แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: เจ้าขามาป่วนอีกแล้ว
EPISODE : 29 เจ้าขามาป่วนอีกแล้ว
"น้องเจ้า เข้ามาไม่ได้นะพี่เบียร์นอนอยู่" หลังเคลียร์กับพี่เบียร์เรื่องในวันนั้น พี่เบียร์ก็ได้รู้จักหน้าตาของน้องชายผมและผมจำเป็นต้องคอลหาเพื่อให้น้องชายยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตัวเองและเพื่อความสบายใจของพี่เบียร์มันคือสิ่งที่ผมใส่ใจ เรื่องวันนั้นถึงได้จบเรื่องไป
"ก็เค้ามาแล้วนี่ไง" น้องผู้ไม่เกรงใจบุกเข้าห้องผมทันทีที่ผมเผลอ
"ทำไมไม่บอกว่าพี่คนนั้นอยู่ห้องข้าง ๆ" ผมไม่แปลกใจกับการมาของน้องชาย เจ้าขานั่งลงบนโซฟาราวกับเป็นห้องตัวเอง
"ก็พี่เพิ่งรู้เหมือนกัน" ผมแกล้งโกหกไปเพราะไม่อยากคุยกับน้อง ผมให้คำสัญญากับตัวเองแล้วว่าผมจะไม่ยอมน้องอีกแล้ว
"โกหกหรือเปล่า" เจ้าขาถามเหมือนจะรู้ทัน ผมรีบแย้งทันที
"จะโกหกทำไมล่ะ แล้วเจ้ามีเรื่องอะไรเราไปคุยข้างนอกกันดีไหม" ผมกลัวจะรบกวนการนอนของพี่เบียร์ เมื่อคืนพี่เบียร์บ่นปวดหัวผมเลยให้นอนที่ห้องเพราะจะได้ดูแลพี่เบียร์ด้วยหากป่วยไข้กลางดึกมันจะลำบากเพราะอยู่ตัวคนเดียว
"ไม่เอา เจ้าขี้เกียจเดินไปแล้ว มีน้ำให้ดื่มไหมคอแห้งแล้วนะ" คนน้องบ่นหิวแต่ไม่ยอมไปหาน้ำดื่มเอง ผมจึงไปหยิบมาให้น้อง ก็แล้วทำไมผมถึงได้เดินไปอย่างง่าย ๆ ไม่โต้เถียงอะไรแล้วแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะกล้า ผมเดินมาวางน้ำบนโต๊ะน้องเปิดทีวีดูสบายใจเฉิบ น่าโมโหตัวเองจริง
"งั้นเจ้ามาหาพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า คงไม่ได้จะแบล็กเมล์พี่อีกนะ พี่ก็ขอคอนแทคพี่ฟ้าครามให้แล้ว" ผมมองน้องชายที่ดื่มน้ำเย็นด้วยใจฉงน ผมไม่อยากโดนน้องใช้งานอีกครั้งที่สอง
"เค้าอยากได้ห้องของตัวน่ะ ยกให้ได้ไหม"
"ไม่ได้!" ยังไงก็ให้ไม่ได้เด็ดขาด ผมยอมสละเงินที่เขาได้จากการขายรถสุดรักเพราะไม่อยากรบกวนคุณป๊ากับคุณแม่เลยนะกว่าจะได้คอนโดนี้มา ใครจะยกให้น้องไปง่าย ๆ "ถ้าเจ้าเอาไปแล้วพี่จะไปอยู่ไหนล่ะ"
"ก็มีผัวแล้วหนิพี่ก็ไปอยู่กับผัวสิ เพราะงั้นก็ยกห้องให้เค้าอยู่ดีกว่าปล่อยให้ห้องมันว่าง" เจ้าขาบอกอย่างน่าไม่อาย
"แต่.." แต่ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เบียร์สักหน่อยอีกอย่างมาบอกว่าพี่เบียร์เป็นผัวแบบนั้นมันฟังดูแปลก ๆ เจ้าขามองผมพลางกอดอกเหมือนติดจะรำคาญที่ผมไม่ยอมให้ง่าย ๆ
