เคียงเธอ
หวันยิหวาแอบรักจิระ เพื่อนชายข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เกิด โดยที่ไม่รู้ว่าเขาและเธอมีใจตรงกัน วันหนึ่งหวาไม่สบาย จิระจึงช่วยดูแล...แล้วเขาก็เผลอใจจูบเธอเข้าโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เป็นตัวละครคู่พี่ของเรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจ แต่เพื่อความกระชับและความต่อเนื่อง จึงขอแยกออกมาเป็นอีกเรื่องนึงค่ะ
เป็นตัวละครคู่พี่ของเรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจ แต่เพื่อความกระชับและความต่อเนื่อง จึงขอแยกออกมาเป็นอีกเรื่องนึงค่ะ
Tags: จิระ หวันยิหวา แอบรัก เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 15 : ส่งตัว...เข้าหอ (ตอนจบ)
ตอนนี้เป็นตอนจบสำหรับเรื่องเคียงเธอนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้นท์สำหรับกำลังใจที่ดี
ตอนสุดท้ายแล้ว ใครไม่ได้เม้นท์ก็มาเม้นนะคะ ^^
ใครมีข้อเสนอแนะเชิญเลยนะคะ จะเอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อไป
เรื่องหน้าพบกับเรื่อง เหตุเกิดที่...หัวใจ
เป็นคู่ของเจลกากับคมกริชนะคะ แต่จะต้องรีไรท์เนื้อหาใหม่เกือบทั้งหมด
อาจจะต้องใช้เวลาสักพักนะคะ
เรื่องนี้จะดำเนินเรื่องพร้อมๆ กับเรื่องเคียงเธอ จึงอาจมีเหตุการณ์เกี่ยวเนื่องกัน
อย่าลืมติดตามน้องเจลกานะคะ
ขอบคุณค่ะ
-----------------------------------
บทที่ 15 บทส่งท้าย
หลังงานเลี้ยงฉลองก็ทำพิธีปูที่นอนและส่งตัวเจ้าสาวที่โรงแรมเพื่อความสะดวก โดยห้องนี้เป็นห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม มีระเบียงกว้างพอที่จะมีสระว่ายน้ำเล็กๆ เก้าอี้นอน และโต๊ะอาหารอยู่รวมกันได้โดยไม่รู้สึกอึดอัด หลังจากได้ฤกษ์ส่งตัวเจ้าสาวแล้ว คุณวรรณาและคุณกรณ์ก็ฝากฝังหวันยิหวา ซึ่งจิระก็รับคำเป็นอย่างดี ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้วเหลือเพียงแต่เจลกาคนเดียว น้องสาวยื่นซองจดหมายสีชมพูให้ผู้เป็นพี่ชาย
“ของขวัญแต่งงานจากน้าวรรณกับเจค่ะพี่” เจลกายิ้มหวานแล้ว แล้วโน้มตัวพี่ชายมากระซิบข้างหูให้พอได้ยินแค่สองคน
“ให้เปิดดูตอนอยู่คนเดียวนะพี่” เจลกายิ้มเจ้าเล่ห์ พอเจ้าตัวแสบออกไปแล้ว หวันยิหวาจึงเอ่ยถามสามี
“น้องให้อะไรคะ” จิระสั่นหน้า พลางถอดเสื้อสูทและเน็คไทออก
“จีก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวค่อยเปิดก็ได้จ้ะ แต่หวาไปอาบน้ำก่อนไหม เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” จิระบอกเจ้าสาวหมาดๆ ซึ่งหวันยิหวาก็เห็นด้วย
“ดีเหมือนกัน” หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ค่อยๆ ถอดเครื่องประดับต่างๆ ออกแล้วเก็บใส่กล่อง รวมทั้งสร้อยคอที่คุณจิตราให้มา มือเรียวกำลังถอดตุ้มหูออก จิระที่ลอบมองภรรยาอยู่นานก็อดใจไม่อยู่เข้าไปกอดภรรยาจากด้านหลังพร้อมจุมพิตที่ไหล่กลมกลึง ทันทีริมฝีปากอุ่นสัมผัสร่างกายก็พลันร้อนวาบขึ้นมา “วันนี้หวาสวยมากเลยรู้ไหม” จิระเอ่ยกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับจุมพิตที่ขมับของภรรยา
“นั่งลงสิ เดี๋ยวจีช่วยแกะกิ๊บให้นะ” จิระปล่อยหวันยิหวาเป็นอิสระ หญิงสาวมองหน้าสามีในกระจกด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เกินเลยอะไรมากกว่านี้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
‘...เฮ้ออออ...เกือบไป...หวายังไม่ทันได้เตรียมใจไว้เลย...’
