A castle wall *กำแพงรัก*
ถ้าความรักคือเรื่องของคนสองคน ต้องมนต์ คงไม่นับรวมอยู่ในนั้นเป็นแน่ เพราะการแอบรักคนที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่าง ปัถย์ มันก็เหมือนยืนบนพื้นดินแล้วแหงนคอมองคนบนหอคอย อย่างไรอย่างนั้น...แต่ก็ไม่รู้ทำไม เสียงข้างในจิตใจก็ร่ำร้องถึงเค้าอยู่ร่ำไปสิน่า..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 17 : My sweetest honeymoon - - ตอนจบ
บทที่ 17 : My sweetest honeymoon - - -ตอนจบ
ฉันได้ยินข่าวคราวแต่งงานสายฟ้าแล่บของคุณริต้าและคุณเต้หลังจากวันที่เราเจอกันที่ร้านอาหารหนึ่งเดือน ยังพูดเล่นกับคุณปัถย์เลยว่า สงสัยคุณเต้วิ่งหนีลูกกระสุนของเจ้าสัวหลายนัดเป็นแน่ เราทั้งสองคนได้รับเชิญไปงานนี้ด้วย แต่น่าเสียดายที่ว่า มันดันตรงกับแผนดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราทั้งสอง สุดท้ายแล้วเราทั้งคู่จึงต้องปฏิเสธการร่วมงานมงคลครั้งนี้จริงจริง ก็สามีของฉันดันออกหน้าออกตามุ่งมั่นกับฮันนีมูนครั้งนี้มาก....เรียกว่าพลาดโอกาสทองนี้ไม่ได้จริงจริง อายคนอื่นเหลือเกิน
ฉันกับคุณปัถย์พบหน้าคุณริต้าและคุณเต้ก่อนวันงานหนึ่งอาทิตย์ คุณริต้าเธอดูอวบอิ่มขึ้นกว่าครั้งที่แล้วมากและหน้าตาของเธอก็สดใสมากขึ้นด้วย ฉันเลยสรุปเอาเองว่า คุณริต้าคงมีความสุขแล้วจริงจริง
“ผมขอโทษน้องแป๋ม...กับพี่ปัถย์จริงจริงนะครับ ถ้าไม่มีทั้งสองคน ผมคงไม่มีวันนี้ แล้วที่สำคัญขอบคุณที่ทำให้ผมได้ลูกกับเมียคืนมา” ฉันหวังว่าบทเรียนที่ผ่านมาจะทำให้คุณเต้คิดได้ว่า...การไม่พูดจากันทำให้ทั้งสองเกือบเสียความรักไป ดูอย่างฉันสิ พูดทุกอย่างจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว
เราจะไปฮันนีมูนกันที่ประเทศมัลดีฟส์ เพราะฉันร่ำร้องอยากเห็นทะเลที่นี่มาก เห็นหลายหลายคนบอกว่าสวยนักสวยหนา แต่กลับกลายเป็นได้ยินคำพูดของคุณปัถย์ที่ว่า หึหึ..ไม่ได้เล่นน้ำทะเลหรอก ไม่ใช่แค่คำพูดอย่างเดียว ส่งสายตาเจ้าเล่ห์อีก อยากจะควักลูกตาออกมานัก...ฮึ แต่ใจจริงก็อดสยองกับคำพูดแบบนี้ของสามีไม่ได้ ถ้าจะมุ่งมั่นมีลูกขนาดนั้นก็อยู่มันที่นี่เลยดีกว่า เสียเงินบินไปทำไมตั้งไกล
วันที่เราจะออกเดินทาง ทั้งบ้านฉันและบ้านคุณปัถย์ต่างคาดหวังกับการฮันนีมูนครั้งนี้มากว่าจะได้หลานตัวน้อยน้อยบังเกิดในท้องของฉัน...กดดันกันทั้งสองครอบครัว แต่มีหรือที่สามีของฉันจะไม่แสดงแสนยานุภาพความเก่งกาจไร้เทียมทานเรื่องแบบนี้ให้ทุกคนได้รู้ ก่อนเราจะออกจากบ้านคุณปัถย์ก็บอกครอบครัวของเราทั้งสองอย่างเชื่อมั่นว่า