"เอาเถอะ ไม่ต้องบอกตอนนี้ก็ได้แล้วผั-"
"พี่เบียร์นอนอยู่เจ้าอย่าเรียกพี่เบียร์ด้วยคำนั้นสิ พี่อายนะ!" ผมรีบเถียงก่อนน้องจะพูดคำเรียกพี่เบียร์ที่ชวนเขินอายอีก เจ้าขาคว่ำปาก ก็รู้ว่าพี่ชายเป็นคนน่าแกล้ง "ผัว จะเรียกใครจะทำไม"
"เจ้าขา" ระหว่างเราสองคนคุยกันนั้น พี่เบียร์ที่ตื่นแล้วเดินออกมา ผมไม่อยากให้น้องชายได้รู้จักกับพี่เบียร์สักนิด
"ตื่นแล้วหรือครับพี่เบียร์" เจ้าขาแจกยิ้มหวานให้คนที่เข้าใจว่าเป็นคนรักของพี่ชาย มือก็ไหว้คนอายุมากกว่าเห็นสายตาพี่ชายมองคนเพิ่งตื่นนอนแล้วเจ้าขาก็คิดแกล้ง
"สวัสดีครับพี่เบียร์ เจ้าขานะครับเรียกเจ้าเฉย ๆ ก็ได้" แนะนำตัวพร้อมจะเข้าใกล้ไปกอด ผมดึงแขนน้องไว้ รั้งไม่ให้ไปใกล้ชิดตัวพี่เบียร์
"ห้ามกอดนะเจ้า" เสียงน้องจิ๊ปากเมื่อโดนผมรู้ทัน "น้องชายรักครับที่คุยกับพี่เบียร์เมื่อวันก่อน" พี่เบียร์รับไหว้และจำน้องชายของผมได้
"สวัสดีครับน้องเจ้า เจอกันสักทีนะครับ" เจ้าขาดึงมือผมออกไปจากแขนเล็ก ผมรีบวิ่งไปอยู่คั่นกลางเพราะไม่อยากเห็นเจ้าขาโปรยเสน่ห์ใส่พี่เบียร์ น้องชักสีหน้าใส่ผมแล้วหันไปยิ้มหวานกับพี่เบียร์
เด็กร้อยมารยา ผมจ้องมองน้องด้วยสายตาไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"ครับ เจ้าก็อยากเจอพี่เบียร์เหมือนกัน ถ้าเจ้าจะขออยู่ด้วยทั้งสองสามวันจะได้ไหมครับ"
"ได้ครับ/ไม่ได้!!" เจ้าขาหันขวับมองเมื่อผมปฏิเสธ ผมส่ายหน้าไม่ยอมให้น้องได้อยู่ห้องเดียวกันหรอก เราเข้ากันไม่ได้สักนิดเดียว พี่เบียร์มองผมกับน้องสลับกันไปมา
"เราสองคนทะเลาะกันเหรอครับ"
"ไม่ครับ แค่น้องเจ้าพูดเล่นแค่นั้นเอง" ผมแอบไม่พอใจ แค่คิดว่าเจ้าขามาเกาะแกะตัวพี่เบียร์ ผมก็ทนรับไม่ไหวแล้ว "จริงไหมเมื่อกี้เจ้ายังบอกเลยว่าจะกลับแล้วเนอะ"
"แต่เจ้าเปลี่ยนใจแล้ว" น้องตอบกลับมาอย่างไว เด็กคนนี้มันร้ายเกินไป
"งั้นก็อยู่นั่งเล่นด้วยกันก่อนก็ได้ครับ กินอะไรไหมเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้นะ" พี่เบียร์ใจดีจะลงไปซื้อของกินมาให้ ไม่ทันน้องจะเอ่ยปากพูดผมก็พูดแทรกอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรเลยครับพี่เบียร์ น้องเจ้าจะกลับแล้ว ไว้เจอกันที่บ้านนะ" โดนผลักหลังให้ออกไปจากห้อง เจ้าขากระฟัดกระเฟียดกระทืบเท้าโมโห ผมไม่ยอมให้น้องได้อยู่ต่อรีบล็อคประตูหันมายิ้มเจื่อนให้พี่เบียร์ที่ยืนมอง คนที่มองพฤติกรรมของผมขมวดคิ้วสงสัย
