stop bad time หยุดเรื่องร้ายแล้วเรามารักกัน
ชีวิตที่ผ่านมาของหญิงสาวช่างน่าสงสาร แต่แม่เลี้ยงของเธอก็ไม่หยุดปั่นป่วนชีวิตเธอโดนทำร้ายร่างกายมิหน่ำซ้ำยังจะขายเธอให้กับพวกมาเฟีย
Tags: รัก ดราม่า
ตอน: ยิ่งใกล้ยิ่งอันตราย
"อื้อ นิตา19.43มาปลุกฉันด้วยนะ ตอนนี้ฉันเหนื่อยง่วงและเพลียมากๆเลย ฉันขอนอนสักงีบนะ" เสียงของแก้วตาฟังก็รู้ว่าวันนี้เธอเหนื่อยมากแค่ไหน จนนิตาแอบอมยิ้มกับพฤติกรรมของเพื่อนสาว
"ได้ๆ แกพักไปเถอะว่าแต่ว่าแกไม่ไปกินข้าวหรอ" ปรกติแล้วเรื่องกินสำหรับแก้วตานั้นเป็นเรื่องใหญ่ เธอแทบจะไม่พลาดทุกมื้อ การที่เพื่อนสาวไม่ยอมไปกินมันดูแปลกๆและถ้าเธอไม่กินข้าวเย็นมีหวังหญิงสาวต้องลุกตอนดึกๆดื่นมาหาไรกินแน่
"อ่อไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเรียบร้อยละหมดขนมปังไป25ชิ้นกับแยม1ขวดโหล แค่นี้ก็สามารถอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้เช้าสบายๆ ฉะนั้นวางใจได้เลย" ตาของนิตาโตขึ้นมากะทันหันเมื่อได้ยินขนมปัง25แผ่นนี้ซึ่งมันไม่ใช่น้อยๆเลย กินมากขนาดนั้นเธอสามารถอยู่ได้เป็นอาทิตย์ก็ว่าได้ แต่สำรับแก้วตาแล้วมันอาจจะน้อยนิดก็ได้หญิงสาวมองหน้าเพื่อนของตัวเองที่นอนหลับแบบไม่สนโลก รีบไปหาไรกินดีกว่าเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาและ
หลังจากที่มันใจว่าล็อกห้องให้เพื่อนเสร็จแล้วเธอก็เดินออกมาด้วยกางเกงขายาวสีดำกับเสื้อแขนยาวสีชมพูน่ารักน่ารักเพราะอากาศตอนเย็นแถวภาคเหนือมันค่อนข้างที่จะเย็นและเธอเองก็ยังไม่พร้อมที่จะแข็งตายที่นี้ด้วย
"อ้าว น้องรหัสของพี่กำลังจะไปไหนหรอ" เรียวเดินผ่านมาทางนี้เลยเอ่ยทักทายรุ่นน้องของตัวเอง
"สวัสดีตอนเย็นค่ะรุ่นพี่ นิตากำลังจะไปหาไรทานนะค่ะ"
"พี่ก็กำลังจะไปหาไรกินพอดี ว่าแต่นิตารู้รึยังว่าบทลงโทษของพี่ๆเขาคืออะไร" ฉันส่ายหัวให้เบาๆ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นเชิงว่าให้พีเขาพูดต่อ "พวกพี่ๆเขาจะให้เราอยู่ด้วยกันเป็นเวลา5เดือนถ้าไม่ครบเราสองคนต้องไปค่ายอะไรไม่รู้พี่จำไม่ได้ แต่มันต้องมีการเดินจงกรมช้าๆ และห้ามพูดเสียงดัง แค่พูดพี่ก็ขนลุกไปหมดแล้วและต้องอยู่ในค่ายนั้นเป็นเวลา1เดือนเต็ม คิดแล้วสยองขาพี่ได้หลุดออกจากกันแน่ๆ" ชายหนุ่มแสดงสีหน้ากลัวอย่างสุดขีดแค่นึกภาพก็ทรมานพอและอย่าให้ได้ไปจริงๆเถอะมีหวังเขาคงต้องเขียนใบลาตายแน่ๆ
"หะ อะไรนะคะ อยู่ด้วยกัน5เดือน นี้มันบ้าไปแล้วชัดๆใครมันจะไปอยู่ด้วยกันได้ตั้ง5เดือน พวกพี่เขาต้องบ้ากันไปแล้วแน่ๆ" บทลงโทษอื่นมีตั้งเยอะแยะแต่ไม่ใช้ทำไมต้องมาให้ทำไรแบบนี้ด้วยเนี่ย หญิงสาวตกใจสุดขีดจนชายหนุ่มอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่าพี่หิวและ" เรียวถือวิสาสะคว้าเอาข้อมือหญิงสาวจูงมือพาไปกินข้าวทันทีโดยไม่สนใจสีหน้าและคนรอบข้างที่กำลังมองพวกเขา สายตาริษยาบ้าง อิจฉาบ้าง งงงวยบ้างแต่สวนใหญ่แล้วริษยามากกว่า
"เอ่อ...รุ่นพี่คะ หนูว่าปล่อยมือหนูก่อนก็ได้นะคะ มีคนเริ่มมองแล้ว" หญิงสาวรีบทักท้วงก่อนที่จะมีใครที่เป็นแฟนคลับพี่เขามาตบเขา
"ไม่ต้องไปสนใจหรอกน่า ไปเถอะหรือว่านิตากลัว" เรียวแกล้งหญิงสาวด้วยการหันกลับจ้องหน้าหญิงสาว ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึง10เซ็น
"เอ่อ...กลัวสิแฟนคลับพี่อาจจะเป็นพวกหัวรุ่นแรง ถ้าระงับอาการไม่อยู่พวกนั้นมาดักตบหนูจะทำไง อีกอย่างหนูก็กลัวคนเขาจะเอาไปพูดไม่ดี" นิตาผลักชายหนุ่มออกเบาๆ ทำให้เจ้าตัวยอมถ่อยห่างออกไปดีๆ
