A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนพิเศษ - บทที่ 18 : ผมชื่อปัถย์ ปิลันธบุตร
บทที่ 18 : ผมชื่อปัถย์ ปิลันธบุตร
ผมกับแป๋มเราแต่งงานกันมาได้เกือบหกเดือนแล้ว...แล้วที่สำคัญตอนนี้ภรรยาของผมก็กำลังอุ้มท้องลูกคนแรกของผมอยู่ด้วย ช่วงนี้ภรรยาผมเลยดูอวบอัดเป็นพิเศษ..เฮ้อ เมียผมนี่น่าฟัดเป็นบ้า แป๋มชอบบอกผมเสมอว่า ผมเป็นโรคจิต หื่นกามไม่รู้จักกาลเทศะ...ไม่จริงหรอก ก็แป๋มอยากน่ารักทำไม จิงไหม....เพื่อนเพื่อนผมหลายคนเคยถามถึงเรื่องความรักระหว่างผมกับแป๋ม ว่าไปลงเอยกันได้ยังไงก็ในเมื่อก่อนหน้านี้ผมไม่มีวี่แววจะได้ลงเอยกับใคร
“มึงไปเจอน้องเค้าได้ไงว่ะ” นี่เป็นคำถามจากไอ้เอกเพื่อนสนิทมากคนนึงที่ผมแถมหมัดให้มันในงานแต่งงานของผมเมื่อหกเดือนที่แล้ว
“ก็เจอที่ร้านอาหาร” คำพูดคำนั้นทำให้ผมนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ผมเจอสาวน้อยตัวเล็กๆผมยาวที่ยืนจ้องหน้าผมตอนที่ผมหันหลังไปคุยกับพนักงานในร้านอาหารเรื่องโต๊ะอาหารของระดับวีไอพี ผมยังจำสายตาคู่นั้นได้ดี รู้สึกถึงแรงดึงดูดมากมายจากดวงตาคู่นั้น..มันเต็มไปด้วยความชื่นชม และ ความปลาบปลื้ม ผมอาจจะเคยเจอสายตาแบบนี้มาหลายร้อยคู่.. แต่เชื่อไหม...ไม่มีดวงตาคู่ไหนที่ทั้งท้าทายและไร้เดียงสาในคราเดียวกันแบบดวงตาของแป๋มเลย
“แค่เจอที่ร้านอาหารเนี่ยนะ” ผมได้แต่พยักหน้าไปกับคำพูดของไอ้เอกที่มันย้อนถาม ผมมองหาภรรยาที่ตอนนี้กำลังยิ้มรื่นเริงกับกลุ่มเพื่อนของเขา มองมุมไหนก็น่ารักจริงจริง
จริงจริงผมมีความลับที่ไม่กล้าบอกใคร.....รู้แล้วห้ามแพร่งพรายเลยนะ ผมอุตส่าห์พยายามทอดสะพานเต็มที่โดยไปยืนดูดบุหรี่เพียงเพราะหวังว่าจะได้เจอสาวน้อยตากลมคู่นั้นอีกครั้ง แต่กลับกลายเป็นว่า ผมเห็นหล่อนนั่งกินอาหารกับผู้หญิงอีกคน ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อน ด้วยท่าทีอย่างสบายใจเฉิบไม่สนใจในตัวผมซะงั้น...ขายหน้าชะมัด
ผมยืนดูดบุหรี่อยู่นานลอบมองสาวน้อยอย่างระมัดระวัง เธอกินข้าวสักพักใหญ่ก็กลับบ้านไปโดยไม่ได้คิดจะสานต่อกับผมเลย...ให้ตายสิ นี่ผมหมดเสน่ห์ไปแล้วรึไง คืนนั้นทั้งคืนผมได้แต่เฝ้านึกถึงตาใสแป๋วของเด็กสาวคนนั้นจนนอนแทบไม่หลับ...มันน่านัก ส่งสายตาแบบนั้นมาแล้วอยู่ดีดีกลับเฉยไปแบบนั้น