"มีพิรุธนะครับ" พี่เบียร์ถาม
"เปล๊า ไม่มีเลยครับ" ผมปฏิเสธอีกครั้ง
"ถ้าไม่มีทำไมต้องไล่น้องไปแบบนั้นล่ะครับ" พี่เบียร์ถามถึงเหตุผลที่ผมแสดงนิสัยอย่างนั้นกับน้องชาย คงเพราะเป็นพี่ชายที่แสนดีให้กับน้องคอกเทลด้วยมั้งพี่เบียร์จึงได้ไม่ชอบที่ผมแสดงออกกับเจ้าขาอย่างนั้น
"ก็..." อ่ำอึ้งอยู่นาน ก็ผมไม่อยากจะบอก
"ว่าไงครับ"
"ก็รักหึง รักกลัวเจ้าขาจะมายุ่งกับพี่เบียร์ไงครับ" ได้ฟังคำตอบคนคาดคั้นก็เผยยิ้มพอใจ เสียงเคาะประตูยังดังแต่ผมไม่ยอมเปิดประตูให้น้องชายได้เข้า ผมจะไม่ยอมเปิดให้น้องเข้ามาก่อกวนให้อารมณ์เสียแต่เช้าแล้ว
'กลับไปก่อนนะเจ้าไว้พี่จะตัดสินใจเรื่องห้องก่อนแล้วจะให้คำตอบ'
ส่งข้อความบอกน้องอย่างนั้นเสียงเคาะประตูก็หยุด ผมเงี่ยหูฟังและมองไปยังช่องตาแมวไม่พบน้องก็ถอนหายใจโล่งอก ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงยืนส่องเกาะเป็นตุ๊กแกที่ประตู
"ทำอะไรอยู่ตรงนั้นอีกครับ" ผมรีบเดินไปยังห้องครัว ขอแค่น้องชายไม่มากวนหนึ่งวันของผมก็เป็นสุข
"พี่เบียร์ครับเช้านี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันไหมครับ" ผมชวนพี่เบียร์เพราะเกิดหิวโจ๊กหน้ามหาลัยร้านดังที่ลูกแพร์กับนายโนแนะนำ
"ก็ได้ครับ ตื่นสายจนไม่ได้ไปวิ่งเลยถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เราไปวิ่งด้วยกันนะครับ" ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับปาก ขอแค่ได้อยู่กับพี่เบียร์ ให้ไปไหนผมก็ยอม ผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอกด้วยกัน
แกร็ก
"พี่เบียร์" เสียงใสของเจ้าขาดังขึ้น
"อ้าว เน้องเจ้าทำไมมานั่งอยู่หน้าห้องล่ะครับ" คนไม่ยอมกลับง่าย ๆ ยังคงนั่งรอ เจ้าขาเบื่อและการแกล้งพี่ชายเป็นสิ่งที่เขาชอบ
"เจ้าขี้เกียจกลับบ้านครับเลยกะว่าจะมานั่งเล่นกับพี่รักน่ะครับ" คนใจดียิ้มให้ น้องคงไม่อยากให้น้องชายได้อยู่แต่เขาอนุญาต เข้าทางครอบครัวน้องไว้เขาจะได้มีโอกาสชิดใกล้กับคนในครอบครัวน้องมากขึ้น ต่อไปในอนาคตจะไม่ต้องลำบากทำความรู้จักกันใหม่
"ได้สิอยู่ด้วยก็ได้แต่ห้ามทำให้พี่ชายเราหึงล่ะพี่ไม่เห็นเขางอแง"