จิระค่อยๆ แกะกิ๊บบนศีรษะหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ซึ่งตรงกันข้ามแรงเต้นหัวใจของเจ้าสาวที่ตอนนี้มันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ผ่านไปเกือบสิบนาทีผมยาวดำขลับก็สยายลงมาที่กลางหลัง มือหนารวบผมของหญิงสาวไปไว้ข้างหน้า
“จีรูดซิปให้นะ” ชายหนุ่มค่อยๆ รูดซิปลง และจงใจให้ลากปลายนิ้วให้สัมผัสแผ่นหลังเนียน คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง
“...ห...หวาไปอาบน้ำก่อนนะ” บอกเสร็จหวันยิหวาก็รีบลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำและหยิบถุงเสื้อผ้าวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที จิระถึงกับอมยิ้มกับท่าทางของภรรยา
‘สงสัยจะไม่ออกจากห้องน้ำง่ายๆ แฮะ’ แล้วสายตาคมก็ไปสะดุดกับซองจดหมายสีชมพูที่เจลกายื่นให้ เขาเปิดซองอ่านข้อความด้านใน
‘ตอนที่พี่จีอ่านจดหมายฉบับนี้พี่หวาอยู่ด้วยไหม...หันซ้าย หันขวา ถ้าอยู่ใกล้ๆ ก็หลบออกมานะพี่...’ จิระมองไปที่ห้องน้ำ หวันยิหวายังไม่ออกมา…โล่ง
‘...มาต่อๆ ของขวัญที่พี่จีจะได้รับต่อไปนี้ได้อภินันทนาการจากน้าวรรณนะคะ เจมันแค่เด็กส่งสาส์นเท่านั้น พี่จีเดินไปที่ห้องรับแขกนะ...ใต้โฟซามีกล่องกระดาษอยู่ใบหนึ่ง พี่ลองเปิดดู ที่เอามาให้น่ะแค่เล่มแรกกับเล่มล่าสุด ถ้าอยากดูแบบครบเซ็ตพี่ก็ไปคุยกับพี่สะใภ้เองนะจ๊ะ
ป.ล.เจพาพี่หวามาดูตะกร้าหวายของพี่เรียบร้อยแล้ว แต่อีกกล่องนึงกั๊กไว้ให้ ตอนนี้ต่างคนต่างเห็นความลับกันแล้ว...ถือว่าเจ๊ากันไปนะ แต่ถ้าไม่เจ๊าพวกพี่ก็เคลียร์กันเอง...เจ-ไม่-เกี่ยว น้าวรรณฝากบอกพี่หวาว่าไม่ได้แอบอ่านข้างในนะ เพราะเห็นหน้าปกก็พอจะเดาได้’
“ตะกร้าหวาย...หมดกัน ไอ้เจไอ้น้องตัวแสบ กลับบ้านเอ็งโดนแน่” จิระบอกอย่างหมายมั่น เขาดึงกล่องกระดาษออกมา ภายในมีสมุดบันทึกสีหวานสองเล่มตกแต่งสวยงาม มีทั้งเล่มเก่าและเล่มใหม่...แต่ที่เหมือนกันก็คือมีรูปของเขาแปะอยู่ที่หน้าปกทั้งสองเล่ม ชายหนุ่มเลือกเปิดอ่านเล่มแรกก่อน วันที่ที่ลงไว้มันตอนที่เขาเพิ่งเข้ามัธยม
‘วันนี้จีใจดีพาหวาซ้อนจักรยานไปซื้อไอติมด้วย ไม่อยากกินเลย เสียดาย อยากเก็บแช่เอาไว้ แต่ก็อดใจไม่ไหวกินไปเรียบร้อย ก็เลยเหลือแต่ไม้ไว้ดูต่างหน้า’
“ยังเก็บเอาไว้อีกเหรอเนี่ย” จิระมองไม้ไอศกรีมที่ใส่ถุงพลาสติกแล้วแปะไว้ที่หน้าข้างๆ
‘พรุ่งนี้วันเกิดจีครบสิบสี่ ทำการ์ดให้แล้วแต่หวายังไม่ได้ซื้ออะไรให้เลย...คิดไม่ออกจะซื้ออะไรดี’
“คิดไม่ออกแต่ก็ซื้อให้ทันนี่นา” จิระนึกถึงดินสอกดร็อตติ้งที่หญิงสาวซื้อให้...ดีนะที่เจลกาไม่ได้เอาอีกกล่องออกมาให้ภรรยาเขาดูด้วย เพราะทุกอย่างที่หวันยิหวาเคยให้มันถูกเก็บรักษาอยู่ในกล่องนี้ทั้งหมดเลย
‘วันนี้เห็นจีใส่ชุดรักษาดินแดนเป็นครั้งแรก หล่อเข้มเชียวล่ะ...แต่หวาไม่กล้าชมกลัวจะได้ใจ’
“ปากแข็ง ไอ้เราก็อุตส่าห์ใส่ไปอวดไม่ชมสักแอะ” จิระอมยิ้ม
‘วันนี้ผลเอนทรานซ์จะออกตื่นเต้นจังเลย ถ้าเป็นไปได้หวาขอให้เราสองคนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันด้วยเถอะ อย่างน้อยได้เห็นหน้าจีบ้างก็ยังดี’
“จีก็ตั้งใจว่าจะเข้าที่เดียวกับหวาให้ได้เหมือนกันแหละ” ชายหนุ่มนึกย้อนไปวันที่ประกาศผลสอบแล้วรู้ว่าได้เรียนที่เดียวกับเธอ...เขากระโดดตัวลอย ก่อนวิ่งไปกอดหล่อนเข้าด้วยความดีใจ แต่ต้องรีบผละออกเพราะกลัวหวันยิหวาจะจับได้ว่าเขาคิดกับเธอเกินเพื่อน
จิระอ่านไปเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงวันที่เมื่อสี่เดือนก่อน
‘ตายล่ะ วันนี้เกิดอุบัติเหตุ เพราะซุ่มซ่ามหัวไปชนเข้ากับขอบประตูเข้า ยังไม่ทันจะหายมึนจีก็สะดุดของที่พื้นล้มลงมาใส่หวา แต่ที่ยิ่งกว่านั้น...ตอนล้มปากเราสองคนดันไปโดนกันเข้าน่ะสิ...ถึงจะเป็นอุบัติเหตุ...แต่มันก็เรียกว่าจูบใช่ไหม ...จูบแรกในชีวิต...แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่จูบนั้นเป็นของจี เขียนแล้วก็เขินแฮะ
เพียงพิศเผลอมองหน้าเธอหัวใจสั่น ใจไหวหวั่นกลัวว่าเธอจะล่วงรู้ หากสังเกตจ้องมองและตรองดู เธอคงรู้ว่าฉันนั้นมีใจ
เขียนเสร็จแล้วพอเงยหน้าขึ้นมาเจอจีมองหน้าอยู่ หัวใจเกือบหยุดเต้นแน่ะ’
ชายหนุ่มเผลอเอามือแตะริมฝีปาก
“จูบแรกจริงๆ อย่างที่เขาคิดไว้”