"หึ อย่าไปสนใจเลย ขนาดพี่ยังไม่สนใจพวกเขาพวกเขจะมาสนใจทำไมเนอะ พี่ว่าเราไปหาไรกินดีกว่าหิวแล้ว" สุดท้ายแล้วพี่เขาก็ไม่ยอมฟังฉันแถมก็ไม่ยอมปล่อยมืออีกจนฉันต้องยอมเดินไปด้วย
"รุ่นพี่คะนิตาอิ่มแล้วขอตัวกลับก่อนนะคะ" ไม่ว่าเปล่าฉันรีบลุกเตรียมที่จะเดินกลับทันที
"อ้าวอิ่มแล้วหรอทำไมไวจัง ให้พี่ไปส่งไหม" ไวแหละเพราะรีบหนีออกห่างๆพี่ คนยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้
"ไม่เป็นไรค่ะ นิตาว่านิตากลับเองดีกว่าค่ะ" หญิงสาวปฎิเสธพร้อมกับเดินออกมาทันทีชายหนุ่มได้แต่มองตามแผ่นหลังอย่างงงๆว่าตัวเองเป็นตัวประหลาดที่เธอไม่อยากเข้าใกล้หรือว่าตัวเองฉีดน้ำหอมแรงไป
"กลับๆดีแล้วกันนะ" เสียงรุ่นพี่ดังตามหลังฉันมา เห้อในที่สุดก็ออกมาจากเขาได้สักทียิ่งอยู่ใกล้ยิ่งจะอันตราย ฉันเคยได้ยินข่าวสองสามปีที่แล้วที่มีผู้หญิงคนหนึ่งมาจีบพี่เขาแต่โดนคนที่ตามตื้อเขาทำร้ายปางตายทำให้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เขาอีก และฉันก็ขอเป็นหนึ่งในคนที่ไม่อยากเข้าใกล้เขามากที่สุด แต่แล้วไอ้โชคชะตามันก็ไม่เข้าข้างดันทำให้ฉันกับเขาต้องมาเป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน
"อ๊ะ"เสียงฉันตกใจสะดุ้งโหยงขึ้นมาเมื่ออยู่ๆก็มีกลุ่มหญิงสาวจำนวนหนึ่งมาดักทางเดินที่ฉันกำลังจะกลับห้องพัก "ขอทางด้วยค่ะ" ฉันพยายามเอ่ยขอร้องอย่างมีมารยามที่สุด ฉันจะพยายามจะเดินหลีกตัวไปทางที่มีช่องว่างแต่พวกเขาก็ตามมาปิดทางขวางฉันไว้
"จะรีบไปไหนหรอนั่งชะนีไม่มีผัว หรือว่าจะรีบไปอ่อยผู้ชายคนอื่นต่อ" หญิงสาวหนึ่งในนั้นพูดออกมาด้วยถ่อยคำที่ไร้มารยาทสุดๆ นี่มันใช้เท้าหรือปากพูดกันแน่แต่ละคำที่พูดออกมา ว่าแล้วไงอีตาเรียวบ้านี้ทำฉันเดือดร้อนอีกจนได้
"เปล่า ฉันแค่จะกลับห้องไปหาเพื่อน ขอทางดะ อ๊ะ" หญิงสาวชุดดำมีเรือนผมสีแดงอมม่วงตรงเข้ามากระชากผมของนิตาจนตัวเธอเองต้องเซไปกับแรงกระชาก "ปล่อยค่ะ โอ้ย" ยิ่งพยายามดิ้นเธอก็ยิ่งจิกหัวของนิตาแรงขึ้นเท่านั้น "นี่มันอะไรกัน"
"หึ พวกฉันแค่จะมาสั่งสอนคนที่มีนิยายแบบเธอนะสิ เอายังไงกับนังนี้ดีนีน่า"
"นิสัยอะไรยังไง ฉันไปทำอะไรให้"
"ก็แกมายุ่งกับรุ่นพี่ของฉันยังไงละ สาระแนมาอ่อยพี่เขา" นี่น่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แววตาของเธอมีแต่แรงอาฆาตริษยา "ฉันอยากออกกำลังกายสักหน่อย เอามันไปที่ห้องฉันไป" หลังจากที่ผู้หญิงที่น่าจะชื่อว่านีน่าพูดจบเพื่อนๆของเธอก็พยายามที่จะฉุดกระชากลากตัวของหญิงสาวแต่นิตาก็พยายามที่จะสู้สุดแรงที่มี
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยดะ อื้อ~" เธอพยายามที่จะร้องขอให้มีคนมาช่วยแต่อยู่ๆก็มีผ้ายื่นมาปิดที่ปากและจมูกของเธอ นิตาพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธะการของพวกเขาแต่เมื่อยิ่งใช้พลังงานมากเท่าไหร่เธอก็ต้องการออกซิเจนมากเท่านั้น จนสุดท้ายเธอก็ต้องเผลอสูดอาการเข้าไป
ฟึ่บ~สติสุดท้ายที่เธอหลงเหลือก่อนที่ทุกอย่างจะดับไปคือเธอรับรู้ได้ว่าร่างกายของตัวเองกระแทกกับพื้นอย่างจังและทุกอย่างก็ดับไป เมื่อมั่นใจแล้วว่าหญิงสาวสลบไปพวกเธอก็พาร่างของนิตาตรงเข้าไปในป่าแทนการไปไว้ที่ห้องของนีน่า
"แก้วตา" ปัง ปัง ปัง "ยัยแก้วตาตื่นได้แล้ว" โอ้ยเสียงอะไรวะ ใครมันมาเคาะประตูไม่ใช่สิมาพังประตูห้องเวลานี้ ไม่ดูเวลารึไงว่ามันกี่โมงแล้ว แก้วตาพยายามควานหาโทรศัพท์ที่อยู่หัวเตียงเพื่อมาดูเวลา 03.53 หญิงสาวเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ เพราะมันเลยเวลาที่เธอบอกให้นิตามาปลุกเธอเป็นหลายชั่วโมง เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงตรงไปที่ประตูทันที
