เคียงเธอ
หวันยิหวาแอบรักจิระ เพื่อนชายข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เกิด โดยที่ไม่รู้ว่าเขาและเธอมีใจตรงกัน วันหนึ่งหวาไม่สบาย จิระจึงช่วยดูแล...แล้วเขาก็เผลอใจจูบเธอเข้าโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เป็นตัวละครคู่พี่ของเรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจ แต่เพื่อความกระชับและความต่อเนื่อง จึงขอแยกออกมาเป็นอีกเรื่องนึงค่ะ
เป็นตัวละครคู่พี่ของเรื่องเหตุเกิดที่...หัวใจ แต่เพื่อความกระชับและความต่อเนื่อง จึงขอแยกออกมาเป็นอีกเรื่องนึงค่ะ
Tags: จิระ หวันยิหวา แอบรัก เพื่อนสนิท
ตอน: ตอนที่ 14 : แต่งงานซะที
ขวัญฤดีและนายศักดิ์ถูกจับพร้อมถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ทั้งข้อหากักขังหน่วงเนี่ยว พกพาอาวุธปืน ทำร้ายร่างกาย และพยายามฆ่าให้อีกกระทง แล้วจิระก็เดาไม่ผิดขวัญฤดีกำลังใช้เส้นสายของตัวเองวิ่งเต้น แต่พอคนที่หล่อนขอให้ช่วยทราบว่าคู่กรณีของเจ้าหล่อนคือลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ของพลโทวริศก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง...ขวัญฤดีงานนี้เธอไม่รอดแน่ หลักฐานมีพร้อม พยานรู้เห็นเต็มบริษัท แล้วคลิปเสียงตอนที่หวันยิหวาคุยกับนายศักดิ์...แค่นี้ก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว
หลังจากที่คุณจิตราและคุณวรรณาได้ฤกษ์แต่ง ฤกษ์ยกขันหมาก ฤกษ์หมั้น ฤกษ์หลั่งน้ำ ฤกษ์ส่งตัว และฤกษ์เรียงหมอนเรียบร้อยแล้ว ก็สรุปได้ว่าอีกสามเดือนได้แต่งแน่นอน แล้วนี่ก็เป็นฤกษ์ดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่ได้แต่งในอีกสามเดือนต้องรออีกสามปี...ซึ่งจิระคงทนไม่ได้แน่ๆ
หลังได้ฤกษ์ได้ยามเรียบร้อย จิระก็พาหวันยิหวาสั่งตัดชุดแต่งงานจากห้องเสื้อชื่อดัง ทั้งชุดกลางวันและกลางคืน ติดต่อร้านจัดดอกไม้ สั่งเค้กแต่งงาน สั่งของชำร่วย ติดต่อร้านพิมพ์การ์ด ซึ่งทุกร้านที่ไปนั้นต้องเป็นร้านที่ดีที่สุดและสวยที่สุด ส่วนช่างภาพนั้นก็หาเอาในบริษัท...เพราะเขามั่นใจในฝีมือลูกน้องตัวเอง ดูท่าว่าที่เจ้าบ่าวจะตื่นเต้นมากกว่าว่าที่เจ้าสาวซะอีก
หวันยิหวานั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่น่าเชื่อว่ามะรืนนี้จะถึงวันแต่งงานแล้ว
‘โอ๊ย....ตื่นเต้นจังเลย’ หวันยิหวาเอามือปิดหน้าเขินตัวเองจริงๆ
‘ใครจะไปนึกว่าจะมีวันนี้ วันที่เขากับเธอจะได้แต่งงานกัน’
หล่อนยังจำวันที่จิระบอกรักได้ดี หัวใจแทบจะหยุดเต้น โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน ความรู้สึกตอนนั้นมันยังชัดเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งๆ ที่ผ่านไปสามเดือนแล้ว...คิดแล้วก็ตื่นเต้นอีกจนได้ หวันยิหวาเผลอยิ้มออกมา
“หวา เป็นอะไรยิ้มอยู่คนเดียว” จิระร้องทักจากห้องนอนฝั่งตรงข้าม คนที่นั่งยิ้มอยู่ถึงกับสะดุ้ง
“จี มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” หวันยิหวาร้องถาม
“มาเห็นตั้งแต่หวาเอามือปิดหน้าแล้ว เป็นอะไร...รึว่ากำลังนึกถึงตอนเข้าหอ” จิระยิ้มเจ้าเล่ห์
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ หวาแค่ตื่นเต้นไม่คิดว่าจะมีวันนี้จริงๆ” หญิงสาวบอกพร้อมรอยยิ้ม
“จีก็ตื่นเต้น ไม่คิดว่าเราสองคนจะใจตรงกัน”จิระบอกพร้อมยิ้มกว้าง
“เห็นหวาอยู่ตรงหน้าอยากโดดข้ามห้องไปกอดเสียเดียวนี้” ชายหนุ่มบอก หวันยิหวาเกาแก้มแก้เขิน
“อีกสองวันเอง” ว่าที่เจ้าสาวบอก
“ตั้งสองวันนะหวา จีอยากตื่นมาเห็นหน้าหวาทุกๆ เช้า อยากนอนกอดหวาทุกวัน” จิระอ้อน
“วันนี้ก็นอนกอดหมอนข้างไปก่อนล่ะกันนะ” หวันยิหวาหัวเราะ
“อยากเข้าหอไวๆ คราวนี้จีจะกอดหวาไม่ปล่อยทั้งวัน...ทั้งคืน” ว่าที่เจ้าบ่าวหมายมั่นปั้นมือ ส่วนว่าที่เจ้าสาวนั้นอายม้วนหน้าแดงแจ๋ไปแล้ว