“เชื่อมือผม...ผมจะทำให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจ” ฟังแล้วขนลุกพิกล ฉันกำลังจะไปเข้าค่ายปฏิสนธิแคมป์รึเปล่าเนี่ย
ช่วงระยะเวลาฮันนีมูนของเรากินเวลาเกือบสามอาทิตย์ ฉันยังแอบสงสัยเลยว่าจะทำอะไรที่ประเทศนี้ตั้งสามอาทิตย์...ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดไม่ท้องขึ้นมาสงสัยกลับไปคงได้อยู่ห้องกันทั้งวันแน่.....บรื่อ ทะเลที่นี่สวยสมคำร่ำลือจริงจริง นักท่องเที่ยวมากมายหลายหลากจากทั่วสารทิศต่างพากันมุ่งมั่นมาชื่นชมน้ำทะเลใสแจ๋วและบรรยากาศอันสุดแสนจะโรแมนติก ฉันยืนมองทอดอารมณ์ตรงระเบียงของห้องพักที่ยื่นตัวลงไปในทะเล ในใจคิดถึงคุณริต้าที่กำลังท้องแล้วเธอก็มีหุ่นที่อวบอัดเหลือเกิน ทันใดนั้นความคิดดัดจริตก็บังเกิด(ทีปกติไม่คิดจะห่วง)
“แป๋มเห็นคุณริต้าเริ่มอวบอวบแล้วเนอะพี่ปัถย์”
ฉันหันไปพูดกับสามีที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาจัดเรียงสัมภาระที่ขนย้ายมาในห้องพัก คุณปัถย์ส่งสายตามองฉันอย่างสงสัยในประโยคที่ฉันพูดไป
“แป๋มอยากบอกอะไรพี่”
“ก็....คือ...ว่า แป๋ม....แป๋มยังไม่อยากมีลูกอ่ะพี่ปัถย์ มีลูกแล้วต้องตัวบวมฉึ่ง ขนาดแป๋มไม่มีแป๋มยังอ้วนเลย”
“คิดไปได้...อ้วนยังไงพี่ก็รัก” คุณปัถย์เดินเข้ามาโอบเอวฉันจากด้านหลัง พยายามปลอบโยนความจิตตกของฉัน
“งั้นเราอย่าเพิ่งมีเลยเนอะ...อยู่กันแบบสองคนไปก่อน”
“ไม่ได้...พี่แก่แล้วนะแป๋มกว่าจะรอแป๋มพร้อม....พี่คงถือไม้เท้าอุ้มลูก” ฉันได้แต่หัวเราะก๊ากออกมาเต็มที่ นี่ตกลงว่าบุคคลที่อยากมีลูกเป็นผู้สูงวัยกันทั้งนั้นเลยเนอะ
“แป๋มไม่อยากอ้วนอ่ะ”
“ไร้สาระน่าแป๋ม” แง่ง....ตัวเองไม่ได้ท้องนี่
“พี่ปัถย์คิดดูนะถ้ามีลูกแป๋มก็จะตัวอ้วนฉุ นี่เคยอ่านหนังสือมาว่าจะหน้าเป็นฝ้าเป็นสิวอะไรนี่ด้วยอ่ะ...ถึงเวลานั้นถ้าพี่ปัถย์ทิ้งแป๋มขึ้นมา ไม่มีใครรับช่วงต่อเลยนะ”
สามีสุดที่รักได้แต่มองหน้าฉันอยู่นาน แล้วจึงตัดสินใจอุ้มฉันแล้วพาเดินเข้าไปภายในห้องพัก ฉันตกใจร้องลั่น แต่คุณปัถย์กลับส่งเสียง จุ๊จุ๊....ประหนึ่งว่า จะเสียงดังทำไม ตอนนี้เราทั้งสองเลยนั่งกันอยู่ที่ปลายเตียงโดยมีฉันนั่งอยู่บนตักของคุณปัถย์อีกที..คุณปัถย์โอบเอวฉันไว้หลวมหลวมพร้อมทั้งจัดการเก็บปรอยผมรกรุงรังบนใบหน้าให้เรียบร้อย
“รู้ไหมว่าทำไมพี่รักแป๋ม” ฉันพยักหน้ารับ..ก็คุณปัถย์เคยบอกแล้วนี่น่า “ไหนบอกพี่สิ....รู้ว่าอะไรบ้าง”
“พี่ปัถย์เคยบอกว่า เพราะ แป๋มเป็นแป๋ม แล้วพี่ปัถย์ก็รักทุกอย่างที่เป็นแป๋มด้วย”