"มีใครตายหรอไอไวไวควิกถึงมาปลุกฉันเสียงดังขนาดนี้" แก้วตาแผดเสียงใส่ชายหนุ่มด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด แต่จริงๆก็แอบขอบคุณเขาที่มาปลุกเธอ แต่เห็นหน้าเขาทีไรปากมันชอบพูดกวนๆใส่แค่นั้น
"ไม่มีไรหรอกก็แค่จะมาชวนตามที่นัดกันไว้เมื่อช่วงเย็นว่าจะพากันไปเดินเล่นรอบๆรีสอรทตอนกลางคืนไง ฉันไปนั่งรอพวกเธอตั้งหลายชั่วโมงจนยุงจะหามเข้าป่าไปละแต่ไม่เห็นไปสักทีเลยมาตาม" อุ้ยตาย ลืมไปเลยว่านัดกันไว้ แก้วตายิ้มแห้งๆให้กับชายหนุ่มและแอบคาดโทษนิตาที่ไม่ยอมมาปลุกเธอ
"อ่อแต่ฉันไม่เห็นนิตาเลยนะนายเห็นนิตาบ้างรึเปล่า"
"ไม่เห็นเหมือนกัน ฉันว่านิตาคงออกไปหาไรกินมั่ง เห็นนิตาเดินกับพี่เรียวอยู่" ฉันตกลงกับไวว่าจะไปหานิตาแล้วค่อยเดินเล่นกัน ก่อนไปฉันกลับเข้ามาในห้องเอาเสื้อกันหนาวด้วยเพราะฉันใส่ชุดนอนค่อนข้างบางอากาศแถวนี้ค่อนข้างเย็นเดี่ยวจะไม่สบายเอา แต่ฉันว่าฉันเห็นนิตาเดินออกไปกินข้าวตั้งนานแล้วเธอก็น่าจะกลับมาตั้งนานหรือไม่ก็ต้องไปกับรุ่นพี่ หรือว่าเธอจะไปเดินเล่นกันนะ
"พี่คะเห็นนิตาเพื่อนหนูไหมคะ"
"ไม่นะแก้วตา นิตากลับห้องไปตั้งนานแล้ว พวกเธอไม่เห็นเธอหรอ" แก้วตากับไวกิ้งพยักหน้าพร้อมกันแทนคำตอบทำให้ชายหนุ่มเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าหญิงสาวหายไปไหน
"ปรกติแล้วนิตาไม่ใช่คนที่ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวโดยเฉพาเวลาแบบนี้ อีกอย่างถ้ามีคนชวนไปไหนมาไหนเธอก็น่าจะไม่ไปด้วยเพราะเธอไม่ได้สนิทหรือรู้จักใครเป็นการส่วนตัวเลย"
"พี่ว่าเราตามหานิตากันก่อนดีกว่า เผื่อเธอจะอยู่แถวๆนี้" หลังจากที่ออกตามหานิตาจนทั่วแล้วแต่ก็ไม่พบพวกเราจึงต้องเดินกลับไปถามรุ่นพี่อีกครั้งว่าเจอนิตาไหม
"พี่เรียวคะเจอนิตาไหมคะ"
"ไม่เจอพี่เจอแต่กิ๊บหนีบผมของนิตาที่ตกอยู่ตรงทางเดิน"
"เอ๊ะ รุ่นพี่รู้ได้ไงคะว่ามันคือกิ๊บของนิตา" ฉันถามออกไปอย่างสงสัยเพราะปรกติจะไม่มีใครสังเกตอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้
"ก็พี่สังเกตเห็นว่านิตาใส่กิ๊บอันนี้เมื่อตอนเย็นไง" ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ "แต่ทำไมมันหลุดออกจากผมของเธอได้ละ ถ้านิตาเป็นคนถอดเองมันก็ต้องอยู่กับนิตาแทนที่จะหล่นตรงทางเดินแบบนี้ ถ้ามันจะหลุดเองก็ไม่น่าจะใช่" นั่นสิฉันเริ่มเป็นห่วงนิตาขึ้นมาแล้วสิ โธ่เอ้ยฉันไม่น่าหลับเลย
"หนูว่าพวกเราไปพวกรุ่นพี่คนอื่นๆให้รีบตามหานิตากันก่อนค่ะ"
อีกด้านหนึ่งของนิตาเธอยังหลับหมดสติอยู่บนเก้าอี้ที่เธอถูกจับมัดไว้สลบอยู่ในกระท่อมกลางป่า ภายในกระท่อมไม่ค่อยมีอะไรมากมีพียงโต๊ะเก้ากี้และตะเกียงอันเดียวเท่านั้น
"นี่นีน่าแกรู้ได้ไงว่าแถวนี้มีกระท่อม"
"คนแบบฉันมีหรอที่จะไม่รู้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่เรียวฉันรู้หมดแม้กระทั่งเรื่องคู่หมั้นของพี่เขา" นีน่าแสยะยิ้มออกมอย่างหน้าหวาดกลัวทำเอาเพื่อนของเธอบางคนคนขนลุกซู่ขึ้นมาเลยทีเดียว
"แล้วเราจะทำยังไงก็ยัยนี่ละ"
