แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: ข่าวในเพจแอนตี้
EPISODE : 34 ข่าวในเพจแอนตี้
"พวกมึงเห็นเพจนี้หรือยัง" ช่วงสองสามวันมานี้ผมรู้สึกว่าถูกมองจากเพื่อนในมหาลัยด้วยสายตาแปลก บ่อยครั้งที่สงสัยแต่ก็ไม่รู้จนเมื่อนายโนวิ่งมาบอกให้ผมรู้ เพ้นส์กับลูกแพร์ก็มองผมเลื่อนอ่านข้อความในเพจพลางบ่น
"ทำไมเพจนี้ถึงได้มีเรื่องรักเขียนทุกวันล่ะ รักไม่ใช่คนดังสักหน่อยผมไม่เข้าใจ" พอได้อ่านข้อความหมิ่นประมาทแต่ละข้อความก็เล่นเอาใจหาย ผมไม่เคยว่าใส่ร้ายคนอื่นมาก่อน
"กูเห็นมานานละ รำคาญมากเพจนี้แม่งแอนตี้มึงชัด ๆ" นายโนพูดด้วยอารมณ์ฉุน ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเพจนี้ทำไมถึงได้มาแอนตี้ผมขนาดนี้
"แต่รักไม่ได้เป็นศัตรูกับใครเลยนะ ทำไมเขาต้องมาเกลียดรักด้วย"
"แค่รักสนิทสนมกับพี่เบียร์มันก็พอเป็นเหตุผลได้นะ" เพ้นส์พูดขึ้น เนื้อหาแอนตี้ส่วนใหญ่ก็มีแต่เรื่องแซะผมเวลาที่อยู่ใกล้พี่เบียร์
"แอนตี้รักเพราะชอบพี่เบียร์เหมือนกันนะเหรอ"
"เออ" แต่ผมไม่เข้าใจ ความรักของผมมันไม่มีค่าพอที่คนอื่นจะเห็นค่าเลยเหรอ ผมก็รักพี่เบียร์อยู่ในส่วนของตัวเอง ไม่เคยก่าวกายชีวิตของใคร ขนาดตอนนั้นพี่เบลล์ใกล้ชิดกับพี่เบียร์ผมก็ไม่เคยว่าร้ายอะไรเธอเลย
"โน อย่าด่วนสรุปสิ บางทีคนพวกนี้อาจจะไม่ชอบแค่รักอย่างเดียวก็ได้เลยทำแบบนั้นลงไป" ลูกแพร์พูดขึ้นบ้างหลังเงียบอยู่นาน นายโนถอนหายใจดังเพราะแอบไม่พอใจที่ถูกเพื่อนขัดใจ
"ไม่ชอบรักก็ไม่เป็นไรแต่ไม่เห็นต้องเขียนแอนตี้กันเลย" ผมว่า
"อย่าคิดมากสิรัก ใครไม่ชอบรักก็ช่างเขา เขาเขียนสนุกปากไปอย่างนั้นแหละพอเหนื่อยเดี๋ยวเงียบเอง"
"แต่รักไม่อยากถูกคนเกลียดเยอะ มันรู้สึกไม่ดี" ผมมองลูกแพร์ เพื่อนก็โอบไหล่ผมเพื่อปลอบโยน ไม่มีใครอยากถูกเกลียดหรอก ยิ่งผมไม่ได้ทำอะไรใครมาก่อนผมยิ่งเครียดหนัก หรือผมไม่เหมาะสมกับพี่เบียร์เหมือนอย่างที่แอดมินเขาโพสต์
"กูรู้จักรุ่นพี่คนนึง เรียนไอที เป็นแฮกเกอร์คนเก่ง พี่มันเก่งเรื่องการตามหาคนมาก อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าคนโพสต์นี้เป็นใคร กูนัดพี่มันไว้แล้วเดี๋ยวก็มาน่ะ" คนเรียกรวมกลุ่มบอกอย่างภูมิใจ ผมใจชื้นขึ้นมาเมื่อเพื่อนก็ใจดีช่วยเหลือผม
"ทำงานเร็วไปนะ" ลูกแพร์เอ่ยชม
"กูไม่ชอบให้ใครว่าเพื่อนรักของกูนี่หว๋า" ผมขยับตัวเลื่อนไปโอบกอดเพื่อนรัก
"ขอบคุณนะโน" ผมไม่อายสายตาเพื่อนของเพื่อนที่มากับลูกแพร์ด้วย
"เออ ว่าแต่พวกมึงไม่มีเรียนกันเหรอถึงได้มาด้วย" เห็นมะนาวกับว่านน้ำนั่งบ่นเมื่อเลื่อนดูเพจนั่นเขียนถึงผม นายโนก็หันไปชวนคุยต่อ เพื่อนผมก็คุยเก่ง สนิทกับทุกคนไปทั่ว
"ก็ลงคาบเรียนพร้อมกับลินหมดทุกตัว จะให้มีเหรอครับในเมื่อลินก็อยู่ตรงนี้"
"กวนตีนเหรอ กูถามดี ๆ" ผมรีบห้ามเพื่อนไม่ให้ทะเลาะกับมะนาว คู่นี้ก็ชอบคุยกันด้วยหมัดด้วยลูกแตะตัดสินกันเสมอ ลูกแพร์ปล่อยให้เพื่อนได้ทะเลาะกันโดยไม่คิดจะห้ามศึกอีกแล้ว
"เออ ก็พอรู้ว่ามึงเรียกประชุมด่วนพวกกูว่างอยู่เลยขอตามมาด้วย เพราะอยากเผือก" ว่านน้ำแทรกขึ้น และก็ได้รับความพอใจจากนายโน เพ้นส์ขำเมื่อได้ยินอย่างนั้น
"อันนี้ฟังเข้าหูสุดละ เหมาะกับพวกมึงดี" ลูกแพร์เหนื่อยจะฟังพวกนี้คุยจึงได้แทรกขึ้นมา
