขา นี่ลูกรู้จักเขาด้วยเหรอเอียด”
“ไม่นี่คะพ่อ” เอียดไม่รู้จักจริงๆโดยตรง สักพักเอียดนึกขึ้นได้ ว่าสิงห์คนนี้น่าจะเป็นคนเดียวกับคู่หมั้นของนุ่น
จึงรีบโทรหาเพื่อนแต่เช้า “ว่าไงเพื่อน วันนี้ทำไมถึงโทรหาฉันแต่เช้าได้” เอียดไม่รอช้ารีบยิงคำถามสำคัญกับเพื่อนทันที
“คู่หมั้นแก ชื่อจริงนามสกุลจริงอะไร” นุ่นงง และสงสัยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอบกลับไปนิ่มๆ
“สิงขร มโนกุลวรภิรมย์ มีอะไรเหรอ”
“มีเบอร์ติดต่อไหม ฉันขอหน่อยซิ”
“แกจะเอาไปทำอะไร ฉันไม่มีหรอก เพราะฉันไม่ได้สนใจอะไรเขา หรือว่าแกสนใจ”
“บ้า เอาน่าแกช่วยหาให้ฉันหน่อยซิ ได้ไหม”
“ไม่รับปากนะ เดี๋ยวฉันจะถามพ่อกับแม่ให้แล้วกัน ได้เรื่องยังไง แล้วฉันจะโทรไปบอกนะ”
“เออ ขอบใจมากเพื่อน” พอเอียดวางสายพ่อก็หันมาถาม
“ว่าไงลูกตกลงได้เรื่องไหม” เอียดส่ายหน้า แต่เลขาฯคนเก่ง กลับยื่นเบอร์โทรของสิงขรให้ตรงหน้า เพราะเก่งและไวแบบนี้แหละ วัฒน์จึงกล้าจ้างและให้เงินเดือนสูงๆสมกับความฉลาดของเธอ “นี่ค่ะ เบอร์ของคุณสิงขร”
“เธอเอามาได้ยังไง วันทนีย์” เอียดงงมาก
“โธ่ คุณเอียด ไฮโซชื่อดังเสือผู้หญิง อย่างคุณสิงขร Search หาแป๊บเดียว เดี๋ยวก็เจอ โทรไปเถอะค่ะ นี่ได้ข่าวว่า เบอร์ตรงเลยแหละ”
เอียดตัดใจ ดึงเศษกระดาษจากมือของเลขาฯ “ถ้าพร้อมประชุมเมื่อไหร่ พ่อโทรบอกหนูด้วยแล้วกัน ขอ Clear อะไรบางอย่างก่อน” แล้วเอียดก็เดินเข้าห้องทำงานทันที จากนั้นเลขาฯก็หันมาบอกรายละเอียดของงานวันนี้กับวัฒน์ และแยกย้ายกันไปทำงน
เอียดเข้ามาถึงห้องตัวเอง วางกระเป๋าสะพายและรีบกดมือถือหาสิงห์ทันที สิงห์กำลังนอนกกอีหนูอยู่พอดี จึงยกนิ้วบอกจุ๊ๆกับสาวน้อยคนนั้นให้เงียบ แล้วเขาก็เอื้อมมือมารับสาย “อรุณสวัสดิ์ครับคนปลายสาย ผมนายสิงห์มีอะไรให้รับใช้มิทราบ”
“คุณส่งดอกไม้มาให้ฉันทำไม ฉันไม่ใช่ยัยนุ่นคู่หมั้นคุณนะ อีกอย่างเราไม่เคยรู้จักกัน กรุณาอย่าทำแบบนี้อีก ดิฉันไม่ชอบ ช่วยให้เกียรติ์ยัยนุ่นเพื่อนฉันด้วย ถ้าเพื่อนฉันรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ มันคงจะไม่ดีแน่ อีกอย่างขอบอกไว้ให้รู้เลยว่า คุณไม่ใช่สเป็คฉัน”
“แหม นึกว่าใคร น้องเอียดคนสวยของพี่สิงห์นี่เอง” สิงห์ไม่สนใจคำด่าและว่ากล่าวจากเอียดเลยสักนิด แต่กลับพูดจาเกี้ยวต่ออีก
“คุณสิงห์ พูดให้ดีนะ ฉันไปเป็นคนของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าใครมาได้ยิน ฉันเสียนะจะบอกให้” เอียดโกรธมาก
“แหมๆๆ ทำเสียงแบบนี้ พี่ชอบ แล้วนี่รู้เบอร์พี่สิงห์ได้ยังไงจ๊ะที่รัก” ทางสาวน้อยก็ลูบคลำเล้าอารมณ์สิงห์อยู่ตลอดจนสิงห์ต้องหันไปหอมแก้มให้รางวัลและคุยต่อ “คิดถึงพี่เหรอจ๊ะ ถึงได้โทรหา” เอียดอยากจะร้องกรี๊ด จึงรีบวางสาย ก่อนวาง ก็ขอด่าสักหน่อย
