ชิเอโกะ [Yaoi]
ความรักบริสุทธิ์ส่งผลให้ทั้งตระกูลต้องล่มสลาย เด็กชายชนชั้นสูงแห่งเอโดะต้องผันตัวมาเป็นโสเภณีชาย ก่อนจะได้ล่วงรู้บางสิ่งที่ทำให้ไฟโทสะสุมไหม้ ตัดสินใจแก้แค้นเอาคืน
Tags: Yaoi
ตอน: บทที่ 26
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงคล้อยบ่าย รูปภาพสวยงามที่ถูกลงสีเสร็จไปเกือบทั้งหมดแล้วทำให้คิโยชิมองมันด้วยความภาคภูมิใจก่อนจะตัดสินใจพักเหนื่อยครู่หนึ่ง ร่างเล็กคลานเข้ามานั่งบนตักของร่างสูง ใบหน้าสวยซบลงที่บ่าแกร่งด้วยความอ่อนล้าเล็กน้อย ร่างสูงจับมือนุ่มที่เปื้อนสีเล็กน้อยขึ้นมาและจัดการนวดมันเบาๆ เพื่อคลายความล้าให้กับคนตรงหน้า สายตาคมมองไปยังภาพสวยงามที่ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่เสร็จแต่สำหรับเขาแล้วมันก็ยังคงสวยและสมบูรณ์ดี เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบบอกแผ่วเบา
"ยังวาดสวยเหมือนเดิมเลยนะขอรับ" รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหวานแทบจะในทันทีที่ได้รับคำชมเชยจากคนรัก ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาหาอย่างช้าๆ ริมฝีปากอุ่นทาบทับลงไปบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบาราวกับต้องการทะนุถนอมคนตรงหน้าไม่ให้ตื่นกลัว ลิ้นร้อนชื้นค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปลิ้มรสความหวานหอมจากโพรงปากอุ่นอย่างไม่รู้เบื่อ มือเล็กค่อยๆ ยกขึ้นไปสัมผัสใบหน้าคมคายแล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาที่แผงอกแกร่งผ่านชุดยูกาตะสีเข้มที่ร่างสูงกำลังสวมใส่อยู่ ริมฝีปากร้อนผละออกพลางเสียงทุ้มที่เอ่ยกระซิบเตือนแผ่วเบา
"ท่านควรรีบวาดให้เสร็จนะ" คิโยชิยิ้มย่อง ใบหน้าแดงซ่าน
"นั่นสิ" เอ่ยแล้วหันไปยังภาพวาดตรงหน้าของตนพลันมือขาวก็ถกชุดของตนขึ้นจนเผยให้เห็นส่วนล่างขาวเนียนก่อนจะใช้บั้นท้ายไถเบาๆ สัมผัสความใหญ่โตที่เริ่มแข็งขืน เคนตะมองเด็กซนที่แกล้งให้เขาเริ่มมีอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครา คิโยชิหันไปหยิบพู่กันขึ้นมาเพื่อที่จะลงสีต่อพลางสะโพกงามก็ถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือแกร่ง
[ฉาก NC สามารถอ่านได้ใน E-book ค่ะ]
แสงสายัณห์สีอ่อนยามเย็นสาดส่องไปทั่วบริเวณเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว เคนตะและคิโยชิที่เก็บของเสร็จกำลังนั่งมองวิวทิวทัศน์ตรงหน้าที่ดูสวยงามไปอีกแบบแตกต่างจากตอนเช้าและตอนกลางวัน เสียงนกร้องที่กำลังบินผ่านไปบนท้องฟ้าสีสวยมุ่งกลับเข้าสู่รังทำให้จิตใจผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด เสียงของรถม้าที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ทำให้ทั้งคู่หันไปมอง รถม้าค่อยๆ จอดตัวลงพร้อมกับคนขับที่โค้งตัวเล็กน้อยทำความเคารพทำให้รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานพร้อมกับประตูรถม้าไม้สลักที่ค่อยๆ ถูกเปิดออกต้อนรับอย่างแผ่วเบา
ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้วเหลือเพียงแต่แสงของพระจันทร์ยามค่ำบวกกับเสียงร้องระงมของเหล่าแมลงที่อวดกันร่ำร้องเรียกหาคู่ในฤดูผสมพันธุ์ รถม้าค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาในตัวของปราสาทที่กำแพงด้านนอกถูกประดับด้วยคบเพลิงไฟสวยงามที่วางเรียงกันอยู่เป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา รถม้าค่อยๆ จอดตัวลงหน้าเรือนรับรองบริเวณปราสาทชั้นต้น ประตูรถม้าค่อยๆ ถูกเปิดออกพร้อมกับเคนตะที่ก้าวออกมาก่อน หางตาของเขาที่สังเกตเห็นมาซาโตะยืนรออยู่ก่อนแล้วนั้นคิ้วเรียวยาวก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเพียงชั่วเสี้ยววินาทีด้วยความหงุดหงิดใจที่พุ่งขึ้นวูบในอกแกร่งก่อนที่เขาจะตีสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรอย่างรวดเร็ว เขาหันตัวไปหาคิโยชิที่กำลังก้าวออกมาจากรถม้าตามหลัง สาวใช้สี่ห้าคนเดินเรียงแถวเข้ามาช่วยกันขนของทุกอย่างแล้วนำไปเก็บไว้ที่เรือนส่วนตัวของคิโยชิที่อยู่บริเวณปราสาทส่วนกลาง คิโยชิเหลือบไปเห็นมาซาโตะที่ยืนอยู่พลันความอึดอัดใจก็พุ่งขึ้นมาในทรวงอก แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยสิ่งใด มาซาโตะก็เอ่ยขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความขุ่นเคืองอยู่ในนั้นเล็กน้อย