‘เมื่อวานจีชวนไปดูหนังดีใจมากเลย แต่เมื่อวานโดนฝน วันนี้หวาก็เลยไม่สบายนายจีเลยอยู่ดูแล แถมเมื่อคืนดันฝันประหลาดเข้าอีกเหมือนจะโดนจูบ (อีกแล้ว)...แต่ตอนเช้านี้ไม่ใช่ฝันแน่ๆ ตื่นมาก็เห็นนายจีนอนกอดอยู่ ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ เขาก็ตื่นพอดี ก็เลยแกล้งหลับซะ แต่อยู่ๆ เขาก็จับมือหวาไปแนบกับแก้ม...เกือบลืมหายใจแน่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าสิ่งที่จีทำมันหมายความว่ายังไง’
“ร้ายนักนะหวา แกล้งหลับเหรอนี่” จิระหัวเราะเบาๆ อ่านไปก็ยิ้มไป อ่านไปเรื่อยๆ รอยยิ้มของชายหนุ่มก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน
‘วันนี้ จีบอกรักหวา...โอ๊ยตายแล้ว ขนาดตอนที่เขียนยังเขินอยู่เลยเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของเขา จีรักหวา...จีรักหวา...หวาก็รักจีเหมือนกันจ้ะ รักมาตั้งนานแล้ว’
“สงสัยตอนเขียนลงสมุดเขียนไปก็ปิดหน้าเขินไปใช่ไหมเนี่ย” ชายหนุ่มพอจะเดาท่าทางภรรยาของตัวเองได้ กำลังจะเปิดอ่านต่อหวันยิหวาก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี จิระรีบซ่อนสมุดบันทึกสองเล่มเอาไว้ แล้วจึงเดินมาหาภรรยาที่ห้องนอน
หวันยิหวาใส่เสื้อคลุมสวมทับชุดนอนไว้ รีบซุกตัวในผ้าห่มทันที จิระเห็นท่าทางของหญิงสาวก็อดขำไม่ได้
“กลัวจีขนาดนั้นเลย” คุณสามีเดินเข้ามาใกล้ คุณภรรยาก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวปั๊บ
“เปล่าสักหน่อย...” หวันยิหวาตอบแต่ไม่กล้าสบตาคมของเขา
“จริงเร้อ” จิระนั่งลงข้างๆ ภรรยา หวันยิหวากระเถิบตัวถอยหนีแต่จิระรีบโน้มหน้าเข้ามาใกล้
“ไหนบอกไม่กลัวไง ทำไมต้องหนีด้วย” เขากระซิบข้างหู
“จีก็ไปอาบน้ำก่อนสิ” หญิงสาวก้มหน้างุด หน้านวลแดงซ่านถึงใบหู หลังจากแกล้งหวันยิหวาจนพอใจก็เลยรามือ
“เดี๋ยวออกมานะจ๊ะที่รัก” จิระหลิ่วตาให้ เขาเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วถอดเสื้อเชิ้ตออก เท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็โวยวาย
“ไปเปลี่ยนในห้องน้ำสิ” หวันยิหวาตะโกนออกมาแต่เอาผ้าห่มปิดหน้าไว้ แต่จิระไม่สนใจ
“ไม่ต้องอายหรอกหวา เดี๋ยวก็เห็นหมดแล้ว” ชายหนุ่มบอกพร้อมหัวเราะชอบใจ เขาพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวแล้วจึงปลดกางเกงลง พร้อมถือเสื้อยืดและกางเกงนอนของตนเองไป พอได้ยินเสียงจิระปิดประตูห้องน้ำ หญิงสาวจึงค่อยๆ เอาผ้าห่มที่ปิดตาลง พอเห็นทางสะดวกก็รีบลงมาจากเตียงตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที
“ชุดนอนหวาไปไหน” หวันยิหวาเปิดตู้เสื้อผ้า แต่ก็ไม่พบเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว
“ตายล่ะ แล้วคืนนี้จะทำไง” หญิงสาวกังวล ชุดนอนขายาวแขนยาวพร้อมชุดชั้นในที่หล่อนเตรียมมาล่องหนไปไหนไม่รู้ เหลือแต่ชุดนอนกระโปรงบางเบาแนบเนื้อ สั้นเหนือเข่ามาเป็นคืบ ที่ทีสำคัญกว่านั้น...มันเป็นผ้าซีทรู และหล่อนไม่มีบราเซียร์ให้ใส่!!! แล้วอย่างนี้จะถอดเสื้อคลุมได้อย่างไร
“หวันยิหวา เธอจะรอดไหมเนี่ย” แค่คิดหน้านวลก็ร้อนวูบ หวันยิหวากระชับเสื้อคลุมให้แน่นเข้า คนเจ้าเล่ห์ที่แอบฟังอยู่ในห้องน้ำถึงกับยิ้มกริ่ม แผนการนี้ผ่านฉลุย สงสัยต้องรีบอาบน้ำให้เสร็จเพราะอยากเห็นสีหน้าของภรรยาและชุดนอนที่ตนเองซื้อให้ อยากรู้ว่าหวันยิหวาใส่แล้วจะเป็นอย่างไร
หวันยิหวารีบแกล้งหลับทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ
“หลับแล้วรึเนี่ย” จิระแกล้งพูด เดินเรื่อยๆ ไปตากผ้าเช็ดตัว
‘นึกว่าแผนนี้ได้ผลเหรอ’ ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนไปหยิบสมุดบันทึกของหวันยิหวาออกมาจากที่ซ่อน พร้อมอ่านออกเสียง
“เพียงพิศเผลอมองหน้าเธอหัวใจสั่น ใจไหวหวั่นกลัวว่าเธอจะล่วงรู้ หากสังเกตจ้องมองและตรองดู เธอคงรู้ว่าฉันนั้นมีใจ” หวันยิหวาพอได้ยินจิระอ่านกลอนที่เธอเขียน คนตัวเล็กจึงรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ยิ่งพอเห็นว่าจิระถือสมุดบันทึกเธอไว้ในมือ หัวใจของหญิงก็แทบจะหยุดเต้น
“จี เอามานี่นะ” หวันยิหวาพยายามเยื้อแย่งสมุดคืน พร้อมใบหน้านวลที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย
“ทำไมล่ะหวา จีอ่านแล้วยังชอบเลยนะ” จิระยิ้มให้พลางชูสมุดไว้เหนือหัว ส่วนคนฟังได้ยินก็ตกใจ
“นายอ่านหมดแล้ว” ตากลมโตเบิกกว้าง จิระส่ายหน้า