“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ แล้วอย่าโทรมาหาฉันและส่งอะไรมาให้ฉันอีกนะ ฉันไม่ต้องการ” แล้วเอียดก็วางสายทันที
สิงห์หลังจากวางสายกับเอียดก็ไม่ได้สนใจอะไรไม่แคร์เพราะนี่พึ่งเริ่มต้นเกมส์ หันไปฟัดสาวน้อยอีหนูที่สอยมาจากไหนไม่รู้เมื่อคืนต่อทันที เพราะกำลังฟิน เอียดหยิบช่อดอกไม้นั้นเหวี่ยงลงถังขยะทันทีและกด Speak Phone ออกไปบอกนีเลขาหน้าห้องอย่างไว
“พี่นี ช่วยแจ้งประชาสัมพันธ์ข้างล่างด้วยนะว่า ถ้ามีช่อดอกไม้ส่งมาหาหนูอีก ให้ดูด้วยว่าใครส่งมา ถ้าเป็นของคนที่ชื่อสิงขร บอกไปเลยว่าไม่รับ ให้เขาเอากลับได้เลย แต่ถ้ามันเป็นหน้าที่ ก็รับไว้ แล้วเอาไปโยนทิ้งขยะได้เลยไม่ต้องเอามาให้หนู เข้าใจไหม”
“ค่ะบอส เดี๋ยวพี่จะจัดการให้ทันทีตอนนี้เลยค่ะ” วันทนีย์รับสายแต่ละครั้งไม่เคยสบายใจเลยพับผ่าเถอะ
“อ้อ แล้วอย่าลืมโทรตามพี่กุ้งให้หนูด้วยนะ รายนี้เหมือนกัน ไม่โทรก็ไม่ยอมโผล่หน้ามา ฝากด้วยนะ”
“ยินดีค่ะเจ้านาย รับรองบ่ายนี้ เจ้านายได้เห็นหน้าพี่ชายสุดหล่อสุดที่รักแน่นอนเจ้าค่ะ”
***** ฿฿฿฿฿ *****
มอญมารายงานตัวเข้ารับตำแหน่งใหม่ที่กระทรวง จากนั้นหัวหน้าก็พาชมสถานที่และแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนร่วมงาน
“งานของคุณ ส่วนใหญ่จะอยู่ภายนอกนะครับ ไปตรวจงานตามไซด์ งานที่ทำการประมูลมา ตรวจเช็ควัสดุว่าถูกต้องตามสเป็คที่แจ้งมาไหม ตรวจแบบที่ส่งมา ทั้งภายในและการออกแบบโครงสร้าง คงจะพอไหวนะ เพราะได้ข่าวว่าจบมาทางนี้นี่”
“ครับท่าน ผมจะทำงานตรงนี้ให้ดีที่สุด ตามความสามารถที่ผมมีและร่ำเรียนมาเลยครับ”
“ขอบใจมากนะที่รับหน้าที่นี้ ผมรู้และเข้าใจว่ามันหนัก ราชการเงินเดือนมันน้อย ไม่เหมือนเอกชนที่คุณเคยอยู่และทำมา ตอนที่อยู่ออสเตรเลีย” หัวหน้างานพยายามอธิบายให้มอญเข้าใจ เพราะกลัวว่ามอญจะถอดใจเสียก่อน มอญยิ้มให้หัวหน้าด้วยความเต็มใจ
“ผมฝากด้วยนะครับ คุณภมร ค่อยๆทำไป ค่อยเป็นค่อยไป เอานี่ครับงานแรกของคุณในตอนนี้ เป็นงานที่ดองมานานหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่คนเก่าลาออกไป ยังไม่มีใครลงไปดูเลย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ถนนชนบทแถวๆบางบัวทอง ที่คู่ขนานกับเส้น 345 มันมีปัญหาอยู่ คุณช่วยลงไปดูและไปตรวจสอบให้ผมทีนะ รู้สึกว่าจะมีปัญหาเรื่องเหล็กเส้น แบบที่โดนแก้จนผิดแบบ ส่วนผสมของน้ำหนักปูนและค่าแรงคนงานอะไรนี่แหละ บริษัท Sub ที่ประมูลตัดตอนออกไป ตุกติก ลองเข้าไปดูนะ ตอนนี้ผมเลยสั่งระงับโครงการไว้ชั่วคราว ถ้าคุณสามารถแก้ปัญหาได้ หลังปีใหม่นี้คงจะสามารถดำเนินการต่อได้ ผมเสียดายลงมือทำไปกว่าครึ่งแล้ว อยากมีถนนให้ประชาชนใช้สักที ผมรบกวนหน่อยนะ ฝากด้วย ผมว่าคุณทำได้นะคุณภมร”
