หนามร้ายในใจรัก (Yuri)
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: นัดเจอ
"นัดเบื่อเพื่อนร่วมงานมาก ๆ ไม่รู้จะหาอะไรมาบ่นนาง" เสียงบ่นของเพื่อนสาวดังขึ้น บ่นไปจิบกาแฟไป
"ทำไมต้องบ่นพวกเขาด้วยล่ะ แตงว่านัดปล่อยไป เดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้นเอง ทำเหมือนทุกครั้งไง" สกาวใจนั่งจ้องหน้าเพื่อนสาวหน้าตาสวยด้วยสายตากรุ้มกริ่มและทำหน้าให้ตลก
"มะ...มองอะไร..ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ" ทุกครั้งที่นัทนันท์อารมณ์เสีย สกาวใจจะต้องทำให้เธออดขำไม่ได้ทุกที
"อาหารที่สั่งได้แล้วครับผม" ทอมบอยหน้าใสเสิร์ฟอาหารให้สองสาว ทำให้พวกเธอก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าแก้เขินและกลัวว่าเธอทั้งสองจะเป็นที่สนใจ
ร้านอาหารในย่านตัวเมืองข้างมหาวิทยาลัย เป็นจุดนัดพบชั้นเยี่ยม ที่สาวเพื่อนรักมักจะนัดเจอกันทุกครั้งที่พวกเธอต้องห่างกัน
สกาวใจกับนัทนันท์เป็นเพื่อนรักและสนิทกันเพราะวันแย่ ๆ ที่พวกเธอต้องพบเจอ จุดเริ่มต้นของพวกเธอเริ่มมาจากหอพักของมหาวิทยาลัย
"ห้อง 204" เสียงเล็กและใสของสาวสวยหุ่นนางแบบกำลังแบกเป้และลากของใช้ส่วนตัวในกระเป๋าใบโตมาหยุดหน้าห้องพักของนิสิตชั้นปีที่ 1 ทุกคนที่อยู่ปีหนึ่งจะต้องถูกบังคับให้อยู่หอและอยู่ห้องคละกันเพื่อความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนต่างคณะ
"ห้องนี้เอง" เสียงหวานของใครบางคนดังจากข้างหลัง
"เอ่อ...เธออยู่ห้องนี้เหมือนกันใช่ไหม" สาวร่างสูงยิ้มแล้วมองสาวน้อยตัวเล็กและเตี้ยกว่าเธอ มีป้ายชื่อที่ห้อยอยู่ตรงคอ ทำให้รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าชื่อเล่นว่า แตง
"อืม เราห้อง 204" เธอคนนั้นบอกแล้วถามอีก
"ยินดีที่ได้รู้จัก เธอชื่ออะไร อ่อ ชื่อนัดสินะ" สายตาของแตงมองไปยังป้ายชื่อของนัดเหมือนกัน
"อืม เรานัด เธอชื่อแตงใช่ไหม เราอ่านจากป้ายชื่อ"
หญิงสาวต่างระดับยิ้มให้กัน และคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะนิสัยพอคบกันได้
"คิดอะไรอยู่" นัทนันท์สะกิดให้สกาวใจหลุดออกจากภวังค์ วันนี้เพื่อนของเธอดูท่าทางแปลกไป
"อืม...พอดีคิดถึงเรื่องเก่า" สกาวใจยิ้มและยื่นมือไปจับแก้มใสของคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนรัก
"วันนี้เป็นอะไร" นัทนันท์จับมือเล็กๆ ของคนที่ตัวเล็กกว่าและกระชับแนบที่แก้มของเธอ ช้อนตามอง นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ทำแบบนี้
"นานมากจริงๆ แต่นัดจะแต่งงานแล้วสินะ" มือน้อยๆ ถูกดึงออกด้วยเจ้าของตัวเล็ก
นัทนันท์ยิ้มมุมปากพร้อมกับหลบตาหันไปทางอื่น เธอคงไม่สามารถปกปิดเรื่องที่เธอตัดสินใจไปแล้วกับเพื่อนคนนี้ได้ ข่าวของเธอดังจนออกแทบทุกช่องทาง เพื่อนของเธอจะรู้ก็ไม่แปลก
"ยินดีด้วยนะ นางแบบชื่อดังจะแต่งงานกับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง" สกาวใจพูดด้วยรอยยิ้ม
"แตง เรื่องของพวกเรามันจบลงไปแล้วนะ" บอกเพื่อตอกย้ำเตือนว่าทุกอย่างเป็นโลกของความจริง
