แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: อยู่ในโหมดทำใจ
EPISODE : 06 อยู่ในโหมดทำใจ
"โอ้ย ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ"
ผมนั่งทุบหัวตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อคืนผมร้องไห้หนักไปหน่อยตื่นมาเลยเป็นอย่างที่เห็น ซ้ำเช้านี้มีเรียนเช้าด้วย ผมเลยต้องลากสังขารตัวเองไปครับ ไปหลับในห้องเรียนก็ได้ว่ะ!
"ไง เป็นไงบ้าง" ผมหันไปเงยหน้ามองเสียงจากร่างสูงของรองประธานชมรมฟุตบอลอย่างพี่เหล้าที่เดินเข้ามาทักผมพร้อมน้ำเย็นขวดนึงยื่นให้ ผมรับมาด้วยความเคยชิน ก็พี่เหล้าเขาใจดีกับผมเสมอ
"ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยโอเลยพี่ ว่าแต่พี่มากินข้าวที่นี่เหรอ เท่าที่จำได้ตึกคณะพี่อยู่อีกฝั่ง" ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมหยิบขวดน้ำที่ยื่นให้ผมก่อนหน้าเอามาแกะฝาขวดน้ำเย็นให้แล้วเลื่อนให้ผมดื่มก่อนจะเปิดของตัวเองมาดื่มบ้าง
นิสัยดีเป็นบ้า
"เปล่า พี่แค่เดินผ่านแล้วเห็นเราเข้านะเลยซื้อน้ำมาฝาก"
"โหพี่ โคตรหล่อเลย" ผมชื่นชมพี่เหล้าจากใจจริง ตั้งแต่มาอยู่มหาลัยนอกจากเพื่อนรักสองคนแล้ว ผมก็เห็นว่าพี่เหล้านี่แหละที่ดีกับผมที่สุด
"ฮา ๆ หล่อแล้วรักไหม"
เอะ..ยังไง
นี่พี่เหล้าจะจีบผมอยู่เปล่าเนี่ย ผมเพียงส่ายหน้าน้อย ๆ จะให้รู้สึกอะไรกับพี่เหล้าได้ยังไงในเมื่อหัวใจยังมีความรู้สึกดีต่อพี่เบียร์ เราสองคนเลือกจะเงียบกันเป็นเรื่องปกติ เพราะส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายคุยมากกว่าส่วนพี่เหล้าจะคอยรับฟัง
เมื่อวันนี้ผมไม่มีเรื่องจะพูด เลยตกอยู่ในความเงียบกัน
"พี่เหล้า"
"หือ อะไร อยู่ ๆ ก็เรียก ตกใจหมด" ผมเพียงยิ้มแห้ง ๆ พี่เหล้าคงมีเรื่องให้คิดอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ปกติไม่ได้เหม่อลอยขนาดนี้เท่าไหร่
"พี่ล่ะเป็นไงบ้าง" ผมถามกลับบ้างเพราะไม่อยากเห็นแก่ตัวปล่อยให้พี่เหล้าเป็นห่วงผมอยู่ฝ่ายเดียว คนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ก็ต้องใส่ใจกันเป็นเรื่องธรรมดา พี่เหล้าทำท่าทีครุ่นคิด ยกเท้าขวามานั่งไขว้หางด้วยท่าทีสบาย ๆ
"ช่วงนี้ก็หนักอยู่หรอก"
"หมายถึงเรื่องเรียนหรือเรื่องรักอะ" ผมหยอกถาม พี่เหล้าดื่มน้ำเสร็จแล้วตอบคำถามผมอีกครั้ง
"เรื่องชมรม"
"โห อดเผือกเลย นึกว่าพี่จะมีเรื่องรักมาเล่าให้ฟังซะอีก" พี่เหล้ายิ้มกว้าง มือก็ยื่นมาลูบหัวผมเหมือนที่เคยชอบทำอยู่บ่อยครั้ง ผมหัวเราะเล็กน้อยที่ได้แกล้งพี่เขา
