แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69
ตอน: เจ้ารักไม่พร้อมจะคุย
EPISODE : 36 เจ้ารักไม่พร้อมจะคุย
เช้าวันต่อมาผมนั่งซึม ไม่มีรอยยิ้มและไม่ได้พูดถึงพี่เบียร์ให้เพื่อนได้ฟัง
"ไม่สบายหรือเปล่ารัก" ลูกแพร์ที่มาถึงเห็นว่าผมเศร้าซึมอย่างที่เพ้นส์บอกแล้วก็อังหน้าผากเพื่อตรวจสอบ เพราะมีงานกลุ่มเข้ามาช่วงนี้เราจึงไม่ได้เจอกันบ่อย นายโนเดินมาพร้อมกับจิน เพื่อนในเอกเศรษศาสตร์ที่สนิทด้วยคนนึง
"สวัสดีรัก" ผมมองหน้าเพื่อนของเพื่อนพลางทักทายกลับอย่างไร้วิญญาณ
"สวัสดีจิน"
"โอ้โห น่าเป็นห่วงแหะ" จินกล่าว เมื่อวางกระเป๋าสะพายเรียบร้อยก็นั่งลงใกล้นายโน เพื่อนในเอกมนุษย์อิ้งอีกสองคนของลูกแพร์เดินเข้ามาตามหลัง คือมะนาวและว่านน้ำ ไม่คิดว่าจะได้เจอเพื่อนของเพื่อนครบกันทุกคนขนาดนี้แต่ว่ามากันครบในวันที่ใจผมห่อเหี่ยว ถึงต่อให้มีเพื่อนเยอะผมก็ยังรู้สึกไม่สนุกเต็มร้อยอยู่ดี
"เพื่อนอกหักเหรอ หน้าหงึเชียว" ผมหน้ามุ่ยมองหน้าเพื่อนจอมมั่นใจของลูกแพร์ มะนาวยิ้มเมื่อได้แหย่ผมก่อนจะหันไปทักทายจิน ว่านน้ำเองก็ให้กำลังใจผม
อาหารมื้อใหญ่กับปีหนึ่งหกคนสร้างเสียงเฮฮาในลานอาหารและเรียกสายตาจากคนรอบข้าง
"สวัสดีครับพี่ ๆ" ดูเหมือนเพื่อนต่างคณะทุกคนก็รู้จักกลุ่มเพื่อนพี่เบียร์ ผมยังคงก้มหน้าเขี่ยข้าว รู้สึกดีที่เพื่อนพี่เบียร์เข้าถึงได้ง่ายและสนิทด้วยดีแต่เวลานี้ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับใคร
"ทำไมน้องเจ้ารักซึมอย่างนั้นล่ะครับ" พี่ริทดูเป็นห่วง ผมแค่ยิ้มเยาะตัวเอง วันนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะทักทายใคร
"มันไม่ค่อยสบายนะครับพี่" นายโนสรุปอาการให้แทน ผมป่วยใจมากกว่า
"ปกติจะเห็นพวกพี่มากันเป็นกลุ่ม" มะนาวถามขึ้นราวกับสนิทกันมาก่อน ผมเผลอกวาดตามองหาพี่เบียร์อย่างลืมตัว
"อ้อ พี่เบียร์กับพี่วอร์มไปส่งงานกลุ่มครับ เดี๋ยวก็มา" พี่ธีร์รีบบอกอย่างใจดี
"ก็ว่าละ" ผมเองก็ตั้งใจฟังพอรู้ว่าพี่เบียร์อาจจะมา ใจก็อยากจะลุกหนี แต่อีกใจก็อยากเจอหน้าพี่เบียร์
ทำไมหัวใจไม่รักดี
เพื่อนในกลุ่มของพี่เบียร์กำลังสั่งอาหารกันใหญ่พี่เพื่อนนั่งหน้าเข้มก็ทักถามขึ้นกลางโต๊ะอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"เรื่องไอ้เด็มเป็นไงบ้าง มันไม่ได้มายุ่งอีกใช่ไหม" ผมเงยหน้ามองพี่เพื่อน ทุกคนก็ดูเหมือนจะหยุดทุกอย่างที่ทำแล้วหันมาสนใจบทสนทนาของเราสองคน
"ครับ"
"เรื่องอะไรวะ ไอ้เหี้ยพี่เด็มนะเหรอ" พี่ริทถามด้วยความสงสัย สีหน้าขมวดทันทีที่เอ่ยถึงพี่เด็ม
"เออ"
"ไอ้พี่เด็มมันมายุ่งอะไรกับมึงเหรอไอ้รัก" ผมไม่รู้จะตอบคำถามเพื่อนยังไง นายโนหน้าตึงขึ้นมา รายนี้ก็อีกคน เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่อยากจะบอกเพื่อน รู้ดีว่าเพื่อนต้องเป็นห่วง