“ยัง...ยังอ่านไหม่จบ อ่านถึงตอนที่จีบอกรักหวาแล้ว เหลืออีกนิดเดียว” สิ้นคำชายหนุ่ม หวันยิหวาก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนี มือเรียวรีบยกมือปิดหน้านวลที่สีแดงจัด...หมดกันหวันยิหวา เขารู้หมดแล้ว
จิระวางสมุดลงแล้วจึงไปโอบกอดหวันยิหวาเอาไว้ พลางกระซิบ
“ไม่เห็นต้องอายเลย จีดีใจเสียอีกที่รู้ว่าหวารักจีมากขนาดนี้” หญิงสาวก้มหน้างุด ซ่อนดวงหน้าแดงจัดไว้กับอกกว้าง
“แต่จีเอาสมุดนี้มาได้ยังไง หวาเก็บไว้ที่บ้าน” ร่างบางพูดอุบอิบ ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“คุณแม่ยายเอามาให้ เป็นของขวัญแต่งงาน”
“คุณแม่นี่นะคะ” หวันยิหวาได้ยินคำพูดสามีก็เงยหน้าขึ้นมาถาม คุณสามีเลยพยักหน้า
“ใช่ คุณแม่ฝากบอกอีกว่า ‘แม่ไม่ได้แอบอ่าน แค่เห็นหน้าปกก็รู้แล้ว’ อืม...แต่เห็นปกก็รู้อย่างที่ท่านว่าจริงๆ” ชายหนุ่มหัวเราะ
“หวาอายจัง จีเห็นหมดแล้วนี่นา” หญิงสาวทำหน้าโอดโอย
“แต่หวาก็เห็นกล่องหวายของจีเหมือนกันนี่...เจบอกผมแล้ว” จิระก้มหน้ามาซะชิด พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็เจให้หวาขึ้นไปห้องจี แล้วเอามาให้ดู...ก็เลยเห็น” หวันยิหวาพูดเสียงเบา
“เห็นแล้วเป็นไงบ้าง” จิระพูด จมูกโด่งและริมฝีปากคลอเคลียอยู่ที่ใบหน้าของภรรยา
“เห็นแล้วก็...ดีใจไง” หน้านวลสีเรื่อ สามีอดใจไม่อยู่กดจมูกสูดความหอมจากแก้มใสไปที
“แค่นั่นเองเหรอ” ชายพูดพร้อมกับเลื่อนมือหนามาประคองศีรษะหญิงสาว อีกมือนึงกอดกระชับเอวบางเข้ามาประชิดตัว
“ไม่คิดจะตอบแทนความรักของสามีหน่อยเหรอจ๊ะ” หญิงสาวไม่เข้าใจคำพูดของเขา แต่ก็ได้คำตอบเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดก้มลงมาประทับที่เรียวปากของเธอ ถึงหลังจากตกลงเป็นแฟนกันจะได้จูบหล่อนอีกหลายครั้ง แต่ความหวานตรึงใจก็ทำให้เขาอยากสัมผัสอีกอย่างไม่รู้เบื่อ จิระค่อยๆ ถอนริมฝีปากช้าๆ ก้มมองหน้าภรรยาในอ้อมแขน
“หวา ทำไมไม่ถอดเสื้อคลุมออกล่ะ” จิระแกล้งถามขณะที่ไล้จมูกโด่งแถวๆ ดวงหน้าของหญิงสาว
“ไม่เอา” หวันยิหวาสั่นหน้า
“หรือว่า ไม่ชอบชุดที่จีซื้อให้” หวันยิหวาได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมองสามีอย่าเอาเรื่อง
“นี่ฝีมือจีเหรอ นี่แน่ะๆ” หญิงสาวตีมือที่อกกว้าง แต่ชายหนุ่มก็รวบตัวเอาไว้อีกรอบ ก่อนจุมพิตภรรยาอีกครั้ง คราวนี้ร้อนแรงและหนักหน่วงขึ้นกว่าครั้งก่อน หวันยิหวาค่อยตอบรับสัมผัสของชายหนุ่มอย่างเคอะเขิน
มือหนาค่อยปลดสายเสื้อคลุมออกก่อนจะร่วงลงไปกองที่แทบเท้า มือบางรีบยกมือปิดบังทรวงอกไว้ ทันทีที่เห็นร่างบางในชุดนอนจิระแทบจะหยุดหายใจ สายตาชื่นชมเมื่อกวาดตามองร่างของภรรยา
“หวาสวยจัง” จิระเอ่ยชมพลางดึงตัวภรรยามาแนบชิดสนิททั้งกาย มือหนาช้อนร่างภรรยามาไว้ในอ้อมแขนก่อนก้มลงจุมพิตริมฝีปากละมุนภรรยาอีกครั้ง ชายหนุ่มพาร่างบางมาวางที่เตียงนอนอย่างแผ่วเบา ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หายใจหายคอริมฝีปากหยักลึกก็โฉบลงมาอีกครั้ง คราวนี้หวันยิหวาตอบสนองอย่างยินดีมือเรียวจึงเลื่อนไปคล้องรอบคอสามีไว้ จิระก้มลงมองภรรยาสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรักที่มีให้เธอ
“จีรักหวานะ”
จิระเอ่ยคำรักพร่ำบอกหวันยิหวาอย่างไม่รู้เบื่อ พร้อมบทรักที่แสนนุ่มนวลและหวานล้ำ ชายหนุ่มค่อยๆ นำทางอย่างไม่เร่งร้อนเพื่อที่จะพาหญิงสาวไปสู่ปลายทางพร้อมๆ กัน ปลายทางที่จะมีเธอและเขาเคียงกัน...และเขาจะอยู่เคียงเธอ...ตลอดไป
จบบริบูรณ์
------------------------------------
คุณ anOO
หวานกันจนหยดสุดท้าย หรือจะมีที่หวานกว่านี้อีก
ต้องรออ่านตอนหน้าซะแล้ว
>> ตอนสุดท้ายมาแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าหวานพอไหมคะ
คุณ violette
ฮ่าๆ จริงด้วยสินะคะ
เอ หวาสั้นะเท่าไหร่เอ่ย (รีดเดอร์สั้นเยอะมากๆแล้วยังมีคอนแทกขายเลยนะค้า อิอิ สั้นเก้าร้อยใส่เลนส์แปดร้อยพอแสดงว่าหวาสั้นเป็นพันเลยสิเนี่ย อูยย)
น้องเจคู่กับนายคมกริชเปล่าคะเนี่
>> หวาสั้นพันเศษค่ะ เพื่อนเทมคนนึงมีสั้นประมาณนี้
มองเบลอไปหมดเลยค่ะ ส่วนน้องเจคู่กับคมกริชค่ะ
คุณ saralun
^^
>> ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้นท์สำหรับกำลังใจที่ดี
ตอนสุดท้ายแล้ว ใครไม่ได้เม้นท์ก็มาเม้นนะคะ ^^
ใครมีข้อเสนอแนะเชิญเลยนะคะ จะเอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อไป
เรื่องหน้าพบกับเรื่อง เหตุเกิดที่...หัวใจ
