แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: หึงเพราะน้องชาย
EPISODE : 30 หึงเพราะน้องชาย
ครึ่งวันที่มีน้องชายอยู่ด้วยผมหน้างอเพราะเจ้าขาเอาแต่เกาะแกะพี่เบียร์ชนิดที่แบบติดหนึบ ไม่ยอมออกห่าง เมื่อพี่เบียร์ถูกเพื่อนเรียกรวมตัวที่คณะ เจ้าขาก็ขอตามไปด้วยแต่ผมไม่ขอไปด้วยถึงได้แวะมาหาเพื่อนแทน ลูกแพร์นั่งทำการ์ดบนโต๊ะหน้าจกเหลือบมองผมหลายต่อหลายครั้ง ตั้งแต่มาหาเพื่อนผมก็ไม่พูดไม่จา เพื่อนถามอะไรไปผมก็บอกว่าไม่มีอะไร รู้แหละว่าลูกแพร์ต้องเป็นห่วงอยู่แน่ ๆ
"พวกมึง กูมาแล้ว" คนติดเรียนรีบวิ่งมาหา ลูกแพร์เป็นคนบอกให้นายโนมาที่ห้องเพราะผมกำลังมีปัญหาอยู่ คนหงุดหงิดอารมณ์เย็นลงหลังนั่งเงียบ ผมแก้เครียดด้วยการวาดรูปในไอแพดเล่น "กูซื้อส้มตำไก่ย่างมาด้วย มากินกัน ๆ ๆ"
"รักมาเร็ว" ถึงจะไม่มีอารมณ์กินแต่พอเห็นอาหารท้องว่างก็ร้องประท้วง ผมลากขาตัวเองมานั่งกินกับเพื่อนด้วยความจำใจ
"เฮิร์ตหรือมึงหรือพี่เบียร์ทิ้งมึงแล้ว"
"เปล่า" ตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน พี่เบียร์ไม่ได้ทิ้งผมไปสักหน่อย
"แล้วมีเรื่องอะไรทำไมมึงถึงได้นั่งหน้าอมขี้ในห้องไอ้แพร์อย่างนี้ล่ะ" เพื่อนถามย้ำ "ถ้ามึงไม่บอกพวกกูไม่รู้จะปลอบยังไงนะ" ผมมองหน้าเพื่อนสองคน ก็รู้ว่าทำเพื่อนเป็นห่วง แต่ผมแค่เหนื่อยใจ
"ว่าไงล่ะรัก พวกเรายังเป็นเพื่อนกันนี่น่า"
"ก็.." พูดแค่นั้นแล้วเว้นวรรคอยู่นาน เพื่อนทั้งสองก็รอฟังแววตาลุ้น "น้องเจ้ามาหา บอกจะขออยู่ด้วยสองสามวัน" เท่านั้นเพื่อนสองคนก็ต่างมองหน้ากันอย่างรู้ความหมาย พวกเราต่างรู้ว่าน้องเจ้าเป็นเด็กนิสัยไม่ดี
"แล้วตอนนี้น้องเจ้าอยู่ไหนแล้วล่ะ"
"อยู่กับพี่เบียร์ที่คณะมั้ง" ผมบอกเพื่อนอย่างนั้น ไม่แน่ใจว่าพี่เบียร์จะพาน้องไปที่ไหนอีกไหม ไม่อยากรู้แล้วมันทำให้ผมปวดหัว
"แล้วปล่อยให้ไปเหรอ เดี๋ยวน้องเจ้าก็เขมือบพี่เบียร์ของมึงหรอก" นายโนถามเพื่อย้ำเตือนให้ผมรู้ตัวว่าไม่ควรปล่อยให้น้องอยู่กับพี่เบียร์ ผมก็ไม่ได้อยากปล่อยแต่ผมทนเห็นเจ้าขาออเซาะใส่พี่เบียร์ไม่ได้ มันรู้สึกอิจฉาจนอยากจะผลักน้องออกไปไกล ๆ แต่ผมทำไม่ลง ถึงจะไม่ชอบหน้ากันแต่ยังไงเจ้าขาก็เป็นน้องชายของผม
"ก็กลัว แต่น้องเจ้าบอกอยากไปด้วย พี่เบียร์ก็ใจดีให้ไปแถมบอกด้วยว่าจะดูแลน้องเจ้าให้ดี"
"แล้วรักยอมให้ไปเหรอ" ลูกแพร์ถามบ้าง
"รักไม่ยอม ตอนแรกก็บอกน้องเจ้าแล้วว่าให้กลับไปอยู่ห้องด้วยกันไม่ต้องไปรบกวนพี่เบียร์แต่เจ้าขาก็ไม่ยอม บ่นว่าอยากเดินเล่นดูคณะพี่เบียร์เผื่อปีหน้าจะสอบติดมหาลัยนี้นะ" ผมรู้ว่าน้องเล่ห์เหลี่ยมเยอะ มีข้ออ้างโน้นนี่ให้คนอื่นตามใจโดยง่ายแต่ผมไม่คิดว่าพี่เบียร์จะเป็นเหมือนคนอื่นด้วย
"กลัวเหรอรัก" โดนถามจี้จุดรผมก็พยักหน้าตอบเพื่อนอย่างไม่อาย ผมกลัวว่าพี่เบียร์จะหวั่นไหวเพราะน้องชายตัวเอง
