ชิเอโกะ [Yaoi]
ความรักบริสุทธิ์ส่งผลให้ทั้งตระกูลต้องล่มสลาย เด็กชายชนชั้นสูงแห่งเอโดะต้องผันตัวมาเป็นโสเภณีชาย ก่อนจะได้ล่วงรู้บางสิ่งที่ทำให้ไฟโทสะสุมไหม้ ตัดสินใจแก้แค้นเอาคืน
Tags: Yaoi
ตอน: บทที่ 27
เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเหล่าซามูไรในห้องรับรองขนาดกว้างของโรงน้ำชาชั้นดีดังขึ้นเป็นระยะ อาหารเลิศรสถูกเสริ์ฟลงบนโต๊ะไม้สีเข้มครั้งแล้วครั้งเล่า กับแกล้มหลากหลายส่งกลิ่นหอมเย้ายวนจิตใจ เหล้าสีใสถูกเทลงในถ้วยเตี้ยๆ ก่อนจะถูกจับยกขึ้นมาดื่มด้วยความสนุกสนานเฮฮา เคนตะที่บัดนี้นั่งอยู่ข้างๆ กับ 'นาโอกิ' องครักษ์ที่เก่งเป็นอันดับสองในรุ่น ในสมัยที่ฝึกฝนอย่างหนักนั้นนาโอกิคือเพื่อนสนิทที่สุดเพียงคนเดียวของเคนตะ และด้วยความที่เคนตะได้รับมอบหมายให้เป็นองครักษ์ของคิโยชิ ตำแหน่งคนคุมทหารองครักษ์กองใหม่จึงตกมาอยู่ที่นาโอกิไปตามระเบียบ ถึงแม้ว่ามองดูเผินๆ แล้วนาโอกิจะเป็นผู้คุมทหารทั้งกองและดูมีอำนาจบารมี แต่โดยทางธรรมเนียมแล้วเคนตะคือผู้ที่มียศสูงกว่า ตั้งแต่เคนตะรับหน้าที่องครักษ์ประจำตัวของคิโยชิ ทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสสนทนากันเท่าใดนัก วันนี้จึงถือเป็นโอกาสดีที่ทั้งสองจะได้พูดคุยและรื้อฟื้นความหลังสมัยที่เป็นเพื่อนสนิทกันอีกครั้ง เสียงหัวเราะของนาโอกิดังขึ้นหลังจากที่ได้ฟังเรื่องเล่าจากเคนตะก่อนที่เขาจะเอ่ยแกมหัวเราะไปด้วย
"แล้วเจ้าก็ปล่อยให้นางพวกนั้นมอมเหล้าน่ะเหรอ" เคนตะหัวเราะออกมาน้อยๆ ตามนาโอกิที่กำลังหัวเราะขึ้นหนักกว่าเดิม
"ข้ามีทางเลือกที่ไหนกันเล่า"
"แปลกคนเสียจริง ถ้าเป็นข้าล่ะก็คงจะสำราญให้เต็มที่" นาโอกิเอ่ยพลางจินตนาการภาพของตนที่กำลังถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวงามจากหอนางโลมเหมือนกับเคนตะตอนที่ไปงานเทศกาลทะเลสาบบิวะ
"ก็ข้าไม่ชอบนี่ ทำไงได้ล่ะ" เสียงของเคนตะที่ดังขึ้นทำให้นาโอกิหัวเราะหึก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ มือแกร่งเทเหล้าลงไปในแก้วของเคนตะ ทั้งคู่ยกถ้วยเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าของทั้งสอง สายตาคมของเคนตะเหลือบมองไปยังมาซาโตะที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะด้านในสุดของห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้าง ข้างกายของเขานั้นแทนที่จะเป็นซามูไรชั้นสูงที่ตำแหน่งลดหลั่นกันมา แต่กลับกลายเป็น 'คิมูระ โชตะ' ซามูไรชั้นผู้น้อยที่มียศต่ำที่สุดในห้องอาหารแห่งนี้ ช่างเป็นที่น่าแปลกใจยิ่งนักเพราะปกติแล้วมาซาโตะมักจะไม่ค่อยสุงสิงกับซามูไรลำดับชั้นที่ต่ำกว่ามาก ทั้งสองดูสนิทสนมกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เคนตะมองอย่างพินิจพิจารณา หรืออาจจะเป็นเพราะงานเลี้ยงจึงทำให้มาซาโตะได้มีโอกาสถามไถ่ปัญหาทั่วไปเพราะปกติแล้วเขาคงไม่ได้คลุกคลีกับซามูไรชั้นผู้น้อยเท่าใดนัก คิดพลางยกถ้วยเหล้าที่ถูกนาโอกิรินเทจนเต็มขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ความขมปร่าแผ่ซ่านไปทั่วทั้งโพรงปากอุ่น เสียงเอ่ยชวนสนทนาของนาโอกิที่ดังขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองก่อนจะเริ่มคุยเรื่องอื่นกันอย่างสนุกสนานโดยที่เคนตะไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเขากำลังถูกสายตาคมของมาซาโตะและโชตะกำลังลอบมองอยู่เป็นพักๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะกระซิบกระซาบกันด้วยบทสนทนาที่ไม่มีใครอาจได้ยิน