“คนบ้า พูดออกมาไม่อายปาก”
“ก็จีรักของจีนี่นา” จิระบอกเสียงหวาน
“หวาไปนอนดีกว่า ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว”
“ฝันดีนะจ๊ะสุดที่รักของจี” ชายหนุ่มบอกพร้อมส่งจูบให้อีกทีก่อนนอน
รุ่งขึ้นจิระบอกเจลกาว่าจะออกไปเอาของขวัญที่ทำเซอร์ไพรส์ให้ว่าที่ภรรยา...กำชับว่าห้ามบอกหวันยิหวา ซึ่งน้องสาวก็รับปากเป็นมั่นเหมาะ
‘พี่จีคิดจะทำเซอร์ไพรส์พี่หวา เจก็มีของเจเหมือนกัน’ เจลกาก็รีบไปหาหวันยิหวาที่บ้านทันที
“พี่หวาขา” เจลกาไปฉุดมือว่าที่สะใภ้ถึงในบ้าน
“มีอะไรเหรอเจ” หวันยิหวาถามอย่างข้องใจ
“ตามเจมาเถอะค่ะ เจอยากให้พี่หวาเป็นของขวัญก่อนแต่งงาน” หวันยิหวาเดินตามเจลกามาที่ห้องนอนของจิระ
“ในห้องมีอะไรเหรอเจ”
“เข้าไปก่อน เดี๋ยวพี่หวาก็รู้ค่ะ” พอเข้าไปในห้องหวันยิหวาก็เจอตะกร้าหวายใบหนึ่งวางอยู่ที่ปลายเตียง หวันยิหวาหันมาสบตาเจลกา เจ้าหล่อนพยักหน้าให้
“พี่หวาลองเปิดดูสิคะ” เจลกาบอก มือเรียวของหวันยิหวาค่อยๆ เปิดฝาตะกร้าหวายใบนั้นออก ในนั้นหวันยิหวาพบการ์ดวันเกิดและการ์ดปีใหม่ที่ตัวเองเขียนให้จิระบรรจุอยู่เต็มไปหมด ตั้งแต่สมัยอนุบาล...ประถม...มัธยม...มหาวิทยาลัย...จวบจนปัจจุบัน น้ำตาเอ่อล้นลงมาหยดลงบนการ์ดสมัยอนุบาล กระดาษวาดเขียนที่กลายเป็นสีเหลืองด้วยกาลเวลา
“พี่จีเก็บการ์ดทุกใบที่พี่หวาให้ เก็บไว้เหมือนสิ่งมีค่ามาตลอดเลยค่ะพี่หวา” หวันยิหวาค่อยๆ หยิบการ์ดออกมาอ่านทีละใบๆ พร้อมน้ำใสๆ ที่เอ่อล้นออกมาด้วยความตื้นตัน หญิงสาวอ่านถึงใบสุดท้ายแล้วก็ไปเจอกล่องไม้ใบหนึ่งวางอยู่ก้นกล่องตะกร้าหวาย
“เปิดดูเลยค่ะพี่ อันนี้เด็ดจริง เจขอตัวก่อนนะคะพี่” เจลกาปล่อยให้หวันยิหวาอยู่ตามลำพัง แล้วน้ำตาของหวันยิหวาก็หยดอีกรอบ เพราะในนั้นคือการ์ดวันวาเลนไทน์ที่เขาเขียนให้เธอตลอดยี่สิบปีแต่ไม่เคยมอบให้เธอเลย หวันยิหวาปาดน้ำตาช้าๆ หัวใจพองโต...จิระไม่เคยบอกเธอเลยว่ารู้ตัวว่ารักเธอตั้งแต่เมื่อไร...บอกแค่ว่านานมาแล้วเท่านั้นเอง
“ขอบคุณจีจริงๆ...ที่ไม่เคยเลิกรักหวาเลย” หวันยิหวายิ้มพร้อมน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ
เจลกาเมื่อลงมาจากห้องนอนพี่ชายก็ลงมาหาผู้เป็นแม่ทันที
“เป็นไงบ้างลูก” คุณจิตราถาม
“พี่หวาก็ดีใจร้องไห้ใหญ่เลยสิคะ เจโล่งอกซะทีปิดความลับนี้ไว้นานแล้วค่ะแม่” บอกแม่เสร็จก็กำลังจะเดินออกจากบ้านไปอีกรอบ
“จะไปไหนน่ะเจ”
“เจจัดการของขวัญแต่งงานให้พี่หวาแล้ว กำลังจะไปจัดการของขวัญให้พี่จีบ้าง เจนัดกับน้าวรรณไว้ ไปก่อนนะคะแม่” บอกเสร็จก็วิ่งปรู้ดไปบ้านข้างๆ ทันที คุณจิตราถึงกับส่ายหัวระอา
“แสบจริงลูกสาวฉัน”
แล้ววันแต่งงานก็มาถึงวันนี้หวันยิหวาตัดสินใจใส่คอนเทคเลนส์ ถึงขนาดของมันจะมากที่สุดเท่าที่มีวางขายในห้องตลาด แต่ก็ยังสั้นน้อยกว่าสายตาของเธอ...พอใส่แล้วมันก็ชัดพอสมควร ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมรีบมาจัดการแต่งองค์ทรงเครื่องให้เจ้าสาว ผ่านไปชั่วโมงเศษเจ้าสาวก็พร้อมในชุดไทยจักรี
‘คนที่อยู่ในกระจกใช่เธอแน่เหรอ’ หวันยิหวาเพ่งมองเงาในกระจกที่สะท้อนผู้หญิงหน้ารูปไข่ ตากลมโต คิ้วสวย ดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกโด่งและริมฝีปากบางได้รูป สไบผืนงามพาดเฉียงไปด้านซ้ายไหล่นวลทางด้านขวาจึงเปิดเปลือยเผยความผุดผ่องของผิวนวล ชุดไทยพอดีตัวจึงทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้ชัดเจน
“พี่หวาสวยจังเลยค่ะ” เจลกาเอ่ยชมเมื่อเห็นว่าที่พี่สะใภ้
“เจรับประกันว่าพี่จีอึ้งจนน้ำลายหกแน่นอน”
หวันยิหวาเดินลงจากบันไดบ้านเพื่อมาตักบาตรกับชายหนุ่มก่อนเริ่มพิธี จิระที่รออยู่ที่ห้องรับแขกในชุดไทยพระราชทาน พอพบหน้าก็ตกตะลึงอย่างที่น้องสาวว่า จนเจลกาสะกิดนั่นแหละถึงจะรู้สึกตัว
