หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: ฉันกำลังอดทน
ภายในผับที่มีแต่ผู้หญิงเป็นสถานที่ประจำของสกาวใจ งานที่เธอทำในโรงพยาบาลกับชีวิตในยามค่ำคืนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
"วันนี้ทำไมน้องแตงถึงดื่มหนักจัง" บาร์เทนเดอร์สาว กลายเป็นเพื่อนคุยยามค่ำคืนให้กับสาวน้อยอกหัก จนเธอเริ่มชินกับความเมาที่จะตามมา
"ฮึ...ดื่มให้กับความโง่และความรักเน่า ๆ ของผู้หญิงคนนึง ฮึ ทำไม แค่มีเหมือนกันมันผิดหรือไง ทำไม ต้องให้ความหวังกันด้วย พี่จูน แตงขออีกแก้ว" แก้มสีแดงกับคำพูดที่ไม่รู้เรื่อง ทำให้ฟอจูนได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"แก้วนี้พอแล้วนะ พี่จะไม่ให้เราดื่มอีก"
"ขอบคุณค่ะ ฮึก" มือน้อย ๆ แต่แรงเยอะ รีบคว้าแก้วเหล้ากระดกดื่มจนหมดภายในรวดเดียว
ฟอจูนได้แต่ก้มหน้าทำงาน แม้ในใจจะเป็นห่วงสาวน้อยที่เธอรักอย่างกับน้องมากขนาดไหนก็ตาม มือทั้งสองของเธอไม่ว่างพอที่จะปลอบใครได้ ผู้คนเริ่มเข้ามาหาความสนุก บางคนก็อยากลืมความทุกข์ หรือไม่ก็มีเป้าหมายหาหญิงควงสักคนเพื่อคลายความเหงา
"พี่ แบบน้องคนนี้แก้วนึง"
"ค่ะ รอสักครู่" ฟอจูนมองสาวทอมที่กำลังจ้องมองสกาวใจไม่วางตา แม้เจ้าตัวจะหลับคอพับไปแล้วก็ตาม การจ้องมองและคาดหวังอะไรบางอย่างก็อาจจะผิดหวังก็ได้
"ได้แล้วค่ะ" สาวบาร์เทนเดอร์วางแก้วน้ำสีอำพันให้กับสาวทอมไร้ชื่อ และคงอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับการจ้องมองของแปลกหน้า
"สนใจน้องเขาหรือคะ" ฟอจูนยิ้ม อยากรู้จริงๆ ว่าจะมาไม้ไหน
"ไม่ ไม่ได้สนใจ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องดื่มหนักหลายวันติดกัน"
"หื้ม จูนคงตอบแทนไม่ได้ ว่าแต่น้องไม่สนใจคนอย่างพี่เหรอ"
"ไม่ครับ ผมมีเมียแล้ว"
ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มและลาจากไปหาคู่ควงสาวที่พามาด้วย คนเราก็แปลก ในเมื่อมีคนรักอยู่แล้วยังมาสนใจคนรอบข้างอีก ฟอจูนคิดและยิ้มน้อย ๆ ถึงอย่างนั้น น้องสาวที่น่ารักของเธอมักจะเป็นคนที่น่าดึงดูดเพศเดียวกันเสมอ
ในความฝันอันมืดมนของสาวน้อยขี้เมา มีเพียงคนเดียวที่เธอคนนี้จะฝันถึง
ความอดทนของคนเราก็มักจะมีขีดจำกัดเมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องนอนไม่ระวังตัว
"ทำไมไม่นอนให้มันดี ๆ" สกาวใจพูดเสียงดัง อยากจะบ้าตาย ไม่เคยระวังอะไรเลย ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ไม่ควรยั่วกันแบบนี้ อันตรายชัดๆ
"น่า ขอนอนพักก่อนแล้วค่อยทำรายงานต่อ" เพื่อนตัวดีบ่นงึมงำกางขาจนจินตนาการไปไหนต่อไหน กางเกงขาสั้นสีชมพูไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลยสักนิด ขายาวๆ น่ากัดนั่นคืออะไร
ยิ่งทำให้คนที่ยืนมองไม่สามารถสกัดความคิดไม่ดีได้อีกต่อไป อยากรังแก อยากเห็นใบหน้าทรมานภายใต้ร่างของเธอ จะทำสีหน้าอย่างไหนกันถ้าได้ขบกัดบนผิวขาวเนียน
แต่ทั้งหมดที่คิดต้องสลายหายไปเมื่อมีคำว่าโรคจิตตัวโต ๆ แปะอยู่บนหน้าผาก มีใครที่ปกติดีที่ไหนจะทำกับเพื่อนของตัวเองและที่สำคัญเป็นผู้หญิงเหมือนกันอีก
"นอนควรห่มผ้านะ" สิ่งที่เธอทำได้ก็คงมีเพียงเลื่อนผ้านวมให้ปกปิดร่างอันบอบบางไม่ให้ล่อตาล่อใจ ก่อนที่สติจะหลุดและแตกกระเจิงไปมากกว่านี้