"ก็ได้ครับ" คนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมเยอะยอมตกปากรับคำเพราะไม่อยากโดนไล่ให้กลับไปนอนเหงาที่บ้านคนเดียว "แต่ไม่สัญญาว่าจะทำให้ได้ไหมนะ" เจ้าขาบ่นมุบมิบคนเดียว เห็นพี่ชายเดินมาหาที่ประตูเจ้าขาก็รีบเกาะแขนพี่เบียร์เพื่อเป็นเกราะปกป้องเขาไม่ให้โดนไล่กลับบ้าน
"เจ้าขา" ทำไมไม่กลับบ้านอีก ผมเหนื่อยกับน้องชายตัวเอง
"อย่าไล่น้องเลย ไหน ๆ ก็ไหนแล้วพี่ชวนน้องเจ้าไปกินข้าวเช้าด้วยกันเลย ดีไหมครับ"
"ดีครับ" เจ้าขาขานตอบด้วยสีหน้าพอใจผิดกับผมที่ยังคงหน้านิ่ง พี่เบียร์สัมผัสความรู้สึกได้ถึงได้จับมือผมเพื่ออ้อน
"น้องหนูไม่โกรธพี่ใช่ไหมครับ" จะบอกว่าโกรธก็ไม่เชิงผมแค่ไม่ชอบที่น้องชายวุ่นวายกับพี่เบียร์
"ก็ถ้าพี่เบียร์อยากให้เจ้าขาไปด้วยรักก็ไม่ได้ว่าอะไร" แต่หน้าตาผมไม่ยิ้มแย้มมาก เจ้าขายิ้มขำ คงพอใจแล้วสินะที่พี่เบียร์เอาใจใส่ดูแล
"ขอบคุณครับ งั้นเราไปกันเลยนะ" พี่เบียร์แกะมือเจ้าขาให้ปล่อยแขนเขาอย่างสุภาพก่อนจะยื่นมือไปหาคนขี้น้อยใจ งอนจนแก้มป่องอย่างผม ผมยอมให้จับมือกันแม้จะยังเคือง ๆ เรื่องเจ้าขาก็ตาม
"น้องเจ้า เข้ามาไม่ได้นะพี่เบียร์นอนอยู่" หลังเคลียร์กับพี่เบียร์เรื่องในวันนั้น พี่เบียร์ก็ได้รู้จักหน้าตาของน้องชายผมและผมจำเป็นต้องคอลหาเพื่อให้น้องชายยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตัวเองและเพื่อความสบายใจของพี่เบียร์มันคือสิ่งที่ผมใส่ใจ เรื่องวันนั้นถึงได้จบเรื่องไป
"ก็เค้ามาแล้วนี่ไง" น้องผู้ไม่เกรงใจบุกเข้าห้องผมทันทีที่ผมเผลอ
"ทำไมไม่บอกว่าพี่คนนั้นอยู่ห้องข้าง ๆ" ผมไม่แปลกใจกับการมาของน้องชาย เจ้าขานั่งลงบนโซฟาราวกับเป็นห้องตัวเอง
"ก็พี่เพิ่งรู้เหมือนกัน" ผมแกล้งโกหกไปเพราะไม่อยากคุยกับน้อง ผมให้คำสัญญากับตัวเองแล้วว่าผมจะไม่ยอมน้องอีกแล้ว
"โกหกหรือเปล่า" เจ้าขาถามเหมือนจะรู้ทัน ผมรีบแย้งทันที
"จะโกหกทำไมล่ะ แล้วเจ้ามีเรื่องอะไรเราไปคุยข้างนอกกันดีไหม" ผมกลัวจะรบกวนการนอนของพี่เบียร์ เมื่อคืนพี่เบียร์บ่นปวดหัวผมเลยให้นอนที่ห้องเพราะจะได้ดูแลพี่เบียร์ด้วยหากป่วยไข้กลางดึกมันจะลำบากเพราะอยู่ตัวคนเดียว
"ไม่เอา เจ้าขี้เกียจเดินไปแล้ว มีน้ำให้ดื่มไหมคอแห้งแล้วนะ" คนน้องบ่นหิวแต่ไม่ยอมไปหาน้ำดื่มเอง ผมจึงไปหยิบมาให้น้อง ก็แล้วทำไมผมถึงได้เดินไปอย่างง่าย ๆ ไม่โต้เถียงอะไรแล้วแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะกล้า ผมเดินมาวางน้ำบนโต๊ะน้องเปิดทีวีดูสบายใจเฉิบ น่าโมโหตัวเองจริง
