ชิเอโกะ [Yaoi]
ความรักบริสุทธิ์ส่งผลให้ทั้งตระกูลต้องล่มสลาย เด็กชายชนชั้นสูงแห่งเอโดะต้องผันตัวมาเป็นโสเภณีชาย ก่อนจะได้ล่วงรู้บางสิ่งที่ทำให้ไฟโทสะสุมไหม้ ตัดสินใจแก้แค้นเอาคืน
Tags: Yaoi
ตอน: บทที่ 20
ช่วงเวลายามบ่ายของฤดูใบไม้ผลิบริเวณริมทะเลสาบนั้นน่าดูชมไปอีกแบบ คิโยชิทอดสายตามองไปยังขอบฟ้าไกลที่น้ำในทะเลสาบกำลังส่องสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ ผ้าสีอ่อนผืนกว้างถูกปูลงบริเวณพื้นหญ้าด้านข้างกับต้นไม้ใหญ่ เคนตะจัดการเตรียมพื้นที่แล้วหยิบข้าวกล่องออกมาจากตะกร้าไม้สาน คิโยชิหันไปมอง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างถูกเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็นั่งลงบนผืนผ้าสีอ่อนนุ่ม มือเล็กแกะฝาห่อข้าวออกอย่างแผ่วเบา ทั้งคู่เริ่มลงมือทานข้าวกลางวันโดยที่ไม่มีใครเอ่ยถ้อยคำใดออกมา บรรยากาศรอบกายช่างเงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ คิโยชิที่ทานเสร็จเหม่อมองไปยังเส้นขอบฟ้าแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงระคนอาลัยอยู่ลึกๆ
"ได้ข่าวว่าท่านแม่ของข้าก็เป็นคนที่มาจากริมทะเลสาบ" เคนตะกะพริบตาปริบ ร่างเล็กที่จู่ๆ ก็เอ่ยถึงโกโกะโดยที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเอ่ยถึงนางมาก่อนทำให้เคนตะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่พูดอะไรและพร้อมรับฟังคนตรงหน้าอยู่เสมอ คิโยชิเอ่ยต่อ
"ท่านพ่อแต่งงานกับท่านแม่อากาเนะมาก็ตั้งหลายปี แต่ทำไมข้าถึงยังไม่มีน้องชายเสียทีก็ไม่รู้" สิ้นเสียง สายตาของเคนตะก็อ่อนลงในทันที นั่นก็เป็นเพราะทุกคนในปราสาทต่างทราบกันดีว่าท่านฮิโรมาสะนั้นรักท่านโกโกะมากมายเพียงใด ไม่แน่ว่าตั้งแต่แต่งงานกับท่านหญิงอากาเนะมา ทั้งคู่ยังไม่เคยร่วมเตียงแบบคนรักกันจริงๆ เลยแม้เพียงครั้ง คิโยชิถอนหายใจดังพรืด เขาเอ่ยต่อด้วยความหวังลึกๆ ในน้ำเสียง
"ถ้าข้ามีน้องชายก็คงจะดี จะได้มีคนสืบทอดตำแหน่งไดเมียว" เคนตะที่นิ่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับต้องการปลอบประโลมคนตัวเล็กให้หายทุกข์ใจ
"หากตระกูลของอิชิฮาระยังไม่สิ้นผู้สืบสกุล อย่างไรสวรรค์คงจะดลบันดาลให้ท่านมีน้องชายเป็นแน่" คิโยชิกะพริบตาปริบ
"ก็คงจะเป็นเช่นนั้น" การสนทนาได้สิ้นสุดลงตรงนั้น คิโยชินั่งมองวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเบื้องหน้าจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนพลบค่ำ ทั้งคู่ตัดสินใจเดินชมงานเทศกาลวันสุดท้าย เสียงหัวเราะแห่งความสุขยังคงดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ เสียงดนตรีบรรเลงเพลงไพเราะดังขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับต้องการเฉลิมฉลองในวันสุดท้ายนี้อย่างเต็มที่