"เรื่องรักอะไรแบบนั้นไม่มีหรอก ไปนะเพื่อนพี่มากันแล้ว" พี่เหล้าลุกขึ้นทันทีที่เพื่อนออกมาจากร้านขนม ผมหันไปสวัสดีเพื่อนของพี่เหล้า ถึงไม่ได้สนิทกันแต่ก็เคยรู้จักมักหน้าคาตามาตั้งหลายครั้งจนจำชื่อพวกพี่เขาได้แล้ว
"ครับ"
"ยังไงก็ดูแลตัวเอง อย่ามานั่งทำหน้าทำตาเหมือนคนอกหักเลยมันดูไม่ดี" อ้าว พี่เหล้ารู้ด้วยว่าผมกำลังอยู่ในโหมดทำใจอยู่ด้วย ผมก้มหน้าแล้วถอนหายใจ
"อือ จะพยายามครับพี่"
"ไปละ ค่อยเจอกัน อ้อเย็นนี้ว่างไหม" พี่เหล้าถามผมกำลังนึกถึงตารางเรียนของตัวเอง
"ทำไมเหรอพี่ จะพาไปไหนหรือเปล่า" ผมสงสัย
"ไปแตะบอลกัน หาคนให้ครบทีมอยู่น่ะ"
"อ้อ ก็ว่างอยู่หรอกแต่ผมเล่นไม่เก่งเท่าไหร่ ถ้ายังไงผมให้เพื่อนลงสนามแทนได้ไหม"
"ได้สิ ไว้เจอกัน"
"ครับ" พี่เหล้าเดินไปหาเพื่อนไม่นาน มือถือของผมก็มีข้อความส่งเข้ามา เป็นข้อความจากพี่เบียร์ที่ทักมาหา ก่อนหน้านี้ผมก็คงจะดีใจอยู่หรอกแต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขไม่ลงจริง ๆ
'สวัสดีครับ'
'เรื่องเสื้อที่นัดกันไว้ น้องหนูว่างจะให้พี่ไปส่งเลยไหมครับ' ผมอ่านข้อความแล้วรีบตอบแบบไม่คิดทันที
'ผมไม่ว่างครับ' ตอบไแล้วก็ได้รับข้อความกลับมาเร็วเหมือนว่าพี่เบียร์กำลังจดจ่ออ่านอยู่
'ครับ ว่างเมื่อไหร่มาเจอกันหน่อยนะครับ'
'ส่งสติกเกอร์'
กำลังทำใจจะเลิกรักพี่เบียร์อยู่ ใครมันจะมีกระจิตกระใจไปเจอหน้าพี่เขาให้หวั่นไหวกัน
"รักรอนานไหม" เพ้นส์เป็นเพื่อนร่วมสาขาคนเดียวที่ผมสนิท ช่วงเข้ามหาลัยใหม่ ๆ เวลาเข้าเรียนส่วนใหญ่เรามักจะนั่งติดกันบ่อย เริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนไอเดียกันจนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราไปไหนมาไหนกันสองคนจนไม่ได้คบเพื่อนคนอื่นสุดท้ายก็คบกันมาเกินหนึ่งเทอม ผมชอบเพ้นส์นะเพื่อนคนนี้เป็นคนที่เก่งคนนึงแต่ชอบถ่อมตนอยู่บ่อย ๆ
"ไม่นานเท่าไหร่" ช่วงเวลาแบบนี้ผมเองก็อยากอยู่คนเดียวอยู่เหมือนกัน เพ้นส์วางกระเป๋าเรียนแล้วนั่งลงเพื่อพักหายใจ
"ตะกี้เห็นหลังไว ๆ พี่เหล้าเหรอ" เพ้นส์ถาม ผมเลยพยักหน้า นาทีก่อนหน้านั้น ผมกำลังหัวเราะกับพี่เหล้าอยู่เลย แต่ตั้งแต่นาทีที่พี่เบียร์ทักมาคุยก็ทำเอาใจผมห่อเหี่ยว พี่เบียร์กำลังทำอะไรอยู่นะ ผมคิดถึงพี่เบียร์
ผมอกหักดีไหม
ผมร้องไห้ได้ไหม
หรือผมควรรักพี่เบียร์ต่อ..