"งื้ม ขอบใจ อีกชั่วโมงปลุกด้วยนะ" นัทนันท์ม้วนตัวในผ้านวมผืนใหญ่แล้วหลับไปอีกครั้ง
ความฝันกระตุ้นให้คนเมาอย่างสกาวใจต้องตื่นด้วยความมึนหัว ฤทธิ์ของน้ำเมากำลังเล่นงานเธอ ทั้งคลื่นไส้และอาเจียนในห้องน้ำจนแทบตาย พอรู้สึกตัวอีกที ห้องที่เธออยู่ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นห้องของพี่ฟอจูน
"อ้าว ตื่นไวจัง แค่หกโมงเอง" ฟอจูนหาวโชว์ในชุดนอน เวลาเลิกงานของเธอคือเกือบเช้าและเวลานี้เป็นเวลานอน
"รบกวนพี่จูนอีกแล้ว แตงไม่น่าดื่มเยอะเลย"
"คิดมาก ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย ว่าแต่เราเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรือไง ดื่มหนักขนาดนี้จะไปไหวเหรอ" ฟอจูนพยุงสาวน้อยของเธอให้กลับมานั่งบนเตียงเหมือนเดิม
"แตงลาออกแล้วค่ะ อาทิตย์หน้าแตงต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด" งานนี้เธอโชคดีที่มีตำแหน่งว่างและเปิดรับเข้าพอดี
"อ้าว แล้วกลับมาอีกไหม" ฟอจูนตกใจ เธอใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน
"ไม่กลับมาที่นี่แล้วค่ะ แต่เราสองคนโทรคุยกันได้อยู่นะคะ" จู่ๆ จะไปเลยก็คงคิดถึงกันแย่ เจอหน้ากันแทบทุกวัน
"ต้องมาหาพี่ด้วยนะ" ฟอจูนทำหน้าเศร้าเพื่อให้สาวน้อยเห็นใจ
"แตงรับปากไม่ได้หรอก แต่จะโทรหาพี่นะ"
"เอาเถอะ พี่เข้าใจแล้ว ว่าแต่ช่วงนี้เราดื่มที่ร้านแทบทุกคืน ว่าแต่ไหวจริงๆ ใช่ไหม" เธอรู้ดีว่าการรับฟังและไม่ถามอะไรมากเกินไป เป็นสิ่งที่ดี เพราะถ้าเจ้าตัวอยากเล่าก็คงเล่าตั้งนานแล้ว
"อืม ถ้าบอกว่าไหวก็คงโกหก แตงไม่ไหวจริงๆ มันจบแล้วค่ะพี่ แตงคงทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้" อยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหลอีกแล้ว ตลอดหลายวันมานี้ เธอพยายามทำใจและไม่ติดต่อกับนัทนันท์ แต่เธอทำเท่าไหร่ก็ไม่สามารถลืมได้ ควรทำยังไง
"โถ่ น้องสาวพี่ ถ้าลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องพยายามลืม หนทางข้างหน้ายังมีอีกมาก เราไปอยู่ที่อื่นสักพักก็คงจะดีขึ้น ไม่ว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดไหน อย่างน้อยก็ยังมีพี่จูนคนนี้คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ ห้ามลืมพี่นะ" ฟอจูนดึงสกาวใจเข้ามากอด แม้จะไม่รู้ว่าคืออะไรที่ทำให้น้องสาวคนนี้เจ็บปวด เธอก็หวังว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี
"แตงไม่ลืมพี่หรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่เตือนสติแตง" ในที่สุด เธอก็ต้องอยู่กับความทรงจำเหล่านั้นให้ได้
นับจากนี้ต่อไป เธอจะเริ่มต้นใหม่แม้ว่านัทนันท์จะอยู่ในใจก็ตาม
"กินยาแก้แฮงค์ก่อนนะ เดี๋ยวจะออกจากห้องไม่ไหว" ยื่นยากับน้ำส่งให้และยิ้มร้ายๆ อย่างนางร้ายในละครทีวี
"พี่จูนแอบวางยาแตงใช่ไหม" หัวเราะคิกคักกับท่าทางที่แปลกไปของฟอจูน จะออกจากห้องไม่ไหวได้ยังไง ในเมื่อห้องของเธออยู่ตรงข้ามห้องของสาวสวยคนนี้และทุกครั้งที่เธอเมา ฟอจูนมักจะพามานอนที่ห้องทุกครั้งไป
ถ้าจะถามว่าเธอกับฟอจูนสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน ก็คงเป็นตอนมาพักที่นี่วันแรก วันที่ทำพริกไทยตก