คิโยชิที่เดินดูงานอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เริ่มหมดสนุกเพราะทุกสิ่งในงานก็ยังเหมือนกับเมื่อวานที่ได้เดินชมจนทั่วแล้ว สายลมเย็นยามค่ำพัดกระทบเข้ากับแก้มขาวเนียน ร่างเล็กหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยบอกว่าตนเองอยากกลับเข้าไปพักแล้วทำให้เคนตะพยักหน้ารับคำแล้วเดินตามคนตัวเล็ก มุ่งไปยังเรียวกังที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก
ไอของน้ำร้อนพวยพุ่งขึ้นมาจากบ่อออนเซ็นเป็นจังหวะ ผิวกายขาวนวลบัดนี้แดงก่ำขึ้นมาจากความร้อนของน้ำแร่ที่กำลังช่วยบำรุงร่างกายทุกสัดส่วน ดวงตากลมโตของร่างบางมองไปยังเคนตะที่นั่งแช่อยู่ฝั่งตรงข้าม เคนตะเองก็กำลังจ้องมองคนตรงหน้าพร้อมกับในหัวที่ไม่อาจสลัดภาพของเมื่อคืนอันเร่าร้อนให้ออกไปจากหัวได้ ดวงตาหวานหยาดเยิ้มและเสียงกระเส่าเรียกหาทำให้หัวใจของเขาบีบตัวแรงเสียจนคิดว่าจะต้องตายลงด้วยความรักอันเปี่ยมล้นที่มีต่อร่างบาง ความเงียบที่ก่อตัวทำให้บรรยากาศในตอนนี้เงียบเชียบแตกต่างจากเมื่อวานที่เขาเอ่ยแหย่คนตัวเล็กให้งอนตุ๊บป่องขึ้นจากน้ำไป เคนตะถอนหายใจเชื่องช้า พยายามข่มทุกอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมด
"ท่านพี่" เสียงเรียกจากฝั่งตรงข้ามทำให้ดวงตาคมมองไปยังร่างเล็กที่กำลังจ้องเขาตอบกลับ
"ขอรับ" เสียงทุ้มเอ่ยตอบรับ รอฟังสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะพูด
"ถ้าอยากมาอยู่ใกล้ข้า… จะเข้ามาก็ได้นะ" ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เคนตะกะพริบตาปริบ เขากำลังประมวลผลอยู่ในหัว เมื่อเห็นใบหน้าหวานที่แดงซ่านนั้น ร่างสูงก็ลังเลนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจเคลื่อนตัวเข้าไปหาคนตรงหน้าอย่างช้าๆ เคนตะค่อยๆ เอนกายลงข้างกับคิโยชิที่บัดนี้กำลังกอดเข่าอยู่ใต้น้ำ ใบหน้าหวานหลบน้อยๆ ไปอีกทางซ่อนริ้วแดงที่ขึ้นจาง เสียงของน้ำกระทบฝั่งเบาๆ จากแรงเคลื่อนตัวของเคนตะเมื่อครู่ดังซ่าอยู่ช่วงหนึ่งก่อนจะเงียบลงไปในที่สุด
"ได้ข่าวว่าท่านแม่ของข้าก็เป็นคนที่มาจากริมทะเลสาบ" เคนตะกะพริบตาปริบ ร่างเล็กที่จู่ๆ ก็เอ่ยถึงโกโกะโดยที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเอ่ยถึงนางมาก่อนทำให้เคนตะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่พูดอะไรและพร้อมรับฟังคนตรงหน้าอยู่เสมอ คิโยชิเอ่ยต่อ
"ท่านพ่อแต่งงานกับท่านแม่อากาเนะมาก็ตั้งหลายปี แต่ทำไมข้าถึงยังไม่มีน้องชายเสียทีก็ไม่รู้" สิ้นเสียง สายตาของเคนตะก็อ่อนลงในทันที นั่นก็เป็นเพราะทุกคนในปราสาทต่างทราบกันดีว่าท่านฮิโรมาสะนั้นรักท่านโกโกะมากมายเพียงใด ไม่แน่ว่าตั้งแต่แต่งงานกับท่านหญิงอากาเนะมา ทั้งคู่ยังไม่เคยร่วมเตียงแบบคนรักกันจริงๆ เลยแม้เพียงครั้ง คิโยชิถอนหายใจดังพรืด เขาเอ่ยต่อด้วยความหวังลึกๆ ในน้ำเสียง
"ถ้าข้ามีน้องชายก็คงจะดี จะได้มีคนสืบทอดตำแหน่งไดเมียว" เคนตะที่นิ่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับต้องการปลอบประโลมคนตัวเล็กให้หายทุกข์ใจ