"อือ แต่มันไม่มีอะไรแล้ว พี่เพื่อนช่วยไว้ก่อนนะ"
"มิน่าเมื่อคืนพี่เด็มทักมาขอคอนแทคของรักอะ แต่ไม่ได้ให้นะ!" เพ้นส์บอกก่อนจะรีบชิงตอบก่อนว่าไม่ได้ให้คอนแทคผมไปทั้งสิ้น
"มันมายุ่งแบบนี้ คงไม่ปล่อยง่าย ๆ แน่ น้องเจ้ารักระวังตัวด้วยนะครับ" พี่กันย์รู้สึกเป็นห่วงรุ่นน้องหน้าหวานขึ้นมา ผมเอ่ยขอบคุณ พอโดนเพื่อนซักไซ้สักพักผมก็ขอตัวเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นร่างของพี่เบียร์กำลังลงจากรถพร้อมกับพี่วอร์ม
"รักเข้าห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา" ลูกแพร์ลุกขึ้นไปห้องน้ำด้วยกัน ร่างสูงของคนที่เพิ่งมาในลานอาหารเห็นน้องเดินไปกับเพื่อนอีกทาง คิดว่าน่าจะไปห้องน้ำกัน พี่เบียร์รับไหว้รุ่นน้องที่ทักทายเขา เพื่อนที่นั่งก่อนหน้าก็บ่นใหญ่แล้วเล่าเรื่องของไอ้พี่เด็มให้ฟัง ร่างสูงดูตกใจไม่ต่างจากคนอื่น
ผมไม่ได้เข้าห้องน้ำอย่างที่บอกและเอาแต่หลบหลังห้องน้ำ ลูกแพร์ยืนเท้าสะเอวมองผมอย่างหน่ายใจ เชื่อว่าที่ซึม ๆ ไม่ร่าเริงทั้งวันก็น่าจะเป็นเพราะพี่เบียร์
"รัก เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า" ผมไม่ได้มองเพื่อน ยังคงมองพี่เบียร์ อยากอยู่ใกล้แต่ไม่มีสิทธิ์ "รัก หันมาคุยกันก่อน"
"ก็ได้" ถึงจะไม่อยากเอ่ยถึงแต่ผมก็ปิดบังเพื่อนไม่ได้ "เมื่อวานพี่เบียร์นัดกับรักหลังจากเรียนคาบอาจารย์ป่าน" ลูกแพร์ตั้งใจฟังเพื่อนอย่างใจเย็น
"แล้ว"
"แต่พี่เบียร์ไม่มาตามนัด รักไปรอที่ลานจอดรถครึ่งชั่วโมงพี่เขาก็ไม่มา" ผมอึดอัดเล็กน้อยที่จะเล่า "แต่พอรักจะไปรอหน้าตึกรักก็เห็นพี่เบียร์เดินกับผู้หญิงคนหนึ่ง" ลูกแพร์ขมวดคิ้วสงสัย
"แค่เดินเหรอ ไม่ใช่แค่เดินปกติใช่ไหม" คนฉลาดคิดจี้ถามผมพยักหน้าพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
"อือ เขาควงแขนกัน" กว่าผมจะพูดออกมา มันช่างเจ็บปวด ภาพเมื่อคืนยังคงติดตา
"แล้วรักเลยเสียใจกับเรื่องนี้นะเหรอ"
"ก็ส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนหนึ่งก็คือ ตอนนั้นพี่เพื่อนบอกว่าพี่เบียร์ไม่ว่าง รักเลยรู้สึกว่ามันคงเป็นเรื่องจริงที่พี่เบียร์เลือกจะไปกับเธอคนนั้นแต่กลับลืมนัดของรักนะ รักเลยเสียใจ"
"แล้วพี่เบียร์ได้บอกเหตุผลบ้างไหม"
"ก็มีทักไลน์มาขอโทษ บอกไม่ว่างและไม่ได้ตั้งใจลืมนัดเพราะมีเหตุสุตวิสัยเข้ามา แต่เหตุสุตวิสัยของพี่เบียร์คือเธอคนนั้นรักก็เลยเสียใจมาก ๆ รักร้องไห้ทั้งคืนเลย มันบ้าดี" เพื่อนดึงผมมาปลอบ หวังว่าเพื่อนคงไม่ได้มองว่าผมไร้สาระและงี่เง่า ผมก็แค่พยายามเข้าใจความรู้สึกตัวเองและกำลังจัดการกับเรื่องการแสดงออกของตัวเองอยู่