แต่แค่นี้..ผมก็เริ่มจะเหนื่อยแล้ว
หลังกินข้าวเช้าเสร็จผมกับเพ้นส์ก็ไปเรียนคาบเช้า มันอยากมากที่จะให้ลืมใครบางคนในเวลาสั้นๆ อย่างนี้ ผมเรียนไปน้ำตาไหลไปจนเพ้นส์และคนอื่นที่นั่งใกล้กันได้ยินผมสะอื้นพากันแปลกใจ
"รักเป็นอะไรวะ" เพ้นส์สะกิดถามหน้าตาดูกังวล แต่ผมกลับยิ่งร้องไห้ดัง คราวนี้อาจารย์ข้างล่างเองเลยได้ยิน
ฮือๆๆๆๆ กูอกหักเว้ย
"นักศึกษาตรงนั้นไม่เป็นไรใช่ไหม" อาจารย์ป้าแว่นพูดตามสายไมค์ ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม แม้แต่อาจารย์ก็ห่วงผมด้วย แต่ทำไมพี่เบียร์กลับไม่สนใจ ไม่ห่วงผมอย่างอาจารย์สักนิด
ผมเม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาก่อนจะชูนิ้วโอเคเพื่อเป็นสัญลักษณ์ให้อาจารย์รู้ก่อนจะฟุบหน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้งห้องเรียนเงียบกริบ เด็กที่มาเรียนเกือบร้อยกว่าชีวิตต่างพากันงงงวย
ผมอกหัก ผมจะร้องไห้ ผมอาย ฮือๆๆๆๆๆ
"โอ้ย ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ"
ผมนั่งทุบหัวตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อคืนผมร้องไห้หนักไปหน่อยตื่นมาเลยเป็นอย่างที่เห็น ซ้ำเช้านี้มีเรียนเช้าด้วย ผมเลยต้องลากสังขารตัวเองไปครับ ไปหลับในห้องเรียนก็ได้ว่ะ!
"ไง เป็นไงบ้าง" ผมหันไปเงยหน้ามองเสียงจากร่างสูงของรองประธานชมรมฟุตบอลอย่างพี่เหล้าที่เดินเข้ามาทักผมพร้อมน้ำเย็นขวดนึงยื่นให้ ผมรับมาด้วยความเคยชิน ก็พี่เหล้าเขาใจดีกับผมเสมอ
"ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยโอเลยพี่ ว่าแต่พี่มากินข้าวที่นี่เหรอ เท่าที่จำได้ตึกคณะพี่อยู่อีกฝั่ง" ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมหยิบขวดน้ำที่ยื่นให้ผมก่อนหน้าเอามาแกะฝาขวดน้ำเย็นให้แล้วเลื่อนให้ผมดื่มก่อนจะเปิดของตัวเองมาดื่มบ้าง
นิสัยดีเป็นบ้า
"เปล่า พี่แค่เดินผ่านแล้วเห็นเราเข้านะเลยซื้อน้ำมาฝาก"
"โหพี่ โคตรหล่อเลย" ผมชื่นชมพี่เหล้าจากใจจริง ตั้งแต่มาอยู่มหาลัยนอกจากเพื่อนรักสองคนแล้ว ผมก็เห็นว่าพี่เหล้านี่แหละที่ดีกับผมที่สุด
"ฮา ๆ หล่อแล้วรักไหม"
เอะ..ยังไง
นี่พี่เหล้าจะจีบผมอยู่เปล่าเนี่ย ผมเพียงส่ายหน้าน้อย ๆ จะให้รู้สึกอะไรกับพี่เหล้าได้ยังไงในเมื่อหัวใจยังมีความรู้สึกดีต่อพี่เบียร์ เราสองคนเลือกจะเงียบกันเป็นเรื่องปกติ เพราะส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายคุยมากกว่าส่วนพี่เหล้าจะคอยรับฟัง