"เพจนี้เปิดมาหลายปีแล้วนะ ที่ผ่านมาก็โพสต์เรื่องคู่จิ้นในมหาลัยแต่ไม่ดังเท่าเพจเอเวอร์รี่วายเดย์ แต่ทำไมช่วงนี้ถึงได้มาโพสต์แอนตี้รักด้วยล่ะ ไม่เห็นจะดีตรงไหน คนเข้าไปเม้นด่าให้ลบก็เยอะก็ยังดื้อด้านไม่ยอมลบอีก"
"ดูเหมือนช่วงนี้เพจจะกลายเป็นแอนตี้แฟนทุกคู่จิ้นที่เพจเวอร์รี่วายด้วยนะ ดูสิ งานนี้โดนทุกคู่เลยแต่รักถูกพูดถึงทุกวัน" เพ้นส์ที่เลื่อนดูก็วิเคราะห์ตาม ผมไม่อยากดูเท่าไหร่เพราะใจยังไม่หายกังวล โกรธเกลียดผมมากถึงขั้นต้องโพสต์กันเลยหรือไง ลูกแพร์ยื่นมือถือให้ผมได้ดูรูปบางอย่าง ผมเบิกตากว้าง นี่มันรูปตอนที่ผมไปเที่ยวกับพี่หมอเมื่ออาทิตย์ก่อน
"นี่มันรูปตอนรักอยู่กับพี่หมอด้วยนะ เขาดูพยายามจังเลย" ผมชักหงุดหงิด แบบนี้มันคุกคามชีวิตของผมแล้ว เราต่างหันไปมองตามเมื่อนายโนโบกมือเรียกใครสักคน
"พี่มึงทางนี้เว้ย ทางนี้" ร่างสูงของรุ่นพี่ตัวสูงเดินมาหาพวกเรา นายโนก็ช่างเอาใจรีบเคลียร์ที่นั่งให้รุ่นพี่ได้นั่ง เพ้นส์กับมาะนาวต้องเสียสละที่นั่งเพื่อให้พี่เขาได้นั่งแทรกกลาง
"เรียกกูได้เพราะมากเลยนะไอ้โน" เราต่างก็ไหว้ทักทายรุ่นพี่ ผมไม่เคยเจอหน้ารุ่นพี่คนนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเพื่อนไปรู้จักมักดีกับรุ่นพี่ได้ยังไง
"ก็สนิทกันแล้วเรียกแบบคนที่สบายใจกันไงพี่" นายโนพูดอย่างอวดดี ตีสนิทกับเขาไปทั่วอย่างนี้ผมทำไม่เป็นหรอก อย่างมากก็แค่ทำความรู้จักชื่อก็จบ แต่นายโนเก่งเรื่องการรักษาความสัมพันธ์กับคนอื่น
"เออว่าแต่เรียกมามีเรื่องอะไรให้ช่วย" รุ่นพี่วางโน๊ตบุ๊กที่พกมาแล้วถาม เชื่อแล้วว่ารุ่นพี่เก่งไอทีขนาดอุปกรณ์คู่ใจที่มานั้นยังดูมีออร่าไม่เหมือนโน๊ตบุ๊คธรรมดาของผม ที่วัน ๆ ก็เปิดแค่ดูหนังไม่ก็ทำรายงานแค่นั้น
"หาเจ้าของเพจนี้ให้หน่อยสิ มันด่าเพื่อนผมทุกวันจนผมทนไม่ไหวละ" นายโนบอกแล้วให้ชื่อเพจให้พี่เขาได้ตามหา รุ่นพี่ดูแล้วยิ้มกว้างเหมือนเป็นเรื่องง่าย
"หาได้สบายมาก แต่มีอะไรเป็นค่าขนมให้กูล่ะ กูมีฝีมือแต่กูไม่ทำให้ฟรีนะเว้ย" ผมเข้าใจดี ไม่มีใครมาเสียเวลาช่วยเหลือคนฟรีหรอก
"รักจ่ายค่าเสียเวลากับค่างานได้ครับ"
"แบบนี้ค่อยน่าคุยหน่อยครับ หือ เด็กไอ้ภาคินหรือเปล่านะเรา" รุ่นพี่สบตากับผมแล้วถามเหมือนจะเพิ่งได้สบตากันละมั้งพี่เขาเลยถามอย่างนั้น พวกเพื่อนผมต่างก็ยิ้มแซวกันใหญ่
"เอ่อ..." ผมเกาหลังคอเพราะไม่รู้จะตอบยังไง
"ใช่พี่คนนี้แหละเด็กพี่เบียร์มัน" เพื่อนตัวดีของผมบอกแทน นายโนก็เหมือนเพ้นส์ชอบป่าวประกาศว่าผมเป็นแฟนกับพี่เบียร์ทั้งที่เรายังไม่ได้คบกันเป็นจริงเป็นจังสักหน่อย
"ได้ยินมันบ่นว่าน่ารัก เออน่ารักจริงด้วย สเปกมันยิ่งชอบคนมีแก้มนุ่ม ๆ ด้วย สมัยมอปลายพี่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับไอ้ภาคินมันน่ะ"
"อ้อครับ" ผมก็เพิ่งจะรู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่เบียร์
"คนกันเองเดี๋ยวพี่ลดราคาครึ่งหนึ่งให้ละกัน" พี่เขาใจดีลดราคาให้ด้วย ผมยังไงก็ได้เพราะต่อให้จ่ายแพงแค่ไหนแค่ได้รู้ตัวของเจ้าของเพจนั้นผมก็จ่ายไหว
"โอ้ยพี่มึงรีบ ๆ เถอะ เรื่องเงินพวกผมไม่มีปัญหาค้าบ"