"รักได้ถามไหมว่าเธอคนนั้นเป็นใคร บางทีคงไม่ใช่แฟนพี่เบียร์อย่างที่รักกำลังคิดอยู่ก็ได้" ลูกแพร์ลองพยายามประติประต่อเรื่องราว ผมส่ายหน้า น้ำตาใสที่คลอเบ้าตาพลันไหลออกมาด้วยความน้อยใจ
"ไม่ได้ถาม รักไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น รักรู้ตัวดี"
บรรยากาศในตอนนั้นดูผิดปกติไม่เหมือนเดิม นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึก ระหว่างกำลังนั่งกินข้าวผมก็พยายามมองหน้าน้องแต่น้องก็ตั้งใจหลบหน้าและแทบจะไม่หันมาคุย อยากถามเรื่องไอ้เด็มที่เพื่อนเล่าก็แทบไม่มีโอกาส ไอ้ธีร์สะกิดขาผมให้ชวนน้องคุย ผมส่ายหน้าไม่กล้า
ทำไมรู้สึกว่าโดนน้องงอนเข้าอย่างนั้น
"อะอ้าวน้องหน้าหวานของพี่เด็ม" เสียงน่ารำคาญของไอ้พี่เด็มดังมาแต่ไกล ทั้งที่ทั้งโต๊ะไม่มีใครเชิญมาก็ยังอุตส่าห์พาร่างกายมายืนอยู่ต่อหน้าเขา น้องเกาะแขนน้องโนไว้ราวกับเป็นเกราะกำบัง
พี่มันจะไม่เลิกยุ่งกับน้องใช่ไหม
"เหี้ยอะไรของพี่อีก น้องรักไม่ใช่ของพี่สักหน่อย" ไอ้วอร์มฉอดใส่ เราทุกคนต่างไม่ชอบหน้าไอ้พี่เด็ม
"น้องวอร์มยังดุไม่เปลี่ยนนะครับ" เพื่อนทั้งกลุ่มแทบจะลุกหาเรื่องพี่มันแล้ว
"พี่มึงก็นิสัยเหี้ยไม่เปลี่ยนหนิ" ไอ้ธีร์ไม่วายเสริม น้องลูกแพร์หักมือพี่มันที่กำลังตั้งใจจะลูบผม ไม่คิดว่าน้องลูกแพร์จะเก่งการป้องกันตัว ผมแอบสะใจ
"ไม่ยุ่งกับผมจะดีกว่านะครับ บังเอิญคนอย่างพี่ไม่ใช่สเปกผม" นายโนออกโรงปกป้องเพื่อนด้วย ผมเดินมาใกล้น้องลูกแพร์แล้วผลักไอ้พี่เด็มออกห่าง ไอ้เพื่อนก็เข้ามาพร้อมช่วยเหลือ เมื่อสุดท้ายโดนไล่ไปพี่เด็มตั้งใจแวะจะมาทักทายก็ต้องจำยอมเดินจากไปกับเพื่อนที่มากินข้าวเที่ยงด้วยกัน
"..."
"เหี้ยอะไรเนี่ย มาทีไรก็ทำเสียบรรยากาศหมด" ผมยังคงได้ยินพวกไอ้ธีร์บ่นเพราะหงุดหงิด ผมเองก็หงุดหงิดไม่ต่างกัน แต่เรื่องน้องนี่สิ ผมยังไม่รู้เลยว่าน้องเป็นอะไร ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย
"น้องหนูครับ พี่ขอคุยด้วยหน่อยครับ" หลังทนกับความอึดอัดอยู่นาน เมื่อน้องและเพื่อนลุกขึ้นจะกลับผมจึงลุกเดินตามเพื่อนขอเคลียร์ให้เข้าใจ มันต้องมีเรื่องที่ทำให้น้องเข้าใจผิดแน่แถมเรื่องไอ้เด็มนั่นอีก ผมอยากรู้ว่าน้องเป็นยังไง อยากถามว่ามันทำอะไรน้องไหมแต่น้องไม่ยอมสบตาผมสักนิด มันทำให้ผมกระวนกระวาย
"รักไม่มีอะไรจะคุยครับ" ผมแทบจะอ้อนวอนแล้ว ทำหน้างอนอย่างนั้นคงมีเรื่องอะไรแน่ปกติน้องไม่แสดงสีหน้าอย่างนั้นยกเว้นตอนที่เข้าใจผิดเรื่องน้องเจ้าขา น้องโนจิ๊ปากเหมือนจะรำคาญ
"หน้ามึงฟ้องขนาดนั้นอยู่เคลียร์ไปเลย หรือจะให้พวกกูสองคนช่วยเคลียร์ด้วย" คนเพิ่งจะรู้เรื่องราวจากเพื่อนแอบหงุดหงิด นี่ถ้าลูกแพร์ไม่เล่าให้ฟัง เขาก็ไม่มีทางได้รู้เพื่อนคนนี้ก็อีกคน จะปกปิดกันทำไม