"ขอต้อนรับกลับขอรับท่านคิโยชิ… พอดีข้าน้อยลืมแจ้งไปว่าคืนนี้มีงานเลี้ยงสำหรับซามูไรที่โรงน้ำชาในเมือง ท่านฮิโรมาสะกำชับว่าให้พาเหล่าซามูไรไปเฉลิมฉลองกันเพื่อตอบแทนการทำงานอย่างหนักตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เกรงว่าคืนนี้จะต้องขอยืมตัวท่านมุราคามิ เคนตะ หน่อยนะขอรับ" เอ่ยจบสายตาคมก็หันไปหาเคนตะที่กำลังยืนนิ่ง คิโยชิเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
"ก็เอาสิ" ใบหน้าสวยหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ไม่ต้องไปส่งข้าก็ได้ รีบไปเตรียมตัวเถอะ" เคนตะได้แต่รับคำแล้วตอบว่า 'ขอรับ' อย่างแผ่วเบา สายตาคมมองตามคนตัวเล็กที่เดินขึ้นไปบนเรือนรับรองและเลี้ยวหายเข้าไปด้านในมุ่งหน้าไปยังเรือนพักผ่อนของตน ความเงียบเกิดขึ้นไปทั่วบริเวณ สายลมเย็นยะเยียบยามหัวค่ำพัดกระทบเข้ากับร่างกายที่ร้อนผ่าว มาซาโตะจดจ้องร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เสียงทุ้มเอ่ยบอกเคนตะด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง
"อีกหนึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่นี่"
"ขอรับ" สิ้นเสียงตอบรับ มาซาโตะก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทางแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมไม่สบอารมณ์นักที่เขาทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ นับวันความรู้สึกต่อคิโยชินั้นยิ่งจะเร่าร้อนรุนแรงอย่างไม่อาจห้าม ยิ่งเห็นทั้งสองที่อยู่ด้วยกันแล้วหัวใจก็ยิ่งถูกไฟโทสะเผาไหม้จนแทบจะเป็นจุณ ต้องทำอะไรสักอย่าง… ต้องกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจ คิดพลางหาแผนการที่จะหยุดยั้งความสัมพันธ์ของทั้งคู่ด้วยแววตาที่มุ่งมั่นลุกโชนดั่งเปลวเพลิง
"ยังวาดสวยเหมือนเดิมเลยนะขอรับ" รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหวานแทบจะในทันทีที่ได้รับคำชมเชยจากคนรัก ใบหน้าคมคายโน้มเข้ามาหาอย่างช้าๆ ริมฝีปากอุ่นทาบทับลงไปบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบาราวกับต้องการทะนุถนอมคนตรงหน้าไม่ให้ตื่นกลัว ลิ้นร้อนชื้นค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปลิ้มรสความหวานหอมจากโพรงปากอุ่นอย่างไม่รู้เบื่อ มือเล็กค่อยๆ ยกขึ้นไปสัมผัสใบหน้าคมคายแล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาที่แผงอกแกร่งผ่านชุดยูกาตะสีเข้มที่ร่างสูงกำลังสวมใส่อยู่ ริมฝีปากร้อนผละออกพลางเสียงทุ้มที่เอ่ยกระซิบเตือนแผ่วเบา
"ท่านควรรีบวาดให้เสร็จนะ" คิโยชิยิ้มย่อง ใบหน้าแดงซ่าน
"นั่นสิ" เอ่ยแล้วหันไปยังภาพวาดตรงหน้าของตนพลันมือขาวก็ถกชุดของตนขึ้นจนเผยให้เห็นส่วนล่างขาวเนียนก่อนจะใช้บั้นท้ายไถเบาๆ สัมผัสความใหญ่โตที่เริ่มแข็งขืน เคนตะมองเด็กซนที่แกล้งให้เขาเริ่มมีอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครา คิโยชิหันไปหยิบพู่กันขึ้นมาเพื่อที่จะลงสีต่อพลางสะโพกงามก็ถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือแกร่ง
[ฉาก NC สามารถอ่านได้ใน E-book ค่ะ]
