BAD KIDS ทวงรัก
อยู่ๆ ชีวิตอันสงบสุขของฉันก็ต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลเมื่อได้พบกับดิน
"ดะดินจะให้พี่ทำอะไรคะ"ฉันถามอย่างสงสัยแต่ใจเจ้ากรรมกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อมือหนาของดินจับมือเล็กให้วางบนหัวเข็มขัดราคาแพง
"ทำตรงนี้"
ฉันไม่ได้ใสซื่อจนแปลไม่ออกว่าดินต้องการให้ทำอะไร
"ดะดินจะให้พี่ทำอะไรคะ"ฉันถามอย่างสงสัยแต่ใจเจ้ากรรมกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อมือหนาของดินจับมือเล็กให้วางบนหัวเข็มขัดราคาแพง
"ทำตรงนี้"
ฉันไม่ได้ใสซื่อจนแปลไม่ออกว่าดินต้องการให้ทำอะไร
Tags: วัยรุ่น
ตอน: บทที่ 4 ดื้อหรอครับ
“งั้นลองมาเป็นเมียผมมั้ย ผมยกให้”ใจฉันสั่นระรัวกับคำตอบของเด็กหนุ่มวัย18
"ผมล้อเล่น"คำพูดของดินและสายตาหวานเชื่อมจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มองมานั้นตรงข้ามกันเหลือเกิน ยิ่งมองลึกเข้าไปในตากลมโตนั่นยิ่งทำให้รู้สึกว่าเด็กคนนี้เอาจริง
"ห้องพี่อยู่นี่"นิ้วเรียวชี้ไปยังประตูบานหนึ่งซึ่งติดกับห้องของเขา
"หรือพี่จะมานอนห้องผมก็ได้นะ"
"ผมไม่ถือ"
ดินกล่าวทิ้งท้าย เขาปล่อยมือจากคางเล็กก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป เขาไม่รู้ตัวเลยหรือว่าคำพูดที่ออกมาจากปากหนานั้นมีผลต่อหัวใจดวงน้อยของฉันขนาดไหน
.......
เช้าวันต่อมา
"นี่ฉันต้องใส่เสื้อเชิ้ตของดินอีกแล้วหรอเนี่ย"ฉันยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าภายในห้องนอนใหญ่ที่ดินให้ใช้อย่างปลงๆ เพราะไม่รู้จะใส่อะไรนอกจากเสื้อเชิ้ตที่มีอยู่ในตู้สองสามตัว ซึ่งน่าจะเป็นของดิน
โชคดีหน่อยที่เสื้อของเขานั้นตัวใหญ่ พอมาอยู่บนตัวฉันมันก็เลยกลายเป็นชุดเดรสไปโดยปริยาย ขอยืมใส่ก่อนแล้วกันนะ ถ้าชุดเมื่อวานแห้งแล้วจะเปลี่ยนคืน
นี่ก็สายมากแล้วฉันเดินออกมาจากห้องนอนก็พบแต่ความเงียบสงบ ไม่มีวี่วาวของเด็กหนุ่มสงสัยป่านนี้เขาคงไปเรียนแล้ว
ฉันเข้าครัวไปทำเมนูง่ายๆทานรองท้อง ห้องครัวหรูสไตน์ยุโรปของดินนั้นมีอาหารกักตุนไว้เยอะทีเดียว ถ้าเกิดวันใดมีซอมบบี้บุกมาจริงๆตามในหนัง ห้องของดินก็คงจะทำให้ฉันอยู่รอดได้เป็นเดือน
ลา ล่า ลา~~
เสียงเล็กของอาจารย์สาวฮัมเพลงเบาๆระหว่างที่เธอกำลังตั้งใจทำหาร โดยไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มเจ้าของห้องนั้นยืนดูอยู่เงียบๆ เขาพึงพอใจไม่น้อยที่เห็นร่างบางตรงหน้าสวมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง
"อุ๊ย"ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อหันหลังมาเจอร่างสูงของดินยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่
วันนี้เขาใส่ชุดยูนิฟอร์มนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดัง เสื้อเชิ้ตแขนสั้นติดกระดุมไม่เรียบร้อยสักเท่าไหร่แต่กางเกงขายาวสีดำที่สวมอยู่มันทำให้เขาดูสูงโปร่งดูดีทีเดียว
"ทำเผื่อผมรึเปล่า"
"พี่นึกว่าดินไปเรียนแล้วเลยไม่ได้ทำค่ะ"นี่ก็สายแล้วนะทำไมดินยังไม่ไปเรียนอีก เด็กมัธยมปลายปกติเวลานี้ควรถึงโรงเรียนแล้วสิ
หัสดินค่อยๆก้าวมาหาฉันช้าๆ เขาหยุดยืนตรงหน้าก่อนจะโน้มลงมากัดแผ่นขนมปังปิ้งที่ฉันถืออยู่ตรงระดับหน้าอกอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว แผ่นหลังของฉันรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาหวังว่าเด็กหนุ่มจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจที่กระหน่ำเต้นอยู่หรอกนะ
"ขอบคุณครับ"ดินยิ้มน้อยๆ เขากล่าวขอบคุณก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.......