"ไม่-" ผมเห็นน้องจะห้ามเพื่อนแต่น้องโนชิงพูดออกมาก่อน
"ตกลงพี่มีแฟนหรือไม่มีกันแน่แล้วพี่คิดจริงจังกับเพื่อนผมหรือคิดแค่เล่น ๆ วะ พี่ก็รู้ไอ้รักมันชอบพี่มากนะเว้ย" ผมขมวดคิ้วมองดูน้องห้ามเพื่อนตัวเอง
"โน"
"มึงเงียบไปเลยไอ้รัก" น้องเผลอสบตาผมแล้วหันหนีอีก
"พูดเรื่องอะไรกันครับพี่ไม่เข้าใจ" ผมค่อนข้างไม่เข้าใจ เพราะถ้าแค่เรื่องที่ผมยกเลิกนัดกับน้องเมื่อวานมันก็ไม่น่าจะถึงขั้นโดนเพื่อนน้องโกรธแทนขนาดนี้ ผมทำอะไรที่บ่งบอกว่าตัวเองไม่จริงจังกับน้องงั้นเหรอ
"ก็รักบอกว่าเมื่อคืนพี่เบี้ยวนัดแต่เห็นพี่ควงกับผู้หญิง" น้องลูกแพร์บอกให้ผมได้กระจ่าง ผมจึงได้เข้าใจเหตุการณ์
"ควงผู้หญิง อ้อ" เรื่องนี้นี่เอง เรื่องที่ผมยกเลิกนัดกับน้องเมื่อวานแล้วไปกับผู้หญิงมันคือเรื่องจริงนั่นแหละ แต่น้องกำลังเข้าใจผิด ผู้หญิงที่ผมไปด้วยนั่นคือ
"รักไม่อยากคุยตอนนี้ครับ โน แพร์ไปกันเถอะ" ผมกำลังง้างปากจะพูดแล้วแต่ก็ไม่ทันจะบอกเมื่อน้องไม่พร้อมจะรับฟัง แต่เพื่อนน้องก็นิสัยดีที่ไม่ยอมให้น้องได้หันหลังหนีปัญหา
"มึงต้องอยู่ อย่าคิดหนีเด็ดขาดไอ้รัก" ผมมองหน้าน้อง พยายามจะสบสายตาที่คอยหลบหนี ปกติน้องชอบมองผมตลอดเวลาพอน้องคอยหลบสายตาแล้วผมรู้สึกแปลก
"ผู้หญิงที่พี่ควงด้วยเมื่อคืนไม่ใช่แฟนพี่ครับ" ผมพูดออกมาอย่างมั่นใจ ก็เธอไม่ใช่แฟนผมอย่างที่น้องกำลังเข้าใจ น้องโนกับน้องลูกแพร์ปล่อยแขนน้องเพราะอยากให้น้องอยู่เคลียร์กับผมให้รู้เรื่องกันก่อน
"ครับ รักเข้าใจแล้วพี่เบียร์ก็ชอบควงคนอื่นไปทั่วนั่นแหละครับ พี่เบียร์ก็ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอยู่แล้วรวมทั้งรักด้วย"
ไปกันใหญ่แล้ว
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ" ผมกลืนคำพูดตัวเองเมื่อเห็นน้ำตาน้องคลอเบ้า ร่างกายมันขยับไปกอดอย่างอัตโนมัติ ไม่ชอบที่เห็นน้องร้องไห้เลยแล้วทำไมผมจึงทำให้น้องต้องร้องไห้ทุกที รู้แบบนี้ก็น่าจะบอกเหตุผลกับน้องไปตามตรง น้องแพร์กับน้องโนเดินถอยห่างไปคงเพราะอยากให้เราสองคนคุยกัน
"ผู้หญิงที่พี่อยู่ด้วยคือน้องพันช์ครับ น้องสาวพี่เอง"
"คนโกหก พี่เบียร์โกหก รักเกลียดพี่เบียร์แล้ว" น้องกล่าวตัดพ้อและไม่เชื่อสิ่งที่ผมได้อธิบายไป เพราะน้องดิ้นจะหนีผมเลยกอดเจ้าตัวให้แน่น บอกควาจริงแล้วก็ไม่เชื่อแล้วผมต้องทำยังไงแต่เมื่อวานผมไปกับน้องสาวจริง ๆ ผมไม่ได้โกหกอย่างที่น้องเข้าใจเลย
"จะงอน จะโกรธพี่ก็ได้แต่อย่าเกลียดพี่เลยนะครับ" เพราะผมคงทนไม่ได้ถ้าถูกน้องเกลียดขึ้นมาจริง ๆ
"เรื่องเมื่อวานพี่ขอโทษนะครับ"
เช้าวันต่อมาผมนั่งซึม ไม่มีรอยยิ้มและไม่ได้พูดถึงพี่เบียร์ให้เพื่อนได้ฟัง