เป็นคู่ของเจลกากับคมกริชนะคะ แต่จะต้องรีไรท์เนื้อหาใหม่เกือบทั้งหมด
อาจจะต้องใช้เวลาสักพักนะคะ
เรื่องนี้จะดำเนินเรื่องพร้อมๆ กับเรื่องเคียงเธอ จึงอาจมีเหตุการณ์เกี่ยวเนื่องกัน
อย่าลืมติดตามน้องเจลกานะคะ
ขอบคุณค่ะ
-----------------------------------
บทที่ 15 บทส่งท้าย
หลังงานเลี้ยงฉลองก็ทำพิธีปูที่นอนและส่งตัวเจ้าสาวที่โรงแรมเพื่อความสะดวก โดยห้องนี้เป็นห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม มีระเบียงกว้างพอที่จะมีสระว่ายน้ำเล็กๆ เก้าอี้นอน และโต๊ะอาหารอยู่รวมกันได้โดยไม่รู้สึกอึดอัด หลังจากได้ฤกษ์ส่งตัวเจ้าสาวแล้ว คุณวรรณาและคุณกรณ์ก็ฝากฝังหวันยิหวา ซึ่งจิระก็รับคำเป็นอย่างดี ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้วเหลือเพียงแต่เจลกาคนเดียว น้องสาวยื่นซองจดหมายสีชมพูให้ผู้เป็นพี่ชาย
“ของขวัญแต่งงานจากน้าวรรณกับเจค่ะพี่” เจลกายิ้มหวานแล้ว แล้วโน้มตัวพี่ชายมากระซิบข้างหูให้พอได้ยินแค่สองคน
“ให้เปิดดูตอนอยู่คนเดียวนะพี่” เจลกายิ้มเจ้าเล่ห์ พอเจ้าตัวแสบออกไปแล้ว หวันยิหวาจึงเอ่ยถามสามี
“น้องให้อะไรคะ” จิระสั่นหน้า พลางถอดเสื้อสูทและเน็คไทออก
“จีก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวค่อยเปิดก็ได้จ้ะ แต่หวาไปอาบน้ำก่อนไหม เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” จิระบอกเจ้าสาวหมาดๆ ซึ่งหวันยิหวาก็เห็นด้วย
“ดีเหมือนกัน” หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ค่อยๆ ถอดเครื่องประดับต่างๆ ออกแล้วเก็บใส่กล่อง รวมทั้งสร้อยคอที่คุณจิตราให้มา มือเรียวกำลังถอดตุ้มหูออก จิระที่ลอบมองภรรยาอยู่นานก็อดใจไม่อยู่เข้าไปกอดภรรยาจากด้านหลังพร้อมจุมพิตที่ไหล่กลมกลึง ทันทีริมฝีปากอุ่นสัมผัสร่างกายก็พลันร้อนวาบขึ้นมา “วันนี้หวาสวยมากเลยรู้ไหม” จิระเอ่ยกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับจุมพิตที่ขมับของภรรยา
“นั่งลงสิ เดี๋ยวจีช่วยแกะกิ๊บให้นะ” จิระปล่อยหวันยิหวาเป็นอิสระ หญิงสาวมองหน้าสามีในกระจกด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เกินเลยอะไรมากกว่านี้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
‘...เฮ้ออออ...เกือบไป...หวายังไม่ทันได้เตรียมใจไว้เลย...’
จิระค่อยๆ แกะกิ๊บบนศีรษะหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ซึ่งตรงกันข้ามแรงเต้นหัวใจของเจ้าสาวที่ตอนนี้มันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ผ่านไปเกือบสิบนาทีผมยาวดำขลับก็สยายลงมาที่กลางหลัง มือหนารวบผมของหญิงสาวไปไว้ข้างหน้า
“จีรูดซิปให้นะ” ชายหนุ่มค่อยๆ รูดซิปลง และจงใจให้ลากปลายนิ้วให้สัมผัสแผ่นหลังเนียน คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง
“...ห...หวาไปอาบน้ำก่อนนะ” บอกเสร็จหวันยิหวาก็รีบลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำและหยิบถุงเสื้อผ้าวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที จิระถึงกับอมยิ้มกับท่าทางของภรรยา
‘สงสัยจะไม่ออกจากห้องน้ำง่ายๆ แฮะ’ แล้วสายตาคมก็ไปสะดุดกับซองจดหมายสีชมพูที่เจลกายื่นให้ เขาเปิดซองอ่านข้อความด้านใน
‘ตอนที่พี่จีอ่านจดหมายฉบับนี้พี่หวาอยู่ด้วยไหม...หันซ้าย หันขวา ถ้าอยู่ใกล้ๆ ก็หลบออกมานะพี่...’ จิระมองไปที่ห้องน้ำ หวันยิหวายังไม่ออกมา…โล่ง
‘...มาต่อๆ ของขวัญที่พี่จีจะได้รับต่อไปนี้ได้อภินันทนาการจากน้าวรรณนะคะ เจมันแค่เด็กส่งสาส์นเท่านั้น พี่จีเดินไปที่ห้องรับแขกนะ...ใต้โฟซามีกล่องกระดาษอยู่ใบหนึ่ง พี่ลองเปิดดู ที่เอามาให้น่ะแค่เล่มแรกกับเล่มล่าสุด ถ้าอยากดูแบบครบเซ็ตพี่ก็ไปคุยกับพี่สะใภ้เองนะจ๊ะ
ป.ล.เจพาพี่หวามาดูตะกร้าหวายของพี่เรียบร้อยแล้ว แต่อีกกล่องนึงกั๊กไว้ให้ ตอนนี้ต่างคนต่างเห็นความลับกันแล้ว...ถือว่าเจ๊ากันไปนะ แต่ถ้าไม่เจ๊าพวกพี่ก็เคลียร์กันเอง...เจ-ไม่-เกี่ยว น้าวรรณฝากบอกพี่หวาว่าไม่ได้แอบอ่านข้างในนะ เพราะเห็นหน้าปกก็พอจะเดาได้’
“ตะกร้าหวาย...หมดกัน ไอ้เจไอ้น้องตัวแสบ กลับบ้านเอ็งโดนแน่” จิระบอกอย่างหมายมั่น เขาดึงกล่องกระดาษออกมา ภายในมีสมุดบันทึกสีหวานสองเล่มตกแต่งสวยงาม มีทั้งเล่มเก่าและเล่มใหม่...แต่ที่เหมือนกันก็คือมีรูปของเขาแปะอยู่ที่หน้าปกทั้งสองเล่ม ชายหนุ่มเลือกเปิดอ่านเล่มแรกก่อน วันที่ที่ลงไว้มันตอนที่เขาเพิ่งเข้ามัธยม