“ครับท่าน ผมจะทำให้ดีที่สุด” ภมรรับมอบงานชิ้นแรกจากหัวหน้า แล้วรีบออกไปทำงานทันทีโดยไม่รอช้า
ที่เขาทำเช่นนั้น ก็เพื่อที่จะลืมเรื่องราวที่หนักๆของเขากับดาวนั่นเอง ภมรขับรถหรูคู่ใจ ทยานมุ่งไปสู่ไซด์งานทันที โดยไม่รอช้า
>>>>> ***** >>>>>>>> **********
เป็นเพียงความบันเทิงในการฟัง เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพ ผู้ประพันธ์นิยาย .. วีณา
นิสัยฉันเปลี่ยนตามสันดานเธอ - จ๊ะ อาร์ สยาม
https://www.youtube.com/watch?v=UoEdAwGiiwg
ขอขอบคุณ คุณ จ๊ะ อาร์ สยาม จาก ค่าย อาร์ สยาม ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
ตอนที่ 4 .. “ ความรักที่งอกงาม ”
“เป็นไปไม่ได้ ก็ก่อนที่ดิฉันจะไป ดิฉันยังมานอนอยู่ที่นี่เลย ดิฉันจำได้ ที่นี่แน่นอนไม่ผิดบ้านหรอกค่ะ” ยังไงดาวก็ยืนยัน
“ดิฉันเข้าใจแล้ว พี่กุ้งของน้องชื่อจริงชื่อคุณนรากรหรือเปล่าค่ะ” ภรรยานึกอะไรขึ้นมาได้
“ใช่ค่ะ นรากร พี่รู้จักพี่กุ้งใช่ไหม ช่วยไปตามพี่กุ้งให้หนูหน่อยซิ บอกเขาว่า หนูชื่อดาว เมียพี่เค้ากลับมาแล้ว เราทะเลาะกันนิดหน่อย ก็เลยไม่ได้คุยกัน นะนะพี่นะ” ภรรยามองหน้าสามี สามีก็รีบบอกดาวไปทันทีก่อนที่อะไรๆมันจะไม่ทันการเพราะนี่มันก็มืดมากแล้ว
“คุณนรากรขายบ้านหลังนี้ให้เราแล้วครับ เมื่อ 5 ปีที่แล้ว คงหลังจากที่คุณไปออสเตรเลียนั่นแหละ แค่นี้นะครับ ผมสองคนขอตัว”
จากนั้นสองสามีภรรยาก็เดินกลับเข้าบ้านทันที ดาวเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจดังเปรี้ยง มือที่กำลูกกรงรั้วอยู่ๆก็เหมือนหมดแรง ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นนั่งพิงประตูรั้วทันที จะทำยังไงต่อไปดีหละทีนี้ คนที่รักก็หาไม่เจอเสียแล้ว จะไปตามหาหัวใจที่ไหนดีหละเนี่ย จะถามเมฆก็ไม่กล้า จะกลับไปมีความสัมพันธ์ต่อกับมอญก็เริ่มไม่สนิทใจแล้ว เมื่อรู้ว่าผัวตัวเองในปัจจุบันดันเป็นเพื่อนกับผัวเก่าตัวเอง ดาวค่อยๆรวบรวมแรงเท่าที่เหลืออยู่พาตัวเองกลับมาขึ้นรถแล้วขับออกไปจากตรงนั้น แต่ที่แน่ๆไม่ได้เข้าบ้านมอญแน่นอน เธอพุ่งตรงกลับไปยังบ้านพ่อของตัวเองก่อนในอันดับแรก แล้วจากนั้นค่อยว่ากันใหม่อีกที ว่าจะตั้งหลักยังไงดี
***** ฿฿฿฿฿ *****
ประมาณ 4 ทุ่ม เมฆขับรถมาส่งเพื่อนที่บ้านหลังจากดวลเบียร์กันมาจนชุ่มปอด มอญสังเกตุเห็นแล้วว่า รถเขาไม่อยู่ จึงหันหน้าไปบอกเมฆ “เป็นไง ผิดปากกูไหม ถ้าซื้อหวยกูรวยเละไปแล้ว บอกแล้วอีนี่มันต้องไม่อยู่ เอารถกูออกไปหาไอ้กุ้งแล้ว คงเจอหรอก”