"ไม่สบายหรือเปล่ารัก" ลูกแพร์ที่มาถึงเห็นว่าผมเศร้าซึมอย่างที่เพ้นส์บอกแล้วก็อังหน้าผากเพื่อตรวจสอบ เพราะมีงานกลุ่มเข้ามาช่วงนี้เราจึงไม่ได้เจอกันบ่อย นายโนเดินมาพร้อมกับจิน เพื่อนในเอกเศรษศาสตร์ที่สนิทด้วยคนนึง
"สวัสดีรัก" ผมมองหน้าเพื่อนของเพื่อนพลางทักทายกลับอย่างไร้วิญญาณ
"สวัสดีจิน"
"โอ้โห น่าเป็นห่วงแหะ" จินกล่าว เมื่อวางกระเป๋าสะพายเรียบร้อยก็นั่งลงใกล้นายโน เพื่อนในเอกมนุษย์อิ้งอีกสองคนของลูกแพร์เดินเข้ามาตามหลัง คือมะนาวและว่านน้ำ ไม่คิดว่าจะได้เจอเพื่อนของเพื่อนครบกันทุกคนขนาดนี้แต่ว่ามากันครบในวันที่ใจผมห่อเหี่ยว ถึงต่อให้มีเพื่อนเยอะผมก็ยังรู้สึกไม่สนุกเต็มร้อยอยู่ดี
"เพื่อนอกหักเหรอ หน้าหงึเชียว" ผมหน้ามุ่ยมองหน้าเพื่อนจอมมั่นใจของลูกแพร์ มะนาวยิ้มเมื่อได้แหย่ผมก่อนจะหันไปทักทายจิน ว่านน้ำเองก็ให้กำลังใจผม
อาหารมื้อใหญ่กับปีหนึ่งหกคนสร้างเสียงเฮฮาในลานอาหารและเรียกสายตาจากคนรอบข้าง
"สวัสดีครับพี่ ๆ" ดูเหมือนเพื่อนต่างคณะทุกคนก็รู้จักกลุ่มเพื่อนพี่เบียร์ ผมยังคงก้มหน้าเขี่ยข้าว รู้สึกดีที่เพื่อนพี่เบียร์เข้าถึงได้ง่ายและสนิทด้วยดีแต่เวลานี้ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับใคร
"ทำไมน้องเจ้ารักซึมอย่างนั้นล่ะครับ" พี่ริทดูเป็นห่วง ผมแค่ยิ้มเยาะตัวเอง วันนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะทักทายใคร
"มันไม่ค่อยสบายนะครับพี่" นายโนสรุปอาการให้แทน ผมป่วยใจมากกว่า
"ปกติจะเห็นพวกพี่มากันเป็นกลุ่ม" มะนาวถามขึ้นราวกับสนิทกันมาก่อน ผมเผลอกวาดตามองหาพี่เบียร์อย่างลืมตัว
"อ้อ พี่เบียร์กับพี่วอร์มไปส่งงานกลุ่มครับ เดี๋ยวก็มา" พี่ธีร์รีบบอกอย่างใจดี
"ก็ว่าละ" ผมเองก็ตั้งใจฟังพอรู้ว่าพี่เบียร์อาจจะมา ใจก็อยากจะลุกหนี แต่อีกใจก็อยากเจอหน้าพี่เบียร์
ทำไมหัวใจไม่รักดี
เพื่อนในกลุ่มของพี่เบียร์กำลังสั่งอาหารกันใหญ่พี่เพื่อนนั่งหน้าเข้มก็ทักถามขึ้นกลางโต๊ะอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"เรื่องไอ้เด็มเป็นไงบ้าง มันไม่ได้มายุ่งอีกใช่ไหม" ผมเงยหน้ามองพี่เพื่อน ทุกคนก็ดูเหมือนจะหยุดทุกอย่างที่ทำแล้วหันมาสนใจบทสนทนาของเราสองคน
"ครับ"
"เรื่องอะไรวะ ไอ้เหี้ยพี่เด็มนะเหรอ" พี่ริทถามด้วยความสงสัย สีหน้าขมวดทันทีที่เอ่ยถึงพี่เด็ม
"เออ"
"ไอ้พี่เด็มมันมายุ่งอะไรกับมึงเหรอไอ้รัก" ผมไม่รู้จะตอบคำถามเพื่อนยังไง นายโนหน้าตึงขึ้นมา รายนี้ก็อีกคน เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่อยากจะบอกเพื่อน รู้ดีว่าเพื่อนต้องเป็นห่วง
"อือ แต่มันไม่มีอะไรแล้ว พี่เพื่อนช่วยไว้ก่อนนะ"