"เอายังไงนะหรอวิวฉันจะทำแกดูเอง" สปายเจ้าของเรื่องผมสีแดงอมม่วงเดินไปหยิบถังที่ใส่น้ำจนเต็มเข้ามาในกระท่อมแล้วว่างมันลงโต๊ะขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าของนิตา "ฉันก็จะเริ่มจากปลุกมันขึ้นมาให้พวกเราสั่งสอนยังไงละ" ว่าจบสปายก็กดหัวของนิตาลงไปในน้ำ ทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวพยายามที่จำสู้แรงของเธอเมื่อนิตาตั้งสติได้เธอเริ่มใช้ขาของตัวเองเตะไปมั่วซั้วจนกระทั่งมันโดนขาโต๊ะหลายๆทีทำให้ถั่งน้ำคว่ำลงพื้น แค่ก แค่ก เสียงสำนักน้ำของนิตาดังไปทั่ว ซึ่งมันเรียกรอยยิ้มให้กับพวกเธอเป็นอย่างดี
"นี่พวกเธอบ้ากันไปแล้วรึไง" เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของหญิงสาวจนต้องหันไปตามแรง ใบหน้าที่โดนตบไปนั้นชาวาบๆทำเอาเจ้าตัวไปไม่ถูก กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งทั่วโพรงปากทำเอาเจ้าตัวรู้สึกพะอืดพะอม
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แค่นี้ไม่เรียกว่าบ้าหรอกนะ ฉันเคยทำเรื่องบ้าๆมามากกว่านี้หึๆ" ว่าจบนีน่าก็กระหน่ำตบไปที่หน้าของนิตาจนตอนนี้เลือดเริ่มไหลซิบออกมาทางมุมปาก ตามด้วยเสียงเตะต่อย ดังแข่งกับเสียงร้องไห้ครวญครางของนิตา พลั่ก ตุบ ผลัวะ ตุบ เสียงสปายใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องของหญิงสาว ตาบด้วยหมัดต่างๆนิตาที่โดนพวกเขาทำร้ายก็ทำได้แต่อยู่นิ่งๆเพราะเธอเจ็บจนไม่มีแรงแม้จะพูด ร่างกายที่บอบช้ำจากการโดนทำร้ายทำให้เธอแทบจะหมดสติแต่ก็ก็พยายามที่จะแข็งใจ พลั่ก ตุบ พลั่ก ฮึก เพี๊ยะนีน่าตบหน้าของเธอจนเธอเองหน้าชาไปหมด พลั่ก อุ๊ป วิวเตะไปที่ท้องของนิตาอย่างแรงจนทำ
ให้เลือดไหลทะลักออกมาทางปากพร้อมกันเก้าอี้ที่ล้มลงไปพร้อมกับร่างกายของนิตา นีน่าไม่ปล่อยให้เจ้าตัวได้มีเวลาพักตามมาคร่อมเธอและตบหน้าของเธอซ้ำ ส่วนคนอื่นๆก็มองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความสะใจ
"นี่นีน่าแกเอาอันนี้ไปใช้ดีกว่าเดี่ยวมือสวยๆองแกจะเจ็บเปล่าๆ" สปายพูดพร้อมยื่นคัตเตอร์ที่เธอพึ่งซื้อมาใหม่ยังไม่ได้แกะใช้ นีน่ามองคัตเตอร์ที่แสนคมกริบด้วยแววตาที่สนุกสนาน เธอหันไปมองร่างของนิตาที่ตอนนี้เบิกตาโพล่งด้วยความกลัว น้ำตาของเธอไหลพรากพยายามจะดิ้นหนีแต่ก็ทำไมไม่ได้ "ไงหึ ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าถ้าหน้าสวยๆของแกพังแกยังจะมีหน้าไปอ่อยพี่เรียวของฉันไหม" เธอจับหน้าของนิตาให้อยู่นิ่งและแทงคัตเตอร์จมใบมีดจมลงไปกับข้างๆโหนกแก้มของหญิงสาวและเธอค่อยๆกรีดคัตเตอร์อย่างช้าๆลงปลายมีดลงมาถึงปลายคาง เลือดสีแดงสดไหลอาบแก้มของนิตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามจะข่มเสียงครางเสียงครวญครางของตัวเองไว้
"อึก ฉันไปทำอะไรให้เธอทำไมเธอต้องทำขนาดนี้" ฉันเอ่ยออกไม่ด้วยความเจ็บปวดเลือดของเธอเริ่มไหลออกมาจนไม่หยุดนีน่าชักใบมีดออกมาและเล็กไปที่แก้มอีกข้างของนิตา กรี๊ดดดดดด อร้ายย เสียงครวญครางของนิตาดังไปทั่วแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำให้ข้างนอกได้ยินเพราะโดนเสียงหัวเราะดังกลบ นีน่าใช้คัตเตอร์เล่นกับร่างกายของหญิงสาวจนเป็นแผลไปทั่ว เธอพยายามที่จะไม่ทำให้โดนจุดสำคัญเพราะเธอยังอยากทรมานให้มันสาแก่ใจ
"หึ ต่อไปนี้จำไว้ว่าอย่าพยายามมายุ่งกับของของฉัน" พวกเธอปล่อยให้หญิงสาวอยู่คนเดียวภายในกระท่อม และพวกเธอก็รีบออกมาจากสถานการณ์ที่ตรงนั้นอย่างไว ปล่อยให้นิตาอยู่ในป่าที่แสนน่ากลัวโดนไม่สนว่าเธอจะรอดหรือไม่ นิตาน้ำตาไหลพรากคิดถึงหน้าของผู้เป็นพ่อของตัวเองแล้วยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมและก่อนที่สติของเธอจะหลุดจากการที่ร่างกายเสียเลือดมากเธอก็เห็นร่างของชายคนหนึ่งเปิดประตูกระท่อมตรงเข้ามาแก้มัดเธอ