“เอาน่า ช่างมันเถอะ อย่างที่กูบอก ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ กูส่งมึงแค่นี้นะ ดึกมากแล้วกูง่วงแล้วบายเพื่อน”
มอญลงมาจากรถแล้วเกาะที่หน้าต่างโบกมือลาเพื่อน “ขอบใจโว๊ยที่มาส่ง ขับรถกลับบ้านดีๆหละมึง แล้วเจอกัน”
“เออ แล้วเจอกัน” จากนั้น เมฆก็ถอยรถออกไปและพุ่งตรงกลับบ้านไปเลยทันที ไม่นานมอญกำลังจะเดินขึ้นบ้าน รถของตัวเองก็พุ่งตรงเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ดาวเดินลงมาจากรถ ไม่พูดอะไรใช้มือซ้ายผลักมอญแล้วเดินแซงขึ้นบันไดไปเลยทันที
มอญเข้าบ้านแล้วล๊อกประตูรั้ว เดินขึ้นบันไดและปิดบ้าน เดินตามเข้าห้องไป เห็นดาวกำลังเปลี่ยนชุดกำลังจะอาบน้ำ มอญเลยวัดดวงดูซิว่าดาวจะมีปฏิกิริยาเปลี่ยนไปเช่นใดบ้าง มอญเดินเข้าไปโอบกอดจูบลูบคลำ เล้าอารมณ์เมียทางด้านหลัง ทั้งหอมแก้ม จับและบีบนม ดาวสะบัดมอญออกแบบอารมณ์เสีย “อย่า ไม่มีอารมณ์” มอญเข้าใจเลยว่าดาวเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้เรื่องของกุ้ง
มอญไม่สนใจ เพราะยังไงก็ขอใช้สิทธิ์ความเป็นผัวและคนหาเลี้ยง มอญโยนเสื้อยืดของตัวเองออกไปจากตัวและรีบถอดกางเกงทั้งนอกและในออกทันที จากนั้นก็ผลักดาวลงบนที่นอน ทำหน้าที่ผัวตามสิทธิ์ของเขาอย่างไม่รอช้า มือทั้งสองข้างกำมือดาวดันขึ้นไปเหนือหัว ปากและลิ้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป ดาวนอนร้องไห้น้ำตาไหลนอนนิ่งเหมือนหุ่นยนตร์ไม่มีอารมณ์ร่วม ซังกะตาย
มอญใช้เข่าขวาดันขาซ้ายของดาวให้แยกออกอย่างช้าๆแล้วจากนั้นเขาก็จัดการตามระเบียบ มอญทำหน้าที่ของเขาไปตามอารมณ์ที่มีตามความต้องการคงจะมีความสุขเพียงคนเดียว ซึ่งต่างจากดาวที่มีแค่ตัว แต่ไม่มีหัวใจ ร่างกายถูกมอญกระทำอยู่เพียงฝ่ายเดียว
มอญไม่สนใจว่าดาวจะเป็นยังไง เขาจับขาของดาวข้างหนึ่งยกฟาดไหล่เขา แล้วก็ทำต่อไป ดาวนอนร้องไห้เหมือนตุ๊กตา ปล่อยให้มอญทำอยู่ฝ่ายเดียวไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่นานมอญก็เสร็จ “โอ๊ว..อ๊าว” มอญถึงสวรรค์แล้ว แต่ดาวซิตกนรก
จากนั้นก็ปล่อยขาดาวลง ตัวเองก็นอนแช่ทับร่างของดาวอยู่ ไม่ถึงสิบนาที ดาวก็ผลักร่างของมอญออก มอญนอนหงายสภาพเปลือยหมดแรงหลับสนิทอยู่ข้างๆเธอ ดาวค่อยๆลุกขึ้นมา เอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตกอยู่ขึ้นมาใส่ แล้วหันไปมองมอญแบบเกลียด
“ขอให้กูเจอพี่กุ้งก่อนเถอะไอ้มอญ แล้วมึงจะหมดโอกาสที่ทำกับกูเหมือนคืนนี้ สัตว์นรกมาเกิดชัดๆเลยมึงเนี่ย ไอ้เหี้ย”
แล้วดาวก็เดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายที่บอบช้ำที่เกิดจากกระทำของซาตานอย่างมอญ เธออาบน้ำไปร้องไห้ไปตลอดทั้งคืน นี่นะเหรอคือผลกรรมของเธอที่ได้ทำกับกุ้งไว้ เธอจึงต้องมารับกรรม เจอสัตว์ป่าแบบมอญเข้าให้ สวรรค์คงลงโทษเธอแล้วหละในตอนนี้