"งั้นก็ไปอยู่เป็นก้างสองคนนั้นซิ จะเปิดโอกาสให้น้องเจ้าเขมือบพี่เบียร์ทำไมวะ" นายโนไม่เข้าเพื่อนเท่าไหร่ "มึงมานั่งซึมแบบนี้มันก็ไม่มีประโยชน์นะเว้ยไอ้รัก"
"แต่รักไม่อยากงี่เง่าต่อหน้าพี่เบียร์"
"โอ้ยกูจะบ้าตายกับมึง" มือเพื่อนจับผมมาเขย่าๆ ให้หายซื่อบื้อ "เอาจริงนะเว้ย ถึงมึงจะงี่เง่าใส่ถ้าพี่เบียร์ชอบมึงจริงเขาก็ต้องรับได้ป่ะวะ"
"ก็จริงนะ" ลูกแพร์เองก็เห็นด้วยกับนายโน
"ไม่เอา รักกลัวพี่เบียร์จะไม่รัก" นายโนถึงกับถอนหายใจดังหลังได้ยินผมพูดอย่างนั้น
"งั้นก็รีบกิน เดี๋ยวพวกกูไปเป็นเพื่อนมึงเอง ปล่อยผัวไว้กับน้องเจ้าแบบนั้นอันตรายยิ่งกว่าระเบิดปรมาณูอีก" ผมสบตากับเพื่อนทันที อาการหน้าแดงเห่อร้อนกลับมาหาอีก
"ห้ามพูดนะ"
"อะไร"
"ก็คำนั้นไง ห้ามพูด" ผมบอกนายโนและสั่งห้ามเด็ดขาด อย่าพูดถึงคำนั้นเชียว
"ผัวเหรอ" ลูกแพร์ถามผมเพื่อความแน่ใจ ผมพยักหน้าแก้มเริ่มแดงเพราะอาการเขิน
"ทำไมชอบพูดคำนั้นกันก็ไม่รู้" นายโนกรอกตา ถอนหายใจรอบที่ห้าแล้ว
"โอเค กูไม่พูดแล้วก็ได้แต่ใคร ๆ ก็ดูออกไหมว่ามึงกับพี่เบียร์กำลังคบหาดูใจกันนะ" ผมนิ่งเงียบ เรื่องนั้นมันก็จริงแต่สถานะของผมกับพี่เบียร์มันยังไม่ชัดเจน เราก็แค่กำลังดูใจตัวเองอยู่แต่เรายังไม่ได้เป็นแฟนจริง ๆ สักหน่อย
"พี่เบียร์แสนดีขนาดนั้นไม่หลงน้องเจ้าหรอกรัก" ลูกแพร์เชื่ออย่างนั้น
"เอาเถอะ แต่ให้ปลาย่างอยู่ใกล้กับแมวนานๆ ก็ไม่ได้หรอกนะ กินเสร็จแล้วไปกัน จะได้รู้ว่าพี่เบียร์จะทนแรงยั่วของน้องเจ้าได้แค่ไหนกัน"
นั่นสินะ เจ้าขาขี้ยั่วมาแต่ไหนแต่ไรแล้วพี่เบียร์จะเผลอตัว เผลอใจบ้างแค่ไหนก็ต้องวัดใจกันดู หลังกินส้มตำจนหมดผมกับเพื่อนตั้งใจไปหาพี่เบียร์กับเจ้าขา เราสามคนอยู่ในรถของลูกแพร์ ผมกวาดสายตามองหน้าคณะก็พบว่ามันเงียบเกิน หรือพวกพี่เบียร์จะนัดกันที่อื่น
"พี่เบียร์อยู่ไหนวะมึง" ผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้า เพราะไม่ได้บอกพี่เบียร์ไว้ก่อนว่าจะมาหา ผมไม่รู้ว่าพี่เบียร์จะยังอยู่ที่คณะหรือเปล่า "อ้าว แล้วมึงจะให้พวกกูมากับมึงด้วยทำไม ถ้าไม่เจอพี่เขาวะ"
"ขอโทษ รักคิดว่าพี่เบียร์น่าจะอยู่ที่นี่อีก เดี๋ยวรักโทรหาก่อนนะ" ลูกแพร์พยักหน้า เราต่างเหงื่อไหลเพราะอากาศร้อน
"มึงนี่นะ" นายโนคงเหนื่อยใจ "กูน่าจะเตือนก่อนจะมา"
"อ้าวน้องรัก มาหาไอ้เบียร์เหรอไปดิ มันไปเข้าห้องน้ำ" เสียงพี่วอร์มเอ่ยทักขึ้น เราสามคนเลยหันไปมอง พี่วอร์มเดินมาพร้อมกับถุงขนมคิดว่าคงออกไปซื้อขนมมา
"ครับ" เราสามคนเดินตามพี่วอร์มมายังโต๊ะนั่งเล่นประจำของกลุ่มพี่เบียร์ พี่ที่เหลือรับไหว้รุ่นน้องอย่างพวกผม
"ไอ้เบียร์มันไปห้องน้ำน่ะกับน้องชายเราหรือเปล่า" ผมตอบรับเพราะก็มีแค่เจ้าขานั่นแหละที่มากับพี่เบียร์ แถมยังตัวติดกับพี่เบียร์แน่น ไม่ยอมห่างไปไหน
"แต่ก็เข้าไปนานแล้วนะกับน้องเจ้าขา" ผมฟังเม้มปากตัวเองพยายามไม่คิดมาก มือถูกนายโนดึง
"พวกมึงตามกูมานี่ พวกเราไปซื้อขนมก่อนนะพี่เดี๋ยวมานั่งครับ" นายโนพูดโกหกรุ่นพี่อยู่