เวลาช่างผ่านไปไวเหลือเกิน หลังจากนั่งๆนอนอยู่ในห้องของดินจนนี่ก็เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้วสิ เสื้อผ้าที่ซักไว้คงแห้งแล้วละนะ
วันนี้ฉันมีแผลนว่าจะไปเอาของสำคัญที่หอและจ่ายค่าเช่าให้ป้าสมรสักหน่อย เพราะดินโอนค่าจ้างมาให้แล้วครึ่งนึงตามที่ตกลงกันไว้ แต่เมื่อเช้าก็ลืมบอกเขาไว้สนิทเลย หวังว่าดินจะไม่ทำโทษฉันเหมือนที่กฎบ้าๆนั่นเขียนหรอก
"อ้าวไปไหนมาหละนังลินน์เมื่อวานไม่เจอหน้าเองเลย"
เมื่อเก็บข้าวของที่จำเป็นในหอพักหมดแล้ว ฉันก็ออกมาเจอกับป้าสมรที่ยืนทำความสะอาดบริเวณทางเข้าอยู่
"ฉันไปทำงานที่บ้านเพื่อนหนะป้า จะไม่อยู่อีกหลายวัน วันนี้เลยมาเก็บของจ่ะ"
"อะนี่ค่าเช่าที่ลินน์ค้างไว้ ป้าไม่ต้องทอนนะถือสะว่าเป็นค่าปรับ"
"จ่ายเจ่ยอะไรกัน เมื่อวานเพื่อนเองพึ่งจะเอามาให้"เพื่อนหรอ ฉันไม่ได้รู้จักใครนอกจากมีนาเลยนะ แล้วทำไมป้าสมรถึงบอกว่ามีเพื่อนมาจ่ายให้ละ
"อ่อ..คะ"หรือว่าจะเป็นดิน แต่มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงนี่นาแล้วฉันก็ไม่เคยบอกด้วยว่าพักอยู่ไหน...แล้วเป็นใครกันละ
"ฉันไปแล้วนะป้า"ฉันเก็บความสงสัยนี้ไว้ กล่าวบอกลาป้าสมรแล้วก็ตรงมายังห้องสมุดที่ชอบไปประจำทันที
กิ๊ง~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเมื่อร่างบางของเธอก้าวเข้ามาด้านใน ดวงตาคู่สวยมองไปยังหนุ่มหล่อวัยเดียวกันที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์
"สวัสดีเนียร์"
"นึกว่าใครมาที่แท้ก็ลินน์คนสวยนี่เอง"จูเนียร์ที่กำลังเก็บหนังสือหันมาตอบ
"ปากหวานจริงเชียว"
"วันนี้จะยืมเรื่องอะไรดี ให้เราแนะนำมั้ยหนังสือเข้ามาใหม่เยอะเลย"
"วันนี้คงไม่ได้ยืมหรอกแค่เอาเล่มเก่ามาคืนเฉยๆอะ"เสียดายจัง มีหนังสือเล่มใหม่รอให้ฉันยืมอีกเยอะเลย แต่คงต้องรอให้สัญญาระหว่างฉันและดินจบก่อนละ ฉันถึงจะได้มาบ่อยๆ
"นี่จ่ะ"ฉันหยิบหนังสือสองสามเล่มจากกระเป๋าส่งให้จูเนียร์
"งั้นเราไปก่อนนะ"
"เดี๋ยวก่อนลินน์"
"คะ?"