----- ^^^^^ -----
จากนั้นอีก 2 วันหลังจากที่กุ้ง Clear งานของเพื่อนอาตัวเองเสร็จ กุ้งก็ไม่ลืมที่จะไปหานิดที่ผับอีก ตามที่ได้เคยสัญญาไว้ นิดดีใจมากที่กุ้งมาตามสัญญา มาคราวนี้กุ้งไม่เมา แต่กลับมีความสุข อาจเป็นเพราะนิดก็เป็นได้ หรือนี่อาจจะเป็นความรักครั้งใหม่ของกุ้งแล้วก็อาจเป็นได้ อย่าว่าแต่กุ้งมีความสุขเลย นิดเองก็มีไม่น้อยไปกว่ากัน ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองคนมีแต่รอยยิ้มให้กันตลอด
ทั้งสองคนก็เริ่มสนิทและแลกเบอร์โทรกัน มีเวลากุ้งก็มารับนิดไปเที่ยวบ่อยขึ้น เท่าที่เวลาของเขาจะมีให้ได้ นานวันไป ยิ่งทำให้หัวใจของนิดรักและชอบกุ้งมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ตัวกุ้งเองหละรักและชอบนิดเหมือนที่นิดรักและชอบเขาบ้างหรือไม่ ไม่มีใครรู้ กุ้งทำไปเพื่ออะไรหรือเพื่อแก้ปมในใจของตัวเองเท่านั้น เวลาเท่านั้นหละครับที่จะบอกได้ ขอมีความสุขในวันนี้ก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน
***** +++++ *****
หลายวันต่อมา น้องมายืนรอเพื่อนอีก คราวนี้โกร๋นจึงเข้าไปทักทาย ประกอบกับน้องแค่มารอเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจที่จะซื้อ ก็เลยไม่สนใจ พอโกร๋นเข้าไปทักไปคุย น้องก็แกล้งต่อราคาจนโกร๋นต้องอ้าปากค้าง นางไม่ได้ต่อแค่บาทสองบาท ต่อทีเป็น 100 เพราะไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว พอเพื่อนมาน้องก็รีบเดินไปเลยทันที โกร๋นเลยวิ่งออกมาต้อนหน้าต้อนหลัง แล้วร้องเพลงจีบเลยทันที
< นางฟ้าหน้าราม - แช่ม แช่มรัมย์ > https://youtu.be/XKZobfIDF88
พอเพลงจบ น้องก็ยกนิ้วกลางให้ แถมแลบลิ้นส่งให้อีกต่างหาก แล้วก็รีบลากเพื่อนเดินจากลับสายตาโกร๋นทันที จึงทำให้โกร๋นเกิดปิ๊งและชอบขึ้นมากับบุคลิกห้าวๆและยียวนกวนอารมณ์ของเธอ เป็นเรื่องหละซิ จึงเป็นที่มาให้โกร๋นต้องตามจีบและรู้จักน้องให้มากกว่านี้ เมื่อรู้ว่าน้องเป็นใคร เพราะตามสืบจนได้ว่า เรียนอยู่ที่ไหน ชื่ออะไร เป็นคนจังหวัดใด อายุเท่าใดและพักที่ไหน ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น จึงทำให้โกร๋นปฏิญานกับตัวเองทันที ว่าต้องจีบน้องเป็นแฟนให้ได้ ถึงจะยากเพียงใดก็จะทำ
“ชื่อเพลินพิศ นามสกุล โอฬาร ชื่อเล่น น้อง คนเมืองนครศรีฯ ใต้ซะด้วย อายุ 18 ปีเอง ยัยน้อง เธอหนีโกร๋นไม่พ้นหรอก ซิบอกหั้ย”
โกร๋นสะแหยะยิ้มแล้วเอามือลูบรอบปาก “เด็กรามสวยแทบทุกคนเลย ไม่เสียแรงที่กูจบถาปัดมา กูจะออกแบบความรักของกูบ้างหละคราวนี้ ใครบอกว่ารักออกแบบไม่ได้วะ กูนี่หละ จะออกแบบความรักของกูในแบบฉบับของกูเองนี่แหละ คอยดู สาวใต้คนงาม”