"มิน่าเมื่อคืนพี่เด็มทักมาขอคอนแทคของรักอะ แต่ไม่ได้ให้นะ!" เพ้นส์บอกก่อนจะรีบชิงตอบก่อนว่าไม่ได้ให้คอนแทคผมไปทั้งสิ้น
"มันมายุ่งแบบนี้ คงไม่ปล่อยง่าย ๆ แน่ น้องเจ้ารักระวังตัวด้วยนะครับ" พี่กันย์รู้สึกเป็นห่วงรุ่นน้องหน้าหวานขึ้นมา ผมเอ่ยขอบคุณ พอโดนเพื่อนซักไซ้สักพักผมก็ขอตัวเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นร่างของพี่เบียร์กำลังลงจากรถพร้อมกับพี่วอร์ม
"รักเข้าห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา" ลูกแพร์ลุกขึ้นไปห้องน้ำด้วยกัน ร่างสูงของคนที่เพิ่งมาในลานอาหารเห็นน้องเดินไปกับเพื่อนอีกทาง คิดว่าน่าจะไปห้องน้ำกัน พี่เบียร์รับไหว้รุ่นน้องที่ทักทายเขา เพื่อนที่นั่งก่อนหน้าก็บ่นใหญ่แล้วเล่าเรื่องของไอ้พี่เด็มให้ฟัง ร่างสูงดูตกใจไม่ต่างจากคนอื่น
ผมไม่ได้เข้าห้องน้ำอย่างที่บอกและเอาแต่หลบหลังห้องน้ำ ลูกแพร์ยืนเท้าสะเอวมองผมอย่างหน่ายใจ เชื่อว่าที่ซึม ๆ ไม่ร่าเริงทั้งวันก็น่าจะเป็นเพราะพี่เบียร์
"รัก เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า" ผมไม่ได้มองเพื่อน ยังคงมองพี่เบียร์ อยากอยู่ใกล้แต่ไม่มีสิทธิ์ "รัก หันมาคุยกันก่อน"
"ก็ได้" ถึงจะไม่อยากเอ่ยถึงแต่ผมก็ปิดบังเพื่อนไม่ได้ "เมื่อวานพี่เบียร์นัดกับรักหลังจากเรียนคาบอาจารย์ป่าน" ลูกแพร์ตั้งใจฟังเพื่อนอย่างใจเย็น
"แล้ว"
"แต่พี่เบียร์ไม่มาตามนัด รักไปรอที่ลานจอดรถครึ่งชั่วโมงพี่เขาก็ไม่มา" ผมอึดอัดเล็กน้อยที่จะเล่า "แต่พอรักจะไปรอหน้าตึกรักก็เห็นพี่เบียร์เดินกับผู้หญิงคนหนึ่ง" ลูกแพร์ขมวดคิ้วสงสัย
"แค่เดินเหรอ ไม่ใช่แค่เดินปกติใช่ไหม" คนฉลาดคิดจี้ถามผมพยักหน้าพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
"อือ เขาควงแขนกัน" กว่าผมจะพูดออกมา มันช่างเจ็บปวด ภาพเมื่อคืนยังคงติดตา
"แล้วรักเลยเสียใจกับเรื่องนี้นะเหรอ"
"ก็ส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนหนึ่งก็คือ ตอนนั้นพี่เพื่อนบอกว่าพี่เบียร์ไม่ว่าง รักเลยรู้สึกว่ามันคงเป็นเรื่องจริงที่พี่เบียร์เลือกจะไปกับเธอคนนั้นแต่กลับลืมนัดของรักนะ รักเลยเสียใจ"
"แล้วพี่เบียร์ได้บอกเหตุผลบ้างไหม"
"ก็มีทักไลน์มาขอโทษ บอกไม่ว่างและไม่ได้ตั้งใจลืมนัดเพราะมีเหตุสุตวิสัยเข้ามา แต่เหตุสุตวิสัยของพี่เบียร์คือเธอคนนั้นรักก็เลยเสียใจมาก ๆ รักร้องไห้ทั้งคืนเลย มันบ้าดี" เพื่อนดึงผมมาปลอบ หวังว่าเพื่อนคงไม่ได้มองว่าผมไร้สาระและงี่เง่า ผมก็แค่พยายามเข้าใจความรู้สึกตัวเองและกำลังจัดการกับเรื่องการแสดงออกของตัวเองอยู่
"รักได้ถามไหมว่าเธอคนนั้นเป็นใคร บางทีคงไม่ใช่แฟนพี่เบียร์อย่างที่รักกำลังคิดอยู่ก็ได้" ลูกแพร์ลองพยายามประติประต่อเรื่องราว ผมส่ายหน้า น้ำตาใสที่คลอเบ้าตาพลันไหลออกมาด้วยความน้อยใจ