“ถูกต้อง” คุณปัถย์พูดพร้อมทั้งมองจูบกลางหน้าผากที่แสนหวาน
“เพราะฉะนั้นไม่ว่าแป๋มจะตัวอ้วน....หรือ มีสิวมีฝ้าเต็มหน้าเท่าไร พี่ก็รัก....และที่สำคัญ สิ่งที่แป๋มเป็นเพราะแป๋มอุ้มลูกที่เกิดจากความรักของพี่และแป๋ม เพราะฉะนั้น พี่จะไม่รักแป๋มได้ยังไง แล้วก็ห้ามพูดเรื่องใครจะมารับช่วงต่ออีกนะ...พี่หึง”
น่ารักอ้ะ!!!!! รู้สึกดีจังเลยที่มีคนหึง....ฮ่า ฉันคงเป็นโรคจิตแหงแหง คิดได้ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจใช้มือสองข้างโอบรอบคอของสามีสุดที่รักไว้ แล้วมอบหอมฟอดใหญ่บนแก้มของเขาทันที
“ตกลง..พร้อมจะมีลูกแล้วใช่ไหม”
ฉันได้แต่ก้มหน้าหน้าหลบสายตาแสนเจ้าเล่ห์ คุณปัถย์พยายามที่จะเงยหน้าฉันขึ้นมาเพื่อมอบจูบที่แสนอ่อนหวานอีกครั้ง แต่คราวนี้เป้าหมายของจูบคือปากของฉันเอง....
คุณปัถย์วางร่างของฉันไปยังเตียงนอนของเรา แล้วจึงไล่จูบตั้งแต่หน้าผาก...แก้ม...ปาก...ซอกคอ โอ้วววววว ความเร่าร้อนในร่างกายฉันก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศทะเลแสนจะโรแมนติกที่ล้อมรอบห้องพักของเรา บวกกับ การปลุกเร้าอารมณ์ของคุณสามี ทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มได้ไม่ยาก เสื้อยืดตัวสวยกับกางเกงขาสั้นถูกถอดออกไปแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เราทั้งสองคนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน โดยปราศจากอาภรณ์ใดใดขวางกัน ครั้งนี้เหมือนคุณปัถย์จะใช้ชั้นเชิงที่เหนือกว่า ปลุกเร้าอารมณ์ฉันอย่างเนิ่นนานและเชื่องช้า จนฉันเองที่เกือบทนไม่ไหว ร้ายนัก....
“พี่รักแป๋มนะ”
ฉันได้ยินเสียงกระซิบข้างหู แต่ทว่าไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใดใดออกมาได้ แม้ว่าทุกอย่างจะดำเนินไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็นแต่ฉันรับรู้ได้เองเลยว่า การแสดงออกถึงความรักของคุณปัถย์ครั้งนี้ช่างหนักแน่นเสียเหลือเกิน
เหงื่อเม็ดเล็กๆที่ซึมมาตามใบหน้าของฉัน ได้รับการเช็ดโดยสามีสุดที่รัก...คุณปัถย์น่ารักที่สุดเลย ฉันได้แต่นอนมองการกระทำอันแสนจะอ่อนโยนของสามีที่มอบให้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ปัถย์” คุณปัถย์หยุดการกระทำต่อฉัน เขาหันไปวางกระดาษทิชชู่ที่หัวเตียง แล้วหันมาโอบกอดตัวฉันไว้หลวมๆ
“รู้ไหม..ว่าพี่มีความสุขมากแค่ไหน”
“เท่าแป๋มมั้งค่ะ”
“รู้ได้ไง..ว่าเท่ากัน แป๋มคิดไปเองทั้งนั้น” ฉันได้แต่หน้าง้ำ คิดจะน้อยกว่าฉันเหรอ...แค่นี้ก็ลายออกเลยนะ