‘วันนี้จีใจดีพาหวาซ้อนจักรยานไปซื้อไอติมด้วย ไม่อยากกินเลย เสียดาย อยากเก็บแช่เอาไว้ แต่ก็อดใจไม่ไหวกินไปเรียบร้อย ก็เลยเหลือแต่ไม้ไว้ดูต่างหน้า’
“ยังเก็บเอาไว้อีกเหรอเนี่ย” จิระมองไม้ไอศกรีมที่ใส่ถุงพลาสติกแล้วแปะไว้ที่หน้าข้างๆ
‘พรุ่งนี้วันเกิดจีครบสิบสี่ ทำการ์ดให้แล้วแต่หวายังไม่ได้ซื้ออะไรให้เลย...คิดไม่ออกจะซื้ออะไรดี’
“คิดไม่ออกแต่ก็ซื้อให้ทันนี่นา” จิระนึกถึงดินสอกดร็อตติ้งที่หญิงสาวซื้อให้...ดีนะที่เจลกาไม่ได้เอาอีกกล่องออกมาให้ภรรยาเขาดูด้วย เพราะทุกอย่างที่หวันยิหวาเคยให้มันถูกเก็บรักษาอยู่ในกล่องนี้ทั้งหมดเลย
‘วันนี้เห็นจีใส่ชุดรักษาดินแดนเป็นครั้งแรก หล่อเข้มเชียวล่ะ...แต่หวาไม่กล้าชมกลัวจะได้ใจ’
“ปากแข็ง ไอ้เราก็อุตส่าห์ใส่ไปอวดไม่ชมสักแอะ” จิระอมยิ้ม
‘วันนี้ผลเอนทรานซ์จะออกตื่นเต้นจังเลย ถ้าเป็นไปได้หวาขอให้เราสองคนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันด้วยเถอะ อย่างน้อยได้เห็นหน้าจีบ้างก็ยังดี’
“จีก็ตั้งใจว่าจะเข้าที่เดียวกับหวาให้ได้เหมือนกันแหละ” ชายหนุ่มนึกย้อนไปวันที่ประกาศผลสอบแล้วรู้ว่าได้เรียนที่เดียวกับเธอ...เขากระโดดตัวลอย ก่อนวิ่งไปกอดหล่อนเข้าด้วยความดีใจ แต่ต้องรีบผละออกเพราะกลัวหวันยิหวาจะจับได้ว่าเขาคิดกับเธอเกินเพื่อน
จิระอ่านไปเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงวันที่เมื่อสี่เดือนก่อน
‘ตายล่ะ วันนี้เกิดอุบัติเหตุ เพราะซุ่มซ่ามหัวไปชนเข้ากับขอบประตูเข้า ยังไม่ทันจะหายมึนจีก็สะดุดของที่พื้นล้มลงมาใส่หวา แต่ที่ยิ่งกว่านั้น...ตอนล้มปากเราสองคนดันไปโดนกันเข้าน่ะสิ...ถึงจะเป็นอุบัติเหตุ...แต่มันก็เรียกว่าจูบใช่ไหม ...จูบแรกในชีวิต...แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่จูบนั้นเป็นของจี เขียนแล้วก็เขินแฮะ
เพียงพิศเผลอมองหน้าเธอหัวใจสั่น ใจไหวหวั่นกลัวว่าเธอจะล่วงรู้ หากสังเกตจ้องมองและตรองดู เธอคงรู้ว่าฉันนั้นมีใจ
เขียนเสร็จแล้วพอเงยหน้าขึ้นมาเจอจีมองหน้าอยู่ หัวใจเกือบหยุดเต้นแน่ะ’
ชายหนุ่มเผลอเอามือแตะริมฝีปาก
“จูบแรกจริงๆ อย่างที่เขาคิดไว้”
‘เมื่อวานจีชวนไปดูหนังดีใจมากเลย แต่เมื่อวานโดนฝน วันนี้หวาก็เลยไม่สบายนายจีเลยอยู่ดูแล แถมเมื่อคืนดันฝันประหลาดเข้าอีกเหมือนจะโดนจูบ (อีกแล้ว)...แต่ตอนเช้านี้ไม่ใช่ฝันแน่ๆ ตื่นมาก็เห็นนายจีนอนกอดอยู่ ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ เขาก็ตื่นพอดี ก็เลยแกล้งหลับซะ แต่อยู่ๆ เขาก็จับมือหวาไปแนบกับแก้ม...เกือบลืมหายใจแน่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าสิ่งที่จีทำมันหมายความว่ายังไง’
“ร้ายนักนะหวา แกล้งหลับเหรอนี่” จิระหัวเราะเบาๆ อ่านไปก็ยิ้มไป อ่านไปเรื่อยๆ รอยยิ้มของชายหนุ่มก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน
‘วันนี้ จีบอกรักหวา...โอ๊ยตายแล้ว ขนาดตอนที่เขียนยังเขินอยู่เลยเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของเขา จีรักหวา...จีรักหวา...หวาก็รักจีเหมือนกันจ้ะ รักมาตั้งนานแล้ว’
“สงสัยตอนเขียนลงสมุดเขียนไปก็ปิดหน้าเขินไปใช่ไหมเนี่ย” ชายหนุ่มพอจะเดาท่าทางภรรยาของตัวเองได้ กำลังจะเปิดอ่านต่อหวันยิหวาก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี จิระรีบซ่อนสมุดบันทึกสองเล่มเอาไว้ แล้วจึงเดินมาหาภรรยาที่ห้องนอน
หวันยิหวาใส่เสื้อคลุมสวมทับชุดนอนไว้ รีบซุกตัวในผ้าห่มทันที จิระเห็นท่าทางของหญิงสาวก็อดขำไม่ได้
“กลัวจีขนาดนั้นเลย” คุณสามีเดินเข้ามาใกล้ คุณภรรยาก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวปั๊บ
“เปล่าสักหน่อย...” หวันยิหวาตอบแต่ไม่กล้าสบตาคมของเขา
“จริงเร้อ” จิระนั่งลงข้างๆ ภรรยา หวันยิหวากระเถิบตัวถอยหนีแต่จิระรีบโน้มหน้าเข้ามาใกล้
“ไหนบอกไม่กลัวไง ทำไมต้องหนีด้วย” เขากระซิบข้างหู
“จีก็ไปอาบน้ำก่อนสิ” หญิงสาวก้มหน้างุด หน้านวลแดงซ่านถึงใบหู หลังจากแกล้งหวันยิหวาจนพอใจก็เลยรามือ
“เดี๋ยวออกมานะจ๊ะที่รัก” จิระหลิ่วตาให้ เขาเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วถอดเสื้อเชิ้ตออก เท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็โวยวาย
“ไปเปลี่ยนในห้องน้ำสิ” หวันยิหวาตะโกนออกมาแต่เอาผ้าห่มปิดหน้าไว้ แต่จิระไม่สนใจ