"เออ ๆ พูดมากนะมึงไอ้โน" หลังถูกนายโนรบเร้า รุ่นพี่ก็เปิดโน๊ตบุ๊กแล้วง่วนอยู่กับการทำงานโดยมีเพื่อนผมหลายคนมุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมก็อยากดูแต่ไม่อยากชะโงกดูเพราะรู้สึกเกรงใจรุ่นพี่เขา
"อะได้แล้ว ของจิ๊บจ๊อยมาก" รอเพียงไม่นาน พวกเราก็ได้รู้ว่าเจ้าของเพจนั้นเป็นใคร นายโนเอ่ยขอบคุณก่อนใคร
"ขอบคุณครับพี่" ผมเองก็เอ่ยขอบคุณรุ่นพี่และเห็นร่างสูงของพี่เบียร์เดินมาหาพร้อมรอยยิ้ม ผมไม่ได้นัดพี่เบียร์เลยแต่ไม่คิดว่าเราจะบังเอิญเจอกันที่ลานอาหาร
"มีเรื่องอะไรกันครับ" พี่เบียร์ถามพวกเราจนเหลือบไปเห็นเพื่อนของตัวเอง "ไอ้เคโอ"
"ไงครับไอ้ภาคิน" รู้จักกันจริงด้วย
"เรากำลังให้พี่มึงหาเจ้าของเพจแอนตี้นี่นะพี่ ก็ช่วงนี้เพจนี้มันชอบด่าไอ้รักทุกวัน" ผมไม่ทันจะได้บอกอะไรนายโนก็ชิงบอกก่อน พี่เบียร์มุ่นคิ้วไม่เข้าใจแล้วขยับมานั่งใกล้ผมเมื่อที่ว่างข้างผมนั้นนายโนไม่ยอมมานั่งอย่างเดิม
"เพจอะไรครับ"
"เพจนี้ครับพี่เบียร์ แต่พี่เขาหาเจ้าของเพจได้แล้วครับ" ผมยื่นมือถือให้พี่เบียร์ได้รู้ มีพี่เบียร์อยู่ด้วยมันก็รู้สึกแปลกแต่ผมกลับยิ้มชอบใจ
"ไหนดูซิครับ" พี่เบียร์เลื่อนดูพร้อมทำหน้าจริงจัง พี่เคโอพูดสวนขึ้นนั่นแหละที่ทำให้ผมตั้งใจฟัง
"เป็นเด็กบัญชีปีสามคิดว่ามึงก็น่าจะรู้จักด้วย"
"ซีแนนเหรอวะ ทำไมต้องมาเขียนแอนตี้ด้วย"
"กูไม่รู้ คงต้องไปถามเจ้าตัวเองมึงเองก็เป็นเพื่อนกับมันหนิ"
"เออ ขอบคุณ" ผมและเพื่อนต่างเงียบ ไม่คิดว่างานนี้คนที่พี่เบียร์รู้จักจะเป็นเจ้าของเพจแอนตี้ ผมมองพี่เบียร์ก็เห็นว่าพี่เบียร์หันมามองผมด้วย
"กูทำงานเสร็จแล้ว ไอ้โนอย่าลืมโอนมานะเว้ยกูต้องไปเรียนละ"
"เออพี่ ขอบคุณค้าบ" นายโนไหว้อย่างมีมารยาท พี่เคโอเตรียมตัวเก็บสัมภาระของตัวเองเมื่อมีเรียนต่อ ผมขอจ่ายค่าทำงานเองเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของผม จนพี่เคโอเดินออกไปเราถึงได้นั่งหารือกันต่อ
"พี่รู้จักซีแนนเขาครับ ถ้าจะไปหาเดี๋ยวพี่นัดให้เอง"
"ดีเลยพี่ นัดมาเลยจะได้ไปถามให้รู้เรื่อง" ผมก็แล้วแต่พี่เบียร์จะจัดการ พี่เบียร์พิมพ์ข้อความส่งไปหาพี่ซีแนน งานนี้โชคดีมากที่เจ้าของเพจนั้นเป็นคนในมหาลัยและยังเป็นคนที่พี่เบียร์รู้จักเราจงไม่ต้องเสียเวลาหากันนาน
"จริง ๆ เราสนับสนุนให้รักฟ้องนะ โดนด่าขนาดนั้น" เพื่อนผมต่างเห็นด้วยกับลูกแพร์ ผมยังไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลยอย่างน้อยก็อยากจะฟังเหตุผลที่เขาโพสต์แอนตี้ผมก่อน
"ฟ้องก็ดีครับ พี่ก็ไม่ชอบให้ใครว่าน้องหนูเหมือนกัน" พี่เบียร์เสนอความคิดเห็นด้วยท่าทีจริงจัง
"เออครับ" ถ้าพี่เบียร์บอกว่าฟ้องผมฟ้องด้วยก็ได้ครับ พี่เบียร์นั่งรอจนคุยกับฝ่ายนั้นแล้วนัดเจอกันที่คณะของพี่ซีแนน ผม พี่เบียร์และเพื่อนรักสองคนจึงได้ขับรถมาหา เรามองหาพี่คนนั้นจนพี่เบียร์บังเอิญไปเจอแล้วสกัดทางเดินของเธอ คงเพราะเห็นผมมาด้วยหรือเปล่าเธอถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนทำท่าจะหนีพี่เบียร์ทั้งที่นัดกันไว้แล้ว
"มีอะไรเหรอภาคิน"
"คิดว่าเธอน่าจะพอรู้เรื่องของน้องเจ้ารักมากบ้างใช่ไหม" พี่เบียร์จับแขนเธอไว้เพราะกลัวพี่ซีแนนจะวิ่งหนี นายโนกับลูกแพร์เดินไปสกัดทางข้างหลังเพื่อไม่ให้พี่เขาคิดหนีไปไหน