"ได้ๆ แกพักไปเถอะว่าแต่ว่าแกไม่ไปกินข้าวหรอ" ปรกติแล้วเรื่องกินสำหรับแก้วตานั้นเป็นเรื่องใหญ่ เธอแทบจะไม่พลาดทุกมื้อ การที่เพื่อนสาวไม่ยอมไปกินมันดูแปลกๆและถ้าเธอไม่กินข้าวเย็นมีหวังหญิงสาวต้องลุกตอนดึกๆดื่นมาหาไรกินแน่
"อ่อไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเรียบร้อยละหมดขนมปังไป25ชิ้นกับแยม1ขวดโหล แค่นี้ก็สามารถอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้เช้าสบายๆ ฉะนั้นวางใจได้เลย" ตาของนิตาโตขึ้นมากะทันหันเมื่อได้ยินขนมปัง25แผ่นนี้ซึ่งมันไม่ใช่น้อยๆเลย กินมากขนาดนั้นเธอสามารถอยู่ได้เป็นอาทิตย์ก็ว่าได้ แต่สำรับแก้วตาแล้วมันอาจจะน้อยนิดก็ได้หญิงสาวมองหน้าเพื่อนของตัวเองที่นอนหลับแบบไม่สนโลก รีบไปหาไรกินดีกว่าเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาและ
หลังจากที่มันใจว่าล็อกห้องให้เพื่อนเสร็จแล้วเธอก็เดินออกมาด้วยกางเกงขายาวสีดำกับเสื้อแขนยาวสีชมพูน่ารักน่ารักเพราะอากาศตอนเย็นแถวภาคเหนือมันค่อนข้างที่จะเย็นและเธอเองก็ยังไม่พร้อมที่จะแข็งตายที่นี้ด้วย
"อ้าว น้องรหัสของพี่กำลังจะไปไหนหรอ" เรียวเดินผ่านมาทางนี้เลยเอ่ยทักทายรุ่นน้องของตัวเอง
"สวัสดีตอนเย็นค่ะรุ่นพี่ นิตากำลังจะไปหาไรทานนะค่ะ"
"พี่ก็กำลังจะไปหาไรกินพอดี ว่าแต่นิตารู้รึยังว่าบทลงโทษของพี่ๆเขาคืออะไร" ฉันส่ายหัวให้เบาๆ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นเชิงว่าให้พีเขาพูดต่อ "พวกพี่ๆเขาจะให้เราอยู่ด้วยกันเป็นเวลา5เดือนถ้าไม่ครบเราสองคนต้องไปค่ายอะไรไม่รู้พี่จำไม่ได้ แต่มันต้องมีการเดินจงกรมช้าๆ และห้ามพูดเสียงดัง แค่พูดพี่ก็ขนลุกไปหมดแล้วและต้องอยู่ในค่ายนั้นเป็นเวลา1เดือนเต็ม คิดแล้วสยองขาพี่ได้หลุดออกจากกันแน่ๆ" ชายหนุ่มแสดงสีหน้ากลัวอย่างสุดขีดแค่นึกภาพก็ทรมานพอและอย่าให้ได้ไปจริงๆเถอะมีหวังเขาคงต้องเขียนใบลาตายแน่ๆ
"หะ อะไรนะคะ อยู่ด้วยกัน5เดือน นี้มันบ้าไปแล้วชัดๆใครมันจะไปอยู่ด้วยกันได้ตั้ง5เดือน พวกพี่เขาต้องบ้ากันไปแล้วแน่ๆ" บทลงโทษอื่นมีตั้งเยอะแยะแต่ไม่ใช้ทำไมต้องมาให้ทำไรแบบนี้ด้วยเนี่ย หญิงสาวตกใจสุดขีดจนชายหนุ่มอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่าพี่หิวและ" เรียวถือวิสาสะคว้าเอาข้อมือหญิงสาวจูงมือพาไปกินข้าวทันทีโดยไม่สนใจสีหน้าและคนรอบข้างที่กำลังมองพวกเขา สายตาริษยาบ้าง อิจฉาบ้าง งงงวยบ้างแต่สวนใหญ่แล้วริษยามากกว่า
"เอ่อ...รุ่นพี่คะ หนูว่าปล่อยมือหนูก่อนก็ได้นะคะ มีคนเริ่มมองแล้ว" หญิงสาวรีบทักท้วงก่อนที่จะมีใครที่เป็นแฟนคลับพี่เขามาตบเขา
"ไม่ต้องไปสนใจหรอกน่า ไปเถอะหรือว่านิตากลัว" เรียวแกล้งหญิงสาวด้วยการหันกลับจ้องหน้าหญิงสาว ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึง10เซ็น
"เอ่อ...กลัวสิแฟนคลับพี่อาจจะเป็นพวกหัวรุ่นแรง ถ้าระงับอาการไม่อยู่พวกนั้นมาดักตบหนูจะทำไง อีกอย่างหนูก็กลัวคนเขาจะเอาไปพูดไม่ดี" นิตาผลักชายหนุ่มออกเบาๆ ทำให้เจ้าตัวยอมถ่อยห่างออกไปดีๆ
"หึ อย่าไปสนใจเลย ขนาดพี่ยังไม่สนใจพวกเขาพวกเขจะมาสนใจทำไมเนอะ พี่ว่าเราไปหาไรกินดีกว่าหิวแล้ว" สุดท้ายแล้วพี่เขาก็ไม่ยอมฟังฉันแถมก็ไม่ยอมปล่อยมืออีกจนฉันต้องยอมเดินไปด้วย
"รุ่นพี่คะนิตาอิ่มแล้วขอตัวกลับก่อนนะคะ" ไม่ว่าเปล่าฉันรีบลุกเตรียมที่จะเดินกลับทันที