“พี่จีไปรับพี่หวาที่บันไดสิคะ...แล้วก็เช็ดน้ำลายด้วยนะคะพี่” เจลากอดแซวพี่ชายไม่ได้ จิระเอื้อมมือไปจับมือเจ้าสาวเพื่อให้เดินมาพร้อมกัน
“วันนี้หวาสวยจัง” เจ้าบ่าวกระซิบที่ข้างหู แก้มนวลสีเรื่อเพราะคำชม จิระและหวันยิหวาเดินเคียงกันไปตักบาตรที่หน้าบ้านของเจ้าสาว จิระก็ปล่อยให้หวันยิหวาจับทัพพีเหนือมือเขา...สงสัยได้เข้าสมาคมกลัวเมียตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
จากนั้นก็เป็นขบวนแห่ขันหมาก เนื่องจากบ้านบ่าวสาวอยู่ติดกันก็เลยไปตั้งต้นขบวนที่ต้นซอย ขืนเริ่มขบวนที่บ้านเจ้าบ่าว พิธีแห่ขันหมากคงเดินถึงบ้านเจ้าสาวตั้งแต่ยังโห่ไม่จบเสียด้วยซ้ำ
พอเข้ามาในบ้านก็เจอด่านประตูชัย ประตูเงินและประตูทองจนได้ โดยเฉพาะด่านสุดท้ายเจ้าบ่าวมองเห็นน้องสาวตัวเองยืนยิ้มหน้าแฉล้มถือทองกั้นประตูอยู่
“ไอ้เจ แกมันญาติเจ้าบ่าวไปถือประตูกั้นได้ไง” พี่ชายทักท้วง
“เอาน่า พี่หวาก็เหมือนพี่สาวเจแหละ...พี่จีไม่ต้องยอกย้อน ค่าผ่านประตู” น้องสาวตัวดียื่นมือออกมายิ้มแผล่
“เอาไปเลยเจ้าตัวดี” จิระยื่นซองสีชมพูให้น้องสาว เจลกาจึงเปิดทางให้แต่โดยดี
หลังจากเข้าไปในบ้านได้ก็เริ่มพิธีนับสินสอดทองหมั้นก่อนเริ่มพิธีหมั้นคุณวรรณาและคุณกรณ์เปิดขันหมากและโรยถั่วงาเพื่อความเป็นสิริมงคล
“เอาล่ะ ได้ฤกษ์แล้ว สวมแหวนให้น้องสิลูก” คุณวริศบอกลูกชาย จิระเอื้อมมือไปจับมือซ้ายของหวันยิหวา ก่อนบรรจงสวมแหวนเพชรเม็ดงามให้อย่างเบามือ หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างอ่อนน้อม แล้วหวันยิหวาก็ค่อยๆ สวมแหวนทองคำขาวผิวเกลี้ยงที่ฝังเพชรเม็ดเล็กไว้ให้จิระ สองหนุ่มสาวรับไหว้กันอีกครั้ง แล้วจึงเริ่มพิธีหลั่งน้ำพระพุทธมนต์ โดยให้เจ้าสาวนั่งทางฝั่งซ้ายและเจ้าบ่าวนั่งฝั่งขวา ประธานในพิธีเป็นเพื่อนกับคุณพ่อของทั้งสองฝ่ายเป็นคนเจิมหน้าผากแล้วสวมมงคลแฝด คุณวรรณาและคุณกรณ์รดน้ำสังข์ให้บ่าวสาวก่อน
“พ่อหวังว่าลูกสองคนจะรักกันยั่งยืน มีแต่ความสุขความเจริญนะลูก” คุณกรณ์อวยพร
“หวาอย่าดื้อกับจีนะลูกนะ น้า...แม่ฝากน้องด้วยนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน อย่าเก็บมาเป็นอารมณ์ รักกันนานๆ นะลูกนะ” คุณวรรณาอวยพร
“พ่อดีใจที่ได้หนูหวามาเป็นสะใภ้ มีหลานให้ปู่กับย่าไวๆ นะลูก รักกันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร” คุณวริศอวยพร
“รักกันนานๆ นะลูกนะ มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง จีก็อย่าเกเรกับน้องนะลูก ถ้าจีไม่เชื่อฟังมาบอกแม่เลยนะหวา” คุณจิตรายิ้มให้ลูกสะใภ้
พิธีก็ดำเนินถึงงานฉลองในช่วงค่ำ โดยจัดกันที่โรงแรมหรู หวันหวาแต่งตัวอยู่ในห้องพักของโรงแรมแต่ใจมันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ หญิงสาวในชุดวิวาห์สีขาวเกาะอกเผยไหล่และหลังนวลเนียน ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นไปทำให้ร่างบางดูเพรียวระหงมากยิ่งขึ้น
“หวา หนูสวยมากเลยลูก” คุณวรรณามาจับไหล่ลูกสาวไว้ หวันยิหวาจับมือแม่ตอบ
“หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะ” หวันยิหวาทำสีหน้ากังวล
“ไม่ต้องวิตกไปหรอกลูก วันนี้เป็นวันดี วันที่หนูจะมีความสุขที่สุดในชีวิตนะ ยิ้มสิจ๊ะคนดีของแม่” คุณวรรณาลูบมือเจ้าสาว หวันยิหวาจึงค่อยๆ ยิ้มออกมา ประตูห้องถูกเคาะเบาๆ พร้อมกับคุณจิตราที่เดินเข้า
“คุยอะไรกันจ๊ะแม่ลูก”
“ก็หวาตื่นเต้น ฉันก็เลยมาปลอบลูกอยู่ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ” คุณวรรณาอธิบายให้เพื่อนฟัง
“อย่ากังวลไปเลยนะหวา แม่มานี่ก็มีของจะให้หนู” คุณจิตราบอกลูกสะใภ้ พร้อมเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงในมือ
“แม่ให้...รับขวัญลูกสะใภ้จ้ะ” คุณจิตราสวมสร้อยเพชรเส้นงามให้หวันยิหวา แต่เจ้าหล่อนรีบปฏิเสธ
“แต่มันแพงมากเลยนะคะ หวาไม่กล้ารับหรอกค่ะ เก็บไว้ให้เจดีกว่านะคะ” หวันยิหวาลำบากใจ แต่คุณจิตราไม่ยอม
“อย่าพูดอย่างนั้นสิลูก เส้นนี้แม่ตั้งใจให้หนูแต่แรกแล้ว อย่าปฏิเสธเลยนะหนูหวา” หวันยิหวายกมือไหว้แม่สามี
“ขอบคุณค่ะ...คุณแม่”
แล้วจิระก็ตะลึงอีกรอบเมื่อเห็นชุดเจ้าสาวในตอนค่ำ เจลกาจึงกระทุ้งสีข้างพี่ชายไปทีเพื่อเรียกสติ
“ตะลึงเป็นรอบที่สิบแล้วมั้งพี่” น้องสาวหัวเราะ จิระจึงยักคิ้วให้น้องทีนึง
“ก็เมียพี่สวยนี่หว่า จะไม่ให้ตะลึงได้ไง”
“ตั้งแต่มีแฟนนี่ปากหวานขึ้นเยอะเลยนะพี่” เจ้าบ่าวยิ้มใน้องสาวก็เดินไปยืนข้างภรรยา รอต้อนรับขากผู้มีเกียรติทั้งหลาย ทั้งเพื่อนๆ คุณพ่อคุณแม่ และเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่มาร่วมแสดงความยินดี โดยเฉพาะเพื่อนสนิทที่รู้เรื่องหัวใจของของเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะดีใจมากเป็นพิเศษ
“จี...ข้าดีใจกับเอ็งจริงๆ ว่ะ” คมกริชนักร้องหนุ่มซุปเปอร์ของประเทศอวยพรเพื่อนรักอย่างยินดี
“ขอบใจว่ะ ข้านึกว่าเอ็งจะมาได้แล้วไอ้นักร้องดัง” จิระตบไหล่เพื่อน
“ต้องมาสิวะ เพื่อนแต่งงานทั้งที” นักร้องหนุ่มบอก คุยกันได้สักพักคมกริชก็แยกออกมาเพื่อให้เพื่อนได้คุยกับแขกคนอื่นๆ ชายหนุ่มกวาดสายตามองหาใครคนหนึ่ง...แล้วรอยยิ้มพราวก็ปรากฏที่ริมฝีปาก...เจลกา...แม่กระต่ายน้อยของเขา
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะเจ” คมกริชเอ่ยทักแม่สาวน้อยแสนซน
“ความลับค่ะพี่ฟ้า เซอร์ไพรส์ค่ะ” เจลกายิ้มหวานให้ทีนึง เห็นรอยยิ้มนี้ทีไรใจกระตุกทุกทีสิน่า
แล้วเซอร์ไพรส์ที่เจลกาบอกก็มาถึง เมื่อไฟในห้องจัดเลี้ยงค่อยๆ ดับลงพร้อมกับภาพสไลด์ที่ปรากฏอยู่บนเวที พร้อมกับทำนองเพลงที่ดังขึ้น จิระจูงมือหวันยิหวาขึ้นมาบนเวที พิธีกรยื่นไมค์ให้เจ้าบ่าวอย่างรู้คิว จิระถือไมค์ไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างจับมือภรรยาไว้แน่น
“...หากฉันจะรักรักใครสักคน เรื่องของเหตุผลสำคัญน้อยกว่าจิตใจ
จะบอกว่ารักเพราะอยากจะรักก็คงไม่มากเกินไป ใครจะมองยังไงฉันคิดว่าไม่สำคัญ
แค่รู้ว่ารักรักเธอจนหมดใจ ไม่รู้ตรงไหนขอเพียงแต่ให้เป็นเธอ
ไม่มีตรงไหนที่ไม่รัก...รักเธอที่เธอเป็นเธอ ไม่ได้พลั้งได้เผลอฉันรักเธอเพียงผู้เดียว...” ภาพบนสไลด์ค่อยฉายภาพเจ้าสาวในอิริยาบถต่างๆ ตั้งแต่ตอนเป็นสาวรุ่นจนถึงปัจจุบัน ภาพเกือบทั้งหมดเป็นตอนที่จิระแอบถ่ายหวันยิหวาตอนเผลอ มีเพียงไม่กี่รูปเท่านั้นเจ้าสาวมองกล้อง ชายหนุ่มหันมามองภรรยาที่ยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างกาย ด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“...ไม่ขอให้เป็นเหมือนใครเพราะมันไม่ใช่เธอ แต่ขอให้เป็นอย่างเธอทั้งตัวและหัวใจ
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะดีจะร้ายถึงแม้จะเป็นอย่างไรไม่เสียใจที่รักเธอ...” จิระดึงมือภรรยามาวางที่หัวใจเพื่อเป็นคำยืนยันอีกครั้ง ภาพสไลด์หยุดที่รูปสุดท้าย...รูปที่ถ่ายคู่กันที่กาญจนบุรี ตอนที่จิระขโมยหอมแก้มหวันยิหวาหลังจากได้สารภาพรักกับเธอเรียบร้อยแล้ว
“...จะเป็นอย่างไร ไม่เสียใจที่รักเธอ...” ชายหนุ่มสวมกอดภรรยาแน่น ก่อนโน้มตัวลงมาจุมพิตเรียวปากบางเนิ่นนาน...เหมือนดังคำสัญญาว่าจะไม่ไปไหน...ไม่เสียใจที่รักเธอ...หวันยิหวา
------------------------------------
คุณ anOO
รวดเร็วสมใจนายจีจริงๆ พอรู้ว่ารักก็เดินหน้าอย่างเดียวเลย
>> เสียเวลามานานแล้ว ตอนนี้ต้องรีบแต่งแล้วค่ะ
คุณ violette
ฮ่าๆ ได้ทำหล่อจริงๆด้วยอิอิ