"อ้อน้องคนนี้ก็เห็นผ่านเฟสบุ๊คภาคินบ่อย ๆ นี่น่า คบกันแล้วเหรอ" ผมมองเธอ ถือเป็นรุ่นพี่ที่สวยคนนึงและผมไม่รู้จักหน้าตามาก่อน ทำไมถึงได้เขียนแอนตี้ผมขนาดนั้น
"ผมไม่ได้ถามในฐานะนั้นครับ แต่ถามในฐานะเจ้าของเพจเพอเพิลวาย" พี่เบียร์จี้ถามอีก พี่ซีแนนตกใจแสดงอาการออกมาชัดเจน "ทำไมต้องเขียนแอนตี้น้องหนูด้วย"
"ภาคินพูดอะไรอย่างนั้น เราจะไปรู้ได้ยังไงเราไม่ใช่เจ้าของเพจสักหน่อย" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง
"เหรอครับ พิสูจน์ได้ไหมครับว่าไม่ใช่เธอ เอามือถือมาพิสูจน์ตอนนี้สิครับ" ผมไม่คิดว่าพี่เบียร์จะจริงจังขนาดนี้ แค่เรื่องเล็กน้อยของผมพี่เบียร์ดูใส่ใจจนผมแอบปลื้มพี่เบียร์เพิ่ม
"ถ้าแน่ใจพิสูจน์สิครับเจ๊"
"นี่ใครเป็นเจ๊แกห๊ะ" เสียงนายโนรบกวนสมาธิพี่ซีแนนเข้า พี่เขาถึงได้หันไปโวยวาย
"ไม่เป็นแต่จะเรียกแบบนี้ถ้าเจ๊ยังไม่หยุดว่าร้ายเพื่อนผม"
"ผมขอทราบเหตุผลที่เธอทำอย่างนี้ด้วยครับ ถ้าไม่พูดผมคงต้องใช้หมายศาลคุยกัน"
"ภาคินจะฟ้องเราเหรอ ทำเกินไปไหม เราเพื่อนกันนะ" ผมปล่อยให้พี่เบียร์ได้เคลียร์กับพี่ซีแนนไปก่อน
"เพื่อนเขาไม่ทำร้ายคนรักของเพื่อนหรอกว่าไหม" คำพูดของพี่เบียร์เล่นเอาผมรู้สึกดีและอมยิ้มบาง ๆ ลูกแพร์มองผมตลอด คงอยากจะดุผมที่มัวแต่เขินไม่ดูเวล่ำเวลา
"นี่ภาคินตกลงคบหากับเด็กคนนี้แล้วงั้นเหรอ"
"ใช่" แววตาดุดันกดดันพี่ซีแนนทำเอาเธอไหวหวั่น พี่เบียร์ช่างดูน่ากลัว ผมไม่เคยเห็นพี่เบียร์โกรธใครขนาดนี้มาก่อน
"ยัยเบลล์จ้างเรามาน่ะ จ้างให้เราเขียนว่าน้องเขาทุกวันแต่เราไม่ได้อยากทำนะ เราจำเป็นต้องใช้เงินจ่ายค่าเที่ยวเรือสำราญน่ะเราเลยต้องทำ" คำสารภาพของเธอถูกบันทึกไว้ในมือถือของผมเรียบร้อย ลูกแพร์เสนอให้ผมบันทึกทุกคำพูดและการกระทำของพี่ซีแนน เพื่อนผมแต่ละคนดูร้ายกาจไม่ต่างจากพี่เบียร์
"เห็นแก่ตัวไปไหมเจ๊ จะเที่ยวเองก็หาเงินเองสิครับยอมใส่ร้ายว่าเพื่อนผมเพื่อแลกค่าเที่ยวเนี่ยนะ"
"เด็กบ้า อย่ามาด่าฉันนะ ก็ฉันจำเป็นต้องไป" เธอบอกอย่างนั้น ผมก็อยากจะเห็นใจแต่พี่ซีแนนเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่ฟ้องพี่เธอแล้วละ
"งั้นผมก็จำเป็นต้องฟ้องเธอเหมือนกัน บอกเบลล์ให้ไปเจอกันที่ศาลได้เลย" พี่เบียร์ดูหนักแน่นจนผมแอบกลัว พี่ซีแนนจับมือขอร้องพี่เบียร์ด้วยความกลัว
"ภาคินใจเย็น ๆ ก่อนนะ ก็ได้ ๆ ต่อไปนี้เราจะไม่เขียนถึงน้องเขาแล้ว แต่ภาคินอย่าฟ้องเลยนะ"
"ทำอะไรไว้ก็น่าจะรับผลที่ตามมาด้วยสิครับ ผมว่าเรื่องนี้พี่กับพี่เบลล์ก็น่าจะคิดกันเอาไว้แล้ว ทนายที่บ้านผมจะดำเนินเรื่องฟ้องคาดว่าคงจะได้รับหมายศาลภายในสองสามวันนี้ครับ" คนจริงจังอย่างลูกแพร์พูดขึ้นเมื่อเริ่มทนไม่ไหว
"เดี๋ยว ๆ น้องเจ้ารัก คือพี่ขอโทษนะคะน้องอย่าฟ้องพี่เลยนะ" เมื่ออ้อนวอนพี่เบียร์ไม่สำเร็จ มือของพี่ซีแนก็มาอ้อนวอนผมต่อ
"รักว่าพี่คุยกับทนายของรักดีกว่านะครับ รักไม่อยากคุยกับคนที่ไม่รู้จักรักแต่กลับมาทำร้ายกัน" ผมยืนยันหนักแน่น พี่ซีแนนหน้าซีดลงแล้วขอตัวไปหาทนายเพื่อเจราจาในทันที พี่เบียร์คงรู้ว่าผมกังวลจึงได้จับมือผมแน่น
"ทำดีแล้วครับน้องหนู" ผมเพียงยิ้มบาง นึกขอบคุณที่พี่เบียร์อยู่เคียงข้างผมตลอดมา