"วันนี้ทำไมน้องแตงถึงดื่มหนักจัง" บาร์เทนเดอร์สาว กลายเป็นเพื่อนคุยยามค่ำคืนให้กับสาวน้อยอกหัก จนเธอเริ่มชินกับความเมาที่จะตามมา
"ฮึ...ดื่มให้กับความโง่และความรักเน่า ๆ ของผู้หญิงคนนึง ฮึ ทำไม แค่มีเหมือนกันมันผิดหรือไง ทำไม ต้องให้ความหวังกันด้วย พี่จูน แตงขออีกแก้ว" แก้มสีแดงกับคำพูดที่ไม่รู้เรื่อง ทำให้ฟอจูนได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"แก้วนี้พอแล้วนะ พี่จะไม่ให้เราดื่มอีก"
"ขอบคุณค่ะ ฮึก" มือน้อย ๆ แต่แรงเยอะ รีบคว้าแก้วเหล้ากระดกดื่มจนหมดภายในรวดเดียว
ฟอจูนได้แต่ก้มหน้าทำงาน แม้ในใจจะเป็นห่วงสาวน้อยที่เธอรักอย่างกับน้องมากขนาดไหนก็ตาม มือทั้งสองของเธอไม่ว่างพอที่จะปลอบใครได้ ผู้คนเริ่มเข้ามาหาความสนุก บางคนก็อยากลืมความทุกข์ หรือไม่ก็มีเป้าหมายหาหญิงควงสักคนเพื่อคลายความเหงา
"พี่ แบบน้องคนนี้แก้วนึง"
"ค่ะ รอสักครู่" ฟอจูนมองสาวทอมที่กำลังจ้องมองสกาวใจไม่วางตา แม้เจ้าตัวจะหลับคอพับไปแล้วก็ตาม การจ้องมองและคาดหวังอะไรบางอย่างก็อาจจะผิดหวังก็ได้
"ได้แล้วค่ะ" สาวบาร์เทนเดอร์วางแก้วน้ำสีอำพันให้กับสาวทอมไร้ชื่อ และคงอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับการจ้องมองของแปลกหน้า
"สนใจน้องเขาหรือคะ" ฟอจูนยิ้ม อยากรู้จริงๆ ว่าจะมาไม้ไหน
"ไม่ ไม่ได้สนใจ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องดื่มหนักหลายวันติดกัน"
"หื้ม จูนคงตอบแทนไม่ได้ ว่าแต่น้องไม่สนใจคนอย่างพี่เหรอ"
"ไม่ครับ ผมมีเมียแล้ว"
ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มและลาจากไปหาคู่ควงสาวที่พามาด้วย คนเราก็แปลก ในเมื่อมีคนรักอยู่แล้วยังมาสนใจคนรอบข้างอีก ฟอจูนคิดและยิ้มน้อย ๆ ถึงอย่างนั้น น้องสาวที่น่ารักของเธอมักจะเป็นคนที่น่าดึงดูดเพศเดียวกันเสมอ
ในความฝันอันมืดมนของสาวน้อยขี้เมา มีเพียงคนเดียวที่เธอคนนี้จะฝันถึง
ความอดทนของคนเราก็มักจะมีขีดจำกัดเมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้องนอนไม่ระวังตัว
"ทำไมไม่นอนให้มันดี ๆ" สกาวใจพูดเสียงดัง อยากจะบ้าตาย ไม่เคยระวังอะไรเลย ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ไม่ควรยั่วกันแบบนี้ อันตรายชัดๆ
"น่า ขอนอนพักก่อนแล้วค่อยทำรายงานต่อ" เพื่อนตัวดีบ่นงึมงำกางขาจนจินตนาการไปไหนต่อไหน กางเกงขาสั้นสีชมพูไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลยสักนิด ขายาวๆ น่ากัดนั่นคืออะไร
ยิ่งทำให้คนที่ยืนมองไม่สามารถสกัดความคิดไม่ดีได้อีกต่อไป อยากรังแก อยากเห็นใบหน้าทรมานภายใต้ร่างของเธอ จะทำสีหน้าอย่างไหนกันถ้าได้ขบกัดบนผิวขาวเนียน
แต่ทั้งหมดที่คิดต้องสลายหายไปเมื่อมีคำว่าโรคจิตตัวโต ๆ แปะอยู่บนหน้าผาก มีใครที่ปกติดีที่ไหนจะทำกับเพื่อนของตัวเองและที่สำคัญเป็นผู้หญิงเหมือนกันอีก
"นอนควรห่มผ้านะ" สิ่งที่เธอทำได้ก็คงมีเพียงเลื่อนผ้านวมให้ปกปิดร่างอันบอบบางไม่ให้ล่อตาล่อใจ ก่อนที่สติจะหลุดและแตกกระเจิงไปมากกว่านี้
"งื้ม ขอบใจ อีกชั่วโมงปลุกด้วยนะ" นัทนันท์ม้วนตัวในผ้านวมผืนใหญ่แล้วหลับไปอีกครั้ง
