ชิเอโกะ [Yaoi]
ความรักบริสุทธิ์ส่งผลให้ทั้งตระกูลต้องล่มสลาย เด็กชายชนชั้นสูงแห่งเอโดะต้องผันตัวมาเป็นโสเภณีชาย ก่อนจะได้ล่วงรู้บางสิ่งที่ทำให้ไฟโทสะสุมไหม้ ตัดสินใจแก้แค้นเอาคืน
Tags: Yaoi

ตอน: บทที่ 28

ฮิโรมาสะกลับมาถึงยังชิงะตามกำหนดการที่ได้คาดการณ์เอาไว้ ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นมาซาโตะได้จัดการงานบ้านเมืองทุกอย่างไว้เรียบร้อยเป็นอย่างดีจึงทำให้ฮิโรมาสะพึงพอใจและไม่ต้องปวดหัวกับการต้องมาดำเนินงานต่างๆ ต่อจากช่วงก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังเอโดะ ฮิโรมาสะกลับมารอบนี้เขาดูเคร่งเครียดกับบางสิ่งที่ยังไม่อาจเอ่ยให้ใครรับฟังได้ มาซาโตะเฝ้าสังเกตนายของตนแต่เขาก็ไม่ได้ออกตัวเอ่ยถามไถ่สิ่งใดเพราะเกรงว่าจะเป็นการรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของผู้เป็นนาย ในค่ำคืนที่สองหลังจากที่ฮิโรมาสะได้กลับมาถึงชิงะโดยสมบูรณ์ มาซาโตะเปิดประตูห้องทำงานออกในตอนกลางดึกก่อนจะต้องตกใจเล็กน้อยที่เห็นฮิโรมาสะกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างท่ามกลางความมืดสลัว เขานั่งมองหิมะแรกที่กำลังตกลงมาด้วยแววตาที่ไม่อาจคาดเดา สายลมหนาวเย็นยะเยือกพัดกระทบเข้ากับร่างกายร้อนผ่าวที่บัดนี้หัวใจอันด้านชาของเขากำลังถูกบางสิ่งสะกิดเข้ากลางใจ

"ท่านฮิโรมาสะ?" เสียงทุ้มของมาซาโตะที่เอ่ยทักเบาๆ ไม่ได้ทำให้ฮิโรมาสะสนใจหันมามอง ร่างสูงยังคงนั่งมองปุยหิมะสีขาวที่ตกกระทบลงบนพื้นดินอย่างแผ่วเบา มาซาโตะค่อยๆ ก้าวเข้ามาแล้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วงในน้ำเสียง

"มีอะไรกวนใจหรือขอรับ" ฮิโรมาสะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงของกิ่งไม้ที่ถูกลมเย็นพัดจนปลายกิ่งหักเบาๆ กลางอากาศทำให้ฮิโรมาสะกะพริบตาช้าๆ สองสามที ดวงตาคมคู่นั้นยังคงมองไปยังสุดฟ้าไกลที่บัดนี้ไม่เห็นแม้แต่เส้นขอบฟ้าในยามค่ำคืน ในที่สุด เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นในความเงียบ

"ท่านโชกุนถามว่าข้ามีทายาทสืบสกุลหรือยัง" สิ้นเสียง มาซาโตะก็นิ่งเงียบ ฮิโรมาสะเอ่ยต่อด้วยความไม่แน่ใจในน้ำเสียง

"ถึงเวลาที่ข้า… ควรจะลืมโกโกะแล้วใช่ไหม" สุ้มเสียงแผ่วเบามีความเจ็บปวดซ่อนลึกอยู่อย่างไม่อาจห้าม ต่อให้เวลาผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว แต่ความรู้สึกผิดและห่วงหาอาลัยยังคงไม่ตายไปจากดวงใจของเขา มาซาโตะสายตาอ่อนลง เขาตัดสินใจเอ่ยบางสิ่งในฐานะของข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์

"ท่านหญิงอากาเนะ… ถึงแม้ว่านางจะไม่ค่อยพูด แต่ข้าแน่ใจว่าท่านหญิงพร้อมที่จะรักและซื่อสัตย์กับท่านไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่" ฮิโรมาสะเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ยากที่จะคาดเดาความรู้สึก

"เจ้าคิดเช่นนั้นรึ" มาซาโตะพยักหน้าน้อยๆ

"ท่านหญิงดูแลและรักท่านคิโยชิเสมือนลูกแท้ๆ ของตนเอง จิตใจของท่านหญิงกว้างใหญ่กว่ามหาสมุทร ข้าน้อยมั่นใจว่าต่อให้ท่านหญิงมีทายาท ท่านก็จะไม่ทอดทิ้งท่านคิโยชิอย่างแน่นอนขอรับ" คำว่า 'จิตใจกว้างใหญ่ดั่งมหาสมุทร' ทำให้เขาหวนนึกถึงอิซามุ ท่านพ่อผู้ล่วงลับของเขา ท่านพ่อก็เคยพูดแบบนี้อยู่ครั้งหนึ่ง เขานั้นเคยสงสัยในตัวของอากาเนะว่าจะทำดีไปได้อีกนานแค่ไหน แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไปปีแล้วปีเล่า ความรักและเอ็นดูต่อคิโยชินั้นยังไม่เคยเลือนหายไปจากแววตาของนางแม้เพียงครั้ง คงจะจริงอย่างที่ท่านพ่อได้กล่าวไว้ ฮิโรมาสะที่พยักหน้าเบาๆ รับรู้คำพูดนั้นของมาซาโตะทำให้มาซาโตะค้อมตัวลงเล็กน้อย

"ถ้าเช่นนั้น… ข้าน้อยขอตัว" เสียงประตูที่ปิดลงอย่างแผ่วเบาทำให้ฮิโรมาสะถอนหายใจช้าๆ แล้วตัดสินใจลุกขึ้นมาจากพื้นของเสื่อทาทามิในที่สุด



ฮิโรมาสะก้าวออกมาจากห้องทำงาน สายลมหนาวพัดกระทบเข้ากับร่างสูงโปร่งจนรู้สึกเย็นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง ขาเรียวยาวก้าวเดินไปตามทางเดินพื้นไม้ที่บัดนี้บริเวณขอบด้านนอกถูกหิมะลอยลงมาปกคลุมเล็กน้อยเป็นแนวยาวตลอดทาง เขามุ่งหน้าไปยังห้องนอนใหญ่ที่อากาเนะใช้สำหรับพักผ่อน ปกติเขาและอากาเนะแยกห้องนอนกันมาเป็นเวลาหลายปีแล้วแต่ค่ำคืนนี้นั้นทุกสิ่งกำลังจะเปลี่ยนไป ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา อากาเนะที่รู้สึกตัวค่อยๆ หยัดกายขึ้นมาจากฟูกนอนนุ่มสีขาวสะอาด คิ้วเรียวของนางขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อสายตาปรับให้ชินกับความมืดได้แล้วนางก็เอ่ยออกมาเบาๆ ด้วยความงุนงงในน้ำเสียง

"ท่านฮิโรมาสะ?" ฮิโรมาสะไม่เอ่ยสิ่งใด เขาหันตัวไปเลื่อนปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหาร่างเล็กก่อนจะค่อยๆ นั่งลงบนฟูกนุ่มด้วยกัน เส้นผมสีดำเงางามถูกปล่อยยาวสลวย เนื้อตัวเย็นชืดจากไอเย็นยะเยือกด้านนอกทำให้อากาเนะสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของคนตรงหน้า นางแปลกใจเป็นอย่างมากเพราะตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานั้น ถึงแม้ว่าฮิโรมาสะจะดูแลนางเป็นอย่างดีในฐานะของภรรยาตามกฎหมายแต่เขาไม่เคยแม้แต่จะเหลียวแลนางในฐานะคนรัก ไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยถามสิ่งใด เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นในความเงียบด้วยความรู้สึกผิดในน้ำเสียง

"ข้า…" อากาเนะกะพริบตาปริบ นางมองดูใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่ต้องกับแสงจันทร์อ่อนๆ ยามดึกสงัด ร่างสูงเอ่ยต่อด้วยแววตาที่สั่นคลอนเล็กน้อย

"ข้าขอโทษที่ละเลยเจ้ามาเสียนาน ทั้งๆ ที่เจ้านั้นดีกับข้า ดีกับโกโกะ และโดยเฉพาะกับคิโยชิ" เพียงเท่านั้น ขอบตาสวยก็ร้อนผ่าวขึ้นวูบ หัวใจของร่างบางถูกกระแทกเข้าอย่างแรงด้วยบางสิ่งที่มองไม่เห็นจนรู้สึกเจ็บวาบไปทั่วทั้งทรวงอก นางยิ้มบางตอบกลับ ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาใสที่กำลังเอ่อล้นขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม ฝ่ามือแกร่งสัมผัสเข้าที่แก้มขาวอย่างอ่อนโยนด้วยความทะนุถนอมก่อนจะไล้ขึ้นไปยังใบหูเล็กที่ร้อนผ่าว ใบหน้าคมคายค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ประทับจุมพิตลงบนกลีบปากบางด้วยความรู้สึกมากมายที่กำลังท่วมท้นเข้ามาในคราเดียว











B13A
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2564, 01:36:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2564, 01:36:44 น.

จำนวนการเข้าชม : 199





<< บทที่ 27   บทที่ 29 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account