“แล้วมึงทำไงต่อว่ะ” เอกถามผมอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ก็ไม่ได้ทำไร จะให้กูทำไรว่ะ รูปก็ไม่มี เบอร์ก็ไม่ได้ขอ แถมตอนนั้นแป๋มมากับเพื่อนด้วย...กูเลยคิดว่า เออช่างแม่งเถอะ”
แต่แล้วเพราะพรหมลิขิตหรืออะไรก็ตามทำให้สาวน้อยตากลมมาปรากฏในวันถัดมา แล้วที่มันน่าแปลกคือ มาปรากฏตัวที่บ้านของผม ในเวลานั้นคุณพ่อแนะนำว่าน้องเค้าจะมาเป็นผู้ช่วยของพ่อ... ผมโคตรตื่นเต้นตอนที่เห็นสายตาเค้าจ้องมาที่ผมเลย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มวัยยี่สิบก็ไม่ปาน
แป๋มเป็นผู้หญิงที่ขี้อายแต่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น ผมชอบที่จะแกล้งหวังจะได้เห็นแก้มแดงๆ แล้วก็อาการก้มหน้าก้มตาของอีกฝ่ายเสมอ...น่าจูบชะมัด ผมจำได้ดีตอนที่เธอพาเพื่อนมาที่บ้านแล้วพบผมในชุดว่ายน้ำ สายตาเธอมันช่างเรียกร้องให้ผมเข้าไปจูบเสียนี่ น่าเสียดายที่วันนั้นเพื่อนเธอมา และ ยายตี้จอมยุ่งก็ดันจู่โจมขโมยจูบผมไปด้วย ยายตี้นี่ก็น่าเบื่อเหลือเกิน ดันไปพูดว่าเคยคบกันทั้งที่ผมไม่เคยคบด้วยเลย ตอนที่อยู่อเมริกาด้วยกันผมก็แทบจะหนีเมื่อเห็นหล่อน....ตื้อจริงจริง ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกเพื่อนสนิทพ่อนะ ผมจะไม่ไว้หน้าเลย.....ดีนะที่วันนั้นแป๋มถามขึ้นมา ไม่งั้นแป๋มคงตีตัวออกห่างผมอีกเป็นแน่
“พรหมลิขิตจริงว่ะ ไอ้ปัถย์”
“ประมาณนั้น...แป๋มน่ารักนะมึง ยิ่งเวลาเขินนะ”
“กูรักด้วยดิ”
“ตี.............น เหอะ” ผมเป็นคนที่ขี้หึงอย่างร้ายกาจเลยนะ พูดเล่นก็ไม่ได้ ไอ้เอกถึงกับยิ้มแห้งๆเลยทีเดียว
ตอนนี้แขกผู้ใหญ่ในงานเริ่มทยอยกันกลับ เหลือไว้แต่เพื่อนเพื่อนของทางฝั่งผมแล้วก็แป๋มที่ยังคงสนุกสนานกับปาร์ตี้หลังพิธีช่วงเย็น
“ตอนแรกกูก็ไม่ได้คิดอะไรก็ชอบตากลมคู่นั้นเฉยๆ แต่ดันมาถึงที่บ้านแบบนี้กูก็ลุยดิ” ผมพูดกับเพื่อนไปอย่างที่ใจคิด เพราะในเวลานั้นที่เห็นแป๋มที่บ้าน ผมคิดเลยว่า พรหมลิขิตแน่แน่ แต่ช่วงนั้นผมก็ยุ่งยุ่งไหนจะเรื่องยายตี้ที่มาเกาะแกะ แล้วไหนจะเรื่องริต้าที่ไหงกลายเป็นกลับมาตามผมอีกครั้งซะได้
“ตอนกูเห็นมึงในงานต้อนรับพ่อมึง กูนึกว่ามึงจะได้กับคุณตี้ล่ะนะ”
“กูหนีแทบตาย..แล้วยังมีเต้ น้องของตี้อีก ที่แม่งไม่รู้จะมายุ่งอะไรกับแป๋มนัก” ผมเพิ่งมารู้ความจริงว่านายเต้มันแค่ต้องการจะแก้แค้นเพราะคิดว่าริต้าจะมาชอบผม...นายเต้นี่มันบุญดี เพราะผมจะชกหน้าไปหลายรอบแล้ว