"หากตระกูลของอิชิฮาระยังไม่สิ้นผู้สืบสกุล อย่างไรสวรรค์คงจะดลบันดาลให้ท่านมีน้องชายเป็นแน่" คิโยชิกะพริบตาปริบ
"ก็คงจะเป็นเช่นนั้น" การสนทนาได้สิ้นสุดลงตรงนั้น คิโยชินั่งมองวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเบื้องหน้าจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนพลบค่ำ ทั้งคู่ตัดสินใจเดินชมงานเทศกาลวันสุดท้าย เสียงหัวเราะแห่งความสุขยังคงดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ เสียงดนตรีบรรเลงเพลงไพเราะดังขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับต้องการเฉลิมฉลองในวันสุดท้ายนี้อย่างเต็มที่
คิโยชิที่เดินดูงานอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เริ่มหมดสนุกเพราะทุกสิ่งในงานก็ยังเหมือนกับเมื่อวานที่ได้เดินชมจนทั่วแล้ว สายลมเย็นยามค่ำพัดกระทบเข้ากับแก้มขาวเนียน ร่างเล็กหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยบอกว่าตนเองอยากกลับเข้าไปพักแล้วทำให้เคนตะพยักหน้ารับคำแล้วเดินตามคนตัวเล็ก มุ่งไปยังเรียวกังที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก
ไอของน้ำร้อนพวยพุ่งขึ้นมาจากบ่อออนเซ็นเป็นจังหวะ ผิวกายขาวนวลบัดนี้แดงก่ำขึ้นมาจากความร้อนของน้ำแร่ที่กำลังช่วยบำรุงร่างกายทุกสัดส่วน ดวงตากลมโตของร่างบางมองไปยังเคนตะที่นั่งแช่อยู่ฝั่งตรงข้าม เคนตะเองก็กำลังจ้องมองคนตรงหน้าพร้อมกับในหัวที่ไม่อาจสลัดภาพของเมื่อคืนอันเร่าร้อนให้ออกไปจากหัวได้ ดวงตาหวานหยาดเยิ้มและเสียงกระเส่าเรียกหาทำให้หัวใจของเขาบีบตัวแรงเสียจนคิดว่าจะต้องตายลงด้วยความรักอันเปี่ยมล้นที่มีต่อร่างบาง ความเงียบที่ก่อตัวทำให้บรรยากาศในตอนนี้เงียบเชียบแตกต่างจากเมื่อวานที่เขาเอ่ยแหย่คนตัวเล็กให้งอนตุ๊บป่องขึ้นจากน้ำไป เคนตะถอนหายใจเชื่องช้า พยายามข่มทุกอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมด
"ท่านพี่" เสียงเรียกจากฝั่งตรงข้ามทำให้ดวงตาคมมองไปยังร่างเล็กที่กำลังจ้องเขาตอบกลับ
"ขอรับ" เสียงทุ้มเอ่ยตอบรับ รอฟังสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะพูด
"ถ้าอยากมาอยู่ใกล้ข้า… จะเข้ามาก็ได้นะ" ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เคนตะกะพริบตาปริบ เขากำลังประมวลผลอยู่ในหัว เมื่อเห็นใบหน้าหวานที่แดงซ่านนั้น ร่างสูงก็ลังเลนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจเคลื่อนตัวเข้าไปหาคนตรงหน้าอย่างช้าๆ เคนตะค่อยๆ เอนกายลงข้างกับคิโยชิที่บัดนี้กำลังกอดเข่าอยู่ใต้น้ำ ใบหน้าหวานหลบน้อยๆ ไปอีกทางซ่อนริ้วแดงที่ขึ้นจาง เสียงของน้ำกระทบฝั่งเบาๆ จากแรงเคลื่อนตัวของเคนตะเมื่อครู่ดังซ่าอยู่ช่วงหนึ่งก่อนจะเงียบลงไปในที่สุด
B13A เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ย. 2564, 21:07:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ย. 2564, 21:07:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 292
| << บทที่ 19 | บทที่ 21 >> |