“พี่มีความสุขมากกว่าแป๋มร้อยเท่าเลย” ฉันเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยิน อดหมั่นไส้ไม่ได้ ขี้ตู่...รู้ได้ไงว่ามากกว่าฉันตั้งร้อยเท่า
“พี่ปัถย์ขี้ตู่...รู้ได้ไงว่าแป๋มมีความสุขน้อยกว่าร้อยเท่า...ที่จริงเรามีความสุขเท่ากันต่างหาก”
“ขอบคุณที่รักพี่นะ” คุณปัถย์กดจูบลงมาบนหน้าผากที่ยังคงเต็มไปด้วยเหงื่อของฉัน
“แป๋มก็เหมือนกันค่ะ”
“พี่ต้องขอบคุณมากกว่า...ขอบคุณที่รับหมั้นพี่ในวันนั้น...ขอบคุณที่อดทนกับความเอาแต่ใจของพี่มาตลอด แม้ว่าจะชอบเถียงในใจก็ตาม (รู้ได้ไงอ่ะ) แล้วก็ขอบคุณที่รักพี่และอยู่ตรงนี้ให้พี่ได้รัก”
“พี่ปัถย์หวานจนแป๋มจะเลี่ยนล่ะนะ”
“ยังมีหวานกว่านี้อีก...แป๋มอยากลองชิมไหม” ฉันพยายามส่ายหน้ากับความหวานที่คุณปัถย์กำลังจะมอบให้ แต่มันก็สายไปเสียแล้ว....สามีฉันนี่หื่นจริงจริง
ฉันนั่งลงชันเข่ามองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า กว่าจะได้ออกจากห้องก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็น อยากจะเล่นน้ำแต่ก็ไม่มีแรง กำลังใจลอยเพลินๆ อยู่ดีดีก็มีคนมาโอบกอดฉันจากด้านหลัง...ที่แท้ก็สามีนี่เอง
“ตื่นแล้วเหรอค่ะ”
“อือ...เมียหายนอนไม่หลับ”
“จริงเหรอค่ะ...เห็นกรนซะดังเชียว”
“แป๋มหลอกพี่...ใครกรน ไม่มี....”
ฉันได้ส่งสายตาค้อนน้อยๆให้สามีตัวเอง เลยได้รับหอมฟอดใหญ่มาแทน
“พี่ปัถย์...แป๋มอยากเล่นน้ำ อุตส่าห์เตรียมชุดบิกินี่สวยสวยมาตั้งหลายชุด” คุณปัถย์ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“ขืนแป๋มใส่พี่คงไม่ยอมให้แป๋มออกจากห้อง...นี่ขนาดไม่ใส่ยังอดใจไม่ไหวเลย ถ้าใส่ล่ะอยู่ในห้องกันทั้งวันแน่”
ฉันได้แต่หันไปมองคนที่โอบกอดด้านหลังด้วยสายตาตะลึงในคำตอบแบบตรงไปตรงมา...เชื่อเค้าเลย วันวันคิดแต่เรื่องนี้จริงจริง
“พี่ปัถย์ทะลึ่งอ่ะ”
“พี่พูดเรื่องจริง...ก็แป๋มน่ารักขนาดนี้ พี่อดใจไม่ไหวหรอก” บ้า บ้า บ้า พูดมาได้ เขินนะเนี่ย
“ถ้าอยากเล่นน้ำ ก็ใส่เสื้อยืดสีดำแหละ พี่เตรียมมาให้(โหหหหห... ถึงกับเตรียมมาด้วย) พี่ไม่อยากให้ใครเห็นเมียพี่”
“พี่ปัถย์เป็นอะไรมากไหม...คนเค้าก็ใส่กันเยอะแยะ”
“ไม่รู้ล่ะ...ก็พี่ไม่อยากให้ใครมองเมียพี่ พี่จะมองคนเดียว”
พระเจ้า....ถึงกรุงเทพต้องพาไปตรวจเช็คประสาทซะแล้ว
“พี่ปัถย์หวงแป๋มมากกว่าที่แป๋มคิดไว้เลยนะเนี่ย”คุณปัถย์พูดไปพร้อมกับที่ฉันรู้สึกถึงแรงกดหนักๆตรงบ่าของตัวเอง ที่แท้สามีก็เอาคางมาเกยนี่อง
“ก็พี่บอกแล้วว่า พี่น่ะรักแป๋มมากที่สุดเลย หวงด้วย...แล้วขี้หึงมากด้วย แป๋มรับได้ไหม” พูดไม่พอ ปากคนที่กำลังพูดก็เริ่มรุกรานตรงซอกคอฉันอีกแล้ว.....