เมื่อวันนี้ผมไม่มีเรื่องจะพูด เลยตกอยู่ในความเงียบกัน
"พี่เหล้า"
"หือ อะไร อยู่ ๆ ก็เรียก ตกใจหมด" ผมเพียงยิ้มแห้ง ๆ พี่เหล้าคงมีเรื่องให้คิดอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ปกติไม่ได้เหม่อลอยขนาดนี้เท่าไหร่
"พี่ล่ะเป็นไงบ้าง" ผมถามกลับบ้างเพราะไม่อยากเห็นแก่ตัวปล่อยให้พี่เหล้าเป็นห่วงผมอยู่ฝ่ายเดียว คนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ก็ต้องใส่ใจกันเป็นเรื่องธรรมดา พี่เหล้าทำท่าทีครุ่นคิด ยกเท้าขวามานั่งไขว้หางด้วยท่าทีสบาย ๆ
"ช่วงนี้ก็หนักอยู่หรอก"
"หมายถึงเรื่องเรียนหรือเรื่องรักอะ" ผมหยอกถาม พี่เหล้าดื่มน้ำเสร็จแล้วตอบคำถามผมอีกครั้ง
"เรื่องชมรม"
"โห อดเผือกเลย นึกว่าพี่จะมีเรื่องรักมาเล่าให้ฟังซะอีก" พี่เหล้ายิ้มกว้าง มือก็ยื่นมาลูบหัวผมเหมือนที่เคยชอบทำอยู่บ่อยครั้ง ผมหัวเราะเล็กน้อยที่ได้แกล้งพี่เขา
"เรื่องรักอะไรแบบนั้นไม่มีหรอก ไปนะเพื่อนพี่มากันแล้ว" พี่เหล้าลุกขึ้นทันทีที่เพื่อนออกมาจากร้านขนม ผมหันไปสวัสดีเพื่อนของพี่เหล้า ถึงไม่ได้สนิทกันแต่ก็เคยรู้จักมักหน้าคาตามาตั้งหลายครั้งจนจำชื่อพวกพี่เขาได้แล้ว
"ครับ"
"ยังไงก็ดูแลตัวเอง อย่ามานั่งทำหน้าทำตาเหมือนคนอกหักเลยมันดูไม่ดี" อ้าว พี่เหล้ารู้ด้วยว่าผมกำลังอยู่ในโหมดทำใจอยู่ด้วย ผมก้มหน้าแล้วถอนหายใจ
"อือ จะพยายามครับพี่"
"ไปละ ค่อยเจอกัน อ้อเย็นนี้ว่างไหม" พี่เหล้าถามผมกำลังนึกถึงตารางเรียนของตัวเอง
"ทำไมเหรอพี่ จะพาไปไหนหรือเปล่า" ผมสงสัย
"ไปแตะบอลกัน หาคนให้ครบทีมอยู่น่ะ"
"อ้อ ก็ว่างอยู่หรอกแต่ผมเล่นไม่เก่งเท่าไหร่ ถ้ายังไงผมให้เพื่อนลงสนามแทนได้ไหม"
"ได้สิ ไว้เจอกัน"
"ครับ" พี่เหล้าเดินไปหาเพื่อนไม่นาน มือถือของผมก็มีข้อความส่งเข้ามา เป็นข้อความจากพี่เบียร์ที่ทักมาหา ก่อนหน้านี้ผมก็คงจะดีใจอยู่หรอกแต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขไม่ลงจริง ๆ
'สวัสดีครับ'
'เรื่องเสื้อที่นัดกันไว้ น้องหนูว่างจะให้พี่ไปส่งเลยไหมครับ' ผมอ่านข้อความแล้วรีบตอบแบบไม่คิดทันที
'ผมไม่ว่างครับ' ตอบไแล้วก็ได้รับข้อความกลับมาเร็วเหมือนว่าพี่เบียร์กำลังจดจ่ออ่านอยู่