"อ้าวอิ่มแล้วหรอทำไมไวจัง ให้พี่ไปส่งไหม" ไวแหละเพราะรีบหนีออกห่างๆพี่ คนยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้
"ไม่เป็นไรค่ะ นิตาว่านิตากลับเองดีกว่าค่ะ" หญิงสาวปฎิเสธพร้อมกับเดินออกมาทันทีชายหนุ่มได้แต่มองตามแผ่นหลังอย่างงงๆว่าตัวเองเป็นตัวประหลาดที่เธอไม่อยากเข้าใกล้หรือว่าตัวเองฉีดน้ำหอมแรงไป
"กลับๆดีแล้วกันนะ" เสียงรุ่นพี่ดังตามหลังฉันมา เห้อในที่สุดก็ออกมาจากเขาได้สักทียิ่งอยู่ใกล้ยิ่งจะอันตราย ฉันเคยได้ยินข่าวสองสามปีที่แล้วที่มีผู้หญิงคนหนึ่งมาจีบพี่เขาแต่โดนคนที่ตามตื้อเขาทำร้ายปางตายทำให้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้เขาอีก และฉันก็ขอเป็นหนึ่งในคนที่ไม่อยากเข้าใกล้เขามากที่สุด แต่แล้วไอ้โชคชะตามันก็ไม่เข้าข้างดันทำให้ฉันกับเขาต้องมาเป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน
"อ๊ะ"เสียงฉันตกใจสะดุ้งโหยงขึ้นมาเมื่ออยู่ๆก็มีกลุ่มหญิงสาวจำนวนหนึ่งมาดักทางเดินที่ฉันกำลังจะกลับห้องพัก "ขอทางด้วยค่ะ" ฉันพยายามเอ่ยขอร้องอย่างมีมารยามที่สุด ฉันจะพยายามจะเดินหลีกตัวไปทางที่มีช่องว่างแต่พวกเขาก็ตามมาปิดทางขวางฉันไว้
"จะรีบไปไหนหรอนั่งชะนีไม่มีผัว หรือว่าจะรีบไปอ่อยผู้ชายคนอื่นต่อ" หญิงสาวหนึ่งในนั้นพูดออกมาด้วยถ่อยคำที่ไร้มารยาทสุดๆ นี่มันใช้เท้าหรือปากพูดกันแน่แต่ละคำที่พูดออกมา ว่าแล้วไงอีตาเรียวบ้านี้ทำฉันเดือดร้อนอีกจนได้
"เปล่า ฉันแค่จะกลับห้องไปหาเพื่อน ขอทางดะ อ๊ะ" หญิงสาวชุดดำมีเรือนผมสีแดงอมม่วงตรงเข้ามากระชากผมของนิตาจนตัวเธอเองต้องเซไปกับแรงกระชาก "ปล่อยค่ะ โอ้ย" ยิ่งพยายามดิ้นเธอก็ยิ่งจิกหัวของนิตาแรงขึ้นเท่านั้น "นี่มันอะไรกัน"
"หึ พวกฉันแค่จะมาสั่งสอนคนที่มีนิยายแบบเธอนะสิ เอายังไงกับนังนี้ดีนีน่า"
"นิสัยอะไรยังไง ฉันไปทำอะไรให้"
"ก็แกมายุ่งกับรุ่นพี่ของฉันยังไงละ สาระแนมาอ่อยพี่เขา" นี่น่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แววตาของเธอมีแต่แรงอาฆาตริษยา "ฉันอยากออกกำลังกายสักหน่อย เอามันไปที่ห้องฉันไป" หลังจากที่ผู้หญิงที่น่าจะชื่อว่านีน่าพูดจบเพื่อนๆของเธอก็พยายามที่จะฉุดกระชากลากตัวของหญิงสาวแต่นิตาก็พยายามที่จะสู้สุดแรงที่มี
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยดะ อื้อ~" เธอพยายามที่จะร้องขอให้มีคนมาช่วยแต่อยู่ๆก็มีผ้ายื่นมาปิดที่ปากและจมูกของเธอ นิตาพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธะการของพวกเขาแต่เมื่อยิ่งใช้พลังงานมากเท่าไหร่เธอก็ต้องการออกซิเจนมากเท่านั้น จนสุดท้ายเธอก็ต้องเผลอสูดอาการเข้าไป
ฟึ่บ~สติสุดท้ายที่เธอหลงเหลือก่อนที่ทุกอย่างจะดับไปคือเธอรับรู้ได้ว่าร่างกายของตัวเองกระแทกกับพื้นอย่างจังและทุกอย่างก็ดับไป เมื่อมั่นใจแล้วว่าหญิงสาวสลบไปพวกเธอก็พาร่างของนิตาตรงเข้าไปในป่าแทนการไปไว้ที่ห้องของนีน่า
"แก้วตา" ปัง ปัง ปัง "ยัยแก้วตาตื่นได้แล้ว" โอ้ยเสียงอะไรวะ ใครมันมาเคาะประตูไม่ใช่สิมาพังประตูห้องเวลานี้ ไม่ดูเวลารึไงว่ามันกี่โมงแล้ว แก้วตาพยายามควานหาโทรศัพท์ที่อยู่หัวเตียงเพื่อมาดูเวลา 03.53 หญิงสาวเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ เพราะมันเลยเวลาที่เธอบอกให้นิตามาปลุกเธอเป็นหลายชั่วโมง เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงตรงไปที่ประตูทันที
"มีใครตายหรอไอไวไวควิกถึงมาปลุกฉันเสียงดังขนาดนี้" แก้วตาแผดเสียงใส่ชายหนุ่มด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด แต่จริงๆก็แอบขอบคุณเขาที่มาปลุกเธอ แต่เห็นหน้าเขาทีไรปากมันชอบพูดกวนๆใส่แค่นั้น