คู่นี้เค้ามาสบายๆดีนะคะไม่ต้องมาเข้าใจอะไรผิดกันมากมาย น่ารักจริงๆ
>> แค่รอมายี่สิบปีก็เยอะแล้วค่ะ ถ้ามีมารกว่านี้สงสัยไม่ได้แต่งแน่เลย
คุณ นกขมิ้น
รับทราบค่ะ
>> ลงแล้วนะคะ
หลังจากที่คุณจิตราและคุณวรรณาได้ฤกษ์แต่ง ฤกษ์ยกขันหมาก ฤกษ์หมั้น ฤกษ์หลั่งน้ำ ฤกษ์ส่งตัว และฤกษ์เรียงหมอนเรียบร้อยแล้ว ก็สรุปได้ว่าอีกสามเดือนได้แต่งแน่นอน แล้วนี่ก็เป็นฤกษ์ดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่ได้แต่งในอีกสามเดือนต้องรออีกสามปี...ซึ่งจิระคงทนไม่ได้แน่ๆ
หลังได้ฤกษ์ได้ยามเรียบร้อย จิระก็พาหวันยิหวาสั่งตัดชุดแต่งงานจากห้องเสื้อชื่อดัง ทั้งชุดกลางวันและกลางคืน ติดต่อร้านจัดดอกไม้ สั่งเค้กแต่งงาน สั่งของชำร่วย ติดต่อร้านพิมพ์การ์ด ซึ่งทุกร้านที่ไปนั้นต้องเป็นร้านที่ดีที่สุดและสวยที่สุด ส่วนช่างภาพนั้นก็หาเอาในบริษัท...เพราะเขามั่นใจในฝีมือลูกน้องตัวเอง ดูท่าว่าที่เจ้าบ่าวจะตื่นเต้นมากกว่าว่าที่เจ้าสาวซะอีก
หวันยิหวานั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่น่าเชื่อว่ามะรืนนี้จะถึงวันแต่งงานแล้ว
‘โอ๊ย....ตื่นเต้นจังเลย’ หวันยิหวาเอามือปิดหน้าเขินตัวเองจริงๆ
‘ใครจะไปนึกว่าจะมีวันนี้ วันที่เขากับเธอจะได้แต่งงานกัน’
หล่อนยังจำวันที่จิระบอกรักได้ดี หัวใจแทบจะหยุดเต้น โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน ความรู้สึกตอนนั้นมันยังชัดเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งๆ ที่ผ่านไปสามเดือนแล้ว...คิดแล้วก็ตื่นเต้นอีกจนได้ หวันยิหวาเผลอยิ้มออกมา
“หวา เป็นอะไรยิ้มอยู่คนเดียว” จิระร้องทักจากห้องนอนฝั่งตรงข้าม คนที่นั่งยิ้มอยู่ถึงกับสะดุ้ง
“จี มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” หวันยิหวาร้องถาม
“มาเห็นตั้งแต่หวาเอามือปิดหน้าแล้ว เป็นอะไร...รึว่ากำลังนึกถึงตอนเข้าหอ” จิระยิ้มเจ้าเล่ห์
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ หวาแค่ตื่นเต้นไม่คิดว่าจะมีวันนี้จริงๆ” หญิงสาวบอกพร้อมรอยยิ้ม
“จีก็ตื่นเต้น ไม่คิดว่าเราสองคนจะใจตรงกัน”จิระบอกพร้อมยิ้มกว้าง
“เห็นหวาอยู่ตรงหน้าอยากโดดข้ามห้องไปกอดเสียเดียวนี้” ชายหนุ่มบอก หวันยิหวาเกาแก้มแก้เขิน
“อีกสองวันเอง” ว่าที่เจ้าสาวบอก
“ตั้งสองวันนะหวา จีอยากตื่นมาเห็นหน้าหวาทุกๆ เช้า อยากนอนกอดหวาทุกวัน” จิระอ้อน
“วันนี้ก็นอนกอดหมอนข้างไปก่อนล่ะกันนะ” หวันยิหวาหัวเราะ
“อยากเข้าหอไวๆ คราวนี้จีจะกอดหวาไม่ปล่อยทั้งวัน...ทั้งคืน” ว่าที่เจ้าบ่าวหมายมั่นปั้นมือ ส่วนว่าที่เจ้าสาวนั้นอายม้วนหน้าแดงแจ๋ไปแล้ว
“คนบ้า พูดออกมาไม่อายปาก”
“ก็จีรักของจีนี่นา” จิระบอกเสียงหวาน
“หวาไปนอนดีกว่า ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว”
“ฝันดีนะจ๊ะสุดที่รักของจี” ชายหนุ่มบอกพร้อมส่งจูบให้อีกทีก่อนนอน
รุ่งขึ้นจิระบอกเจลกาว่าจะออกไปเอาของขวัญที่ทำเซอร์ไพรส์ให้ว่าที่ภรรยา...กำชับว่าห้ามบอกหวันยิหวา ซึ่งน้องสาวก็รับปากเป็นมั่นเหมาะ
‘พี่จีคิดจะทำเซอร์ไพรส์พี่หวา เจก็มีของเจเหมือนกัน’ เจลกาก็รีบไปหาหวันยิหวาที่บ้านทันที
“พี่หวาขา” เจลกาไปฉุดมือว่าที่สะใภ้ถึงในบ้าน
“มีอะไรเหรอเจ” หวันยิหวาถามอย่างข้องใจ
“ตามเจมาเถอะค่ะ เจอยากให้พี่หวาเป็นของขวัญก่อนแต่งงาน” หวันยิหวาเดินตามเจลกามาที่ห้องนอนของจิระ
“ในห้องมีอะไรเหรอเจ”
“เข้าไปก่อน เดี๋ยวพี่หวาก็รู้ค่ะ” พอเข้าไปในห้องหวันยิหวาก็เจอตะกร้าหวายใบหนึ่งวางอยู่ที่ปลายเตียง หวันยิหวาหันมาสบตาเจลกา เจ้าหล่อนพยักหน้าให้
“พี่หวาลองเปิดดูสิคะ” เจลกาบอก มือเรียวของหวันยิหวาค่อยๆ เปิดฝาตะกร้าหวายใบนั้นออก ในนั้นหวันยิหวาพบการ์ดวันเกิดและการ์ดปีใหม่ที่ตัวเองเขียนให้จิระบรรจุอยู่เต็มไปหมด ตั้งแต่สมัยอนุบาล...ประถม...มัธยม...มหาวิทยาลัย...จวบจนปัจจุบัน น้ำตาเอ่อล้นลงมาหยดลงบนการ์ดสมัยอนุบาล กระดาษวาดเขียนที่กลายเป็นสีเหลืองด้วยกาลเวลา