“ไม่ต้องอายหรอกหวา เดี๋ยวก็เห็นหมดแล้ว” ชายหนุ่มบอกพร้อมหัวเราะชอบใจ เขาพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวแล้วจึงปลดกางเกงลง พร้อมถือเสื้อยืดและกางเกงนอนของตนเองไป พอได้ยินเสียงจิระปิดประตูห้องน้ำ หญิงสาวจึงค่อยๆ เอาผ้าห่มที่ปิดตาลง พอเห็นทางสะดวกก็รีบลงมาจากเตียงตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที
“ชุดนอนหวาไปไหน” หวันยิหวาเปิดตู้เสื้อผ้า แต่ก็ไม่พบเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว
“ตายล่ะ แล้วคืนนี้จะทำไง” หญิงสาวกังวล ชุดนอนขายาวแขนยาวพร้อมชุดชั้นในที่หล่อนเตรียมมาล่องหนไปไหนไม่รู้ เหลือแต่ชุดนอนกระโปรงบางเบาแนบเนื้อ สั้นเหนือเข่ามาเป็นคืบ ที่ทีสำคัญกว่านั้น...มันเป็นผ้าซีทรู และหล่อนไม่มีบราเซียร์ให้ใส่!!! แล้วอย่างนี้จะถอดเสื้อคลุมได้อย่างไร
“หวันยิหวา เธอจะรอดไหมเนี่ย” แค่คิดหน้านวลก็ร้อนวูบ หวันยิหวากระชับเสื้อคลุมให้แน่นเข้า คนเจ้าเล่ห์ที่แอบฟังอยู่ในห้องน้ำถึงกับยิ้มกริ่ม แผนการนี้ผ่านฉลุย สงสัยต้องรีบอาบน้ำให้เสร็จเพราะอยากเห็นสีหน้าของภรรยาและชุดนอนที่ตนเองซื้อให้ อยากรู้ว่าหวันยิหวาใส่แล้วจะเป็นอย่างไร
หวันยิหวารีบแกล้งหลับทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ
“หลับแล้วรึเนี่ย” จิระแกล้งพูด เดินเรื่อยๆ ไปตากผ้าเช็ดตัว
‘นึกว่าแผนนี้ได้ผลเหรอ’ ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนไปหยิบสมุดบันทึกของหวันยิหวาออกมาจากที่ซ่อน พร้อมอ่านออกเสียง
“เพียงพิศเผลอมองหน้าเธอหัวใจสั่น ใจไหวหวั่นกลัวว่าเธอจะล่วงรู้ หากสังเกตจ้องมองและตรองดู เธอคงรู้ว่าฉันนั้นมีใจ” หวันยิหวาพอได้ยินจิระอ่านกลอนที่เธอเขียน คนตัวเล็กจึงรีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ยิ่งพอเห็นว่าจิระถือสมุดบันทึกเธอไว้ในมือ หัวใจของหญิงก็แทบจะหยุดเต้น
“จี เอามานี่นะ” หวันยิหวาพยายามเยื้อแย่งสมุดคืน พร้อมใบหน้านวลที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย
“ทำไมล่ะหวา จีอ่านแล้วยังชอบเลยนะ” จิระยิ้มให้พลางชูสมุดไว้เหนือหัว ส่วนคนฟังได้ยินก็ตกใจ
“นายอ่านหมดแล้ว” ตากลมโตเบิกกว้าง จิระส่ายหน้า
“ยัง...ยังอ่านไหม่จบ อ่านถึงตอนที่จีบอกรักหวาแล้ว เหลืออีกนิดเดียว” สิ้นคำชายหนุ่ม หวันยิหวาก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนี มือเรียวรีบยกมือปิดหน้านวลที่สีแดงจัด...หมดกันหวันยิหวา เขารู้หมดแล้ว
จิระวางสมุดลงแล้วจึงไปโอบกอดหวันยิหวาเอาไว้ พลางกระซิบ
“ไม่เห็นต้องอายเลย จีดีใจเสียอีกที่รู้ว่าหวารักจีมากขนาดนี้” หญิงสาวก้มหน้างุด ซ่อนดวงหน้าแดงจัดไว้กับอกกว้าง
“แต่จีเอาสมุดนี้มาได้ยังไง หวาเก็บไว้ที่บ้าน” ร่างบางพูดอุบอิบ ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“คุณแม่ยายเอามาให้ เป็นของขวัญแต่งงาน”
“คุณแม่นี่นะคะ” หวันยิหวาได้ยินคำพูดสามีก็เงยหน้าขึ้นมาถาม คุณสามีเลยพยักหน้า
“ใช่ คุณแม่ฝากบอกอีกว่า ‘แม่ไม่ได้แอบอ่าน แค่เห็นหน้าปกก็รู้แล้ว’ อืม...แต่เห็นปกก็รู้อย่างที่ท่านว่าจริงๆ” ชายหนุ่มหัวเราะ
“หวาอายจัง จีเห็นหมดแล้วนี่นา” หญิงสาวทำหน้าโอดโอย
“แต่หวาก็เห็นกล่องหวายของจีเหมือนกันนี่...เจบอกผมแล้ว” จิระก้มหน้ามาซะชิด พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็เจให้หวาขึ้นไปห้องจี แล้วเอามาให้ดู...ก็เลยเห็น” หวันยิหวาพูดเสียงเบา
“เห็นแล้วเป็นไงบ้าง” จิระพูด จมูกโด่งและริมฝีปากคลอเคลียอยู่ที่ใบหน้าของภรรยา
“เห็นแล้วก็...ดีใจไง” หน้านวลสีเรื่อ สามีอดใจไม่อยู่กดจมูกสูดความหอมจากแก้มใสไปที
“แค่นั่นเองเหรอ” ชายพูดพร้อมกับเลื่อนมือหนามาประคองศีรษะหญิงสาว อีกมือนึงกอดกระชับเอวบางเข้ามาประชิดตัว
“ไม่คิดจะตอบแทนความรักของสามีหน่อยเหรอจ๊ะ” หญิงสาวไม่เข้าใจคำพูดของเขา แต่ก็ได้คำตอบเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดก้มลงมาประทับที่เรียวปากของเธอ ถึงหลังจากตกลงเป็นแฟนกันจะได้จูบหล่อนอีกหลายครั้ง แต่ความหวานตรึงใจก็ทำให้เขาอยากสัมผัสอีกอย่างไม่รู้เบื่อ จิระค่อยๆ ถอนริมฝีปากช้าๆ ก้มมองหน้าภรรยาในอ้อมแขน
“หวา ทำไมไม่ถอดเสื้อคลุมออกล่ะ” จิระแกล้งถามขณะที่ไล้จมูกโด่งแถวๆ ดวงหน้าของหญิงสาว
“ไม่เอา” หวันยิหวาสั่นหน้า
“หรือว่า ไม่ชอบชุดที่จีซื้อให้” หวันยิหวาได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมองสามีอย่าเอาเรื่อง