"เออ ๆ " ผมโดนเพื่อนลากมาเพื่อตามหาพี่เบียร์และน้องเจ้าในห้องน้ำ แอบไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนต้องโกหกว่าจะไปซื้อขนมมากินทั้งที่ลากเขาและลูกแพร์มาทางห้องน้ำ บอกว่ามาห้องน้ำก็ไม่มีใครว่าอะไร
"หาให้ทั่วเลย ผัวมึงอย่าให้น้องมึงคาบไปแดก" ผมตีแขนเพื่อนที่พูดไม่เพราะใส่ ถึงจะหวั่นไหวนิดแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดไม่ไว้ใจพี่เบียร์
"รักไม่ชอบนะโน" ผมไม่ชอบจริง ๆ กับคำนั้น แต่ทำไมเพื่อนชอบพูด
"ช่างก่อนๆ ไอ้แพร์เจอไหม" นายโนถามคนที่เข้าไปในห้องน้ำ
"ไม่เจอ อยู่ห้องน้ำอีกฝั่งหรือเปล่า" พอเพื่อนบอกอย่างนั้นผมก็โดนนายโนจับมือลากอีก ชักสงสัยแล้วว่าที่เพื่อนสองคนจริงจังมากเกินไปเพราะคิดจะช่วยผมหรือเพราะเกลียดขี้หน้าน้องผมกันแน่
"รักว่าเราไม่ต้องตามหาก็ได้นะบางทีพี่เบียร์กับน้องเจ้าอาจจะกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วก็ได้"
"มาถึงขั้นนี้แล้วนะเว้ย ยังไงกูสองคนก็จะตามหาให้เจอ มึงน่ะไอ้รัก ยอมน้องมึงตลอด ถ้าน้องเจ้าบอกอยากได้พี่เบียร์ขึ้นมามึงจะยกให้หรือไง" ผมนิ่งคิด ก็จริงอย่างที่เพื่อนบอก ผมจะใจอ่อนให้น้องเจ้าไม่ได้ พี่เบียร์เป็นคนที่ผมรักยังไงก็ยกให้ใครไม่ได้
"ไปเถอะ หาไม่เจอก็ค่อยไปนั่งรอที่โต๊ะกัน" ลูกแพร์ยุติความตึงเครียดของพวกเรา ระหว่างเราสามคนเดินไปหาห้องน้ำอีกฝั่งจนมาถึงหน้าห้องน้ำชายผมเป็นฝ่ายยืนอึ้งเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว
ทำไมพี่เบียร์กับเจ้าขายืนจูบกัน!!
"อะไร หนีมาทำไรเนี่ยไอ้รัก" นายโนยื้อแขนผมไว้หลังเห็นภาพบาดตาผมหันหลังเดินออกมา เพื่อนก็คงไม่เข้าใจว่าทำไมผมไม่ยอมเข้าไปข้างในแต่เลือกจะเดินหนี
"รัก ไปถามให้รู้เรื่องดีกว่าไหม บางทีอาจไม่มีอะไรก็ได้" แต่ผมยังไม่พร้อมจะไปถาม เริ่มรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า ผมอยากจะร้องไห้ถ้าหากพี่เบียร์กับน้องเจ้าจูบกันจริง ๆ ผมจะรับได้ไหม
"ไม่เอา รักกลัว"
"กลัวอะไร" นายโนถามหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมรู้ว่าเพื่อนไม่พอใจ แต่ผมไม่มีความกล้าพอ
"กลัวว่าพี่เบียร์จะชอบน้องเจ้ามากกว่า" สองเพื่อนรักได้แต่ถอนหายใจ
"เพราะแบบนี้เลยต้องบุกไปให้รู้ไง พี่เบียร์จะได้ชัดเจนว่าชอบคนพี่หรือชอบคนน้อง"
"นั่นสิรัก เรายังไม่รู้เรื่องราวเลยว่าทำไมสองคนถึงได้จูบกันน่ะ ไปถามเถอะ" ลูกแพร์อยากให้ผมกล้าเผชิญหน้ากับความจริง แต่ผมส่ายหน้า ผมไม่พร้อมรับรู้เรื่องอื่น พอผมดื้อไม่ยอมไป เพื่อนทั้งสองก็ล็อคแขนผมเพื่อจะพาไปเคลียร์กับพี่เบียร์ คนที่ออกมาจากห้องน้ำดูตกใจที่เห็นผมโดนเพื่อนหิ้วปีกทั้งสองข้าง
"พี่เบียร์" ผมเริ่มตาแดง เห็น้องเจ้าเดินตามหลังพี่เบียร์ก็ยิ่งเจ็บปวด
"มาได้ไงครับ" พี่เบียร์ถามผมกับเพื่อน มือของเพื่อนก็สะกิดให้ผมถาม ผมฝืนยิ้มให้พี่เบียร์