แสงสายัณห์สีอ่อนยามเย็นสาดส่องไปทั่วบริเวณเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว เคนตะและคิโยชิที่เก็บของเสร็จกำลังนั่งมองวิวทิวทัศน์ตรงหน้าที่ดูสวยงามไปอีกแบบแตกต่างจากตอนเช้าและตอนกลางวัน เสียงนกร้องที่กำลังบินผ่านไปบนท้องฟ้าสีสวยมุ่งกลับเข้าสู่รังทำให้จิตใจผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด เสียงของรถม้าที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ทำให้ทั้งคู่หันไปมอง รถม้าค่อยๆ จอดตัวลงพร้อมกับคนขับที่โค้งตัวเล็กน้อยทำความเคารพทำให้รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานพร้อมกับประตูรถม้าไม้สลักที่ค่อยๆ ถูกเปิดออกต้อนรับอย่างแผ่วเบา
ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้วเหลือเพียงแต่แสงของพระจันทร์ยามค่ำบวกกับเสียงร้องระงมของเหล่าแมลงที่อวดกันร่ำร้องเรียกหาคู่ในฤดูผสมพันธุ์ รถม้าค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาในตัวของปราสาทที่กำแพงด้านนอกถูกประดับด้วยคบเพลิงไฟสวยงามที่วางเรียงกันอยู่เป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา รถม้าค่อยๆ จอดตัวลงหน้าเรือนรับรองบริเวณปราสาทชั้นต้น ประตูรถม้าค่อยๆ ถูกเปิดออกพร้อมกับเคนตะที่ก้าวออกมาก่อน หางตาของเขาที่สังเกตเห็นมาซาโตะยืนรออยู่ก่อนแล้วนั้นคิ้วเรียวยาวก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเพียงชั่วเสี้ยววินาทีด้วยความหงุดหงิดใจที่พุ่งขึ้นวูบในอกแกร่งก่อนที่เขาจะตีสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรอย่างรวดเร็ว เขาหันตัวไปหาคิโยชิที่กำลังก้าวออกมาจากรถม้าตามหลัง สาวใช้สี่ห้าคนเดินเรียงแถวเข้ามาช่วยกันขนของทุกอย่างแล้วนำไปเก็บไว้ที่เรือนส่วนตัวของคิโยชิที่อยู่บริเวณปราสาทส่วนกลาง คิโยชิเหลือบไปเห็นมาซาโตะที่ยืนอยู่พลันความอึดอัดใจก็พุ่งขึ้นมาในทรวงอก แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยสิ่งใด มาซาโตะก็เอ่ยขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความขุ่นเคืองอยู่ในนั้นเล็กน้อย
"ขอต้อนรับกลับขอรับท่านคิโยชิ… พอดีข้าน้อยลืมแจ้งไปว่าคืนนี้มีงานเลี้ยงสำหรับซามูไรที่โรงน้ำชาในเมือง ท่านฮิโรมาสะกำชับว่าให้พาเหล่าซามูไรไปเฉลิมฉลองกันเพื่อตอบแทนการทำงานอย่างหนักตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เกรงว่าคืนนี้จะต้องขอยืมตัวท่านมุราคามิ เคนตะ หน่อยนะขอรับ" เอ่ยจบสายตาคมก็หันไปหาเคนตะที่กำลังยืนนิ่ง คิโยชิเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
"ก็เอาสิ" ใบหน้าสวยหันไปหาเคนตะแล้วเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ไม่ต้องไปส่งข้าก็ได้ รีบไปเตรียมตัวเถอะ" เคนตะได้แต่รับคำแล้วตอบว่า 'ขอรับ' อย่างแผ่วเบา สายตาคมมองตามคนตัวเล็กที่เดินขึ้นไปบนเรือนรับรองและเลี้ยวหายเข้าไปด้านในมุ่งหน้าไปยังเรือนพักผ่อนของตน ความเงียบเกิดขึ้นไปทั่วบริเวณ สายลมเย็นยะเยียบยามหัวค่ำพัดกระทบเข้ากับร่างกายที่ร้อนผ่าว มาซาโตะจดจ้องร่างสูงตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เสียงทุ้มเอ่ยบอกเคนตะด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง
"อีกหนึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่นี่"
"ขอรับ" สิ้นเสียงตอบรับ มาซาโตะก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทางแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมไม่สบอารมณ์นักที่เขาทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ นับวันความรู้สึกต่อคิโยชินั้นยิ่งจะเร่าร้อนรุนแรงอย่างไม่อาจห้าม ยิ่งเห็นทั้งสองที่อยู่ด้วยกันแล้วหัวใจก็ยิ่งถูกไฟโทสะเผาไหม้จนแทบจะเป็นจุณ ต้องทำอะไรสักอย่าง… ต้องกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจ คิดพลางหาแผนการที่จะหยุดยั้งความสัมพันธ์ของทั้งคู่ด้วยแววตาที่มุ่งมั่นลุกโชนดั่งเปลวเพลิง
B13A เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ย. 2564, 12:12:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ย. 2564, 12:12:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 277
| << บทที่ 25 | บทที่ 27 >> |