"อีกสิบนาทีเราเลิกงาน ไปดูหนังกันมั้ยเรื่องที่ลินน์อยากดูเข้าวันนี้นะ"
"จริงหรอเอาสิเราลืมสนิทเลยดีนะที่เนียร์เตือน"
หลายชั่วโมงผ่านไป
"หนังสนุกมากกกกกกกลินน์ว่ามั้ย"จูเนียร์พูดเมื่อเราสองคนเดินออกจากโรงหนัง
"อื้อสนุกมากเลย"
อ่าตายจริงฉันลืมดูเวลาไปเลย นี่ก็จะทุ่มนึงแล้วถ้ากลับถึงคอนโดของดินก็คงสองทุ่มนะสิ
"เรากลับก่อนนะดึกแล้ว"ฉันรับบอกจูเนียร์ทันที
"ลินน์ไปทางไหน"
"คอนโดCจ่ะ"
"ลินน์อยู่ที่นั่นหรอ แพงน่าดูเลย"
"ใครว่าละ เพื่อนเราต่างหาก"ฉันโกหกจูเนียร์คำโตทีเดียว
"อ๋อ งั้นกลับด้วยกันนี่แหละเดี๋ยวไปส่งทางผ่านเราพอดี"
"อื้อ"
......
ณ คอนโดC
"ขอบคุณนะเนียร์ที่มาส่งแถมเลี้ยงหนังเราอีก"
"สำหรับลินน์เลี้ยงทั้งชีวิตก็ยังได้"บ้าจริงแก้มฉันแดงหมดแล้ว จูเนียร์ชอบแซวอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย
"ขอบใจจ่ะ กลับบ้านดีๆนะ"ฉันโบกมือลาเขาก่อนที่รถหรูของจูเนียร์จะเคลื่อนตัวออกไป
แกรก...
ฉันกลับขึ้นมายังห้องของดิน แต่แปลกใจไม่น้อยที่ห้องไม่ได้ล็อกฉันว่าตอนออกก็ปิดดีแล้วนะ สงสัยคงจะเป็นดินที่เปิดเอาไว้
หลังจากเข้ามาข้างในแล้วกลับพบว่าภายในมืดสนิท เห็นเพียงเงาของร่างสูงสะท้อนแสงจากจอทีวีในห้องกำลังนั่งอยู่บนโซฟารับแขก ทำไมดินไม่เปิดไฟละมานั่งมืดๆทำไมกัน
"ไปไหนมาหรอครับ"
"พี่เนี่ยดื้อกว่าที่ผมคิดอีกนะ"หัสดินกล่าวเสียงเย็นจนฉันเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
"ผมล้อเล่น"คำพูดของดินและสายตาหวานเชื่อมจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มองมานั้นตรงข้ามกันเหลือเกิน ยิ่งมองลึกเข้าไปในตากลมโตนั่นยิ่งทำให้รู้สึกว่าเด็กคนนี้เอาจริง
"ห้องพี่อยู่นี่"นิ้วเรียวชี้ไปยังประตูบานหนึ่งซึ่งติดกับห้องของเขา
"หรือพี่จะมานอนห้องผมก็ได้นะ"
"ผมไม่ถือ"
ดินกล่าวทิ้งท้าย เขาปล่อยมือจากคางเล็กก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป เขาไม่รู้ตัวเลยหรือว่าคำพูดที่ออกมาจากปากหนานั้นมีผลต่อหัวใจดวงน้อยของฉันขนาดไหน
.......