"พวกมึงเห็นเพจนี้หรือยัง" ช่วงสองสามวันมานี้ผมรู้สึกว่าถูกมองจากเพื่อนในมหาลัยด้วยสายตาแปลก บ่อยครั้งที่สงสัยแต่ก็ไม่รู้จนเมื่อนายโนวิ่งมาบอกให้ผมรู้ เพ้นส์กับลูกแพร์ก็มองผมเลื่อนอ่านข้อความในเพจพลางบ่น
"ทำไมเพจนี้ถึงได้มีเรื่องรักเขียนทุกวันล่ะ รักไม่ใช่คนดังสักหน่อยผมไม่เข้าใจ" พอได้อ่านข้อความหมิ่นประมาทแต่ละข้อความก็เล่นเอาใจหาย ผมไม่เคยว่าใส่ร้ายคนอื่นมาก่อน
"กูเห็นมานานละ รำคาญมากเพจนี้แม่งแอนตี้มึงชัด ๆ" นายโนพูดด้วยอารมณ์ฉุน ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเพจนี้ทำไมถึงได้มาแอนตี้ผมขนาดนี้
"แต่รักไม่ได้เป็นศัตรูกับใครเลยนะ ทำไมเขาต้องมาเกลียดรักด้วย"
"แค่รักสนิทสนมกับพี่เบียร์มันก็พอเป็นเหตุผลได้นะ" เพ้นส์พูดขึ้น เนื้อหาแอนตี้ส่วนใหญ่ก็มีแต่เรื่องแซะผมเวลาที่อยู่ใกล้พี่เบียร์
"แอนตี้รักเพราะชอบพี่เบียร์เหมือนกันนะเหรอ"
"เออ" แต่ผมไม่เข้าใจ ความรักของผมมันไม่มีค่าพอที่คนอื่นจะเห็นค่าเลยเหรอ ผมก็รักพี่เบียร์อยู่ในส่วนของตัวเอง ไม่เคยก่าวกายชีวิตของใคร ขนาดตอนนั้นพี่เบลล์ใกล้ชิดกับพี่เบียร์ผมก็ไม่เคยว่าร้ายอะไรเธอเลย
"โน อย่าด่วนสรุปสิ บางทีคนพวกนี้อาจจะไม่ชอบแค่รักอย่างเดียวก็ได้เลยทำแบบนั้นลงไป" ลูกแพร์พูดขึ้นบ้างหลังเงียบอยู่นาน นายโนถอนหายใจดังเพราะแอบไม่พอใจที่ถูกเพื่อนขัดใจ
"ไม่ชอบรักก็ไม่เป็นไรแต่ไม่เห็นต้องเขียนแอนตี้กันเลย" ผมว่า
"อย่าคิดมากสิรัก ใครไม่ชอบรักก็ช่างเขา เขาเขียนสนุกปากไปอย่างนั้นแหละพอเหนื่อยเดี๋ยวเงียบเอง"
"แต่รักไม่อยากถูกคนเกลียดเยอะ มันรู้สึกไม่ดี" ผมมองลูกแพร์ เพื่อนก็โอบไหล่ผมเพื่อปลอบโยน ไม่มีใครอยากถูกเกลียดหรอก ยิ่งผมไม่ได้ทำอะไรใครมาก่อนผมยิ่งเครียดหนัก หรือผมไม่เหมาะสมกับพี่เบียร์เหมือนอย่างที่แอดมินเขาโพสต์
"กูรู้จักรุ่นพี่คนนึง เรียนไอที เป็นแฮกเกอร์คนเก่ง พี่มันเก่งเรื่องการตามหาคนมาก อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าคนโพสต์นี้เป็นใคร กูนัดพี่มันไว้แล้วเดี๋ยวก็มาน่ะ" คนเรียกรวมกลุ่มบอกอย่างภูมิใจ ผมใจชื้นขึ้นมาเมื่อเพื่อนก็ใจดีช่วยเหลือผม
"ทำงานเร็วไปนะ" ลูกแพร์เอ่ยชม
"กูไม่ชอบให้ใครว่าเพื่อนรักของกูนี่หว๋า" ผมขยับตัวเลื่อนไปโอบกอดเพื่อนรัก
"ขอบคุณนะโน" ผมไม่อายสายตาเพื่อนของเพื่อนที่มากับลูกแพร์ด้วย
"เออ ว่าแต่พวกมึงไม่มีเรียนกันเหรอถึงได้มาด้วย" เห็นมะนาวกับว่านน้ำนั่งบ่นเมื่อเลื่อนดูเพจนั่นเขียนถึงผม นายโนก็หันไปชวนคุยต่อ เพื่อนผมก็คุยเก่ง สนิทกับทุกคนไปทั่ว
"ก็ลงคาบเรียนพร้อมกับลินหมดทุกตัว จะให้มีเหรอครับในเมื่อลินก็อยู่ตรงนี้"
"กวนตีนเหรอ กูถามดี ๆ" ผมรีบห้ามเพื่อนไม่ให้ทะเลาะกับมะนาว คู่นี้ก็ชอบคุยกันด้วยหมัดด้วยลูกแตะตัดสินกันเสมอ ลูกแพร์ปล่อยให้เพื่อนได้ทะเลาะกันโดยไม่คิดจะห้ามศึกอีกแล้ว
"เออ ก็พอรู้ว่ามึงเรียกประชุมด่วนพวกกูว่างอยู่เลยขอตามมาด้วย เพราะอยากเผือก" ว่านน้ำแทรกขึ้น และก็ได้รับความพอใจจากนายโน เพ้นส์ขำเมื่อได้ยินอย่างนั้น
"อันนี้ฟังเข้าหูสุดละ เหมาะกับพวกมึงดี" ลูกแพร์เหนื่อยจะฟังพวกนี้คุยจึงได้แทรกขึ้นมา
"เพจนี้เปิดมาหลายปีแล้วนะ ที่ผ่านมาก็โพสต์เรื่องคู่จิ้นในมหาลัยแต่ไม่ดังเท่าเพจเอเวอร์รี่วายเดย์ แต่ทำไมช่วงนี้ถึงได้มาโพสต์แอนตี้รักด้วยล่ะ ไม่เห็นจะดีตรงไหน คนเข้าไปเม้นด่าให้ลบก็เยอะก็ยังดื้อด้านไม่ยอมลบอีก"