“หื่นด้วย...ถ้ารับไม่ได้...ไม่แต่งงานด้วยหรอกค่ะ”
“แป๋มอยากได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย” คุณปัถย์เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่วุ่นวายกับร่างกายฉันอยู่นานพอสมควร
“ยังไงก็ได้ค่ะ ผู้หญิงก็ดี...ผู้ชายก็ได้”
“งั้นอยากมีกี่คนดี”
“คนเดียวก็พอแล้วค่ะ....ท้องเยอะ แป๋มเหนื่อยนะ”
“แป๋มเหนื่อย...พี่ก็เหนื่อยเหมือนกันแหละ แต่พี่อยากมีสี่คน สี่คนเถอะ กำลังดี”
ฉันได้แต่หันหน้าทำตาโตใส่คนที่โอบฉันทางด้านหลัง สี่คน...ท้องกันเป็นอาชีพหลักเลยนะนั่น
“เยอะไปค่ะ...สี่คน”
“ไม่เยอะหรอก จะได้มีเด็กเด็กวิ่งในบ้านไปมา น่ารักดีออก”
“แป๋มเพิ่งรู้ว่าพี่ปัถย์รักเด็ก”
“พี่รักเด็กจะตาย...ก็พี่มีเมียเด็กนี่น่า จะให้รักใครล่ะ” ฉันได้แต่หัวเราะกับความน่ารักของสามีตัวเอง....
ท่ามกลางเสียงคลื่นทะเล ฉันและคุณปัถย์เรานั่งพูดคุยถึงเรื่องในอนาคตที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เราสองคนอาจจะเจออุปสรรคในวันวานและยังไม่รู้ว่าภายภาคหน้าเราจะเจออีกไหม...แต่ฉันก็ยังยืนยันว่าฉันก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้ไม่มีวันเปลี่ยน ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้ฉันมีวันนี้ ขอบคุณความรักจากคุณปัถย์ที่ให้กับฉัน ซึ่งฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับจากผู้ชายบนยอดหอคอยที่ฉันเคยเฝ้ามองมาตลอด...เสียงหัวเราะของเราสองคน พร้อมกับจูบหนักๆที่ฉันได้รับจากคุณปัถย์คงเป็นเครื่องยืนยันได้ดีแล้วว่า...เราสองคนรักกันและจะรักกันแบบนี้ไปอีกนานเลยล่ะ....ที่สำคัญฉันมั่นใจเลยว่า พยานรักของเราคงกำลังก่อกำเนิดแล้วล่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เย้เย้...จบลงแล้ววววอย่างสวยงาม
ไรเตอร์พยายามจะหวานล่ะน้าาาาาา.....
ฉากนี้พี่ปัถย์กับแป๋มออกเต็มเต็มทั้งคู่เลยย
ตอนพิเศษมาติดตามภาคคุณปัถย์กันนนนนนนนน
ขอบคุณทุกการติดตามนะค้าบบบบบบบบบบบ
คุณิณพัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ส.ค. 2554, 10:18:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ส.ค. 2554, 10:18:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 3311
| << บทที่ 16 : ความจริงที่เปิดเผย | ตอนพิเศษ - บทที่ 18 : ผมชื่อปัถย์ ปิลันธบุตร >> |
sparrow 23 ส.ค. 2554, 15:06:06 น.
พิมพ์เมื่อไหร่ อย่าลืมแจ้งข่าวนะคะ จะอุดหนุนแน่นอนค่ะ
พิมพ์เมื่อไหร่ อย่าลืมแจ้งข่าวนะคะ จะอุดหนุนแน่นอนค่ะ
xeve 24 ส.ค. 2554, 02:17:00 น.
รออุดหนุนแน่นอนจ้า
รออุดหนุนแน่นอนจ้า
wane 24 ส.ค. 2554, 02:29:11 น.
น่ารักมากค่ะ ...แต่อยากให้ขยายเรื่องคุณตี้หน่อยว่า ทำไมพระเอกถึงได้ไม่เลือกคุณตี้
น่ารักมากค่ะ ...แต่อยากให้ขยายเรื่องคุณตี้หน่อยว่า ทำไมพระเอกถึงได้ไม่เลือกคุณตี้
sunshinemoonlight 24 ส.ค. 2554, 15:06:44 น.
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
anOO 24 ส.ค. 2554, 18:16:06 น.
ตามอ่านทีเดียวรวดเลย น่ารักมากมายค่ะ
ตามอ่านทีเดียวรวดเลย น่ารักมากมายค่ะ