“แปลกว่ะ...อย่างมึงเนี่ย มนุษย์เหตุผลล้านแปด แต่เสือกไม่มีเหตุผลตอนแต่งงาน”
“เหตุผลของกูก็รักไง....รักแรกพบแบบที่มึงว่าแหละ แล้วยิ่งพอได้เห็นแก้มแดงๆ ก็ยิ่งรักว่ะ”
นี่เป็นเหตุผลที่ผมเรียกแป๋มว่า “แม่มดน้อย” เพราะแป๋มมีความสามารถพิเศษที่ดึงดูดใจผมเหลือเกิน สมชื่อต้องมนต์ของเค้าจริงจริง
ผมนั่งนึกย้อนไปถึงหน้าตาเหลอหลาในวันที่ผมบุกเข้าห้องของแป๋มในวันที่แป๋มมานอนค้างที่บ้านผม คิดแล้วก็ตลกตัวเอง ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดว่าจะแต่งงานจริงจัง แต่โกรธที่พ่อไปป่าวประกาศต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น อย่างเดียวที่ผมคิดได้ นั่นคือ...ผมมั่นใจว่าถ้าต้องเลือกแต่งงาน ผมอยากเลือกแป๋ม...ดีใจเหลือเกินที่วันนั้นผมกดดันจนแป๋มยอมรับปากสำเร็จ
ผมไม่ค่อยชอบบอกรักสักเท่าไร แต่ไม่รู้ทำไมว่ายิ่งอยู่ใกล้กับแป๋ม ผมกลายเป็นคนบอกรักเธอทุกเช้า และก่อนนอนเสมอ ผมอยากให้เธอรับรู้ว่า ผมรักเธอมากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง....ฟู่ ตอนนี้ผมกลายเป็นหลงเมียไปแล้ว
แป๋มคงสงสัย(ผมเคยแอบอ่านไดอารี่แป๋ม)ว่าวันที่ผมไปสู่ขอแป๋มกับพ่อแม่เค้าผมพูดว่าอะไร จริงจริงผมกะจะเล่าให้แป๋มฟังตอนไปฮันนีมูน แต่กลายเป็นว่า แป๋มบอกว่า...แป๋มลืมแล้ว ช่างมันเถอะ เอากับภรรยาผมสิ..น่าตีก้นจริง
“ทำไมถึงไปนอนห้องเดียวกันได้” คุณพ่อแป่มเอ่ยถามผม ตอนที่เราอยู่สามคน
“เป็นเหตุสุดวิสัยครับ..แต่ผมขอรับรองด้วยเกียรติเลยว่า...ผมไม่ได้ล่วงเกินแป๋มเลยครับ”
“ทำไมคุณปัถย์ถึงจะแต่งงานกับแป๋มมันล่ะค่ะ”
คุณแม่ของแป๋มเอ่ย
“ผมรักแป๋มครับ คุณพ่อกับคุณแม่อาจจะสงสัยว่าทำไมมันเร็วนัก ผมพิสูจน์ได้ครับว่าผมพูดจริง และอีกอย่างผมไม่อยากให้แป๋มไปดูตัวอีกแล้วครับ”
“เอ่อ...คุณปัถย์ พ่อบอกตรงตรงนะ เรื่องแบบนี้มันจะบังคับกันไม่ได้มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของแป๋ม...พ่อคงต้องถามลูกสาวพ่อก่อน” ผมได้แต่พยักหน้ารับในใจก็กลัวว่าแป๋มจะไม่ตอบรับ
“ผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับแป๋มครับ”
เป็นความรู้สึกของผมจริงจริงในตอนนั้นรู้สึกมั่นใจว่า ถ้าจะต้องแต่งงานกับใครสักคน คนคนนั้นต้องเป็นแป๋ม...