"ดูเหมือนช่วงนี้เพจจะกลายเป็นแอนตี้แฟนทุกคู่จิ้นที่เพจเวอร์รี่วายด้วยนะ ดูสิ งานนี้โดนทุกคู่เลยแต่รักถูกพูดถึงทุกวัน" เพ้นส์ที่เลื่อนดูก็วิเคราะห์ตาม ผมไม่อยากดูเท่าไหร่เพราะใจยังไม่หายกังวล โกรธเกลียดผมมากถึงขั้นต้องโพสต์กันเลยหรือไง ลูกแพร์ยื่นมือถือให้ผมได้ดูรูปบางอย่าง ผมเบิกตากว้าง นี่มันรูปตอนที่ผมไปเที่ยวกับพี่หมอเมื่ออาทิตย์ก่อน
"นี่มันรูปตอนรักอยู่กับพี่หมอด้วยนะ เขาดูพยายามจังเลย" ผมชักหงุดหงิด แบบนี้มันคุกคามชีวิตของผมแล้ว เราต่างหันไปมองตามเมื่อนายโนโบกมือเรียกใครสักคน
"พี่มึงทางนี้เว้ย ทางนี้" ร่างสูงของรุ่นพี่ตัวสูงเดินมาหาพวกเรา นายโนก็ช่างเอาใจรีบเคลียร์ที่นั่งให้รุ่นพี่ได้นั่ง เพ้นส์กับมาะนาวต้องเสียสละที่นั่งเพื่อให้พี่เขาได้นั่งแทรกกลาง
"เรียกกูได้เพราะมากเลยนะไอ้โน" เราต่างก็ไหว้ทักทายรุ่นพี่ ผมไม่เคยเจอหน้ารุ่นพี่คนนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเพื่อนไปรู้จักมักดีกับรุ่นพี่ได้ยังไง
"ก็สนิทกันแล้วเรียกแบบคนที่สบายใจกันไงพี่" นายโนพูดอย่างอวดดี ตีสนิทกับเขาไปทั่วอย่างนี้ผมทำไม่เป็นหรอก อย่างมากก็แค่ทำความรู้จักชื่อก็จบ แต่นายโนเก่งเรื่องการรักษาความสัมพันธ์กับคนอื่น
"เออว่าแต่เรียกมามีเรื่องอะไรให้ช่วย" รุ่นพี่วางโน๊ตบุ๊กที่พกมาแล้วถาม เชื่อแล้วว่ารุ่นพี่เก่งไอทีขนาดอุปกรณ์คู่ใจที่มานั้นยังดูมีออร่าไม่เหมือนโน๊ตบุ๊คธรรมดาของผม ที่วัน ๆ ก็เปิดแค่ดูหนังไม่ก็ทำรายงานแค่นั้น
"หาเจ้าของเพจนี้ให้หน่อยสิ มันด่าเพื่อนผมทุกวันจนผมทนไม่ไหวละ" นายโนบอกแล้วให้ชื่อเพจให้พี่เขาได้ตามหา รุ่นพี่ดูแล้วยิ้มกว้างเหมือนเป็นเรื่องง่าย
"หาได้สบายมาก แต่มีอะไรเป็นค่าขนมให้กูล่ะ กูมีฝีมือแต่กูไม่ทำให้ฟรีนะเว้ย" ผมเข้าใจดี ไม่มีใครมาเสียเวลาช่วยเหลือคนฟรีหรอก
"รักจ่ายค่าเสียเวลากับค่างานได้ครับ"
"แบบนี้ค่อยน่าคุยหน่อยครับ หือ เด็กไอ้ภาคินหรือเปล่านะเรา" รุ่นพี่สบตากับผมแล้วถามเหมือนจะเพิ่งได้สบตากันละมั้งพี่เขาเลยถามอย่างนั้น พวกเพื่อนผมต่างก็ยิ้มแซวกันใหญ่
"เอ่อ..." ผมเกาหลังคอเพราะไม่รู้จะตอบยังไง
"ใช่พี่คนนี้แหละเด็กพี่เบียร์มัน" เพื่อนตัวดีของผมบอกแทน นายโนก็เหมือนเพ้นส์ชอบป่าวประกาศว่าผมเป็นแฟนกับพี่เบียร์ทั้งที่เรายังไม่ได้คบกันเป็นจริงเป็นจังสักหน่อย
"ได้ยินมันบ่นว่าน่ารัก เออน่ารักจริงด้วย สเปกมันยิ่งชอบคนมีแก้มนุ่ม ๆ ด้วย สมัยมอปลายพี่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับไอ้ภาคินมันน่ะ"
"อ้อครับ" ผมก็เพิ่งจะรู้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่เบียร์
"คนกันเองเดี๋ยวพี่ลดราคาครึ่งหนึ่งให้ละกัน" พี่เขาใจดีลดราคาให้ด้วย ผมยังไงก็ได้เพราะต่อให้จ่ายแพงแค่ไหนแค่ได้รู้ตัวของเจ้าของเพจนั้นผมก็จ่ายไหว
"โอ้ยพี่มึงรีบ ๆ เถอะ เรื่องเงินพวกผมไม่มีปัญหาค้าบ"
"เออ ๆ พูดมากนะมึงไอ้โน" หลังถูกนายโนรบเร้า รุ่นพี่ก็เปิดโน๊ตบุ๊กแล้วง่วนอยู่กับการทำงานโดยมีเพื่อนผมหลายคนมุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมก็อยากดูแต่ไม่อยากชะโงกดูเพราะรู้สึกเกรงใจรุ่นพี่เขา