"ไม่มีไรหรอกก็แค่จะมาชวนตามที่นัดกันไว้เมื่อช่วงเย็นว่าจะพากันไปเดินเล่นรอบๆรีสอรทตอนกลางคืนไง ฉันไปนั่งรอพวกเธอตั้งหลายชั่วโมงจนยุงจะหามเข้าป่าไปละแต่ไม่เห็นไปสักทีเลยมาตาม" อุ้ยตาย ลืมไปเลยว่านัดกันไว้ แก้วตายิ้มแห้งๆให้กับชายหนุ่มและแอบคาดโทษนิตาที่ไม่ยอมมาปลุกเธอ
"อ่อแต่ฉันไม่เห็นนิตาเลยนะนายเห็นนิตาบ้างรึเปล่า"
"ไม่เห็นเหมือนกัน ฉันว่านิตาคงออกไปหาไรกินมั่ง เห็นนิตาเดินกับพี่เรียวอยู่" ฉันตกลงกับไวว่าจะไปหานิตาแล้วค่อยเดินเล่นกัน ก่อนไปฉันกลับเข้ามาในห้องเอาเสื้อกันหนาวด้วยเพราะฉันใส่ชุดนอนค่อนข้างบางอากาศแถวนี้ค่อนข้างเย็นเดี่ยวจะไม่สบายเอา แต่ฉันว่าฉันเห็นนิตาเดินออกไปกินข้าวตั้งนานแล้วเธอก็น่าจะกลับมาตั้งนานหรือไม่ก็ต้องไปกับรุ่นพี่ หรือว่าเธอจะไปเดินเล่นกันนะ
"พี่คะเห็นนิตาเพื่อนหนูไหมคะ"
"ไม่นะแก้วตา นิตากลับห้องไปตั้งนานแล้ว พวกเธอไม่เห็นเธอหรอ" แก้วตากับไวกิ้งพยักหน้าพร้อมกันแทนคำตอบทำให้ชายหนุ่มเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าหญิงสาวหายไปไหน
"ปรกติแล้วนิตาไม่ใช่คนที่ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวโดยเฉพาเวลาแบบนี้ อีกอย่างถ้ามีคนชวนไปไหนมาไหนเธอก็น่าจะไม่ไปด้วยเพราะเธอไม่ได้สนิทหรือรู้จักใครเป็นการส่วนตัวเลย"
"พี่ว่าเราตามหานิตากันก่อนดีกว่า เผื่อเธอจะอยู่แถวๆนี้" หลังจากที่ออกตามหานิตาจนทั่วแล้วแต่ก็ไม่พบพวกเราจึงต้องเดินกลับไปถามรุ่นพี่อีกครั้งว่าเจอนิตาไหม
"พี่เรียวคะเจอนิตาไหมคะ"
"ไม่เจอพี่เจอแต่กิ๊บหนีบผมของนิตาที่ตกอยู่ตรงทางเดิน"
"เอ๊ะ รุ่นพี่รู้ได้ไงคะว่ามันคือกิ๊บของนิตา" ฉันถามออกไปอย่างสงสัยเพราะปรกติจะไม่มีใครสังเกตอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้
"ก็พี่สังเกตเห็นว่านิตาใส่กิ๊บอันนี้เมื่อตอนเย็นไง" ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ "แต่ทำไมมันหลุดออกจากผมของเธอได้ละ ถ้านิตาเป็นคนถอดเองมันก็ต้องอยู่กับนิตาแทนที่จะหล่นตรงทางเดินแบบนี้ ถ้ามันจะหลุดเองก็ไม่น่าจะใช่" นั่นสิฉันเริ่มเป็นห่วงนิตาขึ้นมาแล้วสิ โธ่เอ้ยฉันไม่น่าหลับเลย
"หนูว่าพวกเราไปพวกรุ่นพี่คนอื่นๆให้รีบตามหานิตากันก่อนค่ะ"
อีกด้านหนึ่งของนิตาเธอยังหลับหมดสติอยู่บนเก้าอี้ที่เธอถูกจับมัดไว้สลบอยู่ในกระท่อมกลางป่า ภายในกระท่อมไม่ค่อยมีอะไรมากมีพียงโต๊ะเก้ากี้และตะเกียงอันเดียวเท่านั้น
"นี่นีน่าแกรู้ได้ไงว่าแถวนี้มีกระท่อม"
"คนแบบฉันมีหรอที่จะไม่รู้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่เรียวฉันรู้หมดแม้กระทั่งเรื่องคู่หมั้นของพี่เขา" นีน่าแสยะยิ้มออกมอย่างหน้าหวาดกลัวทำเอาเพื่อนของเธอบางคนคนขนลุกซู่ขึ้นมาเลยทีเดียว
"แล้วเราจะทำยังไงก็ยัยนี่ละ"
"เอายังไงนะหรอวิวฉันจะทำแกดูเอง" สปายเจ้าของเรื่องผมสีแดงอมม่วงเดินไปหยิบถังที่ใส่น้ำจนเต็มเข้ามาในกระท่อมแล้วว่างมันลงโต๊ะขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าของนิตา "ฉันก็จะเริ่มจากปลุกมันขึ้นมาให้พวกเราสั่งสอนยังไงละ" ว่าจบสปายก็กดหัวของนิตาลงไปในน้ำ ทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวพยายามที่จำสู้แรงของเธอเมื่อนิตาตั้งสติได้เธอเริ่มใช้ขาของตัวเองเตะไปมั่วซั้วจนกระทั่งมันโดนขาโต๊ะหลายๆทีทำให้ถั่งน้ำคว่ำลงพื้น แค่ก แค่ก เสียงสำนักน้ำของนิตาดังไปทั่ว ซึ่งมันเรียกรอยยิ้มให้กับพวกเธอเป็นอย่างดี