แม่เคยบอกว่าผมชอบออกคำสั่งกับแป๋มตลอด...ก็ไม่เถียงหรอก ว่าเมื่อก่อนน่ะใช่ แต่จะบอกให้ว่า แป๋มนะดื้อจะตาย เห็นเงียบๆไม่เถียงอย่างนั้นดูแววตาก็รู้ว่าต้านแค่ไหน..ยิ่งเดี๋ยวนี้มีลูกของเราอยู่ แป๋มเลยกลับออกคำสั่งกับผมแก้แค้นอย่างเต็มที่รึเปล่าก็ไม่รู้...ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดการถูกบงการและออกคำสั่งที่สุด แต่ทำไมกับแป๋มผมรู้สึกแต่จะรักเค้ามากขึ้นก็ไม่รู้
“พี่ปัถย์อย่ามานอนใกล้แป๋มได้ไหม...แป๋มอึดอัด” กลางดึกของคืนนึงเมื่อสามอาทิตย์ที่แล้ว ผมพยายามเบียดตัวเข้าไปหาร่างอวบอิ่มของภรรยา แต่กลายเป็นว่า หล่อนหันมาตวาดใส่ผมซะอย่างนั้น...คนท้้องก็ย่างนี้ ผมเข้าใจ
“พี่อยากกอดแป๋ม”
“ไม่เอาพี่ปัถย์ พี่ปัถย์ชอบกอดแน่น...” ผมได้แต่เกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“แป๋มไม่รักพี่แล้ว”
“อะไรอ่ะพี่ปัถย์...หัวก็ไม่ล้าน น้อยใจไปได้ แป๋มแค่อยากนอนแบบมีที่กว้างๆเท่านั้นเอง”
“งั้นไปนอนสวนหน้าบ้านเลย”
“พี่ปัถย์ไล่แป๋มเหรอ....” แป๋มหันหน้ามาถลึงตาใส่ผม เดี๋ยวนี้แป๋มชอบใช้บทโหดเสมอ
“ก็แป๋มบอกอยากนอนที่กว้างๆ”
“......................”
“โอ่เอ๊...พี่ขอโทษนะ พูดเล่นนิดเดียวเอง อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ...เดี๋ยวพี่ลงไปหาน้ำส้มมาให้ดื่มเนอะ”
นี่คือผลที่ผมต้องรับ ต้องคอยเอาใจภรรยาที่กำลังอุ้มท้องลูกของเราแบบไม่ให้ขาดตกบกพร่อง...แต่ทำด้วยความเต็มใจนะ ก็ผมรักแป๋มนี่น่า
อีกไม่กี่เดือนลูกชายคนแรกก็จะออกมาลืมตาดูโลกแล้ว ผมรู้สึกถึงความสมบูรณ์ของชีวิตตัวเองเหลือเกิน ถึงแม้ผมจะเคยคบผู้หญิงมากอย่างมากมาย (แป๋มเคยบอกว่า แป๋มขาดทุน แป๋มไม่เคยมีแฟน ส่วนผมมีมาแล้ว ไม่ต่ำกว่าสิบ) แต่ผมไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครเลยจนกระทั่งมาเจอผู้หญิงคนนี้
ผมนั่งปล่อยใจให้คิดเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเห็นภรรยาตัวกลมเดินตรงเข้ามาหา
“พี่ปัถย์นั่งเหม่ออะไรค่ะ”
“คิดเรื่องของเรา” แป๋มทำสีหน้างุนงงอย่างไปไม่เข้าใจ ผมเลยอ้าแขนให้ภรรยามานั่งบนตัก
“ไม่เอาอ่ะ...แป๋มอ้วนจะตายเดี๋ยวพี่ปัถย์ขาหักพอดี” ผมได้แต่ส่ายหน้า ดึงตัวแป๋มมานั่งตักจนได้
“ขาหักก็ดี..แป๋มจะได้ดูแลพี่”
“เป็นอะไรค่ะวันนี้...หวานเชียว”