"รักกับเพื่อนแค่แวะมานะครับ แต่พวกเรากำลังจะกลับแล้วครับ" ผมรวบแขนเพื่อนให้กลับแต่ทั้งนายโนและลูกแพร์ไม่มีใครยอมให้ลาก
"พี่ทำแบบนั้นได้ไงวะ"
"ตะกี้พวกเราเห็นพี่เบียร์กับน้องเจ้าจูบกันครับ" ผมปิดปากเพื่อนไม่ทัน ลูกแพร์ไม่อยากให้เพื่อนหนีความจริง เพราะถ้าต้องมีคนรู้สึกผิดต้องไม่ใช่เพื่อนรักของเขา
"น้องเจ้าชอบพี่เบียร์หรือไง"
พี่เบียร์มองมายังผม เราสองคนสบตากันผมรู้สึกตาแดงคล้ายจะร้องไห้ดีหรือควรกักเก็บน้ำตาไว้ ความกังวลทำให้ผมเม้มปากแน่น ปากอิ่มกลายเป็นสีช้ำ นัยน์ตาไหวระริก ไม่ชอบที่เห็นน้องชายยืนอยู่ข้างกายพี่เบียร์ ภาพที่คนสองคนตรงหน้าจูบกันยังคงฉายซ้ำให้ชวนร้องไห้
พี่เบียร์เดินเข้าใกล้ อ้อมกอดที่แสนอุ่นโอบกอดผมไว้ผมถึงได้หลั่งน้ำตา เพื่อนทั้งสองปลีกตัวขยับห่างปล่อยให้เราสองคนได้ปรับความเข้าใจกันเอาเอง เจ้าขากรอกตามองพร้อมกอดอก พี่ชายของเขาขี้แงไม่เคยเปลี่ยน
"ขี้แงตลอดเลย น่ารำคาญจริง"
"แล้วใครล่ะที่ชอบแกล้งไอ้รักมันให้ร้องไห้บ่อย เป็นน้องชายทำไมชอบแกล้งพี่" ถึงนายโนจะบ่นแต่เจ้าขาก็ไม่คิดฟัง
ผมยังคงน้พตาคลอในอ้อมอกของพี่เบียร์ ลูกแพร์ลากนายโนและเจ้าขาให้ออกห่าง ยืนทะเลาะกันไปก็ไม่มีใครหันมาสนใจ ผมเองก็อยากมีเวลาเคลียร์กับพี่เบียร์เหมือนกัน
"หย่าร้องไห้นะครับ พี่ไม่ได้จูบน้องเจ้าจริง ๆ" คำยืนยันหนักแน่นยังไม่เพียงพอจะทำให้ความน้อยใจน้องชายจากหายไป มือหนาโอบกอดปลอบผมและบอกความจริง
"แค่ขนตาเข้าตาของน้องเจ้าพี่เลยช่วยเอาออกมาแค่นั้นเองครับ"
"..." ผมเชื่อแต่ผมแค่น้อยใจ
"เจ้าขาเป็นน้องชายของเรา พี่ก็แค่ดูแลในฐานะพี่ชายคนนึง ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นเลยครับ" ยิ่งพี่เบียร์พูดผมยิ่งร้องไห้ ทำไมต้องไปสนใจเจ้าขาขนาดนั้น
"แต่รักไม่อยากให้พี่เบียร์ดูแลน้องเจ้า รักหึง พี่เบียร์ไม่เข้าใจรักหรอกก็พี่เบียร์ไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างรัก" ความในใจของผมถูกกลั่นออกมาเป็นคำพูด พี่เบียร์ขยับตัวผมให้ออกห่างจากตัว สายตาอ่อนโยนมองผมและเช็ดน้ำตาให้
"ใครบอกว่าพี่ไม่รู้สึกเหมือนกับเราครับ ถ้าพี่ไม่รัก ไม่ชอบพี่จะใส่ใจครอบครัวของเราทำไม" ผมพยายามสะอื้นให้เบา "เพราะตอนนี้พี่สนใจเราอยู่พี่ก็อยากใส่ใจครอบครัวของเราเหมือนกันแต่ถ้ามันทำให้เราไม่สบายใจขนาดนี้ต่อไปพี่จะระวังไม่ให้น้องเจ้าอยู่ใกล้เกินไปดีไหมครับ" ผมพยักหน้าพอใจกับคำพูดของพี่เบียร์ เราสองคนยืนเคลียร์กันอยู่สักพักจนผมเลิกร้องไห้พี่เบียร์ถึงได้พามานั่งร่วมกับกลุ่มเพื่อนไม่ยอมให้ผมหายไปไหนไกลตัวอีก
เจ้าขาขอตัวกลับบ้านเพราะไม่มีเรื่องสนุกให้แกล้งแล้ว ผมขอบคุณเพื่อนทั้งสองที่ช่วยผมเรื่องน้องเจ้า นายโนกับลูกแพร์ขอตัวกลับไปเรียนเมื่อพี่เบียร์บอกจะดูแลผมเอง กลายเป็นว่าคืนนี้พี่เบียร์ก็ขอนอนที่ห้องผมอีกคืน