งานเลี้ยงจบลงในตอนดึกของค่ำคืนที่แสงของดวงจันทร์สาดส่องลงมาให้ความสว่างในยามค่ำคืน สายลมเย็นยะเยียบพัดหวีดหวิวราวกับประกาศกร้าวถึงพลังอานุภาพของธรรมชาติที่ไม่มีใครอาจต้านทาน อากาศที่หนาวเย็นช่วงดึกทำให้เคนตะและนาโอกิห่อตัวเล็กน้อยระหว่างการเดินกลับไปยังปราสาทที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก มาซาโตะและซามูไรชั้นผู้ใหญ่นั้นเดินทางล่วงหน้ากลับไปก่อนแล้วด้วยรถม้า แต่สำหรับพวกเขานั้นการเดินดื่มด่ำกับบรรยากาศยามดึกพร้อมกับมองบ้านเมืองที่เงียบสงบแบบนี้ดูจะเป็นการหาความบันเทิงอีกรูปแบบหนึ่งสำหรับเหล่าองครักษ์ที่ไม่ค่อยได้มีเวลาออกมาด้านนอกปราสาทบ่อยครั้งนัก เสียงสนทนาของชายหนุ่มทั้งคู่ยังคงดำเนินไปอย่างเอื่อยๆ แว่วไปกับสายลมที่พัดผ่าน สายตาคมของนาโอกิมองไปยังหอนางโลมที่ตั้งอยู่ตรงใจกลางซอยที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านไป จู่ๆ เรื่องที่เคนตะเล่าให้ฟังก็ลอยเข้ามาในหัวทำให้เขาแอบขำออกมาเบาๆ ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มรูปงามอย่างเคนตะจะปฏิเสธสัมพันธ์สวาทกับเหล่าสาวงามที่รายล้อมอยู่รอบกาย เคนตะที่เหมือนจะรู้ทันก็ส่งสายตาทำเป็นไม่พอใจก่อนจะกระแทกไหล่ของนาโอกิเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะของนาโอกิให้ดังขึ้นเป็นทวีคูณ
"นายท่าน~ จะไปไหนกันหรือเจ้าคะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกทันทีที่พวกเขาย่างก้าวเข้าไปถึงหน้าบริเวณของหอนางโลม เคนตะและนาโอกิหัวเราะหึ ถึงนาโอกิจะล้อเลียนเคนตะมาตลอดทั้งคืน แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ แล้ว เขากลับเริ่มเข้าใจเคนตะอย่างน่าแปลกประหลาดเพราะบัดนี้เขาไม่ได้มีความต้องการในตัวของหญิงงามนางใดเลยนอกจากการได้กลับเรือนไปนอนอย่างสบายใจเท่านั้น หญิงสาวที่เห็นว่าทั้งคู่กำลังจะเดินเลยผ่านไป นางก็รีบเอาตัวเข้ามาขวางทำเอาทั้งสองชะงักกึก นางรีบเอ่ยด้วยรอยยิ้มราวกับดอกไม้แรกแย้มแต่ดวงตากลมโตคู่นั้นกลับมีประกายเร่าร้อนซ่อนเร้นอยู่
"นายท่าน~ ไม่อยากลองแวะดูหน่อยหรือเจ้าคะ" น้ำเสียงออดอ้อนทำให้นาโอกิหัวเราะหึ เคนตะไม่เอ่ยสิ่งใด ได้แต่มองนาโอกิแล้วอมยิ้มบางๆ เพราะเขาต้องการจะดูว่านาโอกิจะทำเช่นไรเพราะอย่างไรเสียนาโอกิก็ทราบดีว่าเขานั้นไม่นิยมชมชอบการหลับนอนกับเหล่ายูโจ นาโอกิกระแอมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ
"คืนนี้ข้าและสหายเหนื่อยมามาก ขอผ่านแล้วกันนะ" สาวงามทำท่าน้อยใจแต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่เซ้าซี้ต่อ มือเรียวเล็กหยิบกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งยื่นให้กับเคนตะแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม
"ถ้าหากท่านเบื่อก็เขียนหาข้าได้นะเจ้าคะ" ส่งสายตาหวานหยดย้อยก่อนจะรีบเดินหลบเข้าไปในมุมมืดเพื่อปิดซ่อนความเขินอาย เคนตะพลิกแผ่นกระดาษขึ้นมาดู ที่อยู่และชื่อของนางที่ปรากฏอยู่บนแผ่นกระดาษทำให้ทราบได้ทันทีว่านางผู้นี้ถูกใจเคนตะและอยากจะสานสัมพันธ์ด้วยเป็นกรณีพิเศษ นาโอกิเห็นเช่นนั้นก็ทำเป็นส่งเสียงตัดพ้อว่าตนเองไม่ได้รับความยุติธรรมเพราะนางเลือกเคนตะเพียงแค่คนเดียว ถ้อยคำเหน็บแนมแกมตลกขบขันที่นาโอกิเอ่ยขึ้นทำให้เคนตะขำพรืดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินต่อไปท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านมาอีกระรอก
"แล้วเจ้าก็ปล่อยให้นางพวกนั้นมอมเหล้าน่ะเหรอ" เคนตะหัวเราะออกมาน้อยๆ ตามนาโอกิที่กำลังหัวเราะขึ้นหนักกว่าเดิม
"ข้ามีทางเลือกที่ไหนกันเล่า"
"แปลกคนเสียจริง ถ้าเป็นข้าล่ะก็คงจะสำราญให้เต็มที่" นาโอกิเอ่ยพลางจินตนาการภาพของตนที่กำลังถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวงามจากหอนางโลมเหมือนกับเคนตะตอนที่ไปงานเทศกาลทะเลสาบบิวะ
"ก็ข้าไม่ชอบนี่ ทำไงได้ล่ะ" เสียงของเคนตะที่ดังขึ้นทำให้นาโอกิหัวเราะหึก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ มือแกร่งเทเหล้าลงไปในแก้วของเคนตะ ทั้งคู่ยกถ้วยเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าของทั้งสอง สายตาคมของเคนตะเหลือบมองไปยังมาซาโตะที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะด้านในสุดของห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้าง ข้างกายของเขานั้นแทนที่จะเป็นซามูไรชั้นสูงที่ตำแหน่งลดหลั่นกันมา แต่กลับกลายเป็น 'คิมูระ โชตะ' ซามูไรชั้นผู้น้อยที่มียศต่ำที่สุดในห้องอาหารแห่งนี้ ช่างเป็นที่น่าแปลกใจยิ่งนักเพราะปกติแล้วมาซาโตะมักจะไม่ค่อยสุงสิงกับซามูไรลำดับชั้นที่ต่ำกว่ามาก ทั้งสองดูสนิทสนมกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เคนตะมองอย่างพินิจพิจารณา หรืออาจจะเป็นเพราะงานเลี้ยงจึงทำให้มาซาโตะได้มีโอกาสถามไถ่ปัญหาทั่วไปเพราะปกติแล้วเขาคงไม่ได้คลุกคลีกับซามูไรชั้นผู้น้อยเท่าใดนัก คิดพลางยกถ้วยเหล้าที่ถูกนาโอกิรินเทจนเต็มขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ความขมปร่าแผ่ซ่านไปทั่วทั้งโพรงปากอุ่น เสียงเอ่ยชวนสนทนาของนาโอกิที่ดังขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองก่อนจะเริ่มคุยเรื่องอื่นกันอย่างสนุกสนานโดยที่เคนตะไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเขากำลังถูกสายตาคมของมาซาโตะและโชตะกำลังลอบมองอยู่เป็นพักๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะกระซิบกระซาบกันด้วยบทสนทนาที่ไม่มีใครอาจได้ยิน
งานเลี้ยงจบลงในตอนดึกของค่ำคืนที่แสงของดวงจันทร์สาดส่องลงมาให้ความสว่างในยามค่ำคืน สายลมเย็นยะเยียบพัดหวีดหวิวราวกับประกาศกร้าวถึงพลังอานุภาพของธรรมชาติที่ไม่มีใครอาจต้านทาน อากาศที่หนาวเย็นช่วงดึกทำให้เคนตะและนาโอกิห่อตัวเล็กน้อยระหว่างการเดินกลับไปยังปราสาทที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก มาซาโตะและซามูไรชั้นผู้ใหญ่นั้นเดินทางล่วงหน้ากลับไปก่อนแล้วด้วยรถม้า