“ไม่เป็นไร...แค่คิดถึงเรื่องของเรา” แป๋มยิ่งหันหน้ามามองผมเป็นการใหญ่
“เรื่องของเรา?” ผมเลยหอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอด
“นึกถึงวันแรกที่เราเจอกัน”
“อ่อ...ตอนที่แป๋มจ้องตาพี่ปัถย์อ่ะนะ...อายอ่ะ อย่าไปคิด”
“อายอะไร...รู้ไหมว่าเพราะแป๋มจ้องตาพี่วันนั้นเลยนะ ทำให้เรามีวันนี้”
“ก็วันนั้นพี่ปัถย์หล่อจริงจริงอ้ะ”
“ฮ่า....แต่วันนี้แป๋มน่ารักกว่าวันนั้นเป็นร้อยเท่าเลยนะ”
“อ้วนแบบนี้อ่ะนะ”
ผมได้แต่พยักหน้าให้ภรรยาสุดที่รัก ขอบคุณสายตาคู่นี้ที่ส่งมาให้วันนั้น แล้วก็ขอบคุณที่อดทนกับผมมาตลอด อีกไม่นานเราก็จะกลายเป็นครอบครัวโดยสมบูรณ์แล้ว
“พี่บอกแป๋มรึยัง”
“บอกอะไรค่ะ”
“บอกว่า พี่รักแป๋มมาก”
“ฮ่า...บอกแล้วค่ะ บอกทุกวันเลย”
ผมเลยได้ของขวัญเป็นจูบเบาเบาที่แก้มของตัวเอง แต่คงไม่มีของขวัญชิ้นไหนที่ดีที่สุดเท่ากับ คนที่อยู่บนตักผมและลูกในท้องของเราทั้งคู่แล้วล่ะ
_ _ _ _ _ _ _ _ _ จบ_ _ _ _ _ _ _ _ _
จบแล้วววววว...ไรเตอร์พยายามตะกายที่นอนมาอัพ
ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกคอมเม้นมากมากเลยนะค้าบบบบบ
สุขใจทุกครั้งที่เข้ามาดูคอมเม้น แล้วก็รีวิวที่ให้การต้อนรับ นักเขียนหน้าใหม่คนนี้
ผิดพลาดประการใด ขออภัยมาด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากมายยยยยยย อธิบายไม่หมด...
รักคนอ่านมากมากเลยยยยย....^^
ยังไงก็ติดตามผลงานเรื่องต่อไปด้วยนะค่ะ
คุณิณพัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ส.ค. 2554, 20:23:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ส.ค. 2554, 21:19:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 2981
| << บทที่ 17 : My sweetest honeymoon - - ตอนจบ |
ratchaneedee 25 ส.ค. 2554, 21:27:14 น.
เรื่องน่ารักดีค่ะ ....รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ^^
เรื่องน่ารักดีค่ะ ....รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ ^^
nuyzaa 25 ส.ค. 2554, 21:57:37 น.
ชอบมากๆค่ะ เป็นกำลังใจ แต่งเรื่องต่อไปนะค่ะ
ชอบมากๆค่ะ เป็นกำลังใจ แต่งเรื่องต่อไปนะค่ะ
nitayab 25 ส.ค. 2554, 22:18:16 น.
เรื่องต่อไปเมื่อไรมา รออยู่นะไร้ท์เตอร์จ๋า
เรื่องต่อไปเมื่อไรมา รออยู่นะไร้ท์เตอร์จ๋า
sunshinemoonlight 25 ส.ค. 2554, 22:38:00 น.