"อะได้แล้ว ของจิ๊บจ๊อยมาก" รอเพียงไม่นาน พวกเราก็ได้รู้ว่าเจ้าของเพจนั้นเป็นใคร นายโนเอ่ยขอบคุณก่อนใคร
"ขอบคุณครับพี่" ผมเองก็เอ่ยขอบคุณรุ่นพี่และเห็นร่างสูงของพี่เบียร์เดินมาหาพร้อมรอยยิ้ม ผมไม่ได้นัดพี่เบียร์เลยแต่ไม่คิดว่าเราจะบังเอิญเจอกันที่ลานอาหาร
"มีเรื่องอะไรกันครับ" พี่เบียร์ถามพวกเราจนเหลือบไปเห็นเพื่อนของตัวเอง "ไอ้เคโอ"
"ไงครับไอ้ภาคิน" รู้จักกันจริงด้วย
"เรากำลังให้พี่มึงหาเจ้าของเพจแอนตี้นี่นะพี่ ก็ช่วงนี้เพจนี้มันชอบด่าไอ้รักทุกวัน" ผมไม่ทันจะได้บอกอะไรนายโนก็ชิงบอกก่อน พี่เบียร์มุ่นคิ้วไม่เข้าใจแล้วขยับมานั่งใกล้ผมเมื่อที่ว่างข้างผมนั้นนายโนไม่ยอมมานั่งอย่างเดิม
"เพจอะไรครับ"
"เพจนี้ครับพี่เบียร์ แต่พี่เขาหาเจ้าของเพจได้แล้วครับ" ผมยื่นมือถือให้พี่เบียร์ได้รู้ มีพี่เบียร์อยู่ด้วยมันก็รู้สึกแปลกแต่ผมกลับยิ้มชอบใจ
"ไหนดูซิครับ" พี่เบียร์เลื่อนดูพร้อมทำหน้าจริงจัง พี่เคโอพูดสวนขึ้นนั่นแหละที่ทำให้ผมตั้งใจฟัง
"เป็นเด็กบัญชีปีสามคิดว่ามึงก็น่าจะรู้จักด้วย"
"ซีแนนเหรอวะ ทำไมต้องมาเขียนแอนตี้ด้วย"
"กูไม่รู้ คงต้องไปถามเจ้าตัวเองมึงเองก็เป็นเพื่อนกับมันหนิ"
"เออ ขอบคุณ" ผมและเพื่อนต่างเงียบ ไม่คิดว่างานนี้คนที่พี่เบียร์รู้จักจะเป็นเจ้าของเพจแอนตี้ ผมมองพี่เบียร์ก็เห็นว่าพี่เบียร์หันมามองผมด้วย
"กูทำงานเสร็จแล้ว ไอ้โนอย่าลืมโอนมานะเว้ยกูต้องไปเรียนละ"
"เออพี่ ขอบคุณค้าบ" นายโนไหว้อย่างมีมารยาท พี่เคโอเตรียมตัวเก็บสัมภาระของตัวเองเมื่อมีเรียนต่อ ผมขอจ่ายค่าทำงานเองเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของผม จนพี่เคโอเดินออกไปเราถึงได้นั่งหารือกันต่อ
"พี่รู้จักซีแนนเขาครับ ถ้าจะไปหาเดี๋ยวพี่นัดให้เอง"
"ดีเลยพี่ นัดมาเลยจะได้ไปถามให้รู้เรื่อง" ผมก็แล้วแต่พี่เบียร์จะจัดการ พี่เบียร์พิมพ์ข้อความส่งไปหาพี่ซีแนน งานนี้โชคดีมากที่เจ้าของเพจนั้นเป็นคนในมหาลัยและยังเป็นคนที่พี่เบียร์รู้จักเราจงไม่ต้องเสียเวลาหากันนาน
"จริง ๆ เราสนับสนุนให้รักฟ้องนะ โดนด่าขนาดนั้น" เพื่อนผมต่างเห็นด้วยกับลูกแพร์ ผมยังไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลยอย่างน้อยก็อยากจะฟังเหตุผลที่เขาโพสต์แอนตี้ผมก่อน
"ฟ้องก็ดีครับ พี่ก็ไม่ชอบให้ใครว่าน้องหนูเหมือนกัน" พี่เบียร์เสนอความคิดเห็นด้วยท่าทีจริงจัง
"เออครับ" ถ้าพี่เบียร์บอกว่าฟ้องผมฟ้องด้วยก็ได้ครับ พี่เบียร์นั่งรอจนคุยกับฝ่ายนั้นแล้วนัดเจอกันที่คณะของพี่ซีแนน ผม พี่เบียร์และเพื่อนรักสองคนจึงได้ขับรถมาหา เรามองหาพี่คนนั้นจนพี่เบียร์บังเอิญไปเจอแล้วสกัดทางเดินของเธอ คงเพราะเห็นผมมาด้วยหรือเปล่าเธอถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนทำท่าจะหนีพี่เบียร์ทั้งที่นัดกันไว้แล้ว
"มีอะไรเหรอภาคิน"
"คิดว่าเธอน่าจะพอรู้เรื่องของน้องเจ้ารักมากบ้างใช่ไหม" พี่เบียร์จับแขนเธอไว้เพราะกลัวพี่ซีแนนจะวิ่งหนี นายโนกับลูกแพร์เดินไปสกัดทางข้างหลังเพื่อไม่ให้พี่เขาคิดหนีไปไหน
"อ้อน้องคนนี้ก็เห็นผ่านเฟสบุ๊คภาคินบ่อย ๆ นี่น่า คบกันแล้วเหรอ" ผมมองเธอ ถือเป็นรุ่นพี่ที่สวยคนนึงและผมไม่รู้จักหน้าตามาก่อน ทำไมถึงได้เขียนแอนตี้ผมขนาดนั้น