เช้าวันต่อมา
"นี่ฉันต้องใส่เสื้อเชิ้ตของดินอีกแล้วหรอเนี่ย"ฉันยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าภายในห้องนอนใหญ่ที่ดินให้ใช้อย่างปลงๆ เพราะไม่รู้จะใส่อะไรนอกจากเสื้อเชิ้ตที่มีอยู่ในตู้สองสามตัว ซึ่งน่าจะเป็นของดิน
โชคดีหน่อยที่เสื้อของเขานั้นตัวใหญ่ พอมาอยู่บนตัวฉันมันก็เลยกลายเป็นชุดเดรสไปโดยปริยาย ขอยืมใส่ก่อนแล้วกันนะ ถ้าชุดเมื่อวานแห้งแล้วจะเปลี่ยนคืน
นี่ก็สายมากแล้วฉันเดินออกมาจากห้องนอนก็พบแต่ความเงียบสงบ ไม่มีวี่วาวของเด็กหนุ่มสงสัยป่านนี้เขาคงไปเรียนแล้ว
ฉันเข้าครัวไปทำเมนูง่ายๆทานรองท้อง ห้องครัวหรูสไตน์ยุโรปของดินนั้นมีอาหารกักตุนไว้เยอะทีเดียว ถ้าเกิดวันใดมีซอมบบี้บุกมาจริงๆตามในหนัง ห้องของดินก็คงจะทำให้ฉันอยู่รอดได้เป็นเดือน
ลา ล่า ลา~~
เสียงเล็กของอาจารย์สาวฮัมเพลงเบาๆระหว่างที่เธอกำลังตั้งใจทำหาร โดยไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มเจ้าของห้องนั้นยืนดูอยู่เงียบๆ เขาพึงพอใจไม่น้อยที่เห็นร่างบางตรงหน้าสวมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง
"อุ๊ย"ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อหันหลังมาเจอร่างสูงของดินยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่
วันนี้เขาใส่ชุดยูนิฟอร์มนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดัง เสื้อเชิ้ตแขนสั้นติดกระดุมไม่เรียบร้อยสักเท่าไหร่แต่กางเกงขายาวสีดำที่สวมอยู่มันทำให้เขาดูสูงโปร่งดูดีทีเดียว
"ทำเผื่อผมรึเปล่า"
"พี่นึกว่าดินไปเรียนแล้วเลยไม่ได้ทำค่ะ"นี่ก็สายแล้วนะทำไมดินยังไม่ไปเรียนอีก เด็กมัธยมปลายปกติเวลานี้ควรถึงโรงเรียนแล้วสิ
หัสดินค่อยๆก้าวมาหาฉันช้าๆ เขาหยุดยืนตรงหน้าก่อนจะโน้มลงมากัดแผ่นขนมปังปิ้งที่ฉันถืออยู่ตรงระดับหน้าอกอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว แผ่นหลังของฉันรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาหวังว่าเด็กหนุ่มจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจที่กระหน่ำเต้นอยู่หรอกนะ
"ขอบคุณครับ"ดินยิ้มน้อยๆ เขากล่าวขอบคุณก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.......
เวลาช่างผ่านไปไวเหลือเกิน หลังจากนั่งๆนอนอยู่ในห้องของดินจนนี่ก็เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้วสิ เสื้อผ้าที่ซักไว้คงแห้งแล้วละนะ
วันนี้ฉันมีแผลนว่าจะไปเอาของสำคัญที่หอและจ่ายค่าเช่าให้ป้าสมรสักหน่อย เพราะดินโอนค่าจ้างมาให้แล้วครึ่งนึงตามที่ตกลงกันไว้ แต่เมื่อเช้าก็ลืมบอกเขาไว้สนิทเลย หวังว่าดินจะไม่ทำโทษฉันเหมือนที่กฎบ้าๆนั่นเขียนหรอก
"อ้าวไปไหนมาหละนังลินน์เมื่อวานไม่เจอหน้าเองเลย"
เมื่อเก็บข้าวของที่จำเป็นในหอพักหมดแล้ว ฉันก็ออกมาเจอกับป้าสมรที่ยืนทำความสะอาดบริเวณทางเข้าอยู่
"ฉันไปทำงานที่บ้านเพื่อนหนะป้า จะไม่อยู่อีกหลายวัน วันนี้เลยมาเก็บของจ่ะ"
"อะนี่ค่าเช่าที่ลินน์ค้างไว้ ป้าไม่ต้องทอนนะถือสะว่าเป็นค่าปรับ"