ครึ่งวันที่มีน้องชายอยู่ด้วยผมหน้างอเพราะเจ้าขาเอาแต่เกาะแกะพี่เบียร์ชนิดที่แบบติดหนึบ ไม่ยอมออกห่าง เมื่อพี่เบียร์ถูกเพื่อนเรียกรวมตัวที่คณะ เจ้าขาก็ขอตามไปด้วยแต่ผมไม่ขอไปด้วยถึงได้แวะมาหาเพื่อนแทน ลูกแพร์นั่งทำการ์ดบนโต๊ะหน้าจกเหลือบมองผมหลายต่อหลายครั้ง ตั้งแต่มาหาเพื่อนผมก็ไม่พูดไม่จา เพื่อนถามอะไรไปผมก็บอกว่าไม่มีอะไร รู้แหละว่าลูกแพร์ต้องเป็นห่วงอยู่แน่ ๆ
"พวกมึง กูมาแล้ว" คนติดเรียนรีบวิ่งมาหา ลูกแพร์เป็นคนบอกให้นายโนมาที่ห้องเพราะผมกำลังมีปัญหาอยู่ คนหงุดหงิดอารมณ์เย็นลงหลังนั่งเงียบ ผมแก้เครียดด้วยการวาดรูปในไอแพดเล่น "กูซื้อส้มตำไก่ย่างมาด้วย มากินกัน ๆ ๆ"
"รักมาเร็ว" ถึงจะไม่มีอารมณ์กินแต่พอเห็นอาหารท้องว่างก็ร้องประท้วง ผมลากขาตัวเองมานั่งกินกับเพื่อนด้วยความจำใจ
"เฮิร์ตหรือมึงหรือพี่เบียร์ทิ้งมึงแล้ว"
"เปล่า" ตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน พี่เบียร์ไม่ได้ทิ้งผมไปสักหน่อย
"แล้วมีเรื่องอะไรทำไมมึงถึงได้นั่งหน้าอมขี้ในห้องไอ้แพร์อย่างนี้ล่ะ" เพื่อนถามย้ำ "ถ้ามึงไม่บอกพวกกูไม่รู้จะปลอบยังไงนะ" ผมมองหน้าเพื่อนสองคน ก็รู้ว่าทำเพื่อนเป็นห่วง แต่ผมแค่เหนื่อยใจ
"ว่าไงล่ะรัก พวกเรายังเป็นเพื่อนกันนี่น่า"
"ก็.." พูดแค่นั้นแล้วเว้นวรรคอยู่นาน เพื่อนทั้งสองก็รอฟังแววตาลุ้น "น้องเจ้ามาหา บอกจะขออยู่ด้วยสองสามวัน" เท่านั้นเพื่อนสองคนก็ต่างมองหน้ากันอย่างรู้ความหมาย พวกเราต่างรู้ว่าน้องเจ้าเป็นเด็กนิสัยไม่ดี
"แล้วตอนนี้น้องเจ้าอยู่ไหนแล้วล่ะ"
"อยู่กับพี่เบียร์ที่คณะมั้ง" ผมบอกเพื่อนอย่างนั้น ไม่แน่ใจว่าพี่เบียร์จะพาน้องไปที่ไหนอีกไหม ไม่อยากรู้แล้วมันทำให้ผมปวดหัว
"แล้วปล่อยให้ไปเหรอ เดี๋ยวน้องเจ้าก็เขมือบพี่เบียร์ของมึงหรอก" นายโนถามเพื่อย้ำเตือนให้ผมรู้ตัวว่าไม่ควรปล่อยให้น้องอยู่กับพี่เบียร์ ผมก็ไม่ได้อยากปล่อยแต่ผมทนเห็นเจ้าขาออเซาะใส่พี่เบียร์ไม่ได้ มันรู้สึกอิจฉาจนอยากจะผลักน้องออกไปไกล ๆ แต่ผมทำไม่ลง ถึงจะไม่ชอบหน้ากันแต่ยังไงเจ้าขาก็เป็นน้องชายของผม
"ก็กลัว แต่น้องเจ้าบอกอยากไปด้วย พี่เบียร์ก็ใจดีให้ไปแถมบอกด้วยว่าจะดูแลน้องเจ้าให้ดี"
"แล้วรักยอมให้ไปเหรอ" ลูกแพร์ถามบ้าง
"รักไม่ยอม ตอนแรกก็บอกน้องเจ้าแล้วว่าให้กลับไปอยู่ห้องด้วยกันไม่ต้องไปรบกวนพี่เบียร์แต่เจ้าขาก็ไม่ยอม บ่นว่าอยากเดินเล่นดูคณะพี่เบียร์เผื่อปีหน้าจะสอบติดมหาลัยนี้นะ" ผมรู้ว่าน้องเล่ห์เหลี่ยมเยอะ มีข้ออ้างโน้นนี่ให้คนอื่นตามใจโดยง่ายแต่ผมไม่คิดว่าพี่เบียร์จะเป็นเหมือนคนอื่นด้วย
"กลัวเหรอรัก" โดนถามจี้จุดรผมก็พยักหน้าตอบเพื่อนอย่างไม่อาย ผมกลัวว่าพี่เบียร์จะหวั่นไหวเพราะน้องชายตัวเอง
"งั้นก็ไปอยู่เป็นก้างสองคนนั้นซิ จะเปิดโอกาสให้น้องเจ้าเขมือบพี่เบียร์ทำไมวะ" นายโนไม่เข้าเพื่อนเท่าไหร่ "มึงมานั่งซึมแบบนี้มันก็ไม่มีประโยชน์นะเว้ยไอ้รัก"
"แต่รักไม่อยากงี่เง่าต่อหน้าพี่เบียร์"