ความฝันกระตุ้นให้คนเมาอย่างสกาวใจต้องตื่นด้วยความมึนหัว ฤทธิ์ของน้ำเมากำลังเล่นงานเธอ ทั้งคลื่นไส้และอาเจียนในห้องน้ำจนแทบตาย พอรู้สึกตัวอีกที ห้องที่เธออยู่ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นห้องของพี่ฟอจูน
"อ้าว ตื่นไวจัง แค่หกโมงเอง" ฟอจูนหาวโชว์ในชุดนอน เวลาเลิกงานของเธอคือเกือบเช้าและเวลานี้เป็นเวลานอน
"รบกวนพี่จูนอีกแล้ว แตงไม่น่าดื่มเยอะเลย"
"คิดมาก ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย ว่าแต่เราเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรือไง ดื่มหนักขนาดนี้จะไปไหวเหรอ" ฟอจูนพยุงสาวน้อยของเธอให้กลับมานั่งบนเตียงเหมือนเดิม
"แตงลาออกแล้วค่ะ อาทิตย์หน้าแตงต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด" งานนี้เธอโชคดีที่มีตำแหน่งว่างและเปิดรับเข้าพอดี
"อ้าว แล้วกลับมาอีกไหม" ฟอจูนตกใจ เธอใจหายกับสิ่งที่ได้ยิน
"ไม่กลับมาที่นี่แล้วค่ะ แต่เราสองคนโทรคุยกันได้อยู่นะคะ" จู่ๆ จะไปเลยก็คงคิดถึงกันแย่ เจอหน้ากันแทบทุกวัน
"ต้องมาหาพี่ด้วยนะ" ฟอจูนทำหน้าเศร้าเพื่อให้สาวน้อยเห็นใจ
"แตงรับปากไม่ได้หรอก แต่จะโทรหาพี่นะ"
"เอาเถอะ พี่เข้าใจแล้ว ว่าแต่ช่วงนี้เราดื่มที่ร้านแทบทุกคืน ว่าแต่ไหวจริงๆ ใช่ไหม" เธอรู้ดีว่าการรับฟังและไม่ถามอะไรมากเกินไป เป็นสิ่งที่ดี เพราะถ้าเจ้าตัวอยากเล่าก็คงเล่าตั้งนานแล้ว
"อืม ถ้าบอกว่าไหวก็คงโกหก แตงไม่ไหวจริงๆ มันจบแล้วค่ะพี่ แตงคงทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้" อยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหลอีกแล้ว ตลอดหลายวันมานี้ เธอพยายามทำใจและไม่ติดต่อกับนัทนันท์ แต่เธอทำเท่าไหร่ก็ไม่สามารถลืมได้ ควรทำยังไง
"โถ่ น้องสาวพี่ ถ้าลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องพยายามลืม หนทางข้างหน้ายังมีอีกมาก เราไปอยู่ที่อื่นสักพักก็คงจะดีขึ้น ไม่ว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดไหน อย่างน้อยก็ยังมีพี่จูนคนนี้คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ ห้ามลืมพี่นะ" ฟอจูนดึงสกาวใจเข้ามากอด แม้จะไม่รู้ว่าคืออะไรที่ทำให้น้องสาวคนนี้เจ็บปวด เธอก็หวังว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี
"แตงไม่ลืมพี่หรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่เตือนสติแตง" ในที่สุด เธอก็ต้องอยู่กับความทรงจำเหล่านั้นให้ได้
นับจากนี้ต่อไป เธอจะเริ่มต้นใหม่แม้ว่านัทนันท์จะอยู่ในใจก็ตาม
"กินยาแก้แฮงค์ก่อนนะ เดี๋ยวจะออกจากห้องไม่ไหว" ยื่นยากับน้ำส่งให้และยิ้มร้ายๆ อย่างนางร้ายในละครทีวี
"พี่จูนแอบวางยาแตงใช่ไหม" หัวเราะคิกคักกับท่าทางที่แปลกไปของฟอจูน จะออกจากห้องไม่ไหวได้ยังไง ในเมื่อห้องของเธออยู่ตรงข้ามห้องของสาวสวยคนนี้และทุกครั้งที่เธอเมา ฟอจูนมักจะพามานอนที่ห้องทุกครั้งไป
ถ้าจะถามว่าเธอกับฟอจูนสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน ก็คงเป็นตอนมาพักที่นี่วันแรก วันที่ทำพริกไทยตก
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ค. 2564, 06:15:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ค. 2564, 06:15:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 430
| << นัดเจอ | พริกไทยกลิ้ง >> |