"ก็จบแล้วไง เราถึงยินดีกับเธอ ขอให้เธอกับเขามีความสุขมาก ๆ ที่เรามาหาวันนี้ก็เพราะเราไม่อยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว เธอให้รุ่นน้องหรือเพื่อนสนิทสมัยประถมเป็นก็ได้" สิ่งที่อยากบอกก็ได้บอกไปแล้ว มีแต่ตัวของคนที่ยอมรับความผิดหวังต้องอยู่กับความเจ็บปวดให้ได้
"ทำไม ทำไมถึงไม่ไป" นัทนันท์ไม่เข้าใจ ไหนตกลงกันแล้วว่าจะอยู่จนกว่าจะจบงาน
"วันนั้น แตงจะต้องออกหน่วยต่างจังหวัด ยังไม่รู้ว่าไปจังหวัดไหน" แท้จริงแล้วเธอลาออกและได้โรงพยาบาลห่างไกลตัวเมือง
สกาวใจกลับมาครุ่นคิดแล้วจิบกาแฟไปพลาง เกี่ยวกับงานที่ต้องทำ
"อืม..เข้าใจแล้ว เสียดายจังที่แตงไม่มา" นัทนันท์มองเพื่อนสาว เธอคงไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้ ขอเพียงได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเท่านี้ก็ดีแล้ว
"น่า ยังไงพวกเราก็ยังเหมือนเดิมใช่ไหม" สกาวใจหันมาถาม เธอคิดไม่ต่างจากนัทนันท์และยังอยากเป็นเพื่อนกันแบบนี้ ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันที่ไม่อยากตื่นก็เท่านั้น
"อื้ม" คงได้เป็นเพียงเพื่อนกัน การเดินทางต่อจากนี้คงไม่อาจจะย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง
"ขอให้มีความสุข กาแฟถ้วยนี้ดื่มให้กับเพื่อนรัก" สกาวใจยกแก้วกาแฟแล้วยิ้มให้กับคำที่พูดออกไป
ทั้งสองยิ้มให้แก่กัน ความลับที่เก็บซ่อนเอาไว้ของพวกเธอจะไม่มีใครรับรู้ได้ หน้าที่ที่ต้องทำและทางเลือกของแต่ละคนต้องยอมรับผลของการเลือกนั้น คำว่า เพื่อนรักก็ควรเป็นเช่นนั้นตั้งแต่แรก และเป็นเช่นนี้ตลอดไป
"ทำไมต้องบ่นพวกเขาด้วยล่ะ แตงว่านัดปล่อยไป เดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้นเอง ทำเหมือนทุกครั้งไง" สกาวใจนั่งจ้องหน้าเพื่อนสาวหน้าตาสวยด้วยสายตากรุ้มกริ่มและทำหน้าให้ตลก
"มะ...มองอะไร..ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ" ทุกครั้งที่นัทนันท์อารมณ์เสีย สกาวใจจะต้องทำให้เธออดขำไม่ได้ทุกที
"อาหารที่สั่งได้แล้วครับผม" ทอมบอยหน้าใสเสิร์ฟอาหารให้สองสาว ทำให้พวกเธอก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าแก้เขินและกลัวว่าเธอทั้งสองจะเป็นที่สนใจ
ร้านอาหารในย่านตัวเมืองข้างมหาวิทยาลัย เป็นจุดนัดพบชั้นเยี่ยม ที่สาวเพื่อนรักมักจะนัดเจอกันทุกครั้งที่พวกเธอต้องห่างกัน
สกาวใจกับนัทนันท์เป็นเพื่อนรักและสนิทกันเพราะวันแย่ ๆ ที่พวกเธอต้องพบเจอ จุดเริ่มต้นของพวกเธอเริ่มมาจากหอพักของมหาวิทยาลัย
"ห้อง 204" เสียงเล็กและใสของสาวสวยหุ่นนางแบบกำลังแบกเป้และลากของใช้ส่วนตัวในกระเป๋าใบโตมาหยุดหน้าห้องพักของนิสิตชั้นปีที่ 1 ทุกคนที่อยู่ปีหนึ่งจะต้องถูกบังคับให้อยู่หอและอยู่ห้องคละกันเพื่อความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนต่างคณะ
"ห้องนี้เอง" เสียงหวานของใครบางคนดังจากข้างหลัง
"เอ่อ...เธออยู่ห้องนี้เหมือนกันใช่ไหม" สาวร่างสูงยิ้มแล้วมองสาวน้อยตัวเล็กและเตี้ยกว่าเธอ มีป้ายชื่อที่ห้อยอยู่ตรงคอ ทำให้รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าชื่อเล่นว่า แตง
"อืม เราห้อง 204" เธอคนนั้นบอกแล้วถามอีก