“พี่จีเก็บการ์ดทุกใบที่พี่หวาให้ เก็บไว้เหมือนสิ่งมีค่ามาตลอดเลยค่ะพี่หวา” หวันยิหวาค่อยๆ หยิบการ์ดออกมาอ่านทีละใบๆ พร้อมน้ำใสๆ ที่เอ่อล้นออกมาด้วยความตื้นตัน หญิงสาวอ่านถึงใบสุดท้ายแล้วก็ไปเจอกล่องไม้ใบหนึ่งวางอยู่ก้นกล่องตะกร้าหวาย
“เปิดดูเลยค่ะพี่ อันนี้เด็ดจริง เจขอตัวก่อนนะคะพี่” เจลกาปล่อยให้หวันยิหวาอยู่ตามลำพัง แล้วน้ำตาของหวันยิหวาก็หยดอีกรอบ เพราะในนั้นคือการ์ดวันวาเลนไทน์ที่เขาเขียนให้เธอตลอดยี่สิบปีแต่ไม่เคยมอบให้เธอเลย หวันยิหวาปาดน้ำตาช้าๆ หัวใจพองโต...จิระไม่เคยบอกเธอเลยว่ารู้ตัวว่ารักเธอตั้งแต่เมื่อไร...บอกแค่ว่านานมาแล้วเท่านั้นเอง
“ขอบคุณจีจริงๆ...ที่ไม่เคยเลิกรักหวาเลย” หวันยิหวายิ้มพร้อมน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ
เจลกาเมื่อลงมาจากห้องนอนพี่ชายก็ลงมาหาผู้เป็นแม่ทันที
“เป็นไงบ้างลูก” คุณจิตราถาม
“พี่หวาก็ดีใจร้องไห้ใหญ่เลยสิคะ เจโล่งอกซะทีปิดความลับนี้ไว้นานแล้วค่ะแม่” บอกแม่เสร็จก็กำลังจะเดินออกจากบ้านไปอีกรอบ
“จะไปไหนน่ะเจ”
“เจจัดการของขวัญแต่งงานให้พี่หวาแล้ว กำลังจะไปจัดการของขวัญให้พี่จีบ้าง เจนัดกับน้าวรรณไว้ ไปก่อนนะคะแม่” บอกเสร็จก็วิ่งปรู้ดไปบ้านข้างๆ ทันที คุณจิตราถึงกับส่ายหัวระอา
“แสบจริงลูกสาวฉัน”
แล้ววันแต่งงานก็มาถึงวันนี้หวันยิหวาตัดสินใจใส่คอนเทคเลนส์ ถึงขนาดของมันจะมากที่สุดเท่าที่มีวางขายในห้องตลาด แต่ก็ยังสั้นน้อยกว่าสายตาของเธอ...พอใส่แล้วมันก็ชัดพอสมควร ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมรีบมาจัดการแต่งองค์ทรงเครื่องให้เจ้าสาว ผ่านไปชั่วโมงเศษเจ้าสาวก็พร้อมในชุดไทยจักรี
‘คนที่อยู่ในกระจกใช่เธอแน่เหรอ’ หวันยิหวาเพ่งมองเงาในกระจกที่สะท้อนผู้หญิงหน้ารูปไข่ ตากลมโต คิ้วสวย ดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกโด่งและริมฝีปากบางได้รูป สไบผืนงามพาดเฉียงไปด้านซ้ายไหล่นวลทางด้านขวาจึงเปิดเปลือยเผยความผุดผ่องของผิวนวล ชุดไทยพอดีตัวจึงทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้ชัดเจน
“พี่หวาสวยจังเลยค่ะ” เจลกาเอ่ยชมเมื่อเห็นว่าที่พี่สะใภ้
“เจรับประกันว่าพี่จีอึ้งจนน้ำลายหกแน่นอน”
หวันยิหวาเดินลงจากบันไดบ้านเพื่อมาตักบาตรกับชายหนุ่มก่อนเริ่มพิธี จิระที่รออยู่ที่ห้องรับแขกในชุดไทยพระราชทาน พอพบหน้าก็ตกตะลึงอย่างที่น้องสาวว่า จนเจลกาสะกิดนั่นแหละถึงจะรู้สึกตัว
“พี่จีไปรับพี่หวาที่บันไดสิคะ...แล้วก็เช็ดน้ำลายด้วยนะคะพี่” เจลากอดแซวพี่ชายไม่ได้ จิระเอื้อมมือไปจับมือเจ้าสาวเพื่อให้เดินมาพร้อมกัน
“วันนี้หวาสวยจัง” เจ้าบ่าวกระซิบที่ข้างหู แก้มนวลสีเรื่อเพราะคำชม จิระและหวันยิหวาเดินเคียงกันไปตักบาตรที่หน้าบ้านของเจ้าสาว จิระก็ปล่อยให้หวันยิหวาจับทัพพีเหนือมือเขา...สงสัยได้เข้าสมาคมกลัวเมียตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
จากนั้นก็เป็นขบวนแห่ขันหมาก เนื่องจากบ้านบ่าวสาวอยู่ติดกันก็เลยไปตั้งต้นขบวนที่ต้นซอย ขืนเริ่มขบวนที่บ้านเจ้าบ่าว พิธีแห่ขันหมากคงเดินถึงบ้านเจ้าสาวตั้งแต่ยังโห่ไม่จบเสียด้วยซ้ำ
พอเข้ามาในบ้านก็เจอด่านประตูชัย ประตูเงินและประตูทองจนได้ โดยเฉพาะด่านสุดท้ายเจ้าบ่าวมองเห็นน้องสาวตัวเองยืนยิ้มหน้าแฉล้มถือทองกั้นประตูอยู่
“ไอ้เจ แกมันญาติเจ้าบ่าวไปถือประตูกั้นได้ไง” พี่ชายทักท้วง
“เอาน่า พี่หวาก็เหมือนพี่สาวเจแหละ...พี่จีไม่ต้องยอกย้อน ค่าผ่านประตู” น้องสาวตัวดียื่นมือออกมายิ้มแผล่