----- ^^^^^ -----
รุ่งเช้าวันจันทร์ที่ 14 ธันวาคม อยู่ดีๆก็มีช่อดอกไม้ช่อโต มาส่ง ณ.ที่ทำงานของเอียด พนักงานส่งดอกไม้เอามาให้ตั้งแต่เช้า 8.30 น.เอียดมาทำงาน 9.00 น.เป็นประจำทุกวัน พอเดินผ่านเคาน์เตอร์ เพื่อจะกดลิฟท์ขึ้นไปด้านบน ประชาสัมพันธ์รีบวิ่งถือช่อดอกไม้เอามาให้ทันที เพราะเรียกไม่ทัน “คุณเอียดขา” เอียดเดินมาพร้อมพ่อจึงหยุดและหันมา “ว่าไง” ประชาสัมพันธ์สาวยื่นช่อดอกไม้ให้
“ให้ฉัน เนื่องในโอกาสอะไร” ประชาสัมพันธ์สาวส่ายหน้า
“ไม่ใช่ค่ะ มีคนมาฝากไว้ให้เจ้านายตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวยิ้ม แล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ให้
“ของฉัน” เอียดงง “รับไปก่อนเถอะลูก จะของใครก็ช่าง แล้วค่อยไปดูข้างบนว่าใครส่งมาให้ พ่อเมื่อยแล้ว”
เอียดรับช่อดอกไม้จากประชาสัมพันธ์สาว แล้วก็ขึ้นลิฟท์ไปทำงานทันที พอถึงห้องก็วางกระเป๋าและช่อดอกไม้ลง วันทนีย์เห็นจึงถามออกมาแบบยิ้มๆ ห้องของทั้งสองอยู่ติดกัน พ่ออยู่ด้านขวา ส่วนลูกอยู่ด้านซ้าย วันทนีย์นั่งอยู่ด้านนอกตรงกลาง ระหว่างทั้งสองห้อง “ของใครไม่รู้ เธอถามก็ดีแล้ว ช่วยดูให้หน่อย พ่อขาวันนี้พี่กุ้งจะมาไหม มีนัดประชุมผู้บริหารไม่ใช่เหรอ อีกอย่าง งานประมูลก่อสร้างของบริษัทแสงเพชรที่ขอมา ยังไม่ได้สรุปเลยนะ แล้วไหนจะเรื่องของคุณสมชายอีก” เอียดหันไปถามเลขาฯ “ว่าไงพี่นี ของใคร” เลขาฯ ดึงการ์ดที่เสียบอยู่ในช่อออกมาอ่านชื่อ
“สิงขร มโนกุลวรภิรมย์ วงเล็บ สิงห์ ใครค่ะบอส แฟนบอสเหรอคะ”
“ไม่ใช่นะ ไม่รู้จัก ไหนดูซิ มีอะไรอีกไหม” วันทนีย์ เอียงซ้ายเอียงขวา เจอการ์ดเล็กๆอีก 1 อันห้อยอยู่ที่ปลายช่อด้านล่าง จึงดึงขึ้นมาดู แล้วเปิดอ่าน “ขอให้มีความสุขมากๆและสุขภาพแข็งแรงนะครับน้องเอียดที่น่ารัก พี่สิงห์” วัฒน์จำนามสกุลนี้ได้จึงพูดออกมา
“นี่มันนามสกุลของคุณพฤกษ์นี่ สิงขร น่าจะเป็นลูกชายของเขา นี่ลูกรู้จักเขาด้วยเหรอเอียด”
“ไม่นี่คะพ่อ” เอียดไม่รู้จักจริงๆโดยตรง สักพักเอียดนึกขึ้นได้ ว่าสิงห์คนนี้น่าจะเป็นคนเดียวกับคู่หมั้นของนุ่น
จึงรีบโทรหาเพื่อนแต่เช้า “ว่าไงเพื่อน วันนี้ทำไมถึงโทรหาฉันแต่เช้าได้” เอียดไม่รอช้ารีบยิงคำถามสำคัญกับเพื่อนทันที
“คู่หมั้นแก ชื่อจริงนามสกุลจริงอะไร” นุ่นงง และสงสัยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอบกลับไปนิ่มๆ
“สิงขร มโนกุลวรภิรมย์ มีอะไรเหรอ”
“มีเบอร์ติดต่อไหม ฉันขอหน่อยซิ”
“แกจะเอาไปทำอะไร ฉันไม่มีหรอก เพราะฉันไม่ได้สนใจอะไรเขา หรือว่าแกสนใจ”
“บ้า เอาน่าแกช่วยหาให้ฉันหน่อยซิ ได้ไหม”