"ยินดีที่ได้รู้จัก เธอชื่ออะไร อ่อ ชื่อนัดสินะ" สายตาของแตงมองไปยังป้ายชื่อของนัดเหมือนกัน
"อืม เรานัด เธอชื่อแตงใช่ไหม เราอ่านจากป้ายชื่อ"
หญิงสาวต่างระดับยิ้มให้กัน และคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะนิสัยพอคบกันได้
"คิดอะไรอยู่" นัทนันท์สะกิดให้สกาวใจหลุดออกจากภวังค์ วันนี้เพื่อนของเธอดูท่าทางแปลกไป
"อืม...พอดีคิดถึงเรื่องเก่า" สกาวใจยิ้มและยื่นมือไปจับแก้มใสของคนที่เธอเรียกว่าเพื่อนรัก
"วันนี้เป็นอะไร" นัทนันท์จับมือเล็กๆ ของคนที่ตัวเล็กกว่าและกระชับแนบที่แก้มของเธอ ช้อนตามอง นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ทำแบบนี้
"นานมากจริงๆ แต่นัดจะแต่งงานแล้วสินะ" มือน้อยๆ ถูกดึงออกด้วยเจ้าของตัวเล็ก
นัทนันท์ยิ้มมุมปากพร้อมกับหลบตาหันไปทางอื่น เธอคงไม่สามารถปกปิดเรื่องที่เธอตัดสินใจไปแล้วกับเพื่อนคนนี้ได้ ข่าวของเธอดังจนออกแทบทุกช่องทาง เพื่อนของเธอจะรู้ก็ไม่แปลก
"ยินดีด้วยนะ นางแบบชื่อดังจะแต่งงานกับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง" สกาวใจพูดด้วยรอยยิ้ม
"แตง เรื่องของพวกเรามันจบลงไปแล้วนะ" บอกเพื่อตอกย้ำเตือนว่าทุกอย่างเป็นโลกของความจริง
"ก็จบแล้วไง เราถึงยินดีกับเธอ ขอให้เธอกับเขามีความสุขมาก ๆ ที่เรามาหาวันนี้ก็เพราะเราไม่อยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว เธอให้รุ่นน้องหรือเพื่อนสนิทสมัยประถมเป็นก็ได้" สิ่งที่อยากบอกก็ได้บอกไปแล้ว มีแต่ตัวของคนที่ยอมรับความผิดหวังต้องอยู่กับความเจ็บปวดให้ได้
"ทำไม ทำไมถึงไม่ไป" นัทนันท์ไม่เข้าใจ ไหนตกลงกันแล้วว่าจะอยู่จนกว่าจะจบงาน
"วันนั้น แตงจะต้องออกหน่วยต่างจังหวัด ยังไม่รู้ว่าไปจังหวัดไหน" แท้จริงแล้วเธอลาออกและได้โรงพยาบาลห่างไกลตัวเมือง
สกาวใจกลับมาครุ่นคิดแล้วจิบกาแฟไปพลาง เกี่ยวกับงานที่ต้องทำ
"อืม..เข้าใจแล้ว เสียดายจังที่แตงไม่มา" นัทนันท์มองเพื่อนสาว เธอคงไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้ ขอเพียงได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเท่านี้ก็ดีแล้ว
"น่า ยังไงพวกเราก็ยังเหมือนเดิมใช่ไหม" สกาวใจหันมาถาม เธอคิดไม่ต่างจากนัทนันท์และยังอยากเป็นเพื่อนกันแบบนี้ ทุกอย่างเป็นเพียงความฝันที่ไม่อยากตื่นก็เท่านั้น
"อื้ม" คงได้เป็นเพียงเพื่อนกัน การเดินทางต่อจากนี้คงไม่อาจจะย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง
"ขอให้มีความสุข กาแฟถ้วยนี้ดื่มให้กับเพื่อนรัก" สกาวใจยกแก้วกาแฟแล้วยิ้มให้กับคำที่พูดออกไป
ทั้งสองยิ้มให้แก่กัน ความลับที่เก็บซ่อนเอาไว้ของพวกเธอจะไม่มีใครรับรู้ได้ หน้าที่ที่ต้องทำและทางเลือกของแต่ละคนต้องยอมรับผลของการเลือกนั้น คำว่า เพื่อนรักก็ควรเป็นเช่นนั้นตั้งแต่แรก และเป็นเช่นนี้ตลอดไป
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.ค. 2564, 11:33:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.ค. 2564, 11:33:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 334
| ฉันกำลังอดทน >> |