"นี่พวกเธอบ้ากันไปแล้วรึไง" เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของหญิงสาวจนต้องหันไปตามแรง ใบหน้าที่โดนตบไปนั้นชาวาบๆทำเอาเจ้าตัวไปไม่ถูก กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งทั่วโพรงปากทำเอาเจ้าตัวรู้สึกพะอืดพะอม
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แค่นี้ไม่เรียกว่าบ้าหรอกนะ ฉันเคยทำเรื่องบ้าๆมามากกว่านี้หึๆ" ว่าจบนีน่าก็กระหน่ำตบไปที่หน้าของนิตาจนตอนนี้เลือดเริ่มไหลซิบออกมาทางมุมปาก ตามด้วยเสียงเตะต่อย ดังแข่งกับเสียงร้องไห้ครวญครางของนิตา พลั่ก ตุบ ผลัวะ ตุบ เสียงสปายใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องของหญิงสาว ตาบด้วยหมัดต่างๆนิตาที่โดนพวกเขาทำร้ายก็ทำได้แต่อยู่นิ่งๆเพราะเธอเจ็บจนไม่มีแรงแม้จะพูด ร่างกายที่บอบช้ำจากการโดนทำร้ายทำให้เธอแทบจะหมดสติแต่ก็ก็พยายามที่จะแข็งใจ พลั่ก ตุบ พลั่ก ฮึก เพี๊ยะนีน่าตบหน้าของเธอจนเธอเองหน้าชาไปหมด พลั่ก อุ๊ป วิวเตะไปที่ท้องของนิตาอย่างแรงจนทำ
ให้เลือดไหลทะลักออกมาทางปากพร้อมกันเก้าอี้ที่ล้มลงไปพร้อมกับร่างกายของนิตา นีน่าไม่ปล่อยให้เจ้าตัวได้มีเวลาพักตามมาคร่อมเธอและตบหน้าของเธอซ้ำ ส่วนคนอื่นๆก็มองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความสะใจ
"นี่นีน่าแกเอาอันนี้ไปใช้ดีกว่าเดี่ยวมือสวยๆองแกจะเจ็บเปล่าๆ" สปายพูดพร้อมยื่นคัตเตอร์ที่เธอพึ่งซื้อมาใหม่ยังไม่ได้แกะใช้ นีน่ามองคัตเตอร์ที่แสนคมกริบด้วยแววตาที่สนุกสนาน เธอหันไปมองร่างของนิตาที่ตอนนี้เบิกตาโพล่งด้วยความกลัว น้ำตาของเธอไหลพรากพยายามจะดิ้นหนีแต่ก็ทำไมไม่ได้ "ไงหึ ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าถ้าหน้าสวยๆของแกพังแกยังจะมีหน้าไปอ่อยพี่เรียวของฉันไหม" เธอจับหน้าของนิตาให้อยู่นิ่งและแทงคัตเตอร์จมใบมีดจมลงไปกับข้างๆโหนกแก้มของหญิงสาวและเธอค่อยๆกรีดคัตเตอร์อย่างช้าๆลงปลายมีดลงมาถึงปลายคาง เลือดสีแดงสดไหลอาบแก้มของนิตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามจะข่มเสียงครางเสียงครวญครางของตัวเองไว้
"อึก ฉันไปทำอะไรให้เธอทำไมเธอต้องทำขนาดนี้" ฉันเอ่ยออกไม่ด้วยความเจ็บปวดเลือดของเธอเริ่มไหลออกมาจนไม่หยุดนีน่าชักใบมีดออกมาและเล็กไปที่แก้มอีกข้างของนิตา กรี๊ดดดดดด อร้ายย เสียงครวญครางของนิตาดังไปทั่วแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำให้ข้างนอกได้ยินเพราะโดนเสียงหัวเราะดังกลบ นีน่าใช้คัตเตอร์เล่นกับร่างกายของหญิงสาวจนเป็นแผลไปทั่ว เธอพยายามที่จะไม่ทำให้โดนจุดสำคัญเพราะเธอยังอยากทรมานให้มันสาแก่ใจ
"หึ ต่อไปนี้จำไว้ว่าอย่าพยายามมายุ่งกับของของฉัน" พวกเธอปล่อยให้หญิงสาวอยู่คนเดียวภายในกระท่อม และพวกเธอก็รีบออกมาจากสถานการณ์ที่ตรงนั้นอย่างไว ปล่อยให้นิตาอยู่ในป่าที่แสนน่ากลัวโดนไม่สนว่าเธอจะรอดหรือไม่ นิตาน้ำตาไหลพรากคิดถึงหน้าของผู้เป็นพ่อของตัวเองแล้วยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมและก่อนที่สติของเธอจะหลุดจากการที่ร่างกายเสียเลือดมากเธอก็เห็นร่างของชายคนหนึ่งเปิดประตูกระท่อมตรงเข้ามาแก้มัดเธอ
ยัยตัวร้ายในนิยาย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ส.ค. 2564, 11:24:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2564, 11:24:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 133
| << ใกล้ชิด 2 |