“ไม่รับปากนะ เดี๋ยวฉันจะถามพ่อกับแม่ให้แล้วกัน ได้เรื่องยังไง แล้วฉันจะโทรไปบอกนะ”
“เออ ขอบใจมากเพื่อน” พอเอียดวางสายพ่อก็หันมาถาม
“ว่าไงลูกตกลงได้เรื่องไหม” เอียดส่ายหน้า แต่เลขาฯคนเก่ง กลับยื่นเบอร์โทรของสิงขรให้ตรงหน้า เพราะเก่งและไวแบบนี้แหละ วัฒน์จึงกล้าจ้างและให้เงินเดือนสูงๆสมกับความฉลาดของเธอ “นี่ค่ะ เบอร์ของคุณสิงขร”
“เธอเอามาได้ยังไง วันทนีย์” เอียดงงมาก
“โธ่ คุณเอียด ไฮโซชื่อดังเสือผู้หญิง อย่างคุณสิงขร Search หาแป๊บเดียว เดี๋ยวก็เจอ โทรไปเถอะค่ะ นี่ได้ข่าวว่า เบอร์ตรงเลยแหละ”
เอียดตัดใจ ดึงเศษกระดาษจากมือของเลขาฯ “ถ้าพร้อมประชุมเมื่อไหร่ พ่อโทรบอกหนูด้วยแล้วกัน ขอ Clear อะไรบางอย่างก่อน” แล้วเอียดก็เดินเข้าห้องทำงานทันที จากนั้นเลขาฯก็หันมาบอกรายละเอียดของงานวันนี้กับวัฒน์ และแยกย้ายกันไปทำงน
เอียดเข้ามาถึงห้องตัวเอง วางกระเป๋าสะพายและรีบกดมือถือหาสิงห์ทันที สิงห์กำลังนอนกกอีหนูอยู่พอดี จึงยกนิ้วบอกจุ๊ๆกับสาวน้อยคนนั้นให้เงียบ แล้วเขาก็เอื้อมมือมารับสาย “อรุณสวัสดิ์ครับคนปลายสาย ผมนายสิงห์มีอะไรให้รับใช้มิทราบ”
“คุณส่งดอกไม้มาให้ฉันทำไม ฉันไม่ใช่ยัยนุ่นคู่หมั้นคุณนะ อีกอย่างเราไม่เคยรู้จักกัน กรุณาอย่าทำแบบนี้อีก ดิฉันไม่ชอบ ช่วยให้เกียรติ์ยัยนุ่นเพื่อนฉันด้วย ถ้าเพื่อนฉันรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ มันคงจะไม่ดีแน่ อีกอย่างขอบอกไว้ให้รู้เลยว่า คุณไม่ใช่สเป็คฉัน”
“แหม นึกว่าใคร น้องเอียดคนสวยของพี่สิงห์นี่เอง” สิงห์ไม่สนใจคำด่าและว่ากล่าวจากเอียดเลยสักนิด แต่กลับพูดจาเกี้ยวต่ออีก
“คุณสิงห์ พูดให้ดีนะ ฉันไปเป็นคนของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าใครมาได้ยิน ฉันเสียนะจะบอกให้” เอียดโกรธมาก
“แหมๆๆ ทำเสียงแบบนี้ พี่ชอบ แล้วนี่รู้เบอร์พี่สิงห์ได้ยังไงจ๊ะที่รัก” ทางสาวน้อยก็ลูบคลำเล้าอารมณ์สิงห์อยู่ตลอดจนสิงห์ต้องหันไปหอมแก้มให้รางวัลและคุยต่อ “คิดถึงพี่เหรอจ๊ะ ถึงได้โทรหา” เอียดอยากจะร้องกรี๊ด จึงรีบวางสาย ก่อนวาง ก็ขอด่าสักหน่อย
“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ แล้วอย่าโทรมาหาฉันและส่งอะไรมาให้ฉันอีกนะ ฉันไม่ต้องการ” แล้วเอียดก็วางสายทันที
สิงห์หลังจากวางสายกับเอียดก็ไม่ได้สนใจอะไรไม่แคร์เพราะนี่พึ่งเริ่มต้นเกมส์ หันไปฟัดสาวน้อยอีหนูที่สอยมาจากไหนไม่รู้เมื่อคืนต่อทันที เพราะกำลังฟิน เอียดหยิบช่อดอกไม้นั้นเหวี่ยงลงถังขยะทันทีและกด Speak Phone ออกไปบอกนีเลขาหน้าห้องอย่างไว
“พี่นี ช่วยแจ้งประชาสัมพันธ์ข้างล่างด้วยนะว่า ถ้ามีช่อดอกไม้ส่งมาหาหนูอีก ให้ดูด้วยว่าใครส่งมา ถ้าเป็นของคนที่ชื่อสิงขร บอกไปเลยว่าไม่รับ ให้เขาเอากลับได้เลย แต่ถ้ามันเป็นหน้าที่ ก็รับไว้ แล้วเอาไปโยนทิ้งขยะได้เลยไม่ต้องเอามาให้หนู เข้าใจไหม”