น่ารักค่ะ ^^
น่ารักค่ะ ^^
เรือใบ 25 ส.ค. 2554, 23:10:26 น.
พอรู้ความคิดฝั่งคุณปัถย์บ้างก็รู้สึกว่าเรื่องมันสมบูรณ์ดีค่ะ ^^
พอรู้ความคิดฝั่งคุณปัถย์บ้างก็รู้สึกว่าเรื่องมันสมบูรณ์ดีค่ะ ^^
Auuuu 25 ส.ค. 2554, 23:18:05 น.
อร๊ายยย น่ารักอ่ะ มีไปทอดสะพานด้วย ฮ่าๆๆๆ
อร๊ายยย น่ารักอ่ะ มีไปทอดสะพานด้วย ฮ่าๆๆๆ
wane 25 ส.ค. 2554, 23:26:48 น.
เห็นด้วยกับคุณเรือใบค่ะ เพราะตอนแรกมันเหมือนขาดๆ อยู่ ตอนนี้เต็มอิ่มเลยค๊า ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อๆ ไปค๊า
เห็นด้วยกับคุณเรือใบค่ะ เพราะตอนแรกมันเหมือนขาดๆ อยู่ ตอนนี้เต็มอิ่มเลยค๊า ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อๆ ไปค๊า
หนอนฮับ 26 ส.ค. 2554, 00:51:02 น.
กรี๊ดดดด...มาอ่านตอนนี้แล้วน่ารักมากคะ ทำให้ต้องตามอ่านทั้งเรื่อง น่ารักมากเลย อิอิ ปล. หนอนยอมตาแฉะไปเลยวันนี้ อิอิ
กรี๊ดดดด...มาอ่านตอนนี้แล้วน่ารักมากคะ ทำให้ต้องตามอ่านทั้งเรื่อง น่ารักมากเลย อิอิ ปล. หนอนยอมตาแฉะไปเลยวันนี้ อิอิ
คุณแม่ลูกสอง 26 ส.ค. 2554, 03:59:29 น.
กรี๊ดดดดดดดดดดดด....หวานมากกกกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดด....หวานมากกกกกกกกกกก
nongnong79 26 ส.ค. 2554, 05:04:57 น.
น่ารักมากเลยค่ะ
น่ารักมากเลยค่ะ
anOO 26 ส.ค. 2554, 08:29:05 น.
น่ารักเชียว...เต็มอิ่มไปตามๆ กัน
น่ารักเชียว...เต็มอิ่มไปตามๆ กัน
PiNVE 26 ส.ค. 2554, 08:59:02 น.
น่ารักมาก
น่ารักมาก
รอให้เป็นเล่ม 26 ส.ค. 2554, 21:39:27 น.
น่ารักมาก ๆ ค่ะ
น่ารักมาก ๆ ค่ะ
ลูกขนไก่ 27 ส.ค. 2554, 00:08:35 น.
อ่านตอนนี้เสร็จได้ตามกลับไปอ่านเนื้อเรื่องตั้งแต่ต้นรวดเดียวจบเลยคะ สนุกมากคะ น่ารักคลายเคลียดดีอิอิ
อ่านตอนนี้เสร็จได้ตามกลับไปอ่านเนื้อเรื่องตั้งแต่ต้นรวดเดียวจบเลยคะ สนุกมากคะ น่ารักคลายเคลียดดีอิอิ
PiNVE 27 ส.ค. 2554, 11:15:26 น.
อยากให้มีตอนพิเศษอีกค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษอีกค่ะ
lucky 9 มี.ค. 2555, 12:36:57 น.
สนุกมากค่ะไรท์เตอร์เติมเต็มในส่วนที่ชีวิตขาดหาย คือ มีสามีหล่อ
สนุกมากค่ะไรท์เตอร์เติมเต็มในส่วนที่ชีวิตขาดหาย คือ มีสามีหล่อ