“เอาไปเลยเจ้าตัวดี” จิระยื่นซองสีชมพูให้น้องสาว เจลกาจึงเปิดทางให้แต่โดยดี
หลังจากเข้าไปในบ้านได้ก็เริ่มพิธีนับสินสอดทองหมั้นก่อนเริ่มพิธีหมั้นคุณวรรณาและคุณกรณ์เปิดขันหมากและโรยถั่วงาเพื่อความเป็นสิริมงคล
“เอาล่ะ ได้ฤกษ์แล้ว สวมแหวนให้น้องสิลูก” คุณวริศบอกลูกชาย จิระเอื้อมมือไปจับมือซ้ายของหวันยิหวา ก่อนบรรจงสวมแหวนเพชรเม็ดงามให้อย่างเบามือ หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างอ่อนน้อม แล้วหวันยิหวาก็ค่อยๆ สวมแหวนทองคำขาวผิวเกลี้ยงที่ฝังเพชรเม็ดเล็กไว้ให้จิระ สองหนุ่มสาวรับไหว้กันอีกครั้ง แล้วจึงเริ่มพิธีหลั่งน้ำพระพุทธมนต์ โดยให้เจ้าสาวนั่งทางฝั่งซ้ายและเจ้าบ่าวนั่งฝั่งขวา ประธานในพิธีเป็นเพื่อนกับคุณพ่อของทั้งสองฝ่ายเป็นคนเจิมหน้าผากแล้วสวมมงคลแฝด คุณวรรณาและคุณกรณ์รดน้ำสังข์ให้บ่าวสาวก่อน
“พ่อหวังว่าลูกสองคนจะรักกันยั่งยืน มีแต่ความสุขความเจริญนะลูก” คุณกรณ์อวยพร
“หวาอย่าดื้อกับจีนะลูกนะ น้า...แม่ฝากน้องด้วยนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน อย่าเก็บมาเป็นอารมณ์ รักกันนานๆ นะลูกนะ” คุณวรรณาอวยพร
“พ่อดีใจที่ได้หนูหวามาเป็นสะใภ้ มีหลานให้ปู่กับย่าไวๆ นะลูก รักกันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร” คุณวริศอวยพร
“รักกันนานๆ นะลูกนะ มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง จีก็อย่าเกเรกับน้องนะลูก ถ้าจีไม่เชื่อฟังมาบอกแม่เลยนะหวา” คุณจิตรายิ้มให้ลูกสะใภ้
พิธีก็ดำเนินถึงงานฉลองในช่วงค่ำ โดยจัดกันที่โรงแรมหรู หวันหวาแต่งตัวอยู่ในห้องพักของโรงแรมแต่ใจมันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ หญิงสาวในชุดวิวาห์สีขาวเกาะอกเผยไหล่และหลังนวลเนียน ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นไปทำให้ร่างบางดูเพรียวระหงมากยิ่งขึ้น
“หวา หนูสวยมากเลยลูก” คุณวรรณามาจับไหล่ลูกสาวไว้ หวันยิหวาจับมือแม่ตอบ
“หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะ” หวันยิหวาทำสีหน้ากังวล
“ไม่ต้องวิตกไปหรอกลูก วันนี้เป็นวันดี วันที่หนูจะมีความสุขที่สุดในชีวิตนะ ยิ้มสิจ๊ะคนดีของแม่” คุณวรรณาลูบมือเจ้าสาว หวันยิหวาจึงค่อยๆ ยิ้มออกมา ประตูห้องถูกเคาะเบาๆ พร้อมกับคุณจิตราที่เดินเข้า
“คุยอะไรกันจ๊ะแม่ลูก”
“ก็หวาตื่นเต้น ฉันก็เลยมาปลอบลูกอยู่ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ” คุณวรรณาอธิบายให้เพื่อนฟัง
“อย่ากังวลไปเลยนะหวา แม่มานี่ก็มีของจะให้หนู” คุณจิตราบอกลูกสะใภ้ พร้อมเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงในมือ
“แม่ให้...รับขวัญลูกสะใภ้จ้ะ” คุณจิตราสวมสร้อยเพชรเส้นงามให้หวันยิหวา แต่เจ้าหล่อนรีบปฏิเสธ
“แต่มันแพงมากเลยนะคะ หวาไม่กล้ารับหรอกค่ะ เก็บไว้ให้เจดีกว่านะคะ” หวันยิหวาลำบากใจ แต่คุณจิตราไม่ยอม
“อย่าพูดอย่างนั้นสิลูก เส้นนี้แม่ตั้งใจให้หนูแต่แรกแล้ว อย่าปฏิเสธเลยนะหนูหวา” หวันยิหวายกมือไหว้แม่สามี
“ขอบคุณค่ะ...คุณแม่”
แล้วจิระก็ตะลึงอีกรอบเมื่อเห็นชุดเจ้าสาวในตอนค่ำ เจลกาจึงกระทุ้งสีข้างพี่ชายไปทีเพื่อเรียกสติ
“ตะลึงเป็นรอบที่สิบแล้วมั้งพี่” น้องสาวหัวเราะ จิระจึงยักคิ้วให้น้องทีนึง
“ก็เมียพี่สวยนี่หว่า จะไม่ให้ตะลึงได้ไง”
“ตั้งแต่มีแฟนนี่ปากหวานขึ้นเยอะเลยนะพี่” เจ้าบ่าวยิ้มใน้องสาวก็เดินไปยืนข้างภรรยา รอต้อนรับขากผู้มีเกียรติทั้งหลาย ทั้งเพื่อนๆ คุณพ่อคุณแม่ และเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่มาร่วมแสดงความยินดี โดยเฉพาะเพื่อนสนิทที่รู้เรื่องหัวใจของของเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะดีใจมากเป็นพิเศษ
“จี...ข้าดีใจกับเอ็งจริงๆ ว่ะ” คมกริชนักร้องหนุ่มซุปเปอร์ของประเทศอวยพรเพื่อนรักอย่างยินดี