แต่สำหรับพวกเขานั้นการเดินดื่มด่ำกับบรรยากาศยามดึกพร้อมกับมองบ้านเมืองที่เงียบสงบแบบนี้ดูจะเป็นการหาความบันเทิงอีกรูปแบบหนึ่งสำหรับเหล่าองครักษ์ที่ไม่ค่อยได้มีเวลาออกมาด้านนอกปราสาทบ่อยครั้งนัก เสียงสนทนาของชายหนุ่มทั้งคู่ยังคงดำเนินไปอย่างเอื่อยๆ แว่วไปกับสายลมที่พัดผ่าน สายตาคมของนาโอกิมองไปยังหอนางโลมที่ตั้งอยู่ตรงใจกลางซอยที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านไป จู่ๆ เรื่องที่เคนตะเล่าให้ฟังก็ลอยเข้ามาในหัวทำให้เขาแอบขำออกมาเบาๆ ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มรูปงามอย่างเคนตะจะปฏิเสธสัมพันธ์สวาทกับเหล่าสาวงามที่รายล้อมอยู่รอบกาย เคนตะที่เหมือนจะรู้ทันก็ส่งสายตาทำเป็นไม่พอใจก่อนจะกระแทกไหล่ของนาโอกิเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะของนาโอกิให้ดังขึ้นเป็นทวีคูณ
"นายท่าน~ จะไปไหนกันหรือเจ้าคะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกทันทีที่พวกเขาย่างก้าวเข้าไปถึงหน้าบริเวณของหอนางโลม เคนตะและนาโอกิหัวเราะหึ ถึงนาโอกิจะล้อเลียนเคนตะมาตลอดทั้งคืน แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ แล้ว เขากลับเริ่มเข้าใจเคนตะอย่างน่าแปลกประหลาดเพราะบัดนี้เขาไม่ได้มีความต้องการในตัวของหญิงงามนางใดเลยนอกจากการได้กลับเรือนไปนอนอย่างสบายใจเท่านั้น หญิงสาวที่เห็นว่าทั้งคู่กำลังจะเดินเลยผ่านไป นางก็รีบเอาตัวเข้ามาขวางทำเอาทั้งสองชะงักกึก นางรีบเอ่ยด้วยรอยยิ้มราวกับดอกไม้แรกแย้มแต่ดวงตากลมโตคู่นั้นกลับมีประกายเร่าร้อนซ่อนเร้นอยู่
"นายท่าน~ ไม่อยากลองแวะดูหน่อยหรือเจ้าคะ" น้ำเสียงออดอ้อนทำให้นาโอกิหัวเราะหึ เคนตะไม่เอ่ยสิ่งใด ได้แต่มองนาโอกิแล้วอมยิ้มบางๆ เพราะเขาต้องการจะดูว่านาโอกิจะทำเช่นไรเพราะอย่างไรเสียนาโอกิก็ทราบดีว่าเขานั้นไม่นิยมชมชอบการหลับนอนกับเหล่ายูโจ นาโอกิกระแอมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ
"คืนนี้ข้าและสหายเหนื่อยมามาก ขอผ่านแล้วกันนะ" สาวงามทำท่าน้อยใจแต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่เซ้าซี้ต่อ มือเรียวเล็กหยิบกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งยื่นให้กับเคนตะแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม
"ถ้าหากท่านเบื่อก็เขียนหาข้าได้นะเจ้าคะ" ส่งสายตาหวานหยดย้อยก่อนจะรีบเดินหลบเข้าไปในมุมมืดเพื่อปิดซ่อนความเขินอาย เคนตะพลิกแผ่นกระดาษขึ้นมาดู ที่อยู่และชื่อของนางที่ปรากฏอยู่บนแผ่นกระดาษทำให้ทราบได้ทันทีว่านางผู้นี้ถูกใจเคนตะและอยากจะสานสัมพันธ์ด้วยเป็นกรณีพิเศษ นาโอกิเห็นเช่นนั้นก็ทำเป็นส่งเสียงตัดพ้อว่าตนเองไม่ได้รับความยุติธรรมเพราะนางเลือกเคนตะเพียงแค่คนเดียว ถ้อยคำเหน็บแนมแกมตลกขบขันที่นาโอกิเอ่ยขึ้นทำให้เคนตะขำพรืดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินต่อไปท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านมาอีกระรอก
B13A เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2564, 01:36:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2564, 01:36:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 199
| << บทที่ 26 | บทที่ 28 >> |