"โอ้ยกูจะบ้าตายกับมึง" มือเพื่อนจับผมมาเขย่าๆ ให้หายซื่อบื้อ "เอาจริงนะเว้ย ถึงมึงจะงี่เง่าใส่ถ้าพี่เบียร์ชอบมึงจริงเขาก็ต้องรับได้ป่ะวะ"
"ก็จริงนะ" ลูกแพร์เองก็เห็นด้วยกับนายโน
"ไม่เอา รักกลัวพี่เบียร์จะไม่รัก" นายโนถึงกับถอนหายใจดังหลังได้ยินผมพูดอย่างนั้น
"งั้นก็รีบกิน เดี๋ยวพวกกูไปเป็นเพื่อนมึงเอง ปล่อยผัวไว้กับน้องเจ้าแบบนั้นอันตรายยิ่งกว่าระเบิดปรมาณูอีก" ผมสบตากับเพื่อนทันที อาการหน้าแดงเห่อร้อนกลับมาหาอีก
"ห้ามพูดนะ"
"อะไร"
"ก็คำนั้นไง ห้ามพูด" ผมบอกนายโนและสั่งห้ามเด็ดขาด อย่าพูดถึงคำนั้นเชียว
"ผัวเหรอ" ลูกแพร์ถามผมเพื่อความแน่ใจ ผมพยักหน้าแก้มเริ่มแดงเพราะอาการเขิน
"ทำไมชอบพูดคำนั้นกันก็ไม่รู้" นายโนกรอกตา ถอนหายใจรอบที่ห้าแล้ว
"โอเค กูไม่พูดแล้วก็ได้แต่ใคร ๆ ก็ดูออกไหมว่ามึงกับพี่เบียร์กำลังคบหาดูใจกันนะ" ผมนิ่งเงียบ เรื่องนั้นมันก็จริงแต่สถานะของผมกับพี่เบียร์มันยังไม่ชัดเจน เราก็แค่กำลังดูใจตัวเองอยู่แต่เรายังไม่ได้เป็นแฟนจริง ๆ สักหน่อย
"พี่เบียร์แสนดีขนาดนั้นไม่หลงน้องเจ้าหรอกรัก" ลูกแพร์เชื่ออย่างนั้น
"เอาเถอะ แต่ให้ปลาย่างอยู่ใกล้กับแมวนานๆ ก็ไม่ได้หรอกนะ กินเสร็จแล้วไปกัน จะได้รู้ว่าพี่เบียร์จะทนแรงยั่วของน้องเจ้าได้แค่ไหนกัน"
นั่นสินะ เจ้าขาขี้ยั่วมาแต่ไหนแต่ไรแล้วพี่เบียร์จะเผลอตัว เผลอใจบ้างแค่ไหนก็ต้องวัดใจกันดู หลังกินส้มตำจนหมดผมกับเพื่อนตั้งใจไปหาพี่เบียร์กับเจ้าขา เราสามคนอยู่ในรถของลูกแพร์ ผมกวาดสายตามองหน้าคณะก็พบว่ามันเงียบเกิน หรือพวกพี่เบียร์จะนัดกันที่อื่น
"พี่เบียร์อยู่ไหนวะมึง" ผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้า เพราะไม่ได้บอกพี่เบียร์ไว้ก่อนว่าจะมาหา ผมไม่รู้ว่าพี่เบียร์จะยังอยู่ที่คณะหรือเปล่า "อ้าว แล้วมึงจะให้พวกกูมากับมึงด้วยทำไม ถ้าไม่เจอพี่เขาวะ"
"ขอโทษ รักคิดว่าพี่เบียร์น่าจะอยู่ที่นี่อีก เดี๋ยวรักโทรหาก่อนนะ" ลูกแพร์พยักหน้า เราต่างเหงื่อไหลเพราะอากาศร้อน
"มึงนี่นะ" นายโนคงเหนื่อยใจ "กูน่าจะเตือนก่อนจะมา"
"อ้าวน้องรัก มาหาไอ้เบียร์เหรอไปดิ มันไปเข้าห้องน้ำ" เสียงพี่วอร์มเอ่ยทักขึ้น เราสามคนเลยหันไปมอง พี่วอร์มเดินมาพร้อมกับถุงขนมคิดว่าคงออกไปซื้อขนมมา
"ครับ" เราสามคนเดินตามพี่วอร์มมายังโต๊ะนั่งเล่นประจำของกลุ่มพี่เบียร์ พี่ที่เหลือรับไหว้รุ่นน้องอย่างพวกผม
"ไอ้เบียร์มันไปห้องน้ำน่ะกับน้องชายเราหรือเปล่า" ผมตอบรับเพราะก็มีแค่เจ้าขานั่นแหละที่มากับพี่เบียร์ แถมยังตัวติดกับพี่เบียร์แน่น ไม่ยอมห่างไปไหน
"แต่ก็เข้าไปนานแล้วนะกับน้องเจ้าขา" ผมฟังเม้มปากตัวเองพยายามไม่คิดมาก มือถูกนายโนดึง
"พวกมึงตามกูมานี่ พวกเราไปซื้อขนมก่อนนะพี่เดี๋ยวมานั่งครับ" นายโนพูดโกหกรุ่นพี่อยู่
"เออ ๆ " ผมโดนเพื่อนลากมาเพื่อตามหาพี่เบียร์และน้องเจ้าในห้องน้ำ แอบไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนต้องโกหกว่าจะไปซื้อขนมมากินทั้งที่ลากเขาและลูกแพร์มาทางห้องน้ำ บอกว่ามาห้องน้ำก็ไม่มีใครว่าอะไร