“ขอบใจว่ะ ข้านึกว่าเอ็งจะมาได้แล้วไอ้นักร้องดัง” จิระตบไหล่เพื่อน
“ต้องมาสิวะ เพื่อนแต่งงานทั้งที” นักร้องหนุ่มบอก คุยกันได้สักพักคมกริชก็แยกออกมาเพื่อให้เพื่อนได้คุยกับแขกคนอื่นๆ ชายหนุ่มกวาดสายตามองหาใครคนหนึ่ง...แล้วรอยยิ้มพราวก็ปรากฏที่ริมฝีปาก...เจลกา...แม่กระต่ายน้อยของเขา
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะเจ” คมกริชเอ่ยทักแม่สาวน้อยแสนซน
“ความลับค่ะพี่ฟ้า เซอร์ไพรส์ค่ะ” เจลกายิ้มหวานให้ทีนึง เห็นรอยยิ้มนี้ทีไรใจกระตุกทุกทีสิน่า
แล้วเซอร์ไพรส์ที่เจลกาบอกก็มาถึง เมื่อไฟในห้องจัดเลี้ยงค่อยๆ ดับลงพร้อมกับภาพสไลด์ที่ปรากฏอยู่บนเวที พร้อมกับทำนองเพลงที่ดังขึ้น จิระจูงมือหวันยิหวาขึ้นมาบนเวที พิธีกรยื่นไมค์ให้เจ้าบ่าวอย่างรู้คิว จิระถือไมค์ไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างจับมือภรรยาไว้แน่น
“...หากฉันจะรักรักใครสักคน เรื่องของเหตุผลสำคัญน้อยกว่าจิตใจ
จะบอกว่ารักเพราะอยากจะรักก็คงไม่มากเกินไป ใครจะมองยังไงฉันคิดว่าไม่สำคัญ
แค่รู้ว่ารักรักเธอจนหมดใจ ไม่รู้ตรงไหนขอเพียงแต่ให้เป็นเธอ
ไม่มีตรงไหนที่ไม่รัก...รักเธอที่เธอเป็นเธอ ไม่ได้พลั้งได้เผลอฉันรักเธอเพียงผู้เดียว...” ภาพบนสไลด์ค่อยฉายภาพเจ้าสาวในอิริยาบถต่างๆ ตั้งแต่ตอนเป็นสาวรุ่นจนถึงปัจจุบัน ภาพเกือบทั้งหมดเป็นตอนที่จิระแอบถ่ายหวันยิหวาตอนเผลอ มีเพียงไม่กี่รูปเท่านั้นเจ้าสาวมองกล้อง ชายหนุ่มหันมามองภรรยาที่ยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างกาย ด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“...ไม่ขอให้เป็นเหมือนใครเพราะมันไม่ใช่เธอ แต่ขอให้เป็นอย่างเธอทั้งตัวและหัวใจ
ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะดีจะร้ายถึงแม้จะเป็นอย่างไรไม่เสียใจที่รักเธอ...” จิระดึงมือภรรยามาวางที่หัวใจเพื่อเป็นคำยืนยันอีกครั้ง ภาพสไลด์หยุดที่รูปสุดท้าย...รูปที่ถ่ายคู่กันที่กาญจนบุรี ตอนที่จิระขโมยหอมแก้มหวันยิหวาหลังจากได้สารภาพรักกับเธอเรียบร้อยแล้ว
“...จะเป็นอย่างไร ไม่เสียใจที่รักเธอ...” ชายหนุ่มสวมกอดภรรยาแน่น ก่อนโน้มตัวลงมาจุมพิตเรียวปากบางเนิ่นนาน...เหมือนดังคำสัญญาว่าจะไม่ไปไหน...ไม่เสียใจที่รักเธอ...หวันยิหวา
------------------------------------
คุณ anOO
รวดเร็วสมใจนายจีจริงๆ พอรู้ว่ารักก็เดินหน้าอย่างเดียวเลย
>> เสียเวลามานานแล้ว ตอนนี้ต้องรีบแต่งแล้วค่ะ
คุณ violette
ฮ่าๆ ได้ทำหล่อจริงๆด้วยอิอิ
คู่นี้เค้ามาสบายๆดีนะคะไม่ต้องมาเข้าใจอะไรผิดกันมากมาย น่ารักจริงๆ
>> แค่รอมายี่สิบปีก็เยอะแล้วค่ะ ถ้ามีมารกว่านี้สงสัยไม่ได้แต่งแน่เลย
คุณ นกขมิ้น
รับทราบค่ะ
>> ลงแล้วนะคะ
ปาลิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ส.ค. 2554, 01:55:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ส.ค. 2554, 02:04:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 2471
| << ตอนที่ 13 : สู่ขอ | ตอนที่ 15 : ส่งตัว...เข้าหอ (ตอนจบ) >> |
violette 27 ส.ค. 2554, 02:53:59 น.
ฮ่าๆ จริงด้วยสินะคะ
เอ หวาสั้นะเท่าไหร่เอ่ย (รีดเดอร์สั้นเยอะมากๆแล้วยังมีคอนแทกขายเลยนะค้า อิอิ สั้นเก้าร้อยใส่เลนส์แปดร้อยพอแสดงว่าหวาสั้นเป็นพันเลยสิเนี่ย อูยย)
น้องเจคู่กับนายคมกริชเปล่าคะเนี่ย
ฮ่าๆ จริงด้วยสินะคะ
เอ หวาสั้นะเท่าไหร่เอ่ย (รีดเดอร์สั้นเยอะมากๆแล้วยังมีคอนแทกขายเลยนะค้า อิอิ สั้นเก้าร้อยใส่เลนส์แปดร้อยพอแสดงว่าหวาสั้นเป็นพันเลยสิเนี่ย อูยย)
น้องเจคู่กับนายคมกริชเปล่าคะเนี่ย
ปาลิตา 27 ส.ค. 2554, 02:56:06 น.
สั้นพันเศษน่ะค่ะ
สั้นพันเศษน่ะค่ะ
saralun 27 ส.ค. 2554, 11:46:47 น.
^^
^^