"งั้นเจ้ามาหาพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า คงไม่ได้จะแบล็กเมล์พี่อีกนะ พี่ก็ขอคอนแทคพี่ฟ้าครามให้แล้ว" ผมมองน้องชายที่ดื่มน้ำเย็นด้วยใจฉงน ผมไม่อยากโดนน้องใช้งานอีกครั้งที่สอง
"เค้าอยากได้ห้องของตัวน่ะ ยกให้ได้ไหม"
"ไม่ได้!" ยังไงก็ให้ไม่ได้เด็ดขาด ผมยอมสละเงินที่เขาได้จากการขายรถสุดรักเพราะไม่อยากรบกวนคุณป๊ากับคุณแม่เลยนะกว่าจะได้คอนโดนี้มา ใครจะยกให้น้องไปง่าย ๆ "ถ้าเจ้าเอาไปแล้วพี่จะไปอยู่ไหนล่ะ"
"ก็มีผัวแล้วหนิพี่ก็ไปอยู่กับผัวสิ เพราะงั้นก็ยกห้องให้เค้าอยู่ดีกว่าปล่อยให้ห้องมันว่าง" เจ้าขาบอกอย่างน่าไม่อาย
"แต่.." แต่ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เบียร์สักหน่อยอีกอย่างมาบอกว่าพี่เบียร์เป็นผัวแบบนั้นมันฟังดูแปลก ๆ เจ้าขามองผมพลางกอดอกเหมือนติดจะรำคาญที่ผมไม่ยอมให้ง่าย ๆ
"เอาเถอะ ไม่ต้องบอกตอนนี้ก็ได้แล้วผั-"
"พี่เบียร์นอนอยู่เจ้าอย่าเรียกพี่เบียร์ด้วยคำนั้นสิ พี่อายนะ!" ผมรีบเถียงก่อนน้องจะพูดคำเรียกพี่เบียร์ที่ชวนเขินอายอีก เจ้าขาคว่ำปาก ก็รู้ว่าพี่ชายเป็นคนน่าแกล้ง "ผัว จะเรียกใครจะทำไม"
"เจ้าขา" ระหว่างเราสองคนคุยกันนั้น พี่เบียร์ที่ตื่นแล้วเดินออกมา ผมไม่อยากให้น้องชายได้รู้จักกับพี่เบียร์สักนิด
"ตื่นแล้วหรือครับพี่เบียร์" เจ้าขาแจกยิ้มหวานให้คนที่เข้าใจว่าเป็นคนรักของพี่ชาย มือก็ไหว้คนอายุมากกว่าเห็นสายตาพี่ชายมองคนเพิ่งตื่นนอนแล้วเจ้าขาก็คิดแกล้ง
"สวัสดีครับพี่เบียร์ เจ้าขานะครับเรียกเจ้าเฉย ๆ ก็ได้" แนะนำตัวพร้อมจะเข้าใกล้ไปกอด ผมดึงแขนน้องไว้ รั้งไม่ให้ไปใกล้ชิดตัวพี่เบียร์
"ห้ามกอดนะเจ้า" เสียงน้องจิ๊ปากเมื่อโดนผมรู้ทัน "น้องชายรักครับที่คุยกับพี่เบียร์เมื่อวันก่อน" พี่เบียร์รับไหว้และจำน้องชายของผมได้
"สวัสดีครับน้องเจ้า เจอกันสักทีนะครับ" เจ้าขาดึงมือผมออกไปจากแขนเล็ก ผมรีบวิ่งไปอยู่คั่นกลางเพราะไม่อยากเห็นเจ้าขาโปรยเสน่ห์ใส่พี่เบียร์ น้องชักสีหน้าใส่ผมแล้วหันไปยิ้มหวานกับพี่เบียร์
เด็กร้อยมารยา ผมจ้องมองน้องด้วยสายตาไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"ครับ เจ้าก็อยากเจอพี่เบียร์เหมือนกัน ถ้าเจ้าจะขออยู่ด้วยทั้งสองสามวันจะได้ไหมครับ"