“ค่ะบอส เดี๋ยวพี่จะจัดการให้ทันทีตอนนี้เลยค่ะ” วันทนีย์รับสายแต่ละครั้งไม่เคยสบายใจเลยพับผ่าเถอะ
“อ้อ แล้วอย่าลืมโทรตามพี่กุ้งให้หนูด้วยนะ รายนี้เหมือนกัน ไม่โทรก็ไม่ยอมโผล่หน้ามา ฝากด้วยนะ”
“ยินดีค่ะเจ้านาย รับรองบ่ายนี้ เจ้านายได้เห็นหน้าพี่ชายสุดหล่อสุดที่รักแน่นอนเจ้าค่ะ”
***** ฿฿฿฿฿ *****
มอญมารายงานตัวเข้ารับตำแหน่งใหม่ที่กระทรวง จากนั้นหัวหน้าก็พาชมสถานที่และแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนร่วมงาน
“งานของคุณ ส่วนใหญ่จะอยู่ภายนอกนะครับ ไปตรวจงานตามไซด์ งานที่ทำการประมูลมา ตรวจเช็ควัสดุว่าถูกต้องตามสเป็คที่แจ้งมาไหม ตรวจแบบที่ส่งมา ทั้งภายในและการออกแบบโครงสร้าง คงจะพอไหวนะ เพราะได้ข่าวว่าจบมาทางนี้นี่”
“ครับท่าน ผมจะทำงานตรงนี้ให้ดีที่สุด ตามความสามารถที่ผมมีและร่ำเรียนมาเลยครับ”
“ขอบใจมากนะที่รับหน้าที่นี้ ผมรู้และเข้าใจว่ามันหนัก ราชการเงินเดือนมันน้อย ไม่เหมือนเอกชนที่คุณเคยอยู่และทำมา ตอนที่อยู่ออสเตรเลีย” หัวหน้างานพยายามอธิบายให้มอญเข้าใจ เพราะกลัวว่ามอญจะถอดใจเสียก่อน มอญยิ้มให้หัวหน้าด้วยความเต็มใจ
“ผมฝากด้วยนะครับ คุณภมร ค่อยๆทำไป ค่อยเป็นค่อยไป เอานี่ครับงานแรกของคุณในตอนนี้ เป็นงานที่ดองมานานหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่คนเก่าลาออกไป ยังไม่มีใครลงไปดูเลย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ถนนชนบทแถวๆบางบัวทอง ที่คู่ขนานกับเส้น 345 มันมีปัญหาอยู่ คุณช่วยลงไปดูและไปตรวจสอบให้ผมทีนะ รู้สึกว่าจะมีปัญหาเรื่องเหล็กเส้น แบบที่โดนแก้จนผิดแบบ ส่วนผสมของน้ำหนักปูนและค่าแรงคนงานอะไรนี่แหละ บริษัท Sub ที่ประมูลตัดตอนออกไป ตุกติก ลองเข้าไปดูนะ ตอนนี้ผมเลยสั่งระงับโครงการไว้ชั่วคราว ถ้าคุณสามารถแก้ปัญหาได้ หลังปีใหม่นี้คงจะสามารถดำเนินการต่อได้ ผมเสียดายลงมือทำไปกว่าครึ่งแล้ว อยากมีถนนให้ประชาชนใช้สักที ผมรบกวนหน่อยนะ ฝากด้วย ผมว่าคุณทำได้นะคุณภมร”
“ครับท่าน ผมจะทำให้ดีที่สุด” ภมรรับมอบงานชิ้นแรกจากหัวหน้า แล้วรีบออกไปทำงานทันทีโดยไม่รอช้า
ที่เขาทำเช่นนั้น ก็เพื่อที่จะลืมเรื่องราวที่หนักๆของเขากับดาวนั่นเอง ภมรขับรถหรูคู่ใจ ทยานมุ่งไปสู่ไซด์งานทันที โดยไม่รอช้า
>>>>> ***** >>>>>>>> **********
มัชฌิมา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ค. 2564, 21:54:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ค. 2564, 21:54:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 172
| << ตอนที่ 3 .. “ ภาษาใจ ” |