"ไม่ได้ถาม รักไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น รักรู้ตัวดี"
บรรยากาศในตอนนั้นดูผิดปกติไม่เหมือนเดิม นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึก ระหว่างกำลังนั่งกินข้าวผมก็พยายามมองหน้าน้องแต่น้องก็ตั้งใจหลบหน้าและแทบจะไม่หันมาคุย อยากถามเรื่องไอ้เด็มที่เพื่อนเล่าก็แทบไม่มีโอกาส ไอ้ธีร์สะกิดขาผมให้ชวนน้องคุย ผมส่ายหน้าไม่กล้า
ทำไมรู้สึกว่าโดนน้องงอนเข้าอย่างนั้น
"อะอ้าวน้องหน้าหวานของพี่เด็ม" เสียงน่ารำคาญของไอ้พี่เด็มดังมาแต่ไกล ทั้งที่ทั้งโต๊ะไม่มีใครเชิญมาก็ยังอุตส่าห์พาร่างกายมายืนอยู่ต่อหน้าเขา น้องเกาะแขนน้องโนไว้ราวกับเป็นเกราะกำบัง
พี่มันจะไม่เลิกยุ่งกับน้องใช่ไหม
"เหี้ยอะไรของพี่อีก น้องรักไม่ใช่ของพี่สักหน่อย" ไอ้วอร์มฉอดใส่ เราทุกคนต่างไม่ชอบหน้าไอ้พี่เด็ม
"น้องวอร์มยังดุไม่เปลี่ยนนะครับ" เพื่อนทั้งกลุ่มแทบจะลุกหาเรื่องพี่มันแล้ว
"พี่มึงก็นิสัยเหี้ยไม่เปลี่ยนหนิ" ไอ้ธีร์ไม่วายเสริม น้องลูกแพร์หักมือพี่มันที่กำลังตั้งใจจะลูบผม ไม่คิดว่าน้องลูกแพร์จะเก่งการป้องกันตัว ผมแอบสะใจ
"ไม่ยุ่งกับผมจะดีกว่านะครับ บังเอิญคนอย่างพี่ไม่ใช่สเปกผม" นายโนออกโรงปกป้องเพื่อนด้วย ผมเดินมาใกล้น้องลูกแพร์แล้วผลักไอ้พี่เด็มออกห่าง ไอ้เพื่อนก็เข้ามาพร้อมช่วยเหลือ เมื่อสุดท้ายโดนไล่ไปพี่เด็มตั้งใจแวะจะมาทักทายก็ต้องจำยอมเดินจากไปกับเพื่อนที่มากินข้าวเที่ยงด้วยกัน
"..."
"เหี้ยอะไรเนี่ย มาทีไรก็ทำเสียบรรยากาศหมด" ผมยังคงได้ยินพวกไอ้ธีร์บ่นเพราะหงุดหงิด ผมเองก็หงุดหงิดไม่ต่างกัน แต่เรื่องน้องนี่สิ ผมยังไม่รู้เลยว่าน้องเป็นอะไร ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย
"น้องหนูครับ พี่ขอคุยด้วยหน่อยครับ" หลังทนกับความอึดอัดอยู่นาน เมื่อน้องและเพื่อนลุกขึ้นจะกลับผมจึงลุกเดินตามเพื่อนขอเคลียร์ให้เข้าใจ มันต้องมีเรื่องที่ทำให้น้องเข้าใจผิดแน่แถมเรื่องไอ้เด็มนั่นอีก ผมอยากรู้ว่าน้องเป็นยังไง อยากถามว่ามันทำอะไรน้องไหมแต่น้องไม่ยอมสบตาผมสักนิด มันทำให้ผมกระวนกระวาย
"รักไม่มีอะไรจะคุยครับ" ผมแทบจะอ้อนวอนแล้ว ทำหน้างอนอย่างนั้นคงมีเรื่องอะไรแน่ปกติน้องไม่แสดงสีหน้าอย่างนั้นยกเว้นตอนที่เข้าใจผิดเรื่องน้องเจ้าขา น้องโนจิ๊ปากเหมือนจะรำคาญ
"หน้ามึงฟ้องขนาดนั้นอยู่เคลียร์ไปเลย หรือจะให้พวกกูสองคนช่วยเคลียร์ด้วย" คนเพิ่งจะรู้เรื่องราวจากเพื่อนแอบหงุดหงิด นี่ถ้าลูกแพร์ไม่เล่าให้ฟัง เขาก็ไม่มีทางได้รู้เพื่อนคนนี้ก็อีกคน จะปกปิดกันทำไม
"ไม่-" ผมเห็นน้องจะห้ามเพื่อนแต่น้องโนชิงพูดออกมาก่อน
"ตกลงพี่มีแฟนหรือไม่มีกันแน่แล้วพี่คิดจริงจังกับเพื่อนผมหรือคิดแค่เล่น ๆ วะ พี่ก็รู้ไอ้รักมันชอบพี่มากนะเว้ย" ผมขมวดคิ้วมองดูน้องห้ามเพื่อนตัวเอง