“นี่ฝีมือจีเหรอ นี่แน่ะๆ” หญิงสาวตีมือที่อกกว้าง แต่ชายหนุ่มก็รวบตัวเอาไว้อีกรอบ ก่อนจุมพิตภรรยาอีกครั้ง คราวนี้ร้อนแรงและหนักหน่วงขึ้นกว่าครั้งก่อน หวันยิหวาค่อยตอบรับสัมผัสของชายหนุ่มอย่างเคอะเขิน
มือหนาค่อยปลดสายเสื้อคลุมออกก่อนจะร่วงลงไปกองที่แทบเท้า มือบางรีบยกมือปิดบังทรวงอกไว้ ทันทีที่เห็นร่างบางในชุดนอนจิระแทบจะหยุดหายใจ สายตาชื่นชมเมื่อกวาดตามองร่างของภรรยา
“หวาสวยจัง” จิระเอ่ยชมพลางดึงตัวภรรยามาแนบชิดสนิททั้งกาย มือหนาช้อนร่างภรรยามาไว้ในอ้อมแขนก่อนก้มลงจุมพิตริมฝีปากละมุนภรรยาอีกครั้ง ชายหนุ่มพาร่างบางมาวางที่เตียงนอนอย่างแผ่วเบา ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หายใจหายคอริมฝีปากหยักลึกก็โฉบลงมาอีกครั้ง คราวนี้หวันยิหวาตอบสนองอย่างยินดีมือเรียวจึงเลื่อนไปคล้องรอบคอสามีไว้ จิระก้มลงมองภรรยาสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรักที่มีให้เธอ
“จีรักหวานะ”
จิระเอ่ยคำรักพร่ำบอกหวันยิหวาอย่างไม่รู้เบื่อ พร้อมบทรักที่แสนนุ่มนวลและหวานล้ำ ชายหนุ่มค่อยๆ นำทางอย่างไม่เร่งร้อนเพื่อที่จะพาหญิงสาวไปสู่ปลายทางพร้อมๆ กัน ปลายทางที่จะมีเธอและเขาเคียงกัน...และเขาจะอยู่เคียงเธอ...ตลอดไป
จบบริบูรณ์
------------------------------------
คุณ anOO
หวานกันจนหยดสุดท้าย หรือจะมีที่หวานกว่านี้อีก
ต้องรออ่านตอนหน้าซะแล้ว
>> ตอนสุดท้ายมาแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าหวานพอไหมคะ
คุณ violette
ฮ่าๆ จริงด้วยสินะคะ
เอ หวาสั้นะเท่าไหร่เอ่ย (รีดเดอร์สั้นเยอะมากๆแล้วยังมีคอนแทกขายเลยนะค้า อิอิ สั้นเก้าร้อยใส่เลนส์แปดร้อยพอแสดงว่าหวาสั้นเป็นพันเลยสิเนี่ย อูยย)
น้องเจคู่กับนายคมกริชเปล่าคะเนี่
>> หวาสั้นพันเศษค่ะ เพื่อนเทมคนนึงมีสั้นประมาณนี้
มองเบลอไปหมดเลยค่ะ ส่วนน้องเจคู่กับคมกริชค่ะ
คุณ saralun
^^
>> ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
ปาลิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ส.ค. 2554, 22:24:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ส.ค. 2554, 22:33:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 12435
| << ตอนที่ 14 : แต่งงานซะที |
violette 27 ส.ค. 2554, 23:25:40 น.
นั่นไงสั้นสุดๆเลยหวาเอ้ย ทำเลสิกเถอะ (เอแล้วคนอ่านเดียวไรด้วยนิ)
รออ่านคู่น้องเจตัวแสบกับนายคมกริชค่ะ
นายจีกับหวาน่ารักมากกกกกกกกก
นั่นไงสั้นสุดๆเลยหวาเอ้ย ทำเลสิกเถอะ (เอแล้วคนอ่านเดียวไรด้วยนิ)
รออ่านคู่น้องเจตัวแสบกับนายคมกริชค่ะ
นายจีกับหวาน่ารักมากกกกกกกกก
ปาลิตา 28 ส.ค. 2554, 09:25:14 น.
เพื่อนเทมเหมือนสั้นมากขนาดนี้ทำเลสิกไม่ได้ค่ะ
ต้องผ่าตัด ค่าใช้จ่าย 1-2 แสน แต่กำลังเรียนต่อ
เลยยังไม่ทำเพราะต้องพักฟื้นนาน
แค่เจโผล่มาตอนท้ายๆ ยังแสบขนาดนี้
รออ่านเรื่องเต็มนะคะ
เพื่อนเทมเหมือนสั้นมากขนาดนี้ทำเลสิกไม่ได้ค่ะ
ต้องผ่าตัด ค่าใช้จ่าย 1-2 แสน แต่กำลังเรียนต่อ
เลยยังไม่ทำเพราะต้องพักฟื้นนาน
แค่เจโผล่มาตอนท้ายๆ ยังแสบขนาดนี้
รออ่านเรื่องเต็มนะคะ
นกขมิ้น 28 ส.ค. 2554, 20:28:04 น.
จบแว้ว หวานมาก ๆ
จบแว้ว หวานมาก ๆ
sunshinemoonlight 29 ส.ค. 2554, 01:00:25 น.
น่ารักมากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วสบายใจ จะคอยเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
น่ารักมากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วสบายใจ จะคอยเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
ปาลิตา 29 ส.ค. 2554, 12:14:03 น.
คุณ anOO เรื่องของเจรออีกสักพักนะคะ
คุณ นกขมิ้น ขอบคุณที่ติดตามถึงตอนจบค่ะ
คุณ sunshineฯ ดีใจที่ชอบนะคะ ขอบคุณกำลังใจที่มีให้ ถึงแม้จะเจอกันช่วงสั้นๆ นะคะ
ลืมบอกเรื่องสำคัญไปอีกเรื่องค่ะ เรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจจะเอาเรื่อง
เคียงเธอเอาไปรวมกันเหมือนเดิมนะคะ ^^
คุณ anOO เรื่องของเจรออีกสักพักนะคะ
คุณ นกขมิ้น ขอบคุณที่ติดตามถึงตอนจบค่ะ
คุณ sunshineฯ ดีใจที่ชอบนะคะ ขอบคุณกำลังใจที่มีให้ ถึงแม้จะเจอกันช่วงสั้นๆ นะคะ
ลืมบอกเรื่องสำคัญไปอีกเรื่องค่ะ เรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจจะเอาเรื่อง
เคียงเธอเอาไปรวมกันเหมือนเดิมนะคะ ^^