"ได้ครับ/ไม่ได้!!" เจ้าขาหันขวับมองเมื่อผมปฏิเสธ ผมส่ายหน้าไม่ยอมให้น้องได้อยู่ห้องเดียวกันหรอก เราเข้ากันไม่ได้สักนิดเดียว พี่เบียร์มองผมกับน้องสลับกันไปมา
"เราสองคนทะเลาะกันเหรอครับ"
"ไม่ครับ แค่น้องเจ้าพูดเล่นแค่นั้นเอง" ผมแอบไม่พอใจ แค่คิดว่าเจ้าขามาเกาะแกะตัวพี่เบียร์ ผมก็ทนรับไม่ไหวแล้ว "จริงไหมเมื่อกี้เจ้ายังบอกเลยว่าจะกลับแล้วเนอะ"
"แต่เจ้าเปลี่ยนใจแล้ว" น้องตอบกลับมาอย่างไว เด็กคนนี้มันร้ายเกินไป
"งั้นก็อยู่นั่งเล่นด้วยกันก่อนก็ได้ครับ กินอะไรไหมเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้นะ" พี่เบียร์ใจดีจะลงไปซื้อของกินมาให้ ไม่ทันน้องจะเอ่ยปากพูดผมก็พูดแทรกอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรเลยครับพี่เบียร์ น้องเจ้าจะกลับแล้ว ไว้เจอกันที่บ้านนะ" โดนผลักหลังให้ออกไปจากห้อง เจ้าขากระฟัดกระเฟียดกระทืบเท้าโมโห ผมไม่ยอมให้น้องได้อยู่ต่อรีบล็อคประตูหันมายิ้มเจื่อนให้พี่เบียร์ที่ยืนมอง คนที่มองพฤติกรรมของผมขมวดคิ้วสงสัย
"มีพิรุธนะครับ" พี่เบียร์ถาม
"เปล๊า ไม่มีเลยครับ" ผมปฏิเสธอีกครั้ง
"ถ้าไม่มีทำไมต้องไล่น้องไปแบบนั้นล่ะครับ" พี่เบียร์ถามถึงเหตุผลที่ผมแสดงนิสัยอย่างนั้นกับน้องชาย คงเพราะเป็นพี่ชายที่แสนดีให้กับน้องคอกเทลด้วยมั้งพี่เบียร์จึงได้ไม่ชอบที่ผมแสดงออกกับเจ้าขาอย่างนั้น
"ก็..." อ่ำอึ้งอยู่นาน ก็ผมไม่อยากจะบอก
"ว่าไงครับ"
"ก็รักหึง รักกลัวเจ้าขาจะมายุ่งกับพี่เบียร์ไงครับ" ได้ฟังคำตอบคนคาดคั้นก็เผยยิ้มพอใจ เสียงเคาะประตูยังดังแต่ผมไม่ยอมเปิดประตูให้น้องชายได้เข้า ผมจะไม่ยอมเปิดให้น้องเข้ามาก่อกวนให้อารมณ์เสียแต่เช้าแล้ว
'กลับไปก่อนนะเจ้าไว้พี่จะตัดสินใจเรื่องห้องก่อนแล้วจะให้คำตอบ'
ส่งข้อความบอกน้องอย่างนั้นเสียงเคาะประตูก็หยุด ผมเงี่ยหูฟังและมองไปยังช่องตาแมวไม่พบน้องก็ถอนหายใจโล่งอก ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงยืนส่องเกาะเป็นตุ๊กแกที่ประตู
"ทำอะไรอยู่ตรงนั้นอีกครับ" ผมรีบเดินไปยังห้องครัว ขอแค่น้องชายไม่มากวนหนึ่งวันของผมก็เป็นสุข
"พี่เบียร์ครับเช้านี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันไหมครับ" ผมชวนพี่เบียร์เพราะเกิดหิวโจ๊กหน้ามหาลัยร้านดังที่ลูกแพร์กับนายโนแนะนำ