"จ่ายเจ่ยอะไรกัน เมื่อวานเพื่อนเองพึ่งจะเอามาให้"เพื่อนหรอ ฉันไม่ได้รู้จักใครนอกจากมีนาเลยนะ แล้วทำไมป้าสมรถึงบอกว่ามีเพื่อนมาจ่ายให้ละ
"อ่อ..คะ"หรือว่าจะเป็นดิน แต่มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงนี่นาแล้วฉันก็ไม่เคยบอกด้วยว่าพักอยู่ไหน...แล้วเป็นใครกันละ
"ฉันไปแล้วนะป้า"ฉันเก็บความสงสัยนี้ไว้ กล่าวบอกลาป้าสมรแล้วก็ตรงมายังห้องสมุดที่ชอบไปประจำทันที
กิ๊ง~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเมื่อร่างบางของเธอก้าวเข้ามาด้านใน ดวงตาคู่สวยมองไปยังหนุ่มหล่อวัยเดียวกันที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์
"สวัสดีเนียร์"
"นึกว่าใครมาที่แท้ก็ลินน์คนสวยนี่เอง"จูเนียร์ที่กำลังเก็บหนังสือหันมาตอบ
"ปากหวานจริงเชียว"
"วันนี้จะยืมเรื่องอะไรดี ให้เราแนะนำมั้ยหนังสือเข้ามาใหม่เยอะเลย"
"วันนี้คงไม่ได้ยืมหรอกแค่เอาเล่มเก่ามาคืนเฉยๆอะ"เสียดายจัง มีหนังสือเล่มใหม่รอให้ฉันยืมอีกเยอะเลย แต่คงต้องรอให้สัญญาระหว่างฉันและดินจบก่อนละ ฉันถึงจะได้มาบ่อยๆ
"นี่จ่ะ"ฉันหยิบหนังสือสองสามเล่มจากกระเป๋าส่งให้จูเนียร์
"งั้นเราไปก่อนนะ"
"เดี๋ยวก่อนลินน์"
"คะ?"
"อีกสิบนาทีเราเลิกงาน ไปดูหนังกันมั้ยเรื่องที่ลินน์อยากดูเข้าวันนี้นะ"
"จริงหรอเอาสิเราลืมสนิทเลยดีนะที่เนียร์เตือน"
หลายชั่วโมงผ่านไป
"หนังสนุกมากกกกกกกลินน์ว่ามั้ย"จูเนียร์พูดเมื่อเราสองคนเดินออกจากโรงหนัง
"อื้อสนุกมากเลย"
อ่าตายจริงฉันลืมดูเวลาไปเลย นี่ก็จะทุ่มนึงแล้วถ้ากลับถึงคอนโดของดินก็คงสองทุ่มนะสิ
"เรากลับก่อนนะดึกแล้ว"ฉันรับบอกจูเนียร์ทันที
"ลินน์ไปทางไหน"
"คอนโดCจ่ะ"
"ลินน์อยู่ที่นั่นหรอ แพงน่าดูเลย"
"ใครว่าละ เพื่อนเราต่างหาก"ฉันโกหกจูเนียร์คำโตทีเดียว
"อ๋อ งั้นกลับด้วยกันนี่แหละเดี๋ยวไปส่งทางผ่านเราพอดี"
"อื้อ"
......
ณ คอนโดC
"ขอบคุณนะเนียร์ที่มาส่งแถมเลี้ยงหนังเราอีก"
"สำหรับลินน์เลี้ยงทั้งชีวิตก็ยังได้"บ้าจริงแก้มฉันแดงหมดแล้ว จูเนียร์ชอบแซวอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย
"ขอบใจจ่ะ กลับบ้านดีๆนะ"ฉันโบกมือลาเขาก่อนที่รถหรูของจูเนียร์จะเคลื่อนตัวออกไป
แกรก...
ฉันกลับขึ้นมายังห้องของดิน แต่แปลกใจไม่น้อยที่ห้องไม่ได้ล็อกฉันว่าตอนออกก็ปิดดีแล้วนะ สงสัยคงจะเป็นดินที่เปิดเอาไว้
หลังจากเข้ามาข้างในแล้วกลับพบว่าภายในมืดสนิท เห็นเพียงเงาของร่างสูงสะท้อนแสงจากจอทีวีในห้องกำลังนั่งอยู่บนโซฟารับแขก ทำไมดินไม่เปิดไฟละมานั่งมืดๆทำไมกัน
"ไปไหนมาหรอครับ"
"พี่เนี่ยดื้อกว่าที่ผมคิดอีกนะ"หัสดินกล่าวเสียงเย็นจนฉันเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
plsplas เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ส.ค. 2564, 21:40:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ส.ค. 2564, 21:40:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 183
| << บทที่ 3 ห้องต้องห้าม |