"หาให้ทั่วเลย ผัวมึงอย่าให้น้องมึงคาบไปแดก" ผมตีแขนเพื่อนที่พูดไม่เพราะใส่ ถึงจะหวั่นไหวนิดแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดไม่ไว้ใจพี่เบียร์
"รักไม่ชอบนะโน" ผมไม่ชอบจริง ๆ กับคำนั้น แต่ทำไมเพื่อนชอบพูด
"ช่างก่อนๆ ไอ้แพร์เจอไหม" นายโนถามคนที่เข้าไปในห้องน้ำ
"ไม่เจอ อยู่ห้องน้ำอีกฝั่งหรือเปล่า" พอเพื่อนบอกอย่างนั้นผมก็โดนนายโนจับมือลากอีก ชักสงสัยแล้วว่าที่เพื่อนสองคนจริงจังมากเกินไปเพราะคิดจะช่วยผมหรือเพราะเกลียดขี้หน้าน้องผมกันแน่
"รักว่าเราไม่ต้องตามหาก็ได้นะบางทีพี่เบียร์กับน้องเจ้าอาจจะกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วก็ได้"
"มาถึงขั้นนี้แล้วนะเว้ย ยังไงกูสองคนก็จะตามหาให้เจอ มึงน่ะไอ้รัก ยอมน้องมึงตลอด ถ้าน้องเจ้าบอกอยากได้พี่เบียร์ขึ้นมามึงจะยกให้หรือไง" ผมนิ่งคิด ก็จริงอย่างที่เพื่อนบอก ผมจะใจอ่อนให้น้องเจ้าไม่ได้ พี่เบียร์เป็นคนที่ผมรักยังไงก็ยกให้ใครไม่ได้
"ไปเถอะ หาไม่เจอก็ค่อยไปนั่งรอที่โต๊ะกัน" ลูกแพร์ยุติความตึงเครียดของพวกเรา ระหว่างเราสามคนเดินไปหาห้องน้ำอีกฝั่งจนมาถึงหน้าห้องน้ำชายผมเป็นฝ่ายยืนอึ้งเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว
ทำไมพี่เบียร์กับเจ้าขายืนจูบกัน!!
"อะไร หนีมาทำไรเนี่ยไอ้รัก" นายโนยื้อแขนผมไว้หลังเห็นภาพบาดตาผมหันหลังเดินออกมา เพื่อนก็คงไม่เข้าใจว่าทำไมผมไม่ยอมเข้าไปข้างในแต่เลือกจะเดินหนี
"รัก ไปถามให้รู้เรื่องดีกว่าไหม บางทีอาจไม่มีอะไรก็ได้" แต่ผมยังไม่พร้อมจะไปถาม เริ่มรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า ผมอยากจะร้องไห้ถ้าหากพี่เบียร์กับน้องเจ้าจูบกันจริง ๆ ผมจะรับได้ไหม
"ไม่เอา รักกลัว"
"กลัวอะไร" นายโนถามหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมรู้ว่าเพื่อนไม่พอใจ แต่ผมไม่มีความกล้าพอ
"กลัวว่าพี่เบียร์จะชอบน้องเจ้ามากกว่า" สองเพื่อนรักได้แต่ถอนหายใจ
"เพราะแบบนี้เลยต้องบุกไปให้รู้ไง พี่เบียร์จะได้ชัดเจนว่าชอบคนพี่หรือชอบคนน้อง"
"นั่นสิรัก เรายังไม่รู้เรื่องราวเลยว่าทำไมสองคนถึงได้จูบกันน่ะ ไปถามเถอะ" ลูกแพร์อยากให้ผมกล้าเผชิญหน้ากับความจริง แต่ผมส่ายหน้า ผมไม่พร้อมรับรู้เรื่องอื่น พอผมดื้อไม่ยอมไป เพื่อนทั้งสองก็ล็อคแขนผมเพื่อจะพาไปเคลียร์กับพี่เบียร์ คนที่ออกมาจากห้องน้ำดูตกใจที่เห็นผมโดนเพื่อนหิ้วปีกทั้งสองข้าง
"พี่เบียร์" ผมเริ่มตาแดง เห็น้องเจ้าเดินตามหลังพี่เบียร์ก็ยิ่งเจ็บปวด
"มาได้ไงครับ" พี่เบียร์ถามผมกับเพื่อน มือของเพื่อนก็สะกิดให้ผมถาม ผมฝืนยิ้มให้พี่เบียร์
"รักกับเพื่อนแค่แวะมานะครับ แต่พวกเรากำลังจะกลับแล้วครับ" ผมรวบแขนเพื่อนให้กลับแต่ทั้งนายโนและลูกแพร์ไม่มีใครยอมให้ลาก
"พี่ทำแบบนั้นได้ไงวะ"