"ก็ได้ครับ ตื่นสายจนไม่ได้ไปวิ่งเลยถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เราไปวิ่งด้วยกันนะครับ" ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับปาก ขอแค่ได้อยู่กับพี่เบียร์ ให้ไปไหนผมก็ยอม ผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอกด้วยกัน
แกร็ก
"พี่เบียร์" เสียงใสของเจ้าขาดังขึ้น
"อ้าว เน้องเจ้าทำไมมานั่งอยู่หน้าห้องล่ะครับ" คนไม่ยอมกลับง่าย ๆ ยังคงนั่งรอ เจ้าขาเบื่อและการแกล้งพี่ชายเป็นสิ่งที่เขาชอบ
"เจ้าขี้เกียจกลับบ้านครับเลยกะว่าจะมานั่งเล่นกับพี่รักน่ะครับ" คนใจดียิ้มให้ น้องคงไม่อยากให้น้องชายได้อยู่แต่เขาอนุญาต เข้าทางครอบครัวน้องไว้เขาจะได้มีโอกาสชิดใกล้กับคนในครอบครัวน้องมากขึ้น ต่อไปในอนาคตจะไม่ต้องลำบากทำความรู้จักกันใหม่
"ได้สิอยู่ด้วยก็ได้แต่ห้ามทำให้พี่ชายเราหึงล่ะพี่ไม่เห็นเขางอแง"
"ก็ได้ครับ" คนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมเยอะยอมตกปากรับคำเพราะไม่อยากโดนไล่ให้กลับไปนอนเหงาที่บ้านคนเดียว "แต่ไม่สัญญาว่าจะทำให้ได้ไหมนะ" เจ้าขาบ่นมุบมิบคนเดียว เห็นพี่ชายเดินมาหาที่ประตูเจ้าขาก็รีบเกาะแขนพี่เบียร์เพื่อเป็นเกราะปกป้องเขาไม่ให้โดนไล่กลับบ้าน
"เจ้าขา" ทำไมไม่กลับบ้านอีก ผมเหนื่อยกับน้องชายตัวเอง
"อย่าไล่น้องเลย ไหน ๆ ก็ไหนแล้วพี่ชวนน้องเจ้าไปกินข้าวเช้าด้วยกันเลย ดีไหมครับ"
"ดีครับ" เจ้าขาขานตอบด้วยสีหน้าพอใจผิดกับผมที่ยังคงหน้านิ่ง พี่เบียร์สัมผัสความรู้สึกได้ถึงได้จับมือผมเพื่ออ้อน
"น้องหนูไม่โกรธพี่ใช่ไหมครับ" จะบอกว่าโกรธก็ไม่เชิงผมแค่ไม่ชอบที่น้องชายวุ่นวายกับพี่เบียร์
"ก็ถ้าพี่เบียร์อยากให้เจ้าขาไปด้วยรักก็ไม่ได้ว่าอะไร" แต่หน้าตาผมไม่ยิ้มแย้มมาก เจ้าขายิ้มขำ คงพอใจแล้วสินะที่พี่เบียร์เอาใจใส่ดูแล
"ขอบคุณครับ งั้นเราไปกันเลยนะ" พี่เบียร์แกะมือเจ้าขาให้ปล่อยแขนเขาอย่างสุภาพก่อนจะยื่นมือไปหาคนขี้น้อยใจ งอนจนแก้มป่องอย่างผม ผมยอมให้จับมือกันแม้จะยังเคือง ๆ เรื่องเจ้าขาก็ตาม
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 พ.ย. 2564, 16:40:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 พ.ย. 2564, 16:40:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 268
| << เจ้าขาจอมแสบ | หึงเพราะน้องชาย >> |