"ผมไม่ได้ถามในฐานะนั้นครับ แต่ถามในฐานะเจ้าของเพจเพอเพิลวาย" พี่เบียร์จี้ถามอีก พี่ซีแนนตกใจแสดงอาการออกมาชัดเจน "ทำไมต้องเขียนแอนตี้น้องหนูด้วย"
"ภาคินพูดอะไรอย่างนั้น เราจะไปรู้ได้ยังไงเราไม่ใช่เจ้าของเพจสักหน่อย" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง
"เหรอครับ พิสูจน์ได้ไหมครับว่าไม่ใช่เธอ เอามือถือมาพิสูจน์ตอนนี้สิครับ" ผมไม่คิดว่าพี่เบียร์จะจริงจังขนาดนี้ แค่เรื่องเล็กน้อยของผมพี่เบียร์ดูใส่ใจจนผมแอบปลื้มพี่เบียร์เพิ่ม
"ถ้าแน่ใจพิสูจน์สิครับเจ๊"
"นี่ใครเป็นเจ๊แกห๊ะ" เสียงนายโนรบกวนสมาธิพี่ซีแนนเข้า พี่เขาถึงได้หันไปโวยวาย
"ไม่เป็นแต่จะเรียกแบบนี้ถ้าเจ๊ยังไม่หยุดว่าร้ายเพื่อนผม"
"ผมขอทราบเหตุผลที่เธอทำอย่างนี้ด้วยครับ ถ้าไม่พูดผมคงต้องใช้หมายศาลคุยกัน"
"ภาคินจะฟ้องเราเหรอ ทำเกินไปไหม เราเพื่อนกันนะ" ผมปล่อยให้พี่เบียร์ได้เคลียร์กับพี่ซีแนนไปก่อน
"เพื่อนเขาไม่ทำร้ายคนรักของเพื่อนหรอกว่าไหม" คำพูดของพี่เบียร์เล่นเอาผมรู้สึกดีและอมยิ้มบาง ๆ ลูกแพร์มองผมตลอด คงอยากจะดุผมที่มัวแต่เขินไม่ดูเวล่ำเวลา
"นี่ภาคินตกลงคบหากับเด็กคนนี้แล้วงั้นเหรอ"
"ใช่" แววตาดุดันกดดันพี่ซีแนนทำเอาเธอไหวหวั่น พี่เบียร์ช่างดูน่ากลัว ผมไม่เคยเห็นพี่เบียร์โกรธใครขนาดนี้มาก่อน
"ยัยเบลล์จ้างเรามาน่ะ จ้างให้เราเขียนว่าน้องเขาทุกวันแต่เราไม่ได้อยากทำนะ เราจำเป็นต้องใช้เงินจ่ายค่าเที่ยวเรือสำราญน่ะเราเลยต้องทำ" คำสารภาพของเธอถูกบันทึกไว้ในมือถือของผมเรียบร้อย ลูกแพร์เสนอให้ผมบันทึกทุกคำพูดและการกระทำของพี่ซีแนน เพื่อนผมแต่ละคนดูร้ายกาจไม่ต่างจากพี่เบียร์
"เห็นแก่ตัวไปไหมเจ๊ จะเที่ยวเองก็หาเงินเองสิครับยอมใส่ร้ายว่าเพื่อนผมเพื่อแลกค่าเที่ยวเนี่ยนะ"
"เด็กบ้า อย่ามาด่าฉันนะ ก็ฉันจำเป็นต้องไป" เธอบอกอย่างนั้น ผมก็อยากจะเห็นใจแต่พี่ซีแนนเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่ฟ้องพี่เธอแล้วละ
"งั้นผมก็จำเป็นต้องฟ้องเธอเหมือนกัน บอกเบลล์ให้ไปเจอกันที่ศาลได้เลย" พี่เบียร์ดูหนักแน่นจนผมแอบกลัว พี่ซีแนนจับมือขอร้องพี่เบียร์ด้วยความกลัว
"ภาคินใจเย็น ๆ ก่อนนะ ก็ได้ ๆ ต่อไปนี้เราจะไม่เขียนถึงน้องเขาแล้ว แต่ภาคินอย่าฟ้องเลยนะ"
"ทำอะไรไว้ก็น่าจะรับผลที่ตามมาด้วยสิครับ ผมว่าเรื่องนี้พี่กับพี่เบลล์ก็น่าจะคิดกันเอาไว้แล้ว ทนายที่บ้านผมจะดำเนินเรื่องฟ้องคาดว่าคงจะได้รับหมายศาลภายในสองสามวันนี้ครับ" คนจริงจังอย่างลูกแพร์พูดขึ้นเมื่อเริ่มทนไม่ไหว
"เดี๋ยว ๆ น้องเจ้ารัก คือพี่ขอโทษนะคะน้องอย่าฟ้องพี่เลยนะ" เมื่ออ้อนวอนพี่เบียร์ไม่สำเร็จ มือของพี่ซีแนก็มาอ้อนวอนผมต่อ
"รักว่าพี่คุยกับทนายของรักดีกว่านะครับ รักไม่อยากคุยกับคนที่ไม่รู้จักรักแต่กลับมาทำร้ายกัน" ผมยืนยันหนักแน่น พี่ซีแนนหน้าซีดลงแล้วขอตัวไปหาทนายเพื่อเจราจาในทันที พี่เบียร์คงรู้ว่าผมกังวลจึงได้จับมือผมแน่น
"ทำดีแล้วครับน้องหนู" ผมเพียงยิ้มบาง นึกขอบคุณที่พี่เบียร์อยู่เคียงข้างผมตลอดมา
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ธ.ค. 2564, 20:15:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ธ.ค. 2564, 20:15:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 307
| << นายจีบได้ป่าว | พี่เบียร์คนโกหก >> |