"โน"
"มึงเงียบไปเลยไอ้รัก" น้องเผลอสบตาผมแล้วหันหนีอีก
"พูดเรื่องอะไรกันครับพี่ไม่เข้าใจ" ผมค่อนข้างไม่เข้าใจ เพราะถ้าแค่เรื่องที่ผมยกเลิกนัดกับน้องเมื่อวานมันก็ไม่น่าจะถึงขั้นโดนเพื่อนน้องโกรธแทนขนาดนี้ ผมทำอะไรที่บ่งบอกว่าตัวเองไม่จริงจังกับน้องงั้นเหรอ
"ก็รักบอกว่าเมื่อคืนพี่เบี้ยวนัดแต่เห็นพี่ควงกับผู้หญิง" น้องลูกแพร์บอกให้ผมได้กระจ่าง ผมจึงได้เข้าใจเหตุการณ์
"ควงผู้หญิง อ้อ" เรื่องนี้นี่เอง เรื่องที่ผมยกเลิกนัดกับน้องเมื่อวานแล้วไปกับผู้หญิงมันคือเรื่องจริงนั่นแหละ แต่น้องกำลังเข้าใจผิด ผู้หญิงที่ผมไปด้วยนั่นคือ
"รักไม่อยากคุยตอนนี้ครับ โน แพร์ไปกันเถอะ" ผมกำลังง้างปากจะพูดแล้วแต่ก็ไม่ทันจะบอกเมื่อน้องไม่พร้อมจะรับฟัง แต่เพื่อนน้องก็นิสัยดีที่ไม่ยอมให้น้องได้หันหลังหนีปัญหา
"มึงต้องอยู่ อย่าคิดหนีเด็ดขาดไอ้รัก" ผมมองหน้าน้อง พยายามจะสบสายตาที่คอยหลบหนี ปกติน้องชอบมองผมตลอดเวลาพอน้องคอยหลบสายตาแล้วผมรู้สึกแปลก
"ผู้หญิงที่พี่ควงด้วยเมื่อคืนไม่ใช่แฟนพี่ครับ" ผมพูดออกมาอย่างมั่นใจ ก็เธอไม่ใช่แฟนผมอย่างที่น้องกำลังเข้าใจ น้องโนกับน้องลูกแพร์ปล่อยแขนน้องเพราะอยากให้น้องอยู่เคลียร์กับผมให้รู้เรื่องกันก่อน
"ครับ รักเข้าใจแล้วพี่เบียร์ก็ชอบควงคนอื่นไปทั่วนั่นแหละครับ พี่เบียร์ก็ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอยู่แล้วรวมทั้งรักด้วย"
ไปกันใหญ่แล้ว
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ" ผมกลืนคำพูดตัวเองเมื่อเห็นน้ำตาน้องคลอเบ้า ร่างกายมันขยับไปกอดอย่างอัตโนมัติ ไม่ชอบที่เห็นน้องร้องไห้เลยแล้วทำไมผมจึงทำให้น้องต้องร้องไห้ทุกที รู้แบบนี้ก็น่าจะบอกเหตุผลกับน้องไปตามตรง น้องแพร์กับน้องโนเดินถอยห่างไปคงเพราะอยากให้เราสองคนคุยกัน
"ผู้หญิงที่พี่อยู่ด้วยคือน้องพันช์ครับ น้องสาวพี่เอง"
"คนโกหก พี่เบียร์โกหก รักเกลียดพี่เบียร์แล้ว" น้องกล่าวตัดพ้อและไม่เชื่อสิ่งที่ผมได้อธิบายไป เพราะน้องดิ้นจะหนีผมเลยกอดเจ้าตัวให้แน่น บอกควาจริงแล้วก็ไม่เชื่อแล้วผมต้องทำยังไงแต่เมื่อวานผมไปกับน้องสาวจริง ๆ ผมไม่ได้โกหกอย่างที่น้องเข้าใจเลย
"จะงอน จะโกรธพี่ก็ได้แต่อย่าเกลียดพี่เลยนะครับ" เพราะผมคงทนไม่ได้ถ้าถูกน้องเกลียดขึ้นมาจริง ๆ
"เรื่องเมื่อวานพี่ขอโทษนะครับ"
Oncloud69 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ม.ค. 2565, 17:20:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ม.ค. 2565, 17:20:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 250
| << พี่เบียร์คนโกหก | สแกนว่าที่คนรักของพี่ชาย >> |