'ครับ ว่างเมื่อไหร่มาเจอกันหน่อยนะครับ'
'ส่งสติกเกอร์'
กำลังทำใจจะเลิกรักพี่เบียร์อยู่ ใครมันจะมีกระจิตกระใจไปเจอหน้าพี่เขาให้หวั่นไหวกัน
"รักรอนานไหม" เพ้นส์เป็นเพื่อนร่วมสาขาคนเดียวที่ผมสนิท ช่วงเข้ามหาลัยใหม่ ๆ เวลาเข้าเรียนส่วนใหญ่เรามักจะนั่งติดกันบ่อย เริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนไอเดียกันจนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราไปไหนมาไหนกันสองคนจนไม่ได้คบเพื่อนคนอื่นสุดท้ายก็คบกันมาเกินหนึ่งเทอม ผมชอบเพ้นส์นะเพื่อนคนนี้เป็นคนที่เก่งคนนึงแต่ชอบถ่อมตนอยู่บ่อย ๆ
"ไม่นานเท่าไหร่" ช่วงเวลาแบบนี้ผมเองก็อยากอยู่คนเดียวอยู่เหมือนกัน เพ้นส์วางกระเป๋าเรียนแล้วนั่งลงเพื่อพักหายใจ
"ตะกี้เห็นหลังไว ๆ พี่เหล้าเหรอ" เพ้นส์ถาม ผมเลยพยักหน้า นาทีก่อนหน้านั้น ผมกำลังหัวเราะกับพี่เหล้าอยู่เลย แต่ตั้งแต่นาทีที่พี่เบียร์ทักมาคุยก็ทำเอาใจผมห่อเหี่ยว พี่เบียร์กำลังทำอะไรอยู่นะ ผมคิดถึงพี่เบียร์
ผมอกหักดีไหม
ผมร้องไห้ได้ไหม
หรือผมควรรักพี่เบียร์ต่อ..
แต่แค่นี้..ผมก็เริ่มจะเหนื่อยแล้ว
หลังกินข้าวเช้าเสร็จผมกับเพ้นส์ก็ไปเรียนคาบเช้า มันอยากมากที่จะให้ลืมใครบางคนในเวลาสั้นๆ อย่างนี้ ผมเรียนไปน้ำตาไหลไปจนเพ้นส์และคนอื่นที่นั่งใกล้กันได้ยินผมสะอื้นพากันแปลกใจ
"รักเป็นอะไรวะ" เพ้นส์สะกิดถามหน้าตาดูกังวล แต่ผมกลับยิ่งร้องไห้ดัง คราวนี้อาจารย์ข้างล่างเองเลยได้ยิน
ฮือๆๆๆๆ กูอกหักเว้ย
"นักศึกษาตรงนั้นไม่เป็นไรใช่ไหม" อาจารย์ป้าแว่นพูดตามสายไมค์ ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม แม้แต่อาจารย์ก็ห่วงผมด้วย แต่ทำไมพี่เบียร์กลับไม่สนใจ ไม่ห่วงผมอย่างอาจารย์สักนิด
ผมเม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาก่อนจะชูนิ้วโอเคเพื่อเป็นสัญลักษณ์ให้อาจารย์รู้ก่อนจะฟุบหน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้งห้องเรียนเงียบกริบ เด็กที่มาเรียนเกือบร้อยกว่าชีวิตต่างพากันงงงวย
ผมอกหัก ผมจะร้องไห้ ผมอาย ฮือๆๆๆๆๆ
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.ย. 2564, 20:30:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.ย. 2564, 20:30:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 243
| << ทางที่ต้องเลือก | เจอกันตอนเลิกรัก >> |