"ตะกี้พวกเราเห็นพี่เบียร์กับน้องเจ้าจูบกันครับ" ผมปิดปากเพื่อนไม่ทัน ลูกแพร์ไม่อยากให้เพื่อนหนีความจริง เพราะถ้าต้องมีคนรู้สึกผิดต้องไม่ใช่เพื่อนรักของเขา
"น้องเจ้าชอบพี่เบียร์หรือไง"
พี่เบียร์มองมายังผม เราสองคนสบตากันผมรู้สึกตาแดงคล้ายจะร้องไห้ดีหรือควรกักเก็บน้ำตาไว้ ความกังวลทำให้ผมเม้มปากแน่น ปากอิ่มกลายเป็นสีช้ำ นัยน์ตาไหวระริก ไม่ชอบที่เห็นน้องชายยืนอยู่ข้างกายพี่เบียร์ ภาพที่คนสองคนตรงหน้าจูบกันยังคงฉายซ้ำให้ชวนร้องไห้
พี่เบียร์เดินเข้าใกล้ อ้อมกอดที่แสนอุ่นโอบกอดผมไว้ผมถึงได้หลั่งน้ำตา เพื่อนทั้งสองปลีกตัวขยับห่างปล่อยให้เราสองคนได้ปรับความเข้าใจกันเอาเอง เจ้าขากรอกตามองพร้อมกอดอก พี่ชายของเขาขี้แงไม่เคยเปลี่ยน
"ขี้แงตลอดเลย น่ารำคาญจริง"
"แล้วใครล่ะที่ชอบแกล้งไอ้รักมันให้ร้องไห้บ่อย เป็นน้องชายทำไมชอบแกล้งพี่" ถึงนายโนจะบ่นแต่เจ้าขาก็ไม่คิดฟัง
ผมยังคงน้พตาคลอในอ้อมอกของพี่เบียร์ ลูกแพร์ลากนายโนและเจ้าขาให้ออกห่าง ยืนทะเลาะกันไปก็ไม่มีใครหันมาสนใจ ผมเองก็อยากมีเวลาเคลียร์กับพี่เบียร์เหมือนกัน
"หย่าร้องไห้นะครับ พี่ไม่ได้จูบน้องเจ้าจริง ๆ" คำยืนยันหนักแน่นยังไม่เพียงพอจะทำให้ความน้อยใจน้องชายจากหายไป มือหนาโอบกอดปลอบผมและบอกความจริง
"แค่ขนตาเข้าตาของน้องเจ้าพี่เลยช่วยเอาออกมาแค่นั้นเองครับ"
"..." ผมเชื่อแต่ผมแค่น้อยใจ
"เจ้าขาเป็นน้องชายของเรา พี่ก็แค่ดูแลในฐานะพี่ชายคนนึง ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นเลยครับ" ยิ่งพี่เบียร์พูดผมยิ่งร้องไห้ ทำไมต้องไปสนใจเจ้าขาขนาดนั้น
"แต่รักไม่อยากให้พี่เบียร์ดูแลน้องเจ้า รักหึง พี่เบียร์ไม่เข้าใจรักหรอกก็พี่เบียร์ไม่ได้รู้สึกเหมือนอย่างรัก" ความในใจของผมถูกกลั่นออกมาเป็นคำพูด พี่เบียร์ขยับตัวผมให้ออกห่างจากตัว สายตาอ่อนโยนมองผมและเช็ดน้ำตาให้
"ใครบอกว่าพี่ไม่รู้สึกเหมือนกับเราครับ ถ้าพี่ไม่รัก ไม่ชอบพี่จะใส่ใจครอบครัวของเราทำไม" ผมพยายามสะอื้นให้เบา "เพราะตอนนี้พี่สนใจเราอยู่พี่ก็อยากใส่ใจครอบครัวของเราเหมือนกันแต่ถ้ามันทำให้เราไม่สบายใจขนาดนี้ต่อไปพี่จะระวังไม่ให้น้องเจ้าอยู่ใกล้เกินไปดีไหมครับ" ผมพยักหน้าพอใจกับคำพูดของพี่เบียร์ เราสองคนยืนเคลียร์กันอยู่สักพักจนผมเลิกร้องไห้พี่เบียร์ถึงได้พามานั่งร่วมกับกลุ่มเพื่อนไม่ยอมให้ผมหายไปไหนไกลตัวอีก
เจ้าขาขอตัวกลับบ้านเพราะไม่มีเรื่องสนุกให้แกล้งแล้ว ผมขอบคุณเพื่อนทั้งสองที่ช่วยผมเรื่องน้องเจ้า นายโนกับลูกแพร์ขอตัวกลับไปเรียนเมื่อพี่เบียร์บอกจะดูแลผมเอง กลายเป็นว่าคืนนี้พี่เบียร์ก็ขอนอนที่ห้องผมอีกคืน
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ธ.ค. 2564, 16:39:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ธ.ค. 2564, 16:39:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 259
| << เจ้าขามาป่วนอีกแล้ว | ออกกำลังกายด้วยกัน >> |