ชิเอโกะ [Yaoi]
ความรักบริสุทธิ์ส่งผลให้ทั้งตระกูลต้องล่มสลาย เด็กชายชนชั้นสูงแห่งเอโดะต้องผันตัวมาเป็นโสเภณีชาย ก่อนจะได้ล่วงรู้บางสิ่งที่ทำให้ไฟโทสะสุมไหม้ ตัดสินใจแก้แค้นเอาคืน
Tags: Yaoi
ตอน: บทที่ 30
"ข้า… อุ้มท้องลูกของท่าน แต่ท่านก็ทอดทิ้งข้า ฮึก…" สะอื้นจนแทบจะขาดใจลงตรงนั้น คิโยชิกะพริบตาถี่ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
"เคนตะอยู่กับข้าตลอดเวลา ไม่มีทางที่จะปลีกเวลาไปคบหากับหญิงใดจนถึงขั้นทำนางตั้งครรภ์ได้อย่างแน่นอน" ราวกับโดนตบหน้าฉาดใหญ่กลางตลาดที่คนพลุกพล่าน ใบหน้าสวยของหญิงสาวชาวาบขึ้นในบัดดล หยาดน้ำตาหยดลงบนแก้มขาวเนียนจากดวงตาที่เบิกกว้างสั่นระริก พลันเสียงของมาซาโตะก็เอ่ยขึ้นในทันที
"แม้กระทั่งยามวิกาลเช่นนั้นรึ ท่านคิโยชิ" สิ้นเสียง คิโยชิก็หันขวับไปมอง แววตาหนักแน่นจ้องมองไปยังมาซาโตะแล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงอันดัง
"ใช่" มาซาโตะเห็นเช่นนั้นเขาก็หัวเราะหึแล้วเอ่ยถามอีกครั้ง
"น่าแปลกใจนัก… เพราะมีหลายครั้งที่ข้ามองลงไปที่เรือนของท่านและไม่เห็นท่านเคนตะเฝ้ายามอยู่ ท่านแน่ใจเช่นนั้นรึว่าเขาจะไม่ลอบออกไปจากปราสาทเพื่อไปหานางในยามวิกาล" เพียงเท่านั้น ความขุ่นเคืองใจก็แล่นขึ้นวูบพลันแปรเปลี่ยนเป็นแรงโทสะ ดวงตากลมโตฉายวาบขึ้นก่อนจะเอ่ยตอบด้วยความไม่พอใจในน้ำเสียง
"ที่เคนตะไม่อยู่ตรงนั้นก็เพราะเขาอยู่ในเรือนกับข้า ในห้องนอนของข้า" ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางใจ มาซาโตะนิ่งอึ้งไป เรี่ยวแรงทั้งหมดถูกสูบหายไปในห้วงอากาศจนทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืน ทุกสิ่งที่เคยคาดคิดเอาไว้นั้นเป็นความจริง ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง ฮิโรมาสะที่เห็นมาซาโตะสีหน้าไม่ค่อยดีเลยเอ่ยถามหญิงสาว
"เจ้าคบหากับเคนตะตั้งแต่เมื่อใดกัน" หญิงสาวปาดน้ำตาอย่างช้าๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า
"ตั้งแต่คืนที่ท่านซามูไรไปกินเลี้ยงที่โรงน้ำชาเมื่อปีก่อนเจ้าค่ะ" สิ้นเสียง เคนตะก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยความขบขันแต่แฝงความจริงจังอยู่ในนั้น
"คืนนั้นข้าอยู่กับนาโอกิตลอดเวลา กระดาษที่เจ้ายื่นให้ข้า ข้าก็โยนทิ้งข้างทางไปตั้งนานแล้ว" สิ้นเสียง ฮิโรมาสะก็หันไปถามนาโอกิ
"เป็นความจริงหรือไม่" นาโอกิพยักหน้ารับ
"ขอรับ ถึงวันนั้นจะดื่มเหล้ากัน แต่ข้าก็จดจำได้ดีว่าหญิงผู้นี้ถูกใจท่านเคนตะถึงกับยื่นกระดาษที่มีชื่อที่อยู่ของตนเองให้ แต่หลังจากที่ได้รับมาไม่นาน ท่านเคนตะก็โยนมันทิ้งลงข้างทางก่อนจะมาถึงตัวปราสาทอีกขอรับ" นาโอกิมองไปยังหญิงสาวที่ก้มหน้านิ่ง แววตาคู่นั้นเริ่มลอกแลกไปมาพลันเสียงของมาซาโตะก็เอ่ยดังขึ้น
"แต่หากสิ่งที่นางผู้นี้เอ่ยมามีความจริง เห็นควรจะต้องแต่งตั้งองครักษ์ประจำตัวของท่านคิโยชิขึ้นมาใหม่ เพราะองครักษ์ที่แต่งงานมีลูกเมียนั้นย่อมไม่สามารถทำหน้าที่ได้อย่างเต็มที่" สิ้นเสียง ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาในดวงใจของคิโยชิ เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด
"เคนตะเป็นของข้า มาซาโตะ! เจ้าไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับคนของข้า!" ฮิโรมาสะที่ยืนฟังอยู่นานก็เอ่ยเสียงเรียบ
"มันจริงอย่างที่ท่านมาซาโตะเอ่ย องครักษ์ประจำตัวจะมีลูกเมียไม่ได้นะคิโยชิ" สิ้นเสียง คิโยชิก็สายตาสั่นคลอนก่อนจะประกาศกร้าว
"แต่ข้ากับเคนตะทำพิธีชูโดด้วยกันแล้ว!" ความเงียบเข้ามาปกคลุมไปทั่วบริเวณ ฮิโรมาสะนิ่งเงียบ ส่วนมาซาโตะนั้นเบิกตาโพลง เขาได้แต่ยืนตะลึงงันกับสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง หัวใจของเขากำลังถูกกรีดลงอีกครั้งด้วยมีดแหลมคมนับร้อยพันที่กำลังเชือดเฉือนเข้ามาอย่างไม่ปราณี ถึงแม้การทำพิธีชูโดจะเป็นเรื่องปกติในสังคมเอโดะ แต่มาซาโตะกลับทำใจยอมรับมันไม่ได้เมื่อได้ฟังเสียงของคิโยชิที่เอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมาด้วยตนเอง คิโยชิเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แววตาที่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงกำลังค่อยๆ มีหยาดน้ำตาใสเอ่อล้นขึ้นมาอย่างช้าๆ
"สายสัมพันธ์ของข้ากับเคนตะแน่นแฟ้นยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด หากสามารถพิสูจน์ได้ว่าลูกของนางคนนี้คือลูกของเคนตะจริงๆล่ะก็…" คิโยชิจ้องเขม็งไปยังมาซาโตะที่บัดนี้แทบจะยืนไม่ไหวกับทุกสิ่งที่กำลังถาโถมเข้ามาในคราเดียว คิโยชิเอ่ยต่อด้วยเสียงเย็นเยียบดุจฤดูเหมันต์
"ก็เชิญเอาเคนตะไปจากข้าได้เลย… แต่อย่าหวังว่ามันจะง่ายเช่นนั้น" มาซาโตะหลบสายตาคู่นั้นในทันทีราวกับรู้ตัวว่าตนเองนั้นได้ทำผิดพลาดอย่างมหันต์ ฮิโรมาสะถอนหายใจเชื่องช้าแล้วเอ่ยคำพิพากษาที่ไม่มีใครกล้าขัดขืน
"ถ้าเช่นนั้นก็จงรอจนกว่าลูกของนางผู้นี้จะคลอดแล้วค่อยว่ากันใหม่ ระหว่างนี้เคนตะก็ทำหน้าที่ตามเดิมแล้วกัน" พูดจบก็เดินออกไปในทันทีราวกับไม่ต้องการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป มาซาโตะไม่เอ่ยทักท้วงสิ่งใด เขากัดฟันด้วยความคับแค้นใจบวกความเจ็บปวดแล้วรีบเดินตามฮิโรมาสะไปโดยที่ไม่หันกลับมามองด้านหลังอีกเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที คิโยชิเม้มปากเป็นเส้นตรง ดวงตากลมโตที่ลุกโชนไปด้วยความโกรธที่สุมไหม้มองไปยังหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่บนพื้นก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว
"เคนตะอยู่กับข้าตลอดเวลา ไม่มีทางที่จะปลีกเวลาไปคบหากับหญิงใดจนถึงขั้นทำนางตั้งครรภ์ได้อย่างแน่นอน" ราวกับโดนตบหน้าฉาดใหญ่กลางตลาดที่คนพลุกพล่าน ใบหน้าสวยของหญิงสาวชาวาบขึ้นในบัดดล หยาดน้ำตาหยดลงบนแก้มขาวเนียนจากดวงตาที่เบิกกว้างสั่นระริก พลันเสียงของมาซาโตะก็เอ่ยขึ้นในทันที
"แม้กระทั่งยามวิกาลเช่นนั้นรึ ท่านคิโยชิ" สิ้นเสียง คิโยชิก็หันขวับไปมอง แววตาหนักแน่นจ้องมองไปยังมาซาโตะแล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงอันดัง
"ใช่" มาซาโตะเห็นเช่นนั้นเขาก็หัวเราะหึแล้วเอ่ยถามอีกครั้ง
"น่าแปลกใจนัก… เพราะมีหลายครั้งที่ข้ามองลงไปที่เรือนของท่านและไม่เห็นท่านเคนตะเฝ้ายามอยู่ ท่านแน่ใจเช่นนั้นรึว่าเขาจะไม่ลอบออกไปจากปราสาทเพื่อไปหานางในยามวิกาล" เพียงเท่านั้น ความขุ่นเคืองใจก็แล่นขึ้นวูบพลันแปรเปลี่ยนเป็นแรงโทสะ ดวงตากลมโตฉายวาบขึ้นก่อนจะเอ่ยตอบด้วยความไม่พอใจในน้ำเสียง
"ที่เคนตะไม่อยู่ตรงนั้นก็เพราะเขาอยู่ในเรือนกับข้า ในห้องนอนของข้า" ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมากลางใจ มาซาโตะนิ่งอึ้งไป เรี่ยวแรงทั้งหมดถูกสูบหายไปในห้วงอากาศจนทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืน ทุกสิ่งที่เคยคาดคิดเอาไว้นั้นเป็นความจริง ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง ฮิโรมาสะที่เห็นมาซาโตะสีหน้าไม่ค่อยดีเลยเอ่ยถามหญิงสาว
"เจ้าคบหากับเคนตะตั้งแต่เมื่อใดกัน" หญิงสาวปาดน้ำตาอย่างช้าๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า
"ตั้งแต่คืนที่ท่านซามูไรไปกินเลี้ยงที่โรงน้ำชาเมื่อปีก่อนเจ้าค่ะ" สิ้นเสียง เคนตะก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยความขบขันแต่แฝงความจริงจังอยู่ในนั้น
"คืนนั้นข้าอยู่กับนาโอกิตลอดเวลา กระดาษที่เจ้ายื่นให้ข้า ข้าก็โยนทิ้งข้างทางไปตั้งนานแล้ว" สิ้นเสียง ฮิโรมาสะก็หันไปถามนาโอกิ
"เป็นความจริงหรือไม่" นาโอกิพยักหน้ารับ
"ขอรับ ถึงวันนั้นจะดื่มเหล้ากัน แต่ข้าก็จดจำได้ดีว่าหญิงผู้นี้ถูกใจท่านเคนตะถึงกับยื่นกระดาษที่มีชื่อที่อยู่ของตนเองให้ แต่หลังจากที่ได้รับมาไม่นาน ท่านเคนตะก็โยนมันทิ้งลงข้างทางก่อนจะมาถึงตัวปราสาทอีกขอรับ" นาโอกิมองไปยังหญิงสาวที่ก้มหน้านิ่ง แววตาคู่นั้นเริ่มลอกแลกไปมาพลันเสียงของมาซาโตะก็เอ่ยดังขึ้น
"แต่หากสิ่งที่นางผู้นี้เอ่ยมามีความจริง เห็นควรจะต้องแต่งตั้งองครักษ์ประจำตัวของท่านคิโยชิขึ้นมาใหม่ เพราะองครักษ์ที่แต่งงานมีลูกเมียนั้นย่อมไม่สามารถทำหน้าที่ได้อย่างเต็มที่" สิ้นเสียง ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาในดวงใจของคิโยชิ เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยวไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด
"เคนตะเป็นของข้า มาซาโตะ! เจ้าไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับคนของข้า!" ฮิโรมาสะที่ยืนฟังอยู่นานก็เอ่ยเสียงเรียบ
"มันจริงอย่างที่ท่านมาซาโตะเอ่ย องครักษ์ประจำตัวจะมีลูกเมียไม่ได้นะคิโยชิ" สิ้นเสียง คิโยชิก็สายตาสั่นคลอนก่อนจะประกาศกร้าว
"แต่ข้ากับเคนตะทำพิธีชูโดด้วยกันแล้ว!" ความเงียบเข้ามาปกคลุมไปทั่วบริเวณ ฮิโรมาสะนิ่งเงียบ ส่วนมาซาโตะนั้นเบิกตาโพลง เขาได้แต่ยืนตะลึงงันกับสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง หัวใจของเขากำลังถูกกรีดลงอีกครั้งด้วยมีดแหลมคมนับร้อยพันที่กำลังเชือดเฉือนเข้ามาอย่างไม่ปราณี ถึงแม้การทำพิธีชูโดจะเป็นเรื่องปกติในสังคมเอโดะ แต่มาซาโตะกลับทำใจยอมรับมันไม่ได้เมื่อได้ฟังเสียงของคิโยชิที่เอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมาด้วยตนเอง คิโยชิเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แววตาที่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงกำลังค่อยๆ มีหยาดน้ำตาใสเอ่อล้นขึ้นมาอย่างช้าๆ
"สายสัมพันธ์ของข้ากับเคนตะแน่นแฟ้นยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด หากสามารถพิสูจน์ได้ว่าลูกของนางคนนี้คือลูกของเคนตะจริงๆล่ะก็…" คิโยชิจ้องเขม็งไปยังมาซาโตะที่บัดนี้แทบจะยืนไม่ไหวกับทุกสิ่งที่กำลังถาโถมเข้ามาในคราเดียว คิโยชิเอ่ยต่อด้วยเสียงเย็นเยียบดุจฤดูเหมันต์
"ก็เชิญเอาเคนตะไปจากข้าได้เลย… แต่อย่าหวังว่ามันจะง่ายเช่นนั้น" มาซาโตะหลบสายตาคู่นั้นในทันทีราวกับรู้ตัวว่าตนเองนั้นได้ทำผิดพลาดอย่างมหันต์ ฮิโรมาสะถอนหายใจเชื่องช้าแล้วเอ่ยคำพิพากษาที่ไม่มีใครกล้าขัดขืน
"ถ้าเช่นนั้นก็จงรอจนกว่าลูกของนางผู้นี้จะคลอดแล้วค่อยว่ากันใหม่ ระหว่างนี้เคนตะก็ทำหน้าที่ตามเดิมแล้วกัน" พูดจบก็เดินออกไปในทันทีราวกับไม่ต้องการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป มาซาโตะไม่เอ่ยทักท้วงสิ่งใด เขากัดฟันด้วยความคับแค้นใจบวกความเจ็บปวดแล้วรีบเดินตามฮิโรมาสะไปโดยที่ไม่หันกลับมามองด้านหลังอีกเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที คิโยชิเม้มปากเป็นเส้นตรง ดวงตากลมโตที่ลุกโชนไปด้วยความโกรธที่สุมไหม้มองไปยังหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่บนพื้นก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว
B13A เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2564, 01:36:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2564, 01:37:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 202
| << บทที